Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Κάποιες πρώτες παρατηρήσεις στο έργο του αριστερού ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για την ΟΠΛΑ και τον ΕΛΑΣ της Αθήνας


 Πριν από έναν χρόνο περίπου κυκλοφόρησε ένα έργο του γνωστού αριστερού ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για τον ΕΛΑΣ της Αθήνας και την ΟΠΛΑ με τίτλο "Το τιμωρό χέρι του λαού".
 Να υπενθυμίσουμε ότι παλιότερα είχαμε κάνει μία κριτική επί ενός άρθρου του συγκεκριμένου ιστορικού για τον ΕΛΑΣ, και όσον αφορά την ιδεολογική του τοποθέτηση είχαμε τονίσει ότι ήταν κεντρικός ομιλητής σε αντιφασιστική εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-λαθρομεταναστών.
Τυγχάνει επίσης μαθητής του αριστερού γερμανού Χάγκεν Φλάισερ υπό την επίβλεψη του οποίου ήταν η εργασία του Χανδρινού.

 Ανεξάρτητα απ΄την ιδεολογική τοποθέτηση του Χανδρινού με την οποία μας χωρίζει χάος, πρέπει να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη εργασία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα και φέρνει στο φως πολλά στοιχεία για την δράση των ένοπλων κομμουνιστών στην κατοχική Αθήνα και τις συγκρούσεις με τους αντιπάλους τους.

 Σε πρώτη φάση βέβαια ο τίτλος βέβαια ξενίζει. "Το τιμωρό χέρι του λαού".
 Δίχως σχόλια, τονίζουμε ότι ο συγγραφέας ονόμασε έτσι το έργο του εμπνεόμενος από μία φράση του κομμουνιστικού εντύπου "Διαφωτιστής" για την ΟΠΛΑ. Διαβάζουμε στην σελ.117 του βιβλίου του:
 Στην πρώτη της ονομαστική εμφάνιση στα κομματικά έντυπα, η ΟΠΛΑ βαφτίστηκε "το τιμωρό χέρι του λαού που παλεύει για την ζωή, την λευτεριά και την λαοκρατία".

  Στην εισαγωγή του έργου του κάνει μερικές ενδιαφέρουσες παραδοχές, σπάνιες για αριστερό:

 Λέει (σελ.9) ότι "στην ύπαιθρο σε πλείστες περιπτώσεις, άνθρωποι ωθήθηκαν στην ένοπλη συνεργασία με τους κατακτητές λόγω οικογενειακών διαφορών, τοπικών διαμαχών ή κομματικών αυθαιρεσιών"
 Προς τιμήν του δεν μιλάει ούτε για δοσιλογισμό ούτε για προδοτική στάση αυτών των ουκ ολίγων Ελλήνων της επαρχίας που πήραν όπλα απ΄τους Γερμανούς για να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ.
Μία παρόμοια παραδοχή από έναν άλλον αριστερό είχαμε δει εδώ.

Στην σελ.8 λέει: "Από αυστηρά γεγονοτολογική σκοπιά η αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στον χώρο της πρωτεύουσας ταυτίζεται περισσότερο με τον πόλεμο κατά των συνεργατών του κατακτητή παρά με τον ίδιο τον κατακτητή.",
και παρακάτω:
 "Οι απλές (όσο και αληθείς) διαπιστώσεις ότι ο ΕΛΑΣ Αθήνας δεν σκότωνε Γερμανούς ή ότι οι Γερμανοί αποτελούσαν σε πολλές περιπτώσεις απλούς παρατηρητές μιας ενδοελληνικής αιματοχυσίας. μπορεί να λειτουργήσουν επίσης εντελώς παραπλανητικά"

Παρά το ότι δεν εξηγεί γιατί αυτές οι αληθείς κατ΄αυτόν διαπιστώσεις μπορεί να "λειτουργήσουν παραπλανητικά", είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε την ουσία των συμπερασμάτων του.
 Και αυτή συμπυκνώνεται στο ότι η ΟΠΛΑ και ο ΕΛΑΣ της Αθήνας στρέφονταν πρωτίστως κατά Ελλήνων, είτε των σωμάτων ασφαλείας είτε εθνικών οργανώσεων, και ο όποιος αντιστασιακός αγώνας κατά των κατακτητών πέρναγε σε τρίτη (και βάλε...) μοίρα.

 Λίγο παρακάτω όμως ο Χανδρινός προσπαθεί να μετακυλήσει στην Ειδική Ασφάλεια και κατ'επέκταση στο σύνολο των κατοχικών σωμάτων ασφαλείας, την κύρια ευθύνη για την απαρχή των εμφύλιων συγκρούσεων στην Αθήνα.

Στην σελ. 9 λέει:
 "Την εποχή που η ΟΠΛΑ εγκαινιάζει τον αιματηρό της κατάλογο, τα θύματα των γερμανικών εκτελεστικών αποσπασμάτων, της καταστολής των διαδηλώσεων και της γερμανοκαθοδηγούμενης Ειδικής Ασφάλειας είχαν φτάσει σε τριψήφιο αριθμό"


 Όμως, σύμφωνα με τα γραφόμενά του (σελ.92-94) η ΟΠΛΑ έκανε το πρώτο της χτύπημα εκτελώντας τον ταγματάρχη Χωροφυλακής Δημήτρη Αλεξόπουλο στις 27/09/1943. Ο λόγος ήταν επειδή στις 01/09/1943 ο εκτελεσθείς είχε διατάξει χωροφύλακες να ανοίξουν πυρ κατά μαχητικής πορείας που απαιτούσε την αποφυλάκιση συλληφθέντων απεργών. Υπήρξαν 3 νεκροί. Ο Χανδρινός τονίζει ότι το σύνθημα του πυρός απ΄τον Αλεξόπουλο δόθηκε "υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες", φράση που αφήνει ανοικτό κάθε ενδεχόμενο όσον αφορά τον καταμερισμό των ευθυνών για το γεγονός. Αυτή ήταν η πρώτη σύγκρουση σωμάτων ασφαλείας και υποκινούμενων απ΄το ΕΑΜ διαδηλωτών, δίχως την συμμετοχή κατακτητών.

 Εώς τότε, στις κινητοποιήσεις που είχαν γίνει μες στο ΄43 έγιναν εκτεταμμένες συγκρούσεις και υπήρξαν πολλοί νεκροί. Για το αίμα που χύθηκε όμως ευθύνονταν κατα κύριο λόγο οι κατακτητές και όχι τα ελληνικά σώματα ασφαλείας.
 Πάντα σύμφωνα με την μελέτη του Χανδρινού όσον αφορά τα θύματα των διαδηλώσεων έχουμε τα εξής:

- Στις 22/12/1942, αναφέρεται ο πρώτος νεκρός σε διαδήλωση στην κατοχική Αθήνα. Οι θύτες ήταν Ιταλοί (σελ.27).
 - Στις 24/02/1943 (σελ.27-28) αναφέρονται ακόμα δύο νεκροί και 59 τραυματίες. Για τον ένα νεκρό, ο Χανδρινός λέει ότι σκοτώθηκε από Ιταλούς, για τον άλλο νεκρό και τους τραυματίες χωρίς να είναι απολύτως σαφής, δείχνει επίσης τους Ιταλούς.
 - Στις 05/03/1943 (σελ.28) σε μεγάλη συγκέντρωση υπήρξαν 13 νεκροί και 134 τραυματίες σε συγκρούσεις με Αστυνομία, Χωροφυλακή, Ιταλούς και Γερμανούς. Ο συγγραφέας δεν προσδιορίζει όμως ποιοι ευθύνονταν για την αιματοχυσία.
- Στις 25/03/1943 (σελ. 29) σε νέα διαδήλωση υπήρχαν 2 νεκροί και 25 τραυματίες. Ο Χανδρινός δεν προσδιορίζει τους θύτες, παρά μόνο αναφέρει παρακάτω (σελ.34) ότι οι Γερμανοί χρέωναν τους νεκρούς και τραυματίες της μέρας στην Αστυνομία.
- Στις 25/06/1943 (σελ.32) σε συγκρούσεις με Ιταλούς και Γερμανούς υπήρχαν νεκροί και τραυματίες.
 - Στις 22/07/1943 (σελ.33) έγινε η πιο αιματηρή διαδήλωση με 59 νεκρούς και τραυματίες. Θύτες ήταν οι Γερμανοί που κατέστειλαν την διαδήλωση με χρήση αρμάτων μάχης.


Συνοψίζοντας, υποστηρίζει (σελ.9) ότι "σε ότι αφορά την Αθήνα, η βία των κατοχικών δυνάμεων προϋπήρχε της κόκκινης βίας"
 Σε αυτό δεν έχει άδικο μόνο που όπως φαίνεται απ΄τα παραπάνω γραπτά του, οι κύριοι υπεύθυνοι για την προηγούμενη κατοχική βία ήταν οι Γερμανοί, τους οποίους όμως δεν στόχευσε η ΟΠΛΑ και ο ΕΛΑΣ της Αθήνας (όπως και ο ίδιος ο Χανδρινός έχει παραδεχτεί) και έτσι αυτοί έμεναν σε ρόλο θεατή του αθηναϊκού εμφυλίου. Οι εξίσου συνυπεύθυνοι Ιταλοί τίθενται εκτός κάδρου αφού είχαν αποχωρήσει πλέον απ΄την Ελλάδα όταν ξεκινούσε η αιματηρή δράση των κομμουνιστών στην Αθήνα.

 Η στοχοποίηση των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας ξεκίνησε απ΄τις 06/03/1943 απ΄τις σελίδες του Ριζοσπάστη (σελ.34) με αφορμή τα αιματηρά γεγονότα της προηγουμένης. Πάλι ο Ριζοσπάστης στις 10/08/1943 κατονόμασε δύο αξιωματικούς της Ειδικής Ασφάλειας (σελ.35) ως φυσικούς αυτουργούς για δύο φόνους στην διαδήλωση της 22/07/1943.
 Όπως είναι γνωστό η αξιοπιστία των καταγγελιών που γίνονταν απ΄τις στήλες του Ριζοσπάστη και άλλων εαμικών/κομμουνιστικών εντύπων κατά των αντιπάλων τους, ήταν επιεικώς συζητήσιμη και πρέπει να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με επιφύλαξη.
 Το δόγμα "πας μη εαμίτης γκεσταπίτης" εφαρμοζόταν κατα γράμμα, ενώ δεν είναι τυχαίο το χρονικό σημείο (Μάρτιος του '43) της πρώτης λεκτικής επίθεσης κατά των σωμάτων ασφαλείας. Υπενθυμίζουμε ότι τις ίδιες μέρες είχε λάβει χώρα στο βουνό το πρώτο σοβαρό κρούσμα του κατοχικού εμφυλίου με την διάλυση της ομάδας Κωστόπουλου-Σαράφη στην Θεσσαλία απ΄τον ΕΛΑΣ.

Γενικότερα δεν ήταν παράλογο που υπήρχε αντιπαλότητα μεταξύ των εαμοκομμουνιστικών οργανώσεων και των δομικά αντικομμουνιστικών σωμάτων ασφαλείας. Το κατακριτέο όμως ήταν ότι οι κομμουνιστές έθεταν με τον πλέον σαφή τρόπο αυτήν την πολιτική αντιπαλότητα σε πρώτο πλάνο, υποβιβάζοντας στην πράξη τον αντιστασιακό αγώνα που διατυμπάνιζαν πως έκαναν.
 Με τον τρόπο αυτό, έδειχναν αν μη τι άλλο ποιες ήταν οι προτεραιότητές τους...


 Σε επόμενη ανάρτηση θα επανέλθουμε με ενδιαφέροντα στοιχεία για την ΟΠΛΑ και τον ΕΛΑΣ της Αθήνας, πάντα με βάση την εργασία του Ιάσονα Χανδρινού.

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Επιστολές του Σιάντου προς τον Ιωαννίδη που αποκαλύπτουν τις προθέσεις των κομμουνιστών απ΄τον Γενάρη του 1942


 Σε αυτήν την ανάρτηση είχαμε δει ότι οι κομμουνιστές στόχευαν στην μονοπώληση της αντίστασης απ΄τον Δεκέμβριο του ΄42 ακόμα, όπως άλλωστε προκύπτει απ'τα δικά τους κείμενα.

 Φαίνεται όμως οτι τέτοιες σκέψεις υπήρχαν από ακόμα πιο πριν μες στο κεφάλι των ιθυνόντων του ΚΚΕ.
 Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές επιστολές του Γ.Σιάντου (γ.γ του ΚΚΕ) προς τον Γ.Ιωαννίδη (οργανωτικό γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος τότε ήταν ακόμα κρατούμενος), η μία με ημερομηνία 05/01/1942 και η άλλη με ημερομηνία 10/03/1942. Και οι δύο δημοσιεύτηκαν στο έργο "Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα" του κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκου.

 Στην πρώτη επιστολή (σελ.213 του παραπάνω βιβλίου), ο Σιάντος γράφει στον Ιωαννίδη αναφερόμενος στην δημιουργία αντάρτικου ή αλλιώς παρτιζάνικου:



 Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται πιο ευθεία ομολογία για το ότι οι κομμουνιστές ήθελαν την 100% αποκλειστικότητα του αντάρτικου αγώνα, πριν ακόμη την ίδρυση του ΕΛΑΣ. Υπενθυμίζουμε ότι η απόφαση για την ίδρυση του ΕΛΑΣ πάρθηκε τον Φεβρουάριο του 1942, έναν μήνα μετά την παραπάνω επιστολή...

 Στην δεύτερη επιστολή (σελ.215) ο Σιάντος περιγράφει πολύ γλαφυρά το σκεπτικό των κομμουνιστών σχετικά με το τι θα προβάλλουν, πως θα το προβάλλουν και πότε θα το προβάλλουν:




 Σύμφωνα με τον Σιάντο, όσο η αποχώρηση των κατακτητών δεν αναμενόταν άμεσα η κομμουνιστική προπαγάνδα θα καλυπτόταν απ'τα (ψευτοπατριωτικά) εθνικοαπελευθερωτικά κηρύγματα του ΕΑΜ.
 Αργότερα, όταν δηλαδή η αποχώρηση των κατακτητών θα πλησίαζε, θα αναλάμβανε δράση ο κομματικός μηχανισμός με σκοπό την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών αιτημάτων.
 Ουσιαστικά δηλαδή ο γ.γ του ΚΚΕ Γ.Σιάντος ομολογεί απ΄τον Μάρτιο του 1942 κιόλας ότι το ΕΑΜ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία προμετωπίδα που θα βοηθούσε στην κάλυψη -αρχικά- και στην προώθηση -αργότερα-  των επιδιώξεων των κομμουνιστών.
 Αυτήν την πρόθεση των κομμουνιστών για ιδιοτελή χρησιμοποίηση του ΕΑΜ απ΄τις αρχές του ΄42 κιόλας, την είχε εντοπίσει και την είχε καταγγείλει και το ιδρυτικό στέλεχος του ΕΑΜ Διονύσης Μπενετάτος, όπως είχαμε δει εδώ.
 

 Παρακάτω στην ίδια επιστολή προς τον Ιωαννίδη ο Σιάντος διαχωρίζει σαφώς τις μεταπολεμικές επιδιώξεις του ΚΚΕ απ΄την πλατφόρμα του ΕΑΜ:
 
 
  

 Εδώ ο Σιάντος λέει ευθαρσώς ότι το ΚΚΕ στόχευε στην εγκαθίδρυση "λαϊκής δημοκρατίας" (δηλαδή κομμουνιστικού καθεστώτος) μετά τον πόλεμο. 
 Αυτό σε συνδυασμό με την εκπεφρασμένη πρόθεση για μονοπώληση του αντάρτικου που είδαμε στην προηγούμενη επιστολή του, μας δίνει μία εικόνα του σκεπτικού της κομμουνιστικής ηγεσίας.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Τι έκανε στην Κατοχή ο "ήρωας" της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης;


 Αυτές τις μέρες βγήκαν στο φως απ΄την Χρυσή Αυγή κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τα πολιτικά πιστεύω του "ήρωα" της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη την προπολεμική περίοδο. "Ναζιστικές" χαιρετούρες, "χάιλ χίτλερ" σε προσωπικές του επιστολές και δεν συμμαζεύεται!

 Σχετικά με την κατοχική δράση του Λαμπράκης δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες.
 Μόνο σε αυτήν την διεύθυνση  έχουν δημοσιευτεί κάποια στοιχεία, τα οποία όμως είναι αρκετά ενδιαφέροντα και καταδεικνύουν ότι η γερμανοφιλία αυτού του αριστερού τοτέμ συνεχίστηκε και καθόλη την διάρκεια της Κατοχής.
 Χωρίς σχόλια, παραθέτουμε το σχετικό κείμενο όπως αναρτήθηκε στην προαναφερθείσα ιστοσελίδα :


 Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι Γερμανοί διόρισαν πρωθυπουργό ένα πολύ καλό γιατρό – γυναικολόγο. Τον Λογοθετόπουλο. Αυτός ήταν καλός επιστήμονας, αλλά με την πολιτική δεν τα κατάφερε. Άρχισε επειδή του το απαίτησαν οι Γερμανοί, να κάνει αλλαγές σε διάφορα νοσοκομεία, έδιωξε όλο το διοικητικό συμβούλιο από το Αρεταίειο και αργότερα από το «Μαρίκα Ηλιάδη»
    Στο «Μαρίκα Ηλιάδη» ήταν ένας καθηγητής γυναικολογίας, τότε κορυφή. Ο Κων/νος Λούρος (Υπάρχει και δρόμος στην περιοχή αυτή με το όνομα του). Αυτός διώχτηκε σαν «μη συμπαθών» τους Γερμανούς, οπότε παραιτήθηκε και έφυγε τελείως από εκεί, μαζί με τον γυναικολόγο Κόκκαλη.
  Ο Κόκκαλης θα πάει στο ΕΑΜ, θα οργανώσει το παιδομάζωμα, θα φύγει στο παραπέτασμα και θα πεθάνει εκεί. Ο γιος του είναι ο γνωστός Σωκράτης Κόκκαλης πρόεδρος της INRACOM και του Ολυμπιακού. Ο Λούρος θα μείνει έξω από πολιτικές συγκρούσεις και θα γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Χτες» Στο βιβλίο αυτό αναφέρει ότι παραιτήθηκε από το «Μαρίκα Ηλιάδη» μαζί με όλο του το επιτελείο για να μη συνεργαστεί με τους κατακτητές. Μόνο ένας έμεινε και συνεργάστηκε με τους Ναζί ο Γρηγόρης Λαμπράκης.
  Να τι γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του και στη σελίδα 201. Οι επισημάνσεις δικές μου.

... της Σχολής, καθώς και το δικό μου αρχείο. όπου κάποιος ιστορικός της ελληνικής Ιατρικής θα μπορέσει κάποτε να βρει τις λεπτομέρειες του σοβαρού εκείνου επεισοδίου.
    Όπως κι αν έχει το πράγμα, είχαμε πια βγει και οι τρεις μας στο πνευματικό και ηθικό κλαρί, μια και είχαν κοπεί οι γέφυρες με το Πανεπιστήμιο. Ή στάση μας, πού νομίζαμε πώς αποτελούσε μιαν έμμεση αλλά συνειδητή διαμαρτυρία εναντίον του κατακτητή, σχολιάστηκε πολύ· άλλοι ήταν υπέρ και άλλοι κατά.
    Ύστερα από λίγο, πήραν από τον Κόκκαλη κι από μένα τις διευθύνσεις των Κλινικών του «Άρεταιείου». Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Λογοθετόπουλος διέλυσε παράνομα το Διοικητικό Συμβούλιο του Μαιευτηρίου «Μαρίκα Ηλιάδη» και εγκατέστησε έκεί το Δημόσιο Μαιευτήριο με όλο το επιτελείο του, αφού με έδιωξε φυσικά από τη διεύθυνση. Για λίγο καιρό ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε και ή έξωση μου από το σπίτι μου, αλλά ήταν φανερό πώς δεν επρόκειτο ν' αργήσει. Τα αποχαιρετιστήρια από το Μαιευτήριο «Μαρίκα Ήλιάδη» ήταν συγκλονιστικά. Οι περισσότεροι από τους συνεργάτες μου παραιτήθηκαν, εκτός από έναν νέο υποβοηθό, πού τον είχα συμπαθήσει για την αθλητική του προϊστορία αυτός έμεινε και συνεργάστηκε με τον Λογοθετόπουλο. Ό νέος ονομαζόταν Γρηγόριος Λαμπράκης!
    Έτσι ο Κόκκαλης κι εγώ περιοριστήκαμε στους «Άγιους Αναργύρους» για την εξυπηρέτηση της «υποτυπώδους» πελατείας μας, πού έπρεπε  και να μας θρέψει. Από την εντατική ως τότε εργασία, πέσαμε απραξία. τη μοναξιά και τη νύχτα της Κατοχής, πού γινόταν όλο και Μ σκοτεινή. Στο αναμεταξύ, ο Κόκκαλης είχε παραδοθεί, όπως έγραψα παραπάνω, στο ΕΑΜ. κι έπαψα να 'χω επαφή μαζί του. Άλλα και με τον Χωρέμη οι σχέσεις μας έγιναν χαλαρές, ίσως επειδή οι κατοικίες μας ήταν μακριά ή μια από την άλλη και δεν εμπιστευόμαστε το τηλέφωνο.
    Ύστερα από το πυροτέχνημα της πανεπιστημιακής παραίτησης, ή απραξία και η μοναξιά άρχιζαν να επιδρούν στο ηθικό μου. Ένιωθα σαν το Λιοντάρι μέσα στο κλουβί, και αισθανόμουν πως κάτι έπρεπε να κάνω για μη χάσω το θάρρος μου. Ήμουν βέβαιος ότι κάποτε θα ξαναγύριζα σε μια ανανεωμένη Ιατρική Σχολή….

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Κατά τον Λούρο ο Λαμπράκης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς στην κατοχή.  

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Η ίδρυση και τα πρώτα βήματα της αντιστασιακής οργάνωσης ΥΒΕ, που αργότερα έγινε γνωστή ως ΠΑΟ


 Στις 10 Ιουλίου του 1941 ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη η αντιστασιακή οργάνωση ΥΒΕ (Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδος) από 4 αξιωματικούς. Ήταν οι ταγματάρχες Ιωάννης Παπαθανασίου, Θωμάς Μπάρμπας, Ευάγγελος Δόρτας και ο λοχαγός Αναστάσιος Σακελλαρίδης.
 Αυτοί αποτέλεσαν και την πρώτη διοικούσα επιτροπή της ΥΒΕ, που αργότερα διευρύνθηκε.
  Σύμφωνα με το 2ο άρθρο του ιδρυτικού της, σκοπός της ΥΒΕ ήταν:
 α) Εξουδετέρωση πάσης ξενικής προπαγάνδας αποβλέπουσης στην απόσπαση βορείων επαρχιών της Ελλάδος (Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης)
 β) Διατήρηση και εξύψωση του ελληνικού εθνικού φρονήματος
 γ) Σταθερά αντίδραση κατά πάσης ενέργειας ή προπαγάνδας απ'όπου και αν προέρχεται και τείνει στην αφαίρεση τμήματος της υπόλοιπης Ελλάδας
 δ) Προσπάθεια επέκτασης των ορίων της Ελλάδας προς τις ιστορικές κατευθύνσεις. [1]

 Όπως φαίνεται, δεν γίνεται σαφής αναφορά σε ένοπλη αντιστασιακή δράση, ούτε σε πολιτικά ζητήματα. Αυτό ήταν λογικό καθώς την εποχή εκείνη (καλοκαίρι του 1941), οι σκέψεις για ένοπλο αγώνα ήταν πολύ πρώιμες για διάφορους λόγους. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα λίγους μήνες αργότερα με την παταγώδη αποτυχία της εξέγερσης στην Δράμα και με την αποτυχημένη παρουσία των πρώτων ένοπλων κομμουνιστών ανταρτών στα Κερδύλια και στην Νιγρίτα.

Η ΥΒΕ σε πρώτη φάση στρεφόταν κυρίως κατά των Βουλγάρων αλλά κατά και των λίγων ιταλόφιλων ρουμανίζοντων κουτσόβλαχων που με την προπαγάνδα τους στην βόρεια Ελλάδα στόχευαν στην απόσπαση ελληνικών εδαφών.
 Μες στο καλοκαίρι του '41, η ΥΒΕ ήρθε σε μία πρώτη επαφή με τον Δημήτριο Ψαρρό που είχε ανέβει τότε στην Θεσσαλονίκη και είχε πρωτοστατήσει στην ίδρυση της οργάνωσης "Ελευθερία" μαζί με στελέχη του ΚΚΕ. [2] Δεν υπήρξε συνέχεια στην συνεργασία τους, πιθανότατα διότι οι της ΥΒΕ ήταν πολύ επιφυλακτικοί όσον αφορά τον αντάρτικο αγώνα σε εκείνο το χρονικό σημείο.


 Στις 17 Οκτωβρίου 1941, η ΥΒΕ έστειλε στην κυβέρνηση του Καϊρου μέσω ένος αξιωματικού της που διέφυγε στην Μέση Ανατολή μία "Έκθεση γενικής καταστάσεως εν Βορείω Ελλάδι από της κατοχής μέχρι σήμερον" [3].
 Σε αυτή την πολυσέλιδη έκθεση αναφέρονταν στοιχεία για την κακή κατάσταση του πληθυσμού, την βουλγαρική και ρουμανική προπαγάνδα, την δραστηριότητα της Βουλγαρικής Λέσχης στην Θεσσαλονίκη και άλλες ανθελληνικές ενδηλώσεις. Ο συντάκτης της, Ιωάννης Παπαθανασίου, δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει τα λάθη που διέπραξε το ελληνικό κράτος στην Μακεδονία απ΄την απελευθέρωσή της το 1912-13 εώς και το 1941.
  Στο τέλος αυτής της έκθεσης, η ΥΒΕ έκανε τις εξής προτάσεις προς το Κάιρο:
 "1. Να καθοριστεί μερίμνη της κυβερνήσεως του εξωτερικού τακτική επικοινωνία βορείου Ελλάδος και Αιγύπτου
 2. Αναλαμβάνουμε κάθε προσπάθεια επ'ωφελεία του συμμαχικού αγώνος και αναμένουμε διαταγές σας
 3. Να στιγματιστούν απ΄τους Συμμάχους οι βουλγαρορουμανικές ανθελληνικές ενέργειες και να απειλήσει η ελληνική κυβέρνηση από το ραδιόφωνο και δια προκηρύξεων τους αποστάτες και προδότες, όλους γενικά.
 4. Να διατεθούν στην οργάνωση το ταχύτερον υλικά μέσα"

 Όπως προκύπτει, με αυτήν την έκθεση η ΥΒΕ τέθηκε αυτοβούλως υπό τις διαταγές των Συμμάχων και περίμενε κάποια ενίσχυση σε υλικό προκειμένου να ξεκινήσει τον αντιστασιακό αγώνα.

 Η κυβέρνηση του Καϊρου και οι Σύμμαχοι δεν φάνηκαν να συγκινούνται απ΄το γεγονός και αδιαφόρησαν. Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε έστω και με αρκετή καθυστέρηση ήταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος, κατόπιν παρέμβασής του οποίου στάλθηκαν μέσω του υπολοχαγού Δημήτρη Παλαμήδη 5.000 χρυσές λίρες Αγγλίας προς ενίσχυση της οργάνωσης τον Φεβρουάριο του '43. [4]
 Μετά όμως απ΄την παραίτησή του απ΄την κυβέρνηση τον Μάρτιο του '43, η ΥΒΕ (που πλέον ονομαζόταν ΠΑΟ) εγκαταλείφτηκε απ΄τους ιθύνοντες του Καϊρου. [5]

  Η ΥΒΕ έδωσε έμφαση στην στρατολόγηση ατόμων που είχαν πρόσβαση στον κατοχικό κρατικό μηχανισμό για να δημιουργήσει ένα δίκτυο πληροφοριών γύρω απ΄τις ανθελληνικές προπαγάνδες. Έτσι άνθρωποι της ΥΒΕ, κυρίως αξιωματικοί, υπήρχαν σε καίριες θέσεις είτε νομαρχών, είτε στην Γενική Διοίκηση Μακεδονίας είτε στην Γενική επιθεώρηση νομαρχιών Μακεδονίας κτλ. [6]

 Αυτή η τελευταία υπηρεσία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Επικεφαλής της Γενικής επιθεώρησης νομαρχιών Μακεδονίας ήταν ο συνταγματάρχης Αθανάσιος Χρυσοχόου, πρώην επιτελής του Τσολάκογλου στον πόλεμο του 1940-41. Αυτή η υπηρεσία δεν είχε σαφείς αρμοδιότητες αλλά ανεπισήμως ησχολείτο με την καταπολέμηση των ανθελληνικών προπαγανδών στην Μακεδονία [7], κάτι που όπως είδαμε ήταν και ο κύριος σκοπός της ΥΒΕ.
 Με δεδομένο ότι η Γενική επιθεώρηση νομαρχιών ήταν κρατική υπηρεσία που λειτουργούσε με μανδύα νομιμότητας (σύμφωνα με τα δεδομένα της κατοχής), μπορεί να εξαχθεί το λογικό συμπέρασμα ότι η δράση των μελών της αδύναμης ΥΒΕ κατά των ανθελληνικών προπαγανδών γινόταν κυρίως μέσω των διαύλων αυτής.
 Αυτή η σύμπτωση στόχων μεταξύ ΥΒΕ και Γενικής επιθεώρησης νομαρχιών και η ένταξη πολλών μελών της πρώτης στην δεύτερη δημιούργησαν την λανθασμένη εντύπωση ότι ο Χρυσοχόου ήταν ο αρχηγός της ΥΒΕ, που αργότερα μετονομάστηκε σε ΠΑΟ.
 Τόσο ο ίδιος ο Χρυσοχόου όσο και οι ιστοριογράφοι της ΠΑΟ διέψευδαν κατηγορηματικά ότι ο πρώτος υπήρξε μέλος της οργάνωσης, πόσο μάλλον αρχηγός της. [8]
 Ο Χρυσοχόου φυσικά γνώριζε την ύπαρξη και την δράση της οργάνωσης και την βοηθούσε με κάθε τρόπο, αλλά τα γεγονότα δείχνουν ότι η συνεργασία δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακή στο σύνολό της. Στελέχη της ΥΒΕ που ήταν ενταγμένα στην Γενική Επιθεώρηση Νομαρχιών συνεργάζονταν μεν αρμονικά μαζί του, αλλά αυτό δεν ήταν ο κανόνας.

 Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε περισσότερα στοιχεία για την ΠΑΟ και τις σχέσεις της με τον Χρυσοχόου.


 [1]    "Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.29-31
 [2]  - "Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.127
       - "Αντιστασιακή οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-44" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.26
 [3]    "Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.62-96
 [4] -"Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.343
      - "Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου" του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, σελ.98
 [5]   "Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου" του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, σελ.99
 [6] -"Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.98
      - "ΠΑΟ Ιστορία και προσφορά της στην εθνική αντίσταση 1941-1945" του Αθ.Φροντιστή,       
       σελ.20
 [7] - "Η κατοχή εν Μακεδονία" του Αθ.Χρυσοχόου, τόμος ε', σελ.104-5
      - "Η ελληνική αντίστασις 1941-1944" του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, σελ.250-1
 [8] - "Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου, σελ.110, σελ.786
      - "ΠΑΟ Ιστορία και προσφορά της στην εθνική αντίσταση 1941-1945" του Αθ.Φροντιστή,       
       σελ.20
      - "Αντίλογος" του Δημήτρη Παπαγεωργίου, σελ.12
      - "Η κατοχή εν Μακεδονία" του Αθ.Χρυσοχόου, τόμος α' σελ.74
      - "Η ελληνική αντίστασις 1941-1944" του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, σελ.249

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Ενδιαφέρον πανό των παοκτζήδων κατά του Μπουτάρη



  Με την ευκαιρία της θλιβερής προχθεσινής επετείου της γενοκτονίας των Ποντίων απ΄τους Τούρκους, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννινα στην Τούμπα, ανήρτησαν το παρακάτω πανό που απευθύνεται στον γνωστό "υπερ-προοδευτικό" δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη:


        Το πανό λέει:
   
ΑΣΕΒΗ  ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΕ ΑΝΩΜΑΛΕ ΑΛΚΟΟΛΙΚΕ
  ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ 353,000 ΠΟΝΤΙΩΝ
  ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ
 ΠΑΡΕ ΤΑ ΜΕΜΕΤΙΑ, ΤΟΥΣ GAY ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ


    Άντε βρε Καμίνη, και στα δικά σου!!!

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ο στρατιωτικός διοικητής του 6ου συντάγματος του ΕΛΑΣ αφηγείται και αποκαλύπτει για τα εγκλήματα των κομμουνιστών στην Αργολίδα και την Κορινθία

 Όπως είχε αναφερθεί εδώ, ο ταγματάρχης Βαζαίος ηγείτο μίας αντάρτικης ομάδας στο δάσος του Φαρμακά της Κορινθίας που διαλύθηκε απ΄τον ΕΛΑΣ τον Σεπτέμβριο του 1943. Στην συνέχεια αυτός μαζί με άλλους αξιωματικούς του δέχτηκε να συνεργαστεί με τους κομμουνιστές αναλαμβάνοντας μάλιστα και την διοίκηση του 6ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Ο Βαζαίος παρέμεινε στον ΕΛΑΣ σε όλη την διάρκεια της Κατοχής και συμμετείχε με την μονάδα του και στα δεκεμβριανά στην Αθήνα.
 Αργότερα κατέγραψε τις εμπειρίες του στο βιβλίο "Άγνωστα παρασκήνια της εθνικής αντιστάσεως στην Πελοπόννησο". Σε αυτό αναφέρει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ της περιοχής του.

 Λέει λοιπόν:

 "Όταν διεδόθη εις τας περιοχάς Κορινθίας, Αιγιαλείας και Καλαβρύτων ότι η εθνικιστική ομάδα Βαζαίου προσεχώρησεν στον ΕΛΑΣ, το αντάρτικον κίνημα φούντωσε διότι οι έφεδροι των περιοχών τούτων γνωρίζοντας με από τον καιρό της ειρήνης και από τον πόλεμο της Αλβανίας ως λοχαγόν και ως ταγματάρχην έσπευδαν αθρόως να πυκνώσουν τις τάξεις μας."
 σελ.23

  Εδώ παρουσιάζει τον εαυτό του σαν το κύριο αίτιο της προσέλευσης νέων ανταρτών της βόρειας Πελοποννήσου στον ΕΛΑΣ.
 Ας υποθέσουμε ότι η παραπάνω φράση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν είναι αποτέλεσμα υπερτροφικού εγωισμού. Τότε ο Βαζαίος με την επιλογή του να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ μοιραία ευθυνόταν εμμέσως για τον εγκλωβισμό νέων ανθρώπων (στην πλειοψηφία τους μη-κομμουνιστές) στον ΕΛΑΣ. Άρα συνετέλεσε ουσιαστικά στο δυνάμωμα του ΕΛΑΣ και κατ'επέκταση σε όσα θλιβερά συνέβησαν στην περιοχή το 1943-44.


 "Επρόκειτο περί συγκροτήσεως στρατού ο οποίος λειτουργούσε με σύστημα τελείως ξένο προς εμάς όσον αφορά την διοίκησή του. Υπήρχε το τριμελές αρχηγείο (στρατιωτικός αρχηγός, καπετάνιος, πολιτικός) στο οποίον ο στρατιωτικός του αστικού στρατού δυσκολευόταν να προσαρμοστεί. Ο καπετάνιος και ο πολιτικός αρχηγός, έχοντες την κομμουνιστική νοοτροπία, ησχολούντο περισσότερο με την πολιτική διαπαιδαγώγηση των ανταρτών, και λιγότερο με την οργάνωση των στρατιωτικών τμημάτων και τις μάχες. Επιπλέον ως ήταν φυσικό, παρακολουθούσαν αγρύπνως εμάς τους στρατιωτικούς, και κάθε ενέργειά μας που αποσκοπούσε στην πραγματική συγκρότηση πειθαρχημένων στρατιωτικών τμημάτων εθεωρείτο ύποπτη."
 σελ.23

 Εδώ ομολογεί ότι οι καπεταναίοι και οι πολιτικοί εκπρόσωποι στα τμήματα του ΕΛΑΣ το μόνο που έκαναν ήταν να κάνουν κομμουνιστική προπαγάνδα στους αντάρτες και να παρακολουθούν (δηλαδή να ρουφιανεύουν) τους στρατιωτικούς σαν τον ίδιο. Πρόκειται για μία ακόμα επιβεβαίωση του ισχυρισμού ότι οι αξιωματικοί που ήταν ενταγμένοι στον ΕΛΑΣ ήταν πλήρως ελεγχόμενοι απ΄τους κομμουνιστές.



 "Είχαμε την ατυχία επιπλέον στην περιοχή μας να διοριστεί απ΄το Πελοποννησιακό Γραφείο του ΕΑΜ ένας υπεύθυνος πολιτικός, πραγματικός δικτάτορας με το ψευδώνυμο Τριαντάφυλλος ή Στάθης, ο οποίος είχε το δικαίωμα ζωής ή θανάτου επί πάντων στην περιοχή. Οι δε διάφοροι διαννοούμενοι κομμουνιστές καταγόμενοι απ΄την περιοχή (γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, δάσκαλοι κτλ) οι οποίοι πύκνωσαν τις τάξεις μας όταν φούντωσε το κίνημα, και κατέλαβαν τις επίκαιρες θέσεις των καπεταναίων και των πολιτικών σε όλα τα κλιμάκια της πολιτικής οργάνωσεως και του συντάγματος, ήταν όλοι τους πιστά ανδρείκελα του Στάθη, τον έτρεμαν κυριολεκτικά και ουδείς εξ'αυτών τόλμησε ποτέ να τον συγκρατήσει απ΄τον σαδιστικό κατήφορο του να βασανίζει και να εκτελεί κατά το δοκούν."
 σελ.24

 Για μία ακόμη φορά τονίζει ότι τις νευραλγικές θέσεις των καπετάνιων και των πολιτικών καθοδηγητών τις καταλάμβαναν ακραιφνείς κομμουνιστές.
  Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι η ομολογία του Βαζαίου για την εγκληματική δράση του "Στάθη", υπεύθυνου του ΚΚΕ που έλυνε και έδενε στην περιοχή. Το πραγματικό όνομα του "Στάθη" ήταν Θόδωρος Ζέγγος και του οποίου -σύμφωνα με τον Βαζαίο- πιστά ανδρείκελα ήταν το σύνολο των ντόπιων κομμουνιστών που πρακτικά ήλεγχαν τον ΕΛΑΣ.

Παρακάτω δίνει ένα ενδεικτικό παράδειγμα της εγκληματικής δράσης του "Στάθη". Το παραθέτουμε χωρίς σχολιασμό που είναι άλλωστε περιττός:

"Η κατάσταση αυτή έδινε το δικαίωμα στον Στάθη να διατάσσει αθρόες συλλήψεις ατόμων τα οποία βασανίζονταν και κάποια μάλιστα εκτελούνταν εν αγνοία μας. Ως στρατωτικός αρχηγός δεν λάμβανα επισήμως γνώση των συλλήψεων διότι αυτό ήταν έργο των πολιτικών οργανώσεων και της πολιτοφυλακής η οποία ήταν ανεξάρτηση και εκτελούσε τις διαταγές του Στάθη.
 Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ότι ο Στάθης προτίθεται να εκτελέσει ένα 5-10% των κατοίκων κάθε χωριού για να εξουδετερώσει την παρουσιαζόμενη αντίδραση. Μετά από δύο μέρες τον συναντώ και του δηλώνω απερίφραστα ότι σε τέτοια ενδεχόμενη εγκληματική του ενέργεια θα με βρει αντιμέτωπον.
 Αυτός εξαγριώθηκε και μου είπε: Συναγωνιστή αρχηγέ, πρόσεχε το κεφάλι σου και μην αναμειγνύεσαι σε αλλότρια καθήκοντα.
Του επανέλαβα την δήλωσή μου με απειλητικό τρόπο και έφυγα.
 Η επέμβασή μου αυτή εμπόδισε τελικά τον Στάθη να προβεί στην εγκληματική του ενέργεια, αύξησε όμως την καχυποψία των κομμουνιστών προς εμάς τους αξιωματικούς."
 σελ.79

 Ένα παράδειγμα της καχυποψίας με την οποία αντιμετώπιζαν οι κομμουνιστές τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ είχαμε δει εδώ, όπου σύμφωνα με μαρτυρία του ανθυπολοχαγού Στεργιόπουλου (είχε ενταχθεί στον ΕΛΑΣ μαζί με τον Βαζαίο) είχε στηθεί μία ολόκληρη πλεκτάνη μες στο ΕΑΜ προκειμένου να συκοφαντηθούν οι αξιωματικοί που προέρχονταν απ΄την ομάδα που δρούσε στο δάσος του Φαρμακά.


 "Απ΄την στιγμή που έφτασε ο Άρης στην Πελοπόννησο, τα έκτροπα και οι υπερβασίες μειώθηκαν κατά πολύ"
 σελ.93

Αυτή είναι εντυπωσιακή ομολογία.
 Με δεδομένα τα εγκλήματα για τα οποία ευθύνεται ο Βελουχιώτης στην Πελοπόννησο (Βαλτέτσι, Πύργος, Καλαμάτα, Γαργαλιάνοι, Μελιγαλάς κτλ), ο καθένας μπορεί να υποθέσει τι γινόταν πριν!!!
 Και μετά, πολλοί απορούν γιατί τα Τάγματα Ασφαλείας αναπτύχθηκαν τόσο πολύ στην Πελοπόννησο...


"Ίσως όμως οι υπερβασίες να είναι πολυπληθέστεροι στην περιοχή της Αργολιδοκορινθίας και της Ναυπλίας. Αυτό αποδίδεται σε δύο λόγους: 1) στο γεγονός ότι απ΄την περιοχή αυτή κατάγονται οι περισσότερες οικογένειες των κορυφαίων πολιτικών της Ελλάδας και η αντίδραση προς τον κομμουνιστικό τρόπο διοίκησης , ως εκ τούτου, ήταν πολύ μεγαλύτερη, και 2) Στο ότι οι κορυφαίοι κομμουνιστές της περιοχής, όντες οι περισσότεροι αρριβίστες, δεν είχαν το θάρρος να συγκρατήσουν τον δικτατορίσκο Στάθη απ΄τον εκτραχηλισμό των σαδιστικών του εξτρεμιστικών ενεργειών."
 σελ.116

 Άλλη μία παραδοχή εκ μέρους του Βαζαίου για τα κομμουνιστικά εγκλήματα (τα αποκαλεί "υπερβασίες") στην Αργολιδοκορινθία. Όμως η προσπάθεια αιτιολόγησής τους εκ μέρους του, πέφτει στο κενό, όσον αφορά το πρώτο σκέλος τουλάχιστον.
 Μία απλή έρευνα δείχνει ότι κανείς εκ των κορυφαίων πολιτικών της εποχής εκείνης δεν καταγόταν απ'την Αργολίδα και την Κορινθία. Απλά ο κομμουνισμός δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση γενικότερα στην Πελοπόννησο. Μόνο στην Ηλεία βρήκε κάποια ερείσματα το ΕΑΜ, και αυτό κυρίως επειδή προσεταιρίστηκε τον τοπικό Μητροπολίτη Αντώνιο.
 Απ΄το δεύτερο σκέλος της αιτιολόγησής του, κρατάμε τους χαρακτηρισμούς "αρριβίστες" για τους ντόπιους κομμουνιστές, και "δικτατορίσκος", "σαδιστής", "εξτρεμιστής" για τον Στάθη.
Μοιραία τίθεται το ρητορικό ερώτημα: Ο Βαζαίος, και ο κάθε Βαζαίος, δεν έφερε ευθύνη που συνεργαζόταν με τέτοια εγκληματικά στοιχεία;

 Μία έμμεση απάντηση εκ μέρους του Βαζαίου έρχεται παρακάτω:

 "Η παρουσία ημών των αξιωματικών έθεσε αν μη τι άλλο φραγμό στις εξτρεμιστικές πράξεις ορισμένων σαδιστών του ΚΚΕ"
 σελ.117

 Αφού ξανατονίζει τον σαδισμό και τον εξτρεμισμό των κομμουνιστών (για να το λέει και να το ξαναλέει, φανταστείτε τι είχαν δει τα μάτια του...), ισχυρίζεται ότι η παρουσία μόνιμων αξιωματικών, όπως ο ίδιος, λειτουργούσε ανασταλτικά στην εγκληματική δράση των κομματικών στελεχών.
  Από τα προηγούμενα λεγόμενά του όμως προέκυπτε το ασφαλές συμπέρασμα ότι οι κομμουνιστές ήλεγχαν απολύτως τον ΕΛΑΣ στην περιοχή (θυμηθείτε τι έλεγε για τους κομμουνιστές που είχαν τοποθετηθεί σε επίκαιρες θέσεις καπεταναίων και πολιτικών εκπροσώπων και παρακολουθούσαν αγρύπνως τους αξιωματικούς, για τον δικτατορίσκο Στάθη που είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου επί πάντων κτλ). Βάσει αυτού, προφανώς ήταν πρακτικά αδύνατο για έναν αξιωματικό να αποτελέσει ουσιαστικό ανάχωμα στις εγκληματικές διαθέσεις των κομμουνιστών, τουλάχιστον στην συγκεκριμένη περιοχή. Πόσο μάλλον ο Βαζαίος που αρχικά είχε συγκροτήσει ανεξάρτητη αντάρτικη ομάδα που δρούσε ανταγωνιστικά προς τον ΕΛΑΣ, πρωτού διαλυθεί βιαίως από αυτόν.

 Συνεπώς, ο παραπάνω ισχυρισμός του Βαζαίου περί δήθεν φραγμού εκ μέρους των αξιωματικών προς τους "σαδιστές του ΚΚΕ" δεν στέκει.
 Απλά προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να αποσείσει τις δικές του ευθύνες για τα αίσχη που διέπραξαν τότε οι κομμουνιστές συνοδοιπόροι του.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Το Τάγμα Ευζώνων Ναυπάκτου


 Όπως είχαμε δει εδώ, μετά την ατυχή έκβαση της προσπάθειας για δημιουργία εθνικού αντιστασιακού κινήματος στην Ναυπακτία, η κυριαρχία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην περιοχή παγιώθηκε.
Η κατάσταση για τους Ναυπάκτιους αξιωματικούς έγινε ακόμη χειρότερη τον Απρίλιο του ΄44.
 Παράλληλα με τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά του 5/42 του Ψαρρού που δρούσε στην γειτονική Φωκίδα, οι κομμουνιστές επιχειρούσαν να εκκαθαρίσουν οριστικά και την Ναύπακτο απ'τους αντιφρονούντες.

 Την νύχτα της 8ης προς την 9η Απριλίου του '44 επιτέθηκαν στα σπίτια των αξιωματικών Πλούμη, Δημουλίτσα και Κοτίνη, χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν η πρώτη οργανωμένη κρούση των κομμουνιστών μες στην πόλη της Ναυπάκτου, και έδειξε ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ήταν ασφαλής στην πόλη. Έτσι, προς το τέλος Απριλίου τα μέλη της τοπικής οργάνωσης Ναυπάκτου του ΕΔΕΣ αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν είτε για την Πάτρα είτε για την Αθήνα.

 Η τρομοκρατία του ΕΛΑΣ συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση πάντα σε βάρος Ελλήνων. Αυτό μοιραία προκάλεσε τις συνεχείς εκκλήσεις από ντόπιους κατοίκους προς την κυβέρνηση Ράλλη να μεριμνήσει για την ασφάλειά τους. Έτσι, στις 22/06/1944 έφτασαν στην Ναύπακτο δύο λόχοι απ΄το Τάγμα Ευζώνων Αγρινίου και ένας λόχος απ΄το Σύνταγμα Ευζώνων Πατρών. Η δύναμη αυτή αποτέλεσε τον πυρήνα του νεοϊδρυθέντος Τάγματος Ευζώνων Ναυπάκτου.
Διοικητής του ήταν αρχικά ο αντισυνταγματάρχης Λεοντοκανάκης.
 Στις 25/06/1944 άρχισε η αποστολή ατομικών προσκλήσεων προς κατάταξη στο Τάγμα. Η επιλογή ήταν προσεκτική. Συγχρόνως κρίθηκε ότι στο Τάγμα έπρεπε να καταταγούν και οι Ναυπάκτιοι αξιωματικοί, οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν καταφύγει στην Πάτρα. Με την προτροπή του , διοικητή του Συντάγματος Ευζώνων Πατρών, συνταγματάρχη Κουρκουλάκου, οι Ναυπάκτιοι αξιωματικοί αφού αξιολόγησαν την κρίσιμη κατάσταση αποφάσισαν να δεχτούν την κατάταξη στο Τάγμα και επέστρεψαν στην Ναύπακτο στις 26/06/1944.

 Η ανταπόκριση του ντόπιου πληθυσμού στην επιστράτευση του Τάγματος ήταν μεγάλη. Προσέρχονταν ακόμα και άτομα που δεν είχαν προσκληθεί, με αποτέλεσμα το υλικό να μην είναι επαρκές.
 Οι κομμουνιστές μαθαίνοντας τα γεγονότα, αποφάσισαν να δράσουν άμεσα πριν το Τάγμα προλάβει να εδραιώσει την θέση του. Στις 30/06/1944 εκδηλώθηκε επίθεση κατά της Ναυπάκτου. Ο ΕΛΑΣ μπήκε εύκολα στην πόλη καθώς τα φυλάκια του Τάγματος ήταν απομονωμένα μεταξύ τους και δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αμύνης. Οι ελασίτες ασχολήθηκαν κυρίως με το πλιάτσικο, ενώ πυρπόλησαν και κάποια σπίτια γνωστών αντιπάλων τους. Δεν έγιναν σφαγές, ενώ γενικότερα η μάχη δεν ήταν αιματηρή (ένας νεκρός ελασίτης και τρεις ταγματασφαλίτες). Τους Γερμανούς δεν τους ενόχλησαν καθόλου. Οι ελασίτες απεχώρησαν μόλις είδαν να έρχονται ενισχύσεις δια θαλάσσης απ΄την Πάτρα.

 Απ΄την επόμενη μέρα, το Τάγμα ξεκίνησε την ανασύνταξή του. Η κατάταξη συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και δινόταν οπλισμός στους κατατασσόμενους. Έφτασε να έχει δύναμη πάνω από 600 άντρες.
 Πολλοί ντόπιοι αξιωματικοί με πρότερη αντιστασιακή δράση ανέλαβαν πόστα στο Τάγμα, όπως οι Πατίλης, Σταυρογιαννόπουλος, Πλαστήρας κτλ.

 Στις 12/07/1944 έφτασε στη Ναύπακτο ένας λόχος του Σ.Ε Πατρών που αποτελούταν από 50 άντρες του 5/42 που είχαν καταφύγει στην Πάτρα μετά την διάλυση απ΄τον ΕΛΑΣ τον περασμένο Απρίλιο. Τα σχετικά γεγονότα τα είχαμε δει εδώ.
 Λίγες μέρες μετά, ο ταγματάρχης Καπετζώνης, πρώην αξιωματικός του 5/42, ανέλαβε την διοίκηση του Τάγματος Ευζώνων Ναυπάκτου το οποίο πλέον αποτελούσε μία υπολογίσιμη στρατιωτικά δύναμη. Οχύρωσε την πόλη με συρματοπλέγματα και διεξήγαγε ακόμα και επιθετικές επιχειρήσεις στην ύπαιθρο χωρίς πάντως να γίνει κάποια μάχη μεγάλης έκτασης.
 Ο δε ΕΛΑΣ απέφευγε να ξαναεπιτεθεί, παρά μόνο καταλάμβανε παρωδικά κάποια υψώματα γύρω απ΄την Ναύπακτο απ'όπου έβαλλε κατα διαστήματα με όλμους και πυροβόλα εντός της πόλης.

 Αυτό συνεχίστηκε ως τον Σεπτέμβριο του '44, οπότε και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με ανακοινώσεις που έχουμε δει εδώ, αποσκοπούσε να πείσει τους ταγματασφαλίτες να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ. Εν'όψει της επικείμενης αποχώρησης των Γερμανών απ΄την πόλη, είχαν ξεκινήσει απ΄τις 06/09/1944 και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και του Τάγματος. Δεν κατέληγαν όμως πουθενά, αφού οι κομμουνιστές απαιτούσαν τον αφοπλισμό του Τάγματος και την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη. Το μόνο που είχε συμφωνηθεί ήταν μία εκεχειρία.
 Στις 12/09/1944 οι Γερμανοί αποχωρούν απ΄την Ναύπακτο. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, οι ελασίτες επιχείρησαν να αιφνιδιάσουν το Τάγμα παραβιάζοντας την εκεχειρία, με ξαφνική επίθεση για κατάληψη της πόλης. Η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς.
  Δύο μέρες μετά στις 15/09/1944 με ανακοίνωσή του το Τάγμα Ευζώνων Ναυπάκτου μετονομάστηκε σε τμήμα του Εθνικού Στρατού δηλώνοντας υποταγή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ.Παπανδρέου στην οποία συμμετείχε πλέον και το ΕΑΜ.

 Τα νέα όμως για την παράδοση του γειτονικού Τάγματος Ευζώνων Αγρινίου με τον οπλισμό του στον ΕΛΑΣ στις 14/09/1944, σε συνδυασμό με τις επαναλαμβανόμενες καταδίκες των Ταγμάτων Ασφαλείας απ΄την κυβέρνηση του Καϊρου, επηρέασαν αρνητικά τους άντρες του Τάγματος της Ναυπάκτου. Έτσι συγκλήθηκε σύσκεψη των αξιωματικών του Τάγματος για να δούνε τι θα κάνουνε. Προτάθηκαν τρεις επιλογές:
 α) Να κάνουν έξοδο απ΄την πόλη με σκοπό να μεταβούν στην Ήπειρο και να τεθούν υπό τις διαταγές του Ζέρβα.
 β) Να αμυνθούν μέχρις εσχάτων, ελπίζοντας ότι στο μεταξύ θα φτάσουν εκπρόσωποι της κυβέρνησης εθνικής ενότητας πρωτού εξαντληθούν τα πυρομαχικά τους.
 γ) Να συμπτυχθούν δια θαλάσσης στην Πάτρα στο εκεί Σύνταγμα Ευζώνων του Κουρκουλάκου.
 
 Η πρώτη απορρίφθηκε ως μη-ρεαλιστική και απέμειναν οι άλλες δύο.
  Στο μεταξύ οι συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εξακολουθούσαν να μην οδηγούν πουθενά. Μία μικρής κλίμακας επίθεση του ΕΛΑΣ στις 17/09 αποκρούστηκε εύκολα.
 Οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν οριστικά στις 18/09, και την ίδια μέρα αποφασίστηκε η σύμπτυξη του Τάγματος στην Πάτρα για την αποφυγή καταστροφής της πόλης και αιματοχυσίας απ΄την επερχόμενη επίθεση του ΕΛΑΣ. Το πρωινό της 19/09/1944 το Τάγμα της Ναυπάκτου απεχώρησε με πλοιάρια για την Πάτρα, όπου εντάχθηκε στο εκεί Σύνταγμα Ευζώνων.

