Ο ταγματάρχης Στούπας ήταν επικεφαλής τοπικής αντάρτικης ομάδας της οργάνωσης Ελληνικό Στρατός (Ε.Σ) στην ορεινή Τριφυλλία. Μετά την υπογραφή του συμφώνου του Δυρραχίου στις 28/08/1943 μεταξύ Ε.Σ-ΕΛΑΣ, που πρακτικά σήμαινε την υποταγή του πρώτου στον δεύτερο, οι ελασίτες απαιτούσαν απ΄τους οπλαρχηγούς του Ε.Σ είτε να ενταχθούν με τους άντρες τους στον ΕΛΑΣ είτε να διαλύσουν αυτοβούλως τις ένοπλες ομάδες τους.
Στην ίδια περιοχή με τον Στούπα, λίγο έξω απ΄την Κυπαρισσία, δρούσε και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ναπολέων Παπαγιαννόπουλος. Αυτός ενημέρωσε σχετικά τον Στούπα. Ο Στούπας, εμπειροπόλεμος αξιωματικός με περγαμηνές απ΄την μιρασιατική εκστρατεία και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, αν και θεώρησε προσβλητικό για τον ίδιο να υποταχθεί στον ΕΛΑΣ εντούτοις δέχτηκε να διαλύσει την ομάδα του διότι δεν είχε την δύναμη να κάνει κάτι διαφορετικό.
Είπε στον Παπαγιαννόπουλο ότι θα πήγαινε στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ στο Δυρράχι, αφού πρώτα πέρναγε απ΄το χωριό του την Λεύκη. Ο Παπαγιαννόπουλος του έδωσε άδεια, κάτι σπάνιο για αξιωματικούς του Ε.Σ που δεν εντάσσονταν αμέσως στον ΕΛΑΣ. Στην Λεύκη ο Στούπας κατάφερε και εξασφάλισε άδεια απ΄το τοπικό ΕΑΜ για να μεταβεί στην Καλαμάτα. Οι κομμουνιστές όμως τον παρακολουθούσαν.
Στην Καλαμάτα ήρθε σε επαφή με τον Παπαδόγκωνα και άλλους αξιωματικούς του Ε.Σ που είχαν καταφύγει εκεί και συμφώνησαν να προσπαθήσουν να οργανώσουν νέα αντάρτικη ομάδα και να ζητούσαν ενίσχυση απ΄τους Βρετανούς με αεροπορικές ρίψεις. Ο Στούπας είχε εντοπίσει ένα σημείο κατάλληλο για αεροπορικές ρίψεις κοντά στην Λεύκη.
Στην διαδρομή προς την Λεύκη ήρθε σε αψιμαχίες με μέλη της ΟΠΛΑ που είχαν διαταγή να τον συλλάβουν επειδή δεν είχε εμφανιστεί στο Δυρράχι για να καταταγεί στον ΕΛΑΣ. Τελικά μπόρεσε και έφτασε στην Λεύκη μαζί με άλλους 3 συντρόφους του. Ένας από αυτούς, ο Κάππος, είχε κρύψει κάποια όπλα πριν την διάλυση της ομάδας του Στούπα. Έτσι ο Στούπας μπόρεσε και εξόπλισε καμμιά δεκαριά συντρόφους του. Ήταν σίγουρος, πιθανότατα και από πληροφορίες που είχε, ότι επίκειται επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον του.
Όπως αναμενόταν, η επίθεση έγινε στις 11 Οκτωβρίου του '43. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε σχεδόν όλη την μέρα. Κατά την διάρκεια της μάχης οι ελασίτες έκαψαν αρκετά σπίτια, σκότωσαν τρεις άοπλους ντόπιους και τρεις άντρες του Στούπα. Οι ίδιοι είχαν αρκετά βαριές απώλειες, γύρω στους 18-20 νεκρούς και τραυματίες. Πιθανότατα οι περισσότεροι από αυτούς ήταν θύματα του ίδιου του Στούπα που ήταν δεινός σκοπευτής και είχε ταμπουρωθεί στο σπίτι του, το οποίο προσπαθούσαν να κάψουν οι επιτιθέμενοι.
Οι ελασίτες διέκοψαν ξαφνικά την επίθεσή τους όταν είδαν ότι πλησίαζε μία αυτοκινητοπομπή που νόμιζαν ότι ήταν Γερμανοί. Η αποχώρησή τους έδωσε την ευκαιρία στον Στούπα και τους συντρόφους του να φύγουν απ΄το χωριό. Η αυτοκινητοπομπή όμως δεν ήταν γερμανική, αλλά του Ερυθρού Σταυρού που έφερνε τρόφιμα στον πληθυσμό.
Έτσι μετά από λίγο οι ελασίτες επέστρεψαν. Δεν βρήκαν τον Στούπα αλλά επειδή το σπίτι του είχε καεί διέδιδαν ότι πέθανε. Συνέλλαβαν τους γονείς του και έναν ξάδελφό του τον οποίο βασάνισαν φρικτά.
Μετά την μάχη της Λεύκης, ο Στούπας μαζί με τέσσερις συντρόφους του κρυβόταν στην ύπαιθρο για πάνω από δύο μήνες. Για λίγες μέρες τον είχε φιλοξενήσει στην Λεύκη ο τοπικός υπεύθυνος του ΕΑΜ, ονόματι Γιωργόπουλος. Ο αδελφός του Γιωργόπουλου λίγο μετά συνελλήφθη από Γερμανούς και ο Στούπας έστειλε σημείωμα στον Παπαδόγκωνα για να μεσολαβήσει στους Γερμανούς προκειμένου να απελευθερωθεί.
Έτσι ο Παπαδόγκωνας έμαθε ότι ο Στούπας ήταν ζωντανός, εν αντιθέσει με το τι διέδιδαν οι κομμουνιστές και έπεισε τους Γερμανούς να στείλουν ένα μικρό τμήμα στην περιοχή για να περισώσουν τον Στούπα και τους συντρόφους του. Ήταν Δεκέμβριος του ΄43. Ο Στούπας μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου και παρέμεινε ως τις 15/03/1944 οπότε και επανήλθε στην Μεσσηνία, αυτήν την φορά υπό άλλες συνθήκες.
Πηγή: "Ματωμένες μνήμες 1940-45" του Ιωάννη Μπουγά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου