Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Η μηδενική ανοχή του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ προς τους διαφωνούντες κομμουνιστές


Σε αυτήν την ανάρτηση είχαμε κάνει μία πρώτη αναφορά στην σφαγή των αρχειομαρξιστών απ΄τους σταλινικούς του ΚΚΕ και τα όργανά τους το 1944.
 Στο ιστορικό συμπόσιο για τα δεκεμβριανά που έγινε το 1995, στο θέμα αναφέρθηκε και ο καθηγητής Γαβρίλης Λαμπάτος. Τα πρακτικά του συμποσίου δημοσιεύτηκαν σε επιμέλεια Γρηγόρη Φαράκου, με τον τίτλο "Δεκέμβρης του '44. Νεότερη έρευνα - Νέες προσεγγίσεις".
Στις σελ.126-145 υπάρχει καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα εισήγηση του Λαμπάτου.

 Ο Λαμπάτος παραθέτει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η εχθρικότητα του ΚΚΕ προς τους αρχειομαρξιστές είχε αρχίσει να εκδηλώνεται απ΄τις αρχές του ΄43. Γράφει:
 "Από το 1942 κάνουν την εμφάνισή τους ορισμένα έντυπα των τεταρτοδιεθνιστικών οργανώσεων. Η αντιμετώπισή τους από το ΚΚΕ είναι ιδιαίτερα βίαιη, δυσανάλογη προς το πολιτικό βάρος αυτών των οργανώσεων, αλλά φανερώνει συγκεκριμένες νοοτροπίες αντιμετώπισης όσων διαφωνούσαν από τα αριστερά".

 Στο 11ο φύλλο της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜ.ΕΠ), τον Μάρτιο του ΄43, οι σταλινικοί του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν την εφημερίδα Προλετάριος (όργανο της τεταρτοδιεθνιστικής ΕΟΚΔΕ του Πουλιόπουλου) ως "χαφιέδικη τροτσκιστική φυλλάδα" που συκοφαντεί το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, και ότι οι "προβοκάτορες τεταρτοδιεθνιστές" απλά "φορούν την κομμουνιστική μάσκα για να συμπληρώσουν την δουλειά των κατακτητών".
 Στο ίδιο φύλλο της ΚΟΜ.ΕΠ υπάρχει άρθρο με τίτλο "Τροτσκιστική πέμπτη φάλαγγα",όπου μεταξύ άλλων χειροκροτείται το ξεκαθάρισμα των τροτσκιστών απ΄τον Κόκκινο Στρατό την δεκαετία του ΄30. Η προειδοποίηση-απειλή προς τους τροτσκιστές/αρχειομαρξιστές/τεταρτοδιεθνιστές της Ελλάδας είναι σαφής...

 Σύμφωνα με τον Λαμπάτο:
 "Η διαμάχη συνεχίζεται σ'όλη την διάαρκεια του 1943 με όλα τα ρεύματα του ελληνικού τροτσκισμού. Συνεχίζεται το '44 όπου πλέον η χαφιεδολογία έχει αντικαταστήσει κάθε είδους πολιτική αντιπαράθεση. Χαρακτηριστικός είναι τίτλος άρθρου της ΚΟΜ.ΕΠ (φ.25, Απρίλιος 1944): "Γκεστάπο με μαρξιστική μάσκα"

 Οι σφαγές άρχισαν το 1944. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν η δολοφονία του Σταύρου Βερούχη, στον οποίο είχαμε ήδη αναφερθεί εδώ, με πηγή τον ΄Αγι Στίνα.
 Ο Βερούχης ήταν αρχειομαρξιστής απ΄τα χρόνια του μεσοπολέμου. Κατά την διάρκεια της Κατοχής υποστηρίζει ότι οι τροτσκιστές πρέπει να συμμετέχουν στο ΕΑΜ, και ο ίδιος εντάχθηκε σε αυτό τον Σεπτέμβριο του '43 στο χωριό του στην Εύβοια. Όταν μαθαίνεται ότι ήταν παλιός αρχειομαρξιστής, συλλαμβάνεται. Αργότερα αφήνεται ελεύθερος. Στις εκλογές που έγιναν τον Απρίλιο του '44 για ανάδειξη εθνοσυμβούλων της ΠΕΕΑ (η λεγόμενη "κυβέρνηση του βουνού"), ο Βερούχης εκλέγεται εθνοσύμβουλος, παρά το ότι δεν είχε προταθεί απ΄την καθοδήγηση του ΕΑΜ. Λίγες μέρες αργότερα συλλαμβάνεται και δολοφονείται.

 Ο Λαμπάτος αναφέρεται συνολικά σε 57 τροτσκιστές που εκτελέστηκαν. Πολλοί από αυτούς είχαν ενταχθεί στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αλλά αυτό δεν τους έσωσε απ΄την μανία των σταλινικών του ΚΚΕ και των οργάνων τους.
 Οι περισσότερες δολοφονίες έγιναν στην Αθήνα και τον Πειραιά, την Αιτωλοακαρνανία και την Φθιώτιδα. Το φαινόμενο απέκτησε ιδιαίτερη έκταση το καλοκαίρι του 1944, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση με την Απελευθέρωση και κορυφώθηκε στα δεκεμβριανά.

 Εκτός απ΄τους τροτσκιστές, εκτελούνται και στελέχη του ΚΚΕ που είχαν πέσει σε δυσμένεια για διάφορους λόγους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν οι Τζινιέρης, Δαμασκόπουλος, Σκαφίδας, Κωνσταντινίδης.

 Είναι προφανές ότι τότε το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν άφηνε κανένα περιθώριο σε αντιφρονούντες, είτε αυτοί ήταν αντικομμουνιστές, είτε ήταν διαφωνούντες κομμουνιστές.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Η περίπτωση του ΕΟΝίτη Κωνσταντίνου Κουκίδη

Σαν σήμερα, πριν 72 χρόνια μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Η είσοδος τους σημαδεύτηκε και από το γνωστό περιστατικό με τον τελεταίο Έλληνα σκοπό που φύλαγε την ελληνική σημαία που κυμάτιζε στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως. Το όνομα του ήταν Κωνσταντίνος Κουκίδης και γύρω απ΄την πράξη του ή ακόμα και την ύπαρξή του έχει αναπτυχθεί ολόκληρη φιλολογία.
 Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που αναφέρεται στο θέμα προσπαθώντας να ξεδιαλύνει όσο είναι δυνατόν, την υπόθεση Κουκίδη:


Σχετικά με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Κουκίδη, υπάρχουν 2-3 εκδοχές. Η πιο διαδεδομένη, είναι ότι ήταν εύζωνος, ο οποίος ήταν φρουρός στην Ακρόπολη, στις 27 Απριλίου 1941, την πρώτη ημέρα παρουσίας δηλαδή των Γερμανών στην Αθήνα. Όταν ένα γερμανικό απόσπασμα με επικεφαλείς τον λοχαγό Γιάκομπι (Peter Jacoby) και τον υπολοχαγό Έλσνιτς (Georg Elsnits), ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να αναρτήσουν την γερμανική σημαία, ζήτησαν από τον Κουκίδη να υποστείλει την ελληνική. Σ’ αυτό το σημείο, σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Κουκίδης βουβός και βουρκωμένος κατέβασε την ελληνική σημαία, τύλιξε το κορμί του μ’ αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Κουκίδης αρνήθηκε να την υποστείλει και το χρέος αυτό ανέλαβε ένας Γερμανός στρατιώτης, ο οποίος αφού υπέστειλε την ελληνική σημαία, την δίπλωσε και την παρέδωσε στον Κουκίδη που στην συνέχεια πήδηξε μαζί μ’ αυτήν απ’ την Ακρόπολη.

Οι έρευνες που έχουν γίνει έκτοτε, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν κανέναν στρατιώτη ή εύζωνο στα στρατιωτικά αρχεία, με το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά. Ως απάντηση σ’ αυτή την αδυναμία έρχεται μια άλλη εκδοχή που λέει ότι ο Κουκίδης δεν ήταν στρατιώτης και δεν βρισκόταν μ’ αυτή την ιδιότητα στην Ακρόπολη (κάτι τέτοιο δεν προβλέπονταν ούτως ή άλλως όμως, καθώς είχε ήδη συναφθεί συνθήκη ανακωχής-παράδοσης με την Γερμανία). Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, σύμφωνα με τον συγγραφέα Ιωάννη Γιαννόπουλο (βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη»), «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες (σ.σ: 26 Απριλίου 1941), η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».

Πάντως, αργότερα ο Γερμανός στρατηγός φον Στούμε έδωσε διαταγή και στις 3 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, της πρώτης μέρας της Κατοχής, υψώθηκε στην Ακρόπολη και το Δημαρχείο και η ελληνική σημαία, δίπλα από τη γερμανική. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι προαναφερθέντες Γερμανοί αξιωματικοί, Γιάκομπι και Έλσνιτς, αναγνωρίζοντας το ηρωικό της πράξεως του Κουκίδη, ζήτησαν άδεια και την έλαβαν από την γερμανική διοίκηση (Βέρμαχτ) να αναρτείται και η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, όπως κι έγινε. Αυτή η εκδοχή όμως δεν φαίνεται να συμφωνεί με το γεγονός (που εμμέσως πάντως, επιβεβαιώνει το συμβάν) ότι γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.

Κάποια άλλα στοιχεία που φαίνεται να συνηγορούν υπέρ τού ανωτέρω ηρωικού γεγονότος και των οποίων γίνεται επίκληση, είναι τα εξής:

1. Η δήλωση τού επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), ότι πράγματι εκ των ιστορικών αρχείων, εμφαίνεται ότι «ο φρουρός στρατιώτης τής σημαίας ηυτοκτόνησεν περιβληθείς ταύτην».

2. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…».

3. Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».

4. Ο Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

5. Μια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».

6. Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

7. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

8. Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):
«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε νά ψάχνουμε στήν Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, “άκουσα… μού είπαν…”, δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας καί κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: “Πηγαίνετε κάτω στού Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος μέ τό καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο καί τόν έθαψε”.
 

Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.
 

Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σέ στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.”».

9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ακόμα μαρτυρίες. Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».

Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”».

10. Το γεγονός φέρεται να μνημονεύτηκε σε εφημερίδες του τότε αθηναϊκού Τύπου.
Ανεξαρτήτως πάντως, από τα παραπάνω, επισήμως και βάσει ερευνών (του Γ.Ε.Σ. και του Υπουργείου Πολιτισμού), ο Κωνσταντίνος Κουκίδης θεωρείται ανύπαρκτο πρόσωπο, καθώς αυτές οι μαρτυρίες δεν αποτελούν (για τους επίσημους φορείς) ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία, παρ’ ότι στο σημείο που εικάζεται ότι έπεσε ο Κουκίδης, ο Δήμος Αθηναίων συμβολικά έχει αναγείρει αναθηματική στήλη που μνημονεύει το όνομά του. Αποτελεί μυστήριο και ερωτηματικό επίσης, το ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, είτε γι’ αυτόν είτε για την οικογένεια του, που λογικά θα έπρεπε να τον αναζητήσει και να τον «διεκδικήσει». Η μοναδική μαρτυρία που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Κουκίδη, είναι του αντιστασιακού Σπύρου Μήλα (περιοδικό Ελλοπία, Μάιος 1998), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τον γνώριζε προσωπικά (τον περιγράφει, ως έναν 20χρονο νέο, μάλλον κοντό κι αδύνατο, ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου) κι ότι έμαθε για τον τραγικό του θάνατο, 2-3 ημέρες μετά το συμβάν. Λίγα χρόνια όμως αργότερα, ο 84χρονος -τότε- Μήλας σε τηλεοπτική εκπομπή (Τηλετώρα 21.4.2000), αντιφάσκει, καθώς ισχυρίστηκε πως είδε με τα μάτια του την πτώση του Κουκίδη. Λέγεται πάντως, χωρίς να επιβεβαιώνεται και να εξακριβώνεται, ότι στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των Αθηνών, υπάρχουν η ημερομηνία θανάτου και η ηλικία του Κωνσταντίνου Κουκίδη.
Κλείνοντας την περίπτωση Κουκίδη, θα πρέπει να αναφερθεί και η άποψη που λέει, πως η δυστοκία και αναποτελεσματικότητα ως προς την εύρεση στοιχείων επιπλέον αποδεικτικών στοιχείων ή και αποδοχή των ήδη υπαρχόντων, οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο Κουκίδης εμφανίζεται να ήταν μέλος της νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, στοιχείο μάλλον «επιβαρυντικό» γι’ αυτόν.
 Πηγή: http://www.istorikathemata.com/2011/04/1941.html

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

H αρχή της εθνικής αντίστασης στην Ναυπακτία - μέρος β'



 Παρά τις αντιξοότητες, απ΄τον Ιούνιο του ’43 η οργάνωση της Ναυπάκτου εντατικοποίησε την δράση της. Τα μέλη ορκίζονταν από τον επικεφαλή αντισυνταγματάρχη Πλούμη και υπέγραφαν σχετικό πρωτόκολλο  ορκωμοσίας. Ιδού ένα ενδεικτικό παράδειγμα:

Παράλληλα συγκροτήθηκαν και επιτροπές εθνικού αγώνος σε πολλά χωριά της Ναυπακτίας. Γύρω στο τέλος Ιουνίου, η οργάνωση της Ναυπάκτου εντάχθηκε οριστικά στον ΕΔΕΣ.
Την εποχή εκείνη (καλοκαίρι του 1943) είχε υπογραφεί το σύμφωνο των εθνικών ομάδων μεταξύ ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, και ως εκ τούτου το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ επεδείκνυε μία προσωρινή ανοχή απέναντι σε άλλες οργανώσεις. Στα πλαίσια της παραπάνω συμφωνίας, ο Ζέρβας στις 02/08/1943 έβγαλε ανακοίνωση ίδρυσης αρχηγείου δυτικής Στερεάς Ελλάδας που θα συμπεριλάμβανε το Ξηρόμερο, την Τριχωνίδα, το Μεσολόγγι, την Μακρύνεια και την Ναυπακτία.
Για την αντάρτικη ομάδα της Ναυπακτίας αρχηγός ορίστηκε ο αντισυνταγματάρχης Παπαγιάννης που έφτασε στην περιοχή στα 30/08/1943 επικεφαλής 20 ανταρτών απ΄τον επαρχία Βάλτου. Αυτό προκάλεσε την δυσαρέσκεια του αρχηγού της οργάνωσης της Ναυπάκτου, αντισυνταγματάρχη Πλούμη που επιδίωκε εκείνος να ηγηθεί. Παρά το γεγονός αυτό, η οργάνωση βοήθησε ενεργά το τμήμα του Παπαγιάννη σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Αξιωματικοί όπως οι Ζωιτάκης και Πατίλης ανέλαβαν πόστα στο αντάρτικο τμήμα και διαρκώς προσέρχονταν εθελοντές προς κατάταξη.
 Το κακό όμως ήταν ότι οι νέοι αντάρτες παρέμεναν άοπλοι διότι ούτε οι προκαθορισμένες αεροπορικές ρίψεις απ΄τους Συμμάχους έγιναν, ούτε κατέστη εφικτό  να αγοραστούν όπλα απ΄τους Ιταλούς που τον Σεπτέμβριο του ’43 αποχωρούσαν απ΄την πόλη αφού η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει. Η έντονα απειλητική παρουσία των Γερμανών -πλέον- στην περιοχή και η ακατανόητη στάση των Άγγλων συνδέσμων αξιωματικών (ένας από αυτούς επέδειξε χαρακτηριστική αδιαφορία για την αγορά όπλων απ΄τους αποχωρούντες Ιταλούς της Ναυπάκτου) που ήταν αρμόδιοι για τον εξοπλισμό των αντάρτικων τμημάτων ήταν αποφασιστικοί παράγοντες.
  Έτσι, η γενική επίθεση του ΕΛΑΣ κατά των τμημάτων του ΕΔΕΣ στην δυτική Ελλάδα τον Οκτώβριο του ’43 βρήκε το τμήμα της Ναυπακτίας εξαιρετικά ανίσχυρο. Ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε στις 10 Οκτωβρίου και μπόρεσε με σχετική ευκολία να διαλύσει το τμήμα του Παπαγιάννη. Υπήρχαν ελάχιστοι νεκροί απ΄τις δύο πλευρές. Οι περισσότεροι αντάρτες του ΕΔΕΣ κατάφεραν να διαφύγουν. Οι αιχμάλωτοι αξιωματικοί  (Ζωιτάκης, Πατίλης κτλ) κρατήθηκαν για δύο μήνες στο χωριό Προύσσος.
 Η διάλυση του τμήματος Παπαγιάννη στην Ναυπακτία σηματοδότησε την τυπική έναρξη της κυριαρχίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην περιοχή. Οι Γερμανοί που αντικατέστησαν τους Ιταλούς ως στρατός κατοχής, εγκαταστάθηκαν στην πόλη της Ναυπάκτου με μία μικρή φρουρά, αδιαφορώντας για το τι γίνεται στην ύπαιθρο, όπου εξαπλωνόταν η κομμουνιστική τρομοκρατία.
 Η υπογραφή εκεχειρίας μεταξύ ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ τον Φερβουάριο του 1944, και η ύπαρξη του 5/42 στην γειτονική Φωκίδα ήταν οι τελευταίες ελπίδες της οργάνωσης της Ναυπάκτου. Ήταν όμως άνευ ουσίας. Η επικοινωνία με τις δυνάμεις του Ζέρβα στην Ήπειρο ήταν πλέον πρακτικά δύσκολη εώς αδύνατη, αφού ο ΕΛΑΣ ήλεγχε πλέον ολοκληρωτικά την ενδιάμεση περιοχή,  ενώ ο Ψαρρός όπως απεδείχθη λίγο μετά δεν μπορούσε να βοηθήσει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον άλλες οργανώσεις..

 Κάπως έτσι τελείωσε ανεπιτυχώς η προσπάθεια για την δημιουργία μίας εθνικής αντιστασιακής κίνησης στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου. Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε πως τα παραπάνω θλιβερά γεγονότα οδήγησαν στην συγκρότηση του Τάγματος Ευζώνων της Ναυπάκτου.


 Πηγή: "Πικρές αναμνήσεις" του Βασίλειου Σταυρογιαννόπουλου

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Η αρχή της εθνικής αντίστασης στην Ναυπακτία - μέρος α'



Η Ναύπακτος, όπως και όλη τη δυτική Στερεά Ελλάδα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον  την περίοδο της Κατοχής γιατί αποτέλεσε τόπο ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων αντιστασιακών οργανώσεων. Τόσο το ΕΑΜ όσο και ο ΕΔΕΣ έκαναν από αρκετά νωρίς, απ΄τις αρχές του ’42 ακόμα, αισθητή την παρουσία τους στην πόλη. Το ΕΑΜ αρχικά ήταν πιο δημοφιλές διότι δεν έθετε πολιτειακά ζητήματα, ενώ ήταν πιο ανοικτό στην προσέλκυση οπαδών, εν αντιθέσει με τον ΕΔΕΣ που σε εκείνη την χρονική στιγμή έκανε προσεκτική επιλογή μελών. Επίσης, η αντιβασιλική ιδεολογία του ΕΔΕΣ δεν ήταν προσφιλής στην Ναύπακτο, όπου κυριαρχούσαν οι βασιλόφρονες. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισε στην Ναύπακτο και η τρίτη αντιστασιακή οργάνωση, η ΕΚΚΑ.

 Τον Ιανουάριο του ’43 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά αντάρτες στην ορεινή Ναυπακτία. Ήταν ελασίτες που είχαν έρθει απ΄την γειτονική Ευρυτανία, και μία άλλη ομάδα ελασιτών απ΄την Δωρίδα. Έκαναν περιοδεία στην  βόρεια και ανατολική Ναυπακτία, μαζεύοντας όπλα και οργανώνοντας τα χωριά στο ΕΑΜ. Ένα τρίτο τμήμα του ΕΛΑΣ εισήλθε στην Ναυπακτία απ΄την Τριχωνίδα με επικεφαλής τον καπετάν-Αγησίλαο, και χτύπησε την Υποδιοίκηση Χωροφύλακης στον Πλάτανο, αφοπλίζοντας τους χωροφύλακες και καίγοντας τα αρχεία.
  
Λίγες μέρες μετά στην Αράχωβα Ναυπακτίας, ο Αγησίλαος πρότεινε στον ανθυπολοχαγό Καραδήμα, που είχε ήδη οργανωθεί στο ΕΑΜ, να ενταχθεί στο αντάρτικο τμήμα του και να αναλάβει την στρατιωτική διοίκηση (η διοίκηση των τμημάτων του ΕΛΑΣ ήταν τριμελής, ή διμελής). Ο Καραδήμας επιφυλάχτηκε να απαντήσει, αν πρώτα δεν επικοινωνούσε με τους αξιωματικούς της Ναυπάκτου. Αυτό ήταν βέβαια υπεκφυγή, διότι δεν είχε εμπιστοσύνη ούτε στους αντάρτες που είδε, ενώ και η επίθεση του ΕΛΑΣ στην χωροφυλακή του Πλάτανου είχε προκαλέσει γενικώς άσχημη εντύπωση. 
 Η απάντησή του εξόργισε τον Αγησίλαο που τον έβρισε και του έδωσε διορία 48 ωρών για ν’απαντήσει.

 Ο Καραδήμας ενημέρωσε σχετικώς τους Ναυπάκτιους αξιωματικούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ. Αυτοί ανησύχησαν και ζήτησαν την σύγκλιση της εαμικής επιτροπής Ναυπάκτου. Στην συζήτηση που ακολούθησε, οι αξιωματικοί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κομμουνιστές που ήλεγχαν την επιτροπή και απεχώρησαν.

 Μετά από όλα αυτά, στις 15/02/1943, οι Ναυπάκτιοι αξιωματικοί σε σύσκεψή τους αποφάσισαν να κινηθούν για συγκρότηση δικής τους τοπικής αντιστασιακής οργάνωσης η οποία θα είναι σε συνεχή επαφή με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ. Εξέλεξαν και επιτροπή που αποτελείτο απ΄τον αντισυνταγματάρχη Πλούμη, τον λοχαγό Σταυρογιαννόπουλο, τον λοχαγό Ζωιτάκη και τον ίλαρχο Πλαστήρα, ενώ συγκροτήθηκε και επιτροπή εθνικού αγώνα από επιφανείς πολίτες της Ναυπάκτου με σκοπό την προσέλκυση μελών.
 Η οργάνωση πήρε την ονομασία Εθνική Οργάνωσις Μυστική, και επιχείρησε ανεπιτυχώς να συγκροτήσει μία πρώτη ολιγομελή αντάρτικη ομάδα στην Ναυπακτία, σε συνεργασία με εκπροσώπους της αθηναϊκής οργάνωσης Όμηρος. Ο ΕΛΑΣ είχε ήδη αρχίσει να κυριαρχεί και στην ορεινή Ναυπακτία και οποιαδήποτε προσπάθεια για δημιουργία εθνικού αντάρτικου ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Λίγες μέρες αργότερα, συνελλήφθη απ’τους Ιταλούς ο Σταυρογιαννόπουλος και οι δύο αδελφοί του, αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι κατόπιν πιέσεων από τοπικούς παράγοντες.

 Η οργάνωση όμως δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Πέντε αξιωματικοί της μπόρεσαν και ήρθαν σε επαφή με τον Ζέρβα που τους υποσχέθηκε ότι θα τους βοηθήσει να φτιάξουν αντάρτικες ομάδες στην Ναυπακτία. Τους έφερε σε επαφή με την αντάρτικη ομάδα του ΕΔΕΣ στην Τριχωνίδα, που είχε αρχηγό τον Παπαϊωάννου. 
Παράλληλα ήταν σε επαφή και με τον Ψαρρό που είχε συγκροτήσει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων στην γειτονική Φωκίδα. Ο Ψαρρός δέχτηκε επίσης να τους βοηθήσει και τους απέστειλε μάλιστα κάποιες λίρες για αγορά υλικού.

 Τον Μάιο του 1943 όμως ο ΕΛΑΣ διέλυσε τόσο το 5/42 (πρώτη διάλυση), όσο και την ομάδα του Παπαϊωάννου. Έτσι η οργάνωση εθνικού αντάρτικου στην Ναυπακτία έγινε πολύ δύσκολη υπόθεση, αφού δεν υπήρχαν κοντινά φιλικά τμήματα για να καλύψουν την αρχική συγκρότηση και ανάπτυξη. Ακόμα και μετά την προσωρινή επανασύσταση του 5/42, καμμία βοήθεια δεν εστάλη από αυτό προς την Ναύπακτο.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η απάντηση του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα στον Μπίστη της ΔΗΜ.ΑΡ.

Ναι κ. Μπίστη,
αγνοήστε την ιστορική έρευνα!
Κάνει κακό...

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2013. Η Ελλάδα λογίζεται ως κατεχόμενη χώρα, βιώνει το δράμα του μνημονίου και της χρεοκοπίας και η μόνη στοιχειώδης ατομική ελευθερία που διατηρούν ακόμα οι βασανισμένοι πολίτες της είναι η ελευθερία λόγου. Κι αυτό μέχρι να επιβληθεί από την τρόικα ή μάλλον να αποφασίσει μόνη της η τριμερής συγκυβέρνηση την αναστολή της.

Ήδη ένας εκπρόσωπος του ενός στύλου της σημερινής κυβέρνησης, της ΔΗΜΑΡ, ο Νίκος Μπίστης διατυπώνει αφορισμούς και εκφράζει ανάλογο προϊδεασμό. Τι αίσχος αυτή η πολυφωνία, η όποια πολυφωνία, και η ελευθερία έκφρασης! Ντροπή! Και η έρευνα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας; Tragic! Ολωσδιόλου απαράδεκτο! Υπάρχει ένα ολόκληρο καθιερωμένο σύστημα και τώρα θα το ανατρέψουμε;

Έξαλλος λοιπόν ο Νίκος Μπίστης για την εκπομπή του Μανώλη Κοττάκη "Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ", που μεταδόθηκε από τη ΝΕΤ στις 12 Απριλίου 2013, παρουσιάζοντας την Ιζαμπέλλα Παλάσκα, συγγραφέα του βιβλίου "ΑΓΓΕΛΟΣ ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ, Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ". Επί τρεις μέρες φαίνεται δεν μπορούσε να κοιμηθεί και μέσα στην αϋπνία του κυοφορούσε ένα λίβελο, που τελικά στις 15 Απριλίου τον ανάρτησε στο γνωστό www.protagon.gr. Ηρέμησε επιτέλους ο άνθρωπος, βγάζοντας στη φόρα όλα τα συγχυσμένα συναισθήματά του...

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε την κεφαλή επί πίνακι του Κοττάκη και της διεύθυνσης της ΕΡΤ (που συμπτωματικά αυτή την εποχή συνέπεσε να μην είναι στέλεχος της ΔΗΜΑΡ)!

Το αίτημά του; "Να αφήσουν την Ιστορία ήσυχη"! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Που σημαίνει ότι όσα μας μάθανε δεν πρέπει να τα αγγίζουμε, πόσο μάλλον να τα ψάχνουμε για να δούμε τις τυχόν αθέατες πτυχές. Ιστορική έρευνα; Τι είναι αυτό το φρούτο στην εποχή μας; - κατά την άποψη του νεοσυστημικού Μπίστη, συστηματικού συλλέκτη κομματικών ταυτοτήτων, του πιο ιδανικού πολιτικού προσώπου εν Ελλάδι για κομματικές "διευρύνσεις".

Όπως αβίαστα προκύπτει, η αντίληψή του για την ιστορία είναι κάπως απλοϊκή. Και παρά το γεγονός ότι δεν έχει βουλευτική ιδιότητα, συνεπώς στερείται βουλευτικής ασυλίας αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει ποινική δίωξη για συκοφαντική δυσφήμιση ή προσβολή μνήμης τεθνεώτος, αποτολμά να ...διατάξει την αναδρομική εκτέλεση του πατέρα τής Παλάσκα "στα έξι μέτρα"! Πρωτοφανές θέαμα αλαζονείας αυτόκλητου δικαστή με ακραία ετυμηγορία!

Θα ήταν κατανοητό αν με πολιτικούς όρους επιζητούσε να αντικρούσει την οποιαδήποτε άποψη. Πολύ δε περισσότερο αν στηριζόταν σε ιστορικά στοιχεία για μια δημόσια αντιπαράθεση. Αντ' αυτού, ίσως επειδή οι ιστορικές του γνώσεις περιορίζονται σε αναμασήματα παλαιών μονομερών φανατικών τίτλων, προτιμά την απλούστερη λύση. Αναζητώντας επιχειρήματα διαστρεβλώνει τα όσα διατυπώθηκαν, φθάνοντας στο έσχατο σημείο - αυτή τη φορά για να ...κατατροπώσει τον Μεταξά του "ΟΧΙ" - να εμφανίζει τον δικτάτορα ως αμέσως ενδιαφερόμενο για είσπραξη μιζών.

Επισείει ως βαρύ πυροβολικό στα επιχειρήματά του, ότι ο Βουλπιώτης ήταν ο εμπνευστής των Ταγμάτων Ασφαλείας. Μήπως δεν κατάλαβε ότι ο Βουλπιώτης συζητούσε γι' αυτά με τους πολιτικούς αρχηγούς Γονατά, Σοφούλη, Πάγκαλο, Σοφιανόπουλο και τον Δημήτρη Γληνό;

Φυσικά δεν θα έχει διαβάσει το βιβλίο για να εκφράσει την άλφα ή τη βήτα άποψη. Σε αντίθεση με τη Λιάνα Κανέλλη ή άλλους επώνυμους, ανεξάρτητα από πολιτικό χώρο. Ούτε και το χρειάζεται ο ομογάλακτος της Ρεπούση, που μαζί της αμφισβήτησε στα τελευταία χρόνια την αληθινή ιστορία ενός ολόκληρου λαού, του ελληνικού. Ο Μικρασιατικός και ο Ποντιακός Ελληνισμός ακόμα ορύονται επ' αυτού...

Κύριε Μπίστη μάλλον τελικά είστε πολύ τεμπελάκος για να διαβάσετε ένα βιβλίο και να εκφράσετε μια συγκροτημένη άποψη, όπως κάνει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος. Αν σας έρθει επιφοίτηση, εδώ είμαστε για ένα διάλογο επί των ιστορικών θεμάτων του βιβλίου της Ιζαμπέλλας Παλάσκα. Μέχρι τότε αρκεστείτε σε μια φτηνή απόπειρα λάσπης κατά καταξιωμένων δημοσιογράφων όπως ο Μανώλης Κοττάκης ή των διευθυντών της ΕΡΤ που δεν ανήκουν στη ΔΗΜΑΡ, αποκλειστικά προσομοιωμένης στα μέτρα των "συνωστισμών" της εκλεκτής Κας Ρεπούση...

                                                                                                  Δημοσθένης Κούκουνας

Πηγή: http://www.aera2012.blogspot.gr/2013/04/blog-post_16.html 

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Το μεγαλύτερο έγκλημα των κομμουνιστών την δεκαετία του '40 ήταν πολιτικό



Στο παρόν ιστολόγιο έχουν γίνει αρκετές αναφορές στα εγκλήματα που διέπραξαν οι κομμουνιστές και οι συνεργάτες τους κατά την περίοδο που υποτίθεται ότι έκαναν εθνική αντίσταση. Το θέμα σίγουρα δεν έχει εξαντληθεί και θα υπάρξουν και άλλες σχετικές αναρτήσεις.
 Κατά την γνώμη μας όμως, υπάρχει ένα τεράστιο έγκλημα που διέπραξαν τότε οι κομμουνιστές και στο οποίο δεν έχει δωθεί η ανάλογη έμφαση. Όχι δεν μιλάμε ούτε για τον Μελιγαλά, ούτε για το Κιλκίς, ούτε για τα δεκεμβριανά. Μιλάμε για την τεράστια συνεισφορά του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην διαιώνιση της κυριαρχίας του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου. 
Μπορεί αυτό να ακούγεται οξύμωρο, αλλά δεν είναι.

 Οι ιδιάζουσες πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα απ΄το 1936 και μετά, παρείχαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να γκρεμιστεί το πολιτικό κατεστημένο που είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα τον λαό με τις παλινωδίες του, και να ανέβουν στην εξουσία νέες υγιέστερες δυνάμεις. Αρχικά, η δικτατορία του Μεταξά και μετά η Κατοχή έθεσαν εκ των πραγμάτων τους εκπροσώπους αυτού του σαθρού πολιτικού κόσμου στο περιθώριο.
 Δυστυχώς όμως η μεταπολεμική Ελλάδα βρήκε αυτήν την συνωμοταξία των ξενόδουλων παλαιοπολιτικάντηδων να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με την προ-μεταξική περίοδο. 
 Δηλαδή στην εξουσία. 

 Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό συνέβη επειδή τα ξένα συμφέροντα (βλ.Βρετανοί) τους ξανα-επέβαλλαν. Αυτό όμως είναι μία εξαιρετικά επιφανειακή προσέγγιση.
 Καμμία ξένη δύναμη όσο ισχυρή και να είναι, δεν μπορεί να ξανα-επιβάλλει με το έτσι-θέλω εκπροσώπους ενός απαξιωμένου πολιτικού κόσμου, αν δεν υπάρχει μία υπολογίσιμη λαϊκή αποδοχή ή έστω ανοχή. Και το τραγικό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι αποτυχημένοι πολιτικάντηδες, είτε Λαϊκοί, είτε Φιλελεύθεροι, βασιλόφρονες και βενιζελογενείς, που οδηγούσαν την χώρα στον γκρεμό ως το 1936, ξαφνικά ξαναβρέθηκαν να χαίρουν λαϊκής στήριξης!
   
Γιατί συνέβη αυτό; Ποιος ευθύνεται γι’αυτό; 
 Η απάντηση είναι προφανής. Το ΚΚΕ και το όργανό του το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, με την άφρονα εμφυλιοπολεμική τακτική του που στόχευε στην μονοπώληση της αντίστασης και μακροπρόθεσμα στην κατάληψη της εξουσίας, και την παρανοϊκή λογική "πας μη εαμίτης είναι γκεσταπίτης", κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να ενώσει εναντίον του όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. 
Έτσι βρέθηκαν ξαφνικά και απ΄το πουθενά, οι αποτυχημένοι πολιτικάντηδες, βασιλόφρονες και βενιζελικοί, συνεργαζόμενοι στο ίδιο αντικομμουνιστικό στρατόπεδο. Το ίδιο φυσικά συνέβη και με τον απλό λαό, ο οποίος βλέποντας τα κομμουνιστικά αίσχη, με ανακούφιση δέχτηκε πίσω το προμεταξικό πολιτικό κατεστημένο.
 Καλώς ή κακώς τα κονσερβοκούτια, οι πηγάδες, οι σφαγές αμάχων, οι ομαδικές εκτελέσεις, οι πυρπολήσεις χωριών, το ψευτοκαπετανιλίκι και νταηλίκι τρομάζουν τον λαό πολύ περισσότερο απ΄την γελοιότητα των ξενόδουλων πολιτικάντηδων, οι οποίοι αίφνης εμφανίζονταν ως εγγυητές της ομαλότητας και προστάτες του λαού απέναντι στην κομμουνιστική βαρβαρότητα.

 Έτσι, το παλαιοπολιτικό κατεστημένο παρά την περιθωριοποίησή του την περίοδο 1936-44, επανήλθε δριμύτερο και  συνέχισε την δράση του σε βάρος της Πατρίδος, και την συνεχίζει έως σήμερα, με μία μικρή παρένθεση επί -του προκλητικά απρόθυμου να το συντρίψει- Γεώργιου Παπαδόπουλου.
 Οι κομμουνιστές μες στην παραζάλη τους να μονοπωλήσουν την αντίσταση και να καταλάβουν την εξουσία, αυτοεγκλωβίστηκαν σε έναν φαύλο κύκλο αίματος απ΄τον οποίο μπορεί να είχαν κάποια πρόσκαιρα στρατιωτικά οφέλη (μέχρι την αναπόφευκτη συντριβή τους), αλλά από πολιτικής άποψης βγήκαν 100% χαμένοι προς όφελος των παλαιοπολιτικάντηδων.

Με δύο λόγια: Η κομμουνιστική αγριότητα και αλαζονία προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο τον δρόμο της παλινόρθωσης του προμεταξικού πολιτικού κατεστημένου. 
 Δυστυχώς η ύπαρξη και η δράση του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στέρησε την δυνατότητα από ριζοσπαστικά ρεύματα με σοσιαλιστικό και πατριωτικό προσανατολισμό (μακριά απ΄την σοβιετοδουλία και τον διεθνισμό, αυτά ήταν καθαρά κομμουνιστικά χαρακτηριστικά) που αναπτύσσονταν τότε κυρίως στην ελληνική νεολαία, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντάς το ριζικά. 
 Αντ’αυτού, αυτό το γνήσια ριζοσπαστικό τμήμα της ελληνικής νεολαίας αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να συμπορευτεί στα πλαίσια του αντικομμουνιστικού αγώνα με τους ξενόδουλους υπερσυντηρητικούς παλαιοκομματικούς, πράγμα που είχε σαν φυσική συνέπεια την περιθωριοποίησή του.

 Κλείνοντας, έχει ενδιαφέρον η παρακάτω σχετική αφήγηση ενός απ΄τους εκπροσώπους εκείνων που επιθυμούσαν μία ριζοσπαστικά αλλαγή στην ελληνική κοινωνία, αλλά δυστυχώς ατύχησαν και είδαν άλλους να καπηλεύονται τους αγώνες τους:
  
"Τα αμούστακα παιδιά της σκληροτράχηλης γενιάς μου γεννιούνται μέσα στην θύελλα και πολεμούν αδιάκοπα στον μεγάλο αγώνα του 1941-1949. Η γενιά μου βρίσκεται σε συνεχή πορεία πείνας, κακουχιών και πολέμου, μαχόμενη απεγνωσμένα επί δέκα χρόνια με ένα μόνο ιδανικό: την καθολική αντιμετώπιση των ζητημάτων κατά ένα ριζοσπαστικό τρόπο που να σήμαινε διάλυση του κακού άμεσου παρελθόντος της χώρας. Ζητούσαμε μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή. Μετά όμως την αντίσταση και το Βίτσι, όταν γύρισε νικήτρια η γενιά μου βρήκε τις αντιδραστικές δυνάμεις καλά καθισμένες και οργανωμένες στην Αθήνα, με αυτοκίνητα και πολυκατοικίες, βρήκε τα πόστα ολότελα πιασμένα."

(Κίτσος Μαλτέζος, ο αγαπημένος των θεών, του Πέτρου Μακρή-Στάικου, σελ.283)


Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Έγγραφο ενδεικτικό των προθέσεων των Γερμανών κατά την αποχώρησή τους το 1944


 Όσο ο πόλεμος πλησίαζε προς το τέλος του, τόσο περισσότερο οι Γερμανοί προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τις διαφορές μεταξύ Βρετανίας-ΕΣΣΔ γύρω απ΄τις μεταπολεμικές ζώνες επιρροής.
 Ως εκ τούτου, προκειμένου να οξύνουν την βρετανοσοβιετική αντιπαράθεση στον ελλαδικό χώρο, οι Γερμανοί σκόπευαν να υποδαυλίσουν τις ενδοελληνικές διαμάχες μεταξύ του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και των αντιπάλων του.

 Το παρακάτω έγγραφο, που δημοσιεύτηκε στο έργο του εδεσίτη Κώστα Ιωάννου "Άγνωστα γεγονότα της εθνικής αντίστασης" (σελ.8-9) είναι ενδεικτικό:



Και για τους μη-γερμανομαθείς, εδώ είναι και η ακριβής μετάφρασή του:

 
Το παραπάνω έγγραφο δεν σημαίνει βέβαια ότι την κύρια ευθύνη για τον κατοχικό εμφύλιο, τα δεκεμβριανά και τις σφαγές Ελλήνων από Έλληνες, την φέρουν οι Γερμανοί.
Απλά οι Γερμανοί προσπάθησαν να επωφεληθούν από μία ήδη διαμορφωθείσα εμφυλιοπολεμική κατάσταση, για την οποία την κύρια ευθύνη την φέρουν αυτοί που την ξεκίνησαν, δηλαδή οι κομμουνιστές, και αυτοί που δεν μπόρεσαν ή/και δεν ήθελαν να την αποσοβήσουν, δηλαδή οι Βρετανοί και οι υφιστάμενοί τους Έλληνες πολιτικοί του Καϊρου.

 Στόχος των Γερμανών ήταν διαμέσου των ενδοελληνικών συγκρούσεων να διαρραγούν οι βρετανοσοβιετικές θέσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να διασπαστεί η συνοχή του συμμαχικού στρατοπέδου. Φιλόδοξος στόχος, που δεν επετεύχθη, καθώς οι Σοβιετικοί δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τις όποιες σχέσεις τους με την Βρετανία, χάριν των ελασιτών..
 Άλλωστε ο Στάλιν είχε αποκομίσει τόσα πολιτικά και στρατιωτικά κέρδη στην ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, που δεν είχε κανένα λόγο να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα για πάρει και την Ελλάδα.
 

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Η απελευθέρωση 11 κομμουνιστών απ΄τους Γερμανούς, κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης τον Ιανουάριο του 1942

Είχαμε αναφερθεί εδώ στην απελευθέρωση απ΄τους Γερμανούς 27 κομμουνιστών κρατουμένων απ΄τις φυλακές της Ακροναυπλιάς, κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.
 Αυτή είναι η πιο γνωστή περίπτωση απελευθέρωσης κομμουνιστών χάρη στους Βούλγαρους. Δεν είναι όμως η μόνη.
 Κάτι παρεμφερές συνέβη και μερικούς μήνες μετά στην Θεσσαλονίκη, όπου είχε ιδρυθεί και δρούσε απ΄την αρχή της Κατοχής η Βουλγαρική Λέσχη.

 Κύρια δραστηριότητα της Βουλγαρικής Λέσχης ήταν ο συντονισμός της βουλγαρικής προπαγάνδας στην Μακεδονία. Η βουλγάρικη προπαγάνδα αποσκοπούσε στον προσεταιρισμό όσο το δυνατόν περισσότερων ντόπιων, κυρίως σλαβόφωνων, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι στην Μακεδονία υπήρχε βουλγάρικος πληθυσμός.
 Παράλληλα όμως, η Βουλγαρική Λέσχη έδειχνε κάποια ιδιαίτερη "ευαισθησία" όσον αφορά τους φυλακισμένους Έλληνες κομμουνιστές. Ορμώμενοι από αυτήν την επιλεκτική "ευαισθησία" τους οι Βούλγαροι μεσολάβησαν για την απελευθέρωση κρατούμενων κομμουνιστών τον Ιανουάριο του 1942.

 Προς το τέλος του 1941 οι Γερμανοί συνέλλαβαν 23 κομμουνιστές και τους έκλεισαν στο στρατόπεδο "Παύλος Μελάς". Οι Βούλγαροι, δια της Λέσχης τους, παρενέβησαν και πέτυχαν την απελευθέρωση των 11 εξ'αυτών. Η επιχειρηματολογία των Βουλγάρων, που έγινε αποδεκτή απ΄τους Γερμανούς, βασιζόταν στο ότι οι κρατούμενοι δεν ήταν κομμουνιστές αλλά βουλγαρόφιλοι σλαβόφωνοι που είχαν υποστεί διώξεις απ΄τις ελληνικές αρχές λόγω των βουλγαρικών φρονημάτων τους.

 Συγκεκριμένα, οι 11 αποφυλακισθέντες κομμουνιστές ήταν οι εξής:

 1) Νέδελκος Παπανέδελκος.
     Κομμουνιστής απ΄την Θεσσαλονίκη και δραστήριο μέλος της αριστερής αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΜΕΟ Ενωμένη απ΄την περίοδο του Μεσοπολέμου. Φυλακίστηκε στην Ακροναυπλιά επί Μεταξά και αποφυλακίστηκε στις 12/06/1941 κατόπιν παρέμβασης της γερμανίδας συζύγου του ή του αδελφού του Ηλία. Ήρθε σε επαφή με την βουλγαρική πρεσβεία στην Αθήνα και πέτυχε την μεσολάβηση των Βουλγάρων για την γνωστή απελευθέρωση των 27 κρατουμένων κομμουνιστών τέλος Ιουνίου του 1941. Μετά πήγε στην Θεσσαλονίκη, όπου συνελλήφθη και πάλι απ΄τους Γερμανούς στις 2/11/1941. Με παρέμβαση της Βουλγαρικής Λέσχης, με την οποία συνεργαζόταν στενά, αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942. Ο αδελφός του Ηλίας Παπανέδελκος, επίσης γνωστός κομμουνιστής και αυτονομιστής, ήταν στενός συνεργάτης του στρατηγού Ζίλκοφ που ήταν ο επικεφαλής των βούλγαρων αξιωματικών στην γερμανοκρατούμενη Μακεδονία.

2) Κωνσταντίνος Δέλλιος.
    Κομμουνιστής απ΄την Έδεσσα που εξορίστηκε τον Ιανουάριο του 1938 στην Φολέγανδρο. Στις 08/09/1939 υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και αφέθηκε ελεύθερος. Το Νοέμβριο του 1941 συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά". Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

3) Δημήτριος Μπάλτος
    Κομμουνιστής απ΄τα Γιαννιτσά που εξορίστηκε τον Νοέμβριο του 1936 στην Σίκινο, απ'όπου δραπέτευσε τον Μάιο του 1941. Στις 08/12/1941 συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά". Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

4) Ιωάννης Τάκης.
    Κομμουνιστής απ΄την Έδεσσα. Συνελλήφθη το 1939 αλλά δεν εξορίστηκε γιατί υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Ο αδελφός του, επίσης κομμουνιστής είχε εξοριστεί στον Άι-Στράτη. Το Νοέμβριο του 1941 συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά". Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 χάρη στην παρέμβαση του ταγματάρχη Μίτκωφ που ήταν βασιλικός στρατιωτικός σύνδεσμος στον γερμανό στρατιωτικό διοικητή Θεσσαλονίκης-Αιγαίου. Οι Γερμανοί όμως διέταξαν εκ νέου την σύλληψή του, όπως και έγινε. Στα μέσα Μαρτίου του '42 απελευθερώθηκε πάλι αφού εν τω μεταξύ είχε εγγραφεί ως μέλος στην Βουλγαρική Λέσχη. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους μετέβη στο Μοναστήρι της βουλγαροκρατούμενης Γιουγκοσλαβίας (στο σημερινό κράτος των Σκοπίων) μαζί με τον Μίτκωφ.

5) Χρήστος Αναστασιάδης.
     Κομμουνιστής απ΄τα Γιαννιτσά που εξορίστηκε το 1938 στον Άι-Στράτη. Αφέθηκε ελεύθερος έναν χρόνο μετά αφού υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

6) Χρήστος Παρασκευάς.
     Κομμουνιστής απ'τα Γιαννιτσά που εξορίστηκε το 1938 στην Ανάφη. Αφέθηκε ελεύθερος έναν χρόνο μετά αφού υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

7) Φώτης Λιακούσης.
     Κομμουνιστής απ΄τα Ξανθόγεια της Έδεσσας. Το 1932 εξορίστηκε για έξι μήνες στον Άι-Στράτη και το 1936 για ένα έτος στην Σίκινο. Τον Ιούλιο του 1937 υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και αφέθηκε ελεύθερος. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

8) Στέφανος Μπάρτζης.
    Κομμουνιστής απ΄τον Άγιο Αθανάσιο της Έδεσσας. Εξορίστηκε το 1936 στην Σίφνο και αφέθηκε ελεύθερος έναν χρόνο μετά αφού υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

9) Πέτρος Παπαδόπουλος.
      Κομμουνιστής απ΄τα Ξανθόγεια της Έδεσσας. Εξορίστηκε το Νοέμβριο του 1936 στην Φολέγανδρο και αφέθηκε ελεύθερος τον Μάιο του 1937 αφού υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

10) Ιωάννης Σερέτης.
      Κομμουνιστής απ΄τα Ξανθόγεια της Έδεσσας. Εξορίστηκε το Νοέμβριο του 1936 στην Σίφνο και αφέθηκε ελεύθερος τον Ιούν του 1937 αφού υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

11) Χρήστος Παπαστόικος.
       Κομμουνιστής απ΄τον Άγιο Αθανάσιο της Έδεσσας. Συνελλήφθη και κλείστηκε στον "Παύλο Μελά" στις 08/12/1941. Αφέθηκε ελεύθερος στις 06/01/1942 κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης.

   
 Όπως βλέπουμε, οι περισσότεροι απ'τους απελευθερωθέντες κομμουνιστές ήταν πρώην δηλωσίες., όπως άλλωστε ήταν και πολλοί αυτονομιστές κομμουνιστές (π.χ. Πέιος, Γκότσε κτλ).
 Δεν είχαν βέβαια κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν με τους Βούλγαρους προκειμένου να πετύχουν την απελευθέρωσή τους. Φυσικά οι Βούλγαροι δεν ήταν κορόιδα που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τους απελευθερώσουν. Ήξεραν πολύ καλά ποιους απελευθέρωναν, και πολύ περισσότερο ήξεραν τις ανθελληνικές θέσεις των κομμουνιστών για το μακεδονικό.

 Επειδή η πρωτογενής πηγή απ΄την οποία προέρχονται τα παραπάνω στοιχεία είναι αντικομμουνιστική, ενδέχεται κάποιοι να αμφισβητήσουν την εγκυρότητά τους.
 Όμως για το ζήτημα της ένταξης κομμουνιστών στην Βουλγαρική Λέσχη είχε γράψει και ο πολιτικός επίτροπος της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ, Ρένος Μιχαλέας. Το είχαμε δει εδώ, και το υπενθυμίζουμε:

"Έχω απόλυτη πεποίθηση ότι το λιγότερο που μπορούσαμε να πετύχουμε ήταν να έχουμε κάνει όλους τους αντάρτες μας φιλομακεδόνες της μορφής του Φιλέλληνα του 1821 και πολλούς διαννοούμενους μας Βύρωνες της Μακεδονίας και όχι να έχουμε ένα ύποπτο σκοτάδι γύρω από αυτό το ζήτημα, και να εξακολοθούμε να μιλάμε για Βούλγαρους και Έλληνες. Και μάλιστα να διώκονται Μακεδόνες στην Θεσσαλονίκη γιατί ήταν γραμμένοι στην Βουλγαρική Λέσχη, αλλά δικοί μας όμως"


 Πηγή: "Η Κατοχή εν Μακεδονία" του Αθανάσιου Χρυσοχόου, βιβλίο δεύτερο, τεύχος α'.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Κριτική σε άρθρο του αριστερού ιστορικού Μιχάλη Λυμπεράτου



 Πριν 3 μήνες περίπου δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (που αλλού;) ένα άρθρο του ιστορικού Μιχάλη Λυμπεράτου σχετικά με τα δεκεμβριανά. 
 Ο τίτλος του σύντομου άρθρου είναι "Μία σύντομη αποτίμηση" και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

 Λέει ο συντάκτης:
 "Παρ' ότι πέρασαν 68 χρόνια από τα γεγονότα και μεσολάβησε πληθώρα ιστορικών μελετών, η γενική εντύπωση για τα Δεκεμβριανά δεν μετατοπίστηκε πολύ από τη φιλολογία της «εξέγερσης των κομμουνιστών», το βασικό επιχείρημα νομιμοποίησης της πολιτικής του Τσόρτσιλ στην Ελλάδα τότε.
Ωστόσο, παρ' ότι οι αντιφάσεις μιας τέτοιας προσέγγισης είναι κραυγαλέες, αβασάνιστα παρακάμπτεται το γεγονός ότι το ΕΑΜ παρέδωσε υποδειγματικά την εξουσία κατά την απελευθέρωση,"

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, το ΕΑΜ ήταν ντε φάκτο εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επαρχίας, και έτσι παρέμεινε για κάποιους μήνες (η λεγόμενη περίοδος της εαμοκρατίας). Σε καμμία πόλη της επαρχίας δεν παρέδωσε την εξουσία. Η σταδιακή παράδοση της εξουσίας έγινε μετά την ήττα του στα δεκεμβριανά.
 Αν ο Λυμπεράτος αναφέρεται στην περίπτωση της μη-κατάληψης των Αθηνών απ’τον ΕΛΑΣ στο μεσοδιάστημα μεταξύ της γερμανικής αποχώρησης και της άφιξης της ελληνικής κυβέρνησης (12-18 Οκτωβρίου 1944), τότε -σαν ιστορικός που είναι- θα έπρεπε να γνωρίζει ότι υπήρχαν άλλοι λόγοι γι' αυτήν την αδράνειά των κομμουνιστών. Στο θέμα έχουμε αναφερθεί εδώ και εδώ.

 "ότι απουσιάζει οποιοδήποτε έγγραφο ή μαρτυρία που έστω και ακροθιγώς θα έθετε στους κόλπους του θέμα εξουσίας,"

Προφανώς ο ιστορικός κ.Λυμπεράτος δεν έχει μπει στον κόπο να διαβάσει την έκθεση του Ανδρέα Τζήμα που μιλάει ευθέως για το ζήτημα της εξουσίας (βλ.εδώ)
 Ούτε είχε ακούσει την εισήγηση του κομμουνιστή Γρ.Φαράκου στο ιστορικό συμπόσιο για τα δεκεμβριανά που έγινε το 1995 και τα πρακτικά του δημοσιεύτηκαν στο "Δεκέμβρης του '44. Νεότερη έρευνα - Νέες προσεγγίσεις" σε επιμέλεια Γρηγόρη Φαράκου.
Συγκεκριμένα, ο τελευταίος έλεγε (σελ.85):
 "Από την άλλη μεριά, ο κύριος κατά την γνώμη μου, λόγος της συμπεριφοράς και της στάσης του ΚΚΕ, είναι ο τρόπος που κατανοούσε ότι μπορεί να φθάσει σην εξουσία. Πέρα από τις μεγάλες, είναι αλήθεια, τις θετικές αλλαγές στις θέσεις και την νοοτροπία του στα χρόνια της Κατοχής, δεν είχε, ουσιαστικά, απομακρυνθεί από την σταλινική αντίληψη: την βίαιη κατάληψη της πολιτικής εξουσίας."


 "ότι ο ΕΛΑΣ επιδόθηκε σε μάχες που δεν απείλησαν στο ελάχιστο τα καθαυτώ κέντρα πολιτικής εξουσίας."

Τι λέει ο άνθρωπος;
 Όποιος έχει ασχοληθεί με τα δεκεμβριανά, ξέρει ότι ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε σε κτίρια που στεγάζονταν υπουργεία και άλλες κρατικές υπηρεσίες, ενώ είχε σχεδιαστεί ακόμα και η ανατίναξη του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια που κατά την διάρκεια των δεκεμβριανών ήταν το αρχηγείο των κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων.

"Ούτε φαίνεται να ξενίζει το ότι δεν επιχειρήθηκε καν να προπαγανδιστεί από το ΚΚΕ η υποτιθέμενη επαναστατική προοπτική,"

Η ρητορική δεν θα μπορούσε να ήταν κομμουνιστική διότι αυτό θα απωθούσε ένα μεγάλο τμήμα των υποστηρικτών του ΕΑΜ που δεν ήταν κομμουνιστές. 
 Γενικότερα, σε όλο το διάστημα 1941-44 οι κομμουνιστές απέφευγαν κατά κανόνα να χρησιμοποιούν την γνωστή τους μονοδιάστατη φρασεολογία.

"ότι δεν αξιοποιήθηκε το πλέον αξιόμαχο τμήμα του ΕΛΑΣ, ότι αφέθηκε να υποσκελιστεί και αριθμητικά από τους Βρετανούς, ότι ουδέποτε αποτιμήθηκαν τα Δεκεμβριανά ως απόπειρα κατάληψης της εξουσίας."
  
Το πλέον αξιόμαχο τμήμα του ΕΛΑΣ (προφανώς εννοεί τις δυνάμεις που ήταν υπό τις διαταγές του Γ.Σ, δηλαδή του Σαράφη και του Βελουχιώτη), είχε σταλεί να χτυπήσει τον Ζέρβα στην Ήπειρο. Δεν ήταν ανενεργό. Ο ΕΛΑΣ έβαζε συνέχεια δυνάμεις στην Αθήνα (κυρίως από την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα λόγω απόστασης), αλλά δεν υπήρχε ούτε ο κατάλληλος σχεδιασμός ούτε τα απαραίτητα μεταφορικά μέσα για να γίνει αυτό με τον σωστό τρόπο και την σωστή στιγμή. 


"Και πώς να συνέβαινε διαφορετικά, αφού, ακόμα και εκεί που είχε εισέλθει ο Κόκκινος Στρατός (Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία), ο Στάλιν απέκλεισε σε εκείνη τη φάση μονοκομματικές «επαναστατικές» λύσεις."
  
Αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούσε η ύπαρξη της προμετωπίδας του ΕΑΜ. 
 Ένα μετωπικό σχήμα με συμμάχους κόμματα-σφραγίδες με πολύ μικρή κοινωνική επιρροή, το οποίο όμως ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο του ΚΚΕ.
 Στην Βουλγαρία π.χ, που αναφέρει ο Λυμπεράτος, σχηματίστηκε κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου που γρήγορα εξελίχτηκε σε μονοκομματική κομμουνιστική δικτατορία.

"Οι απορίες για τα Δεκεμβριανά, εντούτοις, θα είχαν εύκολα απαντηθεί αν ξέφευγε κανείς από το σχήμα ανάγνωσης «επανάσταση-αντεπανάσταση» και αντιμετώπιζε τα πράγματα ως γνήσιες ιστορικές διαδικασίες. Μια συγκέντρωση της Αριστεράς που δέχθηκε μια δολοφονική επίθεση, η ανεξέλεγκτη οργή που προκάλεσε, η πεποίθηση ότι βρισκόταν σε εξέλιξη ένα πραξικόπημα της Ακροδεξιάς, που απαιτούσε άμυνα. Η αφορμή για τους Βρετανούς να συγκρουστούν με το ΕΑΜ. Αυτά ήταν τα πλαίσια αναφοράς των Δεκεμβριανών."

 - Για το ποιος πυροβόλησε πρώτος στην γνωστή εαμική συγκέντρωση της 03/12/1944, οι γνώμες διίστανται, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν ήταν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας η αιτία των δεκεμβριανών.
 Από την στιγμή που το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ αποδεδειγμένα στόχευε απ΄τον Σεπτέμβριο του 1943 στην κατάληψη της Αθήνας μετά την γερμανική αποχώρηση (ελπίζω ότι ο ιστορικός κ.Λυμπεράτος θα έχει ακουστά την έκθεση Μακρίδη όπου αναφέρεται η εκπόνηση του ανάλογου σχεδίου) , τότε είναι γελοιότητα να ανάγονται οι αιτίες των δεκεμβριανών στην "ανεξέλεκτη οργή" που προκάλεσαν τα γεγονότα της 3ης Δεκεμβρίου.

 - Ο Λυμπεράτος επίσης μιλάει για ακροδεξιό πραξικόπημα. Πραξικόπημα είναι η βίαιη προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας. Κανείς ακροδεξιός δεν έκανε τότε τίποτα τέτοιο, δεν μπορούσε να το κάνει και δεν είχε λόγο να το κάνει. Αυτές είναι αριστερές μπουρδολογίες.
Προφανώς ως ακροδεξιούς ο Λυμπεράτους θεωρεί τους αστυνομικούς, τους χωροφύλακες, τα μέλη της Χ και άλλων εθνικών οργανώσεων, τους εθνοφύλακες και τους ριμινίτες που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της σύγκρουσης με τους ελασίτες τις πρώτες μέρες των δεκεμβριανών. 
 Μόνο που όλοι αυτοί δέχτηκαν την επίθεση του ΕΛΑΣ, ήταν αμυνόμενοι και υπεράσπιζαν την νόμιμη κυβέρνηση. Επιτιθέμενοι ήταν οι ελασίτες.
 Αυτό ήταν το στρατιωτικό πλαίσιο αναφοράς της πρώτης φάσης -τουλάχιστον- των δεκεμβριανών, πριν επέμβουν αποφασιστικά οι Βρετανοί.

"Και τέλος, η προσπάθεια της ηγεσίας του ΚΚΕ να διατηρηθεί η σύγκρουση σε διαχειρίσιμα, προς συνεννόηση πλαίσια. Ετσι, απομάκρυνε τους «ένθερμους», όπως τον Βελουχιώτη, από το κέντρο των μαχών, επιχείρησε να αποφύγει την επέκταση της εμπλοκής, αρνήθηκε στους στρατιωτικούς, όπως το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, να διευθύνουν τη σύγκρουση, επιχείρησε έναν ευπρεπή συμβιβασμό (η πιθανή κυβέρνηση Σοφούλη)."

- Προσπάθειες για συνεννόηση έγιναν κατά την διάρκεια των δεκεμβριανών, αλλά απέτυχαν λόγω της παράλογης αδιαλλαξίας των κομμουνιστών.
 Ο ίδιος ο Γ.Ιωαννίδης (οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ) το παραδέχτηκε σε ομιλία του στην 11η Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ:
 "Καταστροφικό το λάθος που δεν κάναμε την συμφωνία στις 18 του Δεκέμβρη, εγκληματικό που δεν την κάναμε όταν ήρθε ο Τσώρτσιλ και αχαρακτήριστο στην 1η του Γενάρη" 
("Αναμνήσεις" του Γ.Ιωαννίδη, σελ.487)

- Ο Βελουχιώτης είχε πέσει σε δυσμένεια καιρό πριν. Υπενθυμίζουμε ότι τον Απρίλιο του ΄44 είχε σταλεί στην Πελοπόννησο, κάτι που είχε σαν φυσικό αποτέλεσμα την απομάκρυνσή του απ΄τα κέντρα αποφάσεων του ΕΛΑΣ. Γενικότερα ο Σιάντος δεν τον εμπιστευόταν, και φυσικά δεν είχε κανέναν λόγο να αλλάξει γνώμη τις παραμονές των δεκεμβριανών.
  
- Σε καμμία περίπτωση το ΚΚΕ δεν επιχείρησε να αποφύγει την επέκταση της συμπλοκής. Υπενθυμίζουμε εδώ την διαταγή της Κ.Ε του ΕΛΑΣ (δηλαδή του Σιάντου) και τις επιθέσεις κατά του Ζέρβα στην Ήπειρο και κατά των δυνάμεων του Τσαούς Αντών στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη που έγιναν παράλληλα με τα δεκεμβριανά. 
 Εκτός αν ο Λυμπεράτος θεωρεί ότι έγινε ακροδέξιο πραξικόπημα και στην Ήπειρο και στην Θράκη και αναγκάστηκαν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ να επέμβουν..


 Προκαλεί εντύπωση ο φανατισμός που χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα αριστερούς ιστορικούς σαν τον Λυμπεράτο. Δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν έχουν ακόμα χωνέψει την ήττα των πολιτικών τους προγόνων. Όπως και να χει, το παραπάνω σχολιασθέν άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία δεν είναι άρθρο ιστορικού. Είναι άρθρο άσχετου φανατικού. 
 Απλά το σχολιάζουμε για να φανεί η γύμνια κάποιων αριστερών απολογητών που αυτοπροσδιορίζονται "ιστορικοί".