Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Η αναξιοπιστία των περιβόητων "μυστικών αρχείων της Βέρμαχτ" - μέρος Β'


 Εκεί που οι Γερμανοί τα είχαν χαμένα ήταν με την αριθμητική δύναμη των ανταρτών του Ζέρβα:

 - Η γερμανική αντικατασκοπία υπολόγιζε τον Νοέμβριο του 1943 τον αριθμό τους σε 30.000 (σελ.151)
 - Στις 15/01/1944 ο Γερμανός αρχιστράτηγος Θεσσαλονίκης έγραφε ότι ο Ζέρβας είχε 7-8.000 (σελ.151)
 - Τον Μάρτιο του 1944 η GFP τους υπολόγιζε σε 10.000 μάχιμους και 2.000 εφεδρικούς (σελ.151)
 - Τον Απρίλιο του 1944 η γερμανική αντικατασκοπία τους υπολογίζει σε 8.000 (σελ.151)
 - Τον Αύγουστο του 1944 οι Γερμανοί τους υπολόγιζαν σε 21.000 (σελ.152)
 - Σε έγγραφο με ημερομηνία 28/09/1944 αναφέρουν ότι είχε 25.000 (σελ.93)

 Ενδεικτικό της ασχετοσύνης των πληροφοριοδοτών των Γερμανών είναι κυρίως η πρώτη καταχώρηση όπου τον Νοέμβριο του 1943 οι αντάρτες του ΕΔΕΣ υπολογίζονταν σε 30.000! Εκείνη την χρονική περίοδο, ο Ζέρβας είχε απομείνει με διψήφιο αριθμό ανδρών και κινδύνευε να διαλυθεί εξαιτίας του διμέτωπου αγώνα απέναντι σε Γερμανούς και ελασίτες. Στην πορεία κατάφερε να ανασυγκροτηθεί. 
 Σε όλες τις παραπάνω πληροφορίες που είχαν οι Γερμανοί, απάντησε ένας απ΄τους πλέον αρμόδιους, ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου με επιστολή του που δημοσιεύτηκε στο παράρτημα του βιβλίου του Ενεπεκίδη όπου λέει ότι η αντάρτικη δύναμη του ΕΔΕΣ ποτέ δεν υπερέβη τις 7.000 (σελ.238).


Επίσης, σύμφωνα με τα περιβόητα γερμανικά αρχεία:

 - Οι ελασίτες εκτέλεσαν τον συνταγματάρχη Ψαρρό τον Μάιο του 1943 (σελ.41).
 Προφανώς ο πληροφοριοδότης των Γερμανών είχε μαντικές ικανότητες. Ο Ψαρρός εκτελέστηκε μεν απ΄τους ελασίτες, αλλά αυτό έγινε έναν περίπου χρόνο αργότερα...
- Τον Ιούνιο του 1944 ο Βελουχιώτης με 20 κομμουνιστές βουλευτές προκήρυξε την σοβιετική δημοκρατία Πελοποννήσου (σελ.74)
 Μπουρδολογίας το ανάγνωσμα. Ο όρος "σοβιετική δημοκρατία Πελοποννήσου" είναι προφανώς επινόηση κάποιου ευφάνταστου πράκτορα των Γερμανών, ενώ το ΚΚΕ μέχρι τότε ποτέ δεν είχε εκλέξει 20 βουλευτές.
 - Στις 15/01/1944 αναφέρθηκε ότι κάποιος Καρατάσος εκ Μακεδονίας που κατοικεί στην Σόφια χρίστηκε αρχηγός των βουλγαροελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων (σελ.85)
   Τυπική "πληροφορία" προϊόν φαντασιοπληξίας ανάξια σχολιασμού. Ο Καρατάσος ήταν απλά ένας αξιωματικός που είχε ενταχθεί στον ΕΛΑΣ της ανατολικής Μακεδονίας και τίποτα περισσότερο.
 - Ο Ζέρβας δήλωσε ότι θα αντισταθεί με όλα τα μέσα στην προέλαση των Ρώσων (σελ.77)
 Άγνωστη δήλωση του Ζέρβα που φυσικά δεν έγινε ποτέ, διότι ο άνθρωπος δεν ήταν ηλίθιος.
 Ο Ζέρβας με νύχια και με δόντια έμεινε όρθιος κόντρα στον ΕΛΑΣ και θα μπορούσε να προβάλλει αντίσταση στον πανίσχυρο Κόκκινο Στρατό; Και από γεωγραφικής άποψης δεν μπορούσε να το κάνει αυτό αφού ήταν περιορισμένος σε ένα μικρό κομμάτι της δυτικής Ελλάδας, ενώ οι Ρώσοι αν ήθελαν να μπουν στην Ελλάδα θα έμπαιναν μέσω Βουλγαρίας.
- Ο Ζέρβας συμπεριφέρθηκε νομιμοφρόνως απέναντι στις δυνάμεις κατοχής ως τον Αύγουστο του 1944 (σελ.93)
 Οι συγκρούσεις ΕΔΕΣ-Γερμανών σε Πάργα, Παραμυθιά, Αγίους Θεοδώρους κτλ τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1944, και άλλες μικρότερης έκτασης τον Μάιο του 1944 προφανώς και δεν δείχνουν νομιμοφροσύνη απέναντι στις δυνάμεις κατοχής..
 - Μετά την αποχώρηση των Γερμανών ο Ζέρβας θα κινηθεί με όλες τις δυνάμεις του για να καταλάβει την Αθήνα (σελ.94)
 Όπως όλοι ξέρουμε τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Οι Γερμανοί για μια ακόμη φορά τα κάνανε μαντάρα στις προβλέψεις που έκαναν βασιζόμενοι στις πληροφορίες που έπαιρναν απ΄τους πράκτορές τους.
- Ο Ζέρβας απολύθηκε απ΄το κρατητήριο στις 08/07/1944 και διέταξε να μην επιτίθενται κατά των Γερμανών. (σελ.95)
 Εδώ ο πράκτορας των Γερμανών ανακάλυψε σύλληψη του Ζέρβα (από ποιους;), εγκλεισμό του σε κρατητήριο και αποφυλάκισή του! Ολόκληρο μυθιστόρημα δηλαδή. Τα περί διαταγής του Ζέρβα για μη-επίθεση κατά των Γερμανών είναι αστειότητες αφού δεν υπάρχει καταγεγραμμένη καμμία τέτοια διαταγή και ειδικά το καλοκαίρι του 1944 είναι καταγεγραμμένες ευρείας κλίμακας συγκρούσεις του ΕΔΕΣ με Γερμανούς.
- Υπήρχαν "συμμορίες του ΕΔΕΣ στο Παγγαίον" (σελ.100)
Το Παγγαίον όρος βρίσκεται στην ανατολική Μακεδονία, πολύ μακριά απ΄τον χώρο δράσης του αντάρτικου ΕΔΕΣ που ουδέποτε αναπτύχθηκε εκεί.
- Ο Σβώλος ήταν ηγέτης των Ελλήνων εθνικιστών (σελ.108)
Ο Σβώλος ήταν ηγετικό στέλεχος του κόμματος ΕΛΔ που συμμετείχε στο ΕΑΜ, και ο ίδιος ανέλαβε πρωθυπουργός στην ελεγχόμενη απ΄τους κομουνιστές κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ. Ουδεμία σχέση δεν είχε με εθνικιστές.
 - Ο Κανελλόπουλος ήταν ηγέτης των κομμουνιστών διαννοουμένων (σελ.217)
  Ο Κανελλόπουλος ποτέ δεν υπήρξε κομμουνιστής.

- Υπήρξε συμφωνία ΕΔΕΣ-Μπαλιστών στην Πάργα στις 10/05/1944 (σελ.110)
 Μπαλιστές αποκαλούνταν τα μέλη της αλβανικής εθνικιστικής οργάνωσης Μπάλι Κομπετάρ. Αυτοί φυσικά δρούσαν στην Αλβανία και όχι στην... Πάργα, ενώ ήταν αδύνατο να υπάρξει συμφωνία μεταξύ αυτών και του ΕΔΕΣ. Ακόμα και αν υπήρχε τέτοια πρόθεση (πράγμα για το οποίο δεν υπήρχε ούτε καν υποψία) σαν αντίδραση στην συνεργασία ελασιτών και Αλβανών κομμουνιστών, το βορειοηπειρωτικό ζήτημα ήταν αρκετό για να καταστήσει απίθανη οποιαδήποτε σκέψη συνεννόησης μεταξύ τους.
- Τον Ιούλιο του 1944 γινόταν επιστράτευση στα χωριά της Αττικής για τον Ζέρβα, ο οποίος τότε είχε 20.000 άντρες εκ των οποίων 2.500 ήταν της ορεινής ταξιαρχίας (σελ.153)
 Ο Ζέρβας ποτέ δεν είχε αντάρτικες ομάδες στην Αττική, ούτε είχε ποτέ 20.000 αντάρτες και φυσικά η 3η Ορεινή Ταξιαρχία, στην οποία αναφέρονται προφανώς οι Γερμανοί, δεν υπαγόταν ποτέ στον ΕΔΕΣ. Ήταν μονάδα του στρατού της Μέσης Ανατολής και υπαγόταν στην κυβέρνηση του Καϊρου.
- Τον Ιούνιο του 1944 το ΚΚΕ διέταξε τον αφοπλισμό και τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων ελασιτών δεν ήταν κομμουνιστές (σελ.161-2)

Ανοησίες. Το ΚΚΕ μπορεί να ήλεγχε τον ΕΛΑΣ, μπορεί να υπήρχε μία καχυποψία απέναντι σε "αντιδραστικούς" αξιωματικούς που είχαν ενταχθεί σε αυτόν αλλά ποτέ το ΚΚΕ δεν έβγαλε τέτοια παρανοϊκή διαταγή που θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.
- Όταν οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι το ΕΑΜ είναι κομμουνιστική οργάνωση, σταμάτησαν να το ενισχύουν (σελ.193)
 Οι Άγγλοι ήξεραν απ΄την κάθοδο του Γούντχαουζ στην Αθήνα στις αρχές του 1943 ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ελεγχόταν απ΄το ΚΚΕ. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να τον ενισχύουν, όπως ενίσχυαν π.χ και τους κομμουνιστές παρτιζάνους του Τίτο. Η ενίσχυση του ΕΛΑΣ απ'τους Άγγλους διεκόπη προσωρινά όταν αυτός επιτέθηκε στον ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943. Μετά ξανάρχισε και συνεχίστηκε ως το τέλος της Κατοχής.


 Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλές αναρτήσεις με αυτά και άλλα παρόμοια "μαργαριτάρια" που αλίευαν οι Γερμανοί απ΄τους πράκτορές τους και τους πληροφοριοδότες τους. Δεν έχει όμως νόημα. Τα παραδείγματα που παρατέθηκαν είναι αρκούντως ενδεικτικά για να καταλάβει ο καθένας ότι τα λεγόμενα "μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά συρραφές φημών και μη-διασταυρωμένων πληροφοριών.
 Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα όσα αναφέρονταν σε αυτά τα αρχεία ήταν ανακρίβειες. Κάποιες από τις πληροφορίες που διοχετεύονταν στους Γερμανούς μπορεί να ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Για να διαπιστωθεί όμως η εγκυρότητά τους θα πρέπει πρώτα να διασταυρωθούν με συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία που έχουν βγει πλέον στο φως.
 Δυστυχώς όμως πολλοί δήθεν "έγκριτοι" και πολυδιαφημισμένοι αριστεροί ιστορικοί έσπευσαν να παπαγαλίσουν τις μπουρδολογίες των πρακτόρων των Γερμανών, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να πλήξουν ηθικά τον Ναπολέοντα Ζέρβα. 
 Ούτε αυτό όμως δεν στάθηκαν ικανοί να καταφέρουν, διότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Η αναξιοπιστία των περιβόητων "μυστικών αρχείων της Βέρμαχτ" - μέρος Α'


 Στους κύκλους κάποιων -όχι όλων- αριστερών ιστορικών που είχαν αναλάβει εργολαβικά την συκοφάντηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, ήταν πολύ δημοφιλή τα λεγόμενα μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ μέρος των οποίων δημοσίευσε ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης στο έργο του "Η ελληνική αντίστασις 1941-1944".

