Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η κόκκινη βία 1943-1946"


  Το παραπάνω βιβλίο είναι πρόσφατη έκδοση που καταπιάνεται με τα γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου από μία διαφορετική σκοπιά.
  Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο συγγραφέας Σάκης Μουμτζής προέρχεται απ΄το χώρο της αριστεράς και ανήκει στην λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Αποφοίτησε το 1976 απ΄την Νομική και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στις τάξεις του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕ Εσωτερικού. Για τους νεότερους να πούμε ότι το ΚΚΕ Εσωτερικού μπορεί κάλλιστα να λογίζεται, αν όχι απόλυτα σίγουρα κατά προσέγγιση, σαν ο πολιτικός πρόγονος της σημερινής ΔΗΜΑΡ και λιγότερο του ΣΥΡΙΖΑ.

 Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο παρόμοιου πολιτικο-κοινωνικού υπόβαθρου να γράφει ένα βιβλίο για την περίοδο 1943-46, το αναμενόμενο θα ήταν να περιμένουμε να αναπαράγει τις χιλιοειπωμένες αριστερές εξαλλοσύνες. Στην προκειμένη περίπτωση όμως αυτό δεν ισχύει ούτε κατα διάννοια.
 Ο συγγραφέας βασιζόμενος σε ευρεία βιβλιογραφία προσεγγίζει τα ιστορικά γεγονότα με κριτικό πνεύμα. Στέκεται ιδιαίτερα στα δεκεμβριανά όπου καταρρίπτει με στέρεα επιχειρηματολογία τις αριστερές μυθοπλασίες. Επίσης αναφέρεται αναλυτικά στην λογική των πολιτικών εκκαθαρίσεων και της απαξίωσης της ζωής των αντιφρονούντων που χαρακτήριζε ανέκαθεν τα κομμουνιστικά κόμματα και φυσικά την συσχετίζει με τα όσα τραγικά συνέβησαν την περίοδο της εαμοκρατίας. Και πολλά ακόμα.

 Είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι βγαίνει ένας ενταγμένος αριστερός της γενιάς του Πολυτεχνείου και παραδέχεται -μετά από ενδελεχή έρευνα- τις αναμφισβήτητες ευθύνες και τα εγκλήματα της παράταξής του.



  ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΠ΄ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η Πηνελόπη Δέλτα, προγιαγιά του Σαμαρά, αυτοκτόνησε μεν το 1941, αλλά όχι επειδή μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα


  Όπως είχαμε καταδείξει εδώ: http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_19.html
η ελλαδική δεξιά (=καραμανλισμός) δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι είναι καθ'οιονδήποτε τρόπο συνεχιστής των εθνικών αγωνιστών της δεκαετίας του ΄40. Αυτό το γνωρίζουν φυσικά και οι ίδιοι. Όσο άσχετοι και αστοιχείωτοι και να είναι (που είναι) δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν. Για τον λόγο αυτό προσπαθούν απεγνωσμένα να βγάλουν απ΄την μύγα ξύγκι προκειμένου να βρούν έστω και κάποια ψήγματα "ηρωισμού" και "αγωνιστικής" παράδοσης των προγόνων των ηγετών τους.

 Ένα τυπικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα, που ήταν η προγιαγιά του σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Στο υπερ-σαμαρικό antinews είχε δημοσιευτεί προ 4 ετών το παρακάτω άρθρο σχετικά με το θέμα:
http://www.antinews.gr/2009/11/28/25696/

 Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο συντάκτης του άρθρου αυτού προσπαθεί να προσδώσει ένα ηρωικό "ανυπότακτο" προφίλ στο τζάκι του Σαμαρά προσπαθώντας έτσι να τον διαχωρίσει απ΄τους υπόλοιπους τζακάτους πολιτικάντηδες.
  Η προσπάθειά του εδράζεται στο γεγονός της αυτοκτονίας της Πηνελόπης Δέλτα την μέρα της εισόδου των Γερμανών κατακτητών στην Αθήνα το 1941. Έτσι εμμέσως πλην σαφώς προσπαθεί να "ηρωοποιήσει' τον Σαμαρά χαρακτηρίζοντας τον ως απόγονο ανυπότακτων.. Ακόμα λίγο και θα χαρακτήριζε την καθ'όλα αξιοσέβαστη Πηνελόπη Δέλτα ως την πρώτη αντιστασιακή.

 Από μία προσεκτική ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου όμως προκύπτουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα.
Όπως φαίνεται, η Πηνελόπη Δέλτα αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα λόγω του τερματισμού της ερωτικής της σχέσης με τον Ίωνα Δραγούμη.
 Παραθέτουμε αυτούσιο το απόσπασμα απ΄το antinews:

  "Η Πηνελόπη βιώνει μαρτυρικά τον καταδικασμένο έρωτα της για τον Ίωνα! Θα κάνει δύο διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας! Δεν μπορεί και δεν θέλει να κρύψει τον έρωτά της, τον ομολογεί στον άνδρα της διότι θέλει να είναι ειλικρινής κι ελπίζει πως θ’ αποκτήσει κάποτε την ελευθερία της. Όμως σκοντάφτει πάντα στους οικογενειακούς φραγμούς και στη δική της αίσθηση  καθήκοντος κι ευθύνης, απέναντι στον άνδρα της και τα παιδιά της. Η παράφορη σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Ίωνα Δραγούμη τελειώνει στα 1912, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Από τότε, η Πηνελόπη Δέλτα θα ντυθεί στα μαύρα, μέχρι το τέλος της ζωής της. Το πάθος της, για τον Δραγούμη παραμένει άσβεστο μέχρι τον θάνατό της! Μέσα σε δύο χιλιάδες και πλέον χειρόγραφες σελίδες περιγράφει τον έρωτά της και την σχέση της με τον ‘Ιωνα, μ’ έναν μοναδικό τρόπο!"

Με όλο τον σεβασμό λοιπόν στην μνήμη και το έργο της Πηνελόπης Δέλτα, φαίνεται ότι αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει απ΄τις αντιδράσεις της. Δύο απόπειρες αυτοκτονίες και ντύσιμο στα μαύρα για το υπόλοιπο της ζωής της για έναν αποτυχημένο έρωτα.

Το ίδιο άτυχη φάνηκε η Πηνελόπη Δέλτα και στην συνέχεια της ζωής της. Διαβάζουμε:
 "Το 1925 εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας, που θα την καθηλώσει στην καρέκλα! Βαθμιαία παράλυση που έγινε ολική στο τέλος της ζωής της και της στέρησε και την τελευταία επιθυμία για ζωή!"

 Η ασθένεια που την ταλαιπωρούσε ήταν η πολυομελίτιδα.

 Μιλάμε λοιπόν για ένα άτομο που πέραν των πολύ σοβαρών ψυχολογικών της προβλημάτων, είχε να αντιμετωπίσει πλέον και τεράστια προβλήματα υγείας που σταδιακά την καθιστούσαν παράλυτη.
 Σίγουρα, η μοίρα στάθηκε πολύ άδικη με την Πηνελόπη Δέλτα, που πραγματικά βίωνε μία κόλαση.

 Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα πίνει το δηλητήριο που είχε μαζί της και πέντε μέρες μετά πεθαίνει. Στα παιδιά της άφησε το παρακάτω σημείωμα:

 
"Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα"
  
 Όπως φαίνεται, στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα που άφησε πουθενά δεν λέει ότι αυτοκτόνησε επειδή μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

  Το πιθανότερο και το λογικότερο είναι ότι η Πηνελόπη Δέλτα καταβεβλημμένη πλέον απ΄τα ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούσαν έκανε άλλη μία (την τρίτη) απόπειρα αυτοκτονίας. Ετούτη την φορά ήταν πετυχημένη. 
 Απλά συνέπεσε αυτή η τρίτη απόπειρα να γίνει την ημέρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα. Αυτήν την σύμπτωση εκμεταλλεύτηκαν αδέξια οι διάφοροι σαμαροφύλακες προκειμένου να παρουσιάσουν ότι η πρόγονος του τζακάτου Σαμαρά αυτοκτόνησε απ΄τον καημό της δήθεν επειδή η Ελλάς ετέθη υπό ξένη κατοχή...
 Αυτός ο τρόπος σκέψης θυμίζει τους αριστερούς που έψαχναν να βρουν ποιος απεβίωσε στις 17/11/1973 για να τον παρουσιάσουν ως "νεκρό του Πολυτεχνείου"...
 Μπουρδολογίες ολκής.

 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Tα Χριστούγεννα του 1941


Tα Χριστούγεννα του 1941 ήταν από τα πιο τραγικά στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία.
 Μια χώρα κατακτημένη. Κάτω από την μπότα της τριπλής κατοχής, γερμανικής, ιταλικής, βουλγαρικής.
 Κι ένας λαός, νικητής μόλις πριν από ένα χρόνο εκεί στα βουνά της Αλβανίας, τώρα ταπεινωμένος και πεινασμένος.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως παιδιά, άφηναν την τελευταία τους πνοή στα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας μπροστά στα μάτια των ανήμπορων περαστικών που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί κι αυτοί πεινούσαν…

Οι πρώτες ελλείψεις και τα σημάδια της πείνας εμφανίστηκαν αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή. Το φθινόπωρο οι περισσότεροι Αθηναίοι και οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων βλέπουν τους μισθούς και τις συντάξεις να εκμηδενίζονται. Οι αρχές Κατοχής απορροφούν μεγάλο μέρος της παραγωγής για τις ανάγκες των στρατευμάτων τους. Χρήματα, τρόφιμα, πρώτες ύλες λεηλατούνται. Ακόμη πολλοί εύποροι αγρότες κρύβουν τη σοδειά τους.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και ο κλοιός που έχουν σχηματίσει γύρω από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη και την Ελλάδα οι βρετανικές δυνάμεις αποκλείοντας τη μεταφορά κάθε εμπορεύματος. Στις αρχές Νοεμβρίου στην Αθήνα, στις άλλες μεγάλες πόλεις και τα νησιά εμφανίζονται τα πρώτα αποκρουστικά σημάδια της πείνας.
Και το Δεκέμβριο αρχίζει η μεγάλη τραγωδία, αφού μαζί με την πείνα θερίζει και το πρωτοφανές κύμα ψύχους σε μια πρωτεύουσα που δεν έχει τρόπο για να ζεστάνει τους κατοίκους της.
 Εκείνο τον τραγικό χειμώνα του 1941-1942 η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά τη ναζιστική κατοχή με χιλιάδες νεκρούς και με μεγάλα θύματα τα μικρά ελληνόπουλα.

«Δεν φαίνεται πουθενά ελπίδα»
 23 Νοεμβρίου 1941: Βλέπομε τα πρώτα οιδήματα πείνης. Ακόμα και τα χόρτα γίνονται δυσεύρετα. Παύουν οι κρατικές διανομές των λίγων τροφίμων με το δελτίο. Ο λαός έχει πέσει σε μαύρη απελπισία. Δεν φαίνεται πουθενά ελπίδα. Μοιρολατρικά περιμένει το χειρότερο.
23 Δεκεμβρίου: Διακόπτεται και η τροχιοδρομική συγκοινωνία.
27 Δεκεμβρίου: Η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από το μηδέν. Παγωμένα τα νερά. Εξαφανίζεται από την αγορά κάθε καύσιμη ύλη. Κι αν βρεις κάτι, δεν έχεις τα μέσα να το μαγειρέψεις.
Λένε ότι οι θάνατοι από πείνα στην Αθήνα περνούν τους χίλιους την ημέρα.
 Το ηθικό του λαού πέφτει συνεχώς.
Παρηγοριά σε τούτη τη θλίψη δίνουν άλλες παράλληλες σημειώσεις στο ημερολόγιο, στην ίδια χρονολογία: «Σήμερα το βράδυ, ήλθε στη γραμματεία της Λογίας(της ιεραποστολικής προσπάθειας του Συλλόγου Απόστολος Παύλος) πολύ ανήσυχη μια επισκέπτρια. Τα τρία παιδάκια ενός γνωστού μας δημοσίου υπαλλήλου έχουν προσβληθεί από αβιταμίνωση και κινδυνεύουν.
 Στο ταμείο και την αποθήκη δεν υπάρχει τίποτα.
Ο εκπρόσωπος της επιτροπής τής είπε τότε με μια αβέβαιη ελπίδα: Ξαναπεράστε αύριο, να ιδούμε τι μπορεί να γίνει.
 Την άλλη μέρα πρωί πρωί μπαίνει στο γραφείο ένας συνταξιούχος ηλικιωμένος στρατηγός.
 Άλλοτε ευτραφής, κολυμπάει στο κοστούμι του, που κρέμεται απάνω του σαν άδειo σακί.
 Ο επισκέπτης ακουμπάει πάνω στο γραφείο δύο σακουλάκια με χωριάτικο τραχανά και χυλοπίτες. Ήταν η «μερίδα της αγάπης» που ξεχώρισε από ένα δώρο που του έστειλε συμπατριώτης και παλιός στρατιώτης του.
 Όταν ξαναήλθε, η επισκέπτρια πήρε χαρούμενη τα σακουλάκια που την περίμεναν για τα τρία παιδιά. Δεν υπήρχε καλύτερο και σπανιότερο φάρμακο για την περίπτωσή τους».

Από το κατοχικό ημερολόγιο Δ.Σ. Σταμάτης, «Χρονικό 1940-1950» (στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής» τόμος Α).

 Πηγή

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

H απρόκλητη επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του ΕΔΕΣ στις 21/12/1944 στην Ήπειρο


 Όταν ξέσπασαν τα "Δεκεμβριανά" το 1944, ως γνωστόν, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε υπό τον άμεσο έλεγχο της κανένα τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας πλην κάποιων οικοδομικών τετραγώνων γύρω από το ιστορικό ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετάνια". Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είχε επικρατήσει σε όλη την ύπαιθρο, ενώ τα λίγα Βρετανικά στρατεύματα στην Πάτρα και στην Θεσσαλονίκη είχαν κυκλωθεί από υπέρτερες δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), που όμως τηρούσαν στάση αναμονής περιμένοντας το αποτέλεσμα της μάχης των Αθηνών. Στις 1.1.1945 βέβαια, υπάρχουν 2 ραδιοτηλεγραφήματα που στέλνονται από την ηγεσία του ΚΚΕ - ΕΑΜ στην Αθήνα και καλούν τα εκεί στρατεύματα να επιτεθούν αμέσως κατά των Άγγλων (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τ. πέμπτος) τα οποία όμως δεν υλοποιήθηκαν


Η μοναδική περιοχή της Ελλάδας εκείνη την κρίσιμη στιγμή, που βρισκόταν εκτός κομμουνιστικού ελέγχου, ήταν η Ήπειρος. Η περιοχή αυτή βρισκόταν υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) του στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα. Ο Ζέρβας είχε υπό τις διαταγές του γύρω στους 9.000 καλά οργανωμένους αντάρτες και είχε υπό τον έλεγχο του την Πρέβεζα, την Φιλιππιάδα, την Ηγουμενίτσα, όλο τον ορεινό όγκο του Σουλίου και φυσικά τα Ιωάννινα που λίγους μήνες πριν είχε απελευθερώσει. Ο ΕΔΕΣ (η αλλιώς Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών) βρισκόταν σε διαδικασία αφοπλισμού και αποστράτευσης, ακολουθώντας τις οδηγίες της Ελληνικής Κυβέρνησης που είχε υπογράψει νόμο που προέβλεπε την αποστράτευση όλων των αντιστασιακών ομάδων.

Λίγες μέρες αφού ξεκίνησε η ένοπλη αναμέτρηση του Δεκέμβρη στην Αθήνα, ο ΕΛΑΣ άρχισε να συγκεντρώνει δυνάμεις από την Θεσσαλία και την Στερεά Ελλάδα στις παρυφές των μονάδων του ΕΔΕΣ, για να επιτεθεί. Η απόφαση για επίθεση κατά του Ζέρβα πάρθηκε στις 4.12.1944 με την ολοφάνερα πλαστή δικαιολογία ότι πρόθεση της αδελφοκτόνου αυτής επίθεσης ήταν να εμποδίσει τον Ζέρβα να μεταφέρει τις δυνάμεις του στην Αθήνα. Το σχέδιο που εκπόνησε η ηγεσία του ΕΛΑΣ προέβλεπε την κίνηση τριών "μεραρχιών" και μιας "ταξιαρχίας" (εννοείται πως τα ονόματα των μονάδων δεν είχαν καμία σχέση με το μέγεθος τους λ.χ. μια "μεραρχία" του ΕΛΑΣ δεν είχε πάνω από 4.000 άνδρες) εν είδει λαβίδας προς δύο κατευθύνσεις ανάμεσα στους ορεινούς όγκους που κατείχαν οι οπλοφόροι του ΕΔΕΣ. Αρχηγοί της επίθεσης ορίστηκαν ο Στέφανος Σαράφης και ο Άρης Βελουχιώτης. Χωρίς να μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των επιτιθεμένων, είναι σίγουρο πως ο ΕΛΑΣ είχε την αριθμητική υπεροπλία στην αναμέτρηση, ενώ χρησιμοποίησε τις πλέον καλύτερα εξοπλισμένες και εμπειροπόλεμες μονάδες του.

Ο Ζέρβας πληροφορήθηκε αμέσως την συγκέντρωση των τμημάτων του ΕΛΑΣ και ζήτησε με επείγον σήμα του από τον επικεφαλής των Κυβερνητικών στρατευμάτων στρατηγό Σκόμπυ, να τον ανεφοδιάσει για να επιτεθεί πρώτος και έτσι να αποκτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων καθώς το μέτωπο που όφειλε να υπερασπιστεί ήταν τόσο εκτεταμένο (300 χλμ) που ήταν αδύνατο να κρατηθεί. Ο Σκόμπυ αρνήθηκε και διέταξε τον Ζέρβα να αμυνθεί στις τοποθεσίες που κατείχε, χωρίς να εκδηλώσει καμία επιθετική ενέργεια.

Η αναμενόμενη επίθεση του ΕΛΑΣ εκτοξεύθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1944. Στον τομέα της Άρτας και της Φιλιππιάδας οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ άντεξαν με δυσκολία τις επιθέσεις των κομμουνιστών Στον τομέα των Ιωαννίνων όμως, οι οπλοφόροι του ΕΛΑΣ που επιτέθηκαν προς τα βόρεια, διέσπασαν γρήγορα τις ανίσχυρες αμυντικές γραμμές του ΕΔΕΣ και βάδισαν προς Ιωάννινα. Ο κίνδυνος αιχμαλωσίας του Ζέρβα και της πλειοψηφίας των ανδρών του, υπήρξε ορατός. έτσι το απόγευμα της 22ης Δεκεμβρίου, το γενικό αρχηγείο του ΕΔΕΣ εξέδωσε διαταγή γενικής συμπτήξεως με κατεύθυνση την Πρέβεζα. Μέχρι της 28 Δεκεμβρίου, όλα τα μάχιμα τμήματα του ΕΔΕΣ είχαν περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα γης γύρω από την Πρέβεζα. Στις 28 και 29 Δεκεμβρίου ο Βρετανικός στόλος εκκένωσε την Ηγουμενίτσα και την Πρέβεζα από τα στρατεύματα του ΕΔΕΣ τα οποία μετέφερε στην Κέρκυρα. Στις 30 Δεκεμβρίου η Ήπειρος βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο του ΕΛΑΣ.

Τα αποτελέσματα της δεκαήμερης αυτής εμφύλιας αναμέτρησης ήταν 170 νεκροί και 347 τραυματίες από την πλευρά του ΕΔΕΣ, ενώ ο στρατηγός Σαράφης στα απομνημονεύματα του αναφέρει πως ο ΕΛΑΣ στις μάχες αυτές είχε συνολικά 680 νεκρούς και τραυματίες. Σύμφωνα με τον Χρήστο Παπαδάτο, ανώτατο αξιωματικό του ΕΔΕΣ τότε, οι Ελασίτες εκτέλεσαν πολλούς εθνικόφρονες στην περιοχή Λάκκας Σουλίου μετά την κατάληψη της, καθώς η περιοχή αυτή στήριζε έντονα με στρατιώτες και υλικό τον ΕΔΕΣ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η σύντομη αυτή εμφύλια διαμάχη που περιγράψαμε μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σειρά από σημαντικά συμπεράσματα. Το πρώτο και σημαντικότερο, κατά την άποψη μας, είναι ότι η κομμουνιστική απόπειρα για κατάληψη της εξουσίας τον Δεκέμβριο, δεν ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση κατά του "Κυβερνητικού αυταρχισμού του συλλαλητηρίου της 3ης Δεκεμβρίου" όπως την παρουσίασαν οι ηγέτες του ΚΚΕ και οι ασχολούμενοι με την Ιστορία που κινούνται στον ιδεολογικό αυτό χώρο. Ήταν μια συνειδητή και προσεκτικά σχεδιασμένη στάση του ΚΚΕ και των σχηματισμών που επηρέαζε, που έλαβε μια πανελλήνια χροιά και που δεν περιορίστηκε μόνο στην Αθήνα.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι η κομμουνιστική εξέγερση του Δεκεμβρίου απέτυχε χάρις τα παιδαριώδη λάθη της ηγεσίας του (πολιτικής και στρατιωτικής). Είναι πραγματικά απορίας άξιο για ποιο λόγο η κομμουνιστική ηγεσία επέλεξε να εγκλωβίσει τις καλύτερες της δυνάμεις στην απομονωμένη Ήπειρο κατά του αδύναμου, εκείνη την εποχή, Ζέρβα, αντί να τις μεταφέρει στην Αθήνα, όπου θα εξελισσόταν η κύρια αναμέτρηση. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν βάσιμα, πως η μεταφορά των δυνάμεων αυτών στην Αθήνα θα έγερνε την πλάστιγγα υπέρ των κομμουνιστών. Η σκέψη που αποδίδεται στην τότε κομμουνιστική ηγεσία ότι ο Ζέρβας δήθεν θα ενίσχυε.....τον Σκόμπυ είναι μάλλον προϊόν τολμηρής φαντασίας. Ο Ζέρβας εκείνη την χρονική στιγμή , όπως αποδείχθηκε άλλωστε, δεν μπορούσε να βοηθήσει ούτε τον ίδιο τον εαυτό του.

Το τρίτο συμπέρασμα που βγάζουμε είναι πως, το ΚΚΕ και οι οργανώσεις του είχαν την εμπλοκή σε εμφύλιο πόλεμο ως μια ευκταία τελική εκκαθαριστική λύση, στην οποία δεν είχαν ιδιαίτερους δισταγμούς να καταφύγουν. Στο κλίμα αυτό κινούνται και πολλοί νεότεροι "ιστορικοί" που σχεδόν πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα της εμφύλιας σύρραξης που περιγράψαμε, υποστηρίζοντας ότι οι κομμουνιστές πολεμούσαν καλύτερα", "ήταν γενναιότεροι" κτλ. Σύμφωνα πάντως με τον Κρις Γούντχάουζ, "οι ομάδες ανταρτών του ΕΔΕΣ είχαν συγκροτηθεί με νοοτροπία να πολεμούν αποτελεσματικότερα τους Γερμανούς, ενώ του ΕΛΑΣ για να πολεμούν όσους αντιδρούν στους ιδεολογικούς σκοπούς του ΚΚΕ".


 Πηγή: http://www.istorikathemata.com/2010/01/21-1944.html

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Μεταπολεμική πολιτική σταδιοδρομία αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης


Αρκετοί απ΄τους εθνικούς αγωνιστές της κατοχικής περιόδου στην μεταπολεμική εποχή μπήκαν στον πολιτικό στίβο, οι περισσότεροι με επιτυχία. Παρακάτω αναφέρουμε τις πιο γνωστές περιπτώσεις από αυτούς:


Ναπολέων Ζέρβας, αρχηγός του ΕΔΕΣ:
 Ίδρυσε το Εθνικό Κόμμα Ελλάδας με το οποίο συμμετείχε με αξιόλογη επιτυχία στις εκλογές του 1946 και του 1950. Απ΄το 1947 ως το 1951 διετέλεσε υπουργός Δημόσιας Τάξης, υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, υπουργός Δημοσίων Έργων και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας. Το 1950 συγχώνευσε το κόμμα του με το Κόμμα των Φιλελευθέρων με το οποίο και επανεξελέγη στις εκλογές του 1951.        
 
Στυλιανός Χούτας, οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ στην επαρχία Βάλτου της Αιτωλοακαρνανίας:
 Εξελέγη βουλευτής με το Εθνικό Κόμμα Ελλάδας το 1946 και το 1950. Μετά εντάχθηκε στο Κόμμα Φιλελευθέρων με το οποίο επανεξελέγη στις εκλογές του 1951. Το 1952 κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος στην επαρχία Βάλτου, αλλά δεν εξελέγη. Το 1956 εντάχθηκε στην Δημοκρατική Ένωση (εκλογική συνεργασία κεντρώων κομμάτων) και εξελέγη. Το 1958 εξελέγη με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Το 1961, το 1963 και το 1964 εξελέγη με την Ένωση Κέντρου.

Αλέκος Παπαδόπουλος, διοικητής του ανεξάρτητου συντάγματος Ξηροβουνίου του ΕΔΕΣ:
 Εξελέγη βουλευτής με το Εθνικό Κόμμα Ελλάδας το 1946. Το 1950 επανεξελέγη αλλά παραιτήθηκε υπέρ του επιλαχόντα Δημήτριου Ιωάννου. Το 1952 εξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου. Το 1956 δεν καταφέρνει να εκλεγεί, όντας υποψήφιος με το Κόμμα Προοδευτικών του Μαρκεζίνη. Το ίδιο συνέβη και στις εκλογές του 1958. Στις εκλογές του 1961 το Κόμμα Προοδευτικών συνεργάζεται με την Ένωση Κέντρου και έτσι ο Παπαδόπουλος καταφέρνει να εκλεγεί. Το 1963 δεν εκλέγεται. Στις εκλογές του 1964 δεν συμμετείχε γιατί διαφώνησε με την συνεργασία του Κόμματος Προοδευτικών με την ΕΡΕ. Ήταν ιδιαιτέρως θετικός απέναντι στο καθεστώς της 21ης Απριλίου με το οποίο και συνεργάστηκε.
 
Δημήτριος Ιωάννου, υποδιοικητής του ανεξάρτητου συντάγματος Ξηροβουνίου του ΕΔΕΣ:
  Εξελέγη βουλευτής με το Εθνικό Κόμμα Ελλάδας το 1946 και το 1950 (μετά απ΄την παραίτηση του Αλ.Παπαδόπουλου όπως είδαμε πριν). Το 1951 εκλέγεται με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, και το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό. Το 1956 εκλέγεται με την ΕΡΕ, με την οποία εκλεγόταν ανελλιπώς σε όλες τις εκλογές ως και το 1964.

Κομνηνός Πυρομάγλου, υπαρχηγός του ΕΔΕΣ:
Το 1958 εξελέγη ως ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με την αριστερή ΕΔΑ
  
Αντώνης Παπαπαντολέων, πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής Τριχωνίδας (δηλ. περιοχή Αγρινίου) του ΕΔΕΣ:
 Το 1950 ήταν υποψήφιος με το Εθνικό Κόμμα Ελλάδας και το 1964 πήγε στην Ένωση Κέντρου.

 Γεώργιος Παπαϊωάννου, οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ στην Τριχωνίδα:
 Από προπολεμικά είχε εκλεγεί βουλευτής το 1932 και το 1936 με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Το 1946 εκλέγεται με το Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων του Γονατά. Το 1950 επανεξελέγη με το Κόμμα Φιλελευθέρων.

  Θύμιος Δεδούσης, λοχαγός του 5/42:
  Εκλέγεται το 1946 με το Λαϊκό Κόμμα (βασιλόφρονες). Το 1947 εγκατέλειψε το βουλευτιλίκι για να πολεμήσει τους κομμουνιστές στον συμμοριτοπόλεμο όπου και σκοτώθηκε.
           
  Παυσανίας Κατσώτας, διοικητής της 1ης ταξιαρχίας στην Μέση Ανατολή που διαλύθηκε μετά από στασιαστικά κινήματα. Μετά την Απελευθέρωση ανέλαβε υπασπιστής του Σπηλιωτόπουλου που ήταν στρατιωτικός διοικητής Αθηνών-Πειραιώς και συγκρούστηκε με τον ΕΛΑΣ στα δεκεμβριανά.
 Το 1946 εξελέγη με το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Το 1950 εξελέγη με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Το 1954 εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων υποστηριζόμενος μεταξύ άλλων και από την ΕΔΑ. Το 1961 εντάχτηκε στην Ένωση Κέντρου με την οποία εκλεγόταν ως και το 1964. Το 1977 πολιτεύτηκε με την Εθνική Παράταξη. Διετέλεσε υπουργός Δημοσίας Τάξεως το 1946, υπουργός εσωτερικών το 1950, γενικός διοικητής βορείου Ελλάδας το 1951 και υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας επί κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου.

   Κώστας Παπαδόπουλος, ξεκίνησε απ΄τον εφεδρικό ΕΛΑΣ, μετά πήγε στην ΠΑΟ και αργότερα ανεδείχθη σε ηγέτη του Εθνικού Ελληνικού Στρατού στην περιοχή του Κιλκίς:
   Το 1946 εξελέγη ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων (συνασπισμός των δεξιών κομμάτων). Το 1950 εξελέγη με το Λαϊκό Κόμμα. Το 1951 και το 1952 εξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό. Απ'το 1956 ως και το 1964 εκλεγόταν συνεχώς με την ΕΡΕ.

Aντώνης Φωστερίδης (Τσαούς Αντών), αρχηγός των Εθνικών Αντάρτικων Ομάδων (ΕΑΟ):
 Το 1952 εξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό. Το 1955 εντάχθηκε στο Κόμμα Προοδευτικών με το οποίο εξελέγη βουλευτής το 1961. Στις εκλογές αυτές το Κόμμα Προοδευτικών συνεργαζόταν με την Ένωση Κέντρου.
  
Παναγιώτης Παπαδόπουλος, πολιτικός υπεύθυνος των ΕΑΟ:
 Το 1946 εξελέγη με το Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων

 
Παντελής Παπαδάκης, οπλαρχηγός των ΕΑΟ στο Φαλακρό Όρος (Μποζ Νταγ Δράμας):
  Το 1946 εξελέγη με το Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων.

 Γεώργιος Αλεξιάδης, αρχηγός της ΠΕΑΝ:
  Το 1945 εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Παπανδρέου.


 Γενικό συμπέρασμα: Πλην του Ιωάννου, του Δεδούση (του οποίου όμως η πολιτική πορεία ήταν εξαιρετικά βραχύβια για να κριθεί) και του Κώστα Παπαδόπουλου οι υπόλοιποι στράφηκαν προς τα κόμματα του Κέντρου.
 Ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Φωστερίδης πέρασαν για λίγο απ'τον Ελληνικό Συναγερμό, αλλά δεν ακολούθησαν μετά στην ΕΡΕ. Πιθανότατα η προσωπικότητα του Παπάγου, νικητή του ελληνοϊταλικού πολέμου και του συμμοριτοπολέμου και ηγέτη του Ελληνικού Συναγερμού, να έπαιξε ρόλο στην προσωρινή επιλογή τους.

 Τρανταχτή εξαίρεση αποτέλεσε ο Πυρομάγλου που στράφηκε στα αριστερά, αποδεικνύοντας ότι η μετριοπαθής στάση του απέναντι στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή δεν ήταν τυχαία.
 Ιδιάζουσα περίπτωση ήταν ο Κατσώτας, ο οποίος κατα καιρούς συνεργάστηκε με τους πάντες πλην της καθεστωτικής δεξιάς (δηλ: Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ), ακόμα και με την αριστερή ΕΔΑ! Προς το τέλος της πορείας του πήγε στην Εθνική Παράταξη.

 Απ΄τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι η καραμανλική δεξιά, η οποία επικράτησε στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο απ΄τα μέσα της δεκαετίας του '50 ως και σήμερα, δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι είναι η συνέχεια των εθνικών αγωνιστών της δεκαετίας του '40. 
 Μεμονωμένες περιπτώσεις σαν τον Δημήτριο Ιωάννου και τον Κώστα Παπαδόπουλο (για τον οποίο πάντως υπήρχαν αρκετές ενστάσεις για την δράση του από στελέχη της ΠΑΟ) δεν αρκούν για να αποδώσουν ένα "ηρωικό" παρελθόν σε αυτήν την άκαπνη παράταξη. Αυτή απλά εκμεταλλευόταν ψηφοθηρικά τους αγώνες άλλων και πούλαγε τσάμπα αντικομμουνιστιλίκι το οποίο αίφνης μετά το ΄74 μετετράπη σε υποκλίσεις προς την αριστερά..


 Πηγές:
 - "Ναπολέων Ζέρβας. Η ζωή και η δράση του" του Διονύση Μπερερή
 - "Γιασασίν Μιλιέτ - Ζήτω το Έθνος" του Νίκου Μαραντζίδη
 - "ΠΕΑΝ 1941-1945" του Ευάνθη Χατζηβασιλείου
 - "Θύμιος Δεδούσης. Ο εθνομάρτυς αγωνιστής" του Ιωάννη Δεδούση
 -  http://aera2012.blogspot.gr/2012/05/1946-1538.html
 - http://www.academia.edu/4283920/_._15-16_2010_._349-366
 - www.epoxi.gr/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/persons70.htm
 -  http://www.epoxi.gr/persons38.htm
 -  http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82
  -  Σελίδες της Wikipedia σχετικές με τις εκλογές της περιόδου 1946-1964.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Στοιχεία από κομμουνιστικές πηγές για την ένταξη κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ



 Ο κομμουνιστής ιστορικός Γρηγόρης Φαράκος στον δεύτερο τόμο του έργου του "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" παραθέτει κάποια ενδιαφέροντα έγγραφα του ΕΛΑΣ σχετικά με την τακτική του απέναντι στους κομιτατζήδες.
 Στην σελ.380 παραθέτει το παρακάτω απόσπασμα απο γράμμα ενός ηγέτη των ανταρτών της περιοχής Έδεσσας προς τον Λεωνίδα Στρίγγο (έφερε το ψευδώνυμο Αλέκος, ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ) με ημερομηνία 25/05/1944.
 Σε αυτό αναφέρονται τα εξής:

 "Αγ. Αλέκο... Ο εξοπλισμός αυτός μέσα σε τρεις μέρες πήρε σοβαρότατη έκταση σε σημείο να εξοπλισθούν σχεδόν όλα τα χωριά. Η πίεση των Γερμανών, του βουλγαρικού φρουραρχείου Κάλτσεφ κλόνισε την αντίδραση των μακεδόνων Εδέσσης. Η επίδραση αυτή εξασκεί σοβαρή επιρροή στο μακεδονοσλάβικο στοιχείο... άρχισαν με τους Γερμανούς τις κυκλώσεις των άλλων χωριών, τις συλλήψεις, εκτελέσεις... Κατεβλήθη εξαιρετική προσπάθεια να πεισθούν όπως φύγουν στο βουνό στον ΕΛΑΣ, αλλά εδώ τα αποτελέσματα είναι αρνητικά με την αυτονομιστική προπαγάνδα του αυτονομιστή Ιβάν Μιχαήλοβιτς μέσω των πρακτόρων του της βουλγαρικής λέσχης και του Κάλτσεφ... Η αισχρή και άτιμη προβοκάτσια των Γερμανών σε συνεργασία με τους Βούλγαρους εδώ φασίστες με την υπόσχεση ότι στην περιοχή αυτή δεν θα έρθουν τάγματα ασφαλείας όταν αυτοί εξοπλισθούν.. Η οργάνωση δεν σταματάει τις προσπάθειές της.
 Κάνουμε πρόταση στους μακεδόνες να βγουν στο βουνό συγκροτώντας δικές μας ομάδες με το έμβλημα του Κόμματος, προσκολλημένοι στο 30ο ή το 16ο Σύνταγμα.. Πριν πάρουμε την απόφαση αυτή ήθελα να πάρω την θέση σας ως προς το ζήτημα αυτό, αλλά τα γεγονότα εξελίσσονταν τόσο ραγδαία που έπρεπε να δοθεί μια άμεση θέση... Το βάρος της ευθύνης της πρωτοβουλίας μου το νιώθω πολύ βαρύ και απαντήσατε αμέσως"

 Όπως προκύπτει απ΄τα παραπάνω, ένας ηγέτης των ελασιτών στην περιοχή (άγνωστο ποιος) πήρε την πρωτοβουλία να προσεταιριστεί τους σλαβόφωνους (τους οποίους αποκαλεί μακεδόνες) ώστε αυτοί να εγκαταλείψουν τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους και να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ συγκροτώντας ένοπλες ομάδες με το έμβλημα του ΚΚΕ, όπως λέει.
 Αυτό που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον είναι το υπογραμμισμένο σημείο που δείχνει την αντιπάθεια των κομιτατζήδων απέναντι στα τάγματα ασφαλείας. Βέβαια στην βόρεια Ελλάδα δεν υπήρχαν Τάγματα Ασφαλείας, αλλά δυνάμεις του Εθνικού Ελληνικού Στρατού (ΕΕΣ). Απλά είχε καθιερωθεί τότε να αποκαλούνται καταχρηστικά "τάγματα ασφαλείας" όλοι οι Έλληνες που είχαν εξοπλισθεί απ΄τους Γερμανούς.
 Όπως και να΄χει, είναι εξαιρετικά τιμητικό για τους εξοπλισθέντες Έλληνες του ΕΕΣ το γεγονός ότι τους αντιπαθούσαν οι ανθέλληνες κομιτατζήδες τους οποίους επιχειρούσε να προσεταιριστεί ο ΕΛΑΣ. Μπορεί να ήταν και οι δύο ομάδες (κομιτατζήδες και ΕΕΣ) εξοπλισμένοι απ΄τους Γερμανούς αλλά μεταξύ τους υπήρχε αγεφύρωτο χάσμα.

 Πάντως η προσπάθεια των κομμουνιστών να προσελκύσουν τους κομιτατζήδες στέφθηκε με επιτυχία. Αυτό το ομολογεί ο Θανάσης Μητσόπουλος, πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΑΜ στο 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ που δρούσε στην συγκεκριμένη περιοχή.
 Στο βιβλίο του "Το 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ" γράφει (σελ.388-389):

 "Τον Ιούνιο του 1944 η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ αποφάσισαν την δημιουργία χωριστών σλαβομακεδονικών αντάρτικων τμημάτων"

 "Αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν η δημιουργία δύο σλαβομακεδόνικων ταγμάτων. Ένα στην περιοχή της Καστοριάς και ένα σε μας, στην περιοχή Έδεσσας"
 Εμείς ούτε ρωτηθήκαμε γι'αυτό το ζήτημα, ούτε και ενημερωθήκαμε. Το μάθαμε αργότερα, όταν πια στο Καϊμακτσαλάν είχε δημιουργηθεί το τάγμα. Από τους 52 μαχητές που ήταν ο αρχικός του πυρήνας, γρήγορα έφτασε στους 400"

"Το σλαβομακεδόνικο αυτό τάγμα οργανικά άνηκε στην δύναμη του Συντάγματός μας. Όμως δεν είχαμε καμμία ουσιαστική επαφή και συνεργασία μαζί του και ούτε πήρε μέρος σε καμμία από τις επιχειρήσεις του συντάγματος. Δρούσε ανεξάρτητα στο Καϊμακτσαλάν" 
 
 
 Λέει και άλλα παρακάτω γι' αυτό το τάγμα σλαβόφωνων της Έδεσσης και την μετέπειτα απροειδοποίητη φυγή του στην Γιουγκοσλαβία.
 Σε γενικές γραμμές προσπαθεί να αποστασιοποηθεί τόσο απ΄την απόφαση συγκρότησης ξεχωριστών σλαβομακεδόνικων τμημάτων (ενώ όπως είδαμε η πρωτοβουλία για προσεταιρισμό των κομιτατζήδων άνηκε σε επικεφαλή των ανταρτών της περιοχής του, άρα ήταν απίθανο ο Μητσόπουλος να μην γνώριζε), όσο και απ΄την δράση του σλαβομακεδόνικου τάγματος που υπαγόταν στο σύνταγμά του.

 Ενδιαφέροντα είναι και τα αριθμητικά στοιχεία που δίνει ο Μητσόπουλος. Σύμφωνα με αυτά, από 52 άντρες η δύναμη αυτού του τάγματος γρήγορα εκτοξεύτηκε στους 400!
 Αν συνυπολογίσουμε ότι -σύμφωνα με το γράμμα του επικεφαλή των ανταρτών που είδαμε παραπάνω- σχεδόν όλα τα χωριά της περιοχής είχαν εξοπλιστεί απ΄τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους, τότε το λογικό συμπέρασμα είναι ότι πολλοί απ΄τους εξοπλισθέντες σλαβόφωνους (που αποκαλούνταν κομιτατζήδες και φυσικά ήταν ανθέλληνες) της περιοχής αποσκίρτησαν στον ΕΛΑΣ.


 Για τις σχέσεις των κομιτατζήδων με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ έχουμε ξαναγράψει εδώ:
http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/07/to.html
http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_31.html
http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/04/31-2013.html

Η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη στο άλλο σλαβομακεδόνικο τάγμα, αυτό της Καστοριάς. Αυτό ήταν το 2ο τάγμα του 28ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, γνωστό και ως τάγμα του Γκότσε απ΄το όνομα του αρχηγού του. Για την εκδίωξή του απ΄την Ελλάδα με πρωτοβουλία αξιωματικού του ΕΛΑΣ παρά την αντίθετη γνώμη αρμόδιων στελεχών του ΚΚΕ, είχαμε κάνει την εξής αναδημοσίευση:
http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_23.html

 Ο Φαράκος στις σελ.377-8 του προαναφερέντος βιβλίου του παραθέτει απόσπασμα μίας έκθεσης του στελέχους του ΚΚΕ Ευστράτιου Κέντρου (έφερε το ψευδώνυμο Στομπότας) με ημερομηνία 08/10/1944 που απευθυνόταν πιθανώς προς το Γ.Σ του ΕΛΑΣ.
 Μεταξύ άλλων ο Κέντρος αναφέρεται και στην σύνθεση του τάγματος του Γκότσε:

 "Με την ευκαιρία που πήγα στο τάγμα Γκότσε είδα την πραγματική κατάσταση που επικρατεί, 1) ότι εκεί μέσα συγκεντρώθηκαν όλα τα αντιδραστικά στοιχεία που είχαν τεθεί επικεφαλείς της βουλγαρικής προπαγάνδας και οι καθοδηγητές του Κομιτάτου όλοι εκεί μέσα βρίσκονται και έχουν αναλάβει την διοίκηση του Τάγματος...
 Δυστυχώς δεν μπορεί να το καταλάβει και παρασύρθηκε από αυτούς ο Γκότσε.
 Η κατάστασις είναι χαώδης. Εκεί μέσα βρήκαν το καταφύγιό τους, όλοι, φασίστες, κομιτατζήδες"

  Πρόκειται για άλλη μία επιβεβαίωση της αθρόας εισροής κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ.
 Παρ'όλ'αυτά, ο συντάκτης της έκθεσης προσπαθεί να αθωώσει τον αρχι-ανθέλληνα Γκότσε λέγοντας ότι απλά "παρασύρθηκε και δεν κατάλαβε", λες και ήταν κανα παιδαρέλι.
 Απ'ότι φαίνεται ο κανόνας ήταν ότι οι κομμουνιστές εκείνων των περιοχών έδειχναν μία προκλητική ανοχή προς τους ανθέλληνες κομιτατζήδες αυτονομιστές.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ο Ιωαννίδης παραδέχεται ότι οι σφαγές των δεκεμβριανών ήταν προγραμματισμένες απ΄το 1943


Όπως ξέρουμε κατά τα δεκεμβριανά οι κομμουνιστές ευθύνονταν για σφαγές αμάχων στις οποίες προέβησαν τότε. Κάποιοι καλοπροαίρετοι μπορεί να πιστεύουν ότι αυτές οι σφαγές ήταν φυσικό αποτέλεσμα μίας ένοπλης σύγκρουσης. Τα στοιχεία όμως που υπάρχουν δείχνουν ότι αυτές οι σφαγές δεν ήταν απόρροια των οξυμένων παθών εκείνων την ημερών, αλλά ήταν προγραμματισμένες πολιτικές εκκαθαρίσεις.

 Αυτό το ομολογεί ευθέως ο οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ, Γιάννης Ιωαννίδης στις "Αναμνήσεις" του.

 Συγκεκριμένα, στις σελ.289-90 λέει:


"Εμείς είχαμε την ΟΠΛΑ και ξέραμε όλους τους συνεργάτες των Γερμανών. Εμείς είχαμε επισημάνει μαζί με τον Στέργιο τον Αναστασιάδη, εγώ ήμουν στην Αθήνα, δεν είχα ακόμη αρρωστήσει, είχαμε επισημάνει τα πρόσωπα εκείνα που με την πρώτη ρήξη θα έπρεπε να πιάσουμε και να εξουδετερώσουμε. Ώστε αυτοί, οι Εγγλέζοι και άλλοι, να μην έχουν άνθρωπο που να τους εξυπηρετήσει.

 Αυτή η σκέψη μου ήταν σκέψη που την κάναμε μαζί με τον Γληνό, πρωτού ακόμα  βγούμε στο βουνό. Ο Γληνός είχε αυτήν την σκέψη επειδή είχε και πείρα από τα άλλα πραξικοπήματα που γινόντουσαν από παλιά στην Αθήνα. Και μου’λεγε: Γιάννη θα πιάσουμε 5-6.000 στην Αθήνα και τον Πειραιά και μία αντίστοιχη αναλογία στην Θεσσαλονίκη και σε μερικές άλλες μεγάλες πόλεις. Θα τους πιάσουμε ξαφνικά με μία έφοδο, εφόσον ξέρουμε που κάθεται καθένας από αυτούς. Θα τους πιάσουμε, θα τους εξουδετερώσουμε και έπειτα αυτοί θα μείνουν ξεκρέμαστοι. Γιατί δεν θα έχουν με ποιους θα τους αντικαταστήσουν. Και αυτοί που θα μείνουν, γιατί με 5-6.000 δεν τους πιάνεις όλους, θα χώσουν το κεφάλι τους στο καβούκι και δεν θα κινηθούν. Και έτσι ήταν δηλαδή.

 Εγώ το είχα δει αυτό και είχα πειστεί με την άποψη του Γληνού και από την πείρα έβλεπα πως στα διάφορα πραξικοπήματα που γίνονταν εξουδετερώνονται οι αντίπαλοι. Εμείς θα τους εξουδετερώναμε γιατί κάναμε επανάσταση και η επανάσταση δεν ξέρει άλλα. Τ’άλλα είναι πράσινα άλογα. Όταν κάνεις εμφύλιο πόλεμο δεν τον κάνεις με συναισθηματισμό. Κάνεις εμφύλιο πόλεμο. Θα εξουδετερώσεις τον εχθρό με όλα τα μέσα. Πιο σκληρός πόλεμος απ΄τον εμφύλιο δεν υπάρχει. Έτσι;

 Λοιπόν, αφού εμείς κινήσαμε να κάνουμε αυτό το πράγμα και είχαμε φτάσει και στο σημείο αυτό, εμείς έπρεπε να εξουδετερώσουμε αυτόν τον κόσμο."

  Σύμφωνα με τον Ιωαννίδη, η ιδέα για τις εκκαθαρίσεις ήταν του Γληνού. Ο Γληνός εθεωρείτο ένας απ΄τους "μεγάλους διανοητές" της αριστεράς και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους των κομμουνιστών. Ήταν αυτός που έγραψε και το -ιδιαιτέρως πετυχημένο- προπαγανδιστικό φυλλάδιο 'Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ". Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1943 μετά από εγχείρηση. 
 Συνεπώς, οι παραπάνω απόψεις του περί εκκαθαρίσεων 5-6.000 αντιφρονούντων θα έγιναν προφανώς μες στο 1943 ή και ακόμη νωρίτερα. Άρα οι σφαγές των δεκεμβριανών ήταν προγραμματισμένες από παραπάνω από έναν χρόνο πριν.

Αυτές οι ανθρωποφαγικές προθέσεις του "διανοητή" Γληνού , τις οποίες υιοθέτησε ο Ιωαννίδης καθ'ομολογία του, ήταν στο ίδιο κλίμα με τα εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα που έκανε ο τελευταίος στους ακροναυπλιώτες συγκρατούμενούς απ΄το 1941 κιόλας. Τα είχαμε δει εδώ:
  http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/07/1941.html

 Βλέπουμε ότι ο Ιωαννίδης υποστήριζε ότι "αυτές οι εκκαθαρίσεις γίνονται στα πραξικοπήματα" και ότι "ο Γληνός τα έλεγε αυτά επειδή είχε πείρα από προηγούμενα πραξικοπήματα που είχαν γίνει στην Αθήνα". 
 Το σκεπτικό του ήταν ότι "αφού και οι άλλοι πραξικοπηματίες τα έκαναν στο παρελθόν, ε τότε πρέπει και εμείς οι επαναστάτες να τα κάνουμε τώρα".
 Και πάλι όμως ψεύδεται ασυστόλως, διαστρέφοντας προκλητικά τα ιστορικά γεγονότα προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
 Είναι γεγονός την περίοδο του Μεσοπολέμου είχαν γίνει πολλά κινήματα και πραξικοπήματα στην Ελλάδα με επίκεντρο την πρωτεύουσα, αλλά σε κανένα από αυτά δεν έγιναν σφαγές τύπου δεκεμβριανών, ούτε εξολοθρεύονταν κατά χιλιάδες οι εκάστοτε πολιτικοί αντίπαλοι των κινηματιών. Αυτά τα αίσχη ήταν καθαρά κομμουνιστική έμπνευση, και σύμφωνα με τον Ιωαννίδη, ήταν ιδέα του "μεγάλου διανοητή" της αριστεράς Γληνού..
 

 Τα παραπάνω εγκληματικά εμφυλιοπολεμικά σχέδια δεν έμειναν στα χαρτιά. 
 Όπως ξέρουμε, εφαρμόστηκαν. Γι'αυτό άλλωστε υπήρχε και η ΟΠΛΑ...
 Παρακάτω ο Ιωαννίδης είναι αποκαλυπτικός (σελ.319): 

"Εμείς πιάναμε συνέχεια. Είτε συμφωνούσαμε με αυτούς είτε όχι, είτε κάναμε  ή δεν κάναμε πόλεμο, εμείς τους χαφιέδες δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε. Και ούτε ήταν σωστό να τους αφήσεις. Εμφύλιο πόλεμο κάνεις και θα αφήσεις όλα αυτά τα τέρατα για να τα έχεις και πάλι στο κεφάλι σου; Δεν γίνεται. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πόλεμος άγριος. Είχαμε σκοπό να συλλάβουμε περί τις 5.000 αν άναβε το πελεκούδι. Τι θα έκανες; Οι Γιουγκοσλάβοι σε 2-3 μέρες εξουδετερώσανε περί τις 20.000. Γίνεται τώρα εμφύλιος πόλεμος χωρίς τέτοια;"

 Φυσικά η φρασεολογία περί "χαφιέδων" δεν είναι σοβαρή. Οι κομμουνιστές απλά αρέσκονταν στο να καθυβρίζουν τους εχθρούς τους, ακόμα και αφού τους είχαν σφάξει.


 Θεωρούμε ότι δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια, καθ'ότι ο κυνισμός του Ιωαννίδη είναι υπεραρκετός.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΝ ΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΝΗ ΧΑΜΟΔΡΑΚΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ 

Την ιστορία πρέπει όλοι να τη σεβόμαστε. 
Πριν τη σύγκρουση εκεί, είχε προηγηθεί όμως μία καθοριστική 48ωρη μάχη στο Θησείο, που στοίχισε τη ζωή σε 28 στελέχη της Χ. Πολλοί Χίτες είχαν βέβαια ήδη δολοφονηθεί (αλλά δολοφονήθηκαν και αργότερα), από την ΟΠΛΑ. Οι κομμουνιστές πρώτα προσπάθησαν να προσεταιριστούν τα στελέχη της Χ και όταν απέτυχαν, προσπάθησαν να τους εξοντώσουν, όπως και τις οικογένειές τους. 
 
Ο Φάνης Α. Χαμόδρακας, ένας επιφανής συμπολίτης μας, προέρχεται από μια οικογένεια ηρώων, οι οποίοι μαρτύρησαν στα χέρια των κομμουνιστών στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Ο πατέρας, ταγματάρχης Αριστείδης Χαμόδρακας και οι υιοί του Ιωάννης Χαμόδρακας φοιτητής Νομικής, Κωνσταντίνος Χαμόδρακας, φοιτητής Νομικής και Οδυσσέας Χαμόδρακας απόφοιτος Βαρβακείου. Ήταν όλοι τους Χίτες, στελέχη της πρώτης μαχητικής πατριωτικής οργάνωσης του Γεωργίου Γρίβα, που πρέσβευε την ιδέα της Μεγάλης Ελλάδος.
Των Ελλήνων που μάχονταν από την πρώτη στιγμή κατά των κατακτητών, όταν τα ενεργούμενα του ΚΚΕ, «παρέμεναν αδρανή λόγω του γνωστού συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντρομπ», όπως μας λέει ο ίδιος ο Φάνης Χαμόδρακας, στο εξαιρετικό βιβλίο του-απάντηση στα ψεύδη και την προπαγάνδα της αριστεράς, «Θησείο-Ιούνιος 1941, Δεκέμβριος 1944» (Αθήνα, 2009). Υπόψη, ότι η Χ συνεστήθη τον Ιούνιο του 1941…
Ο Φάνης Χαμόδρακας, οικονομολόγος με μεταπτυχιακά, επί σειρά ετών στέλεχος της ΔΕΗ, αλλά στο παρελθόν και αναπληρωτής πρόεδρος της ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία) και εντεταλμένος αντιπρόεδρος στην ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), δέχθηκε επ’ ευκαιρία της επετείου, να μιλήσει στην «Ε.Ω.Κ.» για τα φοβερά γεγονότα των ημερών εκείνων.
 
Κύριε Χαμόδρακα, η οικογένειά σας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στο βωμό της προσπάθειας που κατέβαλε για την απελευθέρωση και αργότερα για την προστασία της χώρας από την κομμουνιστική ανταρσία. Αν και σας γυρίζω πίσω και σας εξαναγκάζω να θυμηθείτε τραυματικές εμπειρίες, θα ήθελα να μας πείτε, γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει, τι έγινε εκείνες τις μέρες.
 Νομίζω ότι η ιστορία έχει αποκρυφτεί, έχει αλλοιωθεί και την ευθύνη δεν τη φέρνουν οι αριστεροί, κατά τη δική μου άποψη. Αυτοί καλά κάνουν, διότι παίζουν το παιχνίδι τους. Για μένα υπεύθυνοι είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι, εμφανίζονται ως δήθεν δεξιοί για να εκμεταλλευθούν τη μεγάλη μάζα του κόσμου και στη συνέχεια αποφεύγουν να κάνουν οποιαδήποτε μνεία στα εγκλήματα που έγιναν την εποχή εκείνη και που ξεπέρασαν τις 65.000 νεκρούς. Μέσα σε αυτούς ήταν και ο πατέρας μου και τα τρία μου αδέλφια. 
Πόσο εύκολο είναι μετά από μια τέτοια εμπειρία, ένας άνθρωπος, πρώτον να συγχωρήσει και δεύτερον να ξεχάσει; Πόσο εφικτή είναι η εθνική συνεννόηση, μετά από τέτοια συμβάντα; Πρώτα απ’ όλα, για να ξεχάσει, είναι αδύνατον να ξεχάσει. Πρέπει να έχει πάθει εγκεφαλικό, ή Αλτσχάιμερ. Όσο διατηρεί σώας τας φρένας του, δεν πρόκειται να ξεχάσει το αίμα που χύθηκε. Τώρα, πόσο εφικτή είναι η συγχώρεση: το συγχωρείν, Θείον. Επομένως, δε νομίζω κανένας άνθρωπος να έχει φτάσει στην τελειότητα του Θείου για να συγχωρέσει. Απλά, με το χρόνο, με τις διάφορες οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις, δείχνει μια κάποια ανοχή και τίποτα παραπάνω. Δεν θα ήθελε κάποιος και να πω για τον εαυτό μου, να οδηγήσω τα παιδιά μου να πάρουν ένα πιστόλι και να τινάξουν τα μυαλά κάποιου στον αέρα.
Η αριστερή ιστοριογραφία, έχει καταβάλει μια συστηματική προσπάθεια, να παρουσιάσει την οργάνωση Χ, για την οποία εσείς γράψατε ένα πολύ καλό βιβλίο, ως δωσιλογική. Ποια είναι η αλήθεια γύρω από τη Χ;  
Τη Χ την έζησα στην ηλικία των έξι ετών. Και είναι παράξενο ίσως να λέμε «σιγά ρε, έξι χρονών και είναι έτσι»; Γιατί; Ο πατέρας μου υπηρετούσε στη Δράμα από το 1938 ως το 1941, όταν και τον κράτησαν αιχμάλωτο ένα μήνα οι Γερμανοί. Όταν το Μάιο του 1941 κατέβηκε από τη Δράμα, γιατί εμάς με την κήρυξη του πολέμου, μας είχε στείλει κάτω στην Αθήνα, πήρε μια μέρα τη μητέρα μου και μένα και πήγαμε να κάνουμε μια βόλτα μέχρι την Ακρόπολη. Στην πλατεία του Θησείου, όπως περπατάγαμε, μας πλησιάζει ένας μετρίου αναστήματος άνθρωπος και λέει στον πατέρα μου «Αριστείδη, μπορώ να σου μιλήσω;». Ο πατέρας μου απάντησε «μάλιστα συνταγματάρχα μου». Δεν είναι αυτό που μου έχει μείνει, γιατί μπορεί να το ξανάκουσα από τον πατέρα μου, από τη μητέρα μου. Εκείνο που μου έχει μείνει, είναι ότι αυτός ο άνθρωπος μου χάιδευε το κεφάλι την ώρα που μίλαγε στον πατέρα μου. Πήγανε λίγο παραπέρα, μιλήσανε, γύρισε ο πατέρας μου και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε την Αποστόλου Παύλου προς την Ακρόπολη. Εκεί ακούω τη μητέρα μου να τον ρωτάει: «Αριστείδη, ποιος ήταν ο κύριος;». «Ήταν ο συνταγματάρχης ο Γρίβας», της απάντησε. «Και τι σε ήθελε;», ρώτησε ξανά εκείνη. «Μου ζήτησε να κάνουμε μια οργάνωση κατά των Γερμανών», της είπε. «Μωρέ Αριστείδη», του λέει η μάνα μου, «έχεις τέσσερα παιδιά, τέσσερα αγόρια, μην ανακατευτείς». Και η απάντηση που μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου, ήταν: «Μια ζωή την έχουμε, αν δεν τη δώσουμε για την Ελλάδα, για ποιον θα τη δώσουμε;»
Πώς μπόρεσε η μητέρα σας να αντιμετωπίσει το χαμό των αγαπημένων της προσώπων; Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, μόνο εσείς μείνατε μετά τη σφαγή…xamodrakas_2 
Η μητέρα μου για τρία-τέσσερα χρόνια, κυμαινόταν μεταξύ της νηφαλιότητας και της τρέλας. Το ξεπέρασε γιατί είχε εμένα και ήθελε να επιβιώσω εγώ. Και πράγματι ήταν αξιοθαύμαστη, γιατί ήταν και μάρτυς και ηρωίδα. Λέω δε ηρωίδα, γιατί τον μικρό μου αδερφό που του βγάλανε τα μάτια και τον πετάξανε στο ρέμα της Χαμοστέρνας, το έκανε άνθρωπος που τον είχε βγάλει από τη φυλακή ο πατέρας μου. Κι όταν έγινε η δίκη του και όλοι λέγανε αυτός σκότωσε και τον Οδυσσέα τον Χαμόδρακα, ήρθε η στιγμή να καταθέσει και η μητέρα μου. Και ρωτήθηκε από τον στρατοδίκη: «Κυρία Χαμόδρακα, σκότωσε το παιδί σας;»  Και η μητέρα μου απάντησε: «κύριε στρατοδίκα, ορκίστηκα να πω την αλήθεια. Δεν τον είδα, εάν σκότωσε το παιδί μου, ας τον τιμωρήσει ο Θεός». Η κατάθεση της μητέρας μου, τον έσωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Στις 4 Δεκεμβρίου, οι Έλληνες πατριώτες τιμούν τη μνήμη των νεαρών χωροφυλάκων, οι οποίοι έπεσαν τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, για να σώσουν την πατρίδα από τον κόκκινο ολοκληρωτισμό. Η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Ποια είναι τα συναισθήματα που σας πλημμυρίζουν εκείνη τη μέρα; Τα συναισθήματα είναι πάρα πολύ δυνατά, δεδομένου ότι, ίσως φανεί λίγο παράξενο αυτό που θα πω, ότι προηγήθηκε του Μακρυγιάννη 48ωρη μάχη στο Θησείο, από μια χούφτα 100 παιδιών και δέκα αξιωματικών, που συγκράτησαν πάνω από 1000 αντάρτες και που είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς, μεταξύ των οποίων και τους δικούς μου. Του Μακρυγιάννη, πολεμήσανε σκληρά, αλλά είχε προηγηθεί, επαναλαμβάνω, η μάχη του Θησείου, που τους έδωσε, πρώτον, τη δυνατότητα να οργανωθούν και δεύτερον, παιδιά που σωθήκανε από τη μάχη του Θησείου, πήγανε αμέσως στο Σύνταγμα και πολεμήσανε και εκεί. Επομένως, για μένα είναι τα δύο αυτά γεγονότα συνυφασμένα και δεν μπορώ να πω τίποτα πέρα από το ότι, κάθε φορά που αναλογίζομαι εκείνες τις μέρες, νιώθω συγκλονισμένος.
Γιατί η σημερινή Δεξιά, δεν υπερασπίζεται τα τότε παιδιά της, τους ανθρώπους που έδωσαν τη μάχη για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι;  
Το κακό δεν άρχισε τώρα. Το κακό άρχισε από το ’50 και μετά, διότι κάποιοι βολεμένοι δεξιοί, κάποιοι διαφόρων, ας το πούμε, διαφόρων «ελιτίστικων» οικογενειών, θέλανε να το παίξουν, να πω «μεγαλόψυχοι»... Αλλά, επιτρέψτε μου να πω προσωπικά, ότι όλοι αυτοί φοβήθηκαν ότι αν προβληθούν τα θύματα της εποχής εκείνης, αν προβληθούν οι επιζώντες των αγώνων εκείνων, τα παιδιά εκείνων που σκοτώθηκαν την εποχή εκείνη, θα υπήρχε κίνδυνος να χάσουν κάποιοι από αυτούς κάποιες θέσεις. Είτε στο κοινοβούλιο, είτε αλλού.
Δηλαδή επικράτησαν οι άκαπνοι και αυτοί που δεν πολέμησαν…
 Αυτό είναι σίγουρο. Οι άκαπνοι… Εγώ θα πω ένα απλό παράδειγμα, το έζησα. Στις εκλογές, αν δεν με απατά η μνήμη μου, του 1956 και του 1961, η Αθήνα γέμισε με φωτογραφίες των νεκρών των Δεκεμβριανών. Στις παραμονές των εκλογών… Την επομένη των εκλογών, είχαν εξαφανιστεί.

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Απ'τις γερμανόφιλες οργανώσεις στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ


  Όπως είχαμε δει εδώ: http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_05.html
 όσο πλησίαζε η αποχώρηση των κατακτητών, οι κομμουνιστές προσπαθούσαν ποικιλοτρόπως να προσεταιριστούν όσο περισσότερους μπορούσαν από αυτούς που μέχρι πρότινος είτε συνεργάζονταν ανοικτά με τους Γερμανούς είτε εξοπλίζονταν με την ανοχή των τελευταίων.
 Αυτές οι προσπάθειες των κομμουνιστών για "μεταγραφές της τελευταίας στιγμής" αν και σίγουρα δεν είχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα, εντούτοις δεν μπορούμε να πούμε ότι απέτυχαν ολοκληρωτικά. Στην προαναφερθείσα ανάρτηση αναφέραμε κάποια παραδείγματα.
 Εδώ θα αναφέρουμε κάποια ακόμα, πολύ πιο "ακραία"...

 Στις 25/11/1944 δημοσιεύτηκε η "Έκθεση επί των εθνικών σκοπών και του εθνικού έργου της οργάνωσης Χ", απ΄το τμήμα διαφωτίσεως της συγκεκριμένης οργάνωσης.
 Σε αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο, το οποίο αλιεύσαμε από εδώ:
  http://istoria.forumotion.com/t4265-topic,
 αναφέρονται πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι προς το τέλος της Κατοχής μεταπήδησαν απ΄τις γερμανόφιλες οργανώσεις ΟΕΔΕ, ΕΕΕ και απ΄τις γερμανικές υπηρεσίες στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ!!
Μπορεί αυτό να ακούγεται περίεργο και οξύμωρο, αλλά τα περίεργα και τα οξύμωρα δεν ήταν και τόσο σπάνια φαινόμενα στην Ελλάδα εκείνης της ταραγμένης εποχής.

 Ο συντάκτης της έκθεσης αναφέρει παραδείγματα συγκεκριμένων ανθρώπων με ονοματεπώνυμο που ακολούθησαν αυτήν την περίεργη πολιτική διαδρομή:

 - Αντώνιος Ξενάκης: Απ΄την ΟΕΔΕ στον ΕΛΑΣ του Γκύζη
 - Κώστας Μαλεβίτης, Βασίλης Δημαράς, Μιλτιάδης Καραμούτσας: Απ΄την ΟΕΔΕ στον ΕΛΑΣ Πετραλώνων
 - Δημήτρης Παπαδημητρίου: Απ΄τα ΕΕΕ του Βόλου κατήλθε στην Αθήνα όπου κατετάγη στον ΕΛΑΣ Μεταξουργείου
 - Γ. Παραβάτος: Απ΄την ΟΕΔΕ στην ΟΠΛΑ Πετραλώνων
 - Γεώργιος Παυλίδης: Απ΄την ΟΕΔΕ στο ΕΑΜ Κολωνακίου
 - Κοκκινόπουλος και Στουραϊτης: Απ΄την ΟΕΔΕ στον ΕΛΑΣ Πετραλώνων, πιθανώς σε υπεύθυνη θέση.
 - Ρηγόπουλος: Από γκεσταπίτης στον ΕΛΑΣ Κουκακίου
 - Κώστας Αποστολίδης: Από συνεργάτης των Γερμανών στο ΕΑΜ Κηφισιάς.
 - Ηλίας Βογιατζής: Από συνεργάτης των SS στον ΕΛΑΣ του Ψυρρή
 - Κώστας Αντωνόπουλος και Ευάγγελος Κυριτσόγλου: Από συνεργάτες των SS στον Βόλο στην ΟΠΛΑ Αθηνών
 - Δημήτρης Προβατάς και Καλλιρόη Προβατά: Από συνεργάτες των SS στα Χανιά στον ΕΛΑΣ του Γκύζη
 - Ηρακλής Λέφας και Δημήτρης Νέστορας: Από συνεργάτες των SS στον ΕΛΑΣ του Γκύζη
 - Σταθάκος: Από συνεργάτης των SS στην ΟΠΛΑ Πετραλώνων

 Είναι λογικό τα παραπάνω στοιχεία να εμπεριέχουν πολλές γενικεύσεις και μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ακριβή.
 Π.χ οι όροι "συνεργάτης των Γερμανών" ή "συνεργάτης των SS" ή "γκεσταπίτες" δεν είναι σαφείς και από μόνοι τους δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένα επιβαρυντικά στοιχεία (π.χ. αθέμιτος πλουτισμός, άσκοπες εγκληματικές ενέργειες, εκβιασμοί κτλ).

 Ανεξάρτητα όμως απ΄τα επιμέρους στοιχεία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που πρέπει να αναφερθούν.

 Το σίγουρο είναι ότι τότε η αποχώρηση των Γερμανών άφησε εκτεθειμένους πολλούς απ΄τους πρώην συνεργάτες τους. Αυτό δεν ίσχυε τόσο γι'αυτούς που ήταν οργανωμένοι σε μαζικά ένοπλα τμήματα, άρα και θα μπορούσαν να αυτοπροστατευτούν, όσο για τους μεμονωμένους συνεργάτες γερμανικών υπηρεσιών και τα μέλη μικρών γερμανόφιλων πολιτικών οργανώσεων.
  Ένας πολύ ασφαλής τρόπος για να καλυφθούν αρκετοί από αυτούς (όχι όλοι προφανώς), ήταν η ένταξη έστω και την ύστατη ώρα στην ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση, η οποία ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ο αριστερός χαρακτήρας του οποίου τους βοηθούσε να "ξεπλυθούν" ευκολότερα.
Όπως είχαμε δει και πιο πάνω, το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν είχε κανένα πρόβλημα να μοιράζει συγχωροχάρτια σε πάσης φύσεως "προδότες" (σύμφωνα με την κομμουνιστική φρασεολογία), αρκεί αυτοί να εντάσσονταν στις γραμμές του. Αυτοί υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να του φανούν ιδιαίτερα χρήσιμοι καθώς μπορεί να γνώριζαν σημαντικές πληροφορίες για τον ευρύτερο αντι-εαμικό χώρο.
 Συνεπώς, με τέτοιου είδους μεταγραφές ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

 Τα στοιχεία που παραθέτει ο συντάκτης της έκθεσης της Χ, είναι μία ισχυρή ένδειξη ότι αυτό το φαινόμενο ήταν υπαρκτό.



Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Ο ρόλος των ξένων δυνάμεων στον «Κόκκινο Δεκέμβρη» του 1944


του Γ.Δημητρακόπουλου

Οι σοβιετικοί μαζί με τους Άγγλους και τους «τυράννους του ελληνικού λαού» στην «Μεγάλη Βρετανία».
Ας πάμε τώρα στα παρασκήνια του «Κόκκινου Δεκέμβρη» και στην στάση των ξένων δυνάμεων. Κατ’ αρχάς, είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι ο Στάλιν τήρησε τις συμφωνίες με τους Άγγλους. Έτσι, αρκετόν καιρό πριν από τα Δεκεμβριανά, βρισκόταν στην Ελλάδα 6μελής σοβιετική στρατιωτική αποστολή, υπό τον Συνταγματάρχη Ποπώφ, η οποία διέμενε στην «Μεγάλη Βρετανία», μαζί με τους «μοναρχοφασίστες» και «τυράννους του ελληνικού λαού» υπουργούς της κυβερνήσεως Παπανδρέου, και τους Εγγλέζους της Στρατιωτικής Διοικήσεως. Η στρατιωτική αυτή αποστολή ήταν μια άτυπη σοβιετική διπλωματική αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Η παραμονή της σοβιετικής αποστολής συνεχίστηκε κανονικά και κατά την περίοδο του Κόκκινου Δεκέμβρη, σα να μην συνέβαινε τίποτα! Επίσης, την ίδια ώρα που μαίνονταν οι μάχες, ο κατευθυνόμενος σοβιετικός τύπος δεν αφιέρωσε ούτε μια γραμμή στην «εθνική μας αντίσταση» και στον «τιτάνιο αγώνα της για τη λευτεριά». Πλήρης σιωπή! Κι όχι μόνον αυτό. Ο ίδιος ο Ποπώφ αρνήθηκε δύο φορές κατά την περίοδο των γεγονότων να δεχθεί αντιπροσωπία του ΚΚΕ! Επίσης, σ’ ένα διάλειμμα της γνωστής συσκέψεως Άγγλων- Παπανδρέου-ΕΑΜ, που έγινε με την συμμετοχή του Τσώρτσιλ, ο Ποπώφ ενημέρωσε τους εκπροσώπους του ΕΑΜ για την πρόθεση της ΕΣΣΔ να αποστείλει, εντός των ημερών, επίσημη διπλωματική αντιπροσωπεία στην Αθήνα, πράξη που θα σήμαινε την επίσημη αναγνώριση της «μοναρχοφασιστικής» κυβερνήσεως Παπανδρέου, ως μόνης νόμιμης κυβερνήσεως της χώρας! Μάλιστα, δύο μέρες μετά την αναχώρηση του Τσώρτσιλ, ακολούθησε ενημέρωση του Έλληνα πρεσβευτή στην Μόσχα για τον επικείμενο διορισμό σοβιετικού πρεσβευτή στην Αθήνα. Την μη ανάμειξη της Μόσχας υπέρ του ΚΚΕ, την αναγνώρισε και ο ίδιος ο Τσώρτσιλ: «Ο Στάλιν τήρησε αυστηρώς και πιστώς τη συμφωνία μας του Οκτωβρίου και κατά την Δεκεμβριανή ανταρσία ούτε μία λέξη μομφής εσημειώθη στην Πράβδα ή την Ιζβέστια».
Έκαναν του κεφαλιού τους οι κουκουέδες;
Εγώ, όμως, δεν πείθομαι και επιμένω: πως οι «Έλληνες» κομμουνιστές, οι οποίοι ήταν μια ζωή δουλικά υποταγμένοι σε όλες τις θελήσεις της Μόσχας, στα Δεκεμβριανά έκαναν του κεφαλιού τους; Και γιατί άραγε παράκουσαν οι ηγέτες του ΚΚΕ τον Στάλιν τον Δεκέμβριο του ’44, τότε που υπήρχε στην Ελλάδα μια κάποια κυβέρνηση, κάποιες αξιόμαχες και ετοιμοπόλεμες στρατιωτικές μονάδες, όπως η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, η Εθνοφυλακή, αλλά και εγγλέζικο στρατιωτικό σώμα, το οποίο διέθετε βαρύ οπλισμό, αεροπορία, τεθωρακισμένα κ.λπ. κι όχι αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα (12 Οκτωβρίου 1944), τότε δηλαδή που δεν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα από το Κάϊρο η κυβέρνηση Παπανδρέου, τότε που δεν είχαν αποβιβαστεί ακόμα τα βρετανικά στρατεύματα, οι Ριμινίτες και οι Ιερολοχίτες, τότε που το ΚΚΕ είχε ήδη καταλάβει την μισή Ελλάδα (την Νότια) και που μπορούσε κάλλιστα να καταλάβει πανεύκολα και την άλλη μισή; Τι συνέβη, λοιπόν; Μήπως, τελικά, οι ηγέτες του ΚΚΕ ακολούθησαν τις εντολές του Στάλιν;
Τους διέταξε να κάνουν εμφύλιο πόλεμο για να τον… χάσουν!
Τον Δεκέμβριο του 1944, ο Β΄ Π. Π. συνεχιζόταν. Ναι μεν ο Στάλιν ήταν σύμμαχος και είχε υπογράψει συμφωνίες με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς, είχε δε «ειδική σχέση» με τον Ρούσβελτ, αλλά ήταν και εξαιρετικά δύσπιστος κι έτρεμε στην ιδέα ότι στο τέλος «θα του τη φέρουν». Ειδικά στον Τσώρτσιλ δεν είχε καμμία εμπιστοσύνη και φοβόταν ότι θα παρασύρει εναντίον του τον Ρούσβελτ. Τι ακριβώς φοβόταν ο Στάλιν; Ότι, οι Γερμανοί – σχεδόν απίθανο με ηγέτη τους τον Χίτλερ, αλλά εξαιρετικά πιθανό με κάποιον από τους Στρατηγούς που σχεδίαζαν να τον ανατρέψουν- θα υπέγραφαν ανακωχή με τους Αγγλοαμερικανούς και μετά όλοι μαζί θα στρέφονταν εναντίον της ΕΣΣΔ. Είχε, επίσης, ο Στάλιν την έμμονη ιδέα, ότι αν οι Αγγλοαμερικανοί καταλάμβαναν πριν απ’ αυτόν την Γερμανία, θα διέλυαν την συμμαχία μαζί του και θα επιτίθονταν στην Σοβ. Ένωση. Είναι κυνικό το συμπέρασμά μου, αλλά από έναν άνθρωπο σαν τον Στάλιν, που διέταξε την δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς. Η γνώμη μου είναι, ότι ο Στάλιν διέταξε την ηγεσία του ΚΚΕ να προκαλέσει με κάθε τρόπο εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο δεν είχε σκοπό να αναμιχθεί βοηθώντας το ΚΚΕ, αντιθέτως είχε σκοπό να τους πουλήσει, μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι είναι αξιόπιστος σύμμαχος, που τιμά τις συμφωνίες που υπογράφει, ώστε να καλλιεργήσει κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και να φάει με την ησυχία του την μισή Ευρώπη που του παραχώρησαν οι Αγγλο-αμερικανοί. Ίσως δε, του ζητήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, να δώσει δηλαδή ένα έμπρακτο παράδειγμα των καλών του προθέσεων, με θύμα την Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το σατανικό σχέδιο που παίχτηκε πίσω από τις πλάτες των απλών κομμουνιστών, ήταν σίγουρα εις γνώσιν της ηγεσίας του ΚΚΕ! Την άποψη αυτή ενισχύει και ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του, όταν γράφει ότι: «Είχε φτάσει ο καιρός όπου οι διάφορες συμφωνίες μας θα δοκιμάζονταν στην πράξη. Στην διάσκεψη της Μόσχας, είχα πετύχει την αποχή της Ρωσίας, πράγμα που πλήρωσα πολύ ακριβά».
Τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν την εντολή της Μόσχας για τα Δεκεμβριανά!
Μάλιστα, υπάρχει και απόδειξη για την ενθάρρυνση του ΚΚΕ στο αιματοκύλισμα της Ελλάδος, η οποία έγινε μέσω του Βουλγάρου ανθρώπου του Στάλιν, Γκεόργκι Δημητρώφ, ή «παππού». Συμφώνως, λοιπόν, με τα έγγραφα από τα βουλγαρικά αρχεία (με πηγή το βιβλίο «Εμφύλιος Πόλεμος – Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία», εκδόσεις «Βήμα»: Έγγραφο 1ο (με το οποίο αποδεικνύεται ότι η σοβιετική γραμμή στο ΚΚΕ δίδεται μέσω Βουλγαρίας): Ραδιοτηλεγράφημα (αρ. 171) του Dimitrov προς τον Kostov για την αποκατάσταση επικοινωνίας του ΚΚΕ με τη σοβιετική πλευρά, μέσω Βουλγαρίας (18.11.1944): «Δώστε στον Αναστασιάδη τον κωδικό του Petrov, όμως προσωρινά ας επικοινωνεί κρυπτογραφικά μαζί μας μέσω της δικής σας οδού».
Έγγραφο 2ο: Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov (αρ. 22) προς τον Dimitrov για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα (13.12.1944): «Οι Έλληνες ζητούν την αποκατάσταση της επικοινωνίας με ασύρματο μαζί σου. Ο Ρούσσος επέστρεψε από το Βελιγράδι και αναχώρησε. Ο αγώνας στην Αθήνα συνεχίζεται, όχι ανεπιτυχώς. Οι δικοί μας δεν έχουν την πρόθεση να συνθηκολογήσουν». Ιδού και η απάντηση:
Έγγραφο 3ο: Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov προς το ΚΚΕ για τη γνώμη του Dimitrov σχετικά με τις μάχες της Αθήνας (15.12.1944): «Ο Ρούσσος αναχώρησε πριν από λίγες μέρες. Ο παππούς συμβουλεύει ο αγώνας να συνεχιστεί. Εμείς κάνουμε κάθε τι το δυνατό». Υπάρχει περίπτωση ο Δημητρώφ να έπαιζε παιχνίδια για λογαριασμό άλλων; Αποκλείεται! Γιατί εκτός όλων των άλλων είχε και τον σοβιετικό στρατό απάνω από το κεφάλι του, οπότε αν παρέκλινε έστω και κατά κεραία από τις εντολές του Στάλιν, θα έμενε χωρίς… κεφάλι. Οπότε…
Ήταν ο Γ. Σιάντος πράκτορας των Άγγλων;
Υπάρχει και η εκδοχή, να έβαλαν και οι Εγγλέζοι το... χεράκι τους στα Δεκεμβριανά, εφαρμόζοντας στην πράξη το «διαίρει και βασίλευε». Την εκδοχή αυτή ενισχύει η παραδοσιακά βρώμικη βρετανική εξωτερική πολιτική και η παραδοσιακά επιφυλακτική στάση του ελληνικού λαού απέναντί της. Την εκδοχή αυτή ενισχύει επίσης η άποψη του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη (ο οποίος την περίοδο των Δεκεμβριανών βρισκόταν στο Νταχάου) για τον αναπληρωτή του Γ. Σιάντο. Έτσι, σε ομιλία του ενώπιον της 3ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, τον Οκτώβριο του 1950, ο Ζαχαριάδης είπε τα εξής: «Αν αραδιάσετε τα γεγονότα κατά ημερομηνίες, θα εύρετε ότι ο Σιάντος ήτο ένας κατάσκοπος των Άγγλων, ένας ύποπτος χαρακτήρας, ένας χαφιές». Επίσης, στο βιβλίο του «Προβλήματα Καθοδήγησης», ο Ζαχαριάδης γράφει: «Επιτρέψαμε στον Σιάντο, ο οποίος ήταν πράκτωρ του εχθρού, να πουλήσει και να καταστρέψει την επανάσταση». Πιστεύω, ότι, οι κατηγορίες του Ζαχαριάδη για τον Σιάντο ήταν άδικες. Άλλωστε, στο ΚΚΕ όποιος αναλάμβανε Γ.Γ. κατηγορούσε τον προηγουμένο ως προδότη! Το ίδιο υπέστη και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, όταν αντικαταστάθηκε αργότερα από άλλον. Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι ηγέτες του ΚΚΕ επιλέγονταν από την Μόσχα. Ούτε εκλέγονταν, ούτε αναδεικνύονταν. Όλοι τους, λοιπόν, ήταν απλά όργανα της Μόσχας και τίποτα παραπάνω. Ότι τους έλεγε η Μόσχα έκαναν. Δεν έπαιρναν δικές τους πρωτοβουλίες, ούτε χάραζαν την πολιτική γραμμή του κόμματος. Και ο Σιάντος από την Μόσχα είχε επιλεγεί για να αναπληρώσει τον Ζαχαριάδη. Διάλεξε η Μόσχα έναν πράκτορα των Άγγλων για την προσωρινή έστω ηγεσία του ΚΚΕ; Πολύ αμφιβάλλω. Αλλά, ακόμα κι αν δεχθούμε πως ο Σιάντος ήταν πράκτορας των Άγγλων και παράκουσε τις εντολές του Στάλιν στα Δεκεμβριανά, θα αρκούσε ένα νεύμα του Ποπώφ για να εκπαραθυρωθεί αμέσως από την αρχηγία του ΚΚΕ. Κι είχε όλον τον χρόνο ο Ποπώφ για να το κάνει αυτό πριν τα Δεκεμβριανά.  Έχω τη γνώμη, ότι μετά την ήττα στα πεδία των μαχών και το ξεπούλημα από τον Στάλιν, έπρεπε να βρεθεί κάποιος «αποδιοπομπαίος τράγος», για να τα φορτωθεί όλα. Έτυχε αυτός να είναι ο Σιάντος. Επίσης, όπως προανέφερα, πιστεύω, ότι ο Σιάντος είχε λάβει την εντολή από τον Στάλιν να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο (για να τον χάσει!), κατά συνέπεια, αφού ήξερε το μυστικό και υπήρχε ο κίνδυνος να το αποκαλύψει ανά πάσα στιγμή και να εκτεθεί ο Στάλιν ανεπανόρθωτα, έπρεπε να φύγει από τη μέση και να διασυρθεί μετά θάνατον. Πράγματι, λίγο μετά τα Δεκεμβριανά (τον Μάϊο του 1945) κατέφτασε στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης. Αμέσως, ο Σιάντος παραμερίστηκε και τον επόμενο χρόνο πέθανε μυστηριωδώς στην κλινική του κομμουνιστή γιατρού Πέτρου Κόκκαλη (πατέρα του γνωστού σημερινού μεγιστάνα). Ήξερε, λοιπόν, πάρα πολλά ο Σιάντος κι έπρεπε να πεθάνει!
