Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Το σημαντικό δεν είναι τι θα γίνει σε πιθανό πόλεμο, αλλά το τι θα γίνει μετά από αυτόν


 Αφού η συζήτηση περί πολέμου είναι εξαιρετικά επίκαιρη, ας πούμε και μεις κάποια πράγματα..

 Λοιπόν:
 Όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν, θεωρούμε ότι ένας πόλεμος ή μία γενικότερη έκρυθμη βίαιη κατάσταση, θα μπορούσε να αποβεί εξαιρετικά ωφέλιμη για το έθνος διότι ενδέχεται να οδηγήσει στην κατάρρευση του παρόντος τρισάθλιου ανθελληνικού κατεστημένου.
 Υπογραμμίζουμε την λέξη "ενδέχεται", επειδή τίποτα δεν είναι σίγουρο.
 Μπορεί να γίνει πόλεμος και -ανεξαρτήτως της έκβασής του- το καθεστώς να παραμείνει αλώβητο. Ναι, υπάρχει και αυτό το απευκταίο ενδεχόμενο.
 Για να μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους:
 Ένας πόλεμος είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για την κατάρρευση του καθεστώτος, αλλά από μόνος του δεν αποτελεί ΙΚΑΝΗ συνθήκη.
 Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο η παρούσα κατάσταση διαιωνίζεται δια της "σταθερότητας" τόσο ο Ελληνισμός βαδίζει με μαθηματική βεβαιότητα προς τον βιολογικό και πολιτισμικό αφανισμό του.

 Άρα συμπεραίνουμε ότι ένας πόλεμος θα μπορούσε δυνητικά να τρακουνήσει τους αποχαυνωμένους Έλληνες και να προκαλέσει μία ιστορική ασυνέχεια με θετικό πρόσημο, χωρίς όμως αυτό να είναι σίγουρο. 
Υπάρχουν τόσοι πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που καθιστούν επισφαλή οποιαδήποτε πρόβλεψη, αλλά υπάρχουν παράλληλα και δύο δεδομένα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη όσον αφορά τον ελληνικό λαό:

- Αυτό που είναι 1000% σίγουρο είναι ότι ο σημερινός ελληνικός λαός είναι απόλεμος εδώ και πάνω από 2 γενιές. Δεν έχουμε ιδέα τι είναι πόλεμος στην πράξη και ποιες είναι οι άμεσες και έμμεσες συνέπειές του. Τα βιβλία που ασχολούνται με πολεμικά γεγονότα και οι πολεμικές ταινίες δεν μπορούν με τίποτα να μας δώσουν να καταλάβουμε τι σημαίνει πόλεμος. Κάποια πράγματα μαθαίνονται μόνο στην πράξη.
 - Το άλλο σίγουρο είναι ότι αφενός μεν εξαιτίας της μακράς περιόδου ειρήνης που βιώνουμε απ΄το 1949 και μετά, και αφ'ετέρου εξαιτίας του γενικότερου κλίματος μαλθακότητας, θηλυκοποίησης, υπερευαισθησίας, φιλειρηνισμού, διεθνισμού, υλισμού και αρρωστημένου ναρκισσισμού που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία απ΄το 1974, έχει δημιουργηθεί μία κατάσταση διόλου ευνοϊκή όσον αφορά την ψυχολογική ετοιμότητα του λαού σε πιθανή πολεμική αναμέτρηση.

 Τα δύο παραπάνω στοιχεία δεν σημαίνουν υποχρεωτικά ότι η ελληνική κοινωνία θα καταρρεύσει ψυχολογικά, άρα και στρατιωτικά, σε περίπτωση σύρραξης.
 Σημαίνουν όμως ότι μία τέτοια κατάρρευση δεν είναι διόλου απίθανη.
 Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι εξαιρετικά πιθανή. Δυστυχώς.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι Τούρκοι υπερτερούν συντριπτικά στους δύο παραπάνω τομείς.
Δηλαδή:
- Είναι εμπειροπόλεμοι, αφού έχουν βασικότατο ρόλο στο πολεμικό θέατρο της Συρίας
- Είναι πιο ανθεκτικοί ψυχολογικά από κάθε άποψη αφού, πέραν του εμπειροπόλεμου στοιχείου, δεν έχουν επηρεαστεί απ΄την εισαγόμενη δυτική φλωροποίηση, μερικά στοιχεία της οποίας αναφέραμε παραπάνω.

