Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Ο Ναπολέων Ζέρβας πριν την ίδρυση του ΕΔΕΣ


 Ο Ναπολέων Ζέρβας μπορεί να έμεινε στην ιστορία χάρη στην εθνική αντιστασιακή του δράση επί Κατοχής, αλλά ήταν ένα πρόσωπο με έντονη δράση από τα νεανικά του ακόμα χρόνια.

 Γεννήθηκε στην Άρτα την 1η Ιανουαρίου του 1891, αλλά καταγόταν απ΄την ιστορική περιοχή του Σουλίου. Το σόι των σουλιωτών Ζερβαίων είχε βγάλει σπουδαίους πολεμιστές στο πρόσφατο παρελθόν. Μία χαρακτηριστική περίπτωση ήταν και ο πατέρας του Ζέρβα, ονόματι Νικόλαος, που κατέβηκε και πολέμησε στην Κρήτη στην επανάσταση του 1897, όπου και τραυματίστηκε.
 Η μητέρα του, Ευανθία, πεθαίνει ενώ ήταν ακόμη παιδί και το μεγάλωμα του Ναπολέοντα Ζέρβα το αναλαμβάνει ένας θείος του απ΄τα Γιάννενα.

 Το 1907 τελειώνει το γυμνάσιο και το 1910 κατατάσσεται σαν εθελοντής στο στρατό. Συμμετέχει στους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 όπου και χάρη στις εξαιρετικές του επιδόσεις προάγεται συνεχώς μέχρι τον βαθμό του ανθυπασπιστή. Η λήξη των βαλκανικών πολέμων βρίσκει την ιδιαίτερη πατρίδα του την Ήπειρο ενωμένη με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό ήταν και το όνειρό του από μικρό παιδί.
 Ήταν θαυμαστής του Ελευθέριου Βενιζέλου και φυσικά δημοκρατικός και αντιβασιλικός. Το 1916 ως ανθυπολοχαγός πλέον, προσχωρεί στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης και για ένα μικρό διάστημα διετέλεσε υπασπιστή της τριανδρίας Βενιζέλου-Κουντουριώτη-Δαγκλή στην Θεσσαλονίκη.

 Συμμετείχε φυσικά και στον Α΄ Παγκόσμιο στο μακεδονικό μέτωπο κατά Γερμανών και Βούλγαρων, κατά την διάρκεια του οποίου έφτασε στον βαθμό του λοχαγού. Τον Φεβρουάριο του 1920 προήχθη σε ταγματάρχη που ήταν και η τελευταία προαγωγή του σε εκείνη την χρονική περίοδο.
 Το επόμενο έτος αποτάκτηκε απ΄τον Στρατό, διότι λόγω της επιστροφής του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Ζέρβας ακολούθησε άλλους αντιβασιλικούς αξιωματικούς (σημαντικότερος ήταν ο Γεώργιος Κονδύλης) στην Κωνσταντινούπολη όπου είχαν ιδρύσει την Εθνική Άμυνα Κωνσταντινούπολης.
 Μετά την μικρασιατική καταστροφή και την επανάσταση των Πλαστήρα-Γονατά, ο Ζέρβας επανέρχεται στον Στρατό με τον βαθμό του ταγματάρχη το 1922.

 Το 1925 επικρατεί το στρατιωτικό κίνημα του Θεόδωρου Πάγκαλου. Ο Ζέρβας διορίζεται φρούραρχος Αθηνών, και συγχρόνως αναλαμβάνει την διοίκηση του Β' Τάγματος Δημοκρατικής Φρουράς. Στο άλλο διοικητής ήταν ο Βασίλης Ντερτιλής. Ο ρόλος των Ταγμάτων Δημοκρατικής Φρουράς ουσιαστικά ήταν η προστασία του δικτατορικού καθεστώτος που είχε επιβάλει ο Πάγκαλος στο όνομα της... Δημοκρατίας. Ήταν απ΄τα πολλά περίεργα εκείνης της ταραγμένης εποχής.
 Ο φρούραρχος Ζέρβας ως διοικητής του ενός εξ'αυτών είναι φυσικά πολύ ισχυρός. Αναφέρεται ότι κυνήγησε τον Πλαστήρα, συνέλλαβε τον εκδότη του "Ελεύθερου Βήματος" Δημήτρη Λαμπράκη, εισέβαλλε στο Μέγαρο Διομήδη όπου και έκανε εκτεταμμένο έλεγχο των χαρτοφακέλλων και λογαριασμών του διοικητή της Εθνικής τράπεζας κτλ.

 Τον Αύγουστο του 1926 τα Τάγματα με την ενεργό συμμετοχή του Ζέρβα βεβαίως συμμετείχαν στο κίνημα του Κονδύλη που ανέτρεψε τον Πάγκαλο. Αμέσως μετά την επικράτησή του, ο Κονδύλης απαίτησε την διάλυση των Ταγμάτων προκειμένου να μειωθεί δραστικά η ισχύς των Ζέρβα και Ντερτιλή. Οι δύο διοικητές των Ταγμάτων δεν υπάκουσαν και κινήθηκαν με τις μονάδες τους για κατάληψη του Υπουργείου Στρατιωτικών.
 Μονάδες που ήταν πιστές στην κυβέρνηση Κονδύλη αντέδρασαν και έγινε σφοδρή συμπλοκή στην περιοχή Χίλτον. Τα Τάγματα Δημοκρατικής Φρουράς διαλύθηκαν και οι Ζέρβας-Ντερτιλής συνελλήφθησαν. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά, αλλά αποφυλακίστηκαν χάρη στην αμνηστία που έδωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1928.
 Τον Δεκέμβριο του 1928 ο Ζέρβας αποστρατεύεται με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, και για περίπου μία δεκαετία αποσύρεται απ΄το προσκήνιο.

 Επί δικτατορίας Μεταξά, ο Ζέρβας συμμετείχε σε ανατρεπτικές αντικαθεστωτικές κινήσεις που ποτέ όμως δεν μετουσιώθηκαν ποτέ σε πράξη διότι δεν είχαν ούτε την δύναμη ούτε και την απαιτούμενη συνοχή για να ρίξουν το μεταξικό καθεστώς. Είχε ετοιμάσει και μία προκήρυξη που στρεφόταν κατά του Μεταξά και του βασιλιά Γεώργιου Β', με την οποία απειλούσε με κίνημα του Λαού και του Στρατού κατά της κυβέρνησης. Η έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τον Οκτώβριο του '40 έκαναν απαγορευτικό για εθνικούς λόγους το ούτως ή άλλως μικρό ενδεχόμενο εκδήλωσης αντιμεταξικού κινήματος.

 Ο Ζέρβας βρισκόταν βέβαια στην λίστα των "υπόπτων" στρατιωτικών, λόγω του παρελθόντος του και της ιδιοσυγκρασίας του. Ο αρμόδιος επί τέτοιων θεμάτων υφυπουργός Ασφαλείας Μανιαδάκης γνώριζε πάνω-κάτω για τις κινήσεις του, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον Ζέρβα να διατηρεί επιφανειακά καλές σχέσεις μαζί του όπως και με τον Διάκο, σύμβουλο του Μεταξά, αλλά και τον γερμανόφιλο αντιμεταξικό Λούβαρη. Γενικότερα ο Ζέρβας είχε ένα ευρύ κύκλο γνωριμών στους "υψηλούς" κύκλους της πρωτεύουσας, κάτι που σε συνδυασμό και με άλλες ενδείξεις είχε δημιουργήσει σε τρίτους την εντύπωση ότι ήταν μασώνος.
 Οι καλές του σχέσεις με τον Μανιαδάκη (τις οποίες ο Ζέρβας χαρακτήριζε "λυκοφιλία" και μάλλον είχε δίκιο) δεν απέτρεψαν την σύλληψη και φυλάκισή του στα μέσα Απριλίου του ΄41 λίγο πριν την οριστική κατάληψη της χώρας απ΄τους Γερμανούς. Δύο εβδομάδες μετά κατάφερε να δραπετεύσει δωροδοκώντας έναν φύλακα. Ξανασυλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια, αλλά αποφυλακίζεται κατόπιν παρέμβασης του Λούβαρη στα τέλη Μαϊου του 1941. Ως τον Αύγουστο του 1941 συλλαμβάνεται και απελευθερώνεται άλλες δύο φορές, την μία με παρέμβαση πάλι του Λούβαρη και την άλλη με παρέμβαση ενός φίλου του επιχειρηματία που διατηρούσε σχέσεις με τους Ιταλούς.

 Οι λόγοι των απανωτών συλλήψεών του απ΄τις κατοχικές αρχές σε αυτήν την πρώτη περίοδο της Κατοχής πιθανότατα οφείλονταν -πέραν των άλλων- και στο ότι ήταν γνωστός αγγλόφιλος με την έννοια ότι πίστευε στην επικράτηση των μεγάλων ναυτικών δυνάμεων. Εκτός αυτών των αντιλήψεών του, συνεργαζόταν απ΄το 1940 με την βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα.

 Αυτή ήταν περιληπτικά η δράση του Ναπολέοντα Ζέρβα ως την στιγμή που ίδρυσε τον ΕΔΕΣ τον Σεπτέμβριο του 1941 και τον αντάρτικο αγώνα που ακολούθησε. Αναμφίβολα ήταν μία έντονη προσωπικότητα, εξαιρετικά φιλόδοξος και πεισματάρης με τάση προς την περιπέτεια και τα πάσης φύσεως ανατρεπικά κινήματα. Προφανώς και δεν ήταν άγιος και ευτυχώς που δεν ήταν διότι σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ακατάλληλος για να οργανώσει το αντάρτικο και να ηγηθεί αυτού.

Οι ποικίλες συγκρούσεις στις οποίες είχε συμμετάσχει προπολεμικά είχαν κάνει μεγάλο μέρος του πολιτικού και στρατιωτικού κόσμου να τον βλέπει με καχυποψία ή ακόμα και με αντιπάθεια.
 Ιδιαίτερα η πρόθεσή του να ηγηθεί μέσω του ΕΔΕΣ του δημοκρατικού χώρου που κυριαρχούσαν οι βενιζελικοί και πλαστηρικοί, προκάλεσε αντιδράσεις απ΄τους "ηγήτορες" του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου (π.χ. Γονατάς, Σοφούλης κ.α.). Αυτές τις αντιδράσεις ο Ζέρβας τις βρήκε μπροστά του αργότερα όταν λίγο καιρό μετά την αναχώρησή του για το βουνό τον Ιούλιο του 1942, ο τοπικός ΕΔΕΣ Αθηνών άρχισε να ταλανίζεται απ΄τις ραδιουργίες των αντιπάλων του οι οποίοι δεν παρέλειπαν να κατηγορούν και τον ίδιο.



 Πηγές: "Ναπολέων Ζέρβας. Η ζωή και η δράση του" του Διονύση Μπερερή
             "Εθνική αντίσταση και κοινωνική επανάσταση" του Ηρακλή Πετιμεζά.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Βάσει επίσημων κειμένων τους οι κομμουνιστές σχεδίαζαν απ΄το 1941 την πρόκληση εμφυλίου με σκοπό την σοβιετική εξουσία


Όπως έχουμε ξαναδεί, ο τότε οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ Γ.Ιωαννίδης στις καταγεγραμμένες μαρτυρίες του στο βιβλίο "Αναμνήσεις" ήταν αρκούντως αποκαλυπτικός σχετικά με τις προθέσεις του ΚΚΕ το 1941-44. Φυσικά, το θέμα δεν εξαντλήθηκε και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε 1-2 αναρτήσεις. Τα γραπτά μένουν, δημοσιεύονται και αξιολογούνται.
 Στο παράρτημα του συγκεκριμένου έργου υπάρχουν κείμενα και επιστολές του Ιωαννίδη που απευθύνονταν προς συντρόφους του και κομματικά όργανα. Ας δούμε τι έλεγε (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 Στο κείμενο "Η σημερινή κατάσταση, η γραμμή και τα καθήκοντα του κόμματος μας ", που είναι το τρίτο κατα σειρά μάθημα που έκανε ο ίδιος ο Ιωαννίδης τον Οκτώβριο του '41 ως επικεφαλής της κομματικής καθοδήγησης στους ομοϊδεάτες συγκρατούμενούς του στην Ακροναυπλιά, έλεγε: (σελ.416)

 "Γι'αυτό υπέρτατο καθήκον, κεντρικό σύνθημα των ΚΚ όλων των χωρών, είναι η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης με όλα τα μέσα βοήθειας, του Κόκκινου Στρατού στον τιτάνιο αγώνα ενάντια στις ενωμένες δυνάμεις της παγκόσμιας αντίδρασης".

Εδώ αναφέρονται ρητά και κατηγορηματικά οι προτεραιότητες των απανταχού ΚΚ, και φυσικά και του ΚΚΕ. Πάνω απ'όλα δεν ήταν η απελευθέρωση της Πατρίδας και αλλά η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης και η βοήθεια στον Κόκκινο Στρατό.
 Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, ο άνθρωπος ήταν σαφέστατος.

Παρακάτω λέει (σελ.416-7):

 "Συγκεκριμένη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει το κόμμα μας, το ελληνικό προλεταριάτο, ο ελληνικός λαός γενικότερα στην Σοβιετική Ένωση και στον Κόκκινο Στρατό είναι η πάλη για το διώξιμο του ξένου κατακτητή, γιατί αυτό τον αδυνατίζει, τον κλονίζει και κάνει πιο εύκολο το έργο του Κόκκινου Στρατού. Το διώξιμο του ξένου κατακτητή όμως είναι ταυτόχρονα το υπέρτατο συμφέρον και καθήκον της χώρας και γενικότερα κάθε Έλληνα (...)
Γι'αυτό μπαίνει ωμά το καθήκον της πάλης για το διώξιμο του ξένου κατακτητή σε κάθε Έλληνα. Σ'αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο γενικότερο συμφέρον της παγκόσμιας επανάστασης και στο ιδιαίτερο συμφέρον της χώρας και του ελληνικού λαού. Στο χτύπημα του κοινού εχθρού."

 Εδώ υπάρχουν δύο καίρια σημεία:
 α) Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκτελέσουν το υπέρτατο καθήκον τους, δηλαδή την βοήθεια προς την Σοβιετική Ένωση, θα ήταν το διώξιμο του κατακτητή απ΄την Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα σοβιετοδουλείας έβλεπαν τον όποιον αντιστασιακό αγώνα έλεγαν ότι έκαναν, και όχι υπό το πρίσμα του αγνού φιλολαϊκού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που διαλαλούσαν.
 β) Οι κομμουνιστές έχοντας καταλάβει ότι ο ελληνικός λαός επιθυμεί το διώξιμο των κατακτητών, συνέδεαν αυτήν την λαϊκή επιθυμία με τις δικές τους επιδιώξεις. Μίλαγαν για "χτύπημα του κοινού εχθρού", πράγμα που σημαίνει ότι διαχώριζαν τους εαυτούς τους απ΄τον ελληνικό λαό και καλά έκαναν. Οι κομμουνιστές ήταν κατά των κατακτητών διότι έτσι πίστευαν ότι θα βοηθούσαν αποτελεσματικότερα τους Σοβιετικούς. Ο ελληνικός λαός ήταν κατά των κατακτητών διότι επιθυμούσε την απελευθέρωσή του. Διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικές επιδιώξεις. Και αυτό απεδείχθη περίτρανα αργότερα.

 Λίγο παρακάτω (σελ.420) ο Ιωαννίδης προσθέτει, όσον αφορά τους στόχους του ΚΚΕ:

 "Εμείς δεν θα παύσουμε να διακηρύττουμε και να παλεύουμε για το ότι ο σκοπός μας είναι η σοβιετική εξουσία και ότι μόνο αυτή μπορεί να δώσει οριστική λύση στα ζητήματα της χώρας και να σώσει τον λαό απ΄την δυστυχία και την εκμετάλλευση".

 Τα περί "σοβιετικής εξουσίας" είναι αρκετά. Τα σχόλια περιττεύουν.

 Όσο για το πότε και το πως θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση αυτής της σοβιετικής εξουσίας, ο Ιωαννίδης ήταν εξίσου σαφής (σελ.423) :

 "Μόλις κλονιστεί η στρατιωτική δύναμη του Άξονα ή όταν το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο τότε το ξεσήκωμα του λαού θα είναι αναπόφευκτο. Στο Κόμμα μας τότε θα πέσει το ιστορικό καθήκον να οργανώσει την εξέγερση αυτή του λαού, να μπει επικεφαλής, και φροντίζοντας να εφαρμοστούν όλοι οι νόμοι και κανόνες της εξέγερσης και του εμφυλίου πολέμου, που αναφέραμε στα δύο πρώτα μαθήματα, να οδηγήσει τον λαό ασφαλώς στη νίκη, στο διώξιμο του ξένου κατακτητή και στον δρόμο της οριστικής και κοινωνικής απελευθέρωσης".

 Υπενθυμίζουμε ότι η συγκεκριμένη ομιλία του Ιωαννίδη προς τους συντρόφους του στην Ακροναυπλιά έγινε τον Οκτώβριο του '41, λίγες μέρες μετά την ίδρυση (27/09/1941) του ΕΑΜ στην Αθήνα από στελέχη του ΚΚΕ και άλλων 3 κομμάτων.
 Το συγκεκριμένο απόσπασμα απ΄τα λόγια του Ιωαννίδη είναι εξαιρετικά προφητικό καθώς προαναγγέλει με εντυπωσιακή ακρίβεια τα όσα θλιβερά έγιναν στην Πατρίδα μας όταν άρχισε να διαφαίνεται η αποχώρηση των Γερμανών και μετά από αυτή. Δεν διστάζει να μιλήσει ευθέως για εμφύλιο πόλεμο (απ΄το 1941 κιόλας!!!) για τους νόμους και τους κανόνες του οποίου είχαν ήδη γίνει δύο ξεχωριστά μαθήματα, όπως λέει. Δυστυχώς αυτά τα δύο πρώτα μαθήματα δεν εχουν δημοσιευτεί, αλλά ο καθένας μπορεί να υποθέσει τι διδαχές θα συμπεριλαμβάνανε...
 Τα παραπάνω είναι μία χειροπιαστή απόδειξη ότι τα εγκλήματα που διέπρατταν κατα συρροή οι κομμουνιστές στις περιοχές που ήλεγχαν κατά την Κατοχή και σε σχεδόν όλη την Ελλάδα απ΄την Απελευθέρωση και μετά, ήταν σχεδιασμένα και προαποφασισμένα. 
 Τιποτα δεν έγινε στην τύχη, ούτε οι σφαγές ήταν απλές "αριστερές παρεκκλίσεις" κάποιων "θερμόαιμων".
 Η κομματική γραμμή περί πρόκλησης εμφυλίου ήταν σαφής απ΄το 1941 κιόλας όταν τίποτα δεν προδίκαζε την αλληλοσφαγή που ακολούθησε.


 Σε γράμμα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που κρατούνταν στην Ακροναυπλιά, προς το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος με ημερομηνία 15/05/1942 αναφέρεται τι σκόπευαν να κάνουν οι κομμουνιστές μετά την αποχώρηση του κατακτητή (σελ.448):

 "Θα γίνει αμεσως προσωρινή κυβέρνηση απ΄τα κόμματα και τις οργανώσεις που συνεργάζονται στο ΕΑΜ και θα πρωτοστατήσουν στην εθνική απελευθέρωση της Ελλάδας."

  Σύμφωνα με τους κομμουνιστές λοιπόν, η μεταπελευθερωτική ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να απαρτίζεται ΜΟΝΟ από κόμματα και οργανώσεις συνεργαζόμενα με το ΕΑΜ.
 Οι μη-εαμίτες αυτομάτως αποκλείονταν.
 Και όχι μόνο αποκλείονταν απ΄την εξουσία, αλλά καταγγέλονταν κιόλας εφόσον έκαναν το "αμάρτημα" να μην ενταχθούν στο ΕΑΜ (σελ.449):

 "Νομίζουμε ότι εφόσον τα κόμματα εξακολουθούν να παραμένουν μακριά απ΄το ΕΑΜ, θα πρέπει να τα καταγγείλετε ανοικτά."

Βλέπουμε λοιπόν ότι η περιβόητη φράση του γ.γ. του ΚΚΕ, Γ.Σιάντου, "πας μη εαμίτης είναι γκεσταπίτης" δεν ήταν ένα τσιτάτο της στιγμής, ούτε μία αυθαίρετη φράση του. Ήταν απολύτως στο πνεύμα της κομματικής γραμμής.

 Σε εισήγηση του Ιωαννίδη σε συνεδρίαση της Κ.Ε του ΚΚΕ, στις 02/06/1943 έλεγε: (σελ.474)

"Δηλαδή η κυβέρνηση που θα  δημιουργηθεί μετά το διώξιμο του κατακτητή θα διενεργήσει ελεύθερο δημοψήφισμα για την λύση του πολιτειακού ζητήματος και ελεύθερες εκλογές για συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός για τις τύχες του. Τώρα το ΚΚΕ ολοκληρώνει το άμεσο πολιτικό του πρόγραμμα και βγαίνει ανοικτά στον ελληνικό λαό με τις μελλοντικές του επιδιώξεις. Το ΚΚΕ μετά το διώξιμο του ξένου κατακτητή και την διενέργεια του δημοψηφίσματος θα επιδιώξει την πραγματοποίηση της λαϊκής δημοκρατίας.

 Φυσικά ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το δημοψήφισμα που σκόπευαν να διενεργήσουν οι κομμουνιστές μέσω της μεταπελευθερωτικής εαμικής κυβέρνησης που θα σχημάτιζαν, θα ήταν καθαρά για το θεαθήναι. Θα είχε προαποφασισμένο αποτέλεσμα, αφού ο Ιωαννίδης προεξοφλεί ότι μετά από αυτό το δημοψήφισμα το ΚΚΕ θα επιδίωκε την εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας.
 Αυτή η λαϊκή δημοκρατία θα ήταν προφανώς σε πλήρη αντιστοιχία με την σοβιετική εξουσία που ήταν ο κύριος σκοπός τους, όπως είδαμε παραπάνω.

 Για αυτήν την λαϊκή δημοκρατία που οραματίζονταν οι κομμουνιστές μεταπολεμικά είχε μιλήσει και ο Σιάντος σε επιστολή του προς τον Ιωαννίδη, όπως είχαμε δει εδώ.

Μία γενική περιγραφή αυτής της λαϊκής δημοκρατίας κάνει ο Ιωαννίδης παρακάτω (σελ.474-5) όπου μεταξύ άλλων λέει:

 "Η λαϊκή δημοκρατία θα έχει στην αρχή κοινοβουλευτική μορφή..." (στην αρχή, γιατί μετά θα είχαμε να κανουμε με κομμουνιστική δικτατορία όπως σε όλες τις χώρες που πήραν την εξουσία οι κομμουνιστές)

 "Η λαϊκή δημοκρατία δεν θα καταργήσει τον στρατό μα θα τον ξεκαθαρίσει από όλα τα φασιστικά, αντιλαϊκά στοιχεία..." (μετάφραση: θα έπεφτε μαχαίρι που θα πήγαινε σύννεφο)

 "Η λαϊκή δημοκρατία θα χτυπήσει το ξαναζωντάνεμα της Μεγάλης Ιδέας" (για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας...)


 Έστω και ετεροχρονισμένα, οφείλουμε ενα μεγάλο ευχαριστώ στον οργανωτικό γραμματέα και νο.2 του ΚΚΕ, Γιάννη Ιωαννίδη που με τις ξεκάθαρες διατυπώσεις του έδινε ένα σαφές περίγραμμα των στόχων, της νοοτροπίας και της μεθοδολογίας του κόμματός του.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Πως αντιδρούσαν οι απλοί χωρικοί όταν μάθαιναν ότι το ΚΚΕ ήλεγχε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ


 Ο Θανάσης Μητσόπουλος ήταν φανατικός κομμουνιστής και πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΑΜ στην τριμελή διοίκηση του 30ου συντάγματος του ΕΛΑΣ που δρούσε στην ευρύτερη περιοχή του όρους Πάικο στην κεντρική Μακεδονία. Στο έργο του " Το 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ" περιγράφει τις εμπειρίες του απ΄το αντάρτικο.
 Μεταξύ άλλων αναφέρεται και στις αντιδράσεις των κατοίκων σε διάφορα χωριά της Παιονίας που έκανε περιοδεία αντιπροσωπεία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  για να προσελκύσει κόσμο.
 Στο χωριό Πλαγιά περιγράφει ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό που συνέβη κατά τις ομιλίες του ιδίου (σελ.127) :

 


 Σύμφωνα με την περιγραφή του κομμουνιστή Θανάση Μητσόπουλου, ο κόσμος αρχικά ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, υπήρχε πατριωτική έξαρση και χαρά. Οι κάτοικοι ήταν θετικότατοι απέναντι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που οι ελασίτες έλεγαν πως έκαναν.