 Αυτή ήταν μία σύντομη ιστορική καταγραφή της δράσης του τοπικού Τάγματος Ευζώνων στην Ναύπακτο. Πρόκειται για τυπική περίπτωση Τάγματος Ασφαλείας (όπως καθιερώθηκε να αποκαλούνται καταχρηστικά και τα Τάγματα Ευζώνων) της επαρχίας που συστάθηκε με σκοπό την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής τρομοκρατίας στην ύπαιθρο, και σε σημαντικό ποσοστό στελεχώθηκε από ενεργά μέλη εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων. Φυσικά θα πρέπει να είναι κάποιος τελείως παράφρων για να χαρακτηρίσει "προδότες" τους ενταχθέντες στο Τ.Ε. Ναυπάκτου, στην προκειμένη περίπτωση. Πόσο ΄'προδότης" μπορεί να ήταν αυτός ο πρώην αντιστασιακός που αρχικά κυνηγήθηκε αγρίως απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και κατόπιν αναγκάστηκε για λόγους αυτοπροστασίας να πάρει όπλα απ΄τους Γερμανούς τον Ιούνιο του ΄44, όταν πλέον η ήττα του Άξονα ήταν αναπόφευκτη και η αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων ήταν θέμα χρόνου; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά πρέπει να τεθεί για να καταδειχθεί πόσο άδικη ήταν η κριτική (όχι μόνο από αριστερούς) σε βάρος των Ταγμάτων Ασφαλείας.

 Υ.Γ: Στο Τάγμα Ευζώνων Ναυπάκτου υπηρέτησε μεταξύ άλλων και ο τότε λοχαγός Πατίλης μετά την διάλυση του τοπικού ΕΔΕΣ απ΄τον ΕΛΑΣ.
 Σε όσους θυμίζει κάτι το όνομα να υπενθυμίσουμε ότι πολλά χρόνια μετά ο υποστράτηγος ε.α. -πλέον- Πατίλης διετέλεσε υπουργός βορείου Ελλάδος του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.
 Με τα μέχρι τώρα στοιχεία προκύπτει ότι ήταν ο μοναδικός απ΄τους απριλιανούς που ήταν πρώην ταγματασφαλίτης.


Πηγή: "Πικρές αναμνήσεις" του Βασίλειου Σταυρογιαννόπουλου

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Νέα στοιχεία για τον Γεώργιο Τσολάκογλου


Τα ιστορικά γεγονότα καταγράφουν οι νικητές και οι ισχυροί, αλλά η αλήθεια πολλές φορές μένει αδιευκρίνιστη και καταδικάζει ως προδότες κάποιους αμείλικτα
Το κείμενο αυτό δεν είναι αυτοτελές. Αν θελήσει κανείς να το διαβάσει πρέπει να διαβάσει προηγουμένως τα δύο άρθρα που δημοσιεύθηκαν  http://www.xronos.gr/detail.php?ID=79974 και http://www.xronos.gr/detail.php?ID=80883. Για να έχει πλήρη εικόνα.
Η ιστορική επιστήμη ερευνά και εξιστορεί την σειρά των γεγονότων με ακρίβεια και αντικειμενικότητα. Ο επιστήμων ιστορικός δεν πρέπει να επηρεάζεται από προσωπικά αισθήματα. Υπάρχουν όμως, γεγονότα τα οποία ακόμα μένουν αδιευκρίνιστα. Τα αισθήματα και τα κίνητρα των ανθρώπων που έλαβαν ενεργό μέρος σ’ αυτά δεν μας αποκαλύφθηκαν. Το μυστικό τους το πήραν στον τάφο. 
Η ερασιτεχνική μου ιστορική έρευνα στοχεύει να ανακαλύψει αυτά τα μυστικά. Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Περιβάλλουμε με φωτοστέφανο ήρωος τον αγωνιστή, ενώ κατατάσσουμε μεταξύ των δοσιλόγων αυτόν που προσποιούμενος τον συνεργάτη, αγωνίσθηκε μέσα από την φωλιά του θηρίου. Ο πρώτος ήταν περήφανος και τιμημένος, είχε την δυνατότητα να διαφύγει. Ο «δοσίλογος» ζούσε περιφρονημένος και ντροπιασμένος. Αν ανακάλυπτε ο εχθρός την δράση του δεν υπήρχε διαφυγή. Αν επιζούσε τον περίμενε ατίμωση και ίσως θάνατος από αυτούς για τους οποίους αγωνίσθηκε. Ο διερμηνέας της Γκεστάπο Κίμων Τριανταφυλλίδης και άλλοι υπήρξαν τα θύματα αυτής της παρεξήγησης.
Η οικογένεια του Γεωργίου Τσολάκογλου έχει να επιδείξει ακόμη έναν «δοσίλογο». Ο πρόγονός του Δημήτρης Τσολάκογλου ήταν την προεπαναστατική εποχή προεστός στα Άγραφα. Παρίστανε τον Τουρκόφιλο. Έκανε φιλέματα και μπαξίσια στους πασάδες. Φιλοξένησε στο κονάκι του τον Αλή Πασά επί τρεις μέρες. Τον κατηγορούσαν κι έγραφαν εναντίον του. Στην πραγματικότητα ήταν οργανωμένος στη Φιλική Εταιρεία. Οργάνωσε ομάδα κλεφτών και διέθεσε την περιουσία του για όπλα, μπαρούτι, μολύβι κ.ά. Μετά την έκρηξη της επανάστασης του 1821 η δράση του φανερώθηκε και μετά από καταδίωξη κατόρθωσε να τον κυκλώσει και να τον συλλάβει ο Χουρσίτ Δράμαλης πασάς και να τον κρεμάσει την 8-7-1822, μαζί με τους δύο γιούς του. Σας θυμίζει τίποτα αυτή η ιστορία; 
Την 19η-4-1941 οι τέσσερις στρατηγοί της μαχόμενης στρατιάς πήραν την απόφαση να συνθηκολογήσουν με τους Γερμανούς. Οι συνθήκες ήταν ακόμη ευνοϊκές. Οι Γερμανοί επιτέθηκαν στα ελληνικά τμήματα με πεζικό χωρίς μηχανική υποστήριξη λόγω έλλειψης καυσίμων. Νόμισαν ότι θα νικούσαν εύκολα όπως έγινε με τον στρατό της Γιουγκοσλαβίας που παραδόθηκε άνευ όρων την 17-4-1941 κι αιχμαλωτίσθηκε.
Οι Έλληνες φαντάροι, όμως, αν και λίγοι, αντεπετέθηκαν κι έπιασαν αιχμαλώτους Γερμανούς. Αυτό δεν τους είχε συμβεί σε κανένα άλλο μέρος. Πώς έγινε αυτό; Ο στρατηγός Τσολάκογλου είχε την συνήθεια να παρακολουθεί και να διευθύνει την μάχη όχι κρυμμένος σε κάποιο καταφύγιο όπως έκαναν ορισμένοι άλλοι στρατηγοί, κατά τον κανονισμό. Αλλά έθετε τον εαυτό του σε κίνδυνο κρυμμένος σ’ ένα πρόχειρο όρυγμα ή καλυμμένος από ένα βράχο. Οι φαντάροι γνώριζαν ότι τους βλέπει ο στρατηγός και τους καταλάμβανε παραλήρημα ενθουσιασμού. 
ΑΕΡΑ! ΑΕΡΑ! Προηγήθηκε το έτος Β. Ηπείρου. Ο Γ. Τσολάκογλου, γνωρίζοντας τις συνέπειες, απάλλαξε από την ευθύνη τους άλλους στρατηγούς και ανέλαβε μόνος να φέρει τον σταυρό του μαρτυρίου στην οδό την άγουσα στον Γολγοθά. Δεν είναι δικά μου αυτά τα λόγια, τα είπε ο ιστορικός Neubacher. Την 9-4-1941 ο στρατηγός Κωνσταντίνος Μπακόπουλος παρέδωσε τον στρατό Αν. Μακεδονίας ΤΣΑΜ άνευ όρων στους Γερμανούς και οι στρατιώτες θεωρήθηκαν αιχμάλωτοι. Ο Γ. Τσολάκογλου γνώριζε την αιχμαλωσία του ΤΣΑΜ και στα σχέδιά του ήταν να επιτύχει να αφεθούν κι αυτοί ελεύθεροι. Την 6η πρωϊνή της 20ής-4-1941 έστειλε τον αγαπημένο φίλο του Μπαλή, συνταγματάρχη ήρωα της Βορ. Ηπείρου και τον ταγματάρχη Λαγά με λευκή σημαία στους Γερμανούς. Ο επίλαρχος Βλάχος πήγε μαζί τους εθελοντικά κι έγιναν τρεις.
Οι Γερμανοί είχαν εφοδιασθεί με καύσιμα και ζέσταιναν τις μηχανές των τανκς. Ο ευνοούμενος αξιωματικός του Χίτλερ Γιόζεφ ΣΕΠ Ντίτριχ μαζί με τους επιτελείς του πήγε στο Βοτονάσι όπου τον περίμενε ο στρατηγός Γ. Τσολάκογλου. Αυτός μπλοφάροντας και παραποιώντας την πραγματικότητα παρουσίασε το πρωτόκολλο που είχε ετοιμάσει ο δεκανέας Παναγιώτης Κανελλόπουλος κατ’ εντολή του αρχηγού της στρατιάς Στρατηγού Ι. Πιτσίκα. Ο Ι. Πιτσίκας βρισκόταν στην Αθήνα ασφαλής. «Οι υπογεγραμμένοι αξιωματικοί του ανδρείου γερμανικού στρατού και του ελληνικού τοιούτου Γ. Ντίτριχ και Γ. Τσολάκογλου αντιπροσωπεύοντες τις αντίστοιχες στρατιές συνελθόντες σήμερον Κυριακή 20-4-1941 εις Βοτονάσι συμφώνησαν τα κάτωθι:
1) Παύουν οι εχθροπραξίαι μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας και μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας μερίμνη του Γερμανού αρχιστρατήγου.
2) Επιτρέπεται η διέλευση του γερμανικού στρατού άμα τη έω της αύριον δευτέρας 21ης Απριλίου. Ίνα παρεμβληθεί μεταξύ ιταλικών και ελληνικών στρατευμάτων. Τα ελληνικά στρατεύματα υποχρεώνονται να αποσυρθούν μέχρι των παλαιών ελληνοαλβανικών συνόρων εις διάστημα δέκα ημερών.
Αι στρατιαί Ηπείρου και Δ. Μακεδονίας θ’αποστρατευθούν των ανδρών παραδιδόντων τον οπλισμόν των εις αποθήκας ορισθησομένας παρά της στρατιάς και θα μεταβούν ελεύθεροι εις τας εστίας των.
Οι αξιωματικοί θα φέρουν την εξάρτηση και τον οπλισμό τους (ξίφη και περίστροφα) τιμητικώς μη θεωρούμενοι αιχμάλωτοι. Τα του στρατού θα ρυθμίζονται και οι αξιωματικοί θα διοικούνται κατά τους ελληνικούς νόμους. Ο εφοδιασμός θα συνεχίσει να γίνεται μερίμνη των ιδίων».
Το κείμενο ήταν και στα γερμανικά. Το διάβασε ο Γ. Ντίτριχ αλλά δεν δέχθηκε να υπογράψει με αυτούς τους όρους. Ζήτησε την έγκριση του προϊσταμένου του στρατηγού Φον Λιστ. Ούτε εκείνος δέχθηκε να αναλάβει την ευθύνη και υπέβαλε αναφορά μαζί με το μήνυμα του Γ. Τσολάκογλου με κολακευτικά λόγια και υποσχέσεις προς τον «μεγαλόψυχο» και λαμπρό ηγέτη του γερμανικού έθνους Φύρε Αδόλφον Χίτλερ! Αυτό λέγεται γλύψιμο. Το γλύψιμο πέτυχε τον σκοπό του μετά από 10 ώρες διαπραγματεύσεων. Ο Τσολάκογλου μπλοφαδόρος και σκληρός διαπραγματευτής. Τελικά ήρθε η έγκριση του Χίτλερ και ο Γ. Ντίτριχ υπόγραψε το πρωτόκολλο την 17η ώρα το απόγευμα. Ο Τσολάκογλου γνώριζε ότι την άλλη μέρα οι Γερμανοί θα καταλάβαιναν ότι εξαπατήθηκαν. Συντάσσει διαταγή προς όλες τις μονάδες. Την στέλνει τηλεγραφικώς, τηλεφωνικών και με αγγελιοφόρους τονίζοντας το κατεπείγον. 
«Θεωρούνται απολυθέντες και διατάσσονται να αποβάλουν τον οπλισμό και τα στρατιωτικά ενδύματα άπαντες οι οπλίτες και έφεδροι αξιωματικοί ανεξαρτήτως όπλου και κλάσεως και να κατευθυνθούν τάχιστα εις τας εστίας των. Η απόλυσις θα γίνει αμέσως άνευ χορηγήσεως φύλλου πορείας ή προσωρινού απολυτηρίου, τα οποία θα αποσταλούν αργότερον…». 
Οι στρατιώτες έφυγαν αμέσως.
Όπως το πρόβλεψε ο Τσολάκογλου την άλλη μέρα 21-4 ήρθε ο στρατηγός Φον Λιστ αγριεμένος. Είχε μαζί του και τον Γ. Ντίτριχ. Αυτός ήταν υπό δυσμένεια του Λιστ. Υποχρέωνε τον Τσολάκογλου να υπογράψει νέο πρωτόκολλο άνευ όρων. Ο Τσολάκογλου αρνήθηκε να το υπογράψει. Επικαλέσθηκε ότι έγινε το άλλο με την έγκριση του Αδ. Χίτλερ. Είπε: Είναι σαν να έβαλε ο ίδιος ο μεγάλος φύρερ την υπογραφή του! Πρότεινε να ζητήσουν πάλι επαφή με τον Χίτλερ και αν δεχθεί να την ανακαλέσει εκείνος την υπογραφή του, τότε μόνο θα υπέγραφε το νέο πρωτόκολλο ο Τσολάκογλου. Όλα αυτά τα έκαμνε ο Τσολάκογλου για να καθυστερήσουν ελπίζοντας να έχουν απομακρυνθεί οι απολυθέντες στρατιώτες. Ο Φον Λιστ τελικά συμβιβάσθηκε να εκδώσει μια μυστική διαταγή προς όλες τις γερμανικές μονάδες να μη συλλαμβάνουν τους Έλληνες στρατιώτες αιχμαλώτους.
Ο Γ. Τσολάκογλου επέμενε να περιλάβει σ’ αυτή την διαταγή και τους στρατιώτες του ΤΣΑΜ. Ο Φον Λιστ δέχθηκε. Ο Γ. Τσολάκογλου υπόγραψε το δεύτερο πρωτόκολλο με τον Φον Λιστ «άνευ όρων» αφού απόσπασε από τον Φον Λιστ τον λόγω του ότι ο ελληνικός στρατός δεν θα αιχμαλωτισθεί! Οι Ιταλοί δεν γνώριζαν την μυστική διαταγή του Φον Λιστ προς τους στρατιώτες του. Ο Μουσολίνι ήθελε Έλληνες αιχμαλώτους για να κάνει θριαμβευτική παρέλαση. Την 23η-4 υποχρεώθηκε ο Γ. Τσολάκογλου να υπογράψει και τρίτο πρωτόκολλο άνευ όρων με τον στρατηγό Γιολντ στο οποίο συμμετείχε και ο Ιταλός στρατηγός Φερέρο. Ήταν άνευ σημασίας αυτό. Οι Ιταλοί δεν πέρασαν τα αλβανικά σύνορα. Ολόκληρη η Ελλάδα ήταν υπό την γερμανική κυριαρχία και οι Έλληνες φαντάροι που πήγαιναν στα σπίτια τους συναντούσαν μόνο Γερμανούς οι οποίοι κατά την διαταγή του Φον Λιστ τους άφηναν να συνεχίσουν αφού τους έκαναν ένα έλεγχο. Βλέποντας αυτό ο Μουσολίνι διέταξε να επιτεθούν οι Ιταλοί στα ελληνικά τμήματα που αποχωρούσαν από την Β. Ήπειρο για να συλλάβουν αιχμαλώτους Έλληνες. Επετέθησαν στην ελληνική οπισθοφυλακή. Αποτέλεσμα ήταν να αντεπιτεθούν οι Έλληνες. Ο λοχαγός του πυροβολικού που αποχωρούσε με τα κανόνια βλέπει ένα ανθυπολοχαγό με την διμοιρία του να του φέρνουν 41 Ιταλούς αιχμαλώτους. 

