Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Τάγματα Ασφαλείας: Οι "καταραμένοι" της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αναζητούν επιτέλους δικαίωση


 Για τα Τάγματα Ασφαλείας έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία 65 χρόνια. Και αυτά που έχουν γραφτεί είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικά. Ακόμα και οι όποιες θετικές ή ουδέτερες αναφορές είναι συνήθως απολογητικού χαρακτήρα. Λίγες είναι (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) αυτές οι ιστορικές έρευνες που ξεφεύγουν απ΄την απολογητική διάθεση και υιοθετούν μία πιο ξεκάθαρη στάση υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας και κατά των αντιπάλων τους, δηλαδή των κομμουνιστών.
 Φυσικά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα συνεχιστεί, καθώς η τάση στην ιστορική έρευνα αναμφίβολα είναι υπέρ της αναθεώρησης της κατεστημένης αρνητικής άποψης για τους ταγματασφαλίτες και γενικώς για τους εξοπλισμένους με την στήριξη ή την ανοχή των Γερμανών.

 Πρωτού δούμε διεξοδικότερα το ζήτημα θα πρέπει να τονιστεί μία αρκετά περίεργη "παράλειψη" των διαφόρων κατήγορων των Τ.Α.
  Είναι γνωστό ότι αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση και την στελέχωση των πρώτων Τ.Α στην Αθήνα ήταν οι στρατηγοί Πάγκαλος και Γονατάς. Ασφαλώς και δεν ήταν μόνο αυτοί οι δύο που ασχολήθηκαν με το ζήτημα, αλλά αυτοί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο λόγω της επιρροής τους στο σώμα των αξιωματικών και της δράσης τους στο πολιτικό παρασκήνιο της εποχής.
  Αφού λοιπόν τα Τ.Α θεωρούνται "προδοτικά", τότε το λογικό θα ήταν και οι δύο προαναφερόμενοι να είναι στιγματισμένοι ιστορικά ως "αρχιπροδότες", καθ'ότι βασικοί συντελεστές στην δημιουργία τους. Αυτό δεν συνέβη όμως και αποτελεί ιστορικο-πολιτικό παράδοξο. 
 Δηλαδή απ΄την μία τα Τ.Α να θεωρούνται ως η ενσάρκωση του "απόλυτου κακού" της κατοχικής Ελλάδας και να καταδικάζονται συλλήβδην σχεδόν απ'όλους, και απ΄την άλλη αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ίδρυσή τους να μένουν στο απυρόβλητο!

Η αιτία του παραπάνω παράδοξου προφανώς θα ανάγεται στις σχέσεις των Γονατά-Πάγκαλου με το πολιτικό κατεστημένος.
 Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γονατάς, εκτός από αξιωματικός, ήταν και ο υπαρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων (ο κυριότερος πολιτικός φορέας της δημοκρατικής βενιζελογενούς παράταξης).
 Ο δε Πάγκαλος, επίσης δημοκρατικός αξιωματικός, είχε άμεση εμπλοκή στις πολιτικές εξελίξεις του μεσοπολέμου με πολλές ιδιότητες. Πρωθυπουργός, κινηματίας, δικτάτορας κτλ.
  Φαίνεται λοιπόν πως το γεγονός ότι οι Γονατάς-Πάγκαλος ήταν σάρκα απ΄την σάρκα που πολιτικού κατεστημένου (το οποίο κατάφερε και επανήλθε στα πράγματα μετά το διάλειμμα του Μεταξά και της Κατοχής) έπαιξε σημαντικό ρόλο στον μη-στιγματισμό τους.
 Ειδικότερα ο Πάγκαλος έμεινε μακράν οποιασδήποτε "ιστορικής καταδίκης" την περίοδο της μεταπολίτευσης, αφού ο λεπτεπίλεπτος συνωνόματος εγγονός του, γνωστός και ως "μαζί τα φάγαμε", δεν θα μπορούσε βέβαια να θεωρείται απόγονος ενός "αρχιπροδότη", αφού ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της αείμνηστης πασοκάρας.
 Έτσι μπορεί οι ανώνυμοι ταγματασφαλίτες να καταδικάστηκαν ιστορικά, οι πρωτεργάτες όμως Γονατάς και Πάγκαλος αθωώθηκαν.

  Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι κύριοι υπεύθυνοι για την ιστορική καταδίκη των Τ.Α ήταν οι κομμουνιστές. Αυτό έχει μεγάλη δόση αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. 
 Είναι γεγονός ότι οι κομμουνιστές τότε έβριζαν και συκοφαντούσαν κατα συρροή τόσο τα Τ.Α όσο και τους άλλους αντιπάλους τους, αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι μετά τα δεκεμβριανά, την συμφωνία της Βάρκιζας και την αποστράτευση του ΕΛΑΣ η ισχύς τους και η όποια απήχηση είχαν μειωνόταν ραγδαία. Στην συνέχεια, με τα γεγονότα του συμμοριτοπολέμου 1946-49, τέθηκαν στο περιθώριο.