 Αυτά τα περιβόητα μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ δεν είναι τίποτα άλλο απ΄το αρχείο του υπαξιωματικού Βέντε που υπηρετούσε στην υπηρεσία Ic (σελ.113-4).
 Η υπηρεσία Ic της Βέρμαχτ μπορεί κάλλιστα να παραλληλιστεί με το σημερινό 2ο γραφείο πληροφοριών των διαφόρων στρατιωτικών μονάδων. Ο εκάστοτε επιτελαρχης της Ιc είχε καθήκοντα συλλογής, ανάλυσης και διαχείρισης στρατιωτικών πληροφοριών.
 ("Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Κατοχής (1937-1945)" του Παναγιώτη Δημητράκη, σελ.18)

 Το πρόβλημα όμως με αυτήν την υπηρεσία, όπως και με όλες τις γερμανικές υπηρεσίες πληροφορίων ήταν ότι βασίζονταν στους διάφορους Έλληνες πράκτορές τους. Έτσι πολλές φορές βρίσκονταν μπροστά σε ψευδοπληροφορίες από συνεργάτες τους που ζητούσαν χρήματα. Μία σύγχρονη ελληνική πηγή έλεγε: "Οι Γερμανοί πιστεύουν ότι τους πούμε". 
(στο ίδιο, σελ.118)

 Κοινώς είχε στηθεί αυθόρμητα μία "βιομηχανία" παροχής δήθεν πληροφοριών από Έλληνες πράκτορες προς τους Γερμανούς, με σκοπό την λήψη οικονομικών ανταλλαγμάτων. Αυτό δεν είναι διόλου περίεργο, αν αναλογιστούμε την πονηριά του μέσου Έλληνα, τα τεράστια βιοποριστικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός κατά την Κατοχή και το μη-ικανοποιητικό επίπεδο συνολικά των γερμανικών υπηρεσιών πληροφοριών κατά τον Β'Π.Π.

 Ειδικά όσον αφορά την παραφιλολογία περί δήθεν ανακωχής Ζέρβα-Γερμανών όπως αυτή παρουσιάζεται σε αυτά τα αρχεία, ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Φοίβος Γρηγοριάδης έγραφε:
 "Στην εξαπολυθείσα τώρα κοντά συκοφαντική εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ περί δήθεν ανακωχών με τον εχθρό κλπ. Οι κρωγμοί στηρίζονται σε εκθέσεις πειναλέων πρακτόρων της εποχής εκείνης ή σε αναφορές πυροβολαρχών ή δεκανέων".
  ("Το αντάρτικο ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ-5/42" του Φοίβου Γρηγοριάδη, τόμος Δ' σελ.516)

 Μία ματιά στο βιβλίο του Ενεπεκίδη όπου παρατίθενται πολλά στοιχεία από αυτό το αρχείο του Βέντε, αποδεικνύει ότι όντως η αξιοπιστία των πληροφοριών ήταν επιεικώς αμφισβητήσιμη, αν όχι ανύπαρκτη.
 Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά επισφαλές τα συγκεκριμένα αρχεία να λαμβάνονται υπόψη σαν ιστορικά ντοκουμέντα.

 Ένα χαρακτηριστικό πεδίο πληροφοριών άσχετων με την πραγματικότητα που περιλαμβάνονται σε αυτά τα αρχεία, είναι η εμμονή με την παρουσία Ρώσων στην Ελλάδα απ΄το 1943 κιόλας!
 Είναι γνωστό ότι οι πρώτοι Σοβιετικοί αξιωματούχοι (Ποπώφ, Τσερνίσεφ κτλ) έφτασαν στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1944.

  Ιδού μερικά παραδείγματα, ενδεικτικά της φαντασιοπληξίας των πληροφοριοδοτών των Γερμανών, τα οποία οι τελευταία έπαιρναν στα σοβαρά και τα κατέγραφαν στις επίσημες εκθέσεις τους:

 - Στις 10/10/1943 έγινε στα Άγραφα σύσκεψη μεταξύ των αρχηγών των Ελλήνων ανταρτών, ενός Άγγλου και ενός Ρώσου αντιπροσώπου (σελ.69)
  Εκτός απ΄τους ανύπαρκτους Ρώσους αντιπροσώπους, ο πάροχος αυτής της πληροφορίας ξέχασε ότι στις 10/10/1943 είχε ήδη ξεκινήσει ο εμφύλιος ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ συνεπώς οποιαδήποτε τέτοια συνάντηση ήταν αδύνατον να γίνει.
 - Αξιόπιστος πράκτωρ ανέφερε στις 05/11/1943 ότι τις τελευταίες 14 ημέρες στην περιοχή της Καλαμάτας έπεσαν Ρώσοι με αλεξίπτωτα (σελ.69-70)
 Ρώσοι στην Καλαμάτα απ΄το 1943.... Πάλι καλά που οι Γερμανοί θεωρούσαν αξιόπιστο αυτόν τον πράκτορα που τους έλεγε αυτές τις μπούρδες. Φανταστείτε τι έλεγαν οι αναξιόπιστοι...
 - Ο πράκτορας με το ψευδώνυμο "Γκρύνερ" αναφέρει στις 15/01/1944 ότι στο ελασίτικο τμήμα που κινείται κοντά στην Βάβδο Χαλκιδικής, υπήρχαν δύο Ρώσοι αξιωματικοί που ήρθαν απ΄την Μόσχα, των οποίων τα ονόματα ήταν Νικόλας Πετρόφ και Κινιβάλοφ (σελ.71)
  Αυτός ο διαμόνιος πράκτωρ ήξερε και τα ονόματά τους...
 - Πάλι ο πράκτορας "Γκρύνερ" έλεγε ότι στις 11/02/1944 συναντήθηκε ο Ζέρβας με τον Τίτο λίγο έξω απ΄την Φλώρινα. Και φυσικά στην συνάντηση αυτή συμμετείχαν και Ρώσοι που είχαν έρθει είτε αεροπορικώς είτε μέσω Βουλγαρίας (σελ.72)
 Αυτός τελικά ο Γκρύνερ ήταν πολύ προχωρημένος. Ανακάλυψε συνάντηση Ζέρβα-Τίτο και μάλιστα στην Φλώρινα όπου κανείς απ΄τους δύο δεν είχε πατήσει κατά την Κατοχή...
 - Άλλος ανέφερε ότι υπήρχαν και 30 Ρώσοι στην Πίνδο που εκπαίδευαν τους αντάρτες (σελ.71)
 - Κάποιος πράκτορας με το ψευδώνυμο "Νόνι" έλεγε στις 30/06/1944  ότι αφίχθησαν Ρώσοι αξιωματικοί απ΄την Βουλγαρία, και ότι η κομμουνιστική προπαγάνδα διευθύνεται από κάποιον Ρώσο συνταγματάρχη ονόματι Κάρλος, με έδρα το Μαυροβούνι. (σελ.74-75)
 Το ότι η Βουλγαρία ήταν τότε ακόμη σύμμαχος των Γερμανών ήταν λετπτομέρεια για τον "πράκτορα Νόνι".. Το δε όνομα Κάρλος μάλλον δεν παραπέμπει σε Ρώσο..

 Αντίστοιχες πληροφορίες υπήρχαν και για Βούλγαρους:
 - Ο πράκτωρ "Γώγος" έλεγε στις 11/05/1944 ότι οι αντάρτες στην περιοχή του Βόλου ήταν υπό την επιρροή Βούλγαρων κομμουνιστών. (σελ.87)
 - Τον Μάιο του 1944 αποβιβάστηκαν με ιστιοφόρο 50 Βούλγαροι στην Εύβοια και επίσης στην Βυτίνα Αρκαδίας διαμένουν Βούλγαροι κομμουνιστές. (σελ.87)
 Κάποιοι ευφάνταστοι εκτός από Ρώσους έβλεπαν παντού και Βούλγαρους. Στον Βόλο, στην Εύβοια (όπου μάλιστα έκαναν και απόβαση από ιστιοφόρο!) ακόμα και στην Αρκαδία! Εντάξει, προφανώς και οι κομμουνιστές είχαν πολλά ράμματα για την γούνα τους όσον αφορά το μακεδονικό ζήτημα και κατ'επέκταση τις σχέσεις με την Βουλγαρία, αλλά απ΄το σημείο αυτό μέχρι να βλέπουν κάποιοι Βούλγαρους ακόμα και στην Αρκαδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση!


 Στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης θα δούμε και άλλες αντίστοιχης εγκυρότητας πληροφορίες που καταχωρούσαν οι Γερμανοί στα περιβόητα αρχεία τους..

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Επιτέλους! Ένας παντελονάτος τους μίλησε στην γλώσσα τους: "Να πάνε να γ@μηθούνε!"


 Μεγάλο σάλο προκάλεσαν στα ΜΜΕ και στην εγχώρια "σόουμπιζ" οι δηλώσεις του Νότη Σφακιανάκη που ουσιαστικά χαρακτήρισε την Χρυσή Αυγή μοναδική ελπίδα των Ελλήνων και υποστήριξε ότι το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν ήταν διόλου χειρότερο απ΄το καθεστώς της μεταπολίτευσης.

 Καταρχήν να τονίσουμε ότι συμφωνούμε απολύτως με τις συγκεκριμένες τοποθετήσεις του δημοφιλούς τραγουδιστή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το σύνολο των απόψεων που κατα καιρούς έχει εκφράσει. Ο Νότης Σφακιανάκης έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει να εκφράσει την γνώμη του αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις, και είναι άτομο σκεπτόμενο και πολιτικοποιημένο.

 Αυτό όμως που έχει την μεγαλύτερη σημασία, κατά την γνώμη μας, είναι η απάντησή του στις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του υπέρ της Χρυσής Αυγής.
 Διάφοροι "επώνυμοι" γνωστοί και μη-εξαιρετέοι (Βανδή, Κωστόπουλος, Ακρίτα και τρέχα γύρευε) έσπευσαν να τον κατηγορήσουν, να τον λοιδωρήσουν και να τον ειρωνευτούν.

 Η πρόσφατη πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι μόλις κάποιος διάσημος κατηγορηθεί απ΄τους σύγχρονους ιεροεξεταστές για φιλο-χρυσαυγιτισμό λόγω κάποιων δηλώσεών του υπέρ της Χ.Α, τότε αυτός σπεύδει να απολογηθεί, να "διευκρινίσει", να αναθεωρήσει κτλ.
 Δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή αντίστοιχη της τουρκοκρατίας όπου "τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
 Ο Νότης Σφακιανάκης όμως απεδείχθη πρωτοπόρος στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν βγήκε να κάνει βλακώδεις δηλώσεις του τύπου "τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν", ούτε έκανε δηλώσεις μετάνοιας, ούτε προέβη σε πράξεις και δηλώσεις αυτοτιμωρίας, όπως έκανε π.χ ένας αφελής νεαρός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ πριν από μερικούς μήνες.
 Πέρασε στην αντεπίθεση, και είπε στους κατήγορούς του το αυτονόητο:
   "Να πάνε να γ@μηθούνε από όπου και αν προέρχονται"

 Δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δήλωση.
 Και αυτό διότι τους μίλησε στην γλώσσα τους. Η σύγχρονη καθωσπρεπίστικη καθεστωτική και γκλαμουρίστικη αλητεία που λυμαίνεται την Πατρίδα μας και διαφθείρει την νεολαία, μόνο σε αυτήν την γλώσσα καταλαβαίνει. Την γλώσσα του πεζοδρομίου.
 Όταν έχεις να κάνεις με αληταριό, πόσο μάλλον με γκλαμουράτο αληταριό, τότε μόνο σε αυτήν την γλώσσα πρέπει να του μιλάς για να γίνεις κατανοητός.
 Δεν παίρνουν χαμπάρι διαφορετικά. Ως γνήσιοι θρασύδειλοι τις διάφορες δηλώσεις μετάνοιας τις εκλαμβάνουν -δικαίως- ως αδυναμία και αποθρασύνονται περισσότερο.
 Αυτό ας το έχουν κατά νου άπαντες, πολιτικοί και μη.


  Επειδή τα πολλά λογια είναι φτώχεια, κλείνουμε με μερικούς στίχους από ένα εξαιρετικό τραγούδι του εν λόγω καλλιτέχνη:
  
 Πού είστε παλικάρια
γιατί και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι
αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Οι περίεργες εσωτερικές διαδικασίες στον ΕΛΑΣ για την απόδοση ευθυνών για την δεύτερη επίθεση στον Ψαρρό


 Σε αυτήν την ανάρτηση είχαμε δει πως εξελίχτηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην δεύτερη διάλυση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων του Δημήτριου Ψαρρού.
 Η διαταγή για την επίθεση στο 5/42 δόθηκε απ΄τον ταγματάρχη Ζούλα του ΕΛΑΣ και κυριότερος αρμόδιος για την εκτέλεσή της ήταν ο λοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης.
 Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν την αντίδραση της ηγεσίας του ΕΛΑΣ. Την εποχή εκείνη ο ΕΛΑΣ δεν επιθυμούσε προστριβές με άλλες οργανώσεις, καθώς βρισκόταν στις συζητήσεις με την Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή και τον ΕΔΕΣ για την υπογραφή του Συμφώνου των Εθνικών Ομάδων και την συγκρότηση του Κοινού Γενικού Στρατηγείου των Ανταρτών. Συνεπώς, τέτοιες διασπαστικές ενέργειες, όπως η επίθεση στο 5/42, μόνο κακό μπορούσαν να προκαλέσουν από πολιτικής άποψης στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

 Γι'αυτόν τον λόγο, ο επικεφαλής της επίθεσης στο 5/42, λοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης βρέθηκε κατηγορούμενος ενώπιον της ηγεσίας του ΕΛΑΣ. Σε αυτήν την ολιγόλεπτη "δίκη" του Γρηγοριάδη, παρευρίσκονταν οι Σαράφης, Βελουχιώτης, Παντελής Σίμος-Καραγκίτσης (γνωστός και με το ψευδώνυμο Ορφέας Βλαχόπουλος), Μανιάτης και Ζούλας.
 Πριν μπει στον χώρο του πειθαρχικού συμβουλίου ο Γρηγοριάδης, τον πλησίασε ο Βελουχιώτης και του είπε:
 "Άκου τώρα. Όλοι μέσα θα σου ριχτούνε άτεγκτοι και αυστηροί. Θ'ακούσεις πολλά μα μην χάνεις το κουράγιο σου. Καλά έκανες και ασ'τους να λένε".
 
 Ο Βελουχιώτης λοιπόν ενέκρινε και με το παραπάνω την δεύτερη επίθεση κατά του 5/42, ακόμα και αν δεν συμμετείχε ο ίδιος. Για μία ακόμη φορά, ο Βελουχιώτης έδειχνε τον υπέρμετρο φανατισμό του όταν επρόκειτο για επιθέσεις εναντίον άλλων ελληνικών οργανώσεων.
  Ούτε καν ο ίδιος ο Γρηγοριάδης δεν ήταν υπερήφανος για το ότι ηγήθηκε της επίθεσης στον Ψαρρό, όπως προκύπτει απ΄τα γραπτά του. Παρ'ολ'αυτά, ο Βελουχιώτης τον συνέχαιρε...

 Πραγματικά, σε αυό το πειθαρχικό συμβούλιο ο Γρηγοριάδης αντιμετώπισε τα πυρά των ανωτέρων του. Ο ίδιος όμως ήταν ψύχραιμος και όταν τελείωσαν απλά τους έδειξε την διαταγή που του είχε σταλεί απ΄τον Ζούλα για την επίθεση στο 5/42. Την διαταγή την είδαμε στην προαναφερθείσα ανάρτηση και ήταν η εξής:
  "Γνωστής ούσης της θέσεως ημών έναντι των μη υπογραψασών το συμφωνητικόν μας οργανώσεων, δύνασθε επιδιώξη την διάλυσιν 5/42. Προσοχή από ενέδρας Ιταλών ή Ψαρριανών. Για το Γενικό Αρχηγείο Στερεάς, υπογραφή: Ζούλας ταγματάρχης."

 Οι παρευρισκόμενοι εξεπλάγησαν και έδειχναν ότι δεν είχαν ιδέα. Ο Ζούλας, που ήταν παρών, δεν έλεγε τίποτα. Αφού εξακριβώθηκε η γνησιότητα της διαταγής, ο Γρηγοριάδης απαλλάχτηκε απ΄τις κατηγορίες.

 Mετά από αυτά, ο καθένας θα περίμενε ότι η λογική εξέλιξη θα ήταν η απόδοση ευθυνών στον ταγματάρχη Ζούλα προκειμένου να διευερυνθεί για ποιον λόγο έβγαλε αυτήν την διατάγή που ήταν αντίθετη με την τότε γραμμή του ΕΛΑΣ.
 Δεν έγινε όμως τίποτα. Ο Ζούλας ουδέποτε λογοδότησε, πράγμα το οποίο δείχνει ότι σίγουρα τύγχανε μίας προκλητικά προνομιακής μεταχείρισης.
Για την ασυλία που έχαιρε ο Ζούλας γενικότερα έχουμε γράψει εδώ:
 http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_28.html

 Ένα ακόμα εντυπωσιακό στοιχείο είναι η δικαιολογία που επικαλέστηκε ο Ζούλας όταν τον ρώτησε ο Γρηγοριάδης γιατί έβγαλε αυτήν την διαταγή. Η απάντηση του Ζούλα ήταν:
 "Όλοι έχετε τις τρέλες σας, ας έχω και εγώ καμμιά, εγώ που είμαι πιο δικαιολογημένος από σας. Εγώ έζησα και δεκαπέντε χρόνια με γυναίκα ψυχοπαθή."

 Αυτή ήταν η "δικαιολογία" του Ζούλα για την απαράδεκτη έκδοση διαταγής επίθεσης κατά του 5/42.
 Και καλά αυτός, μπορεί να είχε τους προσωπικούς του λόγους για να μισεί τον Ψαρρό.
 Οι ανώτεροι του γιατί τον ανέχονταν και τον είχαν συνεχώς στο απυρόβλητο;

 Σε αυτό το ερώτημα δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα πειστική απάντηση από κανέναν ιστορικό της αριστεράς.


 Πηγή: "Το αντάρτικο ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ-(5/42)" του Φοίβου Γρηγοριάδη

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Η εαμοκρατούμενη δυτική Μακεδονία του 1944 με την ματιά ενός Βρετανού αξιωματικού


Ο Τζέφρι Τσάντλερ ήταν λοχαγός του βρετανικού στρατού που έφτασε στην Ελλάδα λίγο πριν το τέλος της Κατοχής τον Σεπτέμβριο του 1944 και παρέμεινε ως τον Δεκέμβριο του 1946. Τους πρώτους μήνες τους πέρασε στην δυτική Μακεδονία, όπου ηταν σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και έζησε από κοντά τις συγκρούσεις των ελασιτών με τους εξοπλισμένους χωρικούς του ΕΕΣ, την αποχώρηση των Γερμανών και φυσικά την περίοδο της εαμοκρατίας.
Στο βιβλίο του "Διχασμένη χώρα" περιγράφει τις εμπειρίες του και τα συμπεράσματά του.

 Πριν έρθει στην Ελλάδα, υπηρετούσε στην Επιτροπή Πολιτικού Πολέμου όπου αντλούσε πληροφορίες για το τι συνέβαινε στα βουνά της χώρας μας:
 "Όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα, είχα αρκετές γνώσεις από δυο πολύ σημαντικές πηγές. Στην διάρκεια των έξι μηνών μου στην Επιτροπή Πολιτικού Πολέμου μπορούσα να διαβάζω τα επείγοντα σήματα των Βρετανών αξιωματικών στα ελληνικά βουνά, που ανέφεραν τις προθέσεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, να κερδίσει την εξουσία με κάθε κόστος. 
 Από την άλλη πλευρά, είχα στο Κάιρο μία σύντομη ενημέρωση από έναν πολιτικό σύμβουλο. 
 Ο σύμβουλος δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα, αλλά πίστευε ακράδαντα πως οι Βρετανοί αξιωματικοί είχαν μείνει πολύ καιρό στα βουνά για να διατηρούν μία ισορροπημένη άποψη, πως το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ είχε παρεξηγηθεί και έπρεπε να αντιμετωπίζεται με συμπάθεια και όχι με προκατάληψη. Η άποψη αυτή ήταν ψυχολογικά πιο ελκυστική, και έτσι την υιοθέτησα."
 σελ.44-45

 Το ενδιαφέρον στοιχείο απ΄το παραπάνω απόσπασμα είναι ότι παρά τις αρνητικές εκτιμήσεις των Βρετανών στρατιωτικών που συνεργάζονταν με τον ΕΛΑΣ, ο Τσάντλερ υιοθέτησε μία φιλοεαμική άποψη, κατόπιν παρότρυνσης ενός πολιτικού συμβούλου που δεν είχε πατήσει ποτέ στην Ελλάδα.

 Όταν έφτασε βέβαια και έζησε από κοντά τα γεγονότα, αντελήφθη ότι οι στρατιωτικοί μάλλον είχαν δίκιο όσον αφορά τις δυσμενείς κρίσεις τους για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ:

 "Στις τάξεις του ΕΛΑΣ υπηρετούσαν πολλοί γενναίοι στρατιώτες. Αλλά οι επιχειρήσεις του κατά των δυνάμεων Κατοχής δεν ήταν ανάλογες με την υποτιθέμενη αριθμητική του δύναμη, ούτε με τον οπλισμό που είχε λάβει. Η δολοφονία πολιτικών του αντιπάλων και η καταστολή κάθε μορφής πραγματικής δημοκρατίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δημιουργούσαν υποψίες ότι σε περίπτωση προκήρυξης ελεύθερων εκλογών, το ΕΑΜ θα υιοθετούσε κλίμα παρόμοιας τρομοκρατίας όπως αυτό που είχε επιβάλλει για να κατανικήσει τους αντιπάλους του στην δυτική Μακεδονία τον Οκτώβριο του 1944".
σελ.30

 "Δεν υπάρχει όμως καμμία αμφιβολία για την φύση του καθεστώτος στις περιοχές όπου ήδη κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ".
σελ.32

 Παράλληλα εξέφραζε την απορία του σχετικά με την σκοπιμότητα της συνεχιζόμενης ενίσχυσης του ΕΛΑΣ απ΄τους Συμμάχους, αφού πλέον η γερμανική αποχώρησηείχε ήδη ξεκινήσει:

"Οι ρίψεις συμμαχικού οπλισμού με αλεξίπτωτα συνεχίζονταν στην Ελλάδα, παρότι το τέλος της Κατοχής ήταν πλέον ορατό και σύντομα δεν θα υπήρχε εχθρός που να δικαιολογούσε την χρήση αυτού του οπλισμού".
σελ.61

 Περιέγραφε επίσης την κατάσταση που επικρατούσε στις πόλεις απ΄τις οποίες περνούσε ο ίδιος και στις οποίες, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, κυριαρχούσε πλέον ο ΕΛΑΣ.
 Αναφερόμενος στην Νάουσα έλεγε:

 "Το ΕΑΜ είχε τον απόλυτο έλεγχο της πόλης και, όπως στην Σιάτιστα, έγιναν εκλογές με μοναδικούς υποψηφίους αυτούς που πρότεινε το ΕΑΜ. Πολλοί κάτοικοι έδειχναν να ζουν στον φόβο της εξουσίας τους".
 σελ.63

 Λεπτομερέστερη είναι η περιγραφή του για την Κοζάνη:

 "Ο αρχικός ενθουσιασμός για την άφιξη της βρετανικής δύναμης ξεφούσκωσε μόλις διαπιστώθηκε το μικρό της μέγεθος και καθώς οι άνδρες του ΕΛΑΣ άρχιζαν να πλημμυρίζουν πόλεις και χωριά, οι τοίχοι γέμισαν κόκκινα συνθήματα, δείγμα της πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ενώ στα παράθυρα οι κόκκινες κομμουνιστικές σημαίες κυμάτιζαν πλάι στις γαλανόλευκες ελληνικές. Μερικά από τα συνθήματα στους τοίχους ήταν υπέρ των Συμμάχων αλλά οι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ ήταν δυσαρεστημένοι με την παρουσία μας".
σελ.71

 "Η δύναμη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ αυξανόταν σταθερά, έστω και αν κατά ένα μέρος αυτό οφειλόταν στον φόβο που προξενούσε η οργάνωση στον πληθυσμό. Η προπαγάνδα ήταν πολύ έντονη, με συνθήματα στους τοίχους, τραγούδια και έντυπα. Ομάδες μικρών παιδιών παρήλαυναν στους δρόμους τραγουδώντας εμβατήρια για την δόξα του ΕΛΑΣ, ενώ τα πανέμορφα αντάρτικα τραγούδια άλλα ελληνικά, άλλα σλάβικα, ακούγονταν πολύ συχνά, ". 
 σελ.72

 "Η αντιπολίτευση στον ΕΛΑΣ εκφραζόταν μόνο ψιθυριστά πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ πολλοί έρχονταν κρυφά να μας παρακαλέσουν να εγκαταστήσουμε ισχυρές φρουρές στις πόλεις. Ο ΕΛΑΣ έδειχνε ανελέητος ενώ η εξουσία του να συλλαμβάνει ανθρώπους και να δημεύει περιουσίες ήταν απεριόριστη".
 σελ.73

 Γενικότερα, για την κατάσταση που επικρατούσε στην δυτική Μακεδονία τις παραμονές της έκρηξης των δεκεμβριανών στην Αθήνα, γράφει:
 "Για εμάς στον βορρά, δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία για την πρόθεση του ΕΛΑΣ να καταλάβει την εξουσία, και φυσικά  δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία για το είδος του καθεστώτος που θα επέβαλλε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αν πετύχαινε τον στόχο του, αφού ήδη κυβερνούσε στην Μακεδονία και είχε ήδη δώσει επαρκή δείγματα της εξουσίας του".
σελ.78


Αυτή ήταν περιληπτικά η άποψη του Τσάντλερ για την κατάσταση που επικρατούσε τότε στην εαμοκρατούμενη Μακεδονία. Φυσικά, καμμία άποψη δεν αποτελεί θέσφατο, αλλά καλό είναι όλες να αναφέρονται.
 Ο Τσάντλερ δεν μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως φανατικός αντιεαμικός. Άλλωστε είδαμε πως -σύμφωνα με τα λεγόμενά του- ήρθε στην Ελλάδα θετικά προδιατεθειμένος απέναντι στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ενώ στο υπόλοιπο μέρος της αφήγησής του που φτάνει ως την αναχώρησή απ΄την Ελλάδα, δεν παραλείπει να κατηγορήσει όλους τους εμπλεκόμενους (αριστερά, δεξιά, Άγγλους) για τα δεινά που γνώρισε τότε ο τόπος.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Το Πραγματικό Πολυτεχνείο - Τρεις καθηγητές και 12 φοιτητές δολοφονήθηκαν από το ΚΚΕ.



Το «κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος», όπως αποκαλούσε το ΚΚΕ ο Γεώργιος Παπανδρέου – χωρίς ποτέ να το πάρει πίσω, όπως έκαναν άλλοι, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής...- ξεπέρασε και αυτούς τους κατακτητές σε θηριωδία. Ενεφύσησε στις ορδές των δολοφόνων του μίσος ανηλεές κατά των συμπολιτών, των συναδέλφων, των φίλων, των γειτόνων και των συγγενών ακόμη που συνέβαινε να αντιστέκονται την βαρβαρότητα του μισθοφόρου των Εγγλέζων ΕΛΑΣ που πληρωμένος με εγγλέζικες λίρες είχε επιδοθεί μετά μανίας στην εξόντωση όποιου αντιστέκονταν.
Τον Δεκέμβριο του 44 η νέα γενεά πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Σπουδαστές, φοιτητές, και μαθητές συνελήφθησαν, για μια «ανακρισούλα», οδηγήθηκαν στους τόπους του μαρτυρίου και δολοφονήθηκαν άγρια.
Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να λείψουν από το όργιο αίματος του «μεγάλου Δεκέμβρη». Επελέγησαν ως θύματα προς παραδειγματισμό.
Τρεις διαπρεπείς καθηγητές του Πολυτεχνείου πλήρωσαν με την ζωή τους την αφοσίωση τους στο Έθνος και την ελευθερία.
Από τις ομάδες θανάτου του ΚΚΕ δολοφονήθηκαν:
• Ο προπρύτανης του Πολυτεχνείου Ιωάννης Θεοφανόπουλος.
• Ο κοσμήτωρ της σχολής Μηχανολόγων Γεώργιος Σαρρόπουλος.
• Ο καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο,Σπυρίδων Κορώνης – σύμβουλος και σχεδιαστής της κοινωνικής πολιτικής του ελευθερίου Βενιζέλου.
Μαζί με τους καθηγητές τους, στο άνθος της νεότητας των, δολοφονήθηκαν πολλοί σπουδαστές και φοιτητές. Ο αριθμός μόνον των σπουδαστών του Πολυτεχνείου που σύρθηκαν στο τόπο του μαρτυρίου από τους δολοφόνους του ΚΚΕ ανέρχεται σε δώδεκα, μεταξύ αυτών:

• Η Ευγενία Λύτρα, απόγονος του μεγάλου ζωγράφου Λύτρα και ανεψιά του καθηγητή Χόρς.
• Τα αδέλφια Στάθης και Δανάη Ιατρίδου.
• Ο Ν. Κορυζής, ανεψιός του πρωθυπουργού Αλ. Κορυζή και γιος του επίσης δολοφονημένου Στ. Κορυζή.

Μήπως οι διάφοροι γραφικοί και αυτάρεσκοι που θα μαζευτούν για να κτυπήσει ο ένας την πλάτη του άλλου να μας πουν πως συνελήφθηκαν, από ποιούς και γιατί δολοφονήθηκαν οι τρεις καθηγητές και οι δώδεκα σπουδαστές του Πολυτεχνείου;
Και όμως το Πολυτεχνείο δεν τιμά και δεν μνημονεύει τους καθηγητές Θεοφανόπουλο, Σαρρόπουλο, Κορώνη! Δεν έχει αναρτήσει τιμητικώς στις αίθουσες του φωτογραφίες της Λύτρα, του Κορυζή, των αδελφών Ιατρίδου και των άλλων δολοφονημένων σπουδαστών του!

Ο σύντροφος Φαράκος καπετάνιος τότε.. του λόχου του ΕΛΑΣ "Λόρδος Μπάυρον" δεν αισθάνθηκε ποτέ την υποχρέωση να μας πεί πώς συνελήφθησαν, απο ποιούς και γιατί δολοφονήθηκαν οι τρείς καθηγητές και οι δώδεκα φοιτητές του Πολυτεχνείου, ούτε ο πολύς Κύρκος. Πήραν το μυστικό στον τάφο τους. Μένει ο σκηνοθέτης κύριος Κούνδουρος και  μέλος του λόχου "Μπάυρον" αλλά και αυτός δεν θυμάται...


Οι νεκροί είναι υπαρκτοί δεν είναι άθλιο παραμύθι Ηλένιας!
 
 

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Το ιστολόγιο istoriakatoxis κλείνει δύο χρόνια λειτουργίας. Μία γενική αποτίμηση.


Το ιστολόγιο μας istoriakatoxis.blogspot.gr έκλεισε αισίως δύο χρόνια λειτουργίας. Στις 16 Νοεμβρίου 2011 κάναμε την πρώτη μας ανάρτηση. Σε αυτό το διάστημα των δύο ετών κάναμε 320 αναρτήσεις, προσπαθώντας να τηρήσουμε μία λογική συχνότητα δημοσιεύσεων.
 Λόγω της ιδιαίτερα τεταμμένης πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης της Πατρίδας μας είμασταν υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να κάνουμε και αναρτήσεις που δεν είχαν άμεση σχέση με την θεματολογία του ιστολογίου. Την σημερινή κρίσιμη εποχή όλοι υποχρεούνται να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στα γεγονότα.
  
Όσον αφορά το περιεχόμενο και την τεκμηρίωση των αναρτήσεων, ο καθένας μπορεί να διαβάσει και να κρίνει.

 Είναι σίγουρο ότι οι αριστεροί δεν θα έχουν να πουν καμμία καλή κουβέντα, και αυτό μας χαροποιεί ιδιαιτέρως. Ο γραφών έχει διευκρινίσει ότι είναι εθνικιστής και ότι απέχει παρασάγγας απ΄την καθεστωτική δεξιά η οποία κατα καιρούς πετάει καμμιά ψευτοπατριωτική κορώνα στην απέλπιδα προσπάθειά της να επαναπατρίσει τους πρώην ψηφοφόρους της.
Και ως εθνικιστής δεν μπορεί ποτέ να επιδιώκει να εισπράξει τα συγχαρητήρια των αντιπάλων.
 Όπως είχε πει και κάποιος πριν από έναν αιώνα περίπου:
 "Όταν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι σου δίνουν συγχαρητήρια, τότε πρέπει να σκεφτείς τι λάθη έχεις κάνει".

  Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα βασικό χαρακτηριστικό του ελλαδιστάν της μεταπολίτευσης είναι η πνευματική και ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, η οποία σε κάποιους νευραλγικούς κλάδους (π.χ. δημοσιογράφοι) είναι σχεδόν απόλυτη. Αυτή επετεύχθη με την συνεργασία και την ένοχη ανοχή των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων.
 Αυτή η αριστερή κυριαρχία εν πολλοίς στηρίχτηκε στον μύθο της αντίστασης του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απέναντι στους κατακτητές.
 Υπήρχαν βέβαια και άλλα ιστορικά "τοτέμ" που χρησιμοποίησε από προπαγανδιστικής άποψης η αριστερά για να αυτο-αγιοποιηθεί (βλ. υπόθεση Λαμπράκη, Πολυτεχνείο, εξορίες κτλ), αλλά όπως και να'χει η δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ του 1941-44 ήταν η αφετηρία. Για το 1946-49 μπορεί να συναντήσει κανείς αρκετούς αριστερούς που να έχουν ενστάσεις για την ακολουθούμενη τακτική της παράταξής τους, αλλά για την "εθνική αντίσταση" του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν σηκώνουν κουβέντα..
 Αυτή λοιπόν είναι η ψευδο-ιστορική βάση στην οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της ελλαδικής αριστεράς και αυτό φαίνεται απ΄το ότι ακόμη και σήμερα οι αναφορές σε εκείνην την περίοδο είναι συχνές και επαναλαμβανόμενες απ΄την πλευρά των αριστερών. Ενδεικτικό είναι ότι ο εσχατόγερός τους, ο Γλέζος έχει ηρωοποιηθεί χάρη σε μία αμφίβολη "ηρωική" του πράξη γύρω απ΄την οποία υπάρχουν πολλές αντιφάσεις και αναπάντητα καίρια ερωτήματα.

 Ο δήθεν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ χρησιμοποιείται απ΄την αριστερά σαν φερετζές για να καλύψει τις αντεθνικές της εμμονές σχετικά με τα εθνικά μας θέματα, το μεταναστευτικό, την πολυπολιτισμικότητα κτλ.
 Όταν οι αριστεροί βρίσκονται απολογούμενοι γι'αυτές τις ανθελληνικές τους θέσεις, συνήθως αρχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα περί των "πατριωτικών αγώνων" της παράταξής τους κατά την Κατοχή προκειμένου να αποδείξουν ότι αυτοί διαχρονικά είναι οι πραγματικοί πατριώτες.
 Αν μη τι άλλο πρόκειται περί ενός πολύ έξυπνου τεχνάσματος. Πετάνε στην μπάλα την εξέδρα, αποφεύγοντας να απαντήσουν επί της ουσίας π.χ. για το μακεδονικό και για την μεταναστολαγνεία τους, και εκμεταλλεύονται στο έπακρο την ετεροχρονισμένη ηθική και υλική δικαίωση των ελασιτών απ΄το μεταπολιτευτικό καθεστώς.

 Η ευθεία αμφισβήτηση λοιπόν με συγκεκριμένα στοιχεία προϊόντα έρευνας -και όχι με ανούσιες κραυγές- της δήθεν εθνικοαπελευθερωτικής δράσης του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πλήττει την αριστερά στην ψευδο-ιστορική της βάση, απειλεί το κυριότερο "τοτέμ" της και την εκθέτει.

 Για να μην γίνουν παρανοήσεις, να τονίσουμε ότι πρέπει να είναι παθολογικά κρετίνος όποιος πιστεύει ότι η αριστερά αποτελεί εχθρό για το καθεστώς. Η αριστερά είναι σάρκα απ΄την σάρκα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Αν δεν ήταν άλλωστε, δεν θα την άφηναν να αλωνίζει απ΄το 1974 και μετά, ούτε θα αποτελούσε θεμέλιο λίθο του πολιτικού συστήματος.
 Συνεπώς τα βέλη προς την αριστερά είναι παράλληλα και βέλη προς το καθεστώς.

Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα βήμα πριν την οριστική πολιτική εξαϋλωσή του, και η ΝΔ ακολουθεί τα χνάρια του. Αυτοί οι δύο μπορεί να είναι, όπως έχουμε γράψει και εδώ, οι κυριότεροι εχθροί των εθνικιστών σήμερα, αλλά το μίσος τους εδράζεται κυρίως στην αγωνία τους να διατηρηθούν την εξουσία, να γλιτώσουν απ΄τις επερχόμενες δίκες και καταδίκες τους και να φανούν αρεστοί στους ξένους και ντόπιους πατρώνες τους.
 Το μίσος τους δεν έχει τόσο ιδεολογική βάση, διότι απλούστατα δεν έχουν ιδεολογία! 
 Η ιδεολογία ήταν ανέκαθεν άγνωστη λέξη για τους δοσίλογους και τους καιροσκόπους.
 Ιδεολογικός αντίπαλος των εθνικιστών είναι η αριστερά. Και αυτό όχι επειδή έχει κάποια σοβαρή πρόταση, αλλά επειδή βασίζεται σε ψευδο-ιστορικά και ιδεολογικά δόγματα τα οποία υπερασπίζεται με φανατισμό θρησκόληπτου.
 Απέναντι στον δογματισμό και τον φανατισμό της αριστεράς μπορεί πλέον άνετα να αντιπαραβληθεί με επιτυχία ένας εθνικιστικός λόγος ποιοτικά ανώτερος απ΄τις ασόβαρες προχειρότητες των δεξιών "κομμουνιστοφάγων" των δεκαετιών '50 και '60.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Κριτική σε άρθρο του αριστερού Βλάση Αγτζίδη


  Σε αυτήν την διεύθυνση έχει δημοσιευτεί ένα άρθρο του αριστερού ιστορικού Βλάση Αγτζίδη με τίτλο "Oι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν".

 Ο τίτλος του άρθρου είναι όντως εντυπωσιακός, αλλά όποιος έχει μία μικρή σχέση με τα γεγονότα της εποχής καταλαβαίνει ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Διαβάζοντας το άρθρο φτάνουμε στο επίμαχο σημείο απ΄το οποίο προκύπτει και ο τίτλος του.
 Το παραθέτουμε αυτούσιο με έμφαση στο τονισμένο από εμάς κομμάτι:
  "Με την πλήρη αποχώρηση των Γερμανών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μια τριμελής επιτροπή για να προετοιμάσει το έδαφος για την άφιξη της εξόριστης αστικής κυβέρνησης, την οποία είχαν αναγνωρίσει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Λιβάνου ως τη μοναδική κυβέρνηση του τόπου. Η περίοδος μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης δεν ήταν ομαλή και σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των οργανωμένων στα Τάγματα Ασφαλείας συνεργατών των κατακτητών. Η πιο έντονη δράση των ακροδεξιών συμμοριών συνέβη την 15η Οκτωβρίου, όταν άνοιξαν πυρ στην περιοχή της Ομόνοιας κατά του πλήθους που πανηγύριζε, σκοτώνοντας επτά άτομα."
 
 Απ΄τα γραπτά του κ.Αγτζίδη φαίνεται ότι την 15η Οκτωβρίου βγήκαν στον δρόμο οι Αθηναίοι και πανηγύριζαν για την αποχώρηση των Γερμανών, και οι "ακροδεξιές συμμορίες των ταγματασφαλιτών" άνοιξαν πυρ -έτσι στα καλά καθούμενα- κατά του πλήθους στην περιοχή της Ομονοίας.

 Αυτό με μία φράση λέγεται προκλητική παραποίηση της ιστορίας.

Καταρχήν, τα Τάγματα Ευζώνων των Αθηνών μετά την αποχώρηση των Γερμανών παρέμεναν στους στρατώνες τους, και στην συνέχεια αφοπλίστηκαν ειρηνικά κατόπιν διαταγών της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ως εκ τούτου στο διάστημα που μεσολάβησε (12-18 Οκτωβρίου 1944) μεταξύ της αποχώρησης των Γερμανών και της άφιξης της ελληνικής κυβέρνησης, τα Τάγματα Ευζώνων των Αθηνών δεν συμμετείχαν σε συγκρούσεις.

 Τι συνέβη λοιπόν την μέρα που αναφέρει ο κ.Αγτζίδης; Έγιναν διαδηλώσεις; Έγιναν συγκρούσεις; Μεταξύ ποιων; Υπήρχαν νεκροί;

Για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας έχει γράψει αναλυτικά ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο βιβλίο του "ΠΕΑΝ 1941-1945" (σελ.254-261) βασιζόμενος σε πηγές της εποχής.
 Στις 15 Οκτωβρίου 1944 έγινε ένα μεγάλο συλλαλητήριο απ΄τις μη-εαμικές οργανώσεις των Αθηνών (ΠΕΑΝ, Χ, ΕΔΕΣ, ΡΑΝ, Ιερά Ταξιαρχία, ΕΣΑΣ κτλ) σαν απάντηση στα όντως ογκώδη συλλαλητήρια που είχε διοργανώσει το ΕΑΜ τις δύο προηγούμενες μέρες. Κατά την διάρκειά του σημειώθηκαν αντεγκλήσεις μεταξύ των συμμετεχόντων σε αυτό και οπαδών του ΕΑΜ που τους έβριζαν και τους προπηλάκιζαν. Έγιναν και συμπλοκές κοντά στην Ομόνοια όπου οι εαμίτες επιτέθηκαν και χτύπησαν μέλη του ΕΣΑΣ.
 Η κατάσταση δεν άργησε να ξεφύγει απ΄τον έλεγχο. Στο ξενοδοχείο Ματζέστικ κοντά στην Ομόνοια ήταν εγκατεστημένοι ένοπλοι οπαδοί του ΕΔΕΣ με διαταγή του στρατιωτικού διοικητή Αθηνών συνταγματάρχη Σπηλιωτόπουλου. Οι τελευταίοι άνοιξαν πυρ κατά των συγκεντρωμένων εαμιτών.
 Η πραγματική αιτία ήταν η ήδη τεταμμένη κατάσταση που υπήρχε στην Αθήνα και η αφορμή ήταν η επίθεση των εαμιτών κατά των μελών του ΕΣΑΣ. Υπήρξαν οκτώ νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Μετά από αυτά ο Σπηλιωτόπουλος διέταξε τον αφοπλισμό των εδεσιτών και την εκκένωση του ξενοδοχείου.

 Έτσι είχαν τα γεγονότα. Ουδεμία σχέση με Τάγματα Ασφαλείας.

 Παρακάτω ο κ.Αγτζίδης επαναλαμβάνει κάτι που είχε γράψει και παλιότερα σχετικά με το ΚΚΕ. Ισχυρίζεται ότι: "το ΚΚΕ όπως φάνηκε από τις συμφωνίες που συνήψε στην Καζέρτα και στον Λίβανο, αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης".

 Τα ίδια είχε ξαναγράψει και σε παλιότερο άρθρο του, στο οποίο είχαμε ασκήσει εκτενή κριτική.  Μπορείτε να το δείτε εδώ:
http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7.html
 Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε.
 Να υπενθυμίσουμε επίσης στον διδάκτορα Ιστορίας Βλάση Αγτζίδη τα γραπτά του Γ.Ιωαννίδη σχετικά με τους σκοπούς του ΚΚΕ:  http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/07/1941.html
 

 Μετά από όλα όσα έχουν βγει στην φορά για τους σκοπούς και τις μεθοδεύσεις του ΚΚΕ, είναι πραγματικά αφελής η προσπάθεια κάποιων να παρουσιάζουν τους κομμουνιστές σαν αγνούς πατριώτες αγωνιστές που δήθεν ξεγελάστηκαν απ΄τους πανούργους Άγγλους.
 Σίγουρα οι Άγγλοι φέρουν σοβαρότατες ευθύνες εξαιτίας της περίεργης τακτικής που ακολούθησαν απέναντι στις αντιστασιακές οργανώσεις, αλλά αυτό σε καμμία περίπτωση δεν αθωώνει τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, και κατ'επέκταση το ΚΚΕ.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Τελικά ο δοσίλογος Λάζαρος Ροζενστάιν-Ροζάκης ήταν όντως ο πατέρας του Χρήστου Ροζενστάιν-Ροζάκη.


Στην προχθεσινή μας ανάρτηση:  http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9.html
είχαμε κρατήσει μία επιφυλακτική στάση σχετικά με το αν ο Χρήστος Ροζενστάιν-Ροζάκης ήταν όντως γιος του δοσίλογου Λ. Ροζενστάιν-Ροζάκη.
Η επιφυλακτική μας στάση οφειλόταν στο ότι δεν είχαμε αποδεικτικά στοιχεία.
 

 Όμως ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας έσπευσε άμεσα να διαλευκάνει το ζήτημα με ντοκουμέντα και τον ευχαριστούμε γι'αυτό.
 Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο δοσίλογος Λάζαρος Ροζενστάιν-Ροζάκης ήταν όντως ο πατέρας του Χρήστου Ροζενστάιν-Ροζάκη, ο οποίος τυγχάνει στενός φίλου του Κώστα Σημίτη επίσης υιού δοσίλογου...

 

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε το σχετικό κείμενο του κ.Κούκουνα:

 

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΙΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ
του Δημοσθένη Κούκουνα

  Κατά κανόνα, απαρέγκλιτο για μένα, τα δημοσιεύματα και οι δημόσιες τοποθετήσεις μου στηρίζονται επί συγκεκριμένων στοιχείων. Αναγκάζομαι να κάνω αυτή τη δήλωση, διότι δέχθηκα κάποιες αμφισβητήσεις αναφορικά με την τηλεφωνική παρουσία μου στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα (Κανάλι ΕΨΙΛΟΝ, 31 Οκτ. 2013), κατά τη διάρκεια της οποίας προκλήθηκα να μιλήσω για τον Καθηγητή Χρήστο Ροζάκη και τον πατέρα του.
Δεν ποινικοποιώ ή ενοχοποιώ τίποτα και κανέναν. Ούτε ο ρόλος μου είναι, ούτε κανένα τέτοιο ενδιαφέρον έχω. Και σε ό,τι αφορά τον συγκεκριμένο Καθηγητή, ουδέποτε έχω μιλήσει καταφρονητικά, ανεξάρτητα ποια προσωπική στάση έχω απέναντι στις θέσεις που κατά καιρούς έχει πάρει και που τις θεωρώ ανθελληνικές. Τον Χρ. Ροζάκη τον θεωρώ ως κατ' εξοχήν εγχώριο θεωρητικό της παγκοσμιοποίησης, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο. Είναι μια πολιτική γνώμη και μόνο.
Το ότι είναι εβραϊκής καταγωγής είναι μάλλον συμπτωματικό και βεβαίως δεν διακατέχομαι από ρατσιστικές αντιλήψεις για να το θεωρώ καθοριστικό εκ προοιμίου των όποιων αντιλήψεών του. Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι ο πατέρας του υπήρξε οικονομικός δοσίλογος κατά την Κατοχή, ως προμηθευτής των γερμανικών αρχών κατοχής και ως παρανόμως πλουτίσας. Ούτως ή άλλως δεν αποδέχομαι την οικογενειακή ούτε τη συλλογική ευθύνη.
Αυτή όμως είναι η δική μου αντίληψη, αν και η άποψη της Ελληνικής Δικαιοσύνης εκείνα τα χρόνια ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη, όταν μεταπολεμικά διέτασσε την εξορία των οικονομικών δοσιλόγων σε νησιά ως μέτρο σωφρονισμού και τιμωρίας, όριζε δε να εξορισθούν οικογενειακώς. Ο κ. Ροζάκης, που τότε ήταν προσχολικής ηλικίας, μπορεί να θυμηθεί αν εξορίσθηκε;
Όσο για τη γενικότερη αμφισβήτηση αν όντως είναι ή δεν είναι υιός του Λεωνίδα ή Λαζάρου Ροζάκη ή Ροζενστάιν, αναγκάζομαι να παρουσιάσω το ακόλουθο κανονιστικό διάταγμα, που υπογράφεται από τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη και τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Κ. Πουρναρά. Δεν θα το εμφάνιζα διαφορετικά, επειδή - καίτοι δημοσιευμένο στο επισημότερο ελληνικό έντυπο - περιέχει προσωπικά δεδομένα. Το πράττω απλώς για να υποστηρίξω τη θέση μου. Και αν χρειαστεί, στην περίπτωση που ακόμη αμφισβητείται είτε η ιδιότητα του προμηθευτή των κατοχικών αρχών ως οικονομικού δοσιλόγου είτε το γεγονός της οικογενειακής εξορίας, ευχαρίστως να προσκομίσω πρόσθετα στοιχεία.




Πάνω απ' όλα προέχει ο σεβασμός της ιστορικής αλήθειας...


Πηγή: http://www.aera2012.blogspot.gr/2013/11/blog-post_10.html

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Ποια η σχέση του δοσίλογου Ροζενστάιν-Ροζάκη Λ. με τον γνωστό Χρήστο Ροζενστάιν-Ροζάκη;


 Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει στην δημοσιότητα πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία σχετικά με την ύποπτη δράση επί Κατοχής είτε διάφορων υπερ-δημοκρατών είτε κοντινών συγγενών τους. Υπενθυμίζουμε κάποια ονόματα: Μερκούρη, Σημίτης, Αγγελόπουλος, Παπακωνσταντίνου, Πικραμμένος και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
 Με αυτούς τους υπεράνω πάσης υποψίας δοσίλογους (μιλάμε για αυτούς τους πραγματικούς δοσίλογους που τα κονομάγανε απ΄τις μπίζνες με τους κατακτητές, και όχι για απελπισμένους ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα τρόπο για να προστατευτούν απ΄τους ελασίτες) της Κατοχής έχει ασχοληθεί επισταμμένως ο αξιολογότατος ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας.
 Σε αυτήν την διεύθυνση έχει δημοσιευτεί απ΄τον εν λόγω ιστορικό ένας κατάλογος με 163 μεγαλοδοσίλογους της Κατοχής, που είναι απόρροια του ερευνητικού του έργου. Σε αυτόν τον κατάλογο παρελαύνει όλη η "αφρόκρεμα" (ή μούργα...) του δοσιλογισμού.
 Τα ονόματα είναι σε αλφαβητική σειρά.

 Παρατηρώντας τον κατάλογο των δοσίλογων βλέπουμε ένα όνομα που σίγουρα προκαλεί εντύπωση:
- Ροζενστάιν-Ροζάκης Λ., επιχειρηματίας.

 Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον Χρήστο Ροζενστάιν-Ροζάκη, στενό συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Με μία απλή περιήγηση στο διαδίκτυο μπορεί ο καθένας να δει και να κρίνει τις διάφορες δραστηριότητές του τόσο επί των εθνικών μας θεμάτων όσο και επί θεμάτων μειονοτήτων.
 Για ένα διάστημα διετέλεσε και υφυπουργός Εξωτερικών επί Σημίτη.
 Όπως βλέπουμε εδώ: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=2174
 το πλήρες όνομά του είναι Χρήστος Λ. Ροζάκης. Η παραπάνω ιστοσελίδα δεν αναφέρει το Ροζενστάιν, αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το αρχικό του πατρώνυμού του αρχίζει από Λ, όπως και το μικρό όνομα του προαναφερθέντος δοσίλογου.
 Συνεπώς είναι πιθανότατο να είναι γιος του. Δεν το γνωρίζουμε βέβαια με σιγουριά αυτό, απλά το παραθέτουμε προς διερεύνηση.


Για τις σχέσεις Σημίτη-Ροζενστάιν, βλέπουμε εδώ: http://www.zougla.gr/topstory/article/o-agnostos-simitis-40859:
 "Συγκεκριμένες και λιγοστές είναι και οι παρέες τού πρώην πρωθυπουργού, ιδιαίτερα από τότε που απώλεσε την πρωθυπουργία. Ο ευρωδικαστής και πρώην υπουργός του, Χρήστος Ροζάκης-Ροζενστάιν,"

 Φαίνεται λοιπόν ότι Σημίτης και Ρόζενστάιν συνδέονται με στενή φιλία.
 Το γεγονός φυσικά ότι ο πατέρας του Σημίτη είχε ανοικτές διόδους επικοινωνίας και συνεργασίας με τις κατοχικές αρχές (προτού αναγορευτεί καιροσκοπικά σε αντιστασιακό και υπουργό του βουνού...) όπως και ο Λ. Ροζενστάιν-Ροζάκης (πιθανώς πατέρας του Χρήστου Λ. Ροζενστάιν-Ροζάκη;;;;;), θεωρείται απλή σύμπτωση... ή μήπως όχι;

 Το περίεργον του πράγματος είναι ότι ως γνωστόν ο Χρήστος Ροζενστάιν-Ροζάκης είναι Εβραίος. Και αυτό δεν το λέμε σαν μομφή, αλλά σαν ένα γεγονός. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο πατέρας του, προφανώς επίσης Εβραίος, ήταν ο προαναφερθείς δοσίλογος συνεργάτης των Γερμανών, τότε είμαστε μπροστά σε ένα εντυπωσιακό παράδοξο.
 Ένας Εβραίος να συνεργάζεται με τα στρατεύματα του Γ΄Ράιχ;  Και μάλιστα να ανήκει στους οικονομικούς δοσίλογους που τα κονομάγανε χοντρά από αυτήν την συνεργασία;
 Και εντάξει, οι Γερμανοί μπορεί να μην το ήξεραν ότι ήταν Εβραίος, αν εκείνος το έκρυβε επιμελώς ή αν είχε προμηθευτεί πλαστή ταυτότητα πό αυτές που χορηγούσε αφειδώς ο Άγγελος Έβερτ στους Εβραίους.
 Ο ίδιος όμως δεν είχε ηθικό κώλυμμα να συνεργάζεται με αυτούς τους ορκισμένους αντισημίτες που υποτίθεται ότι ήθελαν να εξολοθρεύσουν τους ομοεθνείς του;
 Δεν ήξερε ότι απ΄το 1933 ο διεθνής εβραϊσμός είχε κηρύξει το πόλεμο στο Γ' Ράιχ;
  Μήπως πρόκειται για μία περίπτωση ενός καιροσκόπου Εβραίου που απλά το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να βγάζει λεφτά ακόμα και συνεργαζόμενος με τους "τρισκατάρατους Ναζί";

 Και αν όντως πρόκειται για τον πατέρα του Χρήστου Ροζενστάιν-Ροζάκη, τότε πόσο σύμπτωση είναι ότι τα βλαστάρια δύο δοσίλογων της Κατοχής είναι και σήμερα στενοί συνεργάτες;
 
 Πρόκειται για μία ακόμη επιβεβαίωση της λαϊκής παροιμίας: "Σόι πάει το βασίλειο";

 Εκτός βέβαια αν πρόκειται περί συνωνυμίας...

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Οι Τσιγγάνοι επί Κατοχής



Μία απ΄τις γνωστές και μη-εξαιρετέες "ευπαθείς" ομάδες που κατοικοεδρεύουν στο σύγχρονο ελλαδιστάν είναι και οι Τσιγγάνοι. Ο απλός λαός τους αποκαλεί υποτιμητικά "γύφτους" (ίσως να ξέρει κάτι παραπάνω) ενώ οι καθεστωτικοί και πάσης φύσεως "πολιτικά ορθοί" τους λένε Ρομά.

Πριν μερικά χρόνια δημοσιεύτηκε μία ενδιαφέρουσα εργασία κάποιου Δημήτρη Τσακίρη σχετικά με την παρουσία των Τσιγγάνων στην Κατοχή. Στο διαδίκτυο υπάρχει εδώ
Σύμφωνα με τον συγγραφέα τα όποια στοιχεία μπόρεσε να συλλέξει προέρχονται μόνο από μαρτυρίες Τσιγγάνων, καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία γι’αυτήν την "ευπαθή" ομάδα από καμμία άλλη πηγή. Ούτε από αρχεία κατακτητών, ούτε από ελληνικά κρατικά αρχεία της κατοχικής περίοδου, ούτε απ’τις αντιστασιακές οργανώσεις, ούτε από ιστορικούς που ασχολήθηκαν  ή ασχολούνται με την συγκεκριμένη εποχή.

 Αυτό που είναι 100% σίγουρο είναι ότι οι Τσιγγάνοι δεν υπέστησαν στην Ελλάδα απολύτως καμμία δίωξη απ΄τους Γερμανούς για λόγους φυλετικούς, παρά το ότι οι τελευταίοι προφανέστατα δεν τους θεωρούσαν ισότιμους των λευκών ευρωπαϊκών λαών. 
 Όπως γράφει ο Τσακίρης: "Έτσι χωρίς επιφύλαξη θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι στην Ελλάδα οι Τσιγγάνοι αντιμετωπίστηκαν από τις κατοχικές δυνάμεις όπως ο υπόλοιπος άμαχος πληθυσμός."
 
Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που θέτει σε αμφισβήτηση την υποτιθέμενη πολιτική εξόντωσης των αλλόφυλων που κατηγορείται ότι έκανε το Γ’ Ράιχ. Αν θέλανε π.χ. να εξοντώσουν τους Τσιγγάνους (οι οποίοι επίσης θεωρούνται ως θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης), θα το έκαναν και με τους Τσιγγάνους που ζούσαν στην Ελλάδα. Δεν το έκαναν όμως.

 Και όχι μόνο αυτό, αλλά σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες που παρατίθενται στην εργασία του Τσακίρη, οι σχέσεις των Τσιγγάνων με τους κατακτητές δεν ήταν κατ’ανάγκην κακές. 
Ο συγγραφέας μάλιστα αφήνει ορθάνοιχτο και το ενδεχόμενο συνεργασίας μεταξύ τους:
 "Πολύ πιθανόν μερικοί από αυτούς να συνεργάστηκαν με τους κατακτητές" 
 και το βασίζει σε μαρτυρίες απ΄τις οποίες προκύπτει ότι:
  "Η δυνατότητα πρόσβασης του μικροπωλητή Τσιγγάνου στις δυνάμεις Κατοχής και η συνακόλουθη συναλλαγή μαζί τους συνέβαλλε στο να διάκεινται φιλικά απέναντί τους"
  
Παρακάτω παραθέτουμε κάποιες μαρτυρίες και αποσπάσματα μαρτυριών από Τσιγγάνους:

 " Οι Γερμανοί δεν πειράξανε τους Τσιγγάνους ούτε εμείς τους πειράξαμε. Δουλεύαμε. Τους πουλούσαμε ρούχα, δακτυλίδια, καδένες και έτσι βγάζαμε το ψωμάκι μας. Αγοράζαμε από τους Γερμανούς λίγη κουραμάνα, λίγο τυρί. Λεφτά είχαμε. Και οι Ιταλοί καλά μας φέρθηκαν. Θυμάμαι μια φορά ήρθαν στο καφενείο της γειτονιάς ήπιαν, κάναμε καλαμπούρια και φύγανε χωρίς να μας πειράξουν. Πάντως οι Γερμανοί δεν μας πειράξανε, δεν είχαμε παράπονο απ΄τους Γερμανούς. Δεν μας πειράξανε, γιατί δουλεύαμε μαζί τους."
 