Δεν προκύπτει βρετανικός δάκτυλος.
Εφόσον, λοιπόν, ο Σιάντος δεν ήταν πράκτορας των Άγγλων, καταρρέει η θεωρία περί της αγγλικής ευθύνης για τα Δεκεμβριανά. Επίσης, αν υπολογίσουμε τα δεδομένα της εποχής, και πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Άγγλοι δεν προκάλεσαν τα Δεκεμβριανά. Δεν μπορούσαν να ρισκάρουν, οι Άγγλοι, πρόκληση εμφυλίου πολέμου, εφόσον δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα επικρατούσαν οι φίλιες προς αυτούς δυνάμεις. Υπενθυμίζω, ότι την ημέρα που ξεκίνησε η κομμουνιστική ανταρσία, η φιλοβρετανική κυβέρνηση Παπανδρέου ήλεγχε το κέντρο της Αθήνας, τα νησιά, την Κρήτη, την Ήπειρο και την Ανατολική Μακεδονία. Κι αν δεν υπήρχε η συγκλονιστική αντίσταση των ανδρών του Συντάγματος Μακρυγιάννη, η Αθήνα θα είχε πέσει στα χέρια των κομμουνιστών κι όλα θα είχαν τελειώσει! Να υπενθυμίσω, επίσης, ότι οι βρετανικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην Αθήνα πριν τα Δεκεμβριανά ήταν απελπιστικά μικρές, ενώ οι σοβαρές ενισχύσεις έφτασαν πολύ αργότερα, στις 15 Δεκεμβρίου. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης, το γεγονός ότι οι βρετανικές ενισχύσεις ήρθαν άρον-άρον από το μέτωπο της Ιταλίας, στο οποίο οι μάχες μαίνονταν και η έλλειψη των δυνάμεων που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα έγινε αισθητή τις επόμενες μέρες. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Τσώρτσιλ επισκέφθηκε την Ελλάδα κατά την διάρκεια της κρίσης για να παρέμβει προσωπικά και επιτόπου. Η επίσκεψή του δεν ήταν επίσκεψη αναψυχής, αλλά επίσκεψη υψηλού κινδύνου και υψηλού ρίσκου. Θα διακινδύνευε ο ίδιος ο Τσώρτσιλ τη ζωή του εάν οι μυστικές του υπηρεσίες είχαν στήσει την κομμουνιστική ανταρσία; Μ’ όλα αυτά δεν θέλω βέβαια να ευλογήσω την βρετανική πολιτική γενικά, αλλά στην περίπτωση των Δεκεμβριανών δεν προκύπτει βρετανικός δάκτυλος.
Η «περίεργη» στάση των ΗΠΑ στα Δεκεμβριανά.
Η στάση, όμως, των ΗΠΑ στα Δεκεμβριανά, ήταν πραγματικά πολύ περίεργη. Είναι ενδεικτική η δήλωση του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Στεττίνιους, την παραμονή της ανταρσίας: «Πολιτική των ΗΠΑ ήταν πάντοτε να απέχουν από κάθε επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων εθνών. Συμφώνως με την πολιτικήν αυτήν, οι ΗΠΑ αποφεύγουν με σχολαστικότητα να επεμβαίνουν στις υποθέσεις των χωρών, οι οποίες απελευθερώνονται από τους Γερμανούς. Η πολιτική των ΗΠΑ αντίκειται σε οποιαδήποτε επέμβαση, η οποία θα επηρέαζε την εσωτερική κατάσταση, οιασδήποτε από τις χώρες που απελευθερώνονται. Ο αμερικανικός λαός, βεβαίως, αντιμετωπίζει με συμπάθεια τις προσδοκίες των κινημάτων αντιστάσεως και των αντιφασιστικών στοιχείων στις απελευθερωθείσες χώρες. Ο αμερικανικός λαός γνωρίζει ότι οι ομάδες αυτές, οι οποίες πολέμησαν τόσο θαρραλέα κατά των Γερμανών, δεν προτίθενται να παρεμποδίσουν τις παρούσες τόσο σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Γερμανίας» (πηγή: «Πως θεμελιώθηκε η Pax Americana » - Γ. Γεωργαλά, σελ. 939). Η δήλωση αυτή δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της 3ης Δεκεμβρίου και υπήρξε η καλύτερη ενθάρρυνση προς τους κομμουνιστές για την έναρξη του «δευτέρου γύρου»!
Ο αμερικανικός τύπος ξιφουλκεί υπέρ του ΕΑΜ (ΚΚΕ)!
Οι ΗΠΑ κράτησαν ουδέτερη στάση (μέχρι παρεξηγήσεως) καθ’ όλη την διάρκεια της ανταρσίας. Να τονίσουμε επίσης, την εχθρική στάση που τήρησε ο αμερικανικός τύπος, ο οποίος ήταν ελεγχόμενος, εφόσον ο παγκόσμιος πόλεμος συνεχιζόταν, έναντι της βρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Γράφει ο «Ριζοσπάστης» της 3/12/1944: «Την στιγμή που ο Παπανδρέου και η αντίδραση κάνουν ότι μπορούν για να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ, ο αμερικανικός τύπος αφιερώνει μακρά άρθρα στην ηρωϊκή δράση και τα ηρωϊκά κατορθώματα των Ελλήνων ανταρτών. Οι «Τάϊμς της Νέας Υόρκης» στο σημερινό φύλλο τους δημοσιεύουν ανταπόκριση του ανταποκριτού του «Ασοσιέιτετ Πρές» που περιγράφει τους αγώνες του ΕΛΑΣ. Δύο από τα μεγαλύτερα περιοδικά των Ηνωμένων Πολιτειών, το «Λάϊφ» και το «Κόλλιερς» αφιερώνουν, στα τελευταία τεύχη τους, ολόκληρες σελίδες στη δράση του ΕΛΑΣ που «πολέμησε τον κατακτητή και τελικά απελευθέρωσε την Ελλάδα και κέρδισε τον θαυμασμό όλου του δημοκρατικού κόσμου». Επίσης, φανερά εχθρική στάση προς την κυβέρνηση Παπανδρέου και την βρετανική επέμβαση, έδειξαν και οι ανταποκριτές των αμερικανικών εφημερίδων στην Ελλάδα, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτήν του Νμίτρι Κέσσελ: «Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, Λήπερ, διαπιστώνει: Η ουδετερότητα των Αμερικανών χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο από τον ΕΛΑΣ και την προπαγάνδα του. Ήταν ένα πρώτης τάξεως τονωτικό γι’ αυτούς. Οι περισσότεροι Αμερικανοί ανταποκριτές κατηγορούσαν τους Βρετανούς και υποστήριζαν τους κομμουνιστές»(πηγή: «Πως θεμελιώθηκε η Pax Americana» - Γ. Γεωργαλά, σελ. 942).
Ο Άρης Βελουχιώτης και η… αστερόεσσα.
Πολύ διαφωτιστικά στοιχεία, σχετικά με το βρώμικο αμερικανικό παιχνίδι, είναι και τα αναγραφόμενα στην έκδοση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», με τίτλο «Από τα Δεκεμβριανά στον Εμφύλιο»: «Τον Οκτώβριο του 1944 η εφημερίδα του αμερικανικού στρατού «Η Αστερόεσσα» δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Η συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν», όπου αναφερόταν ότι: Αν και μικρές βρετανικές δυνάμεις είχαν φτάσει στο ελληνικό έδαφος, υπήρχαν ενδείξεις ότι η Ελλάδα βαδίζει προς εμφύλιο πόλεμο λόγω των αντιπαραθέσεων επί πολιτικών ζητημάτων και σε πείσμα της συμφωνίας που υπογράφηκε πρόσφατα. Περί τα τέλη Νοεμβρίου «Η Αστερόεσσα» δημοσίευσε φωτογραφία «του γενειοφόρου υποστράτηγου Άρη Βελουχιώτη» μ’ έναν αντάρτη που καταγόταν από το Οχάιο. Η φωτογραφία και το σχόλιο της εφημερίδας του στρατού των ΗΠΑ ήταν έκδηλα υπέρ του καπετάνιου του ΕΛΑΣ. Οι αντιπρόσωποι του OSS στην Ελλάδα, Κ. Κουβαράς και Τζ. Φατσέας (που αργότερα εντάχθηκε στη ΣΙΑ), φωτογραφίζονταν με τον Άρη, τον πιο γνωστό αντιβρετανό αντάρτη ηγέτη. Ο Βελουχιώτης είχε πειστεί για την κατά κάποιο τρόπο «φιλοΕΑΜική» αμερικανική θέση και σε γράμμα του, τον Μάρτιο του 1945, διατυπώνει τη θέση ότι αν δεν έκανε σοβαρά οπορτουνιστικά λάθη η ηγεσία του ΚΚΕ θα είχε επιτρέψει στη Σοβιετική Ένωση  «να επέμβει ενεργότερα» στη διάρκεια του Δεκέμβρη, «όπως δεν αποκλείεται και αυτή η Αμερική»… Στις 4 Δεκεμβρίου, ενώ οι μάχες έχουν ξεσπάσει, η ηγεσία του ΕΛΑΣ Αθήνας μετέδωσε στον Σιάντο: Κατά τη διάρκεια μιας μάχης, Αμερικανοί στρατιώτες και αξιωματικοί εκδηλώθηκαν υπέρ ημών και εδήλωσαν ότι οι Αμερικανοί θα βοηθήσουν. Στις 7 Δεκεμβρίου, ο Βρετανός υπουργός Χ. Μακμίλαν σημείωσε στο ημερολόγιό του ότι: Τα νέα από την Ελλάδα είναι πολύ άσχημα, τα ίδια είναι και από την Ιταλία. Η Ελλάδα έχει μια επανάσταση και η Ιταλία είναι χωρίς κυβέρνηση. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε εγκαταλειφθεί από τον Αμερικανό μας σύμμαχο. Το 1945, ο ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τρούμαν στο Λονδίνο, ο Τζόουζεφ Ντέβις διαπίστωσε ότι ο Τσώρτσιλ αναμφίβολα θα θυμάται ακόμα τη στάση μας στην ελληνική κατάσταση κατά τη σύγκρουση του Δεκέμβρη, όταν αφέθηκε να πολεμήσει μόνος τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ ».
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως τα Δεκεμβριανά ήταν ένα παιχνίδι τακτικής και εντυπώσεων του Στάλιν, με όργανο το ΚΚΕ, για να εμπεδώσει την κυριαρχία του στις ανατολικές χώρες, που του είχαν δοθεί ως «λάφυρα», στις οποίες αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες (ειδικώς στην Πολωνία). Επίσης, από τα προναφερθέντα προκύπτει, ότι ο Ρούζβελτ ήταν ενήμερος του παιχνιδιού και το υποβοήθησε. Κι όλα αυτά τα παιχνίδια παίχθηκαν στις πλάτες του ελληνικού λαού, που τα πλήρωσε με το αίμα του!