 Απ΄το 1974 και μετά, οπότε και ξεκίνησε η εγκαθίδρυση της κόκκινης χούντας σε πολλούς τομείς μεταξύ αυτών και στον χώρο της ιστοριογραφίας, ήταν λογικό και αναμενόμενο τα Τ.Α να (ξανα)γίνουν συνώνυμο του απόλυτου κακού αφού ο οποιοσδήοτε αντίλογος ήταν είτε ανύπαρκτος είτε εξ'ορισμού καταδικασμένος.

  Απ'το 1949 ως το 1974 όμως, υπήρχε η δυνατότητα να αποκατασταθούν ιστορικά τα Τ.Α., τα οποία είχαν κατηγορηθεί απ΄την κυβέρνηση του Καϊρου και απ΄τους Συμμάχους και είχαν χαρακτηρισθεί "όργανα του εχθρού" με την συμφωνία της Καζέρτα.
 Αυτό δεν έγινε όμως.
 Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των ταγματασφαλιτών αγωνίστηκαν κατά των κομμουνιστών και στα δεκεμβριανά και στον συμμοριτοπόλεμο συνεισφέροντας σημαντικά στην νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων, εντούτοις το πολιτικό κατεστημένο ποτέ δεν επιχείρησε να αποκαταστήσει ιστορικά τον κατασυκοφαντημένο θεσμό των Τ.Α. Ούτε καν το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν το έπραξε, παρά μόνο αρκέστηκε σε ένα διάταγμα το 1969 που απλά προσέφερε κάποιες υλικές παροχές σε όσους πολέμησαν κατά την περίοδο της Κατοχής τους κομμουνιστές.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του αξιωματικού του Τάγματος Ευζώνων Ναυπάκτου Βασίλειου Σταυρογιαννόπουλου ο οποίος έγραφε στο βιβλίο του "Πικρές αναμνήσεις 1941-44":
 "Δόξα και τιμή θα στέφη τα μέτωπα όλων εκείνων οι οποίοι επέζησαν, πλην εξακολουθούν να δοκιμάζουν, και σήμερον ακόμη, πικρίαν εκ της μη άρσεως του εις αυτούς αποδοθέντος χαρακτηρισμού του 'προδότου', διότι θέλομεν να πιστεύομεν, θα έλθη η ημέρα κατά την οποίαν τούτο θα πραγματοποιηθή. 
 Δεν είναι νοητόν, πρόσωπα υπηρετήσαντα εις τα Τάγματα Ασφαλείας να έχουν προωθηθή και να έχουν καταλάβη ανώτερα και ανώτατα της πολιτείας αξιώματα, εν τούτοις να εξακολουθούν να βαρύνονται με τον βαρύτατον χαρακτηρισμόν του 'προδότου της πατρίδος'. Τούτο, κατά την αντίληψίν μας, είναι ακατανόητον, ούτε η σιωπηρά αναγνώρισις των εθνικών των υπηρεσιών αποτελεί ικανοποιητικόν στοιχείον" (σελ.330)

  Βλέπουμε δηλαδή ότι η στάση του μεταπολεμικού κράτους απέναντι στα Τ.Α δεν διέφερε ουσιωδώς απ΄την αντίστοιχη στάση της κυβέρνησης του Καϊρου. 
 Συνοπτικά και ίσως λίγο απλουστευτικά, αυτή η στάση θα μπορούσε να περιγραφεί κάπως έτσι:
 "Ναι μεν καταδικάζουμε ρητά τα Τ.Α, αλλά όπου και όπως μπορούμε χρησιμοποιούμε τα μέλη τους προς όφελός μας".

 Μικροπολιτική συμπεριφορά θλιβερών πολιτικάντηδων...


 Φαίνεται ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής βρέθηκαν κάποιοι συμπατριώτες μας που τόλμησαν να συνεργαστούν με τους "κακούς" της παγκόσμιας ιστορίας έστω και για λόγους αυτοπροστασίας απέναντι στους κομμουνιστές. 

 Βλέπετε, απ΄την ασφάλεια του Καϊρου και της μεταπολεμικής Αθήνας δεκαετίες μετά τον πόλεμο, ήταν πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να εξαπολύει λεκτικούς μύδρους κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας και της όποιας συνεργασίας τους με τα στρατεύματα του Γ' Ράιχ. 
 Το δύσκολο ήταν να είναι στην κατεχόμενη Ελλάδα και να αντιμετωπίζει το κομμουνιστοκίνητο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
  
 Αυτή η μη-αποκατάσταση των Τ.Α απ΄το αντικομμουνιστικό μεταπολεμικό κράτος, πρακτικά τα άφησε εκτεθειμένα στον ιστορικό κανιβαλισμό που έγινε σε βάρος τους απ΄τους αριστερούς μετά το 1974. Και γι'αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη το πολιτικό κατεστημένο των δεκαετιών '50 και '60 που δεν καταλάβαινε ότι η μη-αποκατάσταση των Τ.Α μόνο τους κομμουνιστές μπορούσε να ωφελήσει, όπως και έγινε μόλις οι συνθήκες το επέτρεψαν.
 Η ζωή όμως προχωράει μπροστά και απ'ότι φαίνεται δεν είναι μακριά η στιγμή της -έστω και ετεροχρονισμένης- δικαίωσης των αντρών των Ταγμάτων Ασφαλείας.

8 σχόλια:

  1. Και μόνο οτι ακόμα και σήμερα αναφερεστε στον εμφυλιο ,με τον χαρακτηρισμό "συμμοριτοπολεμος"δείχνει πολλά.Κανείς δεν πρέπει να είναι περήφανος για τον τραγικό εμφύλιο και μετα απο 70 χρόνια να έχουμε φανατισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Η ιστορική ενασχόληση δεν σημαίνει ότι είμαστε περήφανοι γι'αυτά που συνέβησαν τότε. Κάθε άλλο. Όσο καλύτερα γνωρίζουμε τα λάθη του παρελθόντος, τόσο ευκολότερα θα αποφύγουμε την επανάληψή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μιλας για ιστορικη δικαιωση των ταγματων ασφαλειας. Δηλαδη δεν παραδεχεσαι τα εγκληματα που εκαναν οι ταγματασφαλιτες οχι μονο σε κομμουνιστες αλλα και γενικα σε αριστερους πολιτες που δεν ειχαν καμια σχεση με τον ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, οπως αντιστοιχα οι κομμουνιστες εκαναν σε δεξιους και κεντρωους πολιτες;
    Ενας λαος βρισκεται υπο κατοχη και καποιοι αντρες επιλεγουν να συμμαχησουν με τον κατακτητη για διαφορους λογους. Αν αυτο δε λεγεται προδοσια ή κακος καιροσκοπισμος δεν ξερω τι λεγεται. Η δικαιολογια οτι ηταν αντικομμουνιστες δε στεκει γιατι υπηρχαν πολλες αντιστασιακες οργανωσεις που δεν συνεργαζονταν με κομμουνιστες και δε δολοφονουσαν η βασανιζαν αθωους πολιτες (Αντων Τσαους, Ψαρρος κ.α.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι όποιες πιθανές υπερβασίες των ταγματασφαλιτών σε βάρος αριστερών δεν μπορούν σε καμμία περίπτωση να συγκριθούν με τις σφαγές που έκαναν οι κομμουνιστές.

    Λες:
    "Ενας λαος βρισκεται υπο κατοχη και καποιοι αντρες επιλεγουν να συμμαχησουν με τον κατακτητη για διαφορους λογους."

    Μα το ζήτημα είναι ακριβώς να εξετάσεις και να αντιληφθείς τους λόγους που οδήγησαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του λαού να συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατά των ελασιτών.
    Και αυτοί οι λόγοι είχαν να κάνουν με την απαράδεκτη στάση και τακτική των κομμουνιστών (που ήλεγχαν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ) εναντίον των υπολοίπων οργανώσεων,

    Για τα Τάγματα Ασφαλείας έχω γράψει αρκετά. Στην ομώνυμη ετικέτα μπορείς να βρεις αρκετές αναρτήσεις (21 για την ακρίβεια, μέχρι τώρα τουλάχιστον) που θα σε βοηθήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποια είναι η γνώμη σου για τον συγγραφέα Στράτο Δορδανά και για το βιβλίο του «Έλληνες εναντίον Ελλήνων»;

      Διαγραφή
    2. Πολύ ενδιαφέρον και πρωτοποριακό βιβλίο που έριξε φως στα γεγονότα της κατοχικής Θεσσαλονίκης.

      Διαγραφή
  5. Μάλιστα, είχα απορία γιατί τον θεωρούσα μεροληπτικό συγγραφέα(οι καλοί αντιστασιακοί κομμουνιστές - οι κακοί γερμανοτσολιάδες εθνικιστές) αλλά βλέπω στο ιστολόγιο σου, ότι αναφέρεις σαν πηγή το συγκεκριμένο βιβλίο του, οπότε ήθελα την γνώμη σου. Σ'ευχαριστώ λοιπόν για την απάντηση και θα ήθελα επίσης να σε ρωτήσω αν θα ανεβάσεις κανένα άρθρο για...α)Έκτωρ Τσιρονίκο και β)Αντώνη Δαγκούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο "Έλληνες εναντίον Ελλήνων" ο Δορδανάς κρατάει μία πιο σοβαρή στάση. Στην συνέχει υπέβαλλε και αυτός τα διαπιστευτήριά του στην κατεστημένη αριστεροθολοκουλτούρα.

      Απ'ότι ξέρω, για τον (πρώην ελασίτη και μετέπειτα συνεργάτη των Γερμανών) Δάγκουλα βγήκε πρόσφατα ένα βιβλίο.
      Μόλις μπορέσω να το αγοράσω πιθανότατα θα ανεβάσω σχετική ανάρτηση.

      Διαγραφή