Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Η πρώτη μάχη του Μελιγαλά και η διάλυση στρατοπέδων συγκέντρωσης του ΕΛΑΣ απ΄το τοπικό Τάγμα Ασφαλείας


 Όπως είχαμε δει εδώ, ο ταγματάρχης Στούπας διέφυγε στην Αθήνα μετά την μάχη της Λεύκης τον Οκτώβριο του '43 όπου ο ΕΛΑΣ διέλυσε την αντάρτικη ομάδα του χωρίς όμως να καταφέρει να συλλάβει και τον ίδιο.
 Στις 15 Μαρτίου 1944 ο Στούπας επέστρεψε σιδηροδρομικώς στην Καλαμάτα και ανέλαβε την διοίκηση του Τάγματος Χωροφυλακής Μεσσηνίας. Έφερε μαζί του ακόμα 80 αξιωματικούς και υλικό ικανό να εξοπλίσει άλλους 300 οπλίτες. Στην Καλαμάτα αύξησε την δύναμη του Τάγματος με νέους εθελοντές και εγκαταστάθηκε στο Μελιγαλά που ήταν και η έδρα του σώματος. Μικρές φρουρές, δύναμης διμοιρίας, εγκαταστάθηκαν και σε κοντινά χωριά. Η βάση του έμψυχου υλικού του Τάγματος Ασφαλείας ήταν πρώην αντάρτες του Στούπα και της οργάνωσης Ελληνικός Στρατός που είχε διαλυθεί απ΄τον ΕΛΑΣ το φθινόπωρο του 1943.

 Οι κομμουνιστές βλέποντας τις κινήσεις του Στούπα ανησύχησαν και αποφάσισαν να χτυπήσουν το Τάγμα πρωτού αυτό προλάβει να οργανωθεί και να αποτελέσει ισχυρό αντίπαλο.
 Έτσι στις 7 Απριλίου 1944 επιτέθηκαν στο Μελιγαλά με σκοπό να διαλύσουν το Τάγμα Ασφαλείας. Η επίθεσή τους αρχικά ήταν επιτυχής. Μπήκαν εύκολα στην πόλη και κύκλωσαν το αρχηγείο του Στούπα. Εκεί όμως ατύχησαν. Βρέθηκαν εκτεθειμένοι στα πυρά των αμυνομένων και του ιδίου του Στούπα που ήταν εξαιρετικός σκοπευτής, με αποτέλεσμα να έχουν σημαντικές απώλειες.
 Στο Μελιγαλά έδρευε και μία μικρή γερμανική φρουρά. Οι Γερμανοί αρχικά παρατηρούσαν αμέτοχοι την ενδοελληνική σύρραξη. Άλλωστε οι ελασίτες δεν τους ενόχλησαν στο ελάχιστο, παρά το ότι επρόκειτο για έναν εύκολο στόχο.
 Ένας ακόμα λόγος της αρχικής μη-εμπλοκής των Γερμανών ήταν ότι ήταν πολύ επιφυλακτικοί εώς καχύποπτοι απέναντι στους προσφάτως εξοπλισθέντες ταγματασφαλίτες, ενώ ήθελαν να διαπιστώσουν και τις μαχητικές ικανότητες των τελευταίων. Το φαινόμενο του να παραμένουν οι Γερμανοί αμέτοχοι στις συγκρούσεις μεταξύ ελασιτών και εξοπλισμένων Ελλήνων είχε παρατηρηθεί κατ'επανάληψη στην Κατοχή, ιδιαίτερα στην Μακεδονία και στις επιθέσεις που εξαπέλυε ο ΕΛΑΣ εναντίον των χωριών που ήταν οργανωμένα στον ΕΕΣ.

 Από ένα σημείο και μετά, και αφού είδαν ότι ο Στούπας και οι άντρες του όντως πολεμούσαν γενναία, οι Γερμανοί επενέβησαν με ριπές πολυβόλων. Οι ελασίτες ήταν πλέον αδύνατον να παραμείνουν στην πόλη και απεχώρησαν κακήν κακώς.

 Ο Ιωάννης Μπουγάς στο έργο του "Ματωμένες μνήμες 1940-1945" απ'όπου αντλούμε και τις πληροφορίες για την παρούσα ανάρτηση, μιλάει για 49 νεκρούς ελασίτες και 4 νεκρούς ταγματασφαλίτες. Δεν γνωρίζουμε αν ο αριθμός των νεκρών είναι ιστορικά επιβεβαιωμένος.
  Παραθέτει και αποσπάσματα από αριστερούς συγγραφείς που παραδέχονται την αποτυχία της επίθεσης, έστω και αν παρουσιάζουν την ήττα τους με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
  Άλλος λέει ότι "δεν έγινε μάχη και φύγαμε", άλλος λέει ότι κέρδιζαν αλλά απεχώρησαν επειδή είδαν μία φωτιά σε γειτονικό μοναστήρι που την εξέλαβαν ως σήμα οπισθοχώρησης (πραγματικά απίθανος ισχυρισμός), άλλος λέει ότι την μέρα εκείνη έτυχε και "οι Γερμανοί είχαν φέρει νέες δυνάμεις απ΄την Καλαμάτα" και τρέχα γύρευε.

Ο συγκριτικά σοβαρότερος Φοίβος Γρηγοριάδης, αξιωματικός του ΕΛΑΣ και ιστοριογράφος, γράφει για την συγκεκριμένη μάχη χωρίς να μασάει τα λόγια του:
  "Άλλη μία ανεπιτυχής μάχη (ας ξαναγράψουμε πως πόλεμος μόνο με επιτυχίες δεν είναι πόλεμος), είναι η επίθεσις κατά της εχθρικής βάσεως του Μελιγαλά, τον Απρίλιο του 1944"
 ("Το αντάρτικο ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ-5/42", ε' τόμος, σελ.304)

 Μιλάει βέβαια γενικώς για "εχθρική βάση", αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελασίτες επιτέθηκαν σε Γερμανούς.
 Παρακάτω όμως είναι πιο διαφωτιστικός:
 "... προς τον Μελιγαλά, ισχυρό σημείο στηρίγματος των Ταγμάτων, όπου είχε σημειωθεί μία αποτυχία του ΕΛΑΣ για την εκπόρθησή του τον Απρίλιο" (στο ίδιο, σελ.305)

 Στην μάχη αυτή, οι ταγματασφαλίτες συνέλλαβαν και αιχμάλωτους ελασίτες απ΄τους οποίους μάθανε για την ύπαρξη στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων του ΕΛΑΣ στην Χαλβατσού (σημερινό Κεφαλόβρυσο). Οι αιχμάλωτοι ήταν αντιφρονούντες απ΄την Μεσσηνία.
 Τις επόμενες μέρες το Τάγμα ξεκίνησε με σκοπό να φτάσει στο στρατόπεδο, όπως και έγινε. Μαζί τους βρισκόταν και μία μικρή γερμανική μονάδα με βαρύτερο οπλισμό που δεν είχε το Τάγμα.
Οι ελασίτες δεν προέβαλλαν αντίσταση και απεχώρησαν χωρίς μάχη. Οι ταγματασφαλίτες απελευθέρωσαν τους κρατουμένους που ήταν σε άθλια κατάσταση λόγω ασιτίας και ξυλοδαρμών. Απ΄τους απελευθερωθέντες έμαθαν για την ύπαρξη ενός δεύτερου στρατοπέδου στην κοντινή Ποταμιά. Τους απελευθέρωσαν και αυτούς, και πάλι χωρίς μάχη. Μεταξύ των κρατουμένων της Ποταμιάς βρίσκονταν και μέλη της οικογένειας του Στούπα. Αυτά έγιναν την Μεγάλη Παρασκευή του 1944. Το σύνολο των απελευθερωθέντων ήταν 448 άτομα.

 Η πραγματικότητα είναι ότι οι ελασίτες δεσμοφύλακες δεν προέβησαν σε εκτελέσεις κρατουμένων, μόλις έμαθαν ότι πλησιάζει ο Στούπας. Δυσκολευόμαστε να υποθέσουμε ότι έπραξαν έτσι επειδή ήταν μεγαλόψυχοι. Η συνολική στάση τους ειδικά στην περιοχή της Μεσσηνίας δεν συνηγορεί υπέρ αυτού. Το πιθανότερο είναι ότι αιφνιδιάστηκαν απ΄την κίνηση του Στούπα και δεν πρόλαβαν να οργανώσουν την αντίδρασή τους.

 Πολλοί "υπερευαίσθητοι πατριώτες" μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επειδή οι "κακοί ταγματασφαλίτες" συνεργάστηκαν με τους "κακούς Ναζί" κατά των "Ελλήνων ανταρτών".
 Στην εξιστορούμενη περίπτωση όμως (ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ) η επιχείρηση έγινε με σκοπό την απελευθέρωση μελλοθάνατων Ελλήνων που κρατούνταν απ΄τους ελασίτες αποκλειστικά και μόνο με πολιτικά κριτήρια.
 Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κάποιος ψυχικά υγιής άνθρωπος που να κατηγορήσει τους ταγματασφαλίτες του Στούπα για αυτήν τους την δράση.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Οι διώξεις του ΕΛΑΣ σε βάρος αντιφρονούντων ωθούσαν πολλούς αντιστασιακούς στις τάξεις του γερμανόφιλου ΕΑΣΑΔ


 Με αφορμή την γνωστή ιστορία με τον πρόγονο του Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου, καλό είναι να αναφερθούν κάποια πράγματα για τους ανθρώπους εντάχθηκαν τότε στον ΕΑΣΑΔ. Πηγή μας φυσικά είναι το έργο του Σταύρου Παπαγιάννη "ΕΑΣΑΔ - Τα Τάγματα Ασφαλείας της Θεσσαλίας" που είναι μακράν το πληρέστερο πάνω στο θέμα.

 Εκτός απ΄τους καιροσκόπους, τα εγκληματικά στοιχεία και κάποιους ελάχιστους γερμανόφιλους που εντάχθηκαν στον ΕΑΣΑΔ, η οργάνωση αυτή αποτέλεσε ουσιαστικά μία σανίδα σωτηρίας για πολλούς διωκόμενους απ΄τον ΕΛΑΣ.

 Ας δούμε τι λέει ο συγγραφέας:

 "Στον ΕΑΣΑΔ κατέφυγαν επίσης και άλλοι που ήταν ενταγμένοι στον ΕΔΕΣ ή ακόμα και στο ΕΑΜ, οι οποίοι κατα καιρούς είχαν εκδιωχθεί απ΄τις γραμμές του. Αυτοί εντάχθηκαν στον ΕΑΣΑΔ για ν'αποφύγουν τις διώξεις και την εξόντωσή τους και για να εκδικηθούν τους διώκτες τους."
 σελ.23

 και παρακάτω:

 "Ανάμεσα στους νεοσύλλεκτους ΕΑΣΑΔίτες υπήρχαν και νέοι "αντιδραστικών" οικογενειών που είχαν εκδηλωθεί ως ΕΔΕΣίτες. Από αυτούς αναδείχτηκαν οι πιο σκληροί και ανάλγητοι διώκτες των εαμιτών."
σελ.23-24

 "Οι απηνώς διωκόμενοι απ΄τις εαμικές αντιστασιακές οργανώσεις ΕΔΕΣίτες, και γενικώς οι διωκόμενοι αντιφρονούντες ή απλώς διαφωνούντες με την γραμμή της οργάνωσής τους, βασίμως ή αβασίμως χαρακτηρίζονταν ως "αντιδραστικοί". Στην Θεσσαλία αυτοί οι "αντιδραστικοί" για να αποφύγουν τις εναντίον της ζωής τους συνέπειες, είχαν στην διάθεσή τους κυρίως δύο οδούς διαφυγής: η μία οδηγούσε στην Ήπειρο και στις ένοπλες ομάδες του ΕΔΕΣ και η άλλη στον ΕΑΣΑΔ. Κάποτε, όπως σημειώθηκε, είχαν και έναν πρόσθετο λόγο για να προκρίνουν την καταφυγή τους στον ΕΑΣΑΔ: τους παρείχε την δυνατότητα της άμεσης αντεκδίκησης κατά των διωκτών τους, παρά το γεγονός ότι θα την πραγμάτωναν με την βοήθεια των Γερμανών. Αψηφούσαν δηλαδή και το στίγμα του προδότη."
 σελ.27

 Η λογική λέει ότι:
 "ένας άψογος πατριώτης και ανυποχώρητος αντικομμουνιστής όφειλε να καταφύγει στην Ήπειρο και να ενταχθεί στις αντάρτικες δυνάμεις του Ζέρβα. Έαν όμως μία τέτοια οδός διαφυγής ήταν μπλοκαρισμένη απ΄τις δυνάμεις που τον κυνηγούσαν, που θα μπορούσε να καταφύγει για να σώσει την ζωή του; Ή αν ο νους του είχε θολώσει απ΄τι μίσος που του προκαλούσαν οι αδικαιολόγητες διώξεις του και η ορθοφροσύνη τον εγκατέλειπε, τι θα αποφάσιζε να πράξει;
   Να καταφύγει στην Αθήνα, θα ήταν μία πρόχειρη απάντηση [...] Όμως την επιλογή αυτή, ελάχιστοι χωρικοί θα την αποδέχονταν επειδή προϋπέθετε ανθηρά οικονομικά"
 σελ.38

 Επίσης, συμπληρώνουμε εμείς, η επιλογή της εσωτερικής μετανάστευσης δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση για έναν αγρότη που είναι δεμένος με την γη του και ζει από αυτή. Στην Αθήνα που δεν θα υπήρχε χώρος για αγροτικές εργασίες πως θα ζούσε;
 Το προβλημα γινόταν κατά πολύ μεγαλύτερο αν ο καταδιωκόμενος είχε και μία οικογένεια για να φροντίσει.

 Όλα τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα, από ένα σημείο και μετά οι επιλογές των "αντιδραστικών" (δηλαδή των οπαδών του ΕΔΕΣ) να είναι οι εξής δύο: "παραμονή στο χωριό και ένταξη στις εαμικές οργανώσεις (αν απέφευγε την ένταξη και παρέμενε αμέτοχος, η σύλληψή του ήταν ζήτημα χρόνου και το μέλλον του άδηλο) είτε καταφυγή στον ΕΑΣΑΔ, όπου δεδομένης της συνεργασίας του με τους Γερμανούς, ήταν πράξη επονείδιστη και απολύτως ασυγχώρητη και καταδικαστέα."
 σελ.39

  Απ΄ότι φαίνεται λοιπόν, πέραν της αναγνωρισμένα αντικοινωνικής και εγκληματικής δράσης αρκετών μελών του ΕΑΣΑΔ, η πραγματικότητα είναι ότι οι κομμουνιστές με την στάση τους αποτέλεσαν εμμέσως τον καλύτερο στρατολόγο για τον ΕΑΣΑΔ.


 Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε και συγκεκριμένα παραδείγματα πρώην αντιστασιακών που μεταπήδησαν στον ΕΑΣΑΔ για όλους αυτούς τους λόγους που είδαμε παραπάνω.


Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Αντιγραφείς Παραχαρακτών: πως γράφτηκε η Ιστορία της Αντίστασης στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης



Από το βιβλίο του Γεράσιμου Αποστολάτου Η ΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Σελίδα 46.
Αντιγραφείς παραχαρακτών
Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ των τραγικών γεγονότων της Ελληνικής δεκαετίας
1940-1950 έχει απλουστευθεί: Κάθε ιστορικός που επιθυμεί την δημοσιότητα και την
επιτυχή κυκλοφορία ίου βιβλίου του επιδιώκει να παραμείνει στις γραμμές των
γεγονότων που χάραξε η Αριστερά. Αυτό είναι το πρωταρχικό του μέλημα.
Στη συνέχεια η συγγραφή διευκολύνεται στο να αντιγράφει απλά ο νέος συγγραφέας
αυτά που κατέγραψε -ο αριστερός πάντα- προηγούμενος.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι και οι θεωρούμενοι σοβαροί ιστορικοί δεν έχουν
αποφύγει αυτόν τον μονόδρομο της έρευνας που τους διευκολύνει στο να περάσουν
χωρίς εξονυχιστική κριτική το έργο τους, αλλά και σε κάθε περίπτωση να
παραπέμπουν στις καταγραφές ενός προηγούμενου κειμένου θεωρουμένου έγκυρου
επιστήμονα.
Οι λεγόμενοι ιστορικοί της φιλελεύθερης παράταξης σιωπούν. Αντιπαρέρχονται τις
προκλητικές παραχαράξεις και με τη σιωπή
τους εξασφαλίζουν την ανοχή των δυναμικών αριστερών φοιτητών στις αίθουσες της
πανεπιστημιακής διδασκαλίας αλλά και των άκριτων επιθέσεων των «φρουρών της
ιστορικής αλήθειας» από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.
 