 Όμως, μόλις ξεκίνησε ο Μητσόπουλος να μιλάει για το ΚΚΕ, το κλίμα αντιστράφηκε. Όχι γιατί οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι το ΚΚΕ συμμετείχε στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Σύμφωνα με τον Μητσόπουλο αυτό δεν τους παραξένεψε.  
 Αυτό που τους ενόχλησε ήταν όταν άκουσαν ότι το ΚΚΕ καθοδηγεί και είναι επικεφαλής του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
 Δεν είχαν πρόβλημα με την συμμετοχή του ΚΚΕ. Είχαν πρόβλημα με την καθοδήγηση (δηλαδή το καπέλωμα) απ΄το ΚΚΕ.

    Στην επόμενη σελίδα 128, ο Μητσόπουλος περιγράφει την εξέλιξη αυτού του χωριού:



 Βλέπουμε ότι το ίδιο χωριό που αρχικά υπεδέχθη με θέρμη και πατριωτική έξαρση τους εκπροσώπους του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, πρωτού γίνει φανερό ότι αυτοί ήταν κομμουνιστές, λίγους μήνες μετά εξοπλίστηκε απ΄τους Γερμανούς κατά του ΕΛΑΣ.

 Αυτό το γεγονός είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο έβλαπτε τον αντιστασιακό αγώνα η εμμονή των κομμουνιστών να τον ποδηγετήσουν και να τον ελέγξουν πλήρως. Ο απλός λαός της υπαίθρου στο σύνολό του είχε όλη την καλή διάθεση να συνδράμει το έργο των ανταρτών κατά των κατακτητών αλλά δεν είχε καμμία διάθεση να γίνει πειθήνιο όργανο των κομμουνιστών.
 Οι κομμουνιστές αρχικά προσπαθούσαν να κρύψουν κατά το δυνατόν την ιδεολογική τους ταυτότητα, αλλά ήταν θέμα χρόνου να γίνουν αντιληπτοί και τότε προκαλούνταν αντιδράσεις απ΄τους μη-κομμουνιστές.
 Αυτό είχε σαν συνέπεια πολλά χωριά που ήταν αρχικά θετικότατα απέναντι στους αντάρτες, να μεταστραφούν και να εξοπλιστούν εναντίον τους.

 Βέβαια ο Μητσόπουλος προφανώς παραλείπει να αναφέρει την ολοκληρωμένη ιστορία για την εντυπωσιακή μεταστροφή αυτού του χωριού. Για να έφτασαν στο σημείο οι χωρικοί να πήραν τα όπλα κατά του ΕΛΑΣ σημαίνει ότι θα είχαν προηγηθεί είτε απειλές είτε βιαιοπραγίες των κομμουνιστών.
  Όπως άλλωστε είχαμε δει και εδώ, ο Μητσόπουλος συνήθιζε να "πετσοκόβει" κατά το δοκούν τις περιγραφές του για να ωραιοποιεί καταστάσεις. Κλασσική περίπτωση αριστερού...

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ανήμερα της επετείου τους οι αντιχουντικοί δημοκράτες εφαρμόζουν χουντικό νομοθετικό διάταγμα περί "απαγόρευσης συναθροίσεων" για να πλήξουν την Χρυσή Αυγή!


 Οι άνθρωποι τελικά είναι αστείοι. Έφτασαν στο απόγειο του αυτοεξευτελισμού όταν πριν λίγη ώρα η ΓΑΔΑ έβγαλε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία απαγόρευονται οι συναθροίσεις σε συγκεκριμένο χώρο του κέντρου των Αθηνών.
 Η απαγόρευση φυσικά είναι φωτογραφική, είναι σε απόλυτη αρμονία με το θέλημα του πολιτικά ανύπαρκτου Καμίνη και κάποιου υπουργού ονόματι Δένδια και στρέφεται σαφώς κατά της διανομής τροφίμων της Χρυσής Αυγής.

 Πληροφοριακά, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων και συγκεντρώσεων βασίζονται στο νομοθετικό διάταγμα 794/1971 (οι δημοκράτες το αποκαλούν φυσικά χουντικό διάταγμα) που εκδόθηκε φυσικά επί κυβερνήσεως 21ης Απριλίου.
  Παρατηρείται δηλαδή το παράδοξο, οι αντιχουντικοί δημοκράτες να απαγορεύουν φιλανθρωπική δράση ενός κόμματος, το οποίο οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ναζιστικό, φασιστικό, φιλο-χουντικό κτλ, βασιζόμενοι σε ένα "χουντικό" διάταγμα!
 Το σουρεαλιστικόν του πράγματος γίνεται ακόμη σουρεαλιστικότερον αν αναλογιστούμε ότι αυτά τα καραγκιοζιλίκια συμβαίνουν στα "γενέθλια" της δημοκρατίας τους, 24 Ιουλίου.

 Αυτά βέβαια μόνο στο δημοκρατικό ελλαδιστάν του μνημονίου συμβαίνουν.

 Νομίζουν ότι με τέτοιες απαγορεύσεις θα ανακοπεί η ανεξέλεγκτα αναδική πορεία της Χρυσής Αυγής.
 Ναι, όπως ανέκοψε την πορεία της Χρυσής Αυγής η επίθεση των ΜΑΤ στον Άγιο Παντελεήμονα τον Ιανουάριο του 2011 και στο Σύνταγμα τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ή όπως την ανέκοψε η παρόμοια απαγόρευση διανομής τροφίμων πριν από τρεις μήνες στην πλατεία Συντάγματος...

 Με τέτοιους πανέξυπνους εχθρούς, τι τους θες τους φίλους...


Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ: Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ



Τις τελευταίες ημέρες, ήλθε στο προσκήνιο ο περιβόητος Άρης Βελουχιώτης, μετά από σχετική αναφορά σε ρήση του, από καρνάβαλο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλουμε, λοιπόν, να αναφέρουμε κάποια στοιχεία περί αυτού του ανθρωπομόρφου τέρατος, για να μάθει η νεολαία μας. Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Άρης Βελουχιώτης; Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Κλάρας. Το κομματικό ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι σύντροφοί του, ήταν «Μιζέριας». Γεννήθηκε το 1905 στην Λαμία και υπήρξε… αιώνιος φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής, αλλά και κλέφτης, ψεύτης, λωποδύτης, πλαστογράφος και κοινός κατάδικος των φυλακών. Το 1923 έγινε και κομμουνιστής.

Κατ’ αρχάς, ιδού το ποινικό μητρώο του «πρωτοκαπετάνιου» της «εθνικής αντίστασης»:
1ον) Υπ’ αριθμόν 988/24.07.1925 Απόφαση Πλημ/κείου Θεσσαλονίκης: Δύο (2) ετών φυλάκιση για κλοπή.
2ον) Υπ’ αριθμόν 1254/20.09.1929 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Εικοσαήμερη φυλάκιση για αυτοδικία.
3ον) Υπ’ αριθμόν 509/23.05.1930 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δύο (2) μήνες φυλάκιση για αντίσταση κατά της αρχής.
4ον) Υπ’ αριθμόν 108/25.06.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τέσσερις (4) μήνες φυλάκιση για πλαστογραφία.
5ον) Υπ’ αριθμόν 849/05.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Μυτιλήνης: ενός (1) μηνός φυλάκιση για πλαστογραφία.
6ον) Υπ’ αριθμόν 13030/20.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δυόμιση μήνες φυλάκιση για ψευδορκία.
7ον) Υπ’ αριθμόν 1835/03.11.1937 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τριών (3) μηνών φυλάκιση για πλαστογραφία.
8ον) Υπ’ αριθμόν 1989/1939 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Έξι (6) μηνών φυλάκιση για ψευδορκία. 

Τα πάντα, μέχρι και… καρέκλες σούφρωνε ο αρχικλέφταρος και αρχιαπατεώνας «πρωτοκαπετάνιος»! Διαβάστε την ακόλουθη ιστορία, δημοσιευμένη στο βιβλίο «Κουραδοκόφτης» του υπεραριστερού συγγραφέως Ηλία Πετροπούλου και θα καταλάβετε: «Το 1942-43 είχε αρχίσει ν’ ακούγεται ευρύτερα το όνομα του Βελουχιώτη. Μια μέρα, ενώ έγραφα τα μαθήματά μου, έστηνα αυτί για να παρακολουθήσω την κουβέντα του πατέρα μου με τον αδερφό του, οπότε τον άκουσα να λέει: Αλέξη, ξέρεις ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης; Ο θείος μου δεν ήξερε. Και ο πατέρας μου του εξήγησε: είναι ο Κλάρας που μας έκλεψε τις καρέκλες! Όταν έφυγε ο θείος Αλέξης, ρώτησα τον πατέρα μου τι είχε συμβεί. Και τότε άκουσα τη σχετική αφήγησή του. Γύρω στα 1930, ο πατέρας μου και ο θείος Αλέξης είχανε, για λίγα χρόνια, ένα θερινό κινηματογράφο στο Θησείο, όπου χρησιμοποιούσαν καρέκλες ενοικιασμένες από μια αποθηκάρα. Ένα Φθινόπωρο, λοιπόν,  ήρθανε τα κάρα και φορτώσανε τις επιστρεφόμενες καρέκλες, που όμως δεν κατέληξαν ποτέ στον προορισμό τους. Την επομένη κατέφτασε ο ιδιοκτήτης της αποθηκάρας και ζήταγε τις καρέκλες του, προς μεγάλην απορία του πατέρα μου. Τελικώς και οι δύο κατέβηκαν στην πιάτσα των κάρων, στο Μοναστηράκι, για να λύσουν το μυστήριο. Οι καραγωγείς τους διαβεβαίωσαν ότι είχανε αφήσει τις καρέκλες στο τάδε οικόπεδο, σύμφωνα με τις οδηγίες που τους είχε δώσει ένας νεαρός απεσταλμένος του πατέρα μου. Όμως ο πατέρας μου δεν είχε στείλει κανέναν απεσταλμένο. Έτσι, όλοι μαζί κατέληξαν στη Γενική Ασφάλεια, που εντόπισε στο τάκα-τάκα τον δράστη – ήταν ο Κλάρας, ο μετέπειτα Βελουχιώτης». 

Το 1938 συνελήφθη από την Αστυνομία για κομμουνιστική δράση και κλείστηκε αρχικώς στις φυλακές της Αιγίνης και εν συνεχεία της Κερκύρας. Συντόμως, υπογράφει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύττει δηλαδή τον κομμουνισμό και αφήνεται ελεύθερος. Οι σύντροφοί του τον αποφεύγουν, καθότι είναι «δηλωσίας», προδότης του κομμουνισμού. Το 1942, όμως, καλείται από το ΚΚΕ –το οποίο προφανώς εκτίμησε το… μυρωδάτο ποινικό του μητρώο- να σχηματίσει την πρώτη συμμορία στον νομό Φθιώτιδος. Ο Άρης Βελουχιώτης (όπως ονομάστηκε), άφησε μακριά γενειάδα, φόρεσε κι ένα μαύρο σκούφο και σχημάτισε την ομάδα με άλλους 12 ληστοσυμμορίτες που είχε γνωρίσει στις φυλακές. Το έργο της κατατρομοκρατήσεως αρχίζει από την Ρούμελη. Τον Ιούλιο του 1943 προάγεται σε αρχηγό του ΕΛΑΣ. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση! Τον Απρίλιο του 1944 επιτίθεται κατά των ανταρτικών δυνάμεων του 5/42 Συντάγματος, του Δημητρίου Ψαρρού, και τους εξοντώνει όλους, μηδέ του Ψαρρού εξαιρουμένου. Τον Μάιο του 1944 περνάει στην Πελοπόννησο, με διαταγή του τότε αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου «να στρώσει τους δρόμους με κορμιά γιατί ο Μοριάς δεν πρόκειται ποτέ να ’ρθει με το μέρος μας και πρέπει να εκλείψει». Και ο Άρης τον δικαιώνει! Απ’ όπου περνάει με τους μαυροσκούφηδες –έτσι λεγόταν η συμμορία του- σκορπάει τον τρόμο, τον θάνατο και την οδύνη. Μέχρι και στρατόπεδο συγκεντρώσεως-εξοντώσεως των εθνικιστών είχε στήσει στα Τρόπαια Γορτυνίας! Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις σφαγές, με πιο χαρακτηριστικό αυτήν στην Πηγάδα του Μελιγαλά.

Αρχή του –συμφώνως με τον υπαρχηγό του Σωτήρη Μπεγνή- ήταν: «Και 800.000 Έλληνες να μείνουν, φτάνει να είναι αυτοί που θα μείνουν έτσι όπως τους θέλουμε εμείς» (πηγή: «Ο τριακονταετής πόλεμος» του Πάνου Τσίνα). Να και το όνειρο του Άρη για την μελλοντική Ελλάδα: «Τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πέρα από τον Όλυμπο και μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλά χωρίς να’ χουμε υποδουλώσει άλλο λαό» (από ομιλία του στην Φωκίδα, τον Σεπτέμβριο του 1943, πηγή: «Παράνομος τύπος κατοχής» του Ν. Αναγνωστόπουλου).
Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), με την οποία τερματίστηκε ο «2ος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, ο Άρης Βελουχιώτης διαφώνησε με την απόφαση του κόμματος και ανακοίνωσε την συνέχεια του «αγώνος». Τότε, το ΚΚΕ τον αποκήρυξε δημοσίως: «Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στον Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί…» («Ριζοσπάστης» – 16 Ιουνίου 1945 – Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ). 
Ταυτοχρόνως, το κόμμα δίδει αυστηρή εντολή στα μέλη του: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια»! Το πληγωμένο κτήνος και η συμμορία του τριγυρνούν στα βουνά, κυνηγημένοι από τα στρατιωτικά αποσπάσματα και αποκηρυγμένοι από το ίδιο τους το κόμμα. Το τέλος του ανθρωπόμορφου τέρατος έρχεται λίγες ημέρες μετά την αποκήρυξη, όταν μετά από μάχη με τα αποσπάσματα σκοτώνεται αυτός και τα πρωτοπαλίκαρά του και ακολούθως η κεφαλή αυτού και του υπαρχηγού του, Τζαβέλλα, «εκόσμησαν» έναν φανοστάτη της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Αυτό ήταν το τέλος που του άξιζε!

Αργότερα, ο αρχηγός του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, σε ομιλία του στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, στις 14 Οκτωβρίου 1950, είπε τα εξής: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που’ χε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, ως κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Ο Τίτο τον έβαλε κι έφαγε το κεφάλι του» (πηγή: «Νέος Κόσμος», έκδοσις Οκτωβρίου 1950). 

Είχε, όμως, κι άλλες ιδιότητες ο αρχισφαγέας του Μελιγαλά. «Έκανε όργια», αναφέρει κομψά ο Ζαχαριάδης. Άλλοι πολλοί, όμως, το λένε πιο χοντρά. Όπως ο τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Δ. Χονδροκούκης, που σημειώνει: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο υπερζηλωτής της υλοποίησης των σχεδίων του ΚΚΕ, λόγω ακριβώς της ιδιοσυγκρασίας του και του κομπλεξικού ανδρικού του “είναι”. Γιατί όπως έχει γίνει κοινά παραδεκτό, ο σκληροτράχηλος αυτός καπετάνιος του ΕΛΑΣ ήτο παθολογικός κίναιδος, πράγμα που έμμεσα το ομολογούν και στενοί του συνεργάτες στα διάφορα συγγράμματά τους» (πηγή: «Γκρεμίζω τον θρύλο του Άρη Βελουχιώτη»). Ο συντοπίτης του (από την Λαμία), ιατρός Λουκάς Τσαγκάρης, γράφει: «Η είσοδός του στη Λαμία υπήρξε θριαμβευτική. Συνοδεύετο –ως συνήθως- από σωματοφυλακήν εμπίστων μαυροσκούφηδων – και δια τους μη γνωρίζοντες – οι μαυροσκούφηδες ήσαν η προσωπική φρουρά του δια πάσαν χρήσιν , διότι όπως δημοσίως είχε καταγγελθεί, ο σύγχρονος «Θεός του Πολέμου» είχε και κάποιο «κουσούρι», έπασχε λέγεται από λειτουργική ανεπάρκεια» (πηγή: «Μια ζωή – ένας αγώνας»). Στην ένορκη κατάθεσή του στις αρχές, μετά την εξόντωση του Βελουχιώτη, ο «μαυροσκούφης» Ν. Δράκος, περιγράφει ως εξής τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του: «Επίσης, ως προς την ιδιαιτέρα ζωή του Άρη, καταθέτω ότι ούτος, κατά την στιγμή όπου ετραυματίσθη, παρέδωσε στον ψυχογιό του ονόματι Λέων, ένα ρωσικό παράσημο, τρεις χρυσές λίρες και το ωρολόγιόν του και τον οποίον ψυχογιόν είχε και εχρησιμοποιούσε ως επιβήτορα για να ικανοποιήσει τις παρά φύσιν σεξουαλικές του ορμές» (πηγή: «Το άκρως απόρρητο αρχείο της εξόντωσης του Άρη» του Μ. Γεωργούλα). Ο κομμουνιστής Μανούσακας γράφει για τον Άρη: «Ο Μανιαδάκης, ξέροντας το ρόλο του στο κόμμα, τον έστειλε μετά την Κέρκυρα στην Ακροναυπλία, όπου συνέχισε τις σεξουαλικές ανωμαλίες του» (πηγή: «Ακροναυπλία»). Ο Άγγλος συνταγματάρχης Κρις Γουντχάους, ο οποίος ήταν στην περίοδο της κατοχής αρχηγός της αγγλικής αποστολής και σύνδεσμος Άγγλων – ΕΛΑΣ, γράφει στα απομνημονεύματά του για τον Βελουχιώτη: «Ο Άρης Βελουχιώτης ελέγετο ότι ήτο σαδιστής και περιστασιακός ομοφυλόφιλος». Αλλά και ο αριστερότατος συγγραφέας Η. Πετρόπουλος, γράφει κριτικάροντας το βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων»: «Βεβαίως, ο Χαριτόπουλος δε γράφει πουθενά πως ο Βελουχιώτης ήτο π…..μαγκας».

Ο ίδιος συγγραφεύς, γράφει σχετικώς με την σαδιστική και εγκληματική προσωπικότητα του Βελουχιώτη: «Νομίζω πως η ήττα της αριστεράς οφείλεται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν, στις εκτελέσεις που έκανε ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ και η ΜΛΑ. Έχω μιλήσει για το θέμα των αδικαιολόγητων (και πολιτικώς επιζήμιων) εκτελέσεων στο βιβλιαράκι μου «Πτώματα, πτώματα, πτώματα». Περάσανε σχεδόν 60 χρόνια αφ’ ότου οι ελασίτες κατέσφαξαν χιλιάδες εθνοπροδότες και αντιδραστικούς και μοναρχοφασίστες, αλλά και αληθινούς κομμουνιστές. Οι παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικώς να ομολογήσουν κάτι γι’ αυτές τις άγριες σφαγές. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα των σφαγών; Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα πια νομίζω ότι ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και η απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη».

Κλείνω με μια ευχή: ποτέ να μην ξαναγεννήσει η Ελλάδα τέτοιον ειδεχθή εγκληματία σαν τον Άρη Βελουχιώτη!

10

Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός


 Πηγή: http://ethnikismos.net

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Άλλο ένα αριστερό παραμύθι για τον δήθεν "πατριωτισμό" των κομμουνιστών


 Στα πλαίσια της προκλητικής παραχάραξης της Ιστορίας απ'τους κάθε λογής αριστερούς, έχει κυκλοφορήσει ένας ακόμη μύθος. Σύμφωνα με αυτόν, οι κομμουνιστές που ήταν φυλακισμένοι στην Ακροναυπλιά απ΄το μεταξικό καθεστώς όταν έγινε η ιταλική επίθεση τον Οκτώβριο του '40 ζήτησαν να πάνε στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να πολεμήσουν. Ο Μανιαδάκης όμως, υφυπουργός ασφαλείας του Μεταξά, τους ζήτησε πρώτα να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας, αυτοί φυσικά αρνήθηκαν και έτσι η υπόθεση δεν προχώρησε.
 Όταν κάποιος διαβάσει τα παραπάνω, σίγουρα θα συγχαρεί τους κομμουνιστές για τα "αγνά πατριωτικά τους αισθήματά" και θα στηλιτεύσει το μεταξικό καθεστώς που δεν αξιοποίησε αυτό τον "άδολο" πατριωτισμό των κρατούμενων κομμουνιστών της Ακροναυπλιάς.

 Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι, ή για να ακριβολογούμε οι αριστεροί για πολλοστή φορά παραχαράσσουν τα ιστορικά γεγονότα για να ηρωοποιήσουν τους πολιτικούς τους προγόνους.

 Συγκεκριμένα σε ιστορικό κείμενο του Ριζοσπάστη διαβάζουμε:
 "Χρονολογικά πρώτοι αντέδρασαν οι ακροναυπλιώτες, οι οποίοι στις 29 Οκτωβρίου 1940 - μια μέρα μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου - με υπόμνημα τους (που υπογραφόταν από το Γ. Ιωαννίδη και τον Κ. Θέο) προς την κυβέρνηση Μεταξά, ζητούσαν να πάνε στην πρώτη γραμμή του πυρός για να πολεμήσουν".

  Το ενδιαφέρον φυσικά έγκειται στο κείμενο του υπομνήματος.
 Σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη, το υπόμνημα δεν σώθηκε στα αρχεία του ΚΚΕ. Μόνο το τελευταίο μέρος του υπομνήματος σώθηκε, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ακρόπολη" στις 28/10/1965 και αναδημοσιεύτηκε στο παράρτημα του βιβλίου "Αναμνήσεις" όπου έχουν καταγραφεί τα πρακτικά της συζήτησης μεταξύ Ιωαννίδη (ένας εκ των δύο που υπέγραψαν το υπόμνημα) και Παπαπαναγιώτου.

 Στις σελ.405-6 του συγκεκριμένου βιβλίου διαβάζουμε το ακριβές κείμενο του τελευταίου τμήματος του υπομνήματος:


"Εφόσον η κυβέρνησή σας είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει μέχρι τέλους την ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και την ύπαρξη του έθνους, οφείλει να ζητήσει αμέσως την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και να προσανατολίσει την χώρα μας πολιτικά και οικονομικά προς την μεγάλη αυτή προστάτρια των μικρών λαών.

 Με βάση την παραπάνω πολιτική, εμείς οι κομμουνιστές, ξεχνώντας το παρελθόν, παίρνουμε την θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός κάτω από τις διαταγές σας για την συντριβή των φασιστών επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας μας."


 Όπως φαίνεται απ'το παραπάνω υπόμνημα, οι κομμουνιστές της Ακροναυπλιάς έθεταν μεν  τους εαυτούς τους στην διάθεση της κυβέρνησης για την καταπολέμηση των Ιταλών, αλλά με την προϋπόθεση ότι ο Μεταξάς θα προσανατόλιζε την Ελλάδα προς την Σοβιετική Ένωση. Αυτό προκύπτει σαφώς απ΄την υπογραμμισμένη (από εμάς) φράση "Με βάση την παραπάνω πολιτική" που χρησιμοποιούν οι Ιωαννίδης-Θέος αναφερόμενοι στην κατ’αυτούς αναγκαιότητα φιλοσοβιετικής στροφής του μεταξικού καθεστώτος.

Εξυπακούεται πως ήταν απίθανο να γίνει δεκτό το αίτημά τους. Καμμία χώρα δεν μπορεί να αναθεωρήσει άρδην τις συμμαχίες της εν μία νυκτί προκειμένου να ενταχθούν στον στρατό της μία χούφτα πολιτικοί κρατούμενοι αμφίβολης εθνικής συνείδησης!!!  Αυτά δεν γίνονται ούτε σε ταινίες παρα-επιστημονικής φαντασίας. 
 Απλά οι ακροναυπλιώτες κομμουνιστές με αυτό το απίθανο αίτημα προσπάθησαν να δείξουν ότι είναι εναρμονισμένοι με το κυρίαρχο λαϊκό αίσθημα της εποχής που υπαγόρευε την ολοκληρωτική συστράτευση του ελληνικού λαού στο πλευρό του Μεταξά. Στην πραγματικότητα όμως ήταν τελείως αποκομμένοι ψυχικά απ΄τον ελληνικό λαό.
Ο εξόφθαλμος παραλογισμός αυτού του αιτήματος των κομμουνιστών φαίνεται και απ΄το εξής: Ζητούσαν απ΄τον Μεταξά να προσανατολιστεί προς την Σοβιετική Ένωση, σε μία εποχή (Οκτώβριος του ΄40) όπου ήταν σε ισχύ το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, οι Σοβιετικοί συνεργάζονταν ανοικτά με τον Άξονα και υπήρχε ακόμη και το ενδεχόμενο προσχώρησής τους σε αυτόν! Υπενθυμίζουμε ότι και ο ίδιος ο Ιωαννίδης είχε πει ότι "το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο δεν το είδαμε με κακό μάτι".

 Συνεπώς ήταν τελείως παρανοϊκό να ζητάνε απ΄τον Μεταξά να προσανατολιστεί προς μία φιλο-αξονική δύναμη (όπως ήταν τότε η ΕΣΣΔ) προκειμένου να προστατευτεί η Ελλάδα από την επίθεση ενός μέλους του Άξονα (Ιταλία)… Αυτά μόνο κομμουνιστές μπορούσαν  να τα ζητήσουν!

