Κριτική σε άρθρο του αριστερού ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη

Σε αυτήν την διεύθυνση δημοσιεύτηκε σχετικά πρόσφατα ένα άρθρο του αριστερού ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη με τίτλο "Η ρήξη της Κατοχής: ΕΑΜ και Τάγματα Ασφαλείας".
 Ο Χαραλαμπίδης ανήκει στην νεότερη γενιά των αριστερών ιστορικών (όπως π.χ. ο Χανδρινός) που φιλοδοξούν να πάρουν την σκυτάλη απ΄τους προκατόχους τους. Προς το παρόν, δεν θα κάνουμε ευρύτερη κριτική στο συγγραφικό του έργο παρά μόνο θα αρκεστούμε σε κάποιες παρατηρήσεις στο προαναφερθέν άρθρο του.

 Αρχικά ο Χαραλαμπίδης προαπαθεί να εξηγήσει τους λόγους που το ΕΑΜ απέκτησε μεγάλη επιρροή στις προσφυγικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Παρά το ότι αποφεύγει να αναφέρει τα αθέμιτα, σύμφωνα με πολλές πηγές, μέσα που οι κομμουνιστές μετήλθαν για να ελέγξουν τα συσσίτια (των οποίων ο έλεγχος παρείχε σημαντικά πλεονεκτήματα στην οργάνωση που θα τον αποκτούσε) εντούτοις η συλλογιστική του έχει λογική βάση.

Στο τελευταίο τμήμα του άρθρου του όμως κάνει επιλεκτικές αναφορές στα ιστορικά γεγονότα.

Γράφει:
 "Πέρα από τον αγώνα για την επιβίωση, ακόμη μια από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν στη μαζική ένταξη των προσφύγων στο ΕΑΜ ήταν η στοχοποίηση των προσφυγικών συνοικιών από την τελευταία κυβέρνηση δωσιλόγων του Ιωάννη Ράλλη."

  Ισχυρίζεται ότι ο Ράλλης στοχοποίησε τους πρόσφυγες, και αυτό μοιραία οδήγησε τους τελευταίους στις τάξεις του ΕΑΜ. 
  Αποφεύγει βέβαια να εξηγήσει γιατί η κυβέρνηση Ράλλη έδρασε έτσι.
  Ξύπνησε ένα πρωί ο Ράλλης και στα καλά καθούμενα στράφηκε κατά των προσφύγων; 
 Ή μήπως είχε προηγούμενα μαζί τους και βρήκε την ευκαιρία να βγάλει τα απωθημένα του σε βάρος τους;
 Προφανώς όχι. Αυτά είναι αστεία πράματα.

 Απλά, η υπερεκπροσώπηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στις προσφυγικές γειτονιές (την οποία ο ίδιος ο Χραραλαμπίδης είχε εξηγήσει αρκετά ικανοποιητικά στην αρχή του άρθρου του) εκ των πραγμάτων καθιστούσε τις κατοχικές αρχές εξαιρετικά καχύποπτες απέναντι στους κατοίκων αυτών των περιοχών. 
Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν ότι ήταν πρόσφυγες. 
Το πