Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

O ανθυπολοχαγός Μιλτιάδης Στεργιόπουλος στον ΕΛΑΣ, όπου διετέλεσε και υπασπιστής του Βελουχιώτη



Είχαμε δει εδώ και εδώ σχετικά με την διάλυση των εθνικών αντάρτικων ομάδων στην Κορινθία και την προσχώρηση κάποιων αξιωματικών τους στον ΕΛΑΣ. Η προσχώρηση έγινε με την υπογραφή ενός συμφώνου στις 10/09/1943.
 Ένας από αυτούς που προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ ήταν και ο Μιλτιάδης Στεργιόπουλος. Μετά την υπογραφή του παραπάνω συμφώνου, κρατήθηκε αιχμάλωτος περίπου 15 μέρες. Στις 12/10/1943 του ανέθεσαν την διοίκηση του 3ου τάγματος του 6ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Κατόπιν εντολών κινούσε την μονάδα του με τέτοιο τρόπο ώστε ήταν σαν να παίζει κρυφτούλι με τους Γερμανούς, με συνέπεια το τμήμα του να μην συγκρουστεί καθόλου μαζί τους.

Την 13η Φεβρουαρίου 1944 συνελήφθη αιφνιδιαστικά με 11 κατηγορίες σε βάρος του. Η σοβαρότερη ήταν ότι είχε επαφές με Γερμανούς. Εκτός από αυτόν συνελήφθη ο αδελφός του Ντίνος Στεργιόπουλος και άλλοι αξιωματικοί.
 Για τον Μιλτιάδη Στεργιόπουλο δόθηκε διαταγή να σταλεί με συνοδεία στην 8η ταξιαρχία του ΕΛΑΣ που έδρευε κοντά στα Καλάβρυτα προκειμένου να δικαστεί. Όμως, στον συνοδό του Κώστα Στασινό είχε δωθεί εντολή να τον εκτελέσει μόλις περάσουν τα Μαζέικα. Λίγο πριν όμως, πέρασαν απ΄το Αγάλι όπου ο Στασινός ενημερώθηκε από έναν πολιτικό καθοδηγητή του ΕΛΑΣ ότι οι κατηγορίες σε βάρος του Στεργιόπουλου και των άλλων αξιωματικών ήταν αναληθείς. Ήταν κατασκευασμένες από μία φράξια εντός του ΕΑΜ που στόχευε στο να βγάλει απ΄την μέση τους αξιωματικούς απ΄την ομάδα του Φαρμακά που είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ.
 Στην έδρα της ταξιαρχίας ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΑΜ στην διοίκησή της, με το ψευδώνυμο Χελιώτης του είπε ότι δεν πιστεύει τις κατηγορίες σε βάρος του, και τον έστειλε στην 3η μεραρχία του ΕΛΑΣ.  Έτσι ο Στεργιόπουλος στάλθηκε στην έδρα της 3ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ αρχικά στην Γορτυνία και μετά στο Βυζίκι. Εκεί στάλθηκαν και οι υπόλοιποι αξιωματικοί (Ντίνος Στεργιόπουλος, Μαρκόπουλος, Σωτηρόπουλος, Μαυραγάνης κτλ) που είχαν συλληφθεί με παρόμοιες κατηγορίες σε βάρος τους. Εκεί, στις ανακρίσεις που έγιναν οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί αθωώθηκαν και εντάχθηκαν πάλι στον ΕΛΑΣ.

 Ο Μιλτιάδης Στεργιόπουλος τοποθετήθηκε ως επιτελικός στο 3ο γραφείο της 3ης μεραρχίας που πλέον είχε έδρα την Βυτίνα. Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων του ΕΛΑΣ στην Μεσσηνία κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας, ο Βελουχιώτης ζήτησε έναν αξιωματικό για να τον έχει ως γραφιά ή υπασπιστή. Του στείλανε τον Στεργιόπουλο, που έτσι έζησε από κοντά τον Βελουχιώτη. 
 Μπροστά στα μάτια του, μετά την μάχη του Μελιγαλά ο Βελουχιώτης έδινε συγχαρητήρια στο πρωτοπαλίκαρό του τον Τζαβέλα όταν αυτός του έδειξε το μαχαίρι του λέγοντάς του ότι: "από εδώ αρχηγέ σήμερα πέρασαν ογδόντα". Την επομένη στην πλατεία του Μελιγαλά ο Βελουχιώτης συνεχάρη ένα νεαρό αντάρτη που είχε σκοτώσει τον ίδιο του τον πατέρα.

 Στις 4 Οκτωβρίου 1944 ο Στεργιόπουλος ανέλαβε καθήκοντα διοικητή του 3ου τάγματος του 11ου συντάγματος. Η μονάδα του ανέβηκε στην Αθήνα και συμμετείχε στα δεκεμβριανά. Στις μάχες δεν ήταν επικεφαλής ο ίδιος αλλά ένας αθηναίος ανθυπολοχαγός που γνώριζε καλύτερα την περιοχή. 
  Παράλληλα έδινε πληροφορίες στις κυβερνητικές δυνάμεις. Το τάγμα του έμεινε σύντομα με την μισή του δύναμη καθώς πολλοί κρύφτηκαν ή αυτομόλησαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Στεργιόπουλος επιθυμούσε να φύγει απ’τον ΕΛΑΣ αλλά φοβόταν ότι αν έφευγε θα την πλήρωνε ο αδελφός του Ντίνος. Κατά την αποχώρηση των ελασιτών απ΄την Αθήνα κατάφερε και συναντήθηκε με τον αδελφό του στον Ασπρόπυργο και μαζί εγκατέλειψαν τον ΕΛΑΣ.

  Ο Στεργιόπουλος που έζησε εκ των έσω τον ΕΛΑΣ πίστευε ότι το αντάρτικο θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα αν ενεργούσε υπό ενιαία ηγεσία. Γι’αυτήν την μειωμένη προσφορά του αντάρτικου  θεωρούσε κύριο υπεύθυνο το ΚΚΕ που στόχευε στην κατάληψη της εξουσίας. Όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά, όταν μπήκε στον ΕΛΑΣ δεν ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος.  Η εμπειρία του όμως στον ΕΛΑΣ τον οδήγησε στο να γίνει αντικομμουνιστής.




Τα στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ - οικειοθελώς ή εξ΄ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου.


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Κριτική σε άρθρο του αριστερού ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για τον ΕΛΑΣ



Στην παρακάτω διεύθυνση: http://jahandrinos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_1244.html
ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός έχει ανεβάσει ένα άρθρο για τον ΕΛΑΣ.

 Πριν σχολιαστεί το συγκεκριμένο άρθρο, αξίζει να τονιστούν κάποια πράγματα για τον συγγραφέα. 
 Ο Ιάσων Χανδρινός πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του σχετικά με την διαβόητη ΟΠΛΑ (την οποία και χαρακτηρίζει ως τιμωρό χέρι του λαού….), ενώ είναι μαθητής του γνωστού αριστερού γερμανού ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ. 
 Επίσης, στις 28/09/12 είχε συμμετάσχει σε μαζικότατη (περίπου 60 άτομα σύμφωνα με την ακροαριστερή εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ) αντιφασιστική εκδήλωση στην Νίκαια μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πακιστανούς λαθρομετανάστες. Ήταν μάλιστα αυτός που άνοιξε την συζήτηση με μία ομιλία ιστορικού περιεχομένου. 
Σχετικά βλ.σελ.7 του παρακάτω φύλλου της συγκεκριμένης ακροαριστερής εφημερίδας:
  
 Πέραν αυτών, ας δούμε λίγο το άρθρο του:

"Οι πρωτοπόροι επιλέχθηκαν μεταξύ των μαχητικότερων στελεχών των επαρχιακών αστικών κέντρων και οι ζυμώσεις  δε γίνονταν στα βουνά αλλά σε παράνομα ραντεβού στην Αθήνα. Η εξέγερση θα έπρεπε να «φυτευτεί» στην ύπαιθρο χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη τεχνογνωσία ούτε πολλοί τολμηροί εθελοντές. 
 Τέτοιος ήταν ο Αρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, με πλούσιο μητρώο κομματικής μαχητικότητας."
  
Δεν αναφέρει κάποιο παράδειγμα αυτής της κομματικής μαχητικότητας του Βελουχιώτη.
 Π.χ. η δήλωση μετάνοιας επί Μεταξά συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το πλούσιο μητρώο κομματικής μαχητικότητας;  Αν διαβάσουμε λίγο τον Γ.Ιωαννίδη θα δούμε ότι ο Βελουχιώτης ήταν νταής ωσότου κάνει την δήλωση μετάνοιας, είχε πάντα τάση προς την αλητεία, και στην Ξάνθη που τον έστειλαν το 1936 για σοβαρή κομματική δουλειά (γραμματέα της αχτίδας) τα έκανε μούσκεμα. ("Αναμνήσεις" του Γ.Ιωαννίδη, σελ.158-9).
Υπάρχουν πολλά ακόμα ράμματα για την γούνα του Βελουχιώτη, αλλά δεν θα πλατειάσουμε.
 Εν πάσει περιπτώσει, αν ο κ.Χανδρινός έγραφε για πλούσιο ποινικό μητρώο του Βελουχιώτη, στο οποίο αναφέρεται ο Μιχάλης Μυριδάκης ("Η επιχείρηση του Γοργοπόταμου και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ", σελ.80-81) θα ήταν ακριβέστερος.

"Οι εμπλοκές με τους Ιταλούς σε Ρεκά, Κρίκελλο, Γοργοπόταμο και Μικρό Χωριό σε μια εποχή που ο κόσμος ακόμα δυσπιστούσε,"
  
Αν διαβάσει την παραπάνω φράση κάποιος άσχετος θα νομίσει ότι στον Γοργοπόταμο ο Βελουχιώτης συγκρούστηκε με τους Ιταλούς. Αυτό βέβαια είναι ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Τόσο μικρό που αλλοιώνει την ιστορική πραγματικότητα. Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι το σαμποτάζ του Γοργοπόταμου σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από Άγγλους αξιωματικούς με την συνδρομή ανδρών του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ. Η κωλυσσιεργία του Βελουχιώτη και η χαρακτηριστική καθυστέρηση να αποφασίσει να συμμετέχει τελικά στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου αναμφισβήτητα επηρέασαν αρνητικά στην τελική χρησιμότητα του σαμποτάζ (αφού έγινε τελικά σε μία χρονική στιγμή που η έκβαση του πολέμου στην Αφρική είχε κριθεί) και δεν αποτελεί τιμή ούτε για τον ίδιο ούτε για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. 
 Τα δε υπόλοιπα επεισόδια που αναφέρει είναι δευτερευούσης σημασίας επεισόδια, τουλάχιστον συζητήσιμα,και δεν συγκρίνονται με τις σφοδρές συγκρούσεις του Ζέρβα με τους Ιταλούς στην Ήπειρο την ίδια χρονική περίοδο (φθινόπωρο του 1942).

"Δρώντας σε αντίξοες συνθήκες, σε μόνιμα κατεχόμενο περιβάλλον και με ανελέητους εχθρούς, ο ΕΛΑΣ διέθετε υψηλά επίπεδα πειθαρχίας που ενισχύονταν διαρκώς από την αίσθηση ενός ιδεολογικού συνανήκειν."
  
Οι ορεινοί όγκοι όπου κατά κανόνα δρούσε ο ΕΛΑΣ δεν ήταν μόνιμα κατεχόμενο περιβάλλον, όπως λέει ο κ.Χανδρινός. Κάθε άλλο. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτών των ορεινών όγκων η παρουσία των κατακτητών ήταν από περιστασιακή εώς ανύπαρκτη. Ο λόγος ήταν ότι αυτά τα μέρη δεν είχαν καμμία στρατηγική σημασία γι’αυτούς. Ειδικά οι Γερμανοί απ’τον Σεπτέμβριο του ’43, οπότε και απεχώρησαν οι Ιταλοί, και έπειτα ενδιαφέρονταν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους οδικές και σιδηροδρομικές αρτηρίες που θα τους εξασφάλιζαν την κατά το δυνατόν ασφαλέστερη αποχώρησή τους απ’την Ελλάδα. Όταν οι Γερμανοί έκριναν ότι έπρεπε να πλήξουν τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές το έκαναν με σχετική ευκολία (π.χ επιχείρηση Πάνθηρ στην Πίνδο το φθινόπωρο του 1943, επιχείρηση καταιγίδα του Μαϊου στο Βέρμιο την άνοιξη του 1944 κτλ).
 Η πραγματικότητα είναι ότι στην λεγόμενη Ελεύθερη Ελλάδα που ήλεγχε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ασκούσε ντε φάκτο εξουσία, όπως άλλωστε είχε δηλώσει σαφώς και ο Τζήμας, αφού οι προϋπάρχουσες δομές εξουσίας είχαν καταρρεύσει.  
 Με δυο λόγια, το περιβάλλον στο οποίο δρούσε ο ΕΛΑΣ ήταν μεν κατεχόμενο αλλά όχι από ξένους κατακτητές. Ήταν κατεχόμενο απ’τον ίδιο τον ΕΛΑΣ.
 Και φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δυσάρεστες για τους αντιφρονούντες…
  Η δε πειθαρχία στις γραμμές του ΕΛΑΣ πήγαζε απ’την σκληρή γραμμή του σταλινικού ΚΚΕ που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για ενοχλητικές παρεκκλίσεις.

"Οι κορυφαίες επιθετικές μάχες στην Άμφισσα (1/2 Ιουλίου 1944) και την Αμφιλοχία (12/13 Ιουλίου 1944) οδήγησαν σε οδυνηρές απώλειες τους Γερμανούς –αντίστοιχα 110 και 200 άνδρες νεκροί και τραυματίες– αλλά κατέδειξαν και τα όρια αντοχής σε εκ παρατάξεως μάχες."
  
Ο Ιάσων Χανδρινός στην μονογραφία "Εθνική Αντίσταση", αναφερόμενος στην μάχη της Άμφισσας έγραφε στην σελ. 85:

 "Οι Γερμανοί είχαν επίσης αρκετά θύματα. Αν και δεν διαθέτουμε ακριβή στοιχεία εκτιμάται πως σκοτώθηκαν 25-30 Γερμανοί και τραυματίστηκαν πολύ περισσότεροι…
 Για τον ΕΛΑΣ η μάχη ήταν πραγματική εκατόμβη.
 Παρά την ήττα που οφειλόταν στον κακό συντονισμό και στην ελλιπή πληροφόρηση"

 Τώρα έρχεται να διαψεύσει τον εαυτό του, και αυτή την "ήττα του ΕΛΑΣ που οδήγησε σε εκατόμβη" -σύμφωνα με τον ίδιο- την αναβαθμίζει σε "κορυφαία" μάχη και πολλαπλασιάζει τις γερμανικές απώλειες...

Στην ίδια μονογραφία, για την μάχη της Αμφιλοχίας έγραφε (σελ.93-94) αναφερόμενος στις απώλειες γερμανών και ελασιτών:
 "Ένα σύνολο 162 ανταρτών εκτός μάχης (σ.σ: 59 νεκροί, 97 τραυματίες και 6 αγνοούμενοι). Για τις γερμανικές απώλειες διαθέτουμε μόνο εκτιμήσεις από αντιστασιακές πηγές, που ανέφεραν τον υπερβολικό αριθμό των 400 νεκρών και τραυματιών (270 στις οδομαχίες της Αμφιλοχίας) και 57 αιχμαλώτων, ενώ μία βρετανική πηγή ανέφερε 120 γερμανούς νεκρούς. Βέβαιος είναι μόνο ο αριθμός των 60 νεκρών Ιταλών εθελοντών που αιχμαλωτίστηκαν και αργότερα εκτελέστηκαν."
 Βλέπουμε ότι αν και στο παραπάνω απόσπασμα απ΄την μονογραφία του είναι αρκετά επιφυλακτικός, εντούτοις στο άρθρο στο ιστολόγιό του αναπαράγει μεγάλους αριθμούς νεκρών Γερμανών..


"Ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ένας κομματικός στρατός."
  
Το καλύτερο το άφησε για το τέλος ο κ.Χανδρινός… 
 Προφανώς του διαφεύγει ότι:
 α) Ο ΕΛΑΣ ήταν ένας αντάρτικος στρατός που ιδρύθηκε απ’το ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1942 στην 8η ολομέλεια του κόμματος, βλ.εδώ: http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=672517&action=print
β) πρωτοπόρος του ήταν ένας δηλωμένος κομμουνιστής, ο Βελουχιώτης.
 γ) το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ ελεγχόταν πλήρως απ’τους κομμουνιστές. Η αρχική τριανδρία ήταν Τζήμας- Βελουχιώτης-Σαράφης, κατόπιν ο Σιάντος αντικατέστησε τον Τζήμα που είχε σταλεί στους παρτιζάνους του Τίτο. Οι Τζήμας, Βελουχιώτης, Σιάντος ήταν φανατικοί κομμουνιστές. Ο Σαράφης γράφτηκε αργότερα στο ΚΚΕ, αλλά ούτως ή άλλως ο ρόλος του ήταν μάλλον διακοσμητικός.
δ) σχεδόν σε όλες τις μονάδες του την πραγματική εξουσία την είχαν οι (κομμουνιστές) καπετάνιοι και οι (κομμουνιστές) πολιτικοί καθοδηγητές και όχι οι στρατιωτικοί.
 ε) Σε πολλές περιπτώσεις δίνονταν διαταγές σε μονάδες του ΕΛΑΣ από τοπικές επιτροπές του ΕΑΜ που φυσικά ελέγχονταν από κομμουνιστές. Σύμφωνα με τον κομμουνιστή Γρ.Φαράκο τέτοιες επιτροπές (τις οποίες ο ίδιος χαρακτηρίζει παράπλευρες διοικήσεις) υπήρχαν σχεδόν παντού, όχι μόνο στις μεγάλες περιοχές, αλλά και στις περιφέρειες σε κάθε χώρο που δρούσαν μονάδες ανταρτών ("Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρ.Φαράκου,  Α’ τόμος σελ.110)
 στ) Σύμφωνα με τον Τζήμα:
 "Πιθανώς το 50% όλων των ανταρτών είναι μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή της νεολαίας του. Δεν έχω ακριβείς αριθμούς. Ο στρατός μας είναι ολοκληρωτικά υπό την επιρροή του Κόμματος και το γεγονός ότι έχει στις ταξεις του ένα μεγάλο αριθμό από παλιούς αξιωματικούς του στρατού δεν παρουσιάζει κινδύνους. Παραλείπω το ότι πολλά στελέχη-αξιωματικοί όπως ο Σαράφης και άλλοι, είναι μέλη του Κόμματος" (βλ. Πολιτική έκθεση Τζήμα για την κατάσταση στην Ελλάδα στο "1931-1944 Φάκελος ΕΛΛΑΣ - Τα αρχεία των μυστικών σοβιετικών υπηρεσιών", σελ.131)

