Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Γιάννης Βουλπιώτης: ΝΑΙ, ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ!

 του Δημοσθένη Κούκουνα

 Αυτή ήταν η φράση που επί λέξει μού είπε ο Γιάννης Βουλπιώτης, όταν τον πρωτογνώρισα πριν σαράντα και πλέον χρόνια. Μια ευθεία απάντηση σ' ένα σαφές ερώτημα, σ' ένα από τα πρώτα που του έθεσα όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά.
"Αλλά, αγαπητέ μου, η ιδέα για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας στηριζόταν αποκλειστικά και μόνο στην προστασία του αστικού καθεστώτος, δηλαδή στη μη κομμουνιστικοποίηση της Ελλάδος όταν κάποια στιγμή θα απελευθερωνόταν από τους κατακτητές. Πράγματι έγιναν παρεκτροπές και ακόμη θα έλεγα εγκληματικές πράξεις. Τέτοια όμως έγιναν και από την άλλη πλευρά, μάλιστα κατά κόρον, με τις δολοφονίες αθώων πολιτών. Θελήσαμε, με τη συνεργασία εγνωσμένου κύρου πολιτικών ανδρών, όπως οι Πάγκαλος, Σοφούλης, Γονατάς και πολλοί άλλοι, ιδίως δε ο αείμνηστος πολιτικός Ιωάννης Ράλλης, να διασώσουμε την Ελλάδα. Και την διασώσαμε, διότι οι κομμουνιστές όταν ήρθε η ώρα της Απελευθερώσεως δίστασαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα ενώπιον του αντιπάλου δέους, δηλαδή των Ταγμάτων Ασφαλείας. Υπό την έννοια αυτή, εκ του αποτελέσματος, δικαιωθήκαμε όσοι είχαμε αυτή την ιδέα και αυτή την πεποίθηση. Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση ότι με τα Τάγματα Ασφαλείας δεν διασώσαμε το αστικό καθεστώς και δεν αφήσαμε την Ελλάδα να γίνει στάχτη; Αυτή είναι η αλήθεια...".

 Ακολούθησαν πολλές άλλες συναντήσεις μας για αρκετά χρόνια και πάντα μου ήταν χρήσιμες στο πλαίσιο της ιστορικής έρευνάς μου για την περίοδο της Κατοχής. Ο Βουλπιώτης, ένας άνθρωπος που είχε πυκνή δράση στα χρόνια εκείνα, αλλά και στα προηγούμενα, παρά τη χαμηλών τόνων στάση του, είχε πολλά ενδιαφέροντα να πει. Για τους ισχυρούς στην Ελλάδα και τη Γερμανία, με τους οποίους είχε συνδεθεί. Για τις επιχειρηματικές κυρίως δραστηριότητές του, για τις διασυνδέσεις του και κυρίως για την εμπλοκή του σε κρίσιμες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας.

Μόλις πρόσφατα η κόρη του, η Ιζαμπέλλα Παλάσκα, έδωσε στη δημοσιότητα ένα βιβλίο της που έχει τον τίτλο "Άγγελος ή Δαίμονας - Ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου" (Εκδόσεις Λιβάνη). Ήταν μια γενναία απόφαση να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία και να μιλήσει με άνεση και με μια σχετική αντικειμενικότητα για τον πατέρα της, ένα πρόσωπο οπωσδήποτε αμφιλεγόμενο από τους εχθρούς και τους φίλους του.
Η συγγραφέας είχε την καλοσύνη πριν ολοκληρώσει το βιβλίο της να ζητήσει τη συνδρομή μου ως προς την ακρίβεια των ιστορικών γεγονότων που περιλαμβάνονται. Ανταποκρίθηκα με μεγάλη ευχαρίστηση και οφείλω να αναγνωρίσω ότι έσκυψε με μεγάλη προσοχή στις υποδείξεις και τις παρατηρήσεις μου, ώστε να μην απομακρυνθεί από την ιστορική αλήθεια. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όπως αυτό το βιβλίο της Ιζαμπέλλας Παλάσκα, στηρίζεται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Μπορεί οι διάλογοι και ορισμένες πτυχές της αφηγηματικής πλοκής με ήσσονα ιστορική σημασία να εντάσσονται στην προσπάθεια να αποδοθεί με μυθιστορηματικό τρόπο το ψυχογράφημα του ήρωα, που τυχαίνει να είναι ο πατέρας της συγγραφέα, αλλά τα πραγματικά γεγονότα έμειναν η αναλλοίωτη βάση.
Και θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι ο αναγνώστης του βιβλίου δεν θα τελειώσει το διάβασμά του παραπλανημένος. Ό,τι του μείνει στη μνήμη θα είναι μια αληθινή εικόνα από εκείνα τα χρόνια. Προφανώς μια εικόνα που επιδέχεται συζητήσεις, ανάλογα με τις υποκειμενικές αντιλήψεις και τις εύλογες πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε αναγνώστη, όχι όμως ως προς τη βαθύτερη ιστορική αλήθεια που εκφράζει.


 Πηγή: http://voulpiotis.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Στρατηγός Ντερτιλής. ΠΑΡΩΝ!


 Χθες το απόγευμα ο στρατηγός Νικόλαος Ντερτιλής ξεκίνησε το ταξίδι του για τις νήσους των Μακάρων.  Εκεί όπου θα συναντήσει και άλλους μεγάλους της ελληνικής Ιστορίας.

Δεν υπάρχει λόγος να μακρυγορούμε για τον Νικόλαο Ντερτιλή.
Τα παράσημα ανδρείας που πήρε στο πεδίο της μάχης (συμμοριτοπόλεμος, Κορέα και φυσικά το 1964 στην Κύπρο) και η αξιοπρεπέστατη στάση του απέναντι στους αστείους δημοκράτες δεσμοφύλακές του, τα λένε όλα.

 ntertilis

 "Οι αξιωματικοί δεν ζητούν χάρη. Χάρη ζητούν όσοι έχουν αφεντικά. Εγώ δεν έχω αφεντικά. Είμαι ελεύθερος. Τις ιδέες μου δεν μπορεί να τις φυλακίσει κανένας. Μόνον το φθαρτό κορμί μου.
Στην Ελλάδα ουδεμία πατριωτική πράξις παραμένει ατιμώρητος."



                 ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΤΕΡΤΙΛΗΣ! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ένας ειλικρινής αριστερός λέει την αλήθεια για τα Τάγματα Ασφαλείας


 Στην εφημερίδα "Το Βήμα" ο αριστερός Δημήτρης Ραυτόπουλος έδωσε πρόσφατα συνέντευξη την οποία οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να την διαβάσουν εδώ.

 Ο Ραυτόπουλος είναι σήμερα 89 χρονών. Από τα εφηβικά του χρόνια αναμείχθηκε στις κινήσεις της πολιτικής νεολαίας της αριστεράς. Υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα (1946-1947) και παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό ΕΠΟΝ Νέα Γενιά (1944-1945). Κατά την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974), διέφυγε στη Γαλλία.
 Περισσότερα στοιχεία για τον Ραυτόπουλο εδώ.

Στην παραπάνω συνέντευξή του στο "Βήμα" μεταξύ άλλων λέει το εξής:
   Η Αριστερά παραμένει ένα σύστημα κλειστό. Η παράταξη που θέλει να αλλάξει τα πάντα δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό της. Να προσαρμοστεί στον καιρό της. Ακόμη και οι ταγματασφαλίτες κάποτε απολογούνται. Και τίθεται το ερώτημα: ποιος τους βοήθησε να γίνουν ταγματασφαλίτες; Μήπως η μονοπώληση της Αντίστασης από τους εαμικούς έστειλε κάποιους φτωχούς στα Τάγματα Ασφαλείας;».

 Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας αριστερός με έντονο παρελθόν και με συμμετοχή στους αγώνες της παράταξής του την δεκαετία του '40, παραδέχεται, έστω και μέσω ενός ρητορικού ερωτήματος, την ιστορική αλήθεια για τον βασικό λόγο που ώθησε δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας.
 Έστω και στην δύση της ζωής του είχε το θάρρος να πει την αλήθεια καταρρίπτοντας τις μυθοπλασίες των ομοϊδεατών του. Μόνο και μόνο γι'αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.

 Αυτά ας τα βλέπουν κάποιοι ξεφτίλες δεξιοί υπερ-πατριωτάρες που στην πρώτη ευκαιρία αφορίζουν πρόσωπα και καταστάσεις προκειμένου να γίνουν αρεστοί στο διεθνιστικό αληταριό.
 Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μνημονιολάγνος σύζυγος της κυρίας Μανωλίδου που είχε καθυβρίσει απ΄το βήμα του κυνοβουλίου τους ταγματασφαλίτες...

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Απ'τα περίεργα της ελληνικής ιστορίας: Ζέρβας και Βελουχιώτης πιθανότατα ήταν μακρινοί συγγενείς!


 Μπορεί ο τίτλος της ανάρτησης να εκπλήσσει, δείχνει όμως ότι έχει κάποια βάση.

 Για το θέμα είχε γράψει, μεταξύ άλλων, ο ίδιος ο Ζέρβας σε επιστολή που έστειλε στον στενό συνεργάτη του Ηρακλή Πετιμεζά (ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Νικήτας) στις 13/12/1943, δηλαδή εν μέσω του εμφυλίου ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ στην Ήπειρο.
 Την επιστολή αυτή, όπως και πάρα πολλές άλλες, δημοσίευσε ο Πετιμεζάς στην σελ.372 του βιβλίου του "Εθνική αντίσταση και κοινωνική επανάσταση":



Από την εαμική πλευρά, υπάρχει μία παρόμοια μαρτυρία απ΄τον παπά που ακολουθούσε τον Βελουχιώτη, τον αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο που έμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο πάτερ-Ανυπόμονος.

 Στην σελ.356 του βιβλίου του "Στο βουνό, με τον σταυρό, κοντά στον Άρη" γράφει ότι η μητέρα του Βελουχιώτη, Αγλαϊα, ήταν απ'το Σούλι και το πατρικό της όνομα ήταν Ζέρβα.
 Στην Λαμία έμενε αφού παντρεύτηκε τον δικηγόρο Δημήτρη Κλάρα.
Ως γνωστόν ο Ναπολέων Ζέρβας καταγόταν επίσης απ΄το Σούλι, άρα το ενδεχόμενο συγγένειας είναι πιθανότατο.

 Είναι προφανές ότι μεταπολεμικά και λόγω των οξυμένων παθών και οι δύο πλευρές ήθελαν να αποσιωπήσουν την μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης συγγένειας μεταξύ Ζέρβα και Βελουχιώτη. Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν όμως ότι κάτι τέτοιο μάλλον ίσχυε...
Αν μη τι άλλο έχουμε να κάνουμε με μία εντυπωσιακή σύμπτωση και ιστορική ειρωνεία

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Η σημαντική συνεισφορά του Άγγελου Έβερτ στην Ελληνική αντίσταση κατά της Γερμανικής κατοχής στην Αθήνα (Απρίλιος 1941-Οκτώβριος 1944)


 Αν και δεν συμφωνούμε ιδιαίτερα με το πνεύμα του παρακάτω άρθρου για την δράση του Άγγελου Έβερτ επί Κατοχής, το αναδημοσιεύουμε καθαρά για λόγους εγκυκλοπαιδικούς:


  Όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941 και ουσιαστικά κατέλαβαν την Ελλάδα, ο Άγγελος Έβερτ ήταν Διοικητής της Αστυνομίας Αθηνών. Η θέση αυτή ήταν ιδιαιτέρως σημαντική για τα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθούσαν, καθώς η αστυνομία ήταν το μοναδικό ελληνικό ένοπλο σώμα ασφαλείας που οι κατακτητές επέτρεψαν να διατηρήσει τον οπλισμό του, την ισχύ του και τα στελέχη του. Ο Έβερτ παρέμεινε στη θέση του και δεν ακολούθησε τη φυγή της κυβέρνησης Τσουδερού στην Μέση Ανατολή αλλά από την πρώτη στιγμή εντάχθηκε δυναμικά στην ενεργητική αντίσταση κατά των κατακτητών.

Η πρώτη του ενέργεια ήταν να αποκαταστήσει, μέσω ασυρμάτου, την επαφή με την ελληνική κυβέρνηση αλλά και με Βρετανούς αξιωματικούς στην Μέση Ανατολή. Επιπροσθέτως, παρείχε πολύτιμες πληροφορίες στη βρετανική αντικατασκοπεία τις οποίες αποκτούσε χάρις την καίρια θέση που κατείχε, ενώ τα ψευδώνυμα - κωδικοί που χρησιμοποιούσαν για τον Έβερτ οι Σύμμαχοι ήταν "ΟΤΤΟ" και "skylark No1".  Οι υπηρεσίες του Έβερτ βέβαια, δεν περιορίζονταν μόνο σε αντικατασκοπεία.



Οι πλαστές ταυτότητες του Κανελλόπουλου και της γυναίκας του
Λαμβάνοντας ο ίδιος μεγάλο προσωπικό ρίσκο, κατάφερε να βοηθήσει εκατοντάδες Έλληνες και Άγγλους Αντιστασιακούς να αποδράσουν στην Μέση Ανατολή, ενώ βοήθησε στη διαφυγή πολλών καταζητούμενων από τους Γερμανούς προμηθεύοντας τους με πλαστές ταυτότητες. Ανάμεσα τους και ο μεταγενέστερος Έλληνας πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος με την σύζυγο του Νίτσα. Αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τον Chris Woodhouse, όσο και από τον Αλέξανδρο Ζάννα, ενώ ο Έλληνας υπεύθυνος της αγγλικής υπηρεσίας φυγαδεύσεως Άλκης Μελάς κάνει επίσης σαφή μνεία στη δράση του Έβερτ. Σύμφωνα με τον Μελά, ο Έβερτ συνεργάστηκε και με το γνωστό τολμηρό σαμποτέρ Γέρζι Ιβάνωφ, τον οποίο προστάτεψε και γλύτωσε πολλές φορές από την σύλληψη. Ακόμα και λίγο πριν την εκτέλεση του Ιβάνωφ, ο Έβερτ προσπάθησε να τον βοηθήσει να αποδράσει. Επίσης, ο Έβερτ συνεργάστηκε στενά με την Λέλα Καραγιάννη και την ομάδα της προκειμένου να παρασχεθεί βοήθεια σε Άγγλους αλλά και σε Έλληνες αντιστασιακούς.

Ιωάννης Τσιγάντες
Από τις αρχές του 1942, ο Έβερτ βρισκόταν σε επαφή μέσω ασυρμάτου με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πρωθυπουργό τότε της Ελλάδας στην Μέση Ανατολή. Του ζητήθηκε να βοηθήσει τον αντ/σχη Ιωάννη Τσιγάντε απεσταλμένο της ελληνικής κυβέρνησης στην κατεχόμενη Αθήνα για την οργάνωση αντίστασης. Ο Τσιγάντες με τον ερχομό του στην Αθήνα σχημάτισε την οργάνωση "Μίδας 614" που πρόσφερε πολλά στους Άγγλους στον τομέα των πληροφοριών και της αντικατασκοπείας. Η πολύτιμη αρωγή του Έβερτ στην οργάνωση αυτή πιστοποιείται και από την μαρτυρία του μέλους της Δημήτρη Γυφτόπουλου, αλλά και από την μαρτυρία του ίδιου του Παναγιώτη Κανελλόπουλο μεταγενέστερα. Ο Έβερτ παρείχε στον Τσιγάντε και στην ομάδα του πλαστές ταυτότητες και κρησφύγετα. Τελικώς, ο Τσιγάντες δολοφονήθηκε μετά από προδοσία, αλλά και γιατί ο ίδιος ζούσε φανερά και άστατα, ζωή που δεν ταίριαζε σε μυστικό πράκτορα σε εχθρικό έδαφος.

Οι κατοχικές αρχές υποπτεύονταν τον ρόλο του Έβερτ και για τον λόγο αυτό τον απήλλαξαν των καθηκόντων του τον Ιούλιο του 1943. Αναγκάστηκαν όμως να τον επαναφέρουν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μετά από τις μεγάλες αντιδράσεις που σημειώθηκαν στο σώμα των αστυνομικών. Τον Σεπτέμβριο του 1943, η ελληνική κυβέρνηση μέσω του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, ζήτησε από τον Έβερτ να βοηθήσει στην απόδραση του Βρετανού ανταποκριτή των ΤΙΜΕS Φράνκ Μακάσκ από την Αθήνα στην Μέση Ανατολή. Ο Έβερτ συνόδεψε τον Μακάσκι (σύμφωνα με μεταπολεμική μαρτυρία του ίδιου του Μακάσκι)  εν στολή ως το Λαύριο, καταφέρνοντας να τον περάσει από τα μπλόκα των Γερμανών και έτσι να τον σώσει. 

Ο Άγγελος Έβερτ βοήθησε αποφασιστικά τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας της Ελλάδας που βρίσκονταν σε δεινή θέση λόγω των διώξεων που αντιμετώπιζαν από τους Ναζί. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της βοήθειας που παρείχε ο Έβερτ, αρκεί να πούμε ότι εξέδωσε 7.500 πλαστές ταυτότητες με την υπογραφή του, στις οποίες άλλαζε τα εβραϊκά στοιχεία των διωκόμενων σε ελληνικά. Ανάμεσα στους διασωθέντες από τον Έβερτ και τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό ήταν και η γνωστή δημοσιογράφος εβραϊκής καταγωγής Μαρία Ρεζάν, κάτι που αναφέρει και η ίδια στο βιβλίο της "με νοσταλγία...".  Για τη δράση του αυτή ο Έβερτ τιμήθηκε σε ειδική τελετή το 1946 από την Ισραηλίτικη κοινότητα Αθηνών αλλά και το 1988 από το κεντρικό Ισραηλίτικο συμβούλιο Συντονισμού και Γνωματεύσεως, ενώ η Ελληνική Αστυνομία Πόλεων ανεγράφη στη Χρυσή Βίβλο του Ισραήλ. 

Τέλος, παραμονές της Απελευθέρωσης, ο Έβερτ εν στολή συνόδεψε με το προσωπικό του αυτοκίνητο και εγκατέστησε εντός των Αθηνών σε δικό του κρησφύγετο τους αντιπροσώπους της ελληνικής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας ("Τριμελής Κυβερνητική Επιτροπή") περνώντας από όλα τα γερμανικά μπλόκα.


Με τον Αλέξανδρο Παπάγο κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1949
Ο Έβερτ για την πολύπλευρη αυτή δράση του τιμήθηκε με δεκατρείς (13) ανώτατες στρατιωτικές και πολιτικές διακρίσεις. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν το παράσημο της Λεγεώνος της τιμής (3/10/1949) που αποδόθηκε από τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Σταυρός των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος του Φοίνικος (1/5/1953) από το Βασιλιά Παύλο και τέλος το βραβείο "Δίκαιοι των Εθνών" (15/7/1970) από το Εβραϊκό Ίδρυμα Γιάντ Βασέμ.

 Πηγή: http://www.istorikathemata.com/2011/02/1941-1944.html

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Η δράση του οπλαρχηγού Mαντζουράνη στην Πελοπόννησο



 Ο Γρηγόρης Μαντζουράνης γεννήθηκε στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας το 1917. Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπου έγινε δόκιμος ανθυπολοχαγός πεζικού. Μετά την λήξη του πολέμου επέστρεψε στο χωριό του αλλά δεν έμεινε άπραγος. Συνελήφθη, για άγνωστους λόγους, απ΄τους Ιταλούς και τον Νοέμβριο του 1941 καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκιση. Κλείστηκε στις φυλακές Τριπόλεως απ’όπου δραπέτευσε.
 Ανέβηκε στον Πάρνωνα όπου απ’τις αρχές του 1943 άρχισε να οργανώνει αντάρτικη ομάδα 10 αντρών με ελάχιστα όπλα και πυρομαχικά. Στον Πάρνωνα υπήρχε και μία ομάδα του ΕΛΑΣ 15 αντρών με επικεφαλείς τον ανθυπολοχαγό Κονταλώνη και τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Λεβεντάκη.
 Τον Μάιο έρχεται σε επαφή με την συμμαχική αποστολή στον Πάρνωνα της οποίας ηγούνταν ο ταγματάρχης Χάρρινγκτον και ο υπολοχαγός Ταβερναράκης. Η συμμαχική αποστολή ήδη συνεργαζόταν με τον ΕΛΑΣ του Πάρνωνα και τον είχε ενισχύσει με ρίψεις από αέρος. Ο Μαντζουράνης επεδίωξε και κατάφερε να ενισχυθεί και η δική του ομάδα με 24 όπλα. 
 Ζήτησε βέβαια περισσότερα, αλλά το αίτημα του δεν έγινε δεκτό απ΄τον Χάρρινγκτον διότι η ομάδα του Μαντζουράνη δεν διέθετε το κατάλληλο δίκτυο πληροφοριών και τροφοδοσίας, στοιχεία απαραίτητα για ένα αντάρτικο τμήμα.
 Ενδεικτικό είναι ότι οι Μαντζουράνης και Κονταλώνης δεν είχαν καθόλου κακές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά η εξάρτηση του δεύτερου απ΄τους κομμουνιστές που ήλεγχαν τον ΕΛΑΣ καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε στενότερη συνεργασία.
 
 Λίγες μέρες μετά, στις 25 Μαϊου 1943 γίνεται η πρώτη σύγκρουση με Ιταλούς στον Πάρνωνα. Είναι η μάχη της Καστανίτσας όπου το ελασίτικο τμήμα του Κονταλώνη και αυτό του Μαντζουράνη χτύπησαν ένα μικρό ιταλικό τμήμα που είχε πάει στο ομώνυμο χωριό. Οι Ιταλοί είχαν μάθει για την άφιξη βρετανών αλεξιπτωτιστών και κινούνταν για τον εντοπισμό τους. Η επίθεση των ανταρτών δεν αιφνιδίασε τους Ιταλούς που ήταν προετοιμασμένοι. Τελικώς οι Ιταλοί απεχώρησαν χωρίς να υπάρχει καμμία απώλεια εκατέρωθεν.
 Την συμπλοκή αυτή ακολούθησε η  εκτέλεση δύο μεμονωμένων Ιταλών στρατιωτών από ελασίτες. Έτσι οι Ιταλοί κινήθηκαν με ισχυρές δυνάμεις για να εκκαθαρίσουν τον Πάρνωνα. Κάψανε και λεηλατήσανε πολλά χωριά. Η συμμαχική αποστολή εγκατέλειψε το βουνό και κινήθηκε προς τον Ταϋγετο, και οι ελασίτες πήγαν προς τον νότιο Πάρνωνα αποφεύγοντας να συγκρουστούν με τα ιταλικά στρατεύματα. Το τμήμα του Μαντζουράνη βρέθηκε πολύ δύσκολη θέση και αυτοδιαλύθηκε. Στο μεταξύ οι κομμουνιστές κατάφεραν και έκρυψαν πάνω από 300 όπλα που είχαν ριφθεί με συμμαχικό αεροπλάνο. Αυτά τους χρησίμεψαν για τον περαιτέρω εξοπλισμό του ΕΛΑΣ στην περιοχή.
 Ο Μαντζουράνης συνελήφθη μερικές μέρες μετά απ΄τους Ιταλούς. Παρά το ότι έφερε πλαστή ταυτότητα με το όνομα Δήμος Αθανασιάδης, ξυλοκοπήθηκε και φυλακίστηκε στην Σπάρτη. Κατάφερε και δραπέτευσε, και ξαναγύρισε στην γενέτειρά του, τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Συμμετείχε σε συνάντηση αξιωματικών της περιοχής στο Καστρί Κυνουρίας όπου αποφασίστηκε η μετάβαση στονΤαύγετο και η εκεί ανασυγκρότηση της ομάδας Μαντζουράνη καθώς και η οργάνωση και άλλων μονάδων με επικεφαλείς άλλους αξιωματικούς. Απώτερος στόχος ήταν η επιστροφή στον Πάρνωνα, όπου όμως πλέον ο ΕΛΑΣ θα ήταν αρκετά ισχυρός με τα όπλα που είχε πλέον στην κατοχή του.
 Έτσι ο Μαντζουράνης πήγε στο Δύρραχι του Ταϋγέτου όπου υπήρχαν άγγλοι αξιωματικοί και αντάρτικες δυνάμεις της οργάνωσης Ελληνικός Στρατός, στην οποία και εντάχτηκε. Εκεί στις 28 Αύγουστου του 1943 υπογράφτηκε, μετά από συγκρούσεις μεταξύ των δύο οργανώσεων σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, σύμφωνο συνεργασίας μεταξύ ΕΛΑΣ-Ε.Σ., το οποίο όμως πρακτικά σήμαινε την υποταγή του δεύτερου στον πρώτο, και δυσαρέστησε μεγάλο μέρος του Ε.Σ

 Ακόμα και μετά την υπογραφή του συμφώνου η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ουσιαστικά. Μεταξύ άλλων γεγονότων, οι κομμουνιστές ζητούσαν να επιστρέψει ο Μαντζουράνης στον Πάρνωνα, με το πρόσχημα ότι καταγόταν από εκεί και γνώριζε την περιοχή. Αυτός αρνήθηκε φυσικά επειδή στον Πάρνωνα θα κινδύνευε σοβαρά αφού θα ήταν μόνος με τους ελασίτες. Μετά ζητούσαν να τον περάσουν από λαϊκό δικαστήριο επειδή ήταν συνεργάτης του ταγματάρχη Πέτρου Μαρινάκου τον οποίο οι ίδιοι είχαν εκτελέσει ως προδότη, χωρίς αποδείξεις βέβαια.. Με παρέμβαση του Ταβερναράκη και του Χάρρινγκτον οι κομμουνιστές υποχώρησαν και το θέμα έκλεισε.
 Η κατάσταση στο Δυρράχι παρέμενε ηλεκτρισμένη. Πολλοί αξιωματικοί του Ε.Σ απεχώρησαν απ΄το Δυρράχι, καθώς διαφωνούσαν με το σύμφωνο που υπεγράφη με τον ΕΛΑΣ. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο  ανθυπολοχαγός Ιωάννης Κοσιώρης στου οποίου το τμήμα εντάχθηκε ο Μαντζουράνης. Στις 29/09/1943 το τμήμα Ε.Σ του Κοσιώρη απεχώρησε απ΄το Δυρράχι και κινήθηκε προς την Γορτυνία.

 Εντωμεταξύ οι ελασίτες αντιλήφθηκαν ότι υπήρχαν τμήματα του Ε.Σ που δεν ήταν διατεθειμένοι να υποταχθούν στον ΕΛΑΣ. Έτσι κινήθηκαν εναντίον τους. Στα πλαίσια αυτών των κινήσεων έστησαν ενέδρα στο τμήμα του Κοσιώρη στις 17/10/1943 στο χωριό Μεθύδριο, όπου τραυματίστηκε ο Μαντζουράνης και ο ανθυπολοχαγός Μουτζούρης. Ο δεύτερος συνελήφθη απ΄την ΟΠΛΑ μερικές μέρες αργότερα και εκτελέστηκε στις 21 Οκτωβρίου.
 Ο Μαντζουράνης συνελήφθη επίσης, αλλά χάρη στην πλαστή ταυτότητα που διέθετε γλίτωσε τα χειρότερα. Οι ελασίτες τον είχαν υπό κράτηση αλλά κατάφερε να δραπετεύσει και διέφυγε στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στην Μέση Ανατολή και εντάχτηκε στον Ιερό Λόχο με τον οποίο έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις, κυρίως στα νησιά του Αιγαίου το 1944-5.
Μεταπολεμικά ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου Ριμινιτών-Ιερολοχιτών


 Πηγές:
 "Το χρονικό της εθνικής αντιστάσεως Πελοποννήσου 1941-1945" του Ιωάννη Κοσιώρη
 "Εθνική Αντίστασις 1941-1945" του Κοσμά Αντωνόπουλου

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Μαρτυρίες για τον Κισά Μπατζάκ


 Ο συγγραφέας Γιώργος Ξανθόπουλος στο έργο του "Κισά Μπατζάκ ο Τραντέλλενας της Μακεδονίας, Βελουχιώτης ο Σταρ της Ρούμελης", παραθέτει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες, και άγνωστες μέχρι σήμερα, μαρτυρίες για τον οπλαρχηγό του Κούκου και αρχηγό του Εθνικού Ελληνικού Στρατού Κισά Μπατζάκ.

 Ο Δημήτρης Ποιμενίδης, του οποίου ο αδελφός Γιώργος ήταν στην ΕΠΟΝ και σκοτώθηκε στην πρώτη επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του Κούκου (σελ.62) τον Νοέμβριο του 1943 (βλ.εδώ) λέει:
  "Για τον Κισά Μπατζάκ δεν πρόκειται να βρεις άνθρωπο να πει κακή κουβέντα. Έσωσε ένα σωρό ανθρώπους. Δεν έκανε ούτε ένα έγκλημα στην ζωή του. Ήταν μεγάλος ανθρωπιστής."
 (σελ.143)

 Ο ελασίτης Λάζαρος Μπουροτζόγλου λέει σε συνέντευξη του με τον συγγραφέα (σελ.143):
 "- Η γνώμη σου για τον Κισά Μπατζάκ;
  - Ο Κισά Μπατζάκ έσωσε ανθρώπους.
  - Πόσους; Πολλούς;
  - Τι πολλούς, πάρα πολλούς.
  - Σκότωσε ποτέ αιχμάλωτο;
  - Αυτός; Ποτέ! Αυτό που έγινε κάποτε στον Κούκο, που σκοτώσανε δύο ανθρώπους, ο Κισά Μπατζάκ έλειπε στην Θεσσαλονίκη. Αν ήταν στον Κούκο, δεν θα τους άφηνε να τους σκοτώσουν."

 Παρακάτω συνεχίζει ο ίδιος:
 " Θα σου πω και κάτι ακόμα, επειδή ήμουνα στην μάχη του Κιλκίς. Αν ο Κισά Μπατζάκ πιανόταν αιχμάλωτος (σ.σ: ο Κισά Μπατζάκ αυτοκτόνησε όταν πλέον η μάχη είχε κριθεί), κανείς δεν θα τον πείραζε. Ξέραμε πόσους δικούς μας έσωσε και τον εκτιμούσαμε. Αυτό μου το είπε ο άνθρωπος που τον βρήκε νεκρό και μάλιστα πήρε το πιστόλι του για ενθύμιο."


 Ο Παπουτσίδης, επονίτης που αργότερα πήγε εξορία στην Μακρόνησο, σε συνάντησή του με τον συγγραφέα είπε (σελ.144):
 "- Κύριε Παπουτσίδη, σαν παλιός επονίτης και αργότερα μακρονησιώτης, πες μου τίμια. Είδες ή άκουσες ποτέ αν ο Κισά Μπατζάκ σκότωσε έστω και έναν αιχμάλωτο ή έκαψε κανένα χωριό ή έστω και ένα σπίτι;
 - Όχι, ποτέ!!"

 Ο πρώην δήμαρχος Κατερίνης Μενέλαος Τερζόπουλος, συγγενής βουλευτή του ΠΑΣΟΚ είπε (σελ.141):
 "Ο Κισά Μπατζάκ έσωσε τον πατέρα μου από το εκτελεστικό απόσπασμα του Λόχερ. Ήταν με άλλους 101 Κατερινιώτες κρατούμενος στου Παύλου Μελά (σ.σ: το στρατόπεδο "Παύλος Μελάς" ήταν χώρος κράτησης στην Θεσσαλονίκη). Όταν μάθαμε τον μεγάλο κίνδυνο τρέξαμε στον Αλβανό Ριζά που ήταν γείτονας μας και συγχρόνως συγχωριανός του Κισά Μπατζάκ. Ο Ριζά ενημέρωσε τον Κισά Μπατζάκ κι αυτός αμέσως πήγε στον Λόχερ. Γυρνώντας μας είπε ότι ο Λόχερ ζητάει 250 λίρες. Καταφέραμε να τις μαζέψουμε και πήγαμε να του τις δώσουμε.
Τότε ο Κισά Μπατζάκ μας είπε: "Εγώ στα χέρια μου δεν τις πιάνω, να έρθει κάποιος μαζί μου να τις κρατάει αυτός και να τις δώσει ο ίδιος."
 Αν και ήμουν μικρός, πήρα τις λίρες και πήγα μαζί του και τις έδωσα στον Λόχερ. Ο πατέρας μου σώθηκε και ο Κισά Μπατζάκ, όταν τον ρώτησα σ'αυτόν τι οφείλουμε, απλώς με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε ότι τον προσβάλλω."


 Αυτές οι πολύ κατατοπιστικές μαρτυρίες από ειλικρινείς ανθρώπους της αντίπερα όχθης δείχνουν ότι το κομμουνιστικό υβρεολόγιο κατά του Κισά Μπατζάκ δεν στέκει. 

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Βαλτέτσι 1944. Το χρονικό μιας ακόμη κομμουνιστικής θηριωδίας - μέρος γ'



Οι ελασίτες μαζεύονταν στο χωριό Βάγγου Μεγαλουπόλεως, περίπου 12 χλμ απ΄το Βαλτέτσι. Συντονιστής της επίθεσης ήταν ο Βελουχιώτης. Κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ που θα συμμετείχαν στην επιχείρηση ήταν το 6ο και το 12ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Το σύνολο των ελασιτών υπολογιζόταν σε 2.500. Η δύναμη πυρός ήταν συντριπτικά υπέρ του ΕΛΑΣ με δεδομένη και την αποχώρηση του πιο αξιόμαχου τμήματος του λόχου ασφαλείας απ΄το Βαλτέτσι, και τον ελαφρύ οπλισμό των εναπομείναντων Βαλτετσιωτών οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ήταν ιδιαίτερα μάχιμοι. 
Αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη κατάλληλων οχυρωματικών έργων και το άρτιο δίκτυο κατασκοπείας των κομμουνιστών καθιστούσαν την επιχείρηση πραγματικό περίπατο για τον ΕΛΑΣ.
  
Η επίθεση εκδηλώθηκε γύρω στις 4 το πρωί της 15ης Ιουνίου 1944. Οι Βαλτετσιώτες παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό τους (απόρροια της έλλειψης οργανωμένου σχεδίου αμύνης) αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν. Ενδεικτικό είναι ότι δεν είχαν προνοήσει να έχουν ένα αποτελεσματικό τρόπο επικοινωνίας με την Τρίπολη. Το μοναδικό τηλέφωνο του χωριού δεν λειτουργούσε, αν και είχαν φωτοβολίδες εντούτοις δεν είχαν ειδικό πιστόλι για ρίψη φωτοβολίδων, ενώ δεν είχαν ούτε καν ασύρματο. Ελλείψεις αδιανόητες για τις οποίες ευθύνονταν κυρίως οι αξιωματικοί της διοίκησης του λόχου. Έτσι το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να στείλουν 3 αγγελιοφόρους στην Τρίπολη για να ενημερώσουν το Β΄Αρχηγείο Χωροφυλακής στο οποίο υπάγονταν. Δυστυχώς όμως ο χρόνος ήταν πολύ λίγος και οι ενισχύσεις έφτασαν αργά.
  
Κατά την διάρκεια της μάχης, οι αμυνόμενοι βρέθηκαν γρήγορα χωρίς ηγεσία αφού ο εκτελών χρέη διοικητή του λόχου ανθυπολοχαγός Φουφόπουλος (αφού ο λοχαγός Αριστομενόπουλος είχε πάει στην αποστολή στον Ταϋγετο) σκοτώθηκε, και οι ελασίτες κατάφεραν να μπουν σχετικά γρήγορα στο χωριό. Στην μάντρα της εκκλησίας του χωριού και στο σχολείο ήταν η πιο πεισματική αντίσταση των αμυνομένων. Μετά την αναμενόμενη κατάρρευση και των τελευταίων θυλάκων αντίστασης, άρχισαν οι συλλήψεις αμάχων οι πυρπολήσεις σπιτιών (πάνω από 30 κάηκαν) και η άνευ προηγουμένου λεηλασία του χωριού. Γίνανε πολλές εν ψυχρώ εκτελέσεις και σφαγές αόπλων, τραυματιών και αιχμαλώτων αντρών και γυναικών.
Κατά την αποχώρησή τους οι ελασίτες, εκτός από τα πολυάριθμα λάφυρα που τα είχαν φορτώσει σε ζώα,  πήραν μαζί τους και περίπου 140 αιχμαλώτους εκ των οποίων μόνο 20 ήταν άντρες του λόχου ασφαλείας και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα. 
 Περίπου 20-30 εκ των αιχμαλώτων κατάφεραν και διέφυγαν όταν οι αποχωρούντες ελασίτες δέχτηκαν πυρά από ταγματασφαλίτες που είχαν καταφτάσει απ΄την Τρίπολη. Οι ελασίτες που δεν είχαν προνοήσει να έχουν οπισθοφυλακή αιφνιδιάστηκαν και μες στην αναστάτωση μπόρεσαν και διέφυγαν κάποιοι αιχμάλωτοι.Οι περισσότεροι όμως μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα του ΕΛΑΣ (Στρέμνιτσα, Δημητσάνα κ.α.).  Οι 48 από αυτούς εκτελέστηκαν ή σφαγιάστηκαν, και οι υπόλοιποι υπέμειναν σκληρά βασανιστήρια. Το νεαρότερο θύμα ήταν ένα κορίτσι 11 ετών που εκτελέστηκε στον Φενεό.


 Στην κυρίως μάχη σκοτώθηκαν 43 Βαλτετσιώτες, μάχιμοι και άμαχοι. Οι 36 την μέρα της μάχης και άλλοι 7 βαριά τραυματίες εξέπνευσαν μερικές μέρες μετά στο νοσοκομείο της Τρίπολης. Σύμφωνα με την αριστερή ιστοριογραφία οι απώλειες του ΕΛΑΣ στο Βαλτέτσι ήταν 20 νεκροί και 30 τραυματίες. Πιθανότατα ήταν μεγαλύτερες. Στο Βαλτέτσι σκοτώθηκε και ο επιτελάρχης του Βελουχιώτη ταγματάρχης Παντελάκης. Υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι ο Παντελάκης εκτελέστηκε πισώπλατα από εντεταλμένο του Βελουχιώτη γιατί είχε πέσει σε δυσμένεια.
 Όπως και να χει όμως, ο ΕΛΑΣ δεν πλήρωσε μικρό τίμημα στην ληστρική επίθεσή κατά του Βαλτετσίου. Απέναντι του είχε ελάχιστους, μη-οχυρωμένους, πλημμελώς εξοπλισμένους και όχι πρώτης διαλογής αμυνόμενους. Παρ’ολ’αυτά οι απώλειές του δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες. Αυτό δείχνει ότι αν οι Βαλτετσιώτες και η διοίκηση του λόχου έκαναν αυτά που έπρεπε (οι σοβαρές παραλείψεις τους αναφέρονται και σε αυτήν την ανάρτηση και στο β' μέρος), τότε πιθανότατα ο ΕΛΑΣ να αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα στο Βαλτέτσι. 
 Με τα "αν" όμως δεν γράφεται ιστορία.
  
Γενικώς οι αριστεροί ιστοριογράφοι δεν πολυαναφέρονται στα γεγονότα του Βαλτετσίου. Ενδεικτικό είναι ότι ο Βαζαίος, διοικητής του 6ου συντάγματος του ΕΛΑΣ που συμμετείχε στην επίθεση, δεν κάνει την παραμικρή νύξη στο Βαλτέτσι στο βιβλίο του "Τα άγνωστα παρασκήνια της εθνικής αντιστάσεως στην Πελοπόννησο". Ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα... Άλλοι πιο έντιμοι, όπως ο Νίκας στο βιβλίο του "Ο Άρης στον Μοριά" παραδέχεται ότι ο Βελουχιώτης φέρει ακέραια την ευθύνη για τα γεγονότα του Βαλτετσίου.
  
 Ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ακριβώς έναν χρόνο μετά το έγκλημα του Βαλτετσίου, στις 15 Ιουνίου 1945, ο φυσικός και ηθικός αυτουργός του εγκλήματος Άρης Βελουχιώτης βρήκε το τέλος που του άξιζε. Το δυστύχημα ήταν ότι στο μεταξύ είχε πνίξει στο αίμα και άλλες περιοχές του Μωριά…


 Τα στοιχεία για τις αναρτήσεις σχετικά με το Βαλτέτσι, προέρχονται απ΄το βιβλίο "Βαλτέτσι 1944" του Κώστα Σαραντόπουλου. Ο συγγραφέας ήταν τότε μικρό παιδί και έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα, στα οποία έχασε πατέρα και αδελφό. Τόσο η εκ μέρους του περιγραφή όσο και οι μαρτυρίες άλλων που παραθέτει είναι πράγματι συγκλονιστικές.
Πολλοί μπορεί να ισχυριστούν ότι λόγω των οδυνηρών εμπειριών του, δεν ήταν και τόσο αμερόληπτος όσον αφορά την καταγραφή των γεγονότων. Αυτό όμως δεν λέει κάτι. Στην τελική τόσοι και τόσοι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ έχουν γράψει ιστορικά βιβλία για την εποχή εκείνη, και τα γραπτά τους λαμβάνονται σοβάρα υπόψη. Αυτοί ήταν περισσότερο αμερόληπτοι; Όχι βέβαια...
 Το γεγονός παραμένει πως το βιβλίο του Σαραντόπουλου είναι η πληρέστερη πηγή για τα γεγονότα του Βαλτετσίου.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

11/01/1944: Ο βομβαρδισμός του Πειραιά από τους “συμμάχους” με 6000 Έλληνες νεκρούς

Το μεσημέρι της 11ης Ιανουαρίου του 1944, λαμβάνει χώρα ένα ακόμη γεγονός, το οποίο και καταδεικνύει τα πραγματικά αισθήματα εκείνων τους οποίους το κοινοβουλευτικό καθεστώς θεωρεί συμμάχους της Πατρίδος μας, απέναντι στον Ελληνικό Λαό. Η Ελλάς της περιόδου εκείνης, πάμφτωχη, υπομένει την γερμανική κατοχή. Η πείνα θερίζει τους πληθυσμούς ιδιαιτέρως των αστικών περιοχών, ενώ άπαντες αναμένουν την τελική έκβαση του Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος μαίνεται, και του οποίου η εξέλιξη γέρνει πλέον προς το μέρος των συμμαχικών δυνάμεων. Στη περιοχή του Πειραιά, ο γερμανικός στρατός διατηρεί εγκαταστάσεις στο Ναύσταθμο, το αεροδρόμιο και τα Ναυπηγεία του Περάματος, εγκαταστάσεις που δύνανται να θεωρηθούν στρατιωτικοί στόχοι. Ένα συμμαχικό σμήνος, βρετανικών και αμερικανικών αεροσκαφών, ξεκινά την επιχείρησή του, της οποίας στόχος, υποτίθεται πως είναι οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης 11 Ιανουαρίου 1944 και για τρεις περίπου ώρες, βρίσκονται πάνω από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Ο βομβαρδισμός αρχίζει και μαζί του και το μαρτύριο του Ελληνικού Λαού.
Ο πρώην πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, έγραψε: ''Στις 11 Ιανουαρίου του 1944 βομβαρδίστηκε από συμμαχικά αεροπλάνα ο Πειραιάς και οι γύρω συνοικισμοί, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 1.000 και να τραυματιστούν ακόμη περισσότεροι Έλληνες. Στο λιμάνι προξενήθηκαν ελάχιστες ζημιές και την άλλη μέρα σε ομιλία του από το ραδιοσταθμό των Αθηνών ο πατέρας μου (ο πρωθυπουργός επί κατοχής Ιωάννης Ράλλης) καταδίκασε την πρωτοφανή σε αγριότητα επιδρομή. Για την ενέργεια αυτή των συμμαχικών αεροπλάνων διαμαρτυρήθηκε έντονα, χαρακτηρίζοντας την «πρωτάκουστο κακούργημα». Τις φράσεις αυτές ο σταθμός του Καΐρου τις θεώρησε προδοτικές και την ίδια γνώμη είχαν και οι δικαστές που καταδίκασαν τον πατέρα μου. Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, αντί να εκφράσει τη λύπη της για την άστοχη ενέργεια που προκάλεσε τόσα θύματα, επιτέθηκε εναντίον του πάτερα μου ανακοινώνοντας ταυτόχρονα ότι η επιχείρηση ήταν επιτυχής''.

Ο μαθητής τότε, Ιάκωβος Βαγιάκης, μάρτυρας του συμμαχικού βομβαρδισμού, αναφέρει: ''Το πιο τραγικό περιστατικό όμως ήταν η κατάρρευση του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρίας που βρισκόταν στην τότε οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου και σήμερα Ηρώων Πολυτεχνείου, μεταξύ των οδών Καραολή - Δημητρίου και Ελ. Βενιζέλου. Στο υπόγειό του υπήρχε οργανωμένο καταφύγιο όπου κατέφυγαν μεταξύ των άλλων και όλες οι μαθήτριες, μαζί με τις δασκάλες τους, της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής Θηλέων του Δήμου Πειραιά (στεγαζόταν εκεί που σήμερα είναι το Δημαρχείο). Το κτίριο κατέρρευσε, το καταφύγιο άντεξε αλλά θάφτηκε κάτω από τα χαλάσματα των επάνω ορόφων, με αποτέλεσμα να θαφτούν ζωντανοί όλοι όσοι υπήρχαν στο καταφύγιο. Αμέσως μετά τον βομβαρδισμό, γερμανικά στρατιωτικά τμήματα άρχισαν την προσπάθεια απομάκρυνσης των ερειπίων, ώστε να ελευθερωθούν οι εγκλωβισμένοι. Ήταν σούρουπο σχεδόν της ίδιας ημέρας, όταν μαζί με τον φίλο μου, μακαρίτη σήμερα, Πέτρο Ρούσση θελήσαμε να δούμε από κοντά σε ποιά κατάσταση βρισκόταν η πόλη. Βαδίσαμε στην κεντρική οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου προς την πλατεία Κοραή (Δημοτικού Θεάτρου). Κρατήρες βομβών ήταν διάσπαρτοι στην πόλη. Πτώματα εξείχαν απ' αυτούς και ένα σωρό γκριμισμένα σπίτια ήταν γύρω μας. Θυμούμαι χαρακτηριστικά ότι στο πεζοδρόμιο έξω από το κατάστημα διαγωνίως απέναντι του Δημοτικού Θεάτρου υπήρχε ένας τεράστιος κρατήρας από το βάθος του οποίου εξείχε ολόκληρο γυναικείο πόδι με γοβάκι. Κολώνες ηλεκτρικού ήταν πεσμένες και καλώδιά τους ήταν διάσπαρτα εδώ και εκεί. Καταλήξαμε στην γωνία των οδών Ηρώων Πολυτεχνείου και Καραολή - Δημητρίου. Απ' εκεί βλέπαμε τις προσπάθειες των γερμανικών στρατιωτικών τμημάτων που με το φως προβολέων αυτοκινήτων προσπαθούσαν να αποσύρουν τα χαλάσματα από το καταφύγιο της Ηλεκτρικής. Συγχρόνως άλλα τμήματα περιφρουρούσαν τους γύρω χώρους ώστε να μην πλησιάσουν περίεργοι ή πλιατσικολόγοι. Όμως για κακή τύχη των εγκλωβισμένων σήμανε συναγερμός στις οκτώ για τον δεύτερο βομβαρδισμό. Μετά τους Αμερικανούς ήλθαν οι «σύμμαχοι» Άγγλοι. Ο επικεφαλής της προσπάθειας Γερμανός αξιωματικός σφύριξε, οι στρατιώτες συντάχθηκαν και απεχώρησαν. Όταν την επομένη κατάφεραν να απομακρύνουν τα ερείπια, τους βρήκαν όλους νεκρούς από ασφυξία.''.
Το Μεταπολιτευτικό Καθεστώς των ανθελλήνων της Αριστεράς και της Δεξιάς, σκοπίμως αποσιωπά το συγκεκριμένο έγκλημα των ''συμμάχων'' μας. Δεν ανταποκρίνεται βλέπετε, στη πολιτική ορθότητα την οποία έχει επιβάλλει η νομενκλατούρα του σιωνισμού, η οποία εξουσιάζει την Πατρίδα μας, μιας και το συγκεκριμένο έγκλημα δεν διεπράχθη από τους κακούς Γερμανούς, αλλά από τους καλούς συμμάχους. Δεν είναι λοιπόν κατά τους υποτακτικούς της βρετανικής και αμερικανικής επιρροής, ο βομβαρδισμός του Πειραιά, ένα έγκλημα του μεγέθους της σφαγής των Καλαβρύτων ή του Διστόμου. Είναι αδιανόητο για τους παραχαράκτες της Ιστορίας, να θέσουν στο ίδιο βάθρο απανθρωπιάς, τους ''πολιτισμένους'' Αμερικάνους και Βρετανούς, πλάι στα ''ανθρωπόμορφα κτήνη'', τους Γερμανούς.
Οι εκτιμήσεις για τα θύματα του εγκληματικού βομβαρδισμού Αμερικανών και Βρετανών, ποικίλουν. Μόνο στο ταφολόγιο του Δημοτικού Νεκροταφείου της Ανάστασης, υπάρχουν τα ονόματα 492 θυμάτων. Άγνωστος θα παραμένει ο αριθμός των νεκρών που ετάφησαν στο πρώτο και το τρίτο Νεκροταφείο Αθηνών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ετάφησαν δίχως να δοθούν τα στοιχεία από τους συγγενείς τους, με σκοπό να διατηρήσουν στη κατοχή τους τα ατομικά δελτία τροφίμων, τα οποία ήταν απαραίτητα για τη διανομή του συσσιτίου. Υπολογίζεται πως οι νεκροί του συμμαχικού εγκλήματος ανήλθαν σε 5.500 Έλληνες και 8 Γερμανούς στρατιώτες. Πλήθη εξαθλιωμένων Ελλήνων, οι οποίοι έχασαν τα λίγα υπάρχοντά τους από τον βομβαρδισμό, άρχισαν να μετακινούνται μαζικά προς την Αθήνα, η οποία χαρακτηρίστηκε ''ανοχύρωτη πόλη''. Αξίζει να σημειωθεί οτι από τον βομβαρδισμό, δεν επλήγη κάποιος αξιόλογος γερμανικός στρατιωτικός στόχος. Αντιθέτως, επλήγη το λιμάνι και τα κτίσματα κατά μήκος αυτού, καθώς και το κέντρο του Πειραιά, εργατικές συνοικίες και εκκλησίες. Οι υλικές καταστροφές σε υποδομές ήσαν τεράστιες. Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν στην περιοχή η οποία εκτείνεται από το Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι την οδό Κολοκοτρώνη, πίσω από το θέατρο. Καταστράφηκαν επίσης τα δίκτυα ηλεκτροδότησης και τηλεφώνου, το δίκτυο νερού και οι υποδομές των συγκοινωνιών.
Οι σύμμαχοι υποστήριξαν πως η επιχείρηση ήταν επιτυχής. Και ήταν πράγματι ''επιτυχής'', μιας και αποδεικνύεται ότι η καταστροφή και τα θύματα, ήταν εκείνα τα οποία επεδίωκαν να πετύχουν. Η τακτική αυτή, εφαρμόστηκε άλλωστε και σε άλλους μαζικούς βομβαρδισμούς, όπως εκείνο του Βόλου, της Χίου και της Ζακύνθου, όπου τα θύματα ήταν πάλι αθώοι από τον άμαχο ελληνικό πληθυσμό. Στη περίπτωση της Χίου δε, στόχος του συμμαχικού βομβαρδισμού υπήρξε το λιμάνι, την ώρα που αυτό ήταν κατάμεστο από γυναικόπαιδα, λόγω του ξεφορτώματος προμηθειών και τροφίμων από το σουηδικό πλοίο ''Βίριλ'', του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Αντίθετα προς τη λήθη την οποία επέβαλε το μεταπολιτευτικό Καθεστώς της υποτέλειας στον αμερικανοσιωνιστικό παγκόσμιο αφέντη, εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές, δεν ξεχνούμε τις χιλιάδες των αθώων νεκρών συμπατριωτών μας, οι οποίοι δολοφονήθηκαν από εκείνους, οι οποίοι παρουσιάζονται σήμερα ως οι θεματοφύλακες του ανθρωπισμού. Ο συμμαχικός βομβαρδισμός της 11ης Ιανουαρίου του 1944, θα παραμείνει ένα καλά φυλαγμένο δημοκρατικό έγκλημα, μέχρι τη μέρα εκείνη που το Φως της Αλήθειας θα λάμψει, φωτίζοντας τη θυσία 5.500 ελληνικών ψυχών!

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Βαλτέτσι 1944. Το χρονικό μιας ακόμη κομμουνιστικής θηριωδίας - μέρος β'



Με την παραλαβή των όπλων ξεκίνησε και η συγκρότηση του τοπικού Λόχου Ασφαλείας που υπαγόταν φυσικά στο Β’ Αρχηγείο της Χωροφυλακής που είχε διοικητή τον Παπαδόγκωνα και έδρα την Τρίπολη. Σε αυτό υπάγονταν τα Τάγματα Ασφαλείας της Αρκαδίας, της Λακωνίας και της Μεσσηνίας.
 Αν και κατέφτασαν στο Βαλτέτσι αξιωματικοί με σκοπό την καλύτερη στρατιωτική οργάνωση του χωριού, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά. Δεν έγιναν τα απαραίτητα οχυρωματικά έργα, δεν εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα οι άπειροι νέοι του χωριού και γενικότερα δεν υπήρξε οργανώμενο σχέδιο αμύνης ενόψει της επικείμενης ελασίτικης επίθεσης. Οι Βαλτετσιώτες πίστευαν ότι αρκούσαν οι καραμπίνες που είχαν πάρει και οι εξαιρετικές σκοπευτικές ικανότητες τους. Επίσης, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις σχέσεις τους με κοντινά χωριά προκειμένου να φτιάξουν ένα δίκτυο πληροφοριών σχετικά με τις κινήσεις των ανταρτών, και γενικότερα δεν αντιμετώπισαν αυτήν την πολύ επικίνδυνη κατάσταση με σοβαρότητα.

Αρκετοί άνθρωποι από κοντινά χωριά που ήταν αντίθετοι προς το ΕΑΜ κατέφυγαν στο Βαλτέτσι για προστασία. Ένα από τα χωριά αυτά ήταν η Αραχαμήτα. Και εκεί υπήρχαν προβλήματα με την τοπική επιτροπή του ΕΑΜ, με την διαφορά ότι το χωριό ήταν διαιρεμένο υπέρ και κατά του ΕΑΜ. Οι κομμουνιστές είχαν συλλάβει και κάποιους  αντιφρονούντες κατοίκους και τους είχαν στείλει σε στρατόπεδα αιχμαλώτων που είχε ο ΕΛΑΣ στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές. Έτσι, κάποιοι Αραχαμηταίοι αποφάσισαν  να πάνε στο Βαλτέτσι και να καταταγούν στον εκεί Λόχο Ασφαλείας. Μετά την κατάταξή τους πήραν την άδεια απ΄τον διοικητή του λόχου λοχαγό Αριστομενόπουλο να πάνε στην Αραχαμήτα μαζί με άλλους οπλίτες για να πάρουν τις οικογένειές τους. Ενεργώντας πρωτοβουλιακά όμως δεν αρκέστηκαν σε αυτό αλλά φέρανε μαζί τους και  19 όμηρους συγχωριανούς τους που ήταν συμπαθούντες προς το ΕΑΜ. Αιτιολόγησαν την πράξη τους λέγοντας ότι το έκαναν για να μην πειράξουν οι κομμουνιστές αυτούς τους συγχωριανούς τους που κρατούσαν αιχμάλωτους σε στρατόπεδο.

 Η κίνηση αυτή, παρά το ότι ήταν αμυντικής φύσεως και στρατηγικά σωστή, ενόχλησε πολλούς και απ’τα δύο χωριά. Οι αξιωματικοί του λόχου είπαν ότι οι κρατούμενοι θα απελευθερωθούν όταν και το ΕΑΜ απελευθερώσει τους Αραχαμηταίους αιχμαλώτους  απ΄τα στρατόπεδά του. Ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο. Πάντως και σε αντίθεση με τις συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα αχιμαλώτων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, κανείς απ΄τους 19 κρατούμενους Αραχαμηταίους δεν έπαθε τίποτα κατά την παραμονή του στο Βαλτέτσι. Συγχρόνως επιτρεπόταν σε συγγενείς τους να έρχονται να τους βλέπουν απ΄την Αραχαμήτα και να τους φέρνουν τρόφιμα. Με τον τρόπο αυτό όμως δινόταν σε ευκαιρία σε εαμικούς Αραχαμηταίους με το πρόσχημα της επίσκεψης να κάνουν κατασκοπεία στο Βαλτέτσι και να πληροφορούν σχετικά τον ΕΛΑΣ. Αυτό ήταν μία ακόμη ένδειξη της επιπολαιότητας με την οποία αντιμετώπιζαν την κατάσταση οι Βαλτετσιώτες.
  
Ένα ακόμη μεγαλύτερο λάθος που μάλλον σημάδεψε και την τύχη του χωριού ήταν η διαταγή να μεταβεί σχεδόν ο μισός Λόχος Ασφαλείας του Βαλτετσίου σε αποστολή στον Ταϋγετο μαζί με άλλες μονάδες που υπάγονταν στο Β΄Αρχηγείο Χωροφυλακής. Ποτέ δεν έγινε γνωστό ποιος εξέδωσε αυτήν την παράλογη διαταγή. Παρά τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των Βαλτετσιωτών (που είχαν πάρει τα όπλα για να υπερασπιστούν το χωριό τους και όχι για να πάνε σε αποστολές χιλιόμετρα μακριά) στην αποστολή συμμετείχε το πλέον αξιόμαχο τμήμα του λόχου μαζί με 4 αξιωματικούς (μεταξύ αυτών και ο διοικητής του λόχου). Πήραν μαζί τους και τα δύο οπλοπολυβόλα. Πίσω έμειναν 67 καραμπίνες τις οποίες θα χρησιμοποιούσαν κατά κανόνα άντρες μεγάλης ηλικίας και άπειροι έφηβοι. Οι εμπειροπόλεμοι ήταν λίγοι.
  
Εντωμεταξύ, εκτός απ’την κατασκοπεία, οι κομμουνιστές είχαν εξαπολύσει έναν πόλεμο λάσπης κατά του Βαλτετσίου. Πέραν του ότι διόγκωσαν υπερβολικά το γεγονός με την σύλληψη των 19 Αραχαμηταίων, και προέβαιναν στην συνηθισμένη υβριστική φρασεολογία (γερμανόφιλοι, προδότες, κακούργοι, εγκληματίες κτλ) είχαν το θράσος να παραχαράξουν προκλητικά την ιστορία. 
 Σε έκτακτο ανακοινωθέν του ο Βελουχιώτης, που ηγήθηκε της επίθεσης στο χωριό, είχε το θράσος να γράψει ότι:  
"Όπως στο 1821 το Βαλτέτσι ήταν η εστία της αντιδραστικής ολιγαρχίας και είχε συμμαχήσει με τον Τούρκο δυνάστη…Ο Θ.Κολοκοτρώνης αναγκάστηκε και έδωσε την περίφημη μάχη του Βαλτετσίου όπου και συνέτριψε τους Τούρκους και τους προσκυνημένους Βαλτετσιώτες"
 
 Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Κολοκοτρώνης είχε άριστες σχέσεις με τους Βαλτετσιώτες και συνεργάστηκε αρμονικά μαζί τους κατά του Τούρκου δυνάστη. Η προσφορά του Βαλτετσίου στον αγώνα του ’21 και η εκτίμηση του Κολοκοτρώνη προς τους κατοίκους του είναι πράγματα πασίγνωστα.

 Αλλά φαίνεται ότι οι αριστεροί είχαν από τότε τάση προς το ψέμα και την παραποίηση της αλήθειας, εκμεταλλευόμενοι την αμάθεια των οπαδών τους.


 Μερικές μέρες μετά την αποχώρηση του πιο αξιόμαχου τμήματος του λόχου ασφαλείας για τον Ταϋγετο, έγινε και η επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του Βαλτετσίου με ότι επακολούθησε. 
 Αυτά θα το δούμε στην τρίτη και τελευταία σχετική ανάρτηση.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Βαλτέτσι 1944. Το χρονικό μιας ακόμη κομμουνιστικής θηριωδίας - μέρος α'



 Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε για τα αίσχη των κομμουνιστών στον Μελιγαλά, στους Γαργαλιάνους στον Κούκο Πιερίας, στον Βαθύλακκο Κοζάνης, στο Κιλκίς κ.α. Λίγοι όμως γνωρίζουν για την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του Βαλτετσίου στις 15/06/1944 απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
 Το Βαλτέτσι είναι χωριό της ορεινής Αρκαδίας, κοντά στην Τρίπολη, με μεγάλη ιστορία καθώς συνεισέφερε τα μέγιστα στο επιτυχές ξεκίνημα της Επανάστασης του ’21 στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοί του ασχολούνταν κυρίως με την κτηνοτροφία. Από πολιτικής άποψης, την προπολεμική περίοδο στο Βαλτέτσι υπήρχαν και βασιλόφρονες και βενιζελικοί. Ο κομμουνισμός δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ούτε στο Βαλτέτσι, ούτε στην Πελοπόννησο.

 Η περίοδος της Κατοχής ήταν δύσκολη για το Βαλτέτσι, όπως και για όλη την Ελλάδα. Στο χωριό δεν υπήρχε βέβαια κατοχικός στρατός, αλλά κάποια  επεισόδια  με Ιταλούς  που έκλεβαν ζώα ή προσέβαλαν τους ντόπιους ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.
Οκτώ Βαλτετσιώτες (τρεις εκ των οποίων ήταν επικηρυγμένοι απ΄τους Ιταλούς) είχαν ενταχθεί στην αντάρτικη ομάδα του Γρηγόρη Ματζουράνη που έδρασε στον Πάρνωνα προτού αυτοδιαλυθεί προσωρινά τον Ιούνιο του ’43 λόγω της κύκλωσής της από ισχυρότερες ιταλικές δυνάμεις. Από εκεί οι Βαλτετσιώτες πέρασαν στον Ταϋγετο όπου εντάχθηκαν στα ένοπλα τμήματα της αντιστασιακής οργάνωσης Ελληνικός Στρατός και ειδικότερα υπό την ηγεσία του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου.
  
 Οι κάτοικοι του Βαλτετσίου λόγω της κτηνοτροφικής τους ασχολίας μετακινούνταν αρκετά σε γειτονικά μέρη προκειμένου να βρουν κατάλληλα λιβάδια για τα ζώα τους. Πήγαιναν κυρίως στην Λακωνία και στην Αργολίδα. Αυτά που είδαν αλλά και άκουσαν απ΄τους ντόπιους για το καθεστώς που είχε επιβάλλει το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στις περιοχές που ήλεγχε τους έκαναν ακόμα πιο επιφυλακτικούς απέναντί του. Ούτε οι κομμουνιστές τους έβλεπαν με καλό μάτι επειδή τους θεωρούσαν αντιδραστικούς.

Παρ’ολ’αυτά οι κομμουνιστές προσπάθησαν να προσεταιριστούν το χωριό και να το οργανώσουν στο ΕΑΜ. Τελικώς κατόπιν ισχυρών πιέσεων στις 17/03/1944 σχηματίστηκε επιτροπή του ΕΑΜ στο Βαλτέτσι. Η επιτροπή δεν ήταν εκλεγμένη απ΄τους κατοίκους (η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ήταν εκτός του χωριού λόγω εργασιών) αλλά αυθαίρετα διορισμένη από τον απεσταλμένο του ΕΑΜ, Γκανά, που πήγε να πείσει τους Βαλτετσιώτες να οργανωθούν. Επίσης, απ΄το χωριό δεν είχαν περάσει ποτέ Γερμανοί ούτε το είχαν ενοχλήσει ποτέ. Αναμενόμενα, η επιτροπή του ΕΑΜ έπεσε σε αδράνεια και υπολειτουργούσε.
 Συγχρόνως, στελέχη του ΕΑΜ στην ευρύτερη περιοχή ενημέρωναν τους Βαλτετσιώτες ότι απαγορεύεται η μετακίνηση προς την Τρίπολη, και ότι για να πάνε ακόμα και σε κοντινά χωριά θα έπρεπε να παίρνουν σχετική άδεια. Αυτοί όμως οι περιορισμοί ήταν δυσβάστακτοι για τους Βαλτετσιώτες που εν πολλοίς επιβίωναν χάρη στο αλισβερίσι που έκαναν στην Τρίπολη. Έδιναν τα κτηνοτροφικά προϊόντα που παρήγαγαν και έπαιρναν άλλα είδη πρώτης ανάγκης που δεν είχαν.

 Αρχές Μαϊου επισκέφτηκε το χωριό ο Γιάννης Ρούσσος, σημαντικό στέλεχος του ΕΑΜ στην περιοχή. Ήταν πιο φορτικός απ΄τον Γκανά. Όρισε και αυτός επιτροπή του ΕΑΜ στο Βαλτέτσι, η οποία όμως και πάλι ατόνησε και έπεσε σε αδράνεια. Τις ίδιες περίπου μέρες ήρθε και εγκαταστάθηκε στο Βαλτέτσι ο Γατσόπουλος, σκληροπυρηνικός κομμουνιστής με σκοπό να παρακολουθεί την λειτουργία της εαμικής επιτροπής.
Τις μέρες εκείνες οι Γερμανοί συνέλαβαν 3 Βαλτετσιώτες που επέστρεφαν στο χωριό απ’τον Ερμιονίδα, κοντά στον Αχλαδόκαμπο. Είχε προηγηθεί το χτύπημα μιας γερμανικής περιπόλου απ΄τον ΕΛΑΣ και οι Γερμανοί ήταν εξοργισμένοι. Οι 3 συλληφθέντες ήταν έγκλειστοι στην Τρίπολη και όλοι φοβόντουσαν ότι οι Γερμανοί θα τους εκτελούσαν για αντίποινα. Οι γυναίκες των συλληφθέντων πηγαινοέρχονταν στην Τρίπολη και παρακαλούσαν τον νομάρχη και άλλους υπευθύνους να μεσολαβήσουν στους Γερμανούς για να τους αφήσουν ελεύθερους.

Ο Γατσόπουλος, που ουσιαστικά ήταν ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ στο χωριό, όχι μόνο δεν φάνηκε να ανησυχεί για την τύχη των συλληφθέντων αλλά επέμεινε στην αυστηρή τήρηση της απαγόρευσης –επί ποινή θανάτου- της μετακίνησης στην Τρίπολη, και γενικώς της απαγόρευσης των μετακινήσεων εκτός χωριού χωρίς την έγκριση του τοπικού υπευθύνου (δηλαδή του ίδιου), και στην υποχρεωτική στρατολόγηση 100 αντρών του χωριού για τον ΕΛΑΣ. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλη δυσαρέσκεια στο χωριό, οι καυγάδες με τον Γατσόπουλο ήταν συνεχείς και πολλοί άρχισαν να σκέφτονται την λύση της αυτοπροστασίας απέναντι στο ΕΑΜ με τον εξοπλισμό απ΄τα Τάγματα Ασφαλείας του Παπαδόγκωνα που είχαν έδρα την Τρίπολη. Υπέρ αυτής της επιλογής τάσσονταν και επιφανείς Βαλτετσιώτες που κατοικούσαν στην Τρίπολη.

 Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η διαταγή του Γατσόπουλου να εκτελέσουν δύο γυναίκες που είχαν παραβιάσει την απαγόρευση μετακίνησης στην Τρίπολη και είχαν πάει εκεί. Η μία είχε πάει για να δει ο γιατρός το μικρό βρέφος της, αφού είχε ζητήσει άδεια και δεν της είχε δοθεί, και η άλλη για να πάρει τρόφιμα. Η διαταγή φυσικά δεν εκτελέστηκε, αφού η τοπική εαμική επιτροπή υπολειτουργούσε και η αντίδραση των κατοίκων ήταν έντονη. Το κλίμα έγινε πολύ βαρύ για τον Γατσόπουλο που αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να φύγει απ΄το χωριό. Η εκδίωξη ενός εκπροσώπου του ΕΑΜ απ΄το Βαλτέτσι ήταν βαρύ πλήγμα για το γόητρο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και άκρως επικίνδυνο για την εξουσία του αν άλλα χωριά ακολουθούσαν την ίδια τακτική.
  
 Γνωρίζοντας για τις βιαιότητες των κομμουνιστών τόσο απέναντι στην οργάνωση Ε.Σ. όσο και απέναντι στους αντιφρονούντες στην Αργολίδα (κυρίως) και στην Λακωνία, οι κάτοικοι  κατάλαβαν πλέον ότι η βίαιη ρήξη με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν αναπόφευκτη. Έτσι στις 26/05/1944 αποφάσισαν να στείλουν 7 εκπροσώπους του χωριού στην Τρίπολη στον Παπαδόγκωνα προκειμένου να τους εξοπλίσει. Η απόφαση δεν ήταν ομόφωνη καθώς πολλοί διαφωνούσαν, αλλά τελικά αποφασίστηκε το χωριό να παραμείνει ενωμένο και να εξοπλιστεί. Η λογική τους ήταν: "Ή όλο το χωριό με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ή όλο το χωριό με τα Τάγματα Ασφαλείας. Δεν θα διαιρεθούμε!
 Μία νοοτροπία αρκετά χαρακτηριστική για πολλά χωριά  της ελληνικής επαρχίας στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

  Στην Τρίπολη ο Παπαδόγκωνας δέχτηκε τους 7 απεσταλμένους, αλλά αρχικά αρνήθηκε να τους εξοπλίσει με το αιτιολογικό ότι το Βαλτέτσι είναι απομονωμένο και δεν θα μπορέσει να τους ενισχύσει εγκαίρως σε περίπτωση ελασίτικης επίθεσης. Τελικά όμως κατόπιν πιέσεων απ’τους Βαλτετσιώτες της Τρίπολης ενέδωσε και αποφασίστηκε ο εξοπλισμός του χωριού. Την επόμενη μέρα, 27/05/1944, τα όπλα έφτασαν στο χωριό με φορτηγό. Ήταν περίπου 130 καραμπίνες, δύο οπλοπολυβόλα και πυρομαχικά.
 Μερικές μέρες μετά, γύρω στις αρχές Ιουνίου 1944 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά Γερμανοί στο χωριό. Ήταν δύο Γερμανοί σε ένα τεθωρακισμένο όχημα που στάθμευσε για λίγο στην πλατεία του χωριού. Χωρίς να μιλήσουν σε κανέναν, απεχώρησαν γρήγορα. Αυτή ήταν όλη και όλη η επαφή των Γερμανών με το Βαλτέτσι.



Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Και άλλα στοιχεία για την "εθνική προσφορά" των αριστερών στο μακεδονικό ζήτημα την περίοδο της Κατοχής


 Σε συνέχεια αυτής της ανάρτησης σχετικά με την στάση του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ όσον αφορά το μακεδονικό ζήτημα αξίζει να παρατεθούν τα παρακάτω:

 - Μες στο 1943 η επιτροπή του ΕΑΜ στο Άργος Ορεστικό βγάζει προκήρυξη που απευθυνόταν στους σλαβόφωνους. Σε αυτή μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής:

 "Μην λησμονάτε πως είστε Μακεδόνες και τίποτα άλλο, ένα έθνος που έσβησε εδώ και χίλια χρόνια κάτω από την βία των κατακτητών και καθε τόσο αλλάζετε αφέντη... Θυμηθείτε την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ) και τους αρχηγούς της, τους  ήρωες Ντέλτσεφ και Τσακαλάρωφ"

 Σημ: Η ΕΜΕΟ δεν είναι άλλη απ΄το γνωστό VMRO, το μετέπειτα εθνικιστικό κόμμα των Σκοπιανών, και οι Ντέλτσεφ και Τσακαλάροφ ήταν Βούλγαροι κήρυκες υπέρ της αυτονόμησης της Μακεδονίας...


 - Ο Λάζαρος Αδαμόπουλος, ένας απ΄τους κρατούμενους στην Ακροναυπλιά κομμουνιστές που αποφυλακίστηκαν απ΄τους Γερμανούς τον Ιούλιο του 1941 κατόπιν παρέμβασης της βουλγαρικής πρεσβείας σε έκθεσή του προς το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ αναφερόμενος στους Σλαβομακεδόνες έγραφε τα εξής:

 "Να επιδιώξουν μαζί με τα άλλα δύο -σέρβικο και βουλγάρικο- τμήματα να δημιουργήσουν την δική τους κυριαρχία για μία Σλαβομακεδονική Λαϊκή Δημοκρατία...
 Γιατί εμάς δεν μας αφήνουν ελεύθερους να οικοδομήσουμε τον δικό μας πολιτισμό και τα εθνικά μας ιδεώδη, αφού και μεις αποτελούμε κάτι το ξέχωρο, δεν είμαστε Έλληνες, είμαστε σλαβομακεδονική φυλή με διαφορετικά ιδεώδη"

 Ο Αδαμόπουλος δεν ήταν βέβαια κάποιος τυχαίος, αλλά ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ.


- Ένας άλλος απελευθερωθείς ακροναυπλιώτης το 1941 ήταν ο Ανδρέας Τσίπας. Με εντολή των στελεχών του ΚΚΕ έγινε -για λίγο καιρό- γ.γ του ΚΚΕ. Στην συνέχεια τον έπαψαν διότι ήταν μέθυσος και ασόβαρος. Το θέμα όμως είναι οι κομμουνιστές τον διόρισαν σαν γ.γ του κόμματός τους παρά το ότι εκείνος από την προπολεμική ακόμα περίοδο ήταν από τους βασικούς και σταθερούς υποστηρικτές της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Άλλωστε, μετα την αποπομπή του απ΄την θέση του γ.γ, συνελλήφθη απ΄τους Ιταλούς, απελευθερώθηκε κατόπιν παρέμβασης των Βουλγάρων και φυγαδεύτηκε στην Βουλγαρία. Επέστρεψε τον Ιούλιο του 1943, όπου του ανατέθηκε υπεύθυνη κομματική εργασία σε νοσοκομείο του ΕΛΑΣ στην ανταρτοκρατούμενη Ελλάδα.


 -Απ΄την Ακροναυπλιά είχε απελευθερωθεί τον Ιούλιο του 1941 και ο Λάζαρος Μποζίνης. Γνωστός βουλγαρόφιλος κομμουνιστής, του οποίου ο πατέρας είχε διωχθεί στο παρελθόν λόγω του φιλοβουλγαρισμού του. Μετά την αποφυλάκισή του, πήγε στην Μακεδονία όπου ανέπτυξε σχέσεις με ανθρώπους του Βούλγαρου αξιωματικού Κάλτσεφ που προπαγάνδιζε τις βουλγάρικες θέσεις για το μακεδονικό. Μετά εντάχθηκε στον ΣΝΟΦ.


- Γνωστός βουλγαρόφιλος κομμουνιστής ήταν και ο Μιχάλης Κεραμιτζής. Ήταν απ΄τους κομμουνιστές που διέφυγαν το 1941 στην Βουλγαρία, όπως ο Τσίπας. Εκεί ανέπτυξε επαφές με βουλγαρομακεδονικούς αλυτρωτικούς κύκλους. Επέστρεψε στην Ελλάδα υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και έγινε στέλεχος του ΣΝΟΦ και του ΕΛΑΣ. Το ΚΚΕ, προφανώς για να "επιβραβεύσει" την στάση του, στήριξε την υποψηφιότητά του στις εκλογές της ΠΕΕΑ, και φυσικά ο Κεραμιτζής εξελέγη εθνοσύμβουλος Καστοριάς.


 Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, ο κατάλογος με τα "έργα και τις ημέρες" των κομμουνιστών στην κατεχόμενη Μακεδονία είναι μακρύς, βαρύς και ασήκωτος...



Τα στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄τον α' τόμο του βραβευμένου απ'την Ακαδημία Αθηνών, έργου "Λεηλασία φρονημάτων" του Ιωάννη Κολλιόπουλου.