Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Η Κυανόλευκη Μεραρχία


 Το πρώτο καλοκαίρι της Κατοχής, το 1941, προέκυψε ένα σοβαρό πολιτικοστρατιωτικό θέμα που ταλάνισε την τότε κυβέρνηση Τσολάκογλου. Αυτό είχε να κάνει με την συγκρότηση μίας ελληνικής λεγεώνας εθελοντών που θα πολεμούσε στο πλευρό των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο κατά των σοβιετικών.
  Αυτό ήταν ιδέα του υποστράτηγου Γεώργιου Μπάκου, που ήταν υπουργός Εθνικής Αμύνης στην κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο Μπάκος ήταν σίγουρος για την γερμανική νίκη και θεωρούσε ότι η συγκρότηση του ελληνικού εθελοντικού σχηματισμού θα ήταν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο για την Ελλάδα μεταπολεμικά, όταν πλέον θα είχε επικράτησει η Γερμανία. Επίσης πίστευε ότι θα βοηθούσε στο να γίνει ηπιότερη η γερμανική κατοχή.
  Ο πρωθυπουργός Τσολάκογλου δεν ήταν καθόλου θετικός σε αυτό το ενδεχόμενο και ήταν εξαρχής αντίθετος. Αντίθετα, άλλοι υπουργοί όπως π.χ. ο μετέπειτα πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος, ή στρατιωτικοί όπως ο συνταγματάρχης Κουρκουλάκος ήταν υποστηρικτές της συγκρότησης της Κυανόλευκης Μεραρχίας.
Η ιδέα της ελληνικής μεραρχίας ενθουσίασε τους Γερμανούς, οι οποίοι με καταχωρήσεις στον κατοχικό Τύπο άφηναν να εννοηθεί πως η λεγεώνα μετά τη “σίγουρη γερμανική νίκη” θα ήταν ένα σοβαρότατο επιχείρημα υπέρ της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζονταν και φιλογερμανικές οργανώσεις της Αθήνας και της συμπρωτεύουσας, τα κατοχικά Τρία Έψιλον και η ΕΣΠΟ. Συνήγορος στην προσπάθεια αυτή ήταν και ο ελληνομαθής Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος φον Κλεμ, ο οποίος είχε αγαστή συνεργασία με τον Μπάκο.

Έτσι,  σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει ο Τσολάκογλου τουλάχιστον 2.000 άνδρες είχαν εγγραφεί εθελοντές στη Θεσσαλονίκη για το Ανατολικό Μέτωπο, ενώ στην Αθήνα είχαν ετοιμασθεί 200 αιτήσεις για τη συγκρότηση της λεγεώνας.
Τα περισσότερα ξενοδοχεία της περιοχής Ομονοίας στην Αθήνα ήταν τότε κατειλημμένα από εθελοντές που περίμεναν να εγγραφούν στους καταλόγους της ελληνικής λεγεώνας, ενώ υπήρχε ένα συγκροτημένο σώμα από φοιτητές και νεολαίους της Κρήτης που ανέμενε να αποσταλεί στο Ανατολικό Μέτωπο. Τα γραφεία ”εθελοντών ρωσικού Μετώπου” βρίσκονταν στο Σύνταγμα, στην οδό Φιλελλήνων.
 Η ανταπόκριση λοιπόν, δεδομένων των συνθηκών, δεν ήταν καθόλου κακή και η προσπάθεια έδειχνε να καρποφορεί, αλλά η δεδομένη αντίθεση του Τσολάκογλου ήταν καταλυτική.  Ήταν αποφασισμένος να ματαιώσει με οποιοδήποτε τίμημα την δημιουργία και την αποστολή της ελληνικής λεγεώνας. Γενικότερα, ο Τσολάκογλου δεν επιθυμούσε να μπλέξει την Ελλάδα σε περαιτέρω στρατιωτικές περιπέτειες. Παράλληλα είχε αρνηθεί να κυρήξει , έστω και για καθαρά τυπικούς λόγους, τον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ μετά την γερμανική εισβολή.
 Έτσι, έβαλε ανθρώπους του και διοχέτευσαν στους Ιταλούς την "πληροφορία" ότι "οι προθυμοποιούμενοι δια να ενδυθούν και να εξοπλισθούν (σ.σ. της λεγεώνας) προτίθενται να λιποτακτήσουν εις τα βουνά δια να κτυπούν εκείθεν τους Ιταλούς κυρίως και δευτερευόντως τους Γερμανούς".
 Ο Ιταλός πρεσβευτής έντρομος έσπευσε να μεταβεί στη γερμανική πρεσβεία για να συζητήσει την αναβολή της αποστολής. 
Στις 12 Αυγούστου 1941 ο Αλτενμπουργκ τηλεγράφησε στο Βερολίνο για να πάρει τις τελικές οδηγίες σχετικά με τη συγκρότηση της Ελληνικής Λεγεώνας. Ανέφερε στους προϊσταμένους του στο Υπουργείο Εξωτερικών ότι “η Ελληνική Κυβέρνησις είχε προχωρήσει στις προετοιμασίες της τόσο, που μένει πλέον να κάνει την πρέπουσα διαφήμισιν μέσω του Τύπου για την δημιουργίαν της Λεγεώνας”.

Την ίδια ημέρα που το τηλεγράφημα έφθανε στη γερμανική πρωτεύουσα ο εκεί Ιταλός επιτετραμμένος Κοσμέλι επέδιδε διάβημα εκ μέρους της Ρώμης στον Ρίμπεντροπ ζητώντας να μην επιτραπεί η αποστολή Ελλήνων εθελοντών στο Ανατολικό Μέτωπο, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. 
Ο Ρίμπεντροπ  θέλοντας να ικανοποιήσει  -κατά την σύνηθη τακτική του- την ιταλική πλευρά ενημέρωσε τον Άλτενμπουργκ στην Αθήνα ότι η οριστική απόφαση του Βερολίνου στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι να μην επιτραπεί η συγκρότηση της Ελληνικής Λεγεώνας.

Δυο μέρες αργότερα ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα, κόμης  Άλτενμπουργκ, απάντησε στον στρατηγό Τσολάκογλου πως “επειδή συγκεντρώθηκαν πολλές λεγεώνες στη Ρωσία, δημιουργήθηκε θέμα ανεφοδιασμού και προς το παρόν δεν τίθεται θέμα”. Η επίσημη ανακοίνωση των Αρχών Κατοχής έλεγε πως για “λόγους τεχνικούς δεν είναι δυνατόν να σταλεί η Λεγεών εις την Ρωσίαν”.

  Κάπως έτσι έληξε άδοξα η υπόθεση της Κυανόλευκης Μεραρχίας. Η αρνητική θέση του Τσολάκογλου ήταν σίγουρα κομβική, όπως εξίσου μεγάλο ρόλο έπαιξε και η δεδομένη ανασφάλεια των Ιταλών απέναντι στο ενδεχόμενο του εξοπλισμού Ελλήνων (μία αντίστοιχη αρνητικότητα επέδειξαν οι Ιταλοί και δύο χρόνια αργότερα για τα Τάγματα Ασφαλείας που ήταν βέβαια τελείως διαφορετική περίπτωση απ'την κυανόλευκη μεραρχία). Είναι προφανές ότι οι Ιταλοί δεν ήθελαν με τίποτα να διακινδυνεύσουν την πιθανότητα ελληνικών στρατιωτικών επιτυχιών στο ανατολικό μέτωπο, διότι αυτό θα ενίσχυε την θέση της Ελλάδας.
 Το εντυπωσιακό στοιχείο της υπόθεσης είναι πως αν και εφόσον υλοποιείτο αυτή η ιδέα και αποστελλόταν η Κυανόλευκη Μεραρχία στο ανατολικό μέτωπο, τότε θα ήταν η δεύτερη -χρονολογικά- εθελοντική μονάδα στο πλευρό του Γ’ Ράιχ. Οι πρώτοι εθελοντές ήταν οι της 5ης Μεραρχίας SS Viking που προέρχονταν από στην Σκανδιναβία και τις Κάτω Χώρες. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων εθελοντών στον γερμανικό στρατό προσήλθε απ’ το 1943 και μετά.




 Τα κυριότερα στοιχεία για την ανάρτηση είναι από την μονογραφία του Ιάκωβου Χονδροματίδη "Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα".

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Aριστεροί μύθοι και πικρές αλήθειες για τα Δεκεμβριανά

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας
Τὰ δραματικὰ γεγονότα τοῦ Δεκεμβρίου-Ἰανουαρίου 1944 στὴν Ἀθήνα ἔχουν δώσει λαβὴ γιὰ τὴν καλλιέργεια μίας ὁλόκληρης μυθολογίας ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ΚΚΕ καὶ ἄλλων συνιστωσῶν τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστερᾶς. Προσωπικὰ δὲν συμμερίζομαι ἀπόψεις τύπου μαῦρο-ἄσπρο (π.χ. ὅλοι οἱ δεξιοὶ εἶναι καλοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἀριστεροὶ εἶναι κακοί), ἀλλὰ πιστεύω ὅτι ἡ νέα γενιὰ Ἑλλήνων δὲν εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ τρέφεται μὲ τὴν μυθολογία καὶ τὴν παραφιλολογία μίας συγκεκριμένης παρατάξεως. Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω κάποιες παραμέτρους καὶ ὁρισμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα, ὥστε νὰ βοηθήσω τὴν ἀπαγκίστρωση τῆς νεοελληνικῆς ἱστοριογραφίας ἀπὸ μύθους συστηματικὰ καὶ περίτεχνα καλλιεργημένους ἐπὶ δεκαετίες...
 Η συνέχεια εδώ

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

MAKEΔONIKH TΡAΓΩΔIA 1941-44

  του  Δρ. ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΟΣ Ι. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας [ Ε.Μ.Ε.ΙΣ]
όπως δημοσιεύτηκε στην Αθηναϊκή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ από 25 έως και 29 Απριλίου 2006

Η ιστορική έρευνα της φοβερής για την πατρίδα μας 10ετίας 1940-50 και «η ιστορική τοπογραφία» διάφορων περιοχών της χώρας, αποκαλύπτει αργά αλλά σταθερά γεγονότα της εποχής, φθάνοντας ακόμη και σε προσωπικές λεπτομέρειες για τους πρωταγωνιστές .

Πρόσφατες έρευνες εκλεκτών νέων επιστημόνων, ιστορικών ερευνητών του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ [ΑΠΘ], φέρνουν σε φως τεκμήρια μεγάλης αξίας για την περίοδο και δίνουν εικόνα τελείως διάφορη από όσα δίνει ο καθημερινός τύπος και «παίζει» η κατευθυνόμενη τηλεόραση, με τρόπο βάναυσο και προσβλητικό της κοινής νοημοσύνης και της αλήθειας, την οποία έχουν βιώσει πολλοί επιζώντες Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια η άφθονη και προκλητική βιβλιογραφία με τη «φιλολογία των νικημένων», η οποία χαρακτηρίζεται από τη «γεύση της στρατιωτικής και προ παντός της ιδεολογικής συντριβής», αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια παραπλάνησης και ανόητης «ρεβάνς των ηττημένων»! Η προσεκτική και νηφάλια μελέτη των νέων ιστορικών, φανερώνει την αλήθεια, που τόσα πολλά χρόνια σκεπάζονταν από το βούρκο της συκοφαντίας, τη λάσπη του χρόνου και την καθαρή πολιτική εκμετάλλευση .

Οι νέοι ιστορικοί, ακολουθώντας κυριολεκτικά το «μίτο της Αριάδνης» για τον Ελληνικό Βορρά, ξαναζωντανεύουν το κατοχικό δράμα, αποκαλύπτουν την αλήθεια και τονίζουν ότι ο «επίσημος» διαχωρισμός της Κατοχής [1941-44] από την περίοδο της ανοικτής σύγκρουσης [1946-49], με την ενδιάμεση «Λευκή τρομοκρατία» [1945-46], όπως παραπλανητικά ονομάζεται η περίοδος αυτή, δημιούργησε μια κυριολεκτικά «προκατασκευασμένη και αυθαίρετη» νέα καταγραφή της ανάμνησης της εποχής. Η θεωρία αυτή που αποτέλεσε τον «ιδρυτικό μύθο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας», κατασκευάσθηκε από την αριστερά και υποχρεώθηκε να την δεχθεί ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. 

 H συνέχεια εδώ

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Η υπόθεση Ντόναλντ Στοτ


Μία από τις πλέον περίεργες υποθέσεις της Κατοχής, ήταν η υπόθεση Ντόναλντ Στοτ.  Η αριστερή ιστοριογραφία αρέσκεται στο να την χρησιμοποιεί σαν "απόδειξη" για την συνεργασία μεταξύ Άγγλων, Γερμανών και ελληνικών εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων κατά του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
  
 Ένα ενδεικτικό δημοσίευμα είναι το παρακάτω όπως παρατίθεται στον Ριζοσπάστη:

Την ίδια στιγμή (Νοέμβρης του 1943), ο πράκτορας των Εγγλέζων, Νεοζηλανδός λοχαγός Ντόναλντ Στοτ πραγματοποιούσε στο σπίτι του διορισμένου δημάρχου Αθήνας, Αγ. Γεωργάτου, δύο χωριστές και αποκαλυπτικές για το περιεχόμενό τους συσκέψεις. Μία, με τον εξουσιοδοτημένο από το Βερολίνο Γερμανό αξιωματικό Λόος και μία, με τους ηγέτες των δωσιλογικών εθνικιστικών οργανώσεων, των Ταγμάτων Ασφαλείας, της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας Πόλεων, του ΕΔΕΣ Αθήνας, (Παπαγεωργίου, Παπαθανασόπουλου, Βεντήρη, Γρίβα, κλπ.). Η πρώτη αποσκοπούσε στη διερεύνηση των δυνατοτήτων χωριστής αγγλογερμανικής συμφωνίας, με σκοπό την παύση του πολέμου, ώστε να σταματήσει η προέλαση του σοβιετικού "Κόκκινου Στρατού" στο ανατολικό μέτωπο. Η δεύτερη, στην οποία παραβρέθηκε και αξιωματικός της Γκεστάπο, στόχευε στο ξεπέρασμα των διαφορών, που έχουν μεταξύ τους οι δωσιλογικές οργανώσεις και στη συνένωσή τους στην ομοσπονδιακή οργάνωση, Πανελλήνιος Απελευθερωτικός Σύνδεσμος. Κατέληξε δε στη σύνταξη και υπογραφή συμφώνου αντικομμουνιστικής συνεργασίας, που υπέγραψαν όλοι οι μετέχοντες αντιπρόσωποι.

To παραπάνω απόσπασμα διαστρεβλώνει πλήρως τα ιστορικά γεγονότα. Για να το αποδείξουμε αυτό, θα βασιστούμε, όχι σε κάποιον δεξιό, φασίστα ή εθνικιστή, αλλά στον ένθερμο φιλοεαμικό ιστορικό Χάγκεν Φλάισερ ο οποίος στον δεύτερο τόμο του έργου του «Στέμμα και Σβάστικα» αφιερώνει ξεχωριστό κεφάλαιο στην υπόθεση Ντον Στοτ.

 Ο Στοτ ήταν νεοζηλανδός λοχαγός που έδρασε στην Ελλάδα κατά τον Β’Π.Π. Ήταν ένας απ΄τους 6  τολμηρούς σαμποτέρ του βρετανικού στρατού που -παρά την άρνηση του ΕΛΑΣ να τους βοηθήσει- ανατίναξαν την γέφυρα του Ασωπού τον Ιούνιο του  1943 κάτω απ΄την μύτη των Γερμανών.
  
 Τον Σεπτέμβριο του 1943 ο Στοτ διατάσσεται απ΄την SOE Καϊρου να μεταβεί στην Αθήνα προκειμένου να αρχίσει επιχειρήσεις σαμποτάζ εναντίον των αεροδρομίων στο Καλαμάκι, στο Τατόι, στην Ελευσίνα και στα Μέγαρα. Οι πρώτες του αναγνωριστικές αποστολές στους πιθανούς στόχους δείχνουν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για άμεσο χτύπημα. Δεν μένει όμως αδρανής.  Αποφασίζει να δημιουργήσει πρώτα μία δύναμη κρούσης μέσα στην πρωτεύουσα ώστε να προετοιμάσει το έδαφος για την επιχείρηση.
 Ο Στοτ δεν απευθύνεται  προς το ΕΑΜ, αλλά προς τις εθνικές οργανώσεις των Αθηνών. Αν και είχε διατελέσει σύνδεσμος με τον ΕΛΑΣ της Αττικοβοιωτίας με τον οποίο είχε αρκετά καλή συνεργασία, εντούτοις από ένα σημείο και μετά οι σχέσεις του με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ είχαν χαλάσει. Οι λόγοι είχαν να κάνουν με την έκρηξη του εμφυλίου ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ, την αντιβρετανική προπαγάνδα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και την αριστερή τρομοκρατία κατά των αντιφρονούντων Ελλήνων. Αυτά τουλάχιστον κατήγγειλε ο ίδιος ο Στοτ σε σήμα του προς το Κάιρο.