-Τι μου τους φέρατε αυτούς εδώ; Εμείς φεύγουμε δεν μπορούμε να τους πάρουμε μαζί μας. Με τι θα τους ταΐσουμε αφού δεν έχουμε εμείς να φάμε; Πάντε τους πίσω!
Ο πεθερός μου Βασίλης Τσιάρας υπολοχαγός κατά την πορεία τους προς Κομοτηνή μαζί με άλλους στρατιώτες συναντήθηκαν με γερμανικό στρατιωτικό τμήμα που τους έκανε έλεγχο. Ο πεθερός μου είχε μια τρενσκότ την οποία θεώρησε ο Γερμανός αξιωματικός στρατιωτικό είδος και τον διέταξε να την παραδώσει. Ο πεθερός μου πρόβαλε αντίρρηση. Ο Γερμανός αξιωματικός έβγαλε τότε το περίστροφό του και τον απείλησε. Ο Έλληνας φαντάρος που ήταν δίπλα του είπε: «Σε παρακαλώ λοχαγέ δώσε το ρούχο, θα σε σκοτώσει αυτός». Ο πεθερός μου την έδωσε και τους άφησαν να συνεχίσουν την πορεία τους. Έφθασαν στην Κομοτηνή την 8-5-1941.

Μετά τη μάχη της Κρήτης ο διοικητής της SS Leibstant Adolf Hitler Γιόζεφ Σεπ Ντίτριχ πήρε μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων για την σώφρονα συνθηκολόγηση και αποτροπή απωλειών των S.S. Ο Γεώργιος Τσολάκογλου με την συνθηκολόγηση αυτή έσωσε τη ζωή 220.000 Ελληνόπουλων και του απενεμήθη ο τίτλος «προδότης». Ο στρατηγός Κωνσταντίνος Μπακόπουλος που παρέδωσε το ΤΣΑΜ άνευ όρων στην αιχμαλωσία παρασημοφορήθηκε! Ο Γερμανός ιστορικός Newbacher γράφει στο έργο του για τον Γ. Τσολάκογλου: «Εν ώρα δυστυχίας του ελληνικού έθνους ετέθει επικεφαλής του κράτους χωρίς υπολογισμό του προσωπικού κόστους. Χάρις στην διαπραγματευτική του ικανότητα και το θάρρος του επέτυχε να συνάψει την ενδοξότερη κι επωφελή συνθηκολόγηση ολόκληρου του Β’ παγκοσμίου πολέμου».

«Θυσίασε το λιγοστό υπόλοιπο της ζωής του στον βωμό του καθήκοντος». Για την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου έχω να πω μόνο ότι οι Ιταλοί έστειλαν τον Πιέρο Περίνι και τον Φαρινάτσι μαζί με τους φίλους τους Τσάμηδες Άλκη Διαμαντή και Νικ. Ματούση να κάνουν κυβέρνηση και να διαμοιράσουν στα τέσσερα την Ελλάδα. Ο Ιταλός Ανφούνζο έγραψε στον Μουσουλίνι: «Είναι φανερό ότι αυτός ο στρατηγός με την κυβέρνησή του μας χάλασε τα σχέδια. Επιδιώκει να διασώσει την ελληνική ενότητα. Πρέπει να τον διαβάλλουμε στους Γερμανούς αλλά και στους Έλληνες». Όσον αφορά τους Έλληνες φαίνεται ότι οι διαβολές των Ιταλών πέτυχαν τον στόχο τους. Οι πολιτικοί δεν δυσαρεστήθηκαν από τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Τσολάκογλου. Αντιθέτως την θεώρησαν εθνικής ανάγκης. Δεν δέχθηκαν όμως να πάρουν μέρος αναλογιζόμενοι το πολιτικό κόστος και τις επιπτώσεις μετά την προσδοκώμενη απελευθέρωση. 

Ο Γεώργιος Τσολάκογλου βασιζόταν και ακολουθούσε τις οδηγίες των συμβούλων του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και Γεωργίου Παπανδρέου οι οποίοι ήταν αφανείς συνεργάτες της κυβερνήσεώς του. Και οι δύο μετά την απελευθέρωση έγιναν πρωθυπουργοί κάποιο διάστημα. 

Αν είχαν λάβει μέρος επίσημα στην κατοχική κυβέρνηση θα ήταν τα ονόματά τους μεταξύ των δοσιλόγων, υπόδικοι! Στον Γιώργο Παπανδρέου οφείλεται η συμβουλή να απευθύνεται στον Χίτλερ αποκαλώντας τον μεγαλοφυή ηγέτη του γερμανικού έθνους και όλου του κόσμου! Και άλλα τέτοια πολλά ώστε να επιτυγχάνει ευνοϊκή μεταχείριση του σκλαβωμένου ελληνικού έθνους και αντιμετώπιση των ιταλικών απαιτήσεων. 

Ο Τσολάκογλου τα έλεγε αυτά ακόμη και από τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών καταπνίγοντας το εθνικό ηφαίστειο του στήθους του και κρύβοντας την συναισθηματική του αποστροφή που του γεννούσε η επαφή με τους μισητούς κατακτητές με την ψυχραιμία που τον διέκρινε καθ’ όλην την ζωή του. 

Βοήθημα: Ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας.

Φαίδων Ζάμπογλου


Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=82725

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Στάθης Κωνσταντινίδης (Χασιλάς), ένας αντικομμουνιστής καπετάνιος στην δυτική Μακεδονία - μέρος β'

Αρχικά η ένοπλη φρουρά του Κλείτου αριθμούσε περίπου 80 ενόπλους, άλλα φάνηκε αρκετά αδύναμη και απροετοίμαστη για ν'αντιμετωπίσει την πρώτη οργανωμένη επίθεση του ΕΛΑΣ που έγινε στο χωριό στις 18/02/1944. Οι ελασίτες το κατέλαβαν και έκαψαν πολλά σπίτια οπλιτών του Χασιλά, και φυσικά και του ίδιου. Κατά την διάρκεια της μάχης, σκοτώθηκαν τέσσερις άντρες του Χασιλά, και μετά την μάχη εκτελέστηκαν μετά από βασανιστήρια άλλοι δύο. Μαζί με αυτούς, θύματα των ελασιτών ήταν μία έγκυος γυναίκα που νόμιζαν ότι είχε σύζυγο εξοπλισμένο, και το ανήλικο παιδί του Χατζηκώστα, υπαρχηγού του Χασιλά.
 Μετά από αυτά τα γεγονότα, η οικογένεια του Χασιλά εγκαταστάθηκε προσωρινά σε νοικιασμένο σπίτι στην Κοζάνη.

 Παρά το πλήγμα, η φρουρά του Κλείτου ανασυντάχτηκε. Με πρωτοβουλία του Xασιλά εξοπλίστηκαν και άλλοι χωρικοί απ΄τα γειτονικά χωριά Αμύγδαλα και Εξοχή, με συνέπεια η συνολική δύναμη να φτάσει περίπου τους 180 άντρες. Οπλισμό και πολεμικό υλικό τους εξασφάλισε ο Μιχάλαγας.  Παράλληλα ο Χασιλάς συνεργαζόταν στενά με τους οπλαρχηγούς της ευρύτερης περιοχής (Κυριάκο Ιορδανίδη, Αχιλλέα Τριανταφυλλίδη, Ιωάννη Χαριτωνίδη κτλ), αφού μόνο με την συνεργασία των ενόπλων των γειτονικών χωριών μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα ο ΕΛΑΣ.

 Η επόμενη επίθεση του ΕΛΑΣ έγινε μήνες μετά, στις 23/08/1944, όταν οι περισσότεροι ένοπλοι του χωριού ήταν στο Καρυοχώρι. Στον Κλείτο ήταν μόνο 20 εξοπλισμένοι και δέχτηκαν επίθεση πολλαπλάσιων ελασιτών. Οι ελασίτες μπήκαν στο χωριό, έκαψαν πολλά σπίτια, το σχολείο του χωριού και καταδίωξαν τους λίγους οπλισμένους αμυνόμενους.
 Εντωμεταξύ όμως η επίθεση είχε γίνει γνωστή στις γειτονικές φρουρές του ΕΕΣ που έσπευσαν σε βοήθεια απ΄την Κοιλάδα και το Μαυροδένδρι.
 Η άμεση κινητοποίηση αυτών των δυνάμεων και η επιστροφή των οπλιτών του χωριού είχε σαν συνέπεια τον εγκλωβισμό των ελασιτών στον Κλείτο. Η μόνη δίοδος διαφυγής τους μέσω της λίμνης Σαρρή-Γκιολ. Εκεί έπαθαν πανωλεθρία, καθώς αποτελούσαν πολύ εύκολο στόχο για τους άντρες του ΕΕΣ που τους θέριζαν. Εκτός από αυτούς που σκοτ'ώθηκαν στην λίμνη, βρέθηκαν τα πτώματα άλλων 18 ελασιτών. Σκοτώθηκαν και 7 άντρες του ΕΕΣ.
 Οι απώλειες του ΕΛΑΣ θα μπορούσαν να ήταν πολύ μεγαλύτερες αν δεν είχαν πάρει μαζί τους σαν ανθρώπινη ασπίδα 80 ομήρους, μεταξύ αυτών και πολλά γυναικόπαιδα όπως η κόρη του Χασιλά, Σημέλα. Τελικώς οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι αφού σε αντίποινα οι άντρες του ΕΕΣ είχαν συλλάβει γνωστούς κομμουνιστές των γειτονικών χωριών που επίσης αφέθηκαν ελεύθεροι.

 Αυτή ήταν η τελευταία (και φαρμακερή...) επίθεση του ΕΛΑΣ στον Κλείτο. Ως τα θλιβερά γεγονότα του τελευταίου δεκαήμερου του Νοεμβρίου (εφάμιλλα του Μελιγαλά και του Κιλκίς), στα οποία έχουμε αναφερθεί εδώ, δεν έγινε κάτι το συνταρακτικό. Στην μεγάλη ελασίτικη επίθεση της 24ης Νοεμβρίου 1944, το τμήμα του Χασιλά ήταν στο χωριό Πτελιά, και μπόρεσε να διασπάσει τον κλοιό του εχθρού και κατέφυγαν σε ένα νησάκι της λίμνης Σαρρή-Γκιόλ. Όχι για πολύ όμως, καθώς όλοι ήξεραν ότι η περαιτέρω αντίσταση ήταν μάταιη. Έτσι παραδόθηκαν. Οι οπλίτες που ήταν απ΄την κοντινή Ποντοκώμη μετά την παράδοσή τους εκτελέστηκαν απ΄τους κομμουνιστές.

Ο Χασιλάς με τους συνεργάτες του απ΄τον Κλείτο, μεταφέρθηκαν αρχικά στο χωριό Αμύγδαλα. Εκεί αφέθηκαν έκθετοι να λιντσαριστούν από δήθεν "αγανακτισμένους πολίτες". Οι πολύ καλές σχέσεις όμως του Χασιλά με τον Θεοδωρίδη, επικεφαλή των κομμουνιστών του χωριού, τον έσωσε απ΄τα χειρότερα. Βαριά χτυπημένος απ΄το λιντσάρισμα μεταφέρθηκε μαζί με άλλους αιχμαλώτους αρχικά στην Πτολεμαϊδα, μετά στην Κοζάνη και τέλος σε εξορία στο όρος Βόιο μετά από εξαντλητική πορεία μες στον χειμώνα. Μαζί με αυτόν υπέφερε και ο γιος του Ανέστης που παραλίγο να χάσει το φως του. Η κράτηση των αιχμαλώτων στις φυλακές των κομμουνιστών συνοδευόταν από ανελέητους ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Πολλοί δεν βγήκαν ζωντανοί.
 Η συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945 σήμανε την απελευθέρωση των αιχμαλώτων.

Στις αρχές του 1946, ο Χασιλάς βρέθηκε κατηγορούμενος σαν δοσίλογος εξαιτίας καταγγελιών κομμουνιστών, παρά το ότι δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα. Αθωώθηκε πανηγυρικά.
 Το επόμενο έτος, αφού πλέον ο συμμοριτοπόλεμος είχε ξεκινήσει για τα καλά, εξελέγη επικεφαλής των καπεταναίων της δυτικής Μακεδονίας. Συγκρότησε ένοπλη οργάνωση με την επωνυμία ΕΣΕΑ Ακριτών και πολέμησε στο πλευρό του εθνικού στρατού.