 Αν λοιπόν ο ΕΛΑΣ δεν ήταν κομματικός στρατός, τότε ποιος ήταν ;


 Απ'ότι φαίνεται ότι ο ακροαριστερός ιστορικός Ιάσων Χανδρινός φιλοδοξεί να πάρει την σκυτάλη της στρατευμένης ιστοριογραφίας απ΄τον Χάγκεν Φλάισερ.
  Το κακό όμως για αυτήν την αριστερή παραφιλολογία είναι ότι ο καιρός της πνευματικής δικτατορίας τους και της ασυλίας που έχαιραν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί...


Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Η πρώτη προσπάθεια των αξιωματικών για οργάνωση αντάρτικου στην Κορινθία



Οι αδελφοί Μιλτιάδης και Ντίνος Στεργιόπουλος ήταν ανθυπολοχαγοί που πολέμησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και βγήκαν στα βουνά της Κορινθίας τον Ιούνιο του 1943 μαζί με άλλους αξιωματικούς με σκοπό την αντιστασιακή δράση. Σχημάτισαν μία μικρή ομάδα και ήρθαν σε επαφή με τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο, γνωστό με το ψευδώνυμο Ζήρειας, στο χωριό Μάτι της Κορινθίας. Ο Ζήρειας είχε εξουσιοδότηση απ’τον ΕΔΕΣ για να οργανώσει αντάρτικο στην περιοχή και να αποκτήσει επαφή με τις εθνικές αντάρτικες ομάδες της νότιας Πελοποννήσου. Στην ομάδα προσχώρησαν και άλλοι αξιωματικοί της περιοχής όπως ο λοχαγός Μαρκόπουλος και ο ίλαρχος Ηλιόπουλος. Επικεφαλής τυπικά και ουσιαστικά ήταν ο Ζήρειας λόγω των σχέσεών του με τον ΕΔΕΣ, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα για αρχηγός ανταρτών.
  
 Λίγες μέρες μετά, φτάνει στο λημέρι τους ένας εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ της Αιγιαλείας, και τους ζήτησε να πάει ο αρχηγός  τους για συνάντηση στο Μάζι όπου έδρευαν οι ελασίτες. Αποφασίστηκε να πάει ο Μιλτιάδης Στεργιόπουλος. Στην έδρα του ΕΛΑΣ βρήκε κρατούμενο έναν σύνδεσμο που είχε αποστείλει η ομάδα του, τον Γιώργο Λυμπερόπουλο. Τον είχαν αποστείλει μερικές μέρες πριν με σκοπό να έρθει σε επαφή με τις εθνικές ομάδες της νότιας Πελοποννήσου. Τον συνέλαβαν όμως οι ελασίτες της Αιγιαλείας, τον χτύπησαν και τον φυλάκισαν. Εκείνος τους είπε ότι είναι σύνδεσμος της ομάδας των αξιωματικών, γι’αυτό και οι ελασίτες επεδίωξαν επαφή μαζί τους.
  
 Ο Στεργιόπουλος επιβεβαίωσε ότι ο Λυμπερόπουλος ήταν δικός τους απεσταλμένος. Οι ελασίτες του ζήτησαν να συγχωνευτούν οι  ομάδες τους, αλλά ο Στεργιόπουλος επιφυλάχτηκε να απαντήσει αν δεν ρωτούσε πρώτα την ηγεσία του, δηλαδή τον Ζήρεια. Σύμφωνα με τον Λυμπερόπουλο, οι ελασίτες σχεδίαζαν να συλλάβουν και τον Στεργιόπουλο. Δεν το αποτόλμησαν όμως διότι στην συγκεκριμένη ομάδα του ΕΛΑΣ υπήρχαν πολλοί απ΄την περιοχή που είχαν υπηρετήσει υπό τις διαταγές του Μιλτιάδη Στεριόπουλου στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, τον εκτιμούσαν, και πολύ δύσκολα θα δέχονταν να στραφούν εναντίον του. Ο Στεργιόπουλος γύρισε πίσω στην έδρα της ομάδας του μαζί με τον Λυμπερόπουλο και μετέφερε αυτά που είδε.

 Λίγες μέρες μετά εγκαταστάθηκε κοντά τους, στον Φενεό,  μία ομάδα του ΕΛΑΣ απ’την Αιγιαλεία με επικεφαλή κάποιον Αγησίλαο (Κ.Μανούσος με καταγωγή απ’την Ρούμελη) και ζητούσαν να βρεθούν μαζί τους. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του ΕΛΑΣ στην Κορινθία. Ο Ζήρειας και ο Μαρκόπουλος δέχτηκαν να τους συναντήσουν. Πριν πάνε, είχε αποφασιστεί να μην δεχτούν καμμία συγχώνευση παρά μόνο συνεργασία των δύο ομάδων. Δύο μέρες όμως μετά, έφτασε αυτή η ομάδα του ΕΛΑΣ στο Μάτι μαζί με τον Ζήρεια και τον Μαρκόπουλο. Ο Ζήρειας ανακοίνωσε στον Στεργιόπουλο ότι εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ ως στρατιωτικός αρχηγός στην Κορινθία και αποφασίστηκε να γίνει συγχώνευση!! Έκανε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ότι είχε συμφωνηθεί.
Τελικώς, κατόπιν συζητήσεων συμφωνήθηκε να γίνει η συγχώνευση μετά την ρίψη οπλισμού που αναμενόταν στην περιοχή, και την οποία κανόνιζε ο άγγλος ταγματάρχης Τζέιμς που ήταν υπεύθυνος. Η συμφωνία ήταν να εξοπλιστούν εξίσου και οι δύο ομάδες. Ο Μαρκόπουλος ακολούθησε το τμήμα του ΕΛΑΣ ως σύνδεσμος της ομάδας των αξιωματικών. Αντίστοιχα υπήρχε ένας σύνδεσμος του ΕΛΑΣ στην ομάδα των αξιωματικών.

 Πριν γίνουν οι ρίψεις όμως οι ελασίτες συνέλαβαν τόσο τον Ζήρεια και τον Μαρκόπουλο, όσο και τον Ντίνο Στεργιόπουλο μαζί με τους αντάρτες του στο χωριό Γκούρα. Βλέποντας αυτά τα γεγονότα ο Τζέιμς ακύρωσε την ρίψη.
  
 Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μαρκόπουλος και ο Ζήρειας σχεδίαζαν να στραφούν κατά του ΕΛΑΣ μετά την ρίψη οπλισμού. Για τον λόγο αυτό έστειλαν κάποιον άνθρωπό τους με το όνομα Χαρλαυτής για να ενημερώσει αναλόγως την υπόλοιπη ομάδα που έδρευε στο ύψωμα Σαϊντά. Ο Χαρλαυτής όμως πιάστηκε από ανθρώπους του ΕΑΜ, που βρήκαν πάνω του ένα σχετικό σημείωμα. Έτσι το σχέδιο των αξιωματικών απέτυχε και οδήγησε στην σύλληψη του Ζήρεια, του Μαρκόπουλου, του Ντίνου Στεριόπουλου και των ανταρτών τους. Οι υπόλοιποι με επικεφαλής τον Μιλτιάδη Στεργιόπουλο κατέφυγαν στον Φαρμακά και εντάχθηκαν στην ομάδα του ταγματάρχη Βαζαίου στην οποία είχε προσχωρήσει και η ομάδα του ενωμοτάρχη Κουβελάκη.
  
 Αργότερα, οι ελασίτες στείλανε τον Ντίνο Στεριόπουλο για να πείσει τον αδελφό του Μιλτιάδη να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Αλλά τελικά, έμειναν και οι δύο στην ομάδα του Βαζαίου.
  
 Στην συνέχεια, όπως είδαμε εδώ, και η ομάδα του Βαζαίου διαλύθηκε απ’τον ΕΛΑΣ. Ο ίδιος ο Βαζαίος και άλλοι αξιωματικοί, μεταξύ αυτών και οι αδελφοί Στεριόπουλοι εντάχθηκαν επίσης στον ΕΛΑΣ, ελλείψει άλλης επιλογής.

 Kάπως έτσι διαλύθηκε η ομάδα των Στεργιόπουλων απ’τον ΕΛΑΣ. Σίγουρα φέρουν ευθύνη οι Ζήρειας και Μαρκόπουλος που κινήθηκαν επιπόλαια και χωρίς την απαιτούμενη μυστικότητα με αποτέλεσμα να γίνουν αντιληπτοί απ΄τους κομμουνιστές που ήταν πολύ πιο έμπειροι στον συνωμοτισμό.

 Οι υπόγειες μεθοδεύσεις των Μαρκόπουλου και Ζήρεια δεν αθώωνουν σε καμμία περίπτωση τους ελασίτες, οι οποίοι είχαν δείξει εξαρχής τις  προθέσεις τους με την σύλληψη και την κακοποίηση του Λυμπερόπουλου, με την πρόθεσή τους να συλλάβουν τον Στεργιόπουλο, και με την εμμονή τους για συγχώνευση των διαφόρων ομάδων.

Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε για την δράση των αδελφών Στεργιόπουλων και άλλων αξιωματικών της Κορινθίας που εντάχθηκαν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, στον ΕΛΑΣ.




 Τα στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ - οικειοθελώς ή εξ΄ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

"Η κοινωνική σύνθεσις του ΕΑΜ", του κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση

Ο χρήστης με το ψευδώνυμο "Ταϋγέτης" παρέθεσε εδώ ένα απόσπασμα απ΄το εξαίρετο σύγγραμμα του Ευάγγελου Λεμπέση "Η επαναστατική μάζα". Το συγκεκριμένο απόσπασμα αφορά την κοινωνική σύνθεση του ΕΑΜ, και δεν συμπεριελήφθη στην επανέκδοση του βιβλίου, προφανώς για λόγους πολιτικούς.
 Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον διότι γράφτηκε από έναν κορυφαίο κοινωνιολόγο:


 Η κοινωνική σύνθεσις του ΕΑΜ.

Ήδη εισερχόμεθα εις το συγκεκριμένον ελληνικόν ΕΑΜ με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του, διότι δεν πρέπει να λησμονώμεν, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα εκμεταλλεύονται εντατικώς τας τοπικάς συνθήκας πάσης χώρας, τον εθνικόν χαρακτήρα παντός λαού και την ατομικήν ψυχολογία παντός ατόμου, (στοιχεία που αγνοεί και πολεμά επισήμως ο μαρξισμός), τα οποία αγνοούν και εξ ανικανότητος δεν αξιοποιούν ούτε οι εθνικόφρονες.

Ούτω το Κ.Κ.Ε. επεστράτευσε μέλη του ΕΑΜ από τας εξής κοινωνικάς κατηγορίας:

1) Από το προλεταριάτον (πολύ ολίγο, οσονδήποτε και αν φαίνεται παράδοξον, διότι οι εργάται γνώριζαν καλλίτερα τους κομμουνιστάς), παρά την εντατική έξαθλίωσιν πού εφήρμοσαν εναντίον των, δια του συστηματικού σαμποτάζ κάθε οικονομικής ανασυγκροτήσεως.