 "Οι Ιταλοί μας ταϊσανε. Αντιθέτως οι Γερμανοί προτιμούσαν να τα πετάξουνε παρά να τα δώσουνε στον κόσμο. Εγώ πέρασα όμως καλά. τους έπλενα και τους σιδέρωνα τα ρούχα"

 "Οι Γερμανοί συλλάβανε Εβραίους απ΄την Παραμυθιά και μερικές οικογένειες απ΄τις Φιλιατές. Εμάς δεν μας πειράξανε. Μείναμε εδώ. Δεν φύγαμε."

 "Να σου πω, ο Γερμανός ήταν καλύτερος απ΄τους Ιταλούς και τους δικούς μας τους γερμανόφιλους"

 "Οι Ιταλοί απλώνανε πολύ χέρι στις γυναίκες, όπως και οι δικοί μας οι γερμανόφιλοι, ενώ οι Γερμανοί ήταν και λίγο τυπικοί. Για τους Γερμανούς ένα ήταν καλό. Δεν πειράζανε γυναίκα."


 Υπάρχουν βέβαια και αρνητικές αναφορές των Τσιγγάνων για τους Γερμανούς και αυτές κυρίως είχαν να κάνουν με το επισιτιστικό πρόβλημα που ταλαιπωρούσε τότε όλο τον πληθυσμό.
 Π.χ. κάποιοι Τσιγγάνοι τους κατηγορούσαν ότι πήγαιναν να τους ζητιανέψουν φαγητό και οι Γερμανοί τους έδερναν και τους έδιωχναν.

 Γενικότερα προκαλούν εντύπωση αυτές οι -όχι αρνητικές εώς διακριτικά θετικές- αναφορές των Τσιγγάνων για τα στρατεύματα του Γ' Ράιχ που υποτίθεται ότι ήθελε να τους εξοντώσει... 
 Σίγουρα υπήρχαν εκτελέσεις Τσιγγάνων απ΄τους Γερμανούς, αλλά αυτές έγιναν στα πλαίσια της εφαρμογής αντιποίνων αδιακρίτως σε βάρος του άμαχου πληθυσμού και όχι λόγω της καταγωγής τους. Με τόσες χιλιάδες εκτελεσθέντων αμάχων, ήταν και στατιστικά σίγουρο ότι θα υπήρχαν και Τσιγγάνοι ανάμεσά τους.

 
Όσον αφορά την εθνική αντίσταση, ο Τσακίρης συμπεραίνει ότι:
  "πολύ λίγοι Τσιγγάνοι συμμετείχαν ενεργά στην εθνική αντίσταση"
 και συμπληρώνει:
 "Οι υπεύθυνοι τόσο στο ιστορικό τμήμα του ΚΚΕ όσο και στα γραφεία της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) που απευθυνθήκαμε δεν έχουν υπόψη τους συγκεκριμένα στοιχεία και τίποτα το καταγεγραμμένο δεν υπάρχει στα αρχεία τους."

 Αναφέρει κάποιους λόγους γι'αυτό το φαινόμενο.
 Ο κυριότερος κατά την γνώμη μας είναι ότι οι Τσιγγάνοι ήταν οικειοθελώς αποκομμένοι (όπως είναι και σήμερα άλλωστε) απ΄την ελληνική κοινωνία, με συνέπεια να μην έχουν αναπτυχθεί οι κατάλληλες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ αυτών και των Ελλήνων, κάτι απαραίτητο για την διεξαγωγή αντιστασιακού αγώνα. Είναι πιθανότατο ότι οι οικονομικές δοσοληψίες τους με τους κατακτητές να επέδρασαν εξίσου αρνητικά.

 Με δύο λόγια, οι Τσιγγάνοι όντας τελείως ξένοι προς τον εθνοφυλετικό ελληνικό κορμό παρέμειναν στο περιθώριο των συνταρακτικών γεγονότων που λάμβαναν χώρα τότε. 
 Το αντίθετο ίσχυε με άλλες κοινότητες όπως π.χ. οι τουρκόφωνοι Πόντιοι οι οποίοι αν και αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα ένταξης, εντούτοις έκαναν ιδιαιτέρως αισθητή την αγωνιστική παρουσία τους. Προφανώς διότι στην περίπτωσή τους πληρούνταν οι όροι της καταγωγής και της εθνικής συνείδησης.


 
 

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Η μάχη της Ταράτσας στην Γκιώνα μεταξύ του ΕΛΑΣ και του 5/42 Συντάγματος του Ψαρρού


 Μετά τον αφοπλισμό του 5/42 απ΄τον ΕΛΑΣ τον Μάιο του 1943 στην Στρώμη και την συνακόλουθη διάλυσή του, ο συνταγματάρχης Ψαρρός κατόπιν συμφωνίας με τους Βρετανούς και την ηγεσία του ΕΛΑΣ προέβη στην ανασυγκρότηση της ένοπλης μονάδας του.
 Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ (Τζήμας-Βελουχιώτης-Σαράφης) εξέδωσε στις 28/05/1943 την υπ'αριθμόν 9 διαταγή που απαγόρευε τις εχθροπραξίες με άλλες οργανώσεις, δίνοντας έτσι πρακτικά την συγκατάθεσή για ανασυγκρότηση του 5/42. Ο Τζήμας μάλιστα δεν παρέλειψε να κατηγορήσει εντόνως όλους όσους ευθύνονταν (Βελουχιώτης, καπετάν Ορέστης) για την πρώτη διάλυση του 5/42. Οι 'Αγγλοι απ΄την μεριά τους υποσχέθηκαν στον Ψαρρό ότι θα τον ενίσχυαν με αεροπορικές ρίψεις πολεμικού υλικού ώστε να μπορεί να εξοπλίσει 500 άντρες ως τις 20 Ιουνίου 1943.
 Βάσει αυτών των δεσμεύσεων, ο Ψαρρός ειδοποίησε τους αξιωματικούς του (Καϊμάρας, Ντούρος, Κούτρας κτλ) να συγκεντρώσουν τους άντρες τους και να έρθουν να τον βρουν στην θέση Ταράτσα στο όρος Γκιώνα όπου θα γίνονταν και οι ρίψεις. Συγχρόνως ενημερώνονταν και όσοι άοπλοι κάτοικοι της περιοχής επιθυμούσαν να ανέβουν στην Ταράτσα προκειμένου να ενταχθούν στο ανασυγκροτούμενο Σύνταγμα και να εξοπλιστούν.

 Πραγματικά μες στον Ιούνιο έγιναν συνολικά τρεις ρίψεις. Ήταν λιγότερες του αναμενομένου αλλά τουλάχιστον υπήρχε μία κινητικότητα. Η τελευταία έγινε στις 21 Ιουνίου. Χάρη σε αυτές τις ρίψεις το 5/42 μπόρεσε να έχει συνολικά 200 άντρες εξοπλισμένους (και όχι 500 όπως του είχαν υποσχεθεί οι Άγγλοι), πολλοί εκ των οποίων όμως ήταν νεοσύλλεκτοι χωρίς πολεμική εμπειρία και άλλοι δεν είχαν ακόμη τον κατάλληλο ιματισμό γιατί οι ρίψεις υλικού δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί.
 Γενικότερα, το Σύνταγμα ήταν ακόμη σε φάση ανασυγκρότησης, άρα ανέτοιμο για πολεμικές συγκρούσεις.

 Παρά το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ είχε αναγνωρίσει επισήμως το δικαίωμα στον Ψαρρό να ανασυγκροτήσει το 5/42, στις 19/06 ο ταγματάρχης Ζούλας έβγαλε την παρακάτω διαταγή προς το αρχηγείο Παρνασσίδας του ΕΛΑΣ:
  "Γνωστής ούσης της θέσεως ημών έναντι των μη υπογραψασών το συμφωνητικόν μας οργανώσεων, δύνασθε επιδιώξη την διάλυσιν 5/42. Προσοχή από ενέδρας Ιταλών ή Ψαρριανών. Για το Γενικό Αρχηγείο Στερεάς, υπογραφή: Ζούλας ταγματάρχης."

 Διευκρίνιση: "Ψαρριανούς" αποκαλούσαν οι ελασίτες τους αντάρτες του Ψαρρού. Προφανώς πρόκειται περί συνωνυμίας με έναν σημερινό γραφικό αριστερό βουλευτή...
  Η ηγεσία του αρχηγείου Παρνασσίδος προχώρησε άμεσα στην εκτέλεση αυτής της διαταγής παρά το ότι αυτή ερχόταν σε άμεση αντίθεση με την επίσημη γραμμή του ανώτερου οργάνου του ΕΛΑΣ, δηλαδή του Γ.Σ. Μαζί με το αρχηγείο Δωρίδας κινήθηκαν προς την Ταράτσα της Γκιώνας με σκοπό να χτυπήσουν το ανασυγκροτούμενο 5/42.
 Ο Ψαρρός και οι αξιωματικοί του ενημερώθηκαν για την κίνηση των ελασιτών και όντας περισσότερο υποψιασμένοι μετά το πρότερο πάθημά τους στην Στρώμη πήραν μέτρα ασφαλείας.

 Επικεφαλής των ελασιτών ήταν ο λοχαγός Φοίβος Γρηγοριάδης που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Φώτης Βερμαίος. Πριν την μάχη έστειλαν ένα τελεσίγραφο στον Ψαρρό που του ζητούσε να παραδώσει τον οπλισμό της μονάδας του. Η απάντηση του Ψαρρού ήταν αρνητική, κάτι για το οποίο οι ελασίτες ήταν σίγουροι γι'αυτό και είχαν ήδη ξεκινήσει οι εχθροπραξίες με προκεχωρημένα φυλάκια του 5/42.

 Η επίθεσή τους έγινε τα χαράματα της 23/06/1943. Σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στο 5/42 οι ελασίτες ήταν τριπλάσιοι ή τετραπλάσιοι (δηλ.600-800) απ΄τους αντάρτες του Ψαρρού. Ο Φοίβος Γρηγοριάδης ισχυρίζεται ότι ήταν 250. Πέραν αυτών των αριθμητικών στοιχείων που δεν είναι εύκολο να εξακριβωθούν, και ο ίδιος ο Γρηγοριάδης παραδέχεται πως η παράταξή του ήταν καλύτερα εξοπλισμένη διότι είχαν στην κατοχή τους όλμους ενώ μεγάλο μέρος των ανταρτών του 5/42 ήταν νεοσύλλεκτοι και ανεκπαίδευτοι.

 Το πρόβλημα για τον ΕΛΑΣ ήταν όμως ότι είχε απωλέσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, διότι οι του 5/42 περίμεναν την επίθεση.
 Στην περιοχή υπήρχε το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Κριθαριά που ήταν σχεδιασμένο να το καταλάβει προκαταβολικά το τμήμα του λοχαγού Βαρβάτου του 5/42. Αυτός άργησε να κινηθεί όμως με αποτέλεσμα να καταληφθεί προσωρινά το ύψωμα από μία διμοιρία του ΕΛΑΣ με αρχηγό τον Δυοβουνιώτη. Αυτοί όμως εκδιώχθηκαν βιαίως απ΄το σημείο κατόπιν επέμβασης του Κούτρα. Άλλοι ελασίτες που ακολουθούσαν τον Δυοβουνιώτη κατέληξαν σύμφωνα με τον Γρηγοριάδη "να κατρακυλάν, να κουτρουβαλάν πίσω στον κατήφορο όπως γίνονται δεκτοί με τουφεκιές, χειροβομβίδες και ριπές οπλοπολυβόλων και βρίσκονται σε φοβερά μειονεκτική θέση".

Ένα περιστατικό ενδεικτικό της εποχής συνέβη κοντά στην Κριθαριά. Το τμήμα Καϊμάρα του 5/42 βρέθηκε αντιμέτωπο με το ελασίτικο τμήμα του ανθυπολοχαγού Κατσίμπα. Οι δυο τους γνωρίζονταν από παιδιά, ήταν φίλοι και δεν ήθελαν να συγκρουστούν. Κατόπιν συνεννοήσεως απέφυγαν την σύρραξη. Αργότερα όμως ο Κατσίμπας κινήθηκε προς ανακατάληψη της Κριθαριάς και συγκρούστηκε με το τμήμα του Βαρβάτου που είχε εντωμεταξύ εγκατασταθεί εκεί μετά την εκδίωξη των ελασιτών απ΄τον Κούτρα, όπως είδαμε πριν. Ο Καϊμάρας παρενέβη στην σύγκρουση Βαρβάτου-Κατσίμπα με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική διάλυση του ελασίτικου τμήματος.

 Σε άλλον τομέα της μάχης, το τμήμα του ταγματάρχη Κρανιά του αντιμετώπισε επιτυχώς ελασίτικο τμήμα που είχε αρχηγό τον καπετάν-Νικηφόρο (ανθυπίλαρχος Δημήτρης Δημητρίου). Ο Κρανιάς μάλιστα πέρασε γρήγορα στην αντεπίθεση αιφνιδιάζοντας τους ελασίτες.

 Η επίθεση του ΕΛΑΣ σημείωσε επιτυχία μόνο στον τομέα που ήταν παρατεταγμένο το τμήμα του αξιωματικού της Αεροπορίας Ηλία Τσίγκα που αποτελούταν από νεοσύλλεκτους. Εκεί η άμυνα του 5/42 έσπασε και ο Τσίγκας σκοτώθηκε.
 Γι'αυτήν την δύσμενη εξέλιξη φέρει ευθύνη ο ίδιος ο Ψαρρός που διέταξε το τμήμα του Ντούρου να κινηθεί προς την Κριθαριά που μαίνονταν οι μάχες προς ενίσχυση των Καϊμαρά και Κούτρα. Εκεί όμως οι δυνάμεις του 5/42 είχαν επικρατήσει και δεν υπήρχε ανάγκη για βοήθεια. Αυτό είχε σαν συνέπεια τα μάχιμα τμήματα των Καϊμάρα, Ντούρου και Κούτρα να παραμείνουν ανενεργά και τα τμήματα του Τσίγκα και του Κρανιά που ήταν στο επίκεντρο της μάχης να μείνουν χωρίς ενισχύσεις. Για τον Τσίγκα είδαμε τι έγινε, ενώ και το τμήμα του Κρανιά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την αντεπίθεσή του και αναγκάστηκε να υποχωρήσει υπό την πίεση ισχυρότερων δυνάμεων.

 Κατά την διάρκεια της μάχης συνέβη ένα τραγελαφικό περιστατικό. Πάνω απ΄την Γκιώνα εμφανίστηκαν τρία εχθρικά βομβαρδιστικά (άγνωστο αν ήταν ιταλικά ή γερμανικά). Και οι δύο πλευρές σάστισαν και σταμάτησαν τις εχθροπραξίες για να μην δώσουν στόχο στον εχθρό.
 Μετά από κανα πεντάλεπτο τα αεροπλάνα έφυγαν και η μάχη ξανάρχισε.

  Κατόπιν αυτών, ο Ψαρρός διέταξε σύμπτυξη των δυνάμεων του παρά τις αντιρρήσεις πολλών αξιωματικών του. Τελικώς το 5/42 απεχώρησε απ΄το οροπέδιο της Ταράτσας. 
 Την επομένη στις 24/06 ο Ψαρρός συναντήθηκε με τον άγγλο ταγματάρχη Τζεφ Γκόρντον-Γκρηντ που είχε μόλις επιστρέψει απ΄την επιχείρηση του Ασωπού, του διαμαρτυρήθηκε για την επίθεση του ΕΛΑΣ και του ζήτησε να ενισχυθεί άμεσα το τμήμα του όπως είχε συμφωνηθεί. Πέρασαν 4 μέρες και δεν δόθηκε απάντηση στον Ψαρρό. Έτσι αποφάσισε την αυτοδιάλυση του 5/42 προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω αιματοχυσία.
 Πριν συναντήσει τον Ψαρρό, ο ταγματάρχης Τζεφ είχε συναντηθεί με τους επικεφαλείς των επιτιθέμενων τμημάτων του ΕΛΑΣ στους οποίους δεν έκανε ούτε μία παρατήρηση για τα όσα συνέβησαν...

 Οι απώλειες του 5/42 προέρχονταν κυρίως απ΄το τμήμα του Τσίγκα και ήταν 3 νεκροί και 6-10 τραυματίες.
 Οι απώλειες του ΕΛΑΣ ήταν 7 νεκροί και 15 τραυματίες, όλοι του αρχηγείου Παρνασσίδας στο οποίο υπαγόταν και το διαλυθέν τμήμα του Κατσίμπα.
 Υπήρχαν επίσης πολλοί αιχμάλωτοι εκατέρωθεν οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα.

 Αυτή ήταν η δεύτερη και αιματηρή διάλυση του 5/42, για την οποία όπως είδαμε το κυριότερο μέρος της ευθύνης φέρει αναμφισβήτητα ο ΕΛΑΣ, όπως παραδέχεται και ο επικεφαλής της επιχείρησης Φοίβος Γρηγοριάδης. Ευθύνη όμως φέρουν και οι Άγγλοι και ειδκότερα ο ταγματάρχης Τζεφ ο οποίος επέδειξε μία προκλητική απάθεια μπροστά σε αυτά τα δραματικά γεγονότα και αδιαφορία για τις εκκλήσεις του Ψαρρού.

 Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι η ακατανόητη στάση της ηγεσίας του ΕΛΑΣ απέναντι στους υπευθύνους αυτής της εμφύλιας σύγκρουσης.
 Θα την δούμε σε επόμενη ανάρτηση.


  Πηγές:
 "Το αντάρτικο ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ-ΕΚΚΑ-(5/42)" του Φοίβου Γρηγοριάδη, τόμος β΄
 "Το χρονικό μιας θυσίας" του Γεωργίου Καϊμάρα
 "Αντιστασιακή οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου
 "Εθνική αντίσταση 1941-1944" του Αθανάσιου Κούτρα

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Άρχισε πάλι η τρομολαγνεία περί εμφυλίου μπας και περισώσουν το σάπιο καθεστώς που καταρρέει


 Δεν είμαστε φυσικά σε θέση να γνωρίζουμε με ποια κυκλώματα συνδέονται οι δράστες της χθεσινής διπλής δολοφονίας έξω απ΄τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο Αττικής. Πολλά λέγονται και ακούγονται. Άλλοι μιλούν για αναρχοαριστερούς τρομοκράτες, άλλοι για πράκτορες διαφόρων υπηρεσιών, χωρίς βέβαια το πρώτο να αποκλείει το δεύτερο. Κάθε άλλο. Η σύγχρονη ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δείχνει πως το πιθανότερο είναι ότι τα δύο προαναφερθέντα κοινωνικά υποσύνολα συνδέονται ή διαπλέκονται μεταξύ τους.

 Με αφορμή αυτήν την δολοφονική επίθεση, άρχισε πάλι να δημιουργείται από διάφορους καθεστωτικούς ένα κλίμα τρόμου γύρω απ΄το ενδεχόμενο εμφύλιας ανάφλεξης.
 Εξυπακούεται ότι οι πάσης φύσεως καθεστωτικοί δεκάρα δεν δίνουν για τις ζωές που χάθηκαν.
 Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Ένας τρόπος για να το καταφέρουν αυτό, ή έστω για να κερδίσουν πολύτιμο πολιτικό χρόνο, είναι να φανούν οι ίδιοι σαν εγγυητές της ομαλότητας και της κοινωνικής ειρήνης. Μια κοινωνική ειρήνη την οποία οι ίδιοι έχουν τινάξει στον αέρα με τις αντεθνικές, ενδοτικές και μνημονιακές πολιτικές τους, αλλά αυτό δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το καταλάβουν.

 Περιστατικά σαν το χθεσινό λοιπόν είναι βούτυρο στο ψωμί τους, καθώς σε συνδυασμό με τον θάνατο του αντιφασίστα στο Κερατσίνι μπορεί να δημιουργήσουν την εικόνα των αντιμαχόμενων άκρων που είναι έτοιμα να μας σύρουν σε νέο εμφύλιο.

Φυσικά όπως έχουμε εξηγήσει εδώ:
http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_19.html
εμφύλιος στην σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους καθεστωτικούς. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο ότι υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου με σκοπό αυτός να επιστρέψει στα σάπια μαντριά που θα του εξασφαλίσουν δήθεν την "ασφάλειά" του μακριά απ΄τους "ακραίους" που υποτίθεται ότι ετοιμάζουν εμφύλια σύρραξη..

 Αυτή η προσέγγιση δεν σημαίνει βέβαια κατ΄ανάγκην ότι βάλανε κάποιους πράκτορες να εκτελέσουν τα δύο παλικάρια, προκειμένου να συντηρηθεί αυτό το κλίμα εμφυλιακής τρομολαγνείας.
 Μπορεί να είναι και έτσι, μπορεί και να μην είναι. Από την στιγμή που οι δράστες είναι άγνωστοι κανείς δεν μπορεί να εκφέρει υπεύθυνη άποψη για τα κίνητρά τους.
 Αν η επίθεση έγινε από αναρχοαριστερούς τρομοκράτες με σκοπό την εκδίκηση για τον θάνατο του αντιφασίστα στο Κερατσίνι, τότε σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι η χθεσινή δολοφονία έχει συγκεκριμένους -έστω και ακούσιους- ηθικούς αυτουργούς. Είναι όλοι αυτοί οι καθεστωτικοί που  καλλιεργούσανε τότε για πολλές εβδομάδες και από διάφορα πόστα ένα κλίμα μίσους και εκδίκησης κατά των "φονιάδων φασιστών".

 Βάσει των παραπάνω, η έκκληση της Χρυσής Αυγής για ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση κρίνεται απολύτως σωστή. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αυτή την στιγμή είναι μία αλυσίδα αιματηρών γεγονότων που θα δώσει το δικαίωμα στο ανθελληνικό καθεστώς να παρουσιαστεί σαν εγγυητής της ομαλότητας, αλλά και να περάσει -με το μπαμπούλα του δήθεν εμφυλιοπολεμικού κινδύνου- περισσότερα μέτρα καταστολής εναντίον όσων "δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις"...

Ακόμα και αν οι χθεσινοί δολοφόνοι δεν έχουν απολύτως καμμία σχέση με κρατικές και παρακρατικές υπηρεσίες και δρούσαν ορμώμενοι αποκλειστικά και μόνο από αντιφασιστικά εκδικητικά κίνητρα, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε την αντικειμενική πολιτική πραγματικότητα:
 Ο κυριότερος εχθρός των Ελλήνων εθνικιστών σήμερα είναι η καθεστωτική μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και όλο το σύστημα που την υποστηρίζει ανοικτά ή κεκαλυμμένα. 
 Το μίσος τους εναντίον καθετί εθνικού απεδείχθη περίτρανα με τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής, με τον αντιρατσιστικό νόμο που θέλουν να περάσουν κτλ.
 Η αριστερά στο σύνολό της είναι μία εξίσου εχθρική πολιτική οντότητα αλλά με τα σημερινά δεδομένα είναι δευτερευούσης σημασίας. Η εμπάθεια που χαρακτηρίζει τον κάθε Σαμαρά, τον κάθε Δένδια, τον κάθε Βορίδη, τον κάθε Βενιζέλο δεν μπορεί να συγκριθεί με τις άναρθρες αντιφασιστικές κραυγές του κάθε γραφικού αριστερού.
 Αυτός είναι ο κυριότερος εχθρός. Το σύστημα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που ακριβώς επειδή είναι ημιθανές αντιδρά σπασμωδικά και αυτό το κάνει πιο επικίνδυνο. Ο χρόνος βέβαια κυλά σε βάρος τους και αυτό το ξέρουν.
 Απλά μετά τα καραγκιοζιλίκια της τηλε-χρυσαυγιάδας, παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Αυτό του "πολέμου των άκρων" και της εμφυλιακής τρομολαγνείας...
 Ε λοιπόν, ρισκάροντας μία πρόβλεψη τους λέμε ότι ούτε αυτό δεν θα τους κάτσει...