 Η περίπτωση του Στάθη Κωνσταντινίδη Χασιλά, έχει αρκετές ομοιότητες με αυτήν του Μιχάλαγα, του αρχηγού του ΕΕΣ στην ευρύτερη περιοχή της Κοζάνης. Και οι δυο τους Πόντιοι πρόσφυγες, χωρίς ιδιαίτερη κλίση προς την ένοπλη δράση παρά την αντάρτικη παράδοση της κοινότητάς τους, βενιζελικής πολιτικής προέλευσης, επιτυχημένοι επαγγελματικά και με κύρος στις τοπικές κοινωνίες τους. Και οι δύο αρχικά συνεργάζονταν με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, πρωτού το τελευταίο γκρεμίσει άκομψα τις σχέσεις του μαζί τους. Οι όποιες προσπάθειες έγιναν αργότερα για να τους επαναπροσεγγίσουν ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία. Παρά την αντιπαράθεσή τους με τους κομμουνιστές, διατηρούσαν καλές σχέσεις με αρκετά άτομα της αντίπαλης παράταξης και απ'ότι φαίνεται αυτό τους έσωσε την ζωή κατά την αιχμαλωσία τον χειμώνα του 1944-45. Δεν είχαν συμμετοχή σε εγκλήματα κατά αμάχων, που συνηθίζονταν τότε κυρίως απ΄τους ελασίτες και τους Γερμανούς.
 Υπάρχουν βέβαια και αρκετές διαφορές μεταξύ Μιχάλαγα-Χασιλά, κυρίως όσον αφορά τον βαθμό εμπλοκής τους με την ΠΑΟ αρχικά, στην όποια συνεργασία με τους Γερμανούς αργότερα και φυσικά στην θέση τους στην ιεραρχία του ΕΕΣ.

 Το κακό με τον Χασιλά είναι ότι μεταπολεμικά εγκλωβίστηκε -όπως και οι περισσότεροι μάχιμοι αντικομμουνιστές της εποχής- στο μαντρί της κωμικοτραγικής δεξιάς παράταξης. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ της αξιοθαύμαστης πολεμικής του δράσης και της κατακριτέας πολιτικής του δράσης.



 Πηγή: "Στάθης Κωνσταντινίδης Χασιλάς. Ένας αλλιώτικος καπετάνιος" του Κώστα Κωνσταντινίδη.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Παππούς πατριώτης οπλαρχηγός και εγγονός μνημονιακός..


 Υπάρχουν κάποιες συμπτώσεις που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
  Χθες ανεβάσαμε μία ανάρτηση που είχε να κάνει με το πρώτο μέρος της δράσης του οπλαρχηγού Στάθη Κωνσταντινίδη, γνωστότερου ως Χασιλά, απ΄το χωριό Κλείτος της Κοζάνης.

  Χθες συνέβη το γνωστό περιστατικό με την γνωστή πατριώτισσα δασκάλα Χαρά Νικοπούλου που ξεφτίλισε τον μνημονιακό βουλευτή της ΝΔ Στάθη Κωνσταντινίδη.

 Πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι πρόκειται περί απλής συνωνυμίας αφού το επώνυμο Κωνσταντινίδης δεν είναι και το πλέον σπάνιο.

Δεν είναι όμως...

 Αντιγράφουμε από εδώ:
   Στάθης Κωνσταντινίδης
   Γεννήθηκε το 1969 και κατάγεται από τον Κλείτο Κοζάνης.
- Είναι γιος του Κώστα Κωνσταντινίδη, τ. βουλευτή της Ν.Δ. στο Ν. Κοζάνης (γνωστού από τη θέση του εισαγγελέα στη "Δίκη του Αιώνα" για το "Σκάνδαλο Κοσκωτά"), εισαγγελέα και καθηγητή Πανεπιστημίου. 

 Ο πατέρας του νυν βουλευτή, Κώστας Κωνσταντινίδης είναι ένας εκ των γιων του Στάθη Κωνσταντινίδη Χασιλά, και συγγραφέας του βιβλίου που χρησιμοποιούμε σαν πηγή για τον Χασιλά και το οποίο έχουμε παρουσιάσει εδώ.
 Είναι προφανές ότι ο νυν βουλευτής φέρει τιμητικώς το όνομα του παππού του, του Χασιλά.

  Η περίπτωση αυτή είναι ένα ακόμα παράδειγμα που καταδεικνύει τον εγκλωβισμό μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών (την δεκαετία του '50, ο Χασιλάς ασχολήθηκε με την πολιτική και απέτυχε να εκλεγεί για μόλις 43 ψήφους) στο μαντρί της "μεγάλης δεξιάς φιλελεύθερης παράταξης" μπροστά στον -υπαρκτό μεν αλλά τεχνητά υπερδιογκωμένο από ένα σημείο και μετά- μπαμπούλα του κομμουνισμού. Η πολιτική πορεία του γιου και του εγγονού του, είναι προφανώς αποτέλεσμα της δικιάς του πολιτικής επιλογής, σε συνδυασμό με τον δημοκρατικό "θεσμό" της οικογενειοκρατίας...

Πάντως, είναι κρίμα από έναν παππού πατριώτη και αγωνιστή να βγαίνει συνώνυμος εγγονός μνημονιακός...

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Στάθης Κωνσταντινίδης (Χασιλάς), ένας αντικομμουνιστής καπετάνιος στην δυτική Μακεδονία - μέρος α'


 Ο Στάθης Κωνσταντινίδης, γνωστός και με το παρατσούκλι Χασιλάς, ως Πόντιος πρόσφυγας εγκαταστάθηκε στο χωριό Κλείτος της Κοζάνης το 1921. Στον Κλείτο μένανε κυρίως πρόσφυγες και από πολιτικής άποψης ήταν βενιζελικό σε ποσοστό 90%. Ο Χασιλάς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με αγροτικά μηχανήματα, πράγμα που τον βοήθησε να αποκτήσει μία σεβαστή -για τα δεδομένα της εποχής- περιουσία. Το 1933 εξελέγη πρόεδρος της κοινότητας του Κλείτου. Την ίδια χρονιά πεθαίνει η πρώτη του γυναίκα,απ'την οποία είχει ήδη δύο παιδιά, και ξαναπαντρεύεται. Με την δεύτερη γυναίκα του την Δέσποινα, αποκτά ως το 1940 άλλα 3 παιδιά.

Οι πρώτες αντιστασιακές κινήσεις στην περιοχή δεν τον άφησαν αδιάφορο, καθώς πάντα ησχολείτο με τα κοινά. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι δύο ανίψια του, ο ανθυπολοχαγός Αριστείδης Ελευθεριάδης  και ο αδελφός του Στάθης είχαν οργανωθεί στην ΠΑΟ. Ο Χασιλάς ενίσχυε με τρόφιμα, χρήματα και υλικό τόσο την ΠΑΟ όσο και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Ενδεικτικό είναι ότι στο σπίτι του στον Κλείτο, έτρωγε δύο φορές την εβδομάδα η ηγεσία των κομμουνιστών του γειτονικού χωριού Ποντοκώμη. Οι σχέσεις του Χασιλά με τους αδελφούς Ελευθεριάδη και γενικότερα με την ΠΑΟ δεν ήταν καθόλου αρεστές ούτε καν ανεκτές απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
 Μετά την ρήξη ΠΑΟ-ΕΛΑΣ στο κοντινό Βόιο τον Απρίλιο του '43 που οδήγησε στην εκτέλεση αξιωματικών της ΠΑΟ, οι αδελφοί Ελευθεριάδη αναγκάστηκαν να φύγουν για την Θεσσαλονίκη αφού πλέον κινδύνευαν απ΄τους ελασίτες. Ο Χασιλάς ανησύχησε απ΄τα γεγονότα και άρχισε να αποστασιοποιείται απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

 Συνέπεια αυτών, ήταν η πρώτη ρήξη μεταξύ ελασιτών και Χασιλά, που έγινε στις 23/04/1943. Καμμιά δεκαριά ελασίτες πήγαν στο σπίτι του και τον συνέλλαβαν, αφού χτύπησαν τόσο τον ίδιο όσο και την έγκυο γυναίκα του. Ήθελαν να τους πει που έκρυβε τους αδελφούς Ελευθεριάδη, αφού ήταν γνωστό ότι είχαν σχέσεις μαζί του. Τον μετέφεραν μαζί με άλλους 3 κρατούμενους σε τοποθεσία μεταξύ των χωριών Κλείτου και Αμύγδαλων, όπου τους βασάνισαν. Εκτέλεσαν τους δύο από αυτούς, τον χωροφύλακα Γεωργακόπουλο και τον Φαρμάκη που ήταν γνωστός αντικομμουνιστής. Ο Χασιλάς και ο άλλος κρατούμενος, ο Θεόφιλος Χατζηκώστας, σώθηκαν χάρη σε μεσολάβηση του παπά και της δασκάλας του Κλείτου προς τον Αλέξανδρο Ρόσιο (καπετάν Υψηλάντης) που ήταν επικεφαλής των ελασιτών. Έτσι, μετά τα βασανιστήρια αφέθηκαν ελεύθεροι. Αυτά τα γεγονότα έκαναν πολύ άσχημη εντύπωση στο σύνολο των κατοίκων του Κλείτου.

 Μετά την απελευθέρωσή του, ο Χασιλάς συνέχισε τις καθημερινές εργασίες του αλλά πλέον είχε γεννηθεί στο μυαλό του η ιδέα του εξοπλισμού του χωριού για αυτοπροστασία απέναντι στον ΕΛΑΣ. Αυτό ήταν εφικτό διότι στον Κλείτο και σε άλλα κοντινά χωριά υπήρχαν πολλά κρυμμένα όπλα απ΄τους υποχωρούντες Έλληνες στρατιώτες το 1941.
 Απ΄τον Οκτώβριο του ΄43 πλέον πύκνωσε τις επαφές του με κάτοικους του Κλείτου και της ευρύτερης περιοχής που είχαν απηυδήσει με την κόκκινη τρομοκρατία, και προσανατολίζονταν και αυτοί προς την αυτοπροστασία. Πολλά απ΄τα κρυμμένα όπλα είχαν ήδη αρχίσει να μοιράζονται στους κατοίκους, χωρίς πάντως να προκληθεί κανένα επεισόδιο.
 Τον επόμενο μήνα, οι κομμουνιστές επιχείρησαν να προσεγγίσουν τον Χασιλά προκειμένου να τον εντάξουν στις τάξεις τους, αφού ήξεραν πολύ καλά ότι ήταν δημοφιλής και επηρέαζε σημαντικά το χωριό. Ο Χασιλάς όμως πλέον δεν τους εμπιστευόταν, ως εκ τούτου δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για συνεργασία.
 Όταν όμως οι κομμουνιστές έμαθαν ότι οι κάτοικοι του Κλείτου είχαν εξοπλιστεί με πρωτοβουλία του Χασιλά, άλλαξαν τροπάριο και άρχισαν τις απειλές. Τώρα όμως υπήρχαν στο χωριό γύρω στους 80 άντρες έτοιμους να αντισταθούν στον ΕΛΑΣ. Η τελευταία "φιλική" και παράλληλα απειλητική προειδοποίηση προς τον Χασιλά έγινε απ΄τους ελασίτες λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ΄43.

 "Συμπτωματικά", λίγες μέρες μετά στις 04/01/1944 έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στον Κλείτο οι Γερμανοί που ως τότε δεν είχαν πατήσει στο χωριό. Οι διαθέσεις τους ήταν απειλητικές, προφανώς κατόπιν πληροφοριών που είχαν φτάσει στ'αυτιά τους για τον εξοπλισμό των κατοίκων. Συνέλλαβαν 12 άτομα, με πρώτον απ'όλους τον Χασιλά, και εκτέλεσαν έναν άλλο που προσπάθησε να ξεφύγει. "Συμπτωματικά" όλοι οι συλληφθέντες ήταν στενοί συνεργάτες του Χασιλά, μεταξύ των οποίων και ο Χατζηκώστας που είχε έπίσης συλληφθεί απ΄τον ΕΛΑΣ τον περασμένο Απρίλιο.
 Οι Γερμανοί τους οδήγησαν στην Κοζάνη και τους έκλεισαν σε κρατητήρια. Ανακρίθηκε μόνο ο Χασιλάς, αφού ήταν ολοφάνερο ότι οι Γερμανοί γνώριζαν ότι αυτός ήταν ο φύσει αρχηγός τους.
Οι Γερμανοί είχαν ολοκληρωμένη πληροφόρηση για όλα την δράση του, τους αδελφούς Ελευθεριάδη, την ενίσχυση που έδινε στην ΠΑΟ και στον ΕΛΑΣ κ.α.
 Η ανάκριση ήταν σχετικά ήπια, για τα δεδομένα της εποχής, και αυτό παραξένεψε τον Χασιλά. Ήταν σίγουρος ότι οι Γερμανοί κάτι σχεδίαζαν, και δικαιώθηκε. Στις 14/01/1944 μετέφεραν τον ίδιο μαζί με κάποιους εκ των συγκρατούμενων στο γραφείο του γερμανού διοικητή που τους έθεσε το εξής δίλημμα:
 "Ή δέχεστε ότι δεν πρόκειται να στραφείτε εναντίον Γερμανών στρατιωτών ή οδηγείστε στο εκτελεστικό απόσπασμα".
 Κατόπιν συνεννόησης με τους υπολοίπους, την επόμενη μέρα ο Χασιλάς απεδέχθη την πρόταση και οι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι .

 Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι όσο παρέμεναν έγκλειστοι η ζωή τους κινδύνευε, αφού ανα πάσα στιγμή οι Γερμανοί θα μπορούσαν να τους εκτελέσουν σαν αντίποινα για τον φόνο κάποιου μεμονωμένου Γερμανού απ΄τον ΕΛΑΣ. Πραγματικά, η επιλογή του Χασιλά απεδείχθη σωτήρια αφού μερικές μέρες μετά τα "παλικάρια" του ΕΛΑΣ σκότωσαν έναν Γερμανό γιατρό που προσέφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του σε άρρωστους χωρικούς. Αυτό προκάλεσε την οργή των Γερμανών που εκτέλεσαν τόσο κρατούμενους όσο και άλλους συμπατριώτες μας. Γι' αυτό το περιστατικό έχουμε γράψει εδώ.

 Την εποχή εκείνη, τέλος του '43 αρχές του '44, πολλοί χωρικοί (κυρίως Πόντιοι πρόσφυγες) των πεδινών της Κοζάνης που υφίσταντο την ελασίτικη τρομοκρατία, είχαν οργανωθεί στον Εθνικό Ελληνικό Στρατό με τοπικό αρχηγό τον Μιχάλαγα. Ο ΕΕΣ δρούσε με την ανοχή των Γερμανών και ενισχυόταν από αυτούς με πολεμικό υλικό. Έτσι οι Γερμανοί κατάφερναν να υποδαυλίσουν και να εκμεταλλευτούν τον ελληνικό κατοχικό εμφύλιο για δικό τους όφελος.
Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε ότι ηθικός και φυσικός αυτουργός αυτής της κατάστασης ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που με την στυγνή εξουσία και τρομοκρατία του, δεν άφηνε στους αντιφρονούντες καμμία άλλη επιλογή πέραν της συνεργασίας με τους Γερμανούς -των οποίων η αποχώρηση αναμενόταν σύντομα- προκειμένου να προστατέψουν τις ζωές τους, τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους.

 Έτσι, η "πρόταση" των Γερμανών προς τον Χασιλά στόχευε ουσιαστικά στο να υποχρεώσει τους χωρικούς του Κλείτου να ενταχθούν στον ΕΕΣ, όπως και έγινε. Ο ΕΕΣ βέβαια δεν ήταν οργανωμενος στρατός αλλά αποτελούταν από φρουρές διαφόρων χωριών που αμύνονταν στις επιθέσεις του ΕΛΑΣ.

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Μία γενική κριτική της δράσης του ΕΔΕΣ από ένα στέλεχος του


 Ο Αντώνιος Παπαντολέων υπήρξε πρόεδρος της τοπικής Επιτροπής του ΕΔΕΣ στο Αγρίνιο, με αξιοσημείωτη δράση όχι μόνο στην πόλη του, αλλά και σε άλλες περιοχές. Βρισκόταν σε συνεχή επαφή τόσο με τον Ναπολέοντα Ζέρβα όσο και με άλλα στελέχη του ΕΔΕΣ στην Αιτωλοακαρνανία, στην Ήπειρο, στην Αθήνα, στην Πάτρα. Ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με τους κομμουνιστές και συνελλήφθη απ'τους Γερμανούς. Στο έργο του "Ο Μυστικός Αγώνας" αναφέρει αναλυτικά τις εμπειρίες του απ΄την κατοχική περίοδο, παραθέτοντας ενδιαφέροντα στοιχεία.

 Ιδιαίτερα στις σελίδες 302-304 του έργου του δεν διστάζει να κάνει μία συνοπτική κριτική για τον ΕΔΕΣ, αναφερόμενος στις οργανωτικές αδυναμίες της οργάνωσης και τα λάθη πολλών στελέχων της.

 Λέει, μεταξύ άλλων:

 "Στο σημείο αυτό, μετά από τα δραματικά γεγονότα και τις εξελίξεις, υποχρεούμαι να δεχθώ ότι το ΕΑΜ ως πολιτική οργάνωση και ο ΕΛΑΣ ως στρατιωτική οργάνωση ενεργούσαν βάσει αποφάσεων των Κεντρικών τους Επιτροπών και σχεδίων καλά καταστρωμένων, και όχι κατά τις αντιλήψεις διαφόρων στελεχών τους.

 Ενώ εμείς δεν επιδείξαμε πειθαρχία, με αποτέλεσμα την διάλυση αξιόμαχων τμημάτων μας, τα οποία παρά την ηρωική αντίσταση ηγετών και αντρών, υπέκυπταν εξ'αιτίας της ελλείψεως συντονισμένων και προγραμματισμένων σχεδίων από μέρους των δικών μας ηγετών του Αγώνα, εξαιρουμένου του στρατηγού Ζέρβα.

 Μετά τα παθήματα της Θεσσαλίας Κωστόπουλου-Σαράφη κλπ, έπρεπε όλοι ν'αντιληφθούν που οδηγούμεθα, να συνετιστούν και να γίνουν οι πειθαρχικοί στρατιώτες της στρατιάς του ΕΔΕΣ με μόνον αρχηγό τον στρατηγό Ζέρβα, και όχι καπεταναίοι. Οι Άγγλοι, αν έβλεπαν τέτοια οργάνωση-πειθαρχία-συνοχή και αφοσίωση, τότε ασφαλώς εκ της στάσεως και της συμπεριφοράς των τοπικών ηγετών του Αγώνος οδηγούμενοι, υποχρεωτικά θα εξεδήλωναν άλλες διαθέσεις και η στάση τους θα ήταν διαφορετική, αφ'ενός, και αφ'ετέρου ο λαός της υπαίθρου και των πόλεων θ'αποκτούσε τέτοια εμπιστοσύνη, ώστε με τα ξύλα θα κυνηγούσε τους ελασίτες στην ύπαιθρο και στις πόλεις και όλα τα συνθήματα του ΕΑΜ θα έπεφταν στο κενό.

 Εμείς είχαμε τον ΕΔΕΣ που χώλαινε απ΄την πρώτη στιγμή, γιατί έλεγαν διάφοροι ότι ο αρχηγός Ζέρβας ήταν παλιός κινηματίας. Σαν να χρειάζεται για τέτοιον Αγώνα ο Άγιος τάδε. Οι δημοκρατικοί ήταν μοιρασμένοι και οι βασιλόφρονες δεν υπάκουαν πλην μερικών νουνεχών. Επίσης, οι της διοικήσεως του ΕΔΕΣ στην Αθήνα είχαν αντιλήψεις διαφορετικές ο ένας απ'τον άλλον και γι'αυτό παρατηρήθηκε το φαινόμενο, μόλις ο Ζέρβας έφυγε απ΄την Αθήνα, πλήρης ασυμφωνία να επέλθει στην Κεντρική Επιτροπή και έκτοτε να μην γίνει δυνατόν να συγκροτηθεί με πλήρη σύμπνοια και ενιαία νέα τοιαύτη. Όλοι ήταν σύμφωνοι για όλα και όλοι πάλι δεν ήταν σύμφωνοι σε τίποτε.
 Δεν βρέθηκε δυστυχώς μία προσωπικότητα που να συγκεντρώνει τα σπάνια προσόντα του στρατηγού Ζέρβα για να είναι αρεστή σε όλους, και ανεκτή, για να επιβληθεί σε όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.
 Το ίδιο παρατηρήθηκε και στον αντάρτικο αγώνα. Πολλοί οι πατριώτες που θέλησαν να λάβουν μέρος. Πλην όμως, ενώ πίστευαν στον Αγώνα, δεν πίστευαν στα πρόσωπα που τον διοικούσαν. Άλλοι νόμισαν από την πρώτη στιγμή ότι διεξάγεται Αγών μόνο κατά των κατακτητών. Λάθος, και λάθος βασικό και αυτόχρημα καταστρεπτικό. Και εξηγούμαι. Ο Αγώνας κατ'αρχήν ήταν κατά των κατακτητών Ιταλών-Γερμανών-Βουλγάρων. Έγινε όμως και αμυντικός, μας το επέβαλλε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Και έτσι ο Αγώνας μας ήταν πολυμέτωπος και μόνο ο στρατηγός Ζέρβας το αντελήφθη απ΄την πρώτη στιγμή."

 Ουσιαστικά ο Παπαντολέων σκιαγραφεί σε λίγες παραγράφους τα δομικά προβλήματα του ΕΔΕΣ, και κατ'επέκταση όλου του μη-εαμικού κόσμου εκείνης της περιόδου. Οι ευρείες επαφές του με το πλέγμα του ΕΔΕΣ, τόσο το πολιτικό σκέλος στις πόλεις όσο και το αντάρτικο στο βουνό, του έδιναν το δικαίωμα να γνωρίζει εκ των έσω πρόσωπα και πράγματα πολλά εκ των οποίων αναφέρει στο πολυσέλιδο έργο του. Ως εκ τούτου, οι απόψεις του σίγουρα έχουν μεγάλη βάση.
 Τα παραπάνω μειονεκτήματα του ΕΔΕΣ που αναφέρει, εξηγούν σε μεγαλό ποσοστό το γιατί το κομμουνιστοκίνητο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατάφερε και έγινε η μεγαλύτερη πολιτικοστρατιωτική οργάνωση στην κατοχική Ελλάδα. Όταν οι άλλοι (στρατιωτικοί ή πολιτικοί, δημοκρατικοί ή βασιλόφρονες κτλ) τρωγόντουσαν μεταξύ τους και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν, οι κομμουνιστές ακολουθούσαν πιστά και πειθαρχημένα την γραμμή του κόμματος τους και σταδιακά κυριαρχούσαν.
 Το ότι τελικά οι κοομουνιστές απέτυχαν οφείλεται τόσο σε δικά τους λάθη (δεν διαχειρίστηκαν με τον σωστό τρόπο την μεγάλη δύναμη που σε μικρό χρόνο απέκτησαν) όσο και σε διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων τους οποίους εξ'ορισμού δεν μπορούσαν να ανατρέψουν.

 Εν πάσει περιπτώσει, η ύπαρξη και η δράση του Ζέρβα στην Ήπειρο ήταν η εξαίρεση στον κανόνα της αναποτελεσματικότητας όχι μόνο του ΕΔΕΣ (εκτός Ηπείρου) αλλά και των υπολοίπων προσπαθειών για δημιουργία ενός πραγματικού εθνικού αντιστασιακού κινήματος στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Ιδού η πρόκληση για τον Καμίνη: Συσσίτια ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!


 Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης είναι ευρύτερα γνωστός για τις "προοδευτικές" θέσεις και πράξεις του. Φανατικός αντι-εθνικιστής, υποστηρικτής των λαθρομεταναστών και οποιουδήποτε ιδεολογήματος βοηθάει στην προώθηση της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης.
 Η σημερινή του όμως ανακοίνωση στο διαδίκτυο σχετικά με την αυριανή κοινωνική δράση της Χρυσής Αυγής ενόψει Λαμπρής, ξεπέρασε τα όρια.

 Υπενθυμίζουμε την αποκορύφωση της σκέψης του:
 "Καθιστούμε απολύτως σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι ο δήμος Αθηναίων θεωρεί τη σχεδιαζόμενη αυριανή συνάθροιση αυθαίρετη και παράνομη και θα κάνει ό, τι επιβάλλεται προκειμένου αυτή να μην πραγματοποιηθεί".

 Τι είναι ο Δήμος Αθηναίων για να θεωρεί μία συνάθροιση "αυθαίρετη και παράνομη";
 Μήπως είναι ο Άρειος Πάγος ή το Συμβούλιο της Επικρατείας;
 Έχει ο Δήμος Αθηναίων καμμιά αρμοδιότητα να κρίνει αν μία κομματική εκδήλωση είναι παράνομη;
 Προφανώς όχι.

 Ο αξιότιμος κ.Καμίνης θα πρέπει να έχει κατα νου ότι η αυριανή διανομή τροφίμων οργανώνεται από ένα κόμμα που στις πρόσφατες εκλογές πήρε 7%, και βάσει δημοσκοπήσεων (όπου αποδεδειγμένα πάντα υποεκτιμώνται τα ποσοστά της Χ.Α), είναι άνετα τρίτο κόμμα διπλασιάζοντας σχεδόν τα ποσοστά του.
 Επίσης καλά θα κάνει ο Καμίνης να θυμάται ότι τα κόμματα που στήριξαν την υποψηφιότητά του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές το 2010 είτε έχουν συρρικνωθεί δραματικά και οδεύουν προς διάλυση (ΠΑΣΟΚ), είτε βλέπουν τα ποσοστά τους να πέφτουν αισθητά (ΔΗΜ.ΑΡ), είτε είναι στο απόλυτο πουθενά (Οικολόγοι Πράσινοι).
 Στις επόμενες εκλογές, αν αθροίσουμε τα ποσοστά και των τριών παραπάνω υποστηρικτών του Καμίνη, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσουν έστω και να προσεγγίσουν το διαφαινόμενο υψηλό ποσοστό της Χ.Α.

 Πέραν της νομικής και πολιτικής διάστασης του θέματος, υπάρχει και η καθαρά ανθρώπινη πλευρά που είναι και μακράν η πιο σημαντική.
 Γιατί ενοχλείται ο κ.Καμίνης απ΄την διανομή τροφίμων σε συμπατριώτες μας;
 Τον ενοχλεί; Του την σπάει; Τι τον πειράζει τέλοσπάντων;
 Αν τον ενοχλεί που οι διανομές τροφίμων απευθύνονται ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, τότε δεν έχει παρά να διοργανώσει και ο Δήμος Αθηναίων κάτι αντίστοιχο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
 Και αν ο καταχρεωμένος Δήμος Αθηναίων δεν μπορεί να το κάνει για λόγους οικονομικούς, ας το κάνουν τα κόμματα που υποστήριξαν τον Καμίνη (τα δύο είναι κοινοβουλευτικά και το ένα στην ευρωβουλή), δια των επιδοτήσεων που λαμβάνουν.

 Τότε πλέον ο αξιότιμος κ.Καμίνης θα έχει επιτελέσει το δημοκρατικό, αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό του καθήκον και θα έχει δώσει γροθιά στον φασισμό σαν αρσενική Πασιονάρια...

 Μέχρι τότε όμως, θα είναι απλά ένας δήμαρχος που σπάζεται επειδή κάποιοι αναξιοπαθούντες συμπατριώτες μας λαμβάνουν τις γιορτινές μέρες μία βοήθεια από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα


 Καλή Ανάσταση κύριε Καμίνη και χρόνια πολλά για την επερχόμενη ονομαστική σας εορτή.