Τον τελευταίο καιρό έχει κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ένα έγγραφο του Γ' Ράιχ σχετικά με την στάση του Αδόλφου Χίτλερ για το μακεδονικό ζήτημα.
Δίχως περισσότερους προλόγους το παραθέτουμε, με την μετάφρασή του:
Ο Φύρερ δήλωσε και πάλι ότι η διακήρυξη ανεξαρτησίας της Μακεδονίας πρέπει να συμβεί τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Ως εκ τούτου, ο Υπουργός Εξωτερικών του Ράιχ απαίτησε, ανεξάρτητα από τις δικές σας σκέψεις, να υποδείξει με τηλεγράφημα και να ενημερωθεί την ίδια στιγμή, και αμέσως να αναφέρετε ποιος από εσάς θα είναι υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της εν λόγω ενέργειας, και ότι αυτή η επιτροπή θα κηρύξει την ανεξαρτησία της Μακεδονίας .
Reinebeck Σημείωση: 1432 Να σταλεί στο προξενείο της Σόφια 05/09/44
Σύμφωνα με αυτούς που το δημοσίευσαν και το αναδημοσίευσαν διαδικτυακώς, αυτό το έγγραφο αποδεικνύει ότι ο Αδόλφος Χίτλερ επιθυμούσε την απόσχιση της Μακεδονίας απ΄την Ελλάδα και την ανεξαρτητοποίησή της.
Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτό από έναν άσχετο που δεν γνωρίζει τις συνθήκες και τις εξελίξεις εκείνης της εποχής.
Για να κριθεί όμως σφαιρικά, και όχι αποσπασματικά, η θέση του Χίτλερ για το μακεδονικό, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το συνολικό πλαίσιο των γερμανοβουλγαρικών σχέσεων εκείνης της περιόδου, καθώς ως γνωστόν ο ψευδο"μακεδονισμός" ήταν μία πτυχή του βουλγαρικού επεκτατισμού.
Η Βουλγαρία μπορεί να ήταν χώρα φιλική προς τον Άξονα, αλλά ποτέ δεν ενεπλάκη ενεργά στον Β΄Π.Π, όπως έκαναν π.χ η Ρουμανία ή η Ουγγαρία. Η φιλοαξονική της στάση ήταν περισσότερο καιροσκοπική και απόρροια των επεκτατικών της βλέψεων κατά της Ελλάδας πρωτίστως και της Γιουγκοσλαβίας δευτερευόντως.
Έτσι, μόλις πλέον οι Βούλγαροι κατάλαβαν ότι η εξέλιξη του πολέμου σε βάρος του Άξονα είναι μη-αναστρέψιμη έσπευσαν να μεταβάλλουν την στάση τους.
Στις 20/08/1944 οι Σοβιετικοί εισβάλλουν στην Ρουμανία και εντός λίγων ημερών η ρουμανική άμυνα καταρρέει μαζί με το καθεστώς Αντονέσκου. Ο Κόκκινος Στρατός πλέον βρίσκεται μια ανάσα απ΄την Βουλγαρία.
Στις 26/08/1944 ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπαγκριάνοφ διακήρυξε την ουδετερότητα της Βουλγαρίας και παράλληλα ανακοινώθηκε στους Γερμανούς ότι τα βουλγαρικά στρατεύματα αποχωρούν απ΄την κεντρική Μακεδονία (μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμόνα) που ήταν υπό γερμανική κατοχή.
Στις 02/09/1944 αναλαμβάνει πρωθυπουργός ο αγροτικός σοσιαλιστής Μουράβιεφ και ξεκινάει διαπραγματεύσεις με τους Συμμάχους και "δημοκρατικές" μεταρρυθμίσεις.
Ήταν πλέον ολοφάνερο ότι η μεταστροφή της Βουλγαρίας ήταν απλά θέμα χρόνου, όπως και έγινε λίγες μέρες μετά.
Ο Χίτλερ φυσικά δεν μπορούσε να μείνει απαθής απέναντι σε αυτές τις αρνητικές γι'αυτόν εξελίξεις.
Έπρεπε με κάποιον τρόπο να πλήξει τους Βούλγαρους, και προφανώς σκέφτηκε να το κάνει με τον τρόπο που περιγράφει το συγκεκριμένο έγγραφο το οποίο φέρει ημερομηνία 05/09/1944 (δηλαδή εκείνες τις μέρες της μεταστροφής της Βουλγαρίας).
Αυτή ήταν φυσικά μία σπασμωδική κίνηση απελπισίας που πρακτικά δεν είχε απολύτως καμμία αξία. Ο γερμανόφιλος Ιβάν Μιχαήλοφ που δρούσε στην περιοχή και ήταν φανατικός "μακεδονιστής" δεν είχε καμμία δύναμη για να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο.
Άλλωστε πουθενά δεν αναφέρεται ότι προχώρησε το ζήτημα της επίσημης αναγνώρισης της δήθεν "Μακεδονίας" απ΄το Γ' Ράιχ.
Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι ο Χίτλερ δεν είχε ποτέ του σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους ούτε την απόσχιση της Μακεδονίας απ΄την Ελλάδα.
Αν επιθυμούσε κάτι τέτοιο θα το είχε πράξει στα μέσα του 1941 όταν ήταν πανίσχυρος, ήλεγχε όλη την Ευρώπη και δεν είχε να δώσει λογαριασμό πουθενά.
Δεν το έκανε όμως, διότι απλούστατα δεν το ήθελε.
Οι κινήσεις απελπισίας ενός ανθρώπου που έχανε τον πόλεμο και έβλεπε τα πάντα να καταρρέουν γύρω του δεν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές κριτήριο για τις προθέσεις του, ειδικότερα απ΄την στιγμή που δεν είχε δώσει κανένα αντίστοιχο δείγμα κατά το παρελθόν.
Και ας μην βγούνε κάποιοι να πουν ότι και καλά παρέδωσε την ανατολική Μακεδονία και Θράκη στους Βούλγαρους το 1941.
Ναι μεν τους έδωσε άδεια εισόδου και προσωρινής στρατιωτικής κατοχής στα συγκεκριμένα ελληνικά εδάφη, αλλά ουδέποτε ενέκρινε την επίσημη προσάρτηση αυτών των εδαφών απ΄τους Βουλγάρους.
Ούτε καν στο πιο στενό του σύμμαχο, τον Μουσσολίνι, δεν έδωσε άδεια να προσαρτήσει τα Επτάνησα..