Αυτό που είναι περισσότερο για γέλια είναι ο ισχυρισμός τους ότι "η Σοβιετική Ένωση ήταν η μεγάλη προστάτρια των μικρών λαών"! 
 Είναι να αναρωτιέται κανείς: Οι κομμουνιστές τότε δεν ήξεραν για την επεκτατική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, της Φινλανδίας, της Ρουμανίας και φυσικά της Πολωνίας; Πληροφοριακά, οι Σοβιετικοί είχαν προσαρτήσει με το έτσι-θέλω την Λιθουανία, την Λετονία, την Εσθονία, ένας μέρος της Ρουμανίας, την μισή Πολωνία και είχαν επιτεθεί στην Φινλανδία, και όλα αυτά στα πλαίσια της συνεργασίας τους με τον Άξονα. Παρ’ολ΄αυτά, οι ακροναυπλιώτες κομμουνιστές θεωρούσαν ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η προστάτρια των μικρών λαών και καλούσαν τον Μεταξά να προσανατολιστεί πολιτικά και οικονομικά προς αυτήν!
 Είναι προφανές ότι εκτός απ΄την ανθρώπινη ηλιθιότητα το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να θεωρηθεί πεπερασμένο ήταν η απύθμενη -σε βαθμό αυτοεξευτελισμού- σοβιετοδουλεία των ελληνόφωνων κομμουνιστών…

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ποιοι ευθύνονταν για το επισιτιστικό πρόβλημα του ελληνικού λαού κατά την περίοδο της Κατοχής


Ένα απ΄τα μεγαλύτερα δεινά που γνώρισε ο ελληνικός λαός την περίοδο της Κατοχής ήταν η πείνα και τα χιλιάδες θύματα που προκάλεσε. Αυτό ήταν ένα έγκλημα πολέμου για το οποίο ευθύνονταν πολλοί. Το πλέον σύνηθες είναι να κατηγορούνται αποκλειστικά οι κατακτητές για το επισιτιστικό πρόβλημα του ελληνικού λαού την εποχή εκείνη. Αναμφίβολα αυτοί έφεραν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, αλλά δεν έφταιγαν μόνο αυτοί.

 Ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας στο έργο του "Ιστορία της Κατοχής" (απλή συνωνυμία με το παρόν ιστολόγιο) έχει ασχοληθεί αναλυτικά με το θέμα αναφέροντας πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.

 Αρχικά, το πρόβλημα προκαλούνταν απ΄την ανεπάρκεια των κρατικών αποθηκών τροφίμων. Οι αποθήκες αυτές είτε είχαν καταστραφεί κατά την υποχώρηση των βρετανών απ΄την Ελλάδα, είτε είχαν καταστραφεί λόγω βομβαρδισμών, είτε είχαν λεηλατηθεί. Ότι είχε περισσέψει δεσμευόταν ως λεία απ΄τους Γερμανούς.
 Εδώ έγκειται η κύρια ευθύνη των Γερμανών για το συγκεκριμένο θέμα. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα ως κατοχική δύναμη δεν είχαν κάνει καμμία πρόβλεψη κάλυψης των επισιτιστικών αναγκών του στρατού τους. Συνεπώς η εύκολη λύση γι'αυτούς ήταν η κατάσχεση τροφίμων όπου έβρισκαν.
 Αυτό δημιούργησε πολύ μεγάλο πρόβλημα επισιτισμού στα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα, διότι παράλληλα υπήρχε μεγάλη δυσκολία στις μεταφορές απ΄την παραγωγό ύπαιθρο στις πόλεις. Στην ηπειρωτική χώρα το συγκοινωνιακό δίκτυο είχε υποστεί τεράστιες ζημιές κατά τον πόλεμο του ΄41 (κυρίως απ΄τους υποχωρούντες βρετανούς οι οποίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπον να καθυστερήσουν την γερμανική προέλαση) με αποτέλεσμα τα τρόφιμα να μην μπορούν να φτάσουν εύκολα και γρήγορα στην Αθήνα. Αντίστοιχες δυσκολίες μεταφοράς υπήρχαν και με τα προϊόντα που παράγονταν στα νησιά (π.χ Κρήτη που ανέκαθεν είχε σημαντική αγροτική παραγωγή).
 Επίσης, πολύ μεγάλο πρόβλημα είχε δημιουργήσει και η βουλγαρική κατοχή στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Στην βουλγαροκρατούμενη ζώνη υπήρχαν οι μεγαλύτεροι σιτοβολώνες της χώρας, τα προϊόντα των οποίων φυσικά δεσμεύονταν απ΄τους Βούλγαρους και δεν διοχετεύονταν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

 Όσες μικρές ποσοτήτων δεν δεσμεύονταν απ΄τους κατακτητές και έφταναν στην Αθήνα, συνήθως κατέληγαν στα χέρια μαυραγοριτών, που αρχικά τα έκρυβαν και μετά τα διοχέτευαν στην αγορά σε υπέρογκες τιμές. Με τον τρόπο αυτό κάποιοι παμπόνηροι και ανάλγητοι "καταφερτζήδες" πλούτιζαν σε βάρος των λιμοκτονούντων συμπατριωτών τους. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι νεόπλουτοι της Κατοχής. Στο άλλο άκρο βρίσκονταν πρώην ευκατάστατες οικογένειες που ξεπουλούσαν κυριολεκτικά ότι είχαν και δεν είχαν προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια λίγα τρόφιμα. 
 Με τον τρόπο αυτό ολόκληρες περιουσίες άλλαζαν χέρια και συνετελέσθη μία βίαιη οικονομικοκοινωνική μεταβολή, παράλληλα με τις υπόλοιπες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που λάμβαναν χώρα τότε.

 Ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Ιταλοί έδειξαν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να βελτιώσουν την επισιτιστική κατάσταση των Ελλήνων, παρά το ότι έβλεπαν το που οδηγούσε απ΄την αρχή ακόμη της Κατοχής. Κάποιες σποραδικές διανομές τροφίμων εκ μέρους τους ήταν περισσότερο για προπαγανδιστικούς λόγους με μικρήκαι λιγότερο για ουσιαστικούς λόγους.

 Αυτό όμως που έδωσε την χαριστική βολή στον ελληνικό λαό όσον αφορά τον επισιτισμό του, ήταν η απάνθρωπη τακτική των συμμάχων (...) Βρετανών. Η Αγγλία ακολούθησε μία σκληρή πολιτική επισιτιστικού αποκλεισμού σε βάρος του ελληνικού λαού απαγορεύοντας, δια του πολεμικού της ναυτικού, την αποστολή τροφίμων στην Ελλάδα από ουδέτερες χώρες. Αυτός ο ναυτικός αποκλεισμός έκανε τραγική την επισιτιστική κατάσταση του ελληνικού λαού, αλλά ο  Τσώρτσιλ παρά τις έντονες διαμαρτυρίες ήταν ανένδοτος.
 Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός κράτησε ως τις αρχές του ΄42 περίπου όταν και ήρθη κατόπιν σύστασης του προέδρου των ΗΠΑ Ρούσβελτ ο οποίος πείστηκε απ΄τον τότε βασιλιά της Ελλάδας Γεώργιο Β' που είχε μεταβεί στην Ουάσιγκτον. Η άρση του βρετανικού ναυτικού αποκλεισμού ανακούφισε κάπως τον ελληνικό λαό, αλλά δυστυχώς ο τραγικός χειμώνας του 1941-42 ήταν ήδη ένα γεγονός...

 Κατά την διάρκεια του αποκλεισμού, οι μόνες αποστολές τροφίμων στην Ελλάδα γίνονταν απ΄την Τουρκία μέσω του εμπορικού πλοίου Κούρτουλους. Η κυβέρνηση Τσολάκογλου, με την έγκριση των Γερμανών, ρευστοποίησε όσα συναλλαγματικά διαθέσιμα είχε με σκοπό την αγορά τροφίμων απ΄την Τουρκία και την οργάνωση αποστολής για την μεταφορά τους. Παρά τις δυσκολίες που προκαλούσαν οι Βρετανοί στην παραπάνω προσπάθεια, το Κούρτουλους έκανε αρκετά δρομολόγια που ανακούφισαν τον ελληνικό, και κυρίως τον αθηναϊκό, λαό.
 Αργότερα, οι αποστολές του Ερυθρού Σταυρού συνετέλεσαν περαιτέρω στην βελτίωση του επισιτισμού.


 Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το έγκλημα της πείνας της Κατοχής είχε πολλούς φυσικούς αυτουργούς.
- Εκτός απ΄τις αντικειμενικά πολύ δύσκολες συνθήκες (καταστροφή αποθηκών τροφίμων και συγκοινωνιακού δικτύου) που είχαν διαμορφωθεί μετά την συνθηκολόγηση της Ελλάδας το ΄41, το πιο μεγάλο μέρος της ευθύνης βαραίνει τους κατακτητές. Γερμανοί και Ιταλοί, αν και ήταν υπεύθυνοι για την σίτιση της κατεχόμενης Ελλάδας, δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στο ζήτημα και ασχολούνταν με την κατάσχεση τροφίμων για δική τους κατανάλωση. Αναλογικά τεράστια είναι και η ευθύνη των Βουλγάρων που κατείχαν τους σιτοβολώνες της Θράκης, στερώντας έτσι μεγάλες ποσότητες σταριού απ΄τους Έλληνες.
 - Πέραν αυτών, πρέπει να καυτηριαστεί και η αβελτηρία κάποιων "Ελλήνων" μαυραγοριτών που αρχικά έκρυβαν τα τρόφιμα που έπεφταν στα χέρια τους, προκειμένου να πλουτίσουν αργότερα σε βάρος συμπατριωτών τους. Αν μη τι άλλο, αυτοί ήταν ο χειρότερος τύπος ανθρώπου της κατοχικής περιόδου. Τα λαμόγια που με καθαρό μυαλό γινόντουσαν πάμπλουτοι χάρη στην πείνα, τον θάνατο και την δυστυχία των άλλων. Η κυβέρνηση Τσολάκογλου παρά τα λίγα μέσα που διέθετε προσπάθησε να καταστείλει το φαινόμενο του μαυραγοριτισμού, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.
 - Τελευταίοι, αλλά όχι έσχατοι, στην λίστα των φυσικών αυτουργών ήταν οι σύμμαχοί μας (...) οι Άγγλοι. Ισχυρίζονταν ότι έκαναν τον ναυτικό αποκλεισμό διότι πίστευαν ότι τα αποσταλλόμενα τρόφιμα ίσως να κατέληγαν στα χέρια των κατακτητών. Αυτός ο ισχυρισμός όμως δεν πείθει. Άλλωστε πάντα είχαν μία τάση προς τέτοιες τακτικές. Κάτι παρόμοιο είχαν διαπράξει κατά της πατρίδας μας και το 1850 προκειμένου να αποζημιώθει ο Εβραίος -βρετανικής υπηκοότητας- Ντέιβιντ Πατσίφικο, και χωρίς να υπάρχουν τότε κατακτητές στην Ελλάδα. Το πιθανότερο είναι ότι έκαναν τον αποκλεισμό για να προκαλέσουν εξαθλίωση του πληθυσμού ώστε αυτός να δυσανασχετήσει εμπράκτως κατά των κατακτητών και της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Όπως και να χει το σίγουρο είναι ότι δεν νοείται μία σύμμαχος χώρα να συνδράμει τα μέγιστα στην εξαθλίωση και στην πείνα ενός λαού.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Ποτέ πια! Οι θηριωδίες των κομμουνιστών στον Φενεό το 1944




Ποτέ πια! Οι θηριωδίες των κομμουνιστών στον Φενεό το 1944

«Μην κλαίς..μην σκύβεις το κεφάλι! Η Φενεός πια δεν θρηνεί. Προστάζει! Τα παλληκάρια που χαθήκαν, για την Πατρίδα πέσανε και κείνο που τους πρέπει είναι Τιμή και Στέφανο από δάφνη. Σφίξε τα δόντια, την ψυχή και ευλαβικά προσκύνησε το αίμα των νεκρών αυτών. Δώσε ξανά τον Όρκο! Ζεστό να μείνει όσο οι δολοφόνοι ζουν.» Γιάννης Άγρης
260 νεκροί περισυλλέγησαν από το βάραθρο της Φενεού στις 4 Ιουνίου 1945. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη ήταν τα θύματα. Στήθηκε σε εκείνο το μέρος ένας απλός λευκός σταυρός και κάθε χρόνο τελείται επιμνημόσυνη δέηση για τους μαρτυρήσαντες. Μετά τη σφαγή του Ψαρρού, μετά τις δολοφονίες των 810 στη Στιμάγκα, παρουσιάζεται η εικόνα, η τραγική ανεπανάληπτη εικόνα των ηρώων της Φενεού.