 Στην Αθήνα λοιπόν έρχεται σε επαφή με τον Παναγιώτη Σιφναίο, αρχηγό της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνική Δράση, που λίγο καιρό πριν εί χε πρωτοστατήσει στην ίδρυση του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΠΑΣ), μιας χαλαρής συμμαχίας 10 περίπου εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων.
Στις 4 Νοεμβρίου στο σπίτι του Σιφναίου γίνεται συνάντηση του Στοτ με εκπροσώπους της Εθνικής Δράσης, του ΕΔΕΜ, της Χ, του ΕΔΕΣ Αθηνών, της ΕΚΟ, της ΡΑΝ και της Τρίαινας. Φυσικά δεν υπήρχε κανείς εκπρόσωπος της Γκεστάπο όπως ισχυρίζονταν οι κομμουνιστές.
 Οι Έλληνες εκπρόσωποι και ο Στοτ υπέγραψαν μία συμφωνία με την οποία έθεταν τις οργανώσεις τους υπό τις διαταγές του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ) για την εκτέλεση επιχειρήσεων δολιοφθοράς και κατασκοπίας, την παρενόχληση της αποχώρησης των Γερμανών και την πρόληψη καταστροφών από αυτούς. Στην συνάντηση συμμετέχει και ο ταγματάρχης Σειραδάκης της υπηρεσίας πληροφοριών του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης της κατοχικής κυβέρνησης,που επίσης υπέγραψε την συμφωνία. Η παρουσία ενός υπουργού της κατοχικής κυβέρνησης δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Δίχως προσβάσεις στον κατοχικό κρατικό μηχανισμό ήταν αδύνατο να γίνει αποτελεσματική κατασκοπία προκειμένου να έχει επιτυχία οποιαδήποτε ενέργεια δολιοφθοράς.
Παράλληλα οι υπογράφοντες υποχρεώνονται να προστατεύσουν και να περιφρουρήσουν την πόλη από την εκκένωσή της ως την άφιξη των συμμαχικών στρατευμάτων αποτρέποντας έτσι βίαιη επικράτηση οποιασδήποτε παρατάξεως.
 Είναι προφανές ότι το τελευταίο στρεφόταν σαφώς κατά του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και υπερέβαινε τις αρμοδιότητές του Στοτ καθώς δεν είχε τέτοια εξουσιοδότηση. Μόλις η SOE Καϊρου ενημερώθηκε για αυτό το τελευταίο σκέλος της συμφωνίας τον επέπληξε και του τόνισε ότι δεν πρέπει να παίρνει μέρος σε πολιτικές υποθέσεις. 
 
Ο νεοζηλανδός όμως συνέχισε ακάθεκτος και κατόπιν μεσολάβησης του κατοχικού δημάρχου Αθηναίων Γεωργάτου κανονίζεται συνάντηση στις 13/11/43 (πιθανότερη ημερομηνία κατά τον Φλάισερ) στο σπίτι του τελευταίου με Γερμανούς αξιωματούχους.  Δεν είχε βέβαια καμμία τέτοια εξουσιοδότηση. Όταν μάλιστα μέρικες μέρες πριν είχε αναφέρει το ενδεχόμενο διενέργειας μίας τέτοιας συνάντησης η SOE Καϊρου του είχε απαγορέψει  ρητώς να έχει οποιαδήποτε συνομιλία με Γερμανούς, και τον διέταξε να επιστρέψει στο Κάιρο. Ο Στοτ όμως δεν έλαβε ποτέ το σχετικό μήνυμα διότι είχε χαλάσει ο ασύρματός του. Έτσι η συνάντηση έγινε κανονικά και το θέμα της ήταν οι διαπραγματεύσεις για μία χωριστή ειρήνη μεταξύ Άγγλων και Γερμανών που θα εφαρμοστεί σε πρώτη φάση στον ελλαδικό χώρο.

 Οι Γερμανοί αξιωματούχοι ήταν ο συνταγματάρχης Λόος της GFP (και όχι της Γκεστάπο), ο διερμηνέας του και ο διπλωμάτης Σταίρκερ. Δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι απ’το Βερολίνο, απλά ο Χίτλερ είχε δώσει το δικαίωμα να γίνουν βολιδοσκοπήσεις και αυτό επειδή τον είχαν διαβεβαιώσει ότι η πρωτοβουλία ήταν των Βρετανών. Η πραγματικότητα ήταν βέβαια ότι η πρωτοβουλία ήταν του Στοτ που λειτουργούσε αυτόβουλα και χωρίς καμμία σχετική διαταγή.
 Έγιναν κάποιες προτάσεις εκ μέρους των Γερμανών τις οποίες ο Στοτ δέχτηκε να μεταφέρει στους ανωτέρους του. Κατόπιν γύρισε στην Μέση Ανατολή, όπου ανακρινόταν επί 2 εβδομάδες. 
 Φυσικά η επιπόλαια πρωτοβουλία του για συνεννόηση με τους Γερμανούς δεν είχε καμμία συνέχεια. Το μόνο ορατό αποτέλεσμα που είχε ήταν να δώσει την ευκαιρία στους κομμουνιστές να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα μιλώντας για κοινή συνάντηση Άγγλων-Γερμανών-Ελλήνων με αντικομμουνιστικούς σκοπούς,  κάτι όμως που ποτέ δεν συνέβη.

 Συμπέρασμα: Ο Στοτ έκανε δύο συναντήσεις στην Αθήνα.
-          Η πρώτη ήταν με εκπροσώπους των εθνικών οργανώσεων με θέμα τον περαιτέρω συντονισμό της αντιστασιακής τους δράσης και με μία αντι-εαμική χροιά. Αν και ο Στοτ δεν είχε εντολή για το τελευταίο, εν τούτοις αυτή η κίνηση ήταν δικαιολογημένη καθώς τις ημέρες εκείνες μαινόταν ο εμφύλιος ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ στην Ήπειρο και οι εμφανείς προθέσεις ολοκληρωτικής κυριαρχίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν μοιραίο να προκαλέσουν αντιδράσεις.
-          Η δεύτερη ήταν με Γερμανούς αξιωματούχους σε άλλο σπίτι, άλλη μέρα, και με διαφορετική θεματολογία απ’την πρώτη με την οποία δεν πρέπει επ’ουδενί να συγχέεται .

Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και ο πασίγνωστος για τα φιλοεαμικά του αισθήματα  Χάγκεν Φλάισερ,  ο οποίος  δεν δίσταζε να χαρακτηρίσει -εμμέσως πλην σαφώς- ως δοσίλογη σύσσωμη την μη-εαμική αντίσταση,  καταρρίπτει  πανηγυρικά τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των κομμουνιστών για την υπόθεση Στοτ.




Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ καπηλεύεται επιτυχές αποτέλεσμα επιχείρησης στην οποία είχε αρνηθεί να συμμετάσχει


 Ο χρήστης με το ψευδώνυμο "Δαίδαλος" ανακάλυψε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Βρήκε το φύλλο νο.2 της 24-07-1943 της εφημερίδας "Επιμελητεία" της οργάνωσης Επιμελητείας Του Αντάρτη (ΕΤΑ). Η συγκεριμένη οργάνωση ήταν επιφορτισμένη με το έργο της τροφοδοσίας των ανταρτών του ΕΛΑΣ, και φυσικά ελεγχόταν πλήρως απ'το ΚΚΕ/ΕΑΜ.
 Εδώ είναι το φύλλο της εφημερίδος:

και δίνουμε έμφαση στο παρακάτω άρθρο:
  που περιγράφει την ανατίναξη της γέφυρας του Ασωπού.

 Αν διαβάσει κάποιος ανίδεος το άρθρο, θα υποθέσει ότι την επιχείρηση την έκαναν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ!!!!

Η ιστορική πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική και πασίγνωστη. Η γέφυρα του Ασωπού ανατινάχτηκε από 6 Βρετανούς αξιωματικούς που διενέργησαν μόνοι τους την επιχείρηση, μετά την κατηγορηματική άρνηση του ΕΛΑΣ να συνδράμει στην αποστολή.

 Έχουμε λοιπόν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να αρνείται την συμμετοχή του σε μία επιχείρηση, και στην συνέχεια να επιχειρεί δια των οργάνων του να καπηλευτεί την επιτυχή τέλεσή της από άλλους!!!

Με δύο λόγια: Όργιο παραπληροφόρησης από τον εαμικο τύπο της εποχής, με σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων για προσέλκυση οπαδών...

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Κατοχικός εμφύλιος και σταλινισμός

Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα γεγονότα στην Ελλάδα του 1941-44, έχουμε παρατηρήσει ότι τότε είχαν διαμορφωθεί δύο στρατόπεδα μεταξύ των Ελλήνων, το κομμουνιστικό και το αντικομμουνιστικό. Δύο στρατόπεδα εξαιρετικά ανόμοια μεταξύ τους.
 
 Από την μία πλευρά λοιπόν ήταν το ΚΚΕ και το πλήρης ελεγχόμενο απ'αυτό ΕΑΜ και ο στρατός του ο ΕΛΑΣ. Παράλληλα υπήρχαν και άλλες οργανώσεις παρακλάδια του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Π.χ η νεολαιίστικη οργάνωση ΕΠΟΝ, η ΟΠΛΑ (για την "βρώμικη δουλειά", κυρίως στα αστικά κέντρα), η ΕΤΑ (για την τροφοδοσία του ΕΛΑΣ), η Εθνική Πολιτοφυλακή (σε ρόλο αστυνομίας), το ΕΕΑΜ στα συνδικαλιστικά κ.ο.κ
 Αργότερα, τον Μάρτιο του 1944 ιδρύθηκε και η ΠΕΕΑ, η λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού, η οποία επίσης ήταν υπό τον έλεγχο του ΕΑΜ, δηλαδή του ΚΚΕ.

 Όλο το παραπάνω πλέγμα οργανώσεων δρούσε ουσιαστικά σαν ένα σώμα, πράγμα λογικό αφού ήταν υπό την ολοκληρωτική καθοδήγηση και τον έλεγχο του μονολιθικού σταλινικού ΚΚΕ. Μπορεί να υπήρχαν -όπως είναι απολύτως φυσιολογικό- κατά καιρούς διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάποια ζητήματα, αλλά ο κανόνας ήταν ότι όλοι ήταν προσηλωμένοι, ενσυνείδητα ή μη, στον αγώνα του ΚΚΕ για την κατάληψη της εξουσίας.
 Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν όλοι τους κομμουνιστές. Απλά, θέλοντας και μη, ταυτίζονταν στην πράξη με τις επιδιώξεις του ΚΚΕ διότι ακόμα και να ήθελαν να κάνουν αλλιώς, δεν μπορούσαν.
 Το ΚΚΕ, μέσω του ΕΛΑΣ και των εαμικών οργανώσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω, ασκούσε ντε φάκτο εξουσία στο κομμάτι της ορεινής Έλλαδας που ήλεγχε. Και όταν ασκούν οι σταλινικοί εξουσία, ειδικά εν μέσω μιας πολύ σκληρής περιόδου όπως ήταν η Κατοχή, τότε τα περιθώρια ενοχλητικών -γι'αυτούς- παρεκκλίσεων είναι μηδαμινά.

 Στην αντίπερα όχθη, ήταν ο λεγόμενος αντι-εαμικός χώρος που αποτελούταν από διάφορες οργανώσεις και σχηματισμούς που αντιμάχονταν το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτού του ένοπλου αντι-κομμουνιστικού χώρου ήταν οι διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, η παντελής ανομοιογένεια και προφανώς η έλλειψη συντονισμού.
 Οι αντι-εαμικές ομάδες δεν βασίζονταν σε ένα ενιαίο κομματικό δίκτυο που θα τους εξασφάλιζε επικοινωνία και συντονισμό σε πανελλήνια κλίμακα. Ο καθένας αγωνιζόταν κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τον δικό του τρόπο, για τους δικούς του λόγους και με διαφορετική κίνητρα. Όλα αυτά καθιστούν απαγορευτική την ταύτιση όλων αυτών των οργανώσεων μεταξύ τους.
 Π.χ. με τον ΕΛΑΣ συγκρουόταν τόσο το 5/42 όσο και το σώμα του Πούλου. Μόνο που πρόκειται φυσικά για τελείως διαφορετικές περιπτώσεις που ουδεμία σχέση μεταξύ τους είχαν πέραν του ότι και οι δύο πολέμησαν τους κομμουνιστές.

 Αυτή η διασπορά όσον αφορά τις ρίζες, τους σκοπούς, την μορφή, τα κίνητρα και την δράση του αντι-εαμικού χώρου είχε σαν αποτέλεσμα να καθίσταται ένας θεωρητικά εύκολος στόχος για τους κομμουνιστές. Ένας μονολιθικός ολοκληρωτικός πειθαρχημένος σχηματισμός μπορεί να διαλύσει βήμα-βήμα διάφορους ενοχλητικούς εχθρικούς θύλακες που είναι απομονωμένοι, ασυντόνιστοι ή ακόμα και εχθρικοί πολλές φορές μεταξύ τους.
 Αυτήν την τακτική εφάρμοσε τότε το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εφόσον ευφυέστατα αντελήφθη το μεγάλο μειονέκτημα των αντιπάλων του. Η εφαρμογή όμως δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη.
 Αλλού τα κατάφερε, αλλού όχι. Αλλά ακόμα και εκεί που έδειχνε να τα καταφέρνει, δημιουργούνταν νέοι ισχυρότεροι αντι-εαμικοί θύλακες για τους οποίους έπρεπε να καταβάλλει ακόμη μεγαλύτερο φόρο αίματος για να τους διαλύσει, προκαλώντας παράλληλα πολλές παράπλευρες συνέπειες.
 Π.χ. απέτυχε να διαλύσει τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα στην Ήπειρο το φθινόπωρο του 1943, όπως απέτυχε να διαλύσει και τις ΕΑΟ/ΕΣΕΑ του Τσαούς Αντών στην ανατολική Μακεδονία στις αρχές του 1944. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτές οι αντιστασιακές οργανώσεις να συνεχίσουν την δράση τους αναγνωρισμένες και ενισχυόμενες απ'τους Συμμάχους, και φυσικά συνέχιζαν να υφίστανται και μετά την Απελευθέρωση.
 Η μη-διάλυσή τους είχε σαν αποτέλεσμα το να μην μπορέσει ο ΕΛΑΣ να μονοπωλήσει την εθνική αντίσταση όπως ήταν ένας αντικειμενικός του σκόπος.
 Όταν πλέον κατάφερε να επικρατήσει επί αυτών των δύο οργανώσεων, τον Δεκέμβριο του 1944, ήταν πολύ αργά από πολιτικής άποψης. Ειδικότερα η εκδίωξη των δυνάμεων του Ζέρβα απ'την Ήπειρο έγινε σε μία χρονική στιγμή που η μάχη των Αθηνών είχε πλέον πάρει άσχημη τροπή για τον ΕΛΑΣ, οπότε η νίκη επί του ΕΔΕΣ ήταν δώρον άδωρον.

 Παράλληλα, η επιτυχία του να διαλύσει τις αντιστασιακές οργανώσεις ΠΑΟ στην Μακεδονία και "Ελληνικός Στρατός" στην Πελοπόννησο, ήταν παροδική. Η λαϊκή αντίδραση που προκλήθηκε ήταν τέτοια που τα εξοπλισμένα απ'τους Γερμανούς πλέον Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο και ΕΕΣ στην Μακεδονία, ανέπτυξαν δυναμική πολλαπλάσια των διαλυθείσων εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων.
 Η δε διάλυση των Τ.Α και του ΕΕΣ ήταν πολύ δυσκολότερη και τόσο αιματηρή που κόστισε πολύ στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Όχι μόνο λόγω των πολύ σημαντικών απωλειών του αλλά και λόγω του μεγάλου πολιτικού κόστους που υπέστη καθώς η διάλυση των αντίπαλων σχηματισμών συνοδεύτηκε από αδικαιολόγητες και εκτεταμμένες σφαγές αμάχων  και αιχμαλώτων.
 Σε μία μεταβατική περίοδο (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος του 1944) όπου οι πολιτικές ισορροπίες ήταν λεπτές και εν μέσω αμοιβαίας καχυποψίας, τέτοια λουτρά αίματος σε εμφύλιες διαμάχες μόνο κακό έκαναν στην πολιτική προσπάθεια του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ για ολοκληρωτική επικράτηση καθώς λειτουργούσαν συσπειρωτικά για τους αντιπάλους του.

 Πολύ περισσότερο επιζήμια ήταν η τρίτη, τελευταία και πιο αιματηρή διάλυση του στρατιωτικού σκέλους της ΕΚΚΑ, του Συντάγματος 5/42. Επιτυχημένη μεν -έστω και οριακά- από στρατιωτικής άποψης, αλλα παντελώς επιζήμια πολιτικά. Η εν ψυχρώ δολοφονία του αιχμάλωτου Ψαρρού και πολλών στελεχών του 5/42, η μη-τιμωρία του υπευθύνου για την σφαγή ταγματάρχη Ζούλα, η ένοχη σιωπή της κυβέρνησης του βουνού για το θέμα, δημιούργησαν ένα πολύ βαρύ κλίμα για την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΠΕΕΑ που λίγες μέρες μετά κατέβηκε στον Λίβανο για την γνωστή σύσκεψη. Όπως ήταν αναμενόμενο, εκεί ήταν ψυχικά και πολιτική απομονωμένη. Ακόμα και ο αρχηγός της ΕΚΚΑ, Κ.Καρτάλης που ως τότε κρατούσε μία φιλοεαμική στάση, στράφηκε ολοκληρωτικά εναντίον τους αφού ο Ψαρρός εκτός από συνεργάτης ήταν και προσωπικός του φίλος.

 Συνοψίζοντας, βλέπουμε ότι η σταλινική νοοτροπία ήταν ευχή και κατάρα ταυτόχρονα για το ΚΚΕ/ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Από την μία πλευρά του εξασφάλισε το πλεονέκτημα της συνοχής και της μονολιθικότητας, (χαρακτηριστικά που δεν είχε ο αντιεαμικός χώρος)  κάτι που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο στο επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά απέτυχε παταγωδώς στην σωστή διαχείριση των στρατιωτικών του επιτυχιών. Ο λόγος αυτής της αποτυχίας έγκειται στην σταλινική νοοτροπία της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των αντιπάλων, της δολοφονίας αιχμαλώτων, της θεσμοθέτηση της "οικογενειακής ευθύνης", των ανηλεών διώξεων εις βάρος αντιφρονούντων. Όλα αυτά τελικώς έβλαψαν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πολύ περισσότερο απ'ότι το ωφέλησαν οι στρατιωτικές νίκες εις βάρος άλλων Ελλήνων.
  Και αν κάποιος αναρωτιέται, αν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, η απάντηση είναι όχι. Από την στιγμή που το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν διαποτισμένο  με την σταλινική νοοτροπία, τότε μοιραία θα απολάμβανε και τα καλά και τα κακά αυτής.
 Το μόνο οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι ο ίδιος ο Στάλιν δεν τους υπολόγιζε ιδιαίτερα... Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης ανάρτησης....

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Ιστορία της αντιστασιακής οργάνωσης Χ

 
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισέρχονται στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941. Ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου έχει υπογράψει την παράδοση των ελληνικών στρατευμάτων. Η Γερμανική σημαία κυματίζει στην Ακρόπολη. Ο Γολγοθάς της Γερμανικής κατοχής για τον λαό της Αθήνας μόλις έχει ξεκινήσει….
 

ΙΔΡΥΣΗ- ΗΓΕΣΙΑ- ΣΚΟΠΟΙ

Η ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης «Χ» έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1941 υπό  άκρα μυστικότητα  όπως άλλωστε υποδηλώνει και το όνομα της. Ιδρυτής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης της υπήρξε ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Γεώργιος Γρίβας. Ο Γρίβας ήταν ένας έμπειρος αξιωματικός με μάχιμη υπηρεσία στην Μικρασιατική εκστρατεία όσο και στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940. Είχε φήμη άριστου επιτελικού αξιωματικού με γνώσεις και αδάμαστη θέληση. Στο παρουσιαστικό βέβαια, ομολογουμένως έχανε. Ήταν κοντός, μικρόσωμος και γενικά το παρουσιαστικό του κάθε άλλο παρά επιβλητικό ήταν.
Η έλλειψη φυσικών χαρισμάτων αντισταθμιζόταν με μια αποφασιστικότητα, μια άκρατη ζωτικότητα και δραστηριότητα, υπερκαλυπτόταν από την απόλυτη πίστη του Γρίβα στην Ελλάδα και στα πεπρωμένα της. Είχε συγκροτημένη ιδεολογία τόσο κοινωνική όσο και εθνική, την οποία δεν απέβαλλε καθ’όλη την διάρκεια του πολυκύμαντου βίου του.
Ο Γρίβας ήταν αποφασισμένος να αντισταθεί στον κατακτητή βοηθώντας την Βασιλική κυβέρνηση που ήταν εξόριστη στην Μ. Ανατολή. Άρχισε με άκρα μυστικότητα να μυεί κατώτερους εν ενεργεία έλληνες αξιωματικούς εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του και την θέση του στα αρχεία του Ελληνικού στρατού. ΤΟ 1942 ήρθε σε επαφή με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις (ΡΑΝ, «στρατιωτική ιεραρχία», «Τρίαινα», «ΣΕΟΜ») καθώς και με τον Παπάγο. Παράλληλα είχε σημαντικές επαφές με τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τον πρώτο αντιστασιακό, ο οποίος είχε εκθρονιστεί γιατί αρνήθηκε να ορκίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση. Ο αρχιεπίσκοπος είχε συνεχή επαφή με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση και ήταν αυτός ήταν που καθοδήγησε και όρκισε τον Γρίβα στους εθνικούς σκοπούς της οργάνωσης.
Οι σκοποί της οργάνωσης ήταν
1.      Απελευθέρωση της Ελλάδος
2.      Αποκατάσταση επαφής με τους Συμμάχους και πίστη στην Βασιλική κυβέρνηση της Μ. Ανατολής
3.      Παροχή πολύτιμων πληροφοριών και άλλων υπηρεσιών στους συμμάχους.
4.      Οργάνωση αγωνιστικών ένοπλων πυρήνων σε όλη την Αθήνα με σκοπό την εκπλήρωση των στόχων αυτών.
 
 Η συνέχεια εδώ

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

EAM-ΕΛΑΣ, Τσάμηδες και Αλβανοί.


  Πήραμε στην προηγούμενη ανάρτηση μία μικρή ιδέα για το πως χειρίζονταν οι κομμουνιστές το θέμα με τους Βούλγαρους.
  Δεν σταμάτησαν όμως εκεί.
 Παρόμοια τακτική ακολούθησαν και με τους Τσάμηδες.

 Ενδιαφέροντα στοιχεία παρατίθενται στο βιβλίο "Συμπόσιο για την Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης" εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
 Για όποιον δεν γνωρίζει να τονίσουμε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο έχουν καταγραφεί οι εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν στο συγκεκριμένο Συμπόσιο το οποίο είχαν οργανώσει το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών και τα περιοδικά Εθνική Αντίσταση και Επιστημονική Σκέψη. Οι εργασίες του Συμποσίου διεξήχθησαν στις 23-26 Οκτωβρίου 1984 στην αίθουσα συνεδρίων του ΚΚΕ στον Περισσό.
Πρόκειται λοιπόν για σκληροπυρηνική αριστερή έκδοση.

 Οι ίδιοι λοιπόν οι κομμουνιστές ομολογούν ότι απ'τον Αύγουστο του 1943 ακόμα είχαν συνάψει συμφωνίες με τους Τσάμηδες:


                                     
                                             


    "Συμπόσιο για την Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης" σελ.162-3.

 Συνεργάζονταν λοιπόν επισήμως με τους Τσάμηδες που είχαν συστήσει και το Απελευθερωτικό Μέτωπο Τσαμουριάς!
 Ως γνωστόν οι Τσάμηδες κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν στην υπηρεσία των κατακτητών και δρούσαν ανθελληνικά. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για οποιασδήποτε μορφής φιλελληνική αντιστασιακή τους δράση κατά την Κατοχή. Παρ'ολ'αυτά είχαν συστήσει και Απελευθερωτικό Μέτωπο Τσαμουριάς και συνεργάζονταν με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ...

 Βλέπουμε επίσης ότι στην συγκεκριμένη σύσκεψη συμμετείχε εκπρόσωπος του ΕΑΜ, των Τσάμηδων, του ΚΚ.Αλβανίας, συζητήθηκαν (υποτίθεται) προβλήματα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία (ούτε λόγως για Β.Ήπειρο) αλλά δεν βλέπουμε πουθενά εκπρόσωπο των Ελλήνων βορειοηπειρωτών! 

 Αξιοπερίεργο, αν όχι ύποπτο, είναι το γεγονός ότι ενώ γίνεται λόγος για μία απόφαση που πάρθηκε στην σύσκεψη, εντούτοις οι λεπτομέρειες αυτής δεν αναφέρονται πουθενά...
 Αν θυμηθούμε τις "πατριωτικές" θέσεις του ΚΚΕ πάνω στο βορειοηπειρωτικό ζήτημα, τότε βέβαια μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις....


Συνεχίζοντας παρακάτω στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε:

                                              σελ.163.

 
 Μεσούσης της επίθεσης που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ κατά του ΕΔΕΣ το φθινόπωρο του 1943, οι ελασίτες ζητούσαν απ'τους Αλβανούς κομμουνιστές την ενίσχυση του 15ου Συντάγματός τους που πολέμαγε τον Ζέρβα.
  Πρόκειται λοιπόν ξεκαθαρα για μία ελληνο-αλβανική κομμουνιστική συνεργασία κατά των Ελλήνων αντιστασιακών του ΕΔΕΣ.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

ΚΚΕ: Πατριώτες στα λόγια, φιλοβούλγαροι στις πράξεις.


Στις 1-2 Σεπτεμβρίου 1944 διεξήχθη πανελλαδική σύσκεψη του ΕΑΜ στην Ευρυτανία με αντιπροσώπους απ’όλη την ηπειρωτική Ελλάδα.
 Με ειδικό ψήφισμα εγκρίθηκε σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ.
 Μεταξύ άλλων στην απόφαση συμπεριλαμβανόταν και το παρακάτω:


 "Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στον Πόλεμο και  στην Αντίσταση 1940-1945" του Αλέκου Παπαπαναγιώτου, σελ.121.
 
  Δεν πρόλαβαν όμως να περάσουν μερικές μέρες και η Βουλγαρία μετεστράφη υπέρ των Συμμάχων (ουσιαστικά υπέρ της ΕΣΣΔ μόνο, αφού σοβιετικά στρατεύματα ήταν σε βουλγαρικό έδαφος) και εναντίον του Άξονα.
 Οι Βούλγαροι όμως παρέμεναν με το έτσι θέλω στα κατεχόμενα απ’αυτούς ελληνικά εδάφη της ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Και όχι μόνο παρέμεναν, αλλά συνεργάζονταν θαυμάσια με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επιτρέποντας στα τμήματά του να εισέρχονται στις πόλεις, τα εξόπλιζαν κατάλληλα, και πολεμούσαν από κοινού τους αντιστασιακούς του Τσαούς Αντών.
Οπότε οι ψευτο-αντιβουλγαρικές διακηρύξεις του ΕΑΜ μερικές μέρες πριν, διαψεύδονται πανηγυρικά εντός ολίγων ημερών.
  
 Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η απάτη αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερη αν δούμε το παρακάτω απόσπασμα που δείχνει ότι οι μονάδες του ΕΛΑΣ στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη είχαν ήδη στις τάξεις τους Βούλγαρους πολύ πριν το ΕΑΜ βγάλει την παραπάνω αντιβουλγαρική κορώνα που προφανώς απευθυνόταν σε αφελείς.
 Ιδού:


απ΄το "Συμπόσιο για την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης" εκδ.Σύγχρονη εποχή, σελ. 138-9.

 Παρά την προφανέστατη εξαπάτηση των όποιων αφελών επέμεναν να υποστηρίζουν το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, η κοροϊδία εκ μέρους των κομμουνιστών συνεχιζόταν.
 Στις 24 Οκτωβρίου 1944 δημοσιεύεται απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ με ημερομηνία 17 Οκτωβρίου 1944 με τίτλο:  "Πάνω στην απελευθέρωση της Αθήνας"
 Σε αυτή μεταξύ άλλων αναφέρεται το παρακάτω εκπληκτικό:


  


"Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στον Πόλεμο και  στην Αντίσταση 1940-1945" του Αλέκου Παπαπαναγιώτου, σελ.144.

  Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε:
-          Βούλγαρους στρατιώτες να εντάσονται στον ΕΛΑΣ απ’το καλοκαίρι του 1944
-          Τον Σεπτέμβριο του 1944 το ΕΑΜ να δηλώνει ότι δεν θα εγκαταλείψει τα όπλα αν και ο τελευταίος Βούλγαρος δεν εγκαταλείψει την Ελλάδα. Χωρίς βέβαια να κάνει διάκριση μεταξύ των Βουλγάρων.
-          Μερικές μέρες μετά και ως το τέλος Οκτωβρίου, ο  –καθοδηγούμενος απ’τους κομμουνιστές πλέον- βουλγαρικός στρατός συμμαχεί ανοικτά με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και από κοινού στρέφονται κατά Ελλήνων αντιστασιακών.
-          Κατά την διάρκεια αυτής της βουλγαροκομμουνιστικής συνεργασίας, βγαίνει το ΚΚΕ και λέει ότι θα αγωνιστεί για την εκδίωξη του τελευταίου Βούλγαρου στρατιώτη!!!!!


     Ορισμός της απόλυτης εξαπάτησης του ελληνικού λαού απ’το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
                     Πατριωτικές αντιβουλγαρικές κορώνες στα λόγια
                      Εθνοπροδοτικός φιλοβουλγαρισμός στην πράξη.


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Ανακοινωθέν-παραμύθι της ΚΕ του ΕΛΑΣ

   

Παραπάνω βλέπουμε το ανακοινωθέν της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ στις 9/12/1944, λίγες μέρες αφ'ότου είχαν ξεκινήσει τα δεκεμβριανά.

Η ΚΕ του ΕΛΑΣ είχε επανιδρυθεί στις 01/12/1944, ρύθμιζε τις πολεμικές ενέργειες των κομμουνιστών στα δεκεμβριανά και ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο του (εκτελών χρέη) Γ.Γ του ΚΚΕ, Γιώργη Σιάντου. Αυτός έλυνε και έδενε στην συγκεκριμένη επιτροπή (τα άλλα μέλη της ήταν οι στρατιωτικοί Μάντακας, Χατζημιχάλης και ο επιτελάρχης Λαγγουράνης και ήταν μάλλον διακοσμητικοί ή έστω συμπληρωματικοί) , άρα και το συγκεκριμένο ανακοινωθέν προφανέστατα τύγχανε της απόλυτης έγκρισής του.




Τα όσα αναφέρονται σε αυτό είναι πράγματι εντυπωσιακά!




- Λέει ότι "δυνάμεις του ΕΛΑΣ συνέλαβαν ένα τανκς της ορεινής ταξιαρχίας"!!!, κάτι απίθανο αφού η 3η ορεινή ταξιαρχία (η ταξιαρχία του Ρίμινι) δεν είχε φυσικά τανκς ούτε για δείγμα.




- Λέει ότι "η Σχολή Χωροφυλακής κατελήφθη από τον ΕΛΑΣ", κάτι που αποτελεί φαντασίωση του Σιάντου αφού ως γνωστόν το συγκεκριμένο κτίριο ουδέποτε κατελήφθη. Η Σχολή Χωροφυλακής βρισκόταν στην Μεσογείων και μαζί με το στρατώνα στο Γουδί όπου έδρευε η ταξιαρχία του Ρίμινι αποτέλεσαν ένα άπαρτο "κάστρο" για τον ΕΛΑΣ στο βόρειο τμήμα της πρωτεύουσας. Το αντίστοιχο "κάστρο" στο νότιο τμήμα ήταν το Σύνταγμα της Χωροφυλακης στου Μακρυγιάννη.




- Λέει ότι "κάψανε 400 χωροφύλακες και εδεσίτες στο ξενοδοχείο Μητρόπολις", κάτι που προφανώς και δεν συνέβη ποτέ αφού αν είχε γίνει θα ήταν κομβικό σημείο των δεκεμβριανών. Η πυρπόληση 400 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη...




- Λέει ότι "ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Γενική και Ειδική Ασφάλεια και όλα τα τμήματα", που είναι επίσης αναληθές. Η Γενική Ασφάλεια εκκενώθηκε μερικές μέρες αργότερα, και όχι την μέρα σύνταξης του ανακοινωθέντος.




- Λέει ότι "κατέρριψαν αγγλικό αεροπλάνο", που είναι φαντασίωση ολκής αφού στο χρονικό σημείο έκδοσης του ανακοινωθέντος (09/12/1944) η εμπλοκή των Άγγλων στις συγκρούσεις ήταν πολύ διακριτική και μάλλον υποτονική.






Μέσα σε ένα τόσο μικρό ανακοινωθέν εσωτερικής ενημέρωσης, κατάφεραν οι κομμουνιστές και είπαν τόσα ψέματα!! Τελείως εκτός πραγματικότητας.

Είναι να απορεί κανείς με την τάση τους να παραμυθιάζουν και να παραμυθιάζονται.







Το συγκεκριμένο ανακοινωθέν δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Κικίτσα "η Χη Μεραρχία του ΕΛΑΣ", σελ.439.

Ο Κικίτσας (το πραγματικό του όνομα ήταν Σαράντης Πρωτόπαπας) ήταν ο καπετάνιος της μεραρχίας.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Ο Ουάλας για την αντίσταση



Wallace, David J., 1914-1944


Βιογραφικό σημείωμα:
Wallace, David J., 1914-1944
David John Wallace (1914-1944) καταγόταν από παλιά και πλούσια οικογένεια της Σκωτίας. Πατέρας του ήταν ο David (EuanWallace (1892-1941), υπολοχαγός των Life Guards, του πλέον εκλεκτού Σώματος της βρετανικής Βασιλικής Φρουράς, και μητέρα του η λαίδη (MaryIdina Sackville of Petworth. Σπούδασε στα κολέγια Heathfield και Eton και αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία στο κολέγιο Balliol της Οξφόρδης. Το άριστα στο πτυχίο του τού εξασφάλισε μια υποτροφία για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής, με θέμα τα φραγκικά κάστρα στην Ελλάδα, γεγονός που τον οδήγησε στη χώρα μας, το 1939, για μια εκτεταμένη περιοδεία, μαζί με τη γυναίκα του. Η κήρυξη του πολέμου τον βρίσκει στην Ελλάδα, οπότε διορίζεται Ακόλουθος Τύπου στη Βρετανική Πρεσβεία, στην Αθήνα. 
   Τον Απρίλιο του 1941 εγκαταλείπει την Ελλάδα για να καταταγεί στο Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων (Kings Royal Rifle CorpsKRRC), του βρετανικού στρατού. Το 1943 επιλέγεται από το Foreign Office να σταλεί και πάλι στη χώρα μας, με το βαθμό του ταγματάρχη αυτή τη φορά (λόγω της αποστολής του), εξαιτίας της πείρας του γύρω από τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, σε μια εμπιστευτική αποστολή δίπλα στον ταξίαρχο Έντι Μάγιερς, επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα (SOE) και του Κοινού Γενικού Στρατηγείου των ανταρτών. Ο Wallace ήταν υποχρεωμένος να στέλνει τις παρατηρήσεις του απευθείας προς τις αρχές της χώρας του, σε σχέση με τις δραστηριότητες της SOE. Τις εμπειρίες του από την επαφή του με τις ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις, την κατάσταση στην Ελεύθερη Ελλάδα και την πολιτική τακτική συμφιλίωσης που ασκούσε ο επικεφαλής της SOE, περιέλαβε σε απόρρητη έκθεσή του προς τον Άγγλο πρέσβη Λίπερ, στο Κάιρο, στις 29 Αυγούστου 1943, η οποία παραδόθηκε τελικά στον βρετανό Υπουργό των Εξωτερικών, Anthony Eden, και άσκησε καθοριστική επίδραση στην αναδιαμόρφωση της πολιτικής των Άγγλων σε σχέση με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα και στην υποστήριξή τους προς τον βασιλέα Γεώργιο Β μετά την Απελευθέρωση. Τον Ιούλιο του 1944 ο Wallace επιστρέφει στην Ελλάδα με πλωτό μέσο από την Ιταλία, και ένα μήνα αργότερα φονεύεται, παίρνοντας μέρος στην επίθεση του ΕΔΕΣ κατά των Γερμανών στη θέση Μενίνα, κατά μήκος του δρόμου Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας, στις 17 Αυγούστου 1944, πριν κλείσει τα τριάντα του χρόνια.





 Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο «Βρετανική Πολιτική και αντιστασιακά κινήματα στην Ελλάδα, Η απόρρητη έκθεση του ταγματάρχη David J. Wallace», σε μετάφραση, επιμέλεια και σημειώσεις του Πέτρου Στ. Μακρή Στάικου. Το εισαγωγικό σημείωμα είναι του Στάθη Ν. Καλύβα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.


Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ


Tο EAM είναι μια πολιτική οργάνωση. O ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό του σκέλος, τελεί υπό τον απόλυτο έλεγχο των πολιτικών. Οποιοσδήποτε σοβαρός ισχυρισμός περί του αντιθέτου έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό και μια πολιτική που θα απέβλεπε στην προσπάθεια διαχωρισμού των δύο δεν θα είχε νόημα. Η επικεφαλής του ΕΛΑΣ τριανδρία περιλαμβάνει τον Ανδρέα Τζήμα, μέλος και εκπρόσωπο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, ο οποίος ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή από τους τρεις. Είναι ευρύτερα γνωστός με τα ψευδώνυμα Εύμαιος και Βασίλης Σαμαρινιώτης.


Επικεφαλής του ΕΑΜ είναι η Κεντρική του Επιτροπή στην Αθήνα. Ισχυρίζεται ότι το ΕΑΜ αποτελεί συνασπισμό αριστερών κομμάτων, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί κάλυψη της ηγεσίας του ΚΚΕ (έτσι αποκαλείται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος). Οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζω πως αποτελούν τακτικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ είναι ο Σιάντος, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο Τζήμας και ο Τσιριμώκος – αυτός πρώην βενιζελικός βουλευτής με το δικό του ασήμαντο Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Αγροτικό Κόμμα. Από τους τέσσερις εκπροσώπους που το ΕΑΜ έστειλε τον Αύγουστο στο Κάιρο, δύο, ο Τζήμας και ο Ρούσσος, είναι κομμουνιστές. Προτού αυτοί οι τέσσερις φύγουν για το Κάιρο, ο ταξίαρχος Myers κι εγώ είχαμε συναντήσεις με τον Σιάντο. Όσο ο Σιάντος ήταν παρών, ουδείς από τους άλλους άνοιξε το στόμα του.


Το ΕΑΜ αποτελεί πολύ μεγαλύτερη οργάνωση από τον ΕΔΕΣ, παρότι θα συγκέντρωνε λιγότερους οπαδούς αν οι αληθινοί σκοποί του ήταν γνωστοί και οι άνθρωποι ελεύθεροι να εκφράσουν τη γνώμη τους. Στο μεταξύ, διαθέτει, ίσως, 15.000 μόνιμους, εξοπλισμένους αντάρτες, έναντι των 5.000 του Ζέρβα, και επιπρόσθετα έναν σημαντικό αριθμό εφέδρων, για τους οποίους υπάρχουν διαθέσιμα όπλα. Η οργάνωσή του εκτείνεται σε ολόκληρη την Ελλάδα. Σε μερικές περιοχές, όπως λόγου χάρη στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία, είναι σχεδόν μόνο του στο πεδίο του αγώνα και έχει τον απόλυτο έλεγχο. Στη Ρούμελη ασκεί τον απόλυτο έλεγχο, έχοντας δύο φορές αφοπλίσει τον συνταγματάρχη Ψαρρό, όταν αντιλήφθηκε ότι προσπαθούσε να δημιουργήσει εκεί ανεξάρτητες ανταρτικές ομάδες. Ο συνταγματάρχης Ψαρρός ξαναδημιουργεί τις ομάδες του. Με βάση το ίδιο συμφωνητικό, το ΕΑΜ προσπαθεί τώρα να διεισδύσει στην Ήπειρο, ως αντίπαλος του Ζέρβα. Αναπτύσσεται, επίσης, γρήγορα στην Πελοπόννησο. Πάλι σε σύγκριση με τον ΕΔΕΣ, το ΕΑΜ διαθέτει μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και αποτελεσματική διοικητική οργάνωση, με την οποία είναι ικανό να συντηρεί και να τροφοδοτεί τις ένοπλες ομάδες του στην επαρχία. Τον πρώτο καιρό, η αποτελεσματικότητα και η ευρεία εξάπλωσή του στηρίχτηκαν στη βία. Όλα τα αγαθά και οι υπηρεσίες επιτάσσονταν ως αναγκαία, ενώ ο Ζέρβας ανέκαθεν πλήρωνε γι’ αυτά που χρησιμοποιούσαν οι ομάδες του. Όταν χρειαζόταν, αυτή τη μη δημοφιλή επίταξη την επέβαλλαν με λεηλασίες, βασανιστήρια, βιασμούς και φόνους. Η συγκεκριμένη πρακτική δεν ακολουθείται πλέον, έχει όμως αφήσει πίσω της μια κληρονομιά έχθρας και καχυποψίας στους επιζώντες. Διαθέτω όλες τις –από πρώτο χέρι– αποδείξεις που χρειάζομαι για να πειστώ ότι οι χωρικοί, τουλάχιστον στη δυτική Θεσσαλία, θα έδιναν τα πάντα για να απαλλαγούν από τον ζυγό του ΕΑΜ. Δεν φοβούνται ότι οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί θα παραμείνουν στην Ελλάδα για πολύ ακόμα. Φοβούνται, ωστόσο, τρομερά ότι το ΕΑΜ θα παραμείνει. Οργανώσεις του ΕΑΜ υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος, κατεχόμενες και μη. Γι’ αυτές δεν διαθέτω πληροφορίες από πρώτο χέρι κι από δεύτερο λίγες. Πολλοί από τους οπαδούς του Ζέρβα με διαβεβαίωσαν πως μια σημαντική ποσότητα από τα ελαφρά αυτόματα όπλα, με τα οποία εφοδιάστηκε το ΕΑΜ από τη SOE, έχουν σταλεί στις πόλεις και ειδικά στην Αθήνα, για οδομαχίες.


Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είναι κακά εκπαιδευμένοι και απειθάρχητοι. Πολλοί από τους Βρετανούς αξιωματικούς συνδέσμους θα πρόσθεταν ότι λίγοι απ’ αυτούς προτίθενται σοβαρά να πολεμήσουν τον Άξονα. Σίγουρα, δεν συμμετείχαν στην τελευταία σειρά των επιχειρήσεων για την καταστροφή των μέσων επικοινωνίας του εχθρού, πριν ακριβώς από την απόβαση στη Σικελία. Όλη η δουλειά έγινε από τους ίδιους τους Βρετανούς αξιωματικούς. Περιφέρονται φορτωμένοι με μαχαίρια και φισεκλίκια, προσπαθώντας να μοιάσουν στους ήρωες του 1821. Όλα τα κάνουν όποτε θέλουν εκείνοι, δεν χαιρετούν κανέναν στρατιωτικά και αποκαλούν τους πάντες –και τους αξιωματικούς τους– συναγωνιστές. Η δομή της διοίκησής τους, από το Γενικό Στρατηγείο μέχρι τη διμοιρία και την ομάδα, ακολουθεί το παλιό σύστημα των μπολσεβίκων: Ένας καπετάνιος ανάμεσα σ’ έναν στρατιωτικό σύμβουλο και σε έναν πολιτικό σύμβουλο. Ο τελευταίος διαθέτει απόλυτη δικαιοδοσία στους άλλους δύο. Είχα ελάχιστα έως καθόλου την ευκαιρία να γνωρίσω προσωπικά τους απλούς ελασίτες. Κάθε τέτοια απόπειρα, στο Γενικό Στρατηγείο όπου βρισκόμουν, θα γινόταν αμέσως αντιληπτή και θα προκαλούσε καχυποψία. Ούτε κανείς από τους στρατιώτες θα είχε ανταποκριθεί, σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται υπό παρακολούθηση.


Δεν μπορώ, συνεπώς, να δώσω μια ακριβή και λεπτομερή απάντηση στο ερώτημα: «Δεδομένου ότι η κεντρική διοίκηση του ΕΑΜ είναι κατά 90% κομμουνιστική, σε ποια έκταση και σε ποιο βάθος έχει εισχωρήσει ο κομμουνισμός στις τάξεις του;» Σίγουρα, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς συμβούλους είναι κομμουνιστές, ενώ έχει γίνει ευρύτατη προπαγάνδα, που αποκαλείται «διαφώτιση» ή πολιτική επιμόρφωση. Το ΕΑΜ, επίσης, εκδίδει έναν εκπληκτικό αριθμό τοπικών εφημερίδων. Σε όλες, τα 3/4 του χώρου τους είναι αφιερωμένα στη διαφώτιση, έναντι του 1/4 που καταλαμβάνουν οι ειδήσεις, από τις οποίες πάλι τα 3/4 αποτελούν νέα από τη Μόσχα.

Ήμουν παρών σε μία συγκέντρωση, λίγο έξω από την Καρδίτσα, οργανωμένη από το ΕΑΜ δυτικής Θεσσαλίας. Εκεί βρίσκονταν σχεδόν 3.000 άνθρωποι, εκπρόσωποι του ΕΑΜ από κάθε τοπική οργάνωση της δυτικής Θεσσαλίας και μερικοί από χωριά ολόκληρης της χώρας. Σε κάποια φάση της διαδικασίας, ένα ενθουσιώδες μέλος του Κόμματος κάλεσε το ακροατήριο σε ενός λεπτού σιγή, στη μνήμη 106 αριστερών ομήρων που είχαν πρόσφατα εκτελεστεί από τους Γερμανούς. Τουλάχιστον το 80% του πλήθους σήκωσε αμέσως το χέρι με τη γροθιά σφιγμένη, τραγουδώντας τον ύμνο της Διεθνούς. Και τούτο παρ’ όλες τις φρενήρεις προσπάθειες των οργανωτών να αποτρέψουν και τα δύο, καθώς φοβούνταν τις δυσμενείς εντυπώσεις που θα προκαλούσαν στους εκπροσώπους της Βρετανικής Αποστολής, όπως και, τουλάχιστον σε έναν, προκάλεσαν. Παρατήρησα, επίσης, πως η μνεία της Ρωσίας και του Κόκκινου Στρατού προξενούσε κάθε φορά περισσότερες επευφημίες από όσες οι αναφορές στους άλλους Συμμάχους.


Πολλή σκέψη και πολλά επιχειρήματα έχουν αφιερωθεί στην αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί του ΕΑΜ: Εννοεί αυτά που λέει, όταν δηλώνει πως δεν αποτελεί κόμμα και πως όταν λήξει ο αγώνας για την απελευθέρωση θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη; Ή προτίθεται να χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ για ένα πραξικόπημα, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας, κατά ή αμέσως μετά την απελευθέρωση; Και αν το επιχειρήσει, θα πετύχει; Ή θα αρκεστεί να λάβει μέρος στον αγώνα κατά του Άξονα και μετά να συμμετάσχει ισότιμα σε απόλυτα ελεύθερες εκλογές; Κανένα από τα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Ωστόσο, η δική μου απάντηση θα ήταν η εξής:


Οι κομμουνιστές ουδέποτε λένε αυτά που εννοούν, ούτε και εννοούν αυτά που λένε. Όμως το ΕΑΜ στο ιδρυτικό του μανιφέστο διατύπωσε καθαρά τους ακόλουθους δύο στόχους: Να διώξει τους εισβολείς του Άξονα και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή κυριαρχία. Κάθε νεοσύλλεκτος του ΕΛΑΣ έπρεπε να ορκιστεί ότι θα πολεμήσει και για τους δύο αυτούς σκοπούς και θα συνεχίσει να πολεμάει μέχρις ότου ο διοικητής του τού πει πως έχουν εκπληρωθεί. Ορκιζόταν προκαταβολικά πως αν επιχειρούσε να φύγει πριν από αυτή τη στιγμή, συμφωνούσε να τον εκτελέσουν. Και, βεβαίως, ένας αριθμός ανταρτών έχει ήδη εκτελεστεί. Τούτο σημαίνει, ασφαλώς, ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ ήθελε να είναι σίγουρη πως θα χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ την κατάλληλη στιγμή, εάν θεωρούσε ότι αυτό τη συνέφερε. Πρέπει να πω ότι μέχρι τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο αυτού του έτους, το ΕΑΜ αναμφισβήτητα καταγινόταν με τη μεθόδευση ενός βίαιου κομμουνιστικού πραξικοπήματος, με τη χρήση του ΕΛΑΣ. Ήλπιζε και περίμενε ότι το Ανατολικό Μέτωπο θα κατέρρεε ολότελα και ότι σύντομα θα έβλεπε τον Κόκκινο Στρατό στα Βαλκάνια. Στην Ελλάδα διέσυρε κάθε άλλη οργάνωση –πολύ συχνά και τη Βρετανική Αποστολή–, ενώ πάσχισε να διαλύσει κάθε ένοπλη ανταρτική ομάδα. Μόνον ο Ζέρβας ήταν πολύ ισχυρός για να τον διαλύσει το ΕΑΜ.


Η αδυναμία του να εξοντώσει τον Ζέρβα εκείνη την εποχή υπήρξε ασφαλώς ο κύριος παράγων για την πλήρη αλλαγή της πολιτικής του που επακολούθησε. Ο δεύτερος παράγων ήταν η οξύτατη αντίδραση του ίδιου του ελληνικού λαού εναντίον της πολιτικής της βίας του ΕΑΜ απέναντι σε όλες τις άλλες ανταρτικές οργανώσεις και στις προσπάθειές του να μονοπωλήσει τον εθνικό αγώνα. Αυτή η αντίδραση κορυφώθηκε τον Ιούνιο, όταν η Κεντρική Επιτροπή είχε αναμφισβήτητα αλλάξει την πολιτική της, αλλά δεν είχε ακόμα κατορθώσει να την επιβάλει. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δεύτερος αφοπλισμός του Ψαρρού προκάλεσε κύμα οργής στους δημοκρατικά σκεπτόμενους στην Αθήνα. Τόσο, ώστε η Κεντρική Επιτροπή, προκειμένου να αποκατασταθεί στην κοινή γνώμη, κατήγγειλε τα ίδια της τα σφάλματα και προχώρησε σε υπερβολικά γενναιόδωρη αποκατάστασή του. Έχει συμφωνήσει τώρα να αφήσει τον Ψαρρό να αποκτήσει τέσσερις φορές περισσότερα όπλα από ό,τι προηγουμένως. Ο τρίτος παράγων υπήρξε το γεγονός ότι, καθώς οι Γερμανοί άντεξαν στη ρωσική επίθεση, ενώ ταυτόχρονα οι Σύμμαχοι σημείωσαν τις λαμπρές τους επιτυχίες στην Αφρική, έγινε φανερό πως οι δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και όχι ο Κόκκινος Στρατός πρόκειται να απελευθερώσουν την Ελλάδα και, συνεπώς, είναι η Μεγάλη Βρετανία και όχι η Σοβιετική Ένωση που θα αποτελέσει την κυρίαρχη Μεγάλη Δύναμη στη χρονική περίοδο που θα ακολουθήσει. Γι’ αυτό τον λόγο, συνεπώς, πολιτική φανερά απαράδεκτη για τη Μεγάλη Βρετανία δεν θα είχε πιθανότητες επιτυχίας. Ο τέταρτος παράγων για την αλλαγή της πολιτικής του ΕΑΜ ήταν η επίδραση της Βρετανικής Αποστολής και, ειδικότερα, του ταξίαρχου Myers, ο οποίος αγωνίστηκε σταθερά να επιβάλει μια πολιτική μετριοπάθειας και αποφυγής ενός εμφυλίου πολέμου. Αυτή η προσπάθεια είχε αξιοσημείωτη επιτυχία και κατέληξε στην υπογραφή του συμφωνητικού των Εθνικών Ομάδων, νωρίτερα τον Ιούλιο. Βάση αυτής της νέας πολιτικής είναι ότι το ΕΑΜ πρέπει να εμφανιστεί, με κάθε θυσία, ως αξιοσέβαστο στα μάτια των οπαδών του, γενικά του ελληνικού λαού, των Βρετανών και, ίσως, του συνόλου των Ηνωμένων Εθνών.                                                                   Τυπική αλλά και πολύ σημαντική έκφραση αυτής της πολιτικής υπήρξε ο λόγος που εκφωνήθηκε στη συγκέντρωση κοντά στην Καρδίτσα, παρουσία μου και παρουσία του ταξίαρχου Myers, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Ομιλητής ήταν ο Ορφέας Βλαχόπουλος, ένας από τους ιδρυτές του ΕΑΜ, αν και σήμερα δεν συμμετέχει στην Κεντρική του Επιτροπή. Τώρα έχει τοποθετηθεί πολιτικός καθοδηγητής και εκπρόσωπος της Κεντρικής Επιτροπής στην Ήπειρο. Κατήγγειλε τα σφάλματα του παρελθόντος και ιδιαίτερα την απόπειρα για τη μονοπώληση του εθνικού αγώνα και για την εξόντωση άλλων πατριωτικών ανταρτικών ομάδων. Δήλωσε πως το ΕΑΜ επιθυμεί την ελεύθερη συνεργασία όλων των Ελλήνων και πως, όσο ο εισβολέας πατάει ακόμα στο ελληνικό έδαφος, δεν είναι καιρός για συζητήσεις και καβγάδες σχετικά με τον βασιλέα. Μετά την υπογραφή του συμφωνητικού, όλοι είναι στρατιώτες του [Γενικού Στρατηγείου] της Μέσης Ανατολής, υπερήφανοι γι’ αυτό και δεσμευμένοι να το αποδείξουν με λόγους και με πράξεις. Όσα μέλη εξακολουθήσουν να διατυπώνουν αμφιβολίες για την καλή πίστη των Βρετανών συμμάχων μας, πρέπει να διώχνονται από την οργάνωση, διότι η Κεντρική Επιτροπή έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους Βρετανούς. Το ΕΑΜ θέλει να προσχωρήσουν στις τάξεις του μόνιμοι αξιωματικοί κάθε πολιτικής απόχρωσης. Οι αξιωματικοί προέρχονται επίσης από τον λαό και ουδεμία πολιτική δέσμευση χρειάζεται να αναλάβουν.


 http://ellinikosemfilios.blogspot.com/2011/12/blog-post_01.html


 Το παραπάνω αποσπασμα της έκθεσης Ουάλας που γράφτηκε στις 29/08/1943 είναι πολύ ενδιαφέρον και προφανώς απεδείχθη ιδιατέρως εύστοχο όσον αφορά τις προθέσεις και τις μεθόδους του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
 Τα τονισμένα σημεία είναι δικά μας.