Θύμα ο Στρατηγός Ζέρβας
   Ένα από τα βασικά θύματα αυτών των παραχαράξεων και των ανιστόρητων
στοιχείων είναι και ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας και η Αντιστασιακή Οργάνωση
ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ.Ο Ζέρβας βάλλεται επί χρόνια με την κατηγορία, μεταξύ άλλων, ότι συνεργάστηκε με
τους Γερμανούς και ότι σε μία κρίσιμη περίοδο του εθνικού αντιστασιακού αγώνα
σύναψε ανακωχή με τους Γερμανούς!!
Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι παραχαράκτες των ιστορικών γεγονότων και οι
αντιγραφείς τους αποφεύγουν να αναζητήσουν στοιχεία από τα Αρχεία Ζέρβα και τα
Απομνημονεύματα των αγωνιστών του παραμένουν εντελώς εκτός έρευνας για τα
έγκυρα στοιχεία που παρουσιάζει η άλλη πλευρά.
Το φαινόμενο έχει διαχυθεί παντού: από την κάπως έγκυρη «Ιστορία του Ελληνικού
Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών» (όπου μάλιστα την έχουν επιμεληθεί ιστορικοί του
φιλελεύθερου χώρου) έως την Εγκυκλοπαίδεια της «Μπριτάνικα», ενώ πολλές
ιστορικές μονογραφίες της περιόδου παπαγαλίζουν την αντιγραφή των δήθεν
αυθεντικών στοιχείων.
Πρόσφατο παράδειγμα η ολοσέλιδη συνέντευξη σε κυριακάτικο φύλλο καθημερινής
εφημερίδος του γνωστού στην Ελλάδα Γερμανού ιστορικού Χέρμαν Φράνκ Μάγερ.
Ο Μάγερ γεννήθηκε το 1940 στη Γερμανία και αφού ασχολήθηκε σε διάφορες χώρες
με το εμπόριο και κατέληξε σε δική του επιχείρηση στις Βρυξέλλες, αποφάσισε να
ερευνήσει τον τρόπο που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ εξετέλεσαν τον πατέρα του,
Γερμανό βοηθητικό λοχαγό το 1943. Ο Μάγερ ήταν τότε τριών ετών.
Για πρώτη φορά έφθασε στην Ελλάδα το 1963 και χρειάστηκαν 25 χρόνια για να
συγκεντρώσει τα στοιχεία για τον τραγικό θάνατο του πατέρα του, αφού κατόρθωσε
να συναντήσει ακόμα και τον τότε αντάρτη που ήταν στο Εκτελεστικό Απόσπασμα.
Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν το βιβλίο του «Η Αναζήτηση» (1995) μια
προσεκτική διερεύνηση των γεγονότων που κατήγγειλε τη ναζιστική βαρβαρότητα
προς τον Ελληνικό πληθυσμό και εξυμνούσε την αγωνιστικότητα των Ελλήνων για
την Ελευθερία.
Ο Μάγερ από επιτυχημένος επιχειρηματίας είχε αναδειχθεί σε ένα σοβαρό ιστορικό
ερευνητή.
Συνδεθήκαμε μαζί όταν με αναζήτησε για να του προσθέσω πληροφορίες για το
δεύτερο βιβλίο που ετοίμαζε: «Η φρίκη του Κομμένου» (1998) όπου περιγράφει μια
αποτρόπαια πράξη των Γερμανών: της εκτελέσεως των κατοίκων ενός μικρού χωριού
της Ηπείρου κοντά στην Άρτα.
Οι περιγραφές από τα γερμανικά Αρχεία και τους επιζήσαντες Γερμανούς εκτελεστές
είναι συνταρακτικές στο βιβλίο αυτό.
Σε συνάντηση στο σπίτι μου του γνώρισα έναν παλιό αγωνιστή του ΕΔΕΣ και γνωστό
ήδη ιστορικό συγγραφέα, τον Κώστα Ιωάννου, που παρακολούθησε κρυμμένος σε
μια καλαμιά τη σφαγή των αθώων νηπίων, παιδιών, γυναικών, γερόντων του
Κομμένου.
Έκτοτε συνεχίσαμε τις επαφές και πρόσφατα βρεθήκαμε ομιλητές στο Διεθνές
Συνέδριο της Κεφαλονιάς για τη σφαγή των 9.500 Ιταλών από τους ναζί το 1943 στο
νησί.
Νέος καρπός των αναζητήσεων του Μάγερ είναι το βιβλίο του «Από τη Βιέννη στα
Καλάβρυτα». Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας καταδρομών στην Σερβία και
την Ελλάδα (έκδοση «Εστίας». Δεκέμβριος 2003) όπου με νέα στοιχεία φωτίζει τη
σφαγή των Καλαβρύτων.
Όσο ο Μάγερ εμπλέκεται με τα ελληνικά πράγματα και την υπάρχουσα (αριστερή
κυρίως) βιβλιογραφία τόσο επηρεάζεται από καθιερωμένες θέσεις των αριστερών
συγγραφέων για τα γεγονότα της εποχής.
Έτσι ο Μάγερ στη συνέντευξη της πρωινής εφημερίδος και σε ερώτηση του
δημοσιογράφου για τη στάση του Ζέρβα έναντι των Γερμανών επαναλαμβάνει ότι
υπήρξε μια περίοδος που ο Αρχηγός του ΕΔΕΣ συνήψε ανακωχή με τον Διοικητή των
Γερμανικών Δυνάμεων της Ηπείρου!!
Έπρεπε και ο Μάγερ να ευθυγραμμισθεί με την διαδεδομένη στην Ελλάδα άποψη και
να γίνει δεκτός από την ελληνική κριτική!
(Παλαιότερα ο γνωστός Βρετανός συγγραφέας Λουί ντε Μπερνιέ που έγραψε το
«Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» και έγινε αργότερα κινηματογραφική ταινία, με
πληροφόρησε ότι η μεταφράστρια το βιβλίου του στην Ελλάδα τον έπεισε ότι θα
πρέπει να απαλυνθούν οι κρίσεις του για τα εγκλήματα του ΕΛΑΣ γιατί το ελληνικό
αναγνωστικό κοινό είναι αριστερό! Έτσι το βιβλίο του εξεδόθη στη Ελλάδα
λογοκριμένο!).
Η αλήθεια για τον Ζέρβα
Ο Μάγερ ήρθε στο γραφείο μου για να μου δώσει εξηγήσεις γιατί έγραψε τα περί
συμφωνίας του Ζέρβα. Τα νέα στοιχεία που προσκόμιζε από συναντήσεις επιζώντων
Γερμανών στρατιωτών της Ηπείρου της εποχής ήταν ότι είχαν ακούσει τότε για την
ανακωχή!!
Τον πληροφόρησα ότι θα του σταλούν επίσημα ντοκουμέντα της περιόδου που
αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο: Ο Ζέρβας όχι μόνο δεν συνήψε ανακωχή, αλλά
και στην συγκεκριμένη περίοδο είχε αναλάβει σοβαρές στρατιωτικές επιχειρήσεις
κατά των Γερμανών.
Ο πάντοτε θαλερός αγωνιστής της περιόδου, πρωταγωνιστής της ανατινάξεων του
Γοργοποτάμου μέλος της Συμμαχικής Αποστολής στην Ελλάδα και Σύνδεσμος του
Γεν. Στρατηγείου Μέσης Ανατολής κατά την Κατοχή στο Γενικό Αρχηγείο του
Ζέρβα γνωστός ιστορικός Θεμιστοκλής Μαρίνος απέστειλε προς τον Μάγερ επιστολή
με συντριπτικά στοιχεία για το ανιστόρητο της δήθεν ανακωχής.
Ο κ. Μαρίνος παραχώρησε στην «Εστία» τα στοιχεία από το προσωπικό του Αρχείο,
τα οποία είναι αποκαλυπτικά. Ανατρέπονται εντελώς τα διαδιδόμενα.
Συντριπτικά στοιχεία
Η επιστολή Μαρίνου προς τον Μάγερ έχει ως εξής:
Αγαπητέ κ. Μάγερ
Διάβασα με ενδιαφέρον τη συνέντευξη σας στο συνεργάτη της «Καθημερινής» κ.
Ηλία Μαγκλίνη που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 28/3/2004. Ως μέλος της
Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής μα
ειδικότερα ως Σύνδεσμος του Γεν. Στρατηγείον Μέσης Ανατολής (ΓΣΜΑ) στο
Γενικό Αρχηγείο του Ζέρβα εξεπλάγην διαβάζοντας την βεβαιότητα με την οποία
εξεφράσατε την άποψη περί συνεργασίας του Ζέρβα με τους Γερμανούς τον
Οκτώβριο τον 1943, την οποία, όπως ανεφέρατε, στηρίξατε σε συνομιλίες σας με
πολλούς βετεράνους τον γερμανικού 22ου Ορεινού Σώματος Στρατού που έδρευε στα
Ιωάννινα.
Απορώ πώς εσείς κ. Μάγερ, με τον οποίο γνωριζόμαστε προσωπικά, δεν ελάβατε τον
κόπο κατά την ερευνά σας να συμβουλευθείτε και το βιβλίο μου «Ο Εφιάλτης της
Εθνικής Αντίστασης» «Εκδόσεις Εταιρείας Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας», Αθήνα
2000), ή να συζητήσετε το θέμα μαζί μου πριν καταλήξετε σ' αυτές τις δηλώσεις.
Αφήνω τη λεπτομέρεια περί δήθεν στενής φιλίας του Ζέρβα με τον Γερμανό διοικητή
Ιωαννίνων, μέχρι σημείου και αποστολής φαρμάκων σ' αυτόν, τότε μάλιστα που ο
ΕΔΕΣ διέθετε πρότυπο ορεινό χειρουργείο και η Συμμαχική Αποστολή το εφοδίαζε
με ότι ζητούσε.
Είναι τουλάχιστον περίεργο πώς, μερικοί ξένοι συγγραφείς των γεγονότων της εποχής