 Σίγουρα οι Τούρκοι μπορεί να μειονεκτούν σε διάφορους στρατιωτικούς τομείς έναντι ημών, αλλά στο κομμάτι της κοινωνικής ψυχολογίας είναι σε πολύ καλύτερη θέση.

 Αν σε αυτό προσθέσουμε τους παράγοντες:
 - ανθελληνικό παρακράτος (που δεν γνωρίζουμε πως θα κινηθεί εν καιρώ πολέμου) και 
 - λαθρομετανάστες (μία κυριολεκτικά ασύμμετρη απειλή που μπορεί να προκαλέσει τεράστια προβλήματα στα μετώπισθεν), 
 - ελληνική ηγεσία (παντελώς ανυπόληπτη και με σαφώς εχθρικές προθέσεις για τον Ελληνισμό...)
 τότε αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί φενάκη να είμαστε υπεραισιόδοξοι...

 Σε καμμία περίπτωση δεν προσπάθουμε να δημιουργήσουμε κλίμα μιζέριας και ηττοπάθειας.
 Επιβάλλεται όμως να έχουμε συναίσθηση της πραγματικότητας και να μην πετάμε στα σύννεφα.

 Το σίγουρο είναι ότι το ανθελληνικό καθεστώς ΔΕΝ επιθυμεί πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας όχι μόνο για λόγους ιδεολογικούς (βλ. φιλειρηνισμός, αντιμιλιταρισμός) αλλά και γιατί φοβάται το πιθανό ενδεχόμενο μεταπολεμικών μη-προβλέψιμων αλυσιδωτών αντικαθεστωτικών αντιδράσεων.
 Απ'ότι φαίνεται όμως δεν είναι στο χέρι του, διότι ο Σουλτάνος δείχνει ότι έχει πάρει φόρα για τα καλά..

 Αυτό όμως που πρέπει να μας ενδιαφέρει πρωτίστως δεν είναι η όποια εξέλιξη θα έχει μία πιθανή πολεμική αναμέτρηση με τους Τούρκους. 
 Δεν αντιλέγουμε.. καλή και άγια η προάσπιση του ημετέρων κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι ο κυριότερος εχθρός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ, ούτε κανείς άλλος αλλοεθνής.
 Ο κυριότερος εχθρός είναι το εγχώριο ανθελληνικό κατεστημένο, και η ανατροπή του πρέπει να είναι ο αδιαπραγμάτευτος στόχος του κάθε εθνικιστή.

 Σε αυτόν τον στόχο πρέπει να είναι άπαντες προσηλωμένοι και όχι στο πως να "πάρουμε την Πόλη" (μαζί με τα 17.000.000 Τούρκων κατοίκων της...).

 Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι τόσο τι θα γίνει σε περίπτωση πολέμου κατά του εξωτερικού εχθρού που απειλεί να πάρει κάποιες βραχονησίδες ή κάποια νησιά. Για να μην παρεξηγηθούμε, και αυτά πρέπει να προασπιστούν αλλά δεν πρέπει να μείνουμε εκεί.
 Το ζητούμενο είναι τι θα γίνει μετά, διότι ο εσωτερικός εχθρός είναι πολύ πιο επικίνδυνος και πιο ύπουλος. Και αυτός δεν στοχεύει στην απώλεια νησιών, αλλά στην ανεπίστρεπτη καταστροφή του Ελληνισμού..
 Τι απ΄τα δύο είναι χειρότερο;