Ποιοι ήταν και γιατί σφαγιάστηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
Βάσει του ποινικού δικαίου και της ορθής δικαιοσύνης η τιμωρία επέρχεται για αδίκημα, για προδοσία, για συκοφαντία, για καταπίεση, για απολυταρχισμό, για αυθαιρεσία, για ανυπακοή στην πολιτεία. Και ο τρόπος της τιμωρίας είναι τέτοιος ώστε να υφίσταται ακόμη και τότε σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλοίμονο όμως! Η σκληρή πραγματικότητα και οι άνθρωποι που την έζησαν φωνάζουν στα τρίσβαθα των αιώνων ότι οι σφαγιασθέντες ήταν αγρότες με ροζιασμένα χέρια από το μόχθο της δουλειάς, επιστήμονες γαλουχημένοι με της Ιστορίας και του θρύλου τα παραδομένα, διάκοι απόστολοι της θρησκείας, παρθένες νέες και ανυπεράσπιστες μητέρες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους. Αυτοί ήταν τα θύματα των κομμουνιστών. Αυτοί ήταν οι.. «προδότες»! Αυτοί ήταν οι.. «καταπιεστές του λαού»
Πόσο απλό αλλά και πόσο σημαντικό ταυτοχρόνως. Αγνοί χωριάτες συνεχίζουν την Ιστορία της χώρας αυτής, της Ελλάδος. Συνεχίζουν την ιστορία των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνος, του Βυζαντίου, του 21, της Πίνδου και του Γράμμου. Γράφουν με το αίμα τους και άλλες σελίδες στο αθάνατο βιβλίο της Ιστορίας και κρατούν τον Έλληνα αγρότη, τον Έλληνα εργάτη, τον κάθε Έλληνα, πρώτο στην ανθρωπότητα, για τις θυσίες που προσέφερε, που προσφέρει και που θα εξακολουθεί να προσφέρει για την Αξιοπρέπεια, την Ελευθερία, την Πίστη και την Αγάπη προς την Πατρίδα.



Το Χρονικό της σφαγής
Χειμώνας του 1943. Το χρονικό της Φενεού άρχισε. Οι οργανωτές του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ άρχισαν να γίνονται φορτικοί και απειλητικοί προς τους κατοίκους της περιοχής, απαιτώντας τους να εγγραφούν όλοι στις προδοτικές οργανώσεις τους. Οι κάτοικοι δεν έδειχναν καμία προθυμία στο να πυκνώσουν τις τάξεις του ΕΑΜ και των παραφυάδων του και έτσι διατάσσονται οι πρώτες συλλήψεις με την κατηγορία του «αντιδραστικού» του «απελευθερωτικού» κινήματος του λαού. Η περίοδος της τρομοκρατίας εμφανίστηκε σε όλη της την έκταση. Η Ελλάδα εκτός από την υποδούλωση που υφίστατο εκ μέρους των Γερμανών είχε να αντιμετωπίσει τους ξενοκίνητους Σλάβους, τους αδίστακτους βασανιστές της ΟΠΛΑ. Καχυποψία και μυστικισμός επικρατούσε παντού. Ο πατέρας υποπτευόταν το παιδί του και ο γιος επιβουλευόταν τον πατέρα. Ακόμα και τα ονόματα των καπεταναίων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ προξενούσαν τρόμο και απέχθεια. Ο καπετάν Τρομάρας, ο καπετάν Χάρος τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό και τσάκιζαν το εθνικό του φρόνημα. Στις αρχές του 1944 βιαίως άρχισε η στρατολογία ανδρών και εφήβων στις τάξεις των Ελασιτών. Ο Άρης Βελουχιώτης ορίστηκε αρχηγός στον αγώνα εναντίον των εθνικών δυνάμεων του Μωριά με σύνθημα «φωτιά και τσεκούρι στους αντιδραστικούς».

Η τραγική νύχτα της 31ης Μαίου 1944
Δεν άργησε να φτάσει η νύχτα της 31 Μαίου κατά την οποία έζησαν οι Φενεάτες τις πιο τρομερές στιγμές τους αισθανόμενοι μίσος, καταφρόνηση και ντροπή για μερικούς προδότες που πειθήνιοι σε διαταγές εχθρών της Ελλάδος, βασάνιζαν, σκότωναν και έσφαζαν συμπατριώτες τους. Στο χωριό Καλύβια συνελήφθη και σφαγιάστηκε ο έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού και πρόεδρος της κοινότητας Αθανάσιος Κυριακόπουλος. Το «έγκλημά» του ήταν ότι είχε το θάρρος και τη λεβεντιά να θέσει υποψηφιότητα για τη συμμετοχή του σε μια αντιπροσωπεία του χωριού, παρά το γεγονός ότι η τοπική οργάνωση του ΕΑΜ είχε ορίσει άλλους υποψηφίους. Το εγχείρημα του Κυριακόπουλου θεωρήθηκε πρόκληση και ανταρσία και έπρεπε να τιμωρηθεί. Σαν «αντιδραστικοί» συνελήφθησαν την 11η προς την 12η Ιουλίου στο Φενεό, Στενό, Γκούρα, Μεσινό, Μωσιά, Μάτι εκατοντάδες όμηροι και οδηγήθηκαν στην Μονή του Αγίου Γεωργίου Φενεού, η οποία είχε μεταβληθεί από τόπο προσκυνήματος σε φοβερό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η κατηγορία των συλληφθέντων ήταν ότι δεν ήθελαν να σκύψουν δουλικά το κεφάλι στους ντόπιους τυράννους του ΚΚΕ και δεν απαρνήθηκαν Πατρίδα, Πίστη, Οικογένεια.

Στο «στρατόπεδο συγκέντρωσης»
Η διαμονή των κρατουμένων στο στρατόπεδο του Αγίου Γεωργίου ήταν απαίσια και η μεταχείρισή τους από τους «απελευθερωτές» απερίγραπτα κτηνώδης. Μέσα εκεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γνώρισε τον τελειωτικό εξευτελισμό της και τα δικαιώματα του ανθρώπου την πιο στυγνή καταφρόνηση. Τα ελληνόφωνα αποβράσματα της ΟΠΛΑ έδειχναν τα αιμοβόρα ένστικτά τους χτυπώντας και βασανίζοντας απάνθρωπα τα αθώα θύματα. Πολλοί κρατούμενοι τρελάθηκαν και πολλές κοπέλες, ακόμα και ανήλικα κοριτσάκια βιάστηκαν κτηνωδώς και χωρίς αίσθημα ντροπής από τους δεσμοφύλακές τους. Ήταν και αυτά τα αγνά πλάσματα «προδότες»; Μοναδική ελπίδα σε αυτό το μαρτύριο των Ελλήνων πατριωτών ήταν οι καλόγεροι της Μονής. Ήταν όμως γραφτό να πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή τη φιλανθρωπία και την συμπόνια που έδειξαν. Σφαγιάστηκαν άγρια από τους τυράννους κομμουνιστές στο περίβολο του μοναστηρίου στις 12, 13 και 19 Ιουλίου 1944. Ήταν άραγε και οι μοναχοί «προδότες» και «αντιδραστικοί»; Ήταν οι σεβάσμιοι αυτοί γέροντες άξιοι του τρομερού και απαίσιου τρόπου σφαγής τους;

Μαρτυρία κρατουμένου
Όλοι οι Έλληνες ας θυμούνται τα λόγια κάποιου κρατούμενου που κατόρθωσε να αποδράσει και διηγήθηκε τον τρόπο με τον οποίο εκτελούσαν οι ερυθροί δήμιοι τα θύματά τους και ας το μεταδίδουν στα παιδιά τους και στα παιδιά ολόκληρης της Ελλάδος για να γνωρίζουν τις «απελευθερωτικές» επιδιώξεις και σκοπούς των αμετανόητων προδοτών της Πατρίδος μας. «Στην αρχή τα χτυπούσαν με το γλωσσίδι της καμπάνας της μονής και μόλις πέφτανε καταγής, τα χτυπούσαν με λύσσα με μαχαίρι, όπου έφταναν, κατόπιν δε τα σπρώχναν και τα ρίχναν στο βάραθρο, μισοπεθαμένα.. Πίστευαν πως η υπόγεια κρύπτη του Κακοβουνίου θα κρατούσε σφιχτά και αιώνια το τρομερό μυστικό της και δε θα αποκαλυπτόντουσαν ποτέ τα απάνθρωπα εγκλήματά τους.. Σαν άθεοι που ήταν, τους διέφευγε το «έστι δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ΄ ορά..».
Αυτές ήταν οι φρικιαστικές δολοφονίες των Ελλήνων πατριωτών της Φενεού στις 16, 17 και 18 Ιουλίου 1944. Η αδηφάγος εγκληματικότητα των κομμουνιστών δημιούργησε άλλη μια τραγωδία φοβερή εις βάρος του Έθνους. Διακόσιοι εξήντα αγνοί Έλληνες έδωσαν τη μάχη για φιλοπατρία, για ελευθερία, για εθνική ανεξαρτησία. Προσέφεραν τη ζωή τους για να διατηρηθεί ένας τόπος καθαρός από τη βία και το μίσος. Το πέτυχαν οι λίγοι κάτοικοι της Φενεού, οι ελάχιστοι του Ψαρρού και της Στιμάγκας, οι μάρτυρες του Μελιγαλά και της Πύλου. Δεν λύγισαν μπροστά στις απειλές των μπολσεβίκων! Δεν αρνήθηκαν Πατρίδα και Πίστη! Δεν προδώσαν τα ιερά της Φυλής! Περήφανα δεχθήκαν το θάνατο και πέσανε σιωπηλά στις επάλξεις της Ελευθερίας, πέσανε σαν ΕΛΛΗΝΕΣ!
Εκείνο που απομένει σε εμάς τους νεότερους είναι να τους χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη, να γονατίζουμε ευλαβικά στους τάφους αυτών που θυσιάστηκαν και να μείνει ανεξίτηλη η μνήμη τους στη σκέψη μας ενθυμούμενοι πάντα ότι η ΚΑΡΔΙΑ και το ΦΡΟΝΗΜΑ του ΕΛΛΗΝΑ ποτέ δεν θα πάψει να υπηρετεί την ανθρώπινη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, την ΠΙΣΤΗ και την ΠΑΤΡΙΔΑ!

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα"




 Η μονογραφία "Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα" είναι έργο του ιστορικού Ιάκωβου Χονδροματίδη (ειδικευμένου στα του Β'Π.Π) και εκδόθηκε το 2001. Καταπιάνεται με την ιστορία του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος την περιόδο του Μεσοπολέμου  και της Κατοχής.

 Για την εποχή του ήταν ένα έργο πραγματικά πρωτοποριακό που έδειξε καινούριους δρόμους κριτικής προσέγγισης της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Έστω και ακούσια, προετοίμασε το έδαφος για την δυναμική εμφάνιση των αναθεωρητών ιστορικών την δεκαετία του 2000.

 Ο ιστορικός Ιάκωβος Χονδροματίδης επιχείρησε για πρώτη ίσως φορά στην σύγχρονη ιστοριογραφία μία όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη παρουσίαση οργανώσεων και προσώπων που έπαιξαν κάποιον ρόλο -περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό δεν έχει σημασία- στις τότε εξελίξεις. Πρόσωπα που, ως την έκδοση της μονογραφίας του, ήταν εν πολλοίς άγνωστα ακόμα και σε αυτούς που ασχολούνταν με τα ιστορικά θέματα.
 Δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν εξωραϊζει καταστάσεις και δεν αγιογραφεί κανέναν. Ούτε βέβαια πέφτει στην παγίδα της άκριτης δαιμονοποίησης της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτό και μόνο κάνει το έργο του να ξεχωρίζει ποιοτικά απ΄τα έντυπα προϊόντα της αριστερής εξαλλοσύνης που κυριάρχησε απ΄το '74 και μετά, με την συνενοχή της φοβικής δεξιάς βεβαίως...

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Οι μάχες των ανταρτών των ΕΑΟ εναντίον ελασιτών και Βουλγάρων


 Όπως είχαμε δει εδώ οι κοινές επιχειρήσεις ελασιτών και Βουλγάρων κατά των ανταρτών του Τσαούς Αντών το φθινόπωρο του '44 δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχείς, σύμφωνα με παραδοχές υψηλόβαθμων κομμουνιστών.
 Χαρακτηριστικά ήταν τα παραδείγματα των συγκρούσεων που έγιναν στην Σταυρούπολη και στον Κεχρόκαμπο.