2) Από την πλουτοκρατίαν (σημαντικώτατον μέρος της). Εδώ φαίνεται καθαρά ή χρεοκοπία της οίκονομιστικης μαρξικής θεωρίας. Κατά την θεωρίαν αυτήν «κεφαλαιοκρατία είναι ή τάξις πού κατέχει τα μέσα της παραγωγής». Αλλά τα μέσα της παραγωγής τα κατέχει και ο μικροαστός και ο αγρότης. Από ποίου σημείου λοιπόν αρχίζει ή «κεφαλαιοκρατία»; Δεν ημπορεί να υπάρξει ουδέν σταθερόν κριτήριον. Δεύτερον: ο μικροαστός και o αγρότης έχουν μαζί συμφέροντα αντίθετα προς την «κεφαλαιοκρατίαν», αλλά και προς τον κομμουνισμόν. Άλλα έχουν συμφέροντα αντίθετα και μεταξύ των. (Τιμαί γεωργικών προϊόντων και αστικών ημερομισθίων και εμπορευμάτων). Τρίτον: Μεταξύ του βιομηχανικού, του εμπορικού και του τραπεζικού κεφαλαίου υπάρχει πόλεμος και όχι κοινή ταξική συνείδησις. Τέταρτον: Και μεταξύ των κεφαλαιοκρατών του ιδίου κλάδου υπάρχει ανταγωνισμός. Που τοποθετείται λοιπόν, κατόπιν όλων αυτών, ή «κεφαλαιοκρατική» τάξις και ή «ταξική της συνείδησις»; Ή αλήθεια είναι, ότι οι κομμουνισταί παν άλλο ή πιστεύουν σοβαρώς τα τοιαύτα, όπως φαίνεται σαφώς από την εκμετάλλευσιν των αντιμαρξιστικών μας διαπιστώσεων, την οποίαν εκτελούν οι ίδιοι. Οι κομμουνισταί γνωρίζουν άριστα, ότι έκαστος πλουτοκράτης οσονδήποτε στυγνός κι' αν είναι, είναι άτομον και μόνον άτομον, πού ενδιαφέρεται καθαρώς τυχοδιωκτικώς μόνον δια την ιδικήν του τύχην και αδιαφορεί και δια την ανύπαρκτον «τάξιν» του, -πού αποτελείται και αυτή από τοιούτου είδους άτομα - και δια τον λαόν και δια το Κράτος και δια το Έθνος- αν τον λάβωμεν εις την χειροτέραν του μορφήν. Όπως ως άτομον, δύναται να είναι και το αντίθετον: μπορεί να θυσιάσει τον εαυτόν του και την περιουσίαν του δια το Έθνος του, όπως τοσάκις συνέβη εις την κρίσιμον ελληνικήν ιστορίαν. Το γνωρίζουν τόσον επαρκώς αυτό οι κομμουνισταί, ώστε εφαρμόζουν ατομικήν μεταχείρισιν ενός εκάστου πλουτοκράτου, είτε τρομοκρατούντες, είτε κολακεύοντες, είτε υποδαυλίζοντες τις φιλοδοξίας του και τας εμπάθειας του, είτε υποσχόμενοι την ατομικήν του εξαίρεσιν από τον κομμουνισμόν. Και την ατομικήν αυτήν μεταχείρισιν έχειρίσθησαν με ψυχολογικήν ικανότητα, διεισδύσασαν επιτυχώς εις την ηττοπαθή ψυχολογίαν του αποσυντεθειμένου αστού. Απόδειξις τούτου το πλήθος των Εαμικών και «αριστερών» πλουτοκρατών, οι οποίοι πράγματι, μέχρις ενός, έσωσαν την ζωήν των κατά το Δεκεμβριανόν κίνημα, - λόγω της αποτυχίας του.

3) Από τους οικονομικούς συνεργάτας του κατακτητού εις τους οποίους, έναντι αδρών ανταλλαγμάτων, έδωσαν αμνηστείαν.

4) Από τους αγρότας (ελαχίστους, διότι ή αγροτική ιδιοκτησία είναι εφοδιασμένη με την μεγαλυτέραν οίκονομικήν δύναμιν αντιστάσεως, λόγω ελλείψεως ανταγωνισμού και προλεταριοποιήσεως). Εδώ κυρίως εφαρμόσθη η μέθοδος της οικονομικής εξαθλιώσεως των αγροτών δια των σφαγών, των καταστροφών και των δηώσεων εκ μέρους αυτού τούτου του ΚΚΕ.

5) Από τους μικροαστούς, των οποίων την εξαθλίωσιν επεδίωξαν επί Κατοχής δια «πολιτικών» μέσων, προκαλούντες αντίποινα εκ μέρους των Κατακτητών και επί Απελευθερώσεως δια του γνωστού Νόμου περί απωλείας των καταθέσεων, δια συνεχούς δε οικονομικού και πολιτικού σαμποτάζ μέχρι σήμερον, πού εκδηλώνεται εις απεργίας, εις τον συμμοριτισμόν και εις τον παντοειδή τορπιλισμόν του σχεδίου Μάρσαλ, της αμερικανικής βοηθείας, της οικονομικής ανασυγκροτήσεως και της κρατικής ασφαλείας. Είς τους μικροαστούς ασκούν και μιαν εύκολον άντικεφαλαιοκρατικήν» προπαγάνδα, αποκρύπτοντες επιμελώς το κομμουνιστικόν σύστημα, πού στρέφεται εναντίον των, εμφανίζοντες ως εθνικήν την ενεργόν «πολιτικήν» των και τονίζοντες ψυχολογικά και εθνικά ελατήρια.

6) Από τους επιστήμονας, των οποίων έξεμεταλλεύθησαν την ατομικήν επιστημονικήν ανεπάρκειαν και την ανεργίαν και υπεδαύλισαν τον αρριβισμόν.

7) Από τους πάσης φύσεως ασθενούς χαρακτήρος «διανοουμένους», των οποίων εκολάκευσαν την επί το πλείστον ανύπαρκτον αξίαν και τον αρριβισμόν.

8) Από ελευθέρους επαγγελματίας και υπαλλήλους, τους οποίους δεν ημπορούσε πλέον να ζήση πλουσιοπαρόχως ή πλουτοκρατία, ή οποία επί Κατοχής δεν υπήρχε, ή ήτο εαμική, και εις τους οποίους υπεσχέθησαν εις την «Λαοκρατίαν» ιθύνουσαν θέσιν.

9) Από πρώην μονίμους στρατιωτικούς, των οποίων εξεμεταλλεύθησαν τας επαγγελματικάς δυσαρεσκείας εμπαθείας, ή εκολάκευσαν τον εγωισμόν και τον αρριβισμόν, παραχωρούντες εις αυτούς εις τον ΕΛΑΣ μεγαλύτερας θέσεις.

10) Από γυναίκας, των οποίων εξεμεταλλεύθησαν τα φυσικά ανθρωπιστικά και μητρικά αισθήματα, και μερικών εγκληματικών γυναικείων τύπων την υστερίαν.

11) Από νέους και νέας, των οποίων εκολάκευσαν τον ιδεαλισμόν ή τον αρριβισμόν και παρεχώρησαν εις αυτούς εντός του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και της ΟΠΛΑ θέσεις και «αξιώματα», πού κατακτώνται κανονικώς μόνον με κόπους και μόχθους ολοκλήρων ετών.

12) Από παιδιά, των οποίων εξεμεταλλεύθησαν την εύπλαστον ψυχήν -με δεδομένην πάντοτε την τελείαν ανεπάρκειαν των Ελλήνων γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα τέκνα των- και τον φυσικόν ιδεαλισμόν, δημιουργούντες εις αυτά και αρριβισμόν εις την παιδικήν ηλικίαν.
Γενικοί κανόνες πού εφηρμόσθησαν εις όλας αυτάς τας κατηγορίας ήσαν: η γενική εξαθλίωσις -οικονομική, ψυχική, ηθική, πολιτική- και η ατομική μεταχείρισις κάθε ατόμου με εκμετάλλευσιν των ατομικών παραπόνων, δυσαρεσκειών και αδυναμιών του.


Εκμετάλλευσις τοπικών συνθηκών και εθνικών ελαττωμάτων έγινε:

1) Του ακράτου ατομικισμού των Ελλήνων, πού καταλήγει περίπου ακριβώς εις την «ανατολικού τύπου Δημοκρατίαν», δηλαδή: να είναι όλοι ίσοι και «εγώ» δικτάτωρ υπεράνω όλων: «Δημοκρατία δια τους άλλους». «Δημοκρατία εναντίον των Άνω»-«Δικτατορία εναντίον των Κάτω»,

2) Του συντηρητισμού, του καιροσκοπισμού και της υπερβολικής ανεκτικότητας άλλης κατηγορίας Ελλήνων έναντι των τρομοκρατών.

3) Της υπερβολικής εκτιμήσεως των υλικών αγαθών εκ μέρους άλλης κατηγορίας Ελλήνων.

4) Του απολύτως φιλειρηνικού χαρακτήρος άλλης κατηγορίας Ελλήνων.

Ή κοινωνική αυτή σύνθεσις του ΕΑΜ αποδεικνύει πρώτον ότι το ΕΑΜ δεν ήτο κοινωνική τάξις, και μάλιστα οικονομικόν προλεταριάτον, ως απαιτεί ή μαρξιστική θεωρία. Αν διαιρέσωμεν τους οπαδούς του εις δυο κατηγορίας: τους συνειδητούς και τους παραπλανημένους, -ασχέτως της οικονομικής και κοινωνικής των προελεύσεως από τας πλέον διαφόρους και αντιθέτους κοινωνικάς τάζεις- η κοινωνιολογική έννοια πού αρμόζει περισσότερον εις την πρώτην κατηγορίαν (των συνειδητών) είναι η εταιρία. Εταιρία είναι μια μορφή συνεργασίας δι ατομικούς και συμφεροντολογικούς σκοπούς. Δεν έχει καμμίαν σχέσιν με ουδέν «κοινωνικόν σύστημα» ή με την «κοινωνικήν επανάστασιν». Δεν είναι ούτε «κοινωνικόν» ούτε «λαϊκόν» κίνημα. Αν ή εταιρία μεταχειρισθεί μέσα συνωμοτικά και εγκληματικά ονομάζεται σπείρα. Η ηγεσία του ανήκε εις άλλην εταιρίαν  εις το ΚΚΕ, - εταιρίαν μυστικήν. Όσον αφορά τους δεύτερους, τους «παραπλανημένους», το Κ.Κ.Ε. και το ΕΑΜ μετεχειρίζοντο - αντιμαρξιστικότατα - την λέξιν «Λαός», εις τον οποίον όμως συμπεριελάμβάνον και τους πρώτους, - τους συνειδητούς της ηγεσίας - ως να εκινούντο και αυτοί από κοινωνιστικά και εθνικά ελατήρια. Ας ίδωμεν ολίγον εγγύτερα αυτήν την λέξιν.

3. Αι εαμικαί έννοιαι «Λαός» και «Έθνος»

Η έννοια «Λαός» έχει κοινωνιολογικώς ένα συγκεκριμένον και ζωντανόν περιεχόμενον: Λαός είναι ένας φυσικός οργανισμός, όχι τεχνητός μηχανισμός. Ο οργανισμός αυτός, ως οργανισμός, έχει μέλη άνισα και διάφορα, (διαφόρων ποιοτήτων), που αλληλοσυμπληρώνονται και τούτο καλείται κοινωνικός διαφορισμός. Έκαστον μέλος του Λαού «γνωρίζει την θέσιν του», όπως λέγει ο ίδιος ο λαός, δηλαδή γνωρίζει ότι πρέπει να υπάρχει αυτή ή ιεραρχία, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να ύπαρξη κανείς ζωντανός οργανισμός. Αν όλοι οι άνθρωποι είχον τας ιδίας ικανότητας, δεν θα ήτο δυνατή ή αλληλοσυμπλήρωσις, δηλαδή ή ζωή, αλλά θα υπήρχεν ίσοπέδωσις. δηλαδή ακινησία. Ακόμη χειρότερα, αν ο διαφορισμός είναι αντίστροφος, δηλαδή αν οι πλέον ανίκανοι, οι πλέον ανήθικοι και οι πλέον εγκληματίαι ευρίσκονται εις την κορυφήν της πυραμίδος,όπως συνέβαινεν εις το ΕΑΜ. Αυτός ο Λαός, ως οργανικόν και όχι ως μηχανικόν φαινόμενον, είναι και ο φορεύς του Έθνους, δηλαδή της Ιδέας της κοινής καταγωγής, των κοινών παραδόσεων, των κοινών αξιών και των κοινών τυχών, ως ανθρωπίνης κοινότητος, δια μέσου όλων των κοινωνικών τάξεων -καθέτως- και όχι μιας εξ αυτών.

Ο Λαός δεν ημπορεί επομένως να είναι απλή εταιρία, όπως οι συνειδητοί του ΕΑΜ, ούτε παραπλανώμενος και ισοπεδωμένος όχλος, όπως οι παραπλανημένοι του. Ο όχλος δεν είναι Λαός, διότι δεν είναι φυσικός οργανισμός, αλλά τεχνητός μηχανισμός πνευματικώς ψυχικώς και ηθικώς ισοπεδωμένων ανθρώπων. Αι έννοιαι «Λαός» και «Έθνος» στερούνται ούτως από κάθε περιεχόμενον και γίνονται καθαρώς δημοκοπικά συνθήματα. Αι έννοιαι «Λαός» και «Έθνος» εθεωρούντο ως «αντιδραστικαί» και ήσαν άγνωστοι εις την μαρξιστικήν βιβλιογραφίαν, ήτις πάρεδέχετο ως μοναδικήν πραγματικότητα μόνον κοινωνικάς τάξεις και πάλην των τάξεων και οχι ενιαίους λαούς. Αν ο μαρξισμός παραιτηθεί αυτής της θεωρίας, τότε η πίπτει αφ εαυτού, ή εφαρμόζει απάτη. Συμβαίνουν λοιπόν αμφότερα. Διότι όπισθεν του «Λαού» του ΕΑΜ ευρίσκεται η ή οργανωμένη μειοψηφία του Κ.Κ.Ε. ήτις δεν είναι όμως πλέον ούτε αυτή ταξική, (διότι δεν εκπροσωπεί το προλεταριατον) αλλά καθαρά μυστική εταιρία με ίδια κομματικά συμφέροντα και Ιδίαν «κλίκαν». Ό σκοπός δεν είναι πλέον ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε ο κομμουνισμός, αλλά όλα αυτά όπως και όλοι οι συμφεροντολόγοι ή παραπλανημένο» όλων των κοινωνικών προελεύσεων είναι τα μέσα. Σκοπός είναι το Κράτος της μυστικής Εταιρίας, το Κράτος του Κόμματος, που δικτατορεί όχι επί του ανυπάρκτου κομμουνιστικού δήθεν «Λαού»; αλλά επί μιας Ισοπεδωμένης αγέλης δούλων.

4. Ήτο Μάζα το ΕΑΜ;

Το ΕΑΜ δεν ήτο, ως είπομεν, κοινωνική τάξις. Ήτο αντιθέτως ταξική κοινωνία. Οχι μόνον λόγω των διαφορωτάτων ταξικών προελεύσεων των μελών του, ως κατεδείχθη ανωτέρω, διότι τούτο συμβαίνει και εις την μάζαν. Αλλά λόγω του πλήρους κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού διαφορισμού, ο οποίος διείπε την διάρθρωσιν, την οργάνωσιν και την δράσιν του. Αυτός ακριβώς ο διαφορισμός είναι το κύριον στοιχείον μιας κοινωνίας και το κύριον χαρακτηριστικόν, που αποκλείεται από την έννοιαν της μάζης,
Η μάζα είναι αδιαφόριστος φυσική δύναμις. Το ΕΑΜ υπήρξε διαφορισμένη κοινωνία. Ή μάζα είναι ψυχική κοινότης. Το ΕΑΜ υπήρξε κοινωνικοπολιτικός οργανισμός. Ή μάζα είναι αυθόρμητος, το ΕΑΜ υπήρξεν ώργανωμένον. Ή μάζα προϋποθέτει την πλήρη άρσιν του ατομισμού, την πλήρη αυταπάρνησιν, την πλήρη συγχώνευσιν των ατόμων. Το ΕΑΜ ήτο συνονθύλευμα ατόμων, με υπολογισμένους, έκαστον σκοπούς. Συγχώνευσις και εξαφάνισις των ατομικοτήτων δεν ήτο δυνατή, διότι οι σκοποί των ατόμων του ΕΑΜ δεν ήσαν εις και αρνητικός, - η καταστροφή, - αλλά θετικοί και επομένως άπειροι. Η επιδίωξις των ατομικών συμφερόντων ενός εκάστου δια της καταστροφής των προσωπικών αντιπάλων. Η δράσις της μάζης εξαντλείται εις την ανατροπήν. Η του ΕΑΜ ήτο δράσις θετική και ειδικώς οχι «αντικαπιταλιστική» αλλά καπιταλιστική. Τα άτομα που ανήκον εις την οργάνωσιν του δεν ήθελαν κομμουνισμόν, αλλά καπιταλισμόν δι όλους. Ήθελαν δια μεδόδων επαναστατικών, χρησιμοποιούντα τον επαναστατικόν μηχανισμόν του ΚΚΕ να φθάσουν εις σκοπούς ατομικώς καπιταλιστικούς; να αρπάσουν τας περιουσίας των άλλων, με την βαθυτάτην πεποίθησιν, ότι «κομμουνισμός δεν πρόκειται να γίνει».