Κάποιες σκέψεις για το περιστατικό στο Κερατσίνι

 Έχει περάσει σχεδόν μία βδομάδα από το περιστατικό του Κερατσινίου, και το θέμα της Χρυσής Αυγής, ή πιο σωστά ο πολιτικοδημοσιογραφικός κανιβαλισμός σε βάρος της Χρυσής Αυγής, παραμένει στην επικαιρότητα.

 Ίσως να είναι η στιγμή να καταγραφούν κάποιες σκέψεις γι’αυτήν την υπόθεση, διατηρώντας παράλληλα κάθε λογική επιφύλαξη:

  Α) Το 1000% σίγουρο είναι ότι η Χ.Α δεν επιθυμούσε σε καμμία περίπτωση να γίνει αυτό που έγινε. Ακόμα και ΑΝ κάνουμε την αυθαίρετη παραδοχή ότι έγινε κινητοποίηση μάχιμων μελών απ΄την τοπική Νικαίας (κάτι βέβαια που δεν έχει αποδειχτεί), αυτή θα έγινε με σκοπό τον εκφοβισμό των αναρχοαριστερών, και άντε το πολύ-πολύ να ’πεφτε καμιά σφαλιάρα και λίγο κυνηγητό. Μέχρι εκεί. Όποιος θέλει να σκοτώσει, υποθέτουμε ότι δεν στέλνει θορυβώδεις ομάδες των 20-30 ατόμων με μηχανάκια σε πολυσύχναστα μέρη. Είναι πιο ασφαλές και πιο πρακτικό να στείλει 2-3 γνώστες του αντικειμένου να διεκπεραιώσουν την υπόθεση και να εξαφανιστούν όσο πιο αθόρυβα γίνεται. 

 Συνεπώς τα περί ευθύνης της Χ.Α, και ειδικότερα της τοπικής Νικαίας, για την δολοφονία είναι ιστορίες για αγρίους.

Β) Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον βαθμό εμπλοκής του Ρουπακιά με την Χ.Α. 

 Σίγουρα υπάρχουν φωτογραφίες που τον δείχνουν να συμμετέχει σε εκδηλώσεις του κόμματος, αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Ο Ρουπακιάς είναι 45 χρονών και φαίνεται ότι ασχολείται με την Χ.Α εδώ και 2 χρόνια, δηλαδή εντάχθηκε σε ηλικία 43 ετών. Είναι δηλαδή ένας απ΄τους όψιμους νεοφώτιστους εθνικιστές που -προφανώς λόγω κρίσης- είδαν το "φως το αληθινό" σε σχετικά μεγάλη ηλικία και "ανένηψαν". Η δε στάση του στο περιστατικό του Κερατσινίου (σύμφωνα με τις μαρτυρίες τουλάχιστον) δείχνει μάλλον επιπολαιότητα και κραυγαλέα προχειρότητα παρά σωστή αξιολόγηση της κατάστασης και μαχιμότητα.

  Θεωρείται όμως αδιανόητο ένας άνθρωπος με τέτοια χαρακτηριστικά να έχει οποιαδήποτε άλλη σχέση πέραν αυτής του απλού οπαδού, με ένα κόμμα που φημίζεται για τα στεγανά του και τα αυστηρά κριτήρια στην επιλογή μελών.

 Συνεπώς η όποια πράξη του βαρύνει μόνο τον ίδιο.

Γ) Ένας άγραφος κανόνας των πεζοδρομιακών συμπλοκών είναι ότι ποτέ οι εμπλεκόμενοι δεν ανακατεύουν την αστυνομία. Σύμφωνα όμως με τις μαρτυρίες το θύμα ο ακροαριστερός αντιφασίστας Παύλος Φύσσας κατέδωσε τον Ρουπακιά στους αστυνομικούς λέγοντας:

  "Αυτός με μαχαίρωσε, πιάστε τον". 

 Αν δεν είχε πεθάνει, κάποιος μπορεί να τον χαρακτήριζε ευθέως ρουφιάνο. 

 Επειδή όμως έχει πεθάνει τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι περιττοί και μάλλον απρεπείς διότι καλό είναι να σεβόμαστε την μνήμη κάθε νεκρού, όποιος και να είναι αυτός. 

 Δεν είναι όμως περιττή η αναφορά σε στίχους τραγουδιού του όπου καλούσε τους θαυμαστές/ακροατές του να "γαμήσουν και να πατήσουν τους φασίστες"…

Δ)Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιο θα είναι το μέλλον της Χρυσής Αυγής μετά από αυτόν τον σάλο και τον πρωτοφανή πόλεμο που δέχεται. Το καθεστώς έχει λυσσάξει είτε να την βγάλει εκτός νόμου είτε να την χαρακτηρίσει εγκληματική οργάνωση. Υπό κανονικές συνθήκες τέτοιες επιδιώξεις δεν θα είχαν καμμία τύχη. Επειδή όμως στο μνημονιακό ελλαδιστάν ο όρος "νομιμότητα" έχει καταντήσει πολύ σχετικός, και επειδή οι πιέσεις προς την Δικαιοσύνη αναμένεται να είναι αφόρητες, δεν έχει νόημα να κάνουμε προβλέψεις. Μάντης δεν είναι κανένας.

 Το μόνο σίγουρο είναι πως οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν και θα συνεχίσουν να ευνοούν ακόμα περισσότερο την περαιτέρω ανάπτυξη του λαϊκού εθνικιστικού κινήματος. 

 Το καθεστώς έχει σαπίσει και αυτό φαίνεται απ΄τα γελοία επικοινωνιακά μέσα που χρησιμοποιεί (π.χ. συνεντεύξεις ανώνυμων "πρώην χρυσαυγιτών" σε μνημονιακές εφημερίδες μεγαλοεργολάβων, ξήλωμα αστυνομικών για δημιουργία εντυπώσεων κτλ).

 Συνεπώς ότι και να κάνουν οι κρατούντες, στην καλύτερη γι’αυτούς περίπτωση απλά μεταθέτουν για αργότερα την πολιτική τους συντριβή, αν και αυτό αμφίβολο είναι αν θα το καταφέρουν…