 Στην Σταυρούπολη ήταν εγκατεστημένο το 1ο τάγμα του 41ου συντάγματος των ΕΑΟ. Το συγκεκριμένο σύνταγμα είχε στρατιωτικό διοικητή τον ταγματάρχη Δρακόπουλο και καπετάνιο τον Αναστάση Τοπούζογλου. Το 2ο τάγμα ήταν στο κοντινό Νεοχώρι.
 Στις 24/09/1944 έφτασαν αιφνιδιαστικά σε υψώματα γύρω απ΄την Σταυρούπολη τμήματα του 81ου συντάγματος του ΕΛΑΣ (αυτό το σύνταγμα συγκροτήθηκε και έδρασε αρχικά στον γερμανοκρατούμενο Έβρο και από εκεί μετέβη στην Ξάνθη μετά την μεταστροφή της Βουλγαρίας). Την επομένη, οι αξιωματούχοι του ΕΛΑΣ ζήτησαν απ΄τον Δρακόπουλο να παραδώσει τον οπλισμό του 1ου τάγματος που έδρευε στην Σταυρούπολη. Ο Δρακόπουλος αντιλαμβανόμενος το κρίσιμο της κατάστασης καταφερε να κερδίσει χρόνο τον οποίο αξιοποίησε για την καλύτερη αμυντική οργάνωση των αντρών του.
 Μετά από πέντε ώρες απάντησε αρνητικά στους ελασίτες, οι οποίοι εξαπέλησαν επίθεση. Απέτυχαν παταγωδώς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το ξημέρωμα της 26ης Σεπτεμβρίου 1944 βρήκε τα τμήματα του 81ου συντάγματος του ΕΛΑΣ να προσπαθούν να αποφύγουν την διάλυση. Τελικώς υποχώρησαν ατάκτως αφήνοντας πίσω 6 νεκρούς, ένας εκ των οποίων ήταν Βούλγαρος.
 Σύμφωνα με τον καπετάνιο του 81ου συντάγματος Βαγγέλη Κασάπη (γνωστό ως Κρίτωνα):
 "Κάτω από τις συνθήκες αυτές τα τμήματα σφυροκοπούμενα από δραστικά πυρά, ευτυχώς δίχως απώλειες, αλλά σε αξιοθρήνητα χάλια, συμπτύχθηκαν στην Ξάνθη. Και το χειρότερο, οι ελασίτες χάσανε, και πολύ δικαιολογημένα, την εμπιστοσύνη τους στις ικανότητες της διοίκησής τους".

 Οι αντάρτες των ΕΑΟ δεν είχαν απώλειες. Λίγες μέρες μετά την μαχη άφησαν ελεύθερους 32 ελασίτες που είχαν πιάσει αιχμάλωτους.

 Στις 01/10/1944 έγινε δεύτερη επίθεση κατά της Σταυρούπολης με ανοικτή σύμπραξη ελασιτών και Βουλγάρων. Η Σταυρούπολη καταλήφθηκε, κυρίως χάρη στο βουλγαρικό πυροβολικό, και το 41ο σύνταγμα των ΕΑΟ συμπτύχθηκε στο Νεοχώρι και στις γύρω περιοχές όπου συνεχίζονταν οι μάχες.
Παράλληλα δυνάμεις του ΕΛΑΣ εγκαταστάθηκαν στον Κεχρόκαμπο με σκοπό να εμποδίσουν διέλευση τμημάτων των ΕΑΟ προς την Σταυρούπολη.
  Το 25ο σύνταγμα και το ανεξάρτητο σύνταγμα Παγγαίου των ΕΑΟ επιτέθηκαν στον Κεχρόκαμπο στις 07/10/1944. Μετά από πέντε ώρες ο Κεχρόκαμπος καταλήφθηκε. Οι ελασίτες απεχώρησαν με 15 νεκρούς και 28 τραυματίες.
 Πλέον ο δρόμος προς την Σταυρούπολη ήταν ανοικτός, αφού μικρά τμήματα βουλγαρικού στρατού που ήταν λίγο έξω απ'την πόλη δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα.
 Το βράδυ όμως της ίδιας μέρας μαθεύτηκε ότι τμήματα ελασιτών και Βουλγάρων είχαν ξεκινήσει απ΄την Δράμα και την Καβάλα και επιχειρούσαν κατά του 71ου συντάγματος των ΕΑΟ που αναγκαζόταν να συμπτυχθεί προς τα ορεινά. Ο κίνδυνος κύκλωσης των τμημάτων που θα επιχειρούσαν κατά της Σταυρούπολης ήταν ορατός, και έτσι η επιχείρηση ανακατάληψής της ματαιώθηκε.

  Λίγες μέρες μετά, ξεκίνησε σταδιακά η αποχώρηση των Βούλγαρων απ΄τα ελληνικά εδάφη.  
Το κακό όμως ήταν ότι η ενεργός συμμετοχή του βουλγαρικού στρατού με το πυροβολικό του και τα πολεμοφόδια του στην ενδοελληνική σύγκρουση είχε επιτρέψει στον ΕΛΑΣ να κατέχει τις πεδινές περιοχές και τις μεγάλες πόλεις. Συν τοις άλλοις, οι Βούλγαροι αποχωρώντας άφησαν σημαντικές ποσότητες πολεμικού υλικού στον ΕΛΑΣ.
 Αντιστρόφως οι δυνάμεις των ΕΑΟ αν και είχαν επιτύχει σημαντικές νίκες κατά των αντιπάλων τους, ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένες να παραμένουν στα ορεινά έχοντας να αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα ανεφοδιασμού.

 Όταν έγινε γνωστή η σταδιακή αποχώρηση των Βουλγάρων, οι ΕΑΟ άρχισαν να πλησιάζουν τις μεγάλες πόλεις, με πρώτο στόχο την Δράμα. Τόσο η ηγεσία τους όσο και οι αντάρτες γνώριζαν πολύ καλά ότι υπερτερούσαν μαχητικώς των ελασιτών (παρά το ότι εκείνοι είχαν καλύτερο εξοπλισμό), οι οποίοι πλέον δεν θα είχαν και την καθοριστική ενίσχυση του τακτικού βουλγαρικού στρατού.
 Πράγματι τα πρώτα τμήματα των ΕΑΟ κατέλαβαν αμαχητί τα χωριά Καλλίφυτο, Ξηροπόταμος, Μοναστηράκι κ.α. που ήταν πολύ κοντά στην Δράμα. Τότε όμως, και συγκεκριμένα στις 11/10/1944 παρενέβη ο ταγματάρχης Κιτκατ που μετέβη εσπευσμένα στην περιοχή και συνέστησε στην ηγεσία των ΕΑΟ να σταματήσουν τις επιχειρήσεις διότι αναμένεται σύντομα κλιμάκιο της ελληνικής κυβέρνησης στην περιοχή για να διευθετήσει ειρηνικά τις όποιες διαφορές μεταξύ των αντάρτικων οργανώσεων.
  Η ηγεσία των ΕΑΟ υπάκουσε, και η αντιπροσωπεία της κυβέρνησης έφτασε στην Δράμα στις 17/10/1944. Έτσι σταμάτησαν προσωρινά οι ένοπλες συγκρούσεις και τον λόγο πλέον είχαν οι πολιτικοί.


 Πηγές: "Για τον ελληνικό βορρά" του Παρμενίωνα Παπαθανασίου
             "Σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες" του Δημήτριου Καραϊσαρλή

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Οι μεταβολές στην πολιτική διοίκηση της κατεχόμενης κεντρικής Μακεδονίας και η είσοδος σε αυτή βουλγαρικών στρατευμάτων


 Τον Δεκέμβριο του 1942 οι Βούλγαροι είχαν προτείνει επισήμως στους Γερμανούς να εισέλθει βουλγαρικός στρατός στην γερμανοκρατούμενη Μακεδονία για την τήρηση της τάξης προκειμένου να αποδεσμευτούν γερμανικά στρατεύματα για άλλες επιχειρήσεις. Οι Γερμανοί απάντησαν αρνητικά.
 Μερικούς μήνες αργότερα όμως και λόγω των ολοένα αυξανόμενων απαιτήσεων του πολέμου, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να επανεξετάσουν την βουλγαρική πρόταση.
 Σε σύσκεψη που έγινε στο γερμανικό στρατηγείο στην Θεσσαλονίκη στο τέλος Ιουνίου του ΄43, αποφασίστηκε να γίνει αποδεκτή η βουλγαρική πρόταση. Επιφορτίστηκε ο δρ Μέρτεν ως πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος του στρατιωτικού διοικητή Θεσσαλονίκης-Αιγαίου, να μεταβεί στην Σόφια μαζί με τον βούλγαρο ταγματάρχη Μίτκωφ προκειμένου να ρυθμιστούν οι λεπτομέρειες της αποδοχής της βουλγαρικής προσφοράς.

 Στην Σόφια όμως η βουλγαρική κυβέρνηση προέβαλλε αυξημένες απαιτήσεις. Ζητούσε την πλήρη κατάργηση των ελληνικών κρατικών αρχών και την αντικατάστασή τους από βουλγαρικές υπηρεσίες. Ήταν προφανές ότι επιδίωκαν να αρπάξουν την ευκαιρία και να επιχειρήσουν μία ντε φάκτο προσάρτηση όπως είχαν κάνει και με την ήδη κατεχόμενη από αυτούς ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Οι Γερμανοί όμως δεν δέχτηκαν τις υπερβολικές απαιτήσεις τους, και έτσι οι Βούλγαροι αρκέστηκαν στο να προσφέρουν μία μεραρχία πεζικού αποτελούμενη από τρεις ταξιαρχίες, ένα σύνταγμα ιππικού και ένα σύνταγμα πυροβολικού.

 Ο Μέρτεν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη στις 04/07/1943 και ανακοίνωσε στον αναπληρωτή γενικό διοικητή Μακεδονίας Χρήστο Τέντζο την γερμανική απόφαση που συνοψιζόταν σε 4 σημεία:
 α) Η γερμανοκρατούμενη Μακεδονία μαζί με τα γερμανοκρατούμενα νησιά του βορείου Αιγαίου και τον Έβρο τίθενται υπό γερμανική πολιτική διοίκηση, με διοικητή τον Μέρτεν.
 β) οι αρμοδιότητες της ελληνικής κυβέρνησης των Αθηνών δεν θα ισχύουν για αυτές τις περιοχές. Οι υπάλληλοι θα παρέμεναν στις θέσεις τους αλλά θα εκτελούσαν πλέον εντολές της γερμανικής διοίκησης.
 γ) Στην περιοχή μεταξύ Στρυμόνα και Αξιού θα εγκαθίστατο βουλγαρικός στρατός, πλην της πόλης της Θεσσαλονίκης και των τριών χερσονήσων της Χαλκιδικής. Αυτό δεν σήμαινε την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής ούτε ανάμιξη των Βουλγάρων σε θέματα διοίκησης.
 δ) Η ελληνική χωροφυλακή θα αποσυρόταν απ΄τις περιοχές αυτές και θα αντικαθίστατο από γερμανική αστυνομία.

Άμεσα, γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι ανέλαβαν τις διοικήσεις των νομών Κιλκίς, Χαλκιδικής και Στρυμόνος (το γερμανοκρατούμενο τμήμα του νομού Σερρών που ήταν δυτικά του ομώνυμου ποταμού Στρυμόνα), με τους Έλληνες νομάρχες να περιορίζονται σε ρόλο συμβούλων τους. Το ίδιο έγινε και στον δήμο Θεσσαλονίκης.
 Η γενική διοίκηση Μακεδονίας έπαυσε πλέον να υπάγεται στην κυβέρνηση των Αθηνών και η αλληλογραφία της με τα υπουργεία περνούσε υπό αυστηρό γεμρανικό έλεγχο. Γερμανική αστυνομία εγκαταστάθηκε κυρίως κοντά σε περιοχές που ήταν εγκατεστημένα βουλγαρικά στρατεύματα για την αποφυγή προστριβών με τους Έλληνες.
 Λίγες μέρες μετά, οι Γερμανοί αποφάσισαν να επαναφέρουν την χωροφυλακή στις θέσεις της, με την "μικρή" διαφορά ότι οι χωροφύλακες θα ήταν άοπλοι....

 Η εγκατάσταση Βουλγάρων μεταξύ Αξιού και Στρυμόνα άρχισε απ΄τις 10 Ιουλίου και είχε ολοκληρωθεί ως τις 20 του μηνός. Η βουλγαρική δύναμη (μία μεραρχία και δύο συντάγματα) τέθηκε υπό τις διαταγές της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης.
 Η διοίκηση της βουλγαρικής μεραρχίας εγκαταστάθηκε στον Λαγκαδά με μονάδες στην Ξυλούπολη, το Μελισσοχώρι, το Κιλκίς, τον Σταυρό Χαλκιδικής, τα Βασιλικά, τον Λαχανά και αργότερα στη Νιγρίτα.
 Παρά την παρουσία γερμανικής αστυνομίας, οι προκλήσεις των Βουλγάρων σε βάρος του ντόπιου ελληνικού πληθυσμού δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες και ενίσχυσαν τα αρνητικά συναισθήματα των Ελλήνων εναντίον τους. Οι Γερμανοί σε γενικές γραμμές προσπαθούσαν να λειτουργήσουν κατευναστικά μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, αλλά οι αυθαιρεσίες εκ μέρους των δεύτερων δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο.

 Εν τέλει, η γερμανική διοίκηση στην περιοχή δεν κράτησε και πολύ. Μετά από 7 μήνες, τον Φεβρουάριο του ΄44, οι Γερμανοί επέστρεψαν την πολιτική διοίκηση της περιοχής σε ελληνικά χέρια. Αλλά αυτό ήταν περισσότερο τυπικό, παρά ουσιαστικό. Ο γερμανικός έλεγχος επί της ελληνικής διοίκησης παρέμενε εντονότατος.
 Επίσης στις αρχές του ΄44, όταν και επεστράφη η πολιτική διοίκηση σε Έλληνες, η κατάσταση στην ύπαιθρο ήταν πολύ χειρότερη απ'ότι ήταν το καλοκαίρι του ΄43.
 Ο ΕΛΑΣ είχε δυναμώσει και συγκρουόταν ανελέητα με τους ένοπλους αντικομμουνιστές χωρικούς, με τους Γερμανούς είτε να παρακολουθούν είτε να υποδαυλίζουν αυτόν τον κατοχικό εμφύλιο.
 Οι δυνατότητες της ελληνικής διοίκησης να ασκήσει την όποια εξουσία μπορούσε δεδομένης της  παρουσίας των Γερμανών και των Βούλγαρων, ήταν πολύ μικρές και πρακτικά περιορίζονταν στην Θεσσαλονίκη.


 Εκτός απ΄την αναγκαιότητα αποδέσμευσης γερμανικών στρατευμάτων απ΄τις συγκεκριμένες περιοχές, οι Γερμανοί δεν φαίνεται να είχαν κάποιο άλλο ουσιαστικό όφελος από αυτές τις κινήσεις τους.
 Η ανάληψη εξ'αυτών της πολιτικής διοίκησης της Μακεδονίας περισσότερο κακό έκανε παρά καλό στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, και αυτό φαίνεται πως το κατάλαβαν και οι ίδιοι γι'αυτό εφτά μήνες μετά την επέστρεψαν στους Έλληνες.
 Η είσοδος βουλγαρικών στρατευμάτων στην περιοχή μεταξύ Αξιού και Στρυμόνα ήταν άλλη μία λανθασμένη επιλογή τους. Μπορεί αυτό να μην σήμαινε επέκταση της βουλγαρικής κατοχής όπως ρητά είχαν διαβεβαιώσει, αλλά η παρουσία βουλγαρικού στρατού από μόνη της ήταν πρόκληση για τους Έλληνες. Συν τοις άλλοις οι Βούλγαροι δεν ήταν και οι πλέον αξιόπιστοι σύμμαχοι του Γ' Ράιχ και αυτό το απέδειξαν αργότερα μες στο 1944...


 Πηγές: "Η Κατοχή εν Μακεδονία" του Αθανάσιου Χρυσοχόου, τόμος 2ος τεύχος 2ο και τόμος 5ος.

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Ποιος θυμάται τον Κωνσταντίνο Σπέρα;


 Είχαμε δει εδώ και εδώ ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με την εξόντωση αρχειομαρξιστών/τροτσκιστών και γενικώς αριστερών που παρέκλιναν απ'την γραμμή του σταλινικού ΚΚΕ και των οργανώσεών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κτλ.
 Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των εν μέρει "εσωτερικών" εκκαθαρίσεων του ΚΚΕ ήταν και ο αναρχικός συνδικαλιστής Κωνσταντίνος Σπέρας.
 Στο διαδίκτυο βρήκαμε το παρακάτω άρθρο για τον Σπέρα που το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο χωρίς βέβαια να υιοθετούμε κατ'ανάγκη όλα τα γραφόμενα, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο συντάκτης του προσπαθεί να αγιοποιήσει τον συγκεκριμένο αναρχικό.
  Αξίζει πάντως να σταθεί κανείς για μία ακόμη φορά στην μηδενική ανοχή του ΚΚΕ προς κάθε διαφωνούντα.



  

 Στην Ελλάδα, μπορεί να μην είχαμε ποτέ σπουδαία αναρχική ή αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση (τουλάχιστον ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας, Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής), αλλά έχουμε τον ηρωικό αναρχικό Κώστα Σπέρα που δολοφονήθηκε από το σταλινικό ΚΚΕ, (τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ ανάλογα με τα γούστα και τις διαθέσεις του καθενός).

 Ο Κωνσταντίνος Σπέρας ανήκε σε εκείνο το είδος ανθρώπων....
στα χέρια των οποίων οι ιδέες αποκτούν μια φυσική στιλπνότητα, ελαστικότητα και αποτελεσματικότητα. Μπορούμε να πούμε πως αν διαθέταμε σήμερα μερικούς τέτοιους ανθρώπους, θα καταφέρναμε οπωσδήποτε να πιστέψουμε στη δύναμη της κοινωνικής παρέμβασης και να προστατεύσουμε αποτελεσματικότερα τη ζωή μας.

Ο Κωνσταντίνος Σπέρας, γεννήθηκε το 1893 στη Σέριφο και αποκεφαλίστηκε το 1943 από την εγκληματική οργάνωση (του ΚΚΕ) ΟΠΛΑ, υπήρξε πρωτεργάτης του ελληνικού συνδικαλισμού. Ιδρυτικό μέλος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, της ΓΣΕΕ και του ΣΕΚΕ, μέλος του Σοσιαλιστικού Κέντρου Αθηνών, του Μορφωτικού Εργατικού Ομίλου Σύρου και του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος, πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές για τη συνδικαλιστική δράση του. Οι ανεξάρτητες ιδέες του και κυρίως η επιμονή του να διαχωρίζει το συνδικαλισμό από την κομματική πρακτική τον έφεραν σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, το οποίο τελικά τον δολοφόνησε στο πλαίσιο των ετοιμασιών για τον Εμφύλιο. 






 Η συνέχεια εδώ:  http://www.eglimatikotita.gr/2011/07/blog-post_3316.html

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Βιβλιοπαρουσίαση: "Αντάρτες και καπετάνιοι"

Το έργο "Αντάρτες και Καπετάνιοι" του ιστορικού Τάσου Χατζηαναστασίου είναι η πληρέστερη -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- μελέτη γύρω από το αντάρτικο στην βουλγαρική ζώνη κατοχής το 1941-44.
 Ο συγγραφέας ασχολείται με όλο το φάσμα του αντιστασιακού αγώνα στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη απ΄την πρώιμη εξέγερση του Σεπτεμβρίου του 1941 μέχρι την μεταστροφή της Βουλγαρίας 3 χρόνια μετά.

 Καταπιάνεται με κάθε γεωγραφική περιοχή όπου δρούσαν αντάρτες, αναλύοντας παράλληλα και τις μεταξύ τους διαφορές η επίλυση των οποίων σύντομα έγινε αιματηρή. Σκιαγραφεί τόσο τις Εθνικές Αντάρτικες Ομάδες (ΕΑΟ) του Τσαούς Αντών όσο και τον τοπικό ΕΛΑΣ, που ήταν οι κύριοι φορείς της αντιστασιακής δραστηριότητας στην βουλγαροκρατούμενη ζώνη, αλλά και οι πρωταγωνιστές του τοπικού κατοχικού εμφυλίου.
 Με δεδομένο ότι ο Τσαούς Αντών ήταν η δεύτερη περίπτωση (η πρώτη ήταν ο Ζέρβας) μη-κομμουνιστή οπλαρχηγού που άντεξε στον διμέτωπο αγώνα κατά την περίοδο της Κατοχής, η συγκεκριμένη μελέτη γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα καθώς ασχολείται ιδιαιτέρως με την δράση του.

 Μακριά από αριστερές ιδεοληψίες και ανιστόρητα μεταπολιτευτικά στερεότυπα ο συγγραφέας προσεγγίζει με νηφαλιότητα το θέμα και βοηθάει τον αναγνώστη να καταλήξει σε χρήσιμα συμπεράσματα.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ο χάρτης της κατοχικής Ελλάδας 1941-1944


 Στην μονογραφία του περιοδικού "Στρατιωτική Ιστορία" με τίτλο "Εθνική Αντίσταση" του Ιάσονα Χανδρινού, υπάρχει μία ιδιαίτερα κατατοπιστική απεικόνιση των ζωνών κατοχής στην Ελλάδα του 1941-44.
 Στην σελίδα 10 υπάρχει ο παρακάτω χάρτης:



 
Όπως φαίνεται ως τον Σεπτέμβριο του ΄43 οπότε και απεχώρησαν οι Ιταλοί λόγω συνθηκολόγησης, το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας κατεχόταν από αυτούς. Πέραν των Δωδεκανήσων που ήταν ιταλική κτήση απ΄το 1911, υπό ιταλική στρατιωτική κατοχή ήταν:
 - Η Στερεά Ελλάδα. Στην Αθήνα και τον Πειραιά υπήρχε μεικτή ιταλογερμανική στρατιωτική διοίκηση.
 - Η Θεσσαλία
 - Η Πελοπόννησος
 - Η Ήπειρος
 - Το μεγαλύτερο τμήμα της δυτικής Μακεδονίας (Καστοριά, Γρεβενά και μεγάλο μέρος των νομών Κοζάνης και Φλωρίνης)
 - Οι Κυκλάδες, πλην Μήλου
 - Η Σάμος, η Ικαρία, οι Σποράδες και η Σκύρος
 - Ο νομός Λασιθίου στην Κρήτη
 - Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούσαν τα Επτάνησα για τα οποία οι Ιταλοί είχαν βλέψεις άμεσης  προσάρτησης για την οποία προετοίμαζαν το έδαφος. Σχετικά στοιχεία είχαμε δει εδώ.

 Εκτός απ΄την μεικτή διοίκηση στην Αθήνα, οι Γερμανοί περιορίζονταν στην στρατιωτική διοίκηση της κεντρικής Μακεδονίας και τμήματος της δυτικής, της Κρήτης (πλην νομού Λασιθίου), της Μήλου και των νησιών του βορείου Αιγαίου (Χίος, Λέσβος, Λήμνος) και του μεγαλύτερου τμήματος του νομού Έβρου ιδιαίτερα κατα μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων.

 Οι Βούλγαροι κατείχαν στρατιωτικά την ανατολική Μακεδονία (ανατολικώς του ποταμού Στρυμόνα) και Θράκη με τα νησιά Σαμοθράκη και Θάσο. Οι Βούλγαροι στόχευαν στην άμεση προσάρτηση αυτών των περιοχών (όπως και οι Ιταλοί με τα Επτάνησα) και είχαν προβεί σε ανάλογες κινήσεις χωρις όμως να υπάρχει έγκριση των Γερμανών για τις συγκεκριμένες αλλαγές συνόρων.

 Τον Ιούλιο του 1943 οι Γερμανοί επέτρεψαν σε βουλγαρικά στρατεύματα να εισέλθουν και στην κεντρική Μακεδονία, και ειδικότερα στην περιοχή δυτικώς του Στρυμόνα και ανατολικώς του Αξιού ,με εξαίρεση την Θεσσαλονίκη, με σκοπό να αντικαταστήσουν τον εκεί γερμανικό στρατό κατοχής.
 Αυτή η κίνηση των Γερμανών ήταν σε συνδυασμό με την ανάληψη εκ μέρους τους της πολιτικής διοίκησης της συγκεκριμένης περιοχής. Η πολιτική διοίκηση άνηκε στους Γερμανούς απ΄τον Ιούλιο του '43 εώς τον Φεβρουάριο του ΄44, οπότε και επανήλθε σε ελληνικά χέρια.

 Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του '43, οι Γερμανοί αντικατέστησαν τους Ιταλούς στα εδάφη που οι τελευταίοι κατείχαν.

 Απ΄τα παραπάνω φαίνεται ότι αυτοί που επιβουλεύονταν πρωτίστως την ακεραιότητα της Ελλάδας ήταν οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι. 
 Οι Γερμανοί αρκούνταν στην στρατιωτική κατοχή καίριων στρατηγικών σημείων όπως ήταν η πρωτεύουσα, η κεντρική Μακεδονία με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, η Κρήτη που ήταν κοντά στο βορειοαφρικανικό μέτωπο, τα νησιά του βορείου Αιγαίου και η ζώνη του Έβρου που ήταν κοντά στην Τουρκία η οποία δεν είχε ξεκαθαρίσει την στάση της.