εκείνης, όπως και ο γνωστός καθηγητής Μαρκ Μαζάουερ με το βιβλίο του «Ιnside
Hitlers Greece», έχουν τάση να στηρίζονται κυρίως σε αριστερές πηγές,
παραβλέποντας μαρτυρίες υπευθύνων μαρτύρων της άλλης πλευράς, όπως των
Κομνηνού Πυρομάγλου και Κώστα Ιωάννου, η αντικειμενικότητα των οποίων είναι
αναμφισβήτητη. Αλλά κ. Μάγιερ αγνοείτε ακόμη και τις προσωπικές μαρτυρίες των
Κρις Γούντχαουζ, Τομ Μπάρνς μόνου αρμοδίου για την Ήπειρο (επίσημη έκθεση του
προς το Γ.Σ.Μ.A. 13/6/44) και τον υπογράφοντος. Το σχετικό ιστορικό δίδεται
αναλυτικά στο βιβλίο μου (σελ. 215-218, του β' τόμου) και έχει εν συντομία ως εξής:
Την 3/10/43, ο Ζέρβας ειδοποιήθηκε από τον εκπρόσωπο του στα Άγναντα
αντισμήναρχο Ευάγγελο Ευαγγελίδη ότι επιτροπή από τα Ιωάννινα με επικεφαλής
τον Δήμαρχο Βλαχλίδη και μέλη τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού
(Δ.Ε.Σ.), Bickel , τον διερμηνέα του Αντ. Καραβά κι έναν έμπορο Δημ. Δούμα ήθελε
να τον συναντήσει.
Ο Ζέρβας με ενημέρωσε σχετικά και όρισε τόπο συναντήσεως της επιτροπής το
χωριό Βουλγαρέλι. Κατόπιν τούτου ανέθεσα στον Βρετανό Σύνδεσμο Βουλγαρελίου
υπολοχαγό Αγγελάτο, υφιστάμενο μου να παραστεί στη συζήτηση με την επιτροπή.
Κατά τη συνάντηση εκείνη, διαπιστώθηκε ότι η Επιτροπή ερχόταν εκ μέρους του
Γερμανού Διοικητού Ιωαννίνων συνταγματάρχη Βick, πρώτον για να
διαπραγματευθεί την απελευθέρωση Γερμανών αιχμαλώτων και δεύτερον για να
προτείνει εκεχειρία, ώστε να επιτραπεί η διέλευση βοηθείας του Δ.Ε.Σ. προς τους
αμάχους, με αντάλλαγμα την αναστολή των επιδρομών εναντίον των ανταρτών,
πυρπολήσεως χωριών και των εκτελέσεων ομήρων.
Ο εκπρόσωπος του Δ.Ε.Σ. έκανε έκλυση στον Ζέρβα να αποδεχθεί την πρόταση, διότι
ο επερχόμενος χειμώνας θα άφηνε πολλά θύματα από πείνα. Ο Δήμαρχος διευκρίνισε
ότι σχετικές διαπραγματεύσεις θα γίνονταν με εξουσιοδοτημένο Γερμανό αξιωματικό
σε τακτή ημερομηνία.
Ο Ζέρβας πριν δώσει απάντηση στην πρόταση έστειλε επείγον σήμα στο Κάιρο με
τον ασύρματο της Αποστολής ζητώντας οδηγίες. Η απάντηση του Γ.Σ.Μ.Α. ήταν
άμεση και σαφής: συζήτηση με τους Γερμανούς είναι δυνατή μόνο για άνευ όρων
παράδοση τους (αντίγραφο του σήματος στο Αρχείο μου). Κατόπιν τούτου ο Ζέρβας
απέρριψε την πρόταση.
Η Επιτροπή, απογοητευμένη, επισκέφθηκε κατόπιν το Αρχηγείο Ηπείρου του ΕΛΑΣ
στα Άγναντα, όπου και έκανε τις ίδιες προτάσεις.
Οι συζητήσεις με τη διοίκηση του ΕΛΑΣ (VIII Μεραρχία) αποτελούμενη από την
τρόικα, στρατηγό Π. Νάση (Καπετάνιο), Συνταγματάρχη Α. Πίσπερη (στρατιωτικό)
και Ι. Κατσαντώνη (πολιτικό καθοδηγητή) έγιναν απουσία εκπροσώπου της
αποστολής και οδήγησαν στην αποδοχή της προτάσεως της Επιτροπής οπότε
ορίσθηκε η 14η Οκτωβρίου για την συνάντηση τους με Γερμανό αξιωματικό. Μέχρι
τότε θα ίσχυε σιωπηλή ανακωχή με τον ΕΛΑΣ. Το απόρρητο σχετικό τηλεγράφημα
της VIII Μεραρχίας προς το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ στο Περτούλι
(Θεσσαλίας) Λ.Π. 293/6-10-43 βρέθηκε μεταπολεμικά μεταξύ των κατασχεθέντων
αρχείων τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, κατά τον «Τρίτο Γύρο» της εξέγερσης του ΚΚΕ.
Στις 9/10/43 εκδηλώθηκε η γενική επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ -ήταν ο
«Πρώτος Γύρος» με την ψευδή κατηγορία ότι ο Ζέρβας υπέγραψε ανακωχή με τους
Γερμανούς. Έκτοτε η συκοφαντία αυτή επαναλαμβάνεται χωρίς ντροπή και αίσθημα
ευθύνης και από σοβαρά ακόμη πρόσωπα. Τα ίδια βλέπουμε και στο βιβλίο «ΕΛΑΣ»
τον Στρατηγού Σαράφη, όπου διαστρεβλώνονται γενικότερα τα σχετικά γεγονότα,
όπως βεβαιώνει και ο Θόδωρος Μακρίδης στην περίφημη έκθεση του προς τον
Ζαχαριάδη Γεν. Γραμματέα τον ΚΚΕ (εφημ. «Αυγή», 2/3/80).
Επί του συγκεκριμένου θέματος έχουμε και την Απόρρητη Διαταγή 290/6-10-43, της
VIII Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, προς 15. 24, 3/40 και 85 Συντάγματά της, με
κοινοποίηση στο Γεν. Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με την οποία διέτασσε παύση κάθε
ενέργειας εναντίον των Γερμανών, ώστε να έχουν ελεύθερα τα νώτα κατά τις
επιχειρήσεις ιούς εναντίον του ΕΔΕΣ, Το χειρότερο είναι ότι, όταν ο ΕΛΑΣ
διαπίστωσε πως ήταν αδύνατο να διαλύσει τον ΕΔΕΣ μέχρι της 14 Οκτωβρίου, όπως
πίστευε, ζήτησε παράταση της εκεχειρίας με μετάθεση της ημερομηνίας συναντήσεως
με τον Γερμανό αξιωματικό στις 20 Οκτωβρίου (έγγραφο VIII Μεραρχίας Ε.Π.
301/12-10-43 προς το Δήμαρχο Ιωαννίνων).
Σχετικά με την συκοφαντική εκείνη εκστρατεία κατά του Ζέρβα ο Γούντχαουζ γράφει
στο βιβλίο του «Μήλο της Έριδος» (σελ. 78).
«Το ότι ο Ζέρβας δεν το έκανε (να δεχθεί τη γερμανική πρόταση) αποδεικνύεται από
δύο γεγονότα: πρώτον ότι καθ όλη τη διάρκεια της συναντήσεως με τους
εκπροσώπους τον Ερυθρού Σταυρού βρισκόταν παρών ένας Άγγλος αξιωματικός που
είχε εξαίρετη γνώση της Ελληνικής γλώσσας, δεύτερον ότι την συνάντηση
ακολούθησε εντός ολίγων ημερών μία από τις διαρκέστερες και πλέον θηριώδεις
μάχες που έγιναν μεταξύ Ζέρβα και Γερμανών».
Λεπτομερέστερος είναι ο Τομ Μπαρνς, στην έκθεση του προς το ΓΣΜΑ (13/6/44)
όπου περιγράφει την πολεμική συνεισφορά του ΕΔΕΣ, σε αντίθεση του ΕΛΑΣ,
ιδιαίτερα κατά τις κρίσιμες στιγμές όπως η συμμαχική απόβαση στη Σικελία, τον
Ιούλιο 1943. Μάχες εκ τον συστάδην με τον εισβολέα σαν τις επικές του ΕΔΕΣ, στον
Αχελώο, το Μακρυνόρος, τη Μενίνα κ.λπ., που να εορτάζονται σαν εθνικές επέτειοι
κάθε χρόνο δεν έχει να επιδείξει ο ΕΛΑΣ. Απλώς δεν υπάρχουν. Το 1943, κύρια
απασχόληση τον ήταν ο αφοπλισμός των Εθνικών Ομάδων Ανταρτών (Παπαϊωάννου,
Ψαρρού, Κρανιά κ.λπ.). Τέλος, θα έπρεπε να ξέρετε κ. Μάγιερ ότι το Σεπτέμβριο,
μετά την επίσκεψη της Επιτροπής του Δ.Ε.Σ., εξακολούθησε άγριο κυνηγητό του
ΕΔΕΣ από τους Γερμανούς, ενώ του επετίθετο και ο ΕΛΑΣ -πού έφθασε μέχρι
σχεδόν και τη διάλυση των ομάδων του.
Είναι λυπηρό και απαράδεκτο να γίνονται τέτοιες παραπλανητικές δηλώσεις, που
αφορούν στην ιστορία της χώρας μας, σε επίσημες συνεντεύξεις σε κορυφαίες
εφημερίδες διεθνούς κύρους, ανεύθυνα και επιπόλαια θα έλεγα. Ελπίζω
να μη διαβάσουμε τα ίδια πράγματι στο υπό εκπόνηση νέο βιβλίο σας κ. Μάγιερ».
Με τιμή Θεμιστοκλής Μαρίνος
Εσκεμμένη αδιαφορία των Πανεπιστημιακών
Τα αποδεικτικά στοιχεία που παρέχει στην επιστολή του ο Θέμης Μαρίνος είναι
συντριπτικά. Προσωπικά παρά ταύτα δεν έχω καμία ελπίδα ότι οι πανεπιστημιακοί
καθηγητές της ιστορίας θα αναθεωρήσουν τη στάση τους και θα επιδιώξουν στις
έρευνες τους να αναδιφήσουν τα Αρχεία της άλλης πλευράς.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι με χορηγία της χήρας του στρατηγού
Αικατερίνης Ναπολέοντος Ζέρβα λειτουργεί ήδη από το 1997 «Μουσείο Εθνικής
Αντιστάσεως - Ναπολέων Ζέρβας» με χιλιάδες αυθεντικά ντοκουμέντα της Κατοχής
και πολύτιμο ανέκδοτο ιστορικό υλικό, αλλά ουδείς ερευνητής μέχρι σήμερα εζήτησε
να το επισκεφθεί να ερευνήσει και αξιοποιήσει το Αρχείο!!"


 Πηγή:  http://ellhnikaxronika.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

70 χρόνια από την προδοτική σύμπραξη ΕΑΜ Ελλάδος με το ΕΑΜ Αλβανίας

Η εξόντωση του ΜΑΒΗ από τον Χότζα

 

Γράφει ὁ Γεώργιος Κουρκούτας -Καθηγητὴς Φιλόλογος

 

Ὁ Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης ἡγετικὸ στέλεχος τοῦ ΜΑΒΗ βασανίστηκε ἀπάνθρωπα καὶ ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς Ἀλβανοὺς γιὰ τὴν ἐθνική του δράση ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδας

  Μία ἀπὸ τὶς μαῦρες σελίδες τῆς τριπλῆς Κατοχῆς στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ σκοπίμως ἄγνωστη στὸν πολὺ κόσμο, ἀποτελοῦν τὰ γεγονότα ποὺ ἔλαβαν χρόνια πρὶν 70 ἔτη στὸν χῶρο τῆς Ἠπείρου καὶ ἀφοροῦσαν τὴν σύμπραξη ΕΑΜ Ἑλλάδος μὲ τὸ ΕΑΜ Ἀλβανίας εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Στὸ ἀπὸ 22 Σεπτεμβρίου 1944 σῆμα τοῦ πρὸς τὸ Γενικὸ Στρατηγεῖο τοῦ ΕΛΑΣ, ὁ Κομνηνὸς Πυρομάγλου (ὑπαρχηγὸς τοῦ ΕΔΕΣ τοῦ Ναπολέοντος Ζέρβα) καταγγέλλει συνεργασία τῶν κομμουνιστῶν τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μὲ τοὺς Τουρκαλβανούς. Ὅμως ἤδη ἀπὸ τὸ 1943 εἶχε ξεκινήσει στὸ ὄνομα δῆθεν τοῦ ¨ἀντιφασιστικοῦ ἀγώνα¨ ἡ συνεργασία τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Ἠπείρου μὲ τὶς μονάδες τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα. Καὶ αὐτὴ ἡ συνεργασία ὁδήγησε στὸ χτύπημα τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου. Οἱ τελευταῖοι εἶχαν ἱδρύσει τὸ ΜΑΒΗ, τὸ Μέτωπο Ἀπελευθερώσεως Βορείου Ἠπείρου. Ἡγέτες του ἦταν οἱ Βασίλειος Σαχίνης (ἐξ Ἀργυροκάστρου), Ἠλίας Κώνστας (ἐκ Τιράνων), Τάσος Γεωργίου (ἐκ Λεσκοβικίου), Ἀναστάσιος Κοκαβέσης (ἐκ Χειμάρρας) καὶ κοντά τους στάθηκαν πολλοὶ πατριῶτες. Κύριος στόχος τοῦ ΜΑΒΗ ἦταν ἡ προστασία τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπό τὶς διάφορες ἀντάρτικες δοσίλογες ὀργανώσεις ποὺ δροῦσαν ἐκείνη τὴν περίοδο στὴν εὐρύτερη περιοχὴ ἀνεξέλεγκτα λόγω τῆς ἔλλειψης κάποιας κρατικῆς ἀρχῆς γιὰ τὴν προστασία τῶν πολιτῶν.

  Οἱ κύριες περιοχὲς δράσης τῆς ΜΑΒΗ ἦταν ἡ περιοχὴ τοῦ Δέλβινου, τῆς Δρόπολης, τῆς Χειμάρρας, τοῦ Βούρκου (ἡ εὐρύτερη περιοχὴ τῶν Ἁγίων Σαράντα), τῆς Ρίζας καὶ τῆς Ζαγορᾶς (περιοχὴ κοντὰ στὴν Πρεμετή). Ἡ πρώτη προσπάθεια συνδέσεως τοῦ ΜΑΒΗ μὲ τὶς ἀνταρτικὲς ὁμάδες τοῦ ΕΔΕΣ τοῦ Ζέρβα ἀπέτυχε, διότι ὁ ΕΛΑΣ συνέλαβε τὸν κατευθυνόμενο πρὸς τὶς ΕΟΕΑ (ὁμάδες ἀνταρτῶν τοῦ ΕΔΕΣ) σύνδεσμο τοῦ ΜΑΒΗ ἰατρὸ Ἰωάννη Γκινάλη, κατέσχε τὰ ἔγγραφά του καί, μετὰ ἀπὸ τρίμηνη αἰχμαλωσία, τὸν ὑποχρέωσε νὰ ἐπιστρέψει ἄπρακτος στὴν Ἀλβανία. Τὸν Μάιο τοῦ 1943 ὁ Ζέρβας διαθέτει τοὺς ἀξιωματικούς του Ἰωάννη Βιδάλη καὶ Σπυρίδωνα Λῆτο, μὲ τὶς ὁμάδες τους, γιὰ τὴν πραγματοποίηση ἐπαφῆς μὲ τὸ ΜΑΒΗ καὶ ἀντάρτικη δράση στὸν χῶρο τῆς Βορείου Ἠπείρου. Αὐτὸ θὰ ἀποτελοῦσε τὴν καλύτερη προϋπόθεση γιὰ μελλοντικὴ ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅταν θὰ ἔφευγαν οἱ δυνάμεις Κατοχῆς τοῦ Ἄξονα.

   Ταυτόχρονα ὅμως τὸ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ἀναθέτει στὰ στελέχη τοῦ Ἄλ. Γιάνναρη, Πρίνο καὶ Ἔξαρχο, νὰ μεταβοῦν στὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ νὰ ἔλθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς ὁμοϊδεάτες τους, γιὰ τὴν διάλυση ἢ τὴν ὑπαγωγὴ τοῦ ΜΑΒΗ στὸ ¨Φρόντι Νατσιονὰλ Τσλιριμτάρ¨ (Front Nacional Clirimtar), δηλαδὴ τὸ ΕΑΜ τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα. Σύμφωνα μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Βασιλείου, συγγραφέα καὶ ἐρευνητὴ τῶν ἀρχείων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καὶ τοῦ ὑπουργείου ἐξωτερικῶν, ἡ ὀργάνωση εἶχε τὴν στήριξη τοῦ ΕΔΕΣ τοῦ Ναπολέοντος Ζέρβα.

    Εἶναι ὅμως ἀξιοπρόσεκτη ἡ στάση τοῦ ΕΑΜ ποὺ τάχθηκε ἐνάντια στὴν δράση τῆς ΜΑΒΗ. Ἡ συμβολὴ μάλιστα τοῦ ΕΑΜ ὑπῆρξε ἐνεργὴ συνεργαζόμενο ἄμεσα μὲ τὴν ὀργάνωση τοῦ Ε. Χότζα κατὰ τῆς ΜΑΒΗ, στὸν τομέα τῶν πληροφοριῶν. Σὲ συναντήσεις στελεχῶν τῶν δυὸ ΕΑΜ, τῶν δυὸ ὅμορων, ἰδεολογικά, ἀντάρτικων ὀργανώσεων (ἑλληνικῆς καὶ ἀλβανικῆς) ὑποστηρίχθηκε κοινὴ πολιτικὴ στὰ ἑξῆς σημεῖα: 1. Ἐκδίωξη τῶν δυνάμεων τοῦ ΕΔΕΣ ἀπὸ τὰ σύνορα καὶ νὰ ἀποκοπεῖ τὸ ΜABH, 2. Νὰ ὑπαχθεῖ τὸ ΜABH στὴν ὀργάνωση τοῦ Ε. Χότζα (μὲ βία ἢ χωρίς) καὶ 3. Νὰ συλληφθεῖ πάση θυσία ὁ Βασίλειος Σαχίνης. Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ σχεδίου συνεργασίας τῶν ΕΑΜ τῶν δυὸ Κρατῶν (ποὺ ἀκόμη τελοῦσαν ὑπὸ Γερμανικὴ Κατοχή), τὸ ΕΑΜ ἄφησε τοὺς Ἀλβανοὺς κομμουνιστὲς νὰ ἐξοντώσουν τὸ ΜΑΒΗ καὶ τὰ στελέχη του. Ἔτσι οἱ Ἀλβανοὶ κομμουνιστὲς τοῦ Χότζα προβαίνουν σὲ μία σειρὰ δολοφονιῶν στελεχῶν τοῦ ΜΑΒΗ σὲ Δέλβινο, Δίβρη, Λιμπόχοβο, Ἄνω Λάμποβο, Γλήνα, Μπόροβα, Λεσκοβίκι, Ποζάνη, Ζέππα, Βλαχοϋψηλοτέρα, Πρεμετῆ καὶ ἀλλοῦ. Στὶς 17 Νοεμβρίου 1943, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ΜΑΒΗ, Βασίλειος Σαχίνης, συλλαμβάνεται ἀπὸ ἄτομα τῆς ὀργάνωσης τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα στὸ Ἀργυρόκαστρο, οἱ ὁποῖοι κατόπιν ἐντολῆς, ἀφοῦ τὸν βασανίζουν γιὰ νὰ ἀποσπάσουν πληροφορίες, τὸν ἐκτελοῦν. Στὶς 3 Δεκεμβρίου δολοφονεῖται ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ὀργάνωσης στὴν περιοχῆς Χειμάρρας, Γεώργιος Μπολάνος. Ἀκολούθησε ἡ καταστροφὴ τοῦ χωριοῦ Γλύνα, στὴν περιοχὴ Ἀργυροκάστρου ποὺ ἀποτελοῦσε βάση τοῦ ΜΑΒΗ. Μὲ τὴν ἐξόντωση τοῦ ΜΑΒΗ μία μεγάλη εὐκαιρία χάνεται γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου, μὲ τεράστια, ἂν ὄχι ἀποκλειστικὴ εὐθύνη τῶν Κομμουνιστῶν τῆς Ἑλλάδος.

    Ἀπὸ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1944 ἐνεργὸ ρόλο ἀναλαμβάνει ὁ Γρηγόριος Λαμποβιτιάδης, γιατρὸς ἀπὸ τὸ Ἀργυρόκαστρο, ποὺ ἔχει ὅμως νὰ ἀντιμετωπίσει ἕνα ὀργανωμένο κομμουνιστικὸ Κράτος καὶ ἔτσι κινεῖται μὲ μυστικότητα, ἀλλὰ συλλαμβάνεται. Δολοφονεῖται τὸ 1946 φωνάζοντας πρὶν τὸν ἐκτελέσουν ¨Ζήτω ἡ Ἑλλάς! Ζήτω ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος Β΄!¨.Ὁ υἱὸς τοῦ Γεώργιος εἶχε μετὰ τὸ 1990 ἀναδειχθεῖ Πρόεδρος τῆς ὀργανώσεως ¨Ὁμόνοια¨ στὴν Βόρειο Ἤπειρο. Σύμφωνα μὲ ἐπίσημες μαρτυρίες τὸ διάστημα αὐτὸ (1942-44) στὴν Βόρειο Ἤπειρο, κάηκαν 250 χωριὰ καὶ δολοφονήθηκαν πάνω ἀπὸ 2500 ἄμαχοι, ἀπὸ ἔνοπλες ὁμάδες Ἀλβανῶν ἀτάκτων, καθὼς καὶ τὸν στρατὸ κατοχῆς (ἰταλικὸ καὶ γερμανικό).

   Αὐτὴ ἡ ἐκλεκτικὴ …συγγένεια Κομμουνιστῶν τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς θὰ ἐπαναληφθεῖ στὰ χρόνια της κομμουνιστικῆς Ἀνταρσίας (1946-1949), ὅταν ὁ ἡγέτης τοῦ ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης θὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Χότζα τὴν συμμετοχὴ Τσάμηδων Ἀλβανῶν, γιὰ νὰ ἐπανδρώσουν τὶς τάξεις τοῦ περιβόητου ¨Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδας¨, γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν ἀπὸ κοινοῦ στὶς Ἑλληνικὲς Ἔνοπλες Δυνάμεις. Μία ἔκκληση, ποὺ τὴν ἀποκαλύπτουν τὰ ἀρχεῖα τῶν Ἀνατολικῶν Κρατῶν μετὰ τὸ 1989, ἀλλὰ ποὺ δὲν εὐοδώθηκε διότι τὸ 1949 οἱ κομμουνιστὲς ἡττήθηκαν στρατιωτικὰ ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό. Τὸ σίγουρο ὅμως εἶναι πὼς μὲ τὴν ἐξόντωση τοῦ ΜΑΒΗ μία μεγάλη εὐκαιρία χάνεται γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου τὸ 1944, ἑβδομήντα χρόνια πρίν.
Αὐτὸ τὸ ἔγκλημα ἂς μὴν τὸ ξεχνᾶμε σήμερα.
 
 

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Προς "Στόχο": Πολύ καλή η αναδημοσίευση των στοιχείων για αυτά που έλεγε ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος για τον "παππού" του, αλλά πείτε και από που τα βρήκατε...


 Στο χθεσινό φύλλο της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Στόχος" αναδημοσιεύτηκαν τα στοιχεία που είχαμε πρώτοι παρουσιάσει εδώ σχετικά με αυτά που έλεγε ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος για τον πρόγονό του Ελευθέριο Αλεξόπουλο.

 Ιδού το χθεσινό πρωτοσέλιδο του "Στόχου":
 
 

 ΑΝΑΒΕΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΑΝΑΒΕΙΣ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΙΣ...

Στην σελίδα 3 της εφημερίδας γίνεται αναλυτική αναφορά στο θέμα που βασίζεται στα στοιχεία που είχαμε δημοσιεύσει στην προαναφερθείσα ανάρτηση της 17/03/2014, δηλαδή τρεις μήνες πριν.

Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που μία αποκαλυπτική ανάρτησή μας έγινε, έστω και με τρεις μήνες καθυστέρηση, πρωτοσέλιδο σε εβδομαδιαία εφημερίδα ανεξαρτήτως εύρους κυκλοφορίας.

 Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν στους ανθρώπους του "Στόχου" που έδωσαν περαιτέρω δημοσιότητα στο θέμα, για να μάθει περισσότερος κόσμος ποια είναι η σχέση του Αλεξόπουλου με την αλήθεια.

 Θα ήταν όμως ακόμα καλύτερο αν έκαναν και μία τυπική αναφορά στην πηγή απ'όπου βρήκαν αυτά τα στοιχεία, δηλαδή στο ιστολόγιό μας. 
 Μία αναφορά στο istoriakatoxis εκ μέρους των υπευθύνων της εφημερίδας δεν θα έβλαπτε κανέναν... έτσι δεν είναι;

Απλά είθισται όταν αναδημοσιεύεις κάτι, να αναφέρεις και που το βρήκες.. Έτσι ρε παιδάκι μου, για λόγους αρχής. Δεν θα τους ζητούσαμε και πνευματικά δικαιώματα...

 Εν πάσει περιπτώσει, καλά να είναι οι άνθρωποι και πάντα να κάνουν τέτοιες αποκαλύψεις..


 Α, και κάτι ακόμα, επί του ιστορικού θέματος: Ο Χρυσοβαλάντης ήταν ανακριβής ακόμα και όταν έλεγε ότι ο Ελευθεριος Αλεξόπουλος ήταν παππούς του. Απ΄το βιβλίο του Παπαγιάννη απ'όπου αντλήσαμε τα στοιχεία διαβάζουμε το εξής (σελ.223):
 

 Φαίνεται λοιπόν ότι μετά την εκτέλεση του Ελευθέριου Αλεξόπουλου, εκτέλεσαν και τον γιο του Αθανάσιο.
 Άρα ο δεύτερος εκτελεσθέντας Αθανάσιος Αλεξόπουλος αποκλείεται να ήταν ο πατέρας του Χρυσοβαλάντη αφού ο τελευταίος προφανώς και δεν είχε γεννηθεί το 1944...
 Άρα ούτε ο Ελευθέριος Αλεξόπουλος ήταν παππούς του Χρυσοβαλάντη. Πιθανόν να ήταν προπάππους του, αδελφός του παππού του ή δεν ξέρω γω τι άλλο.
 Ούτε καν σε αυτό το τόσο απλό θέμα δεν είπε όλη την αλήθεια ο ανεξάρτητος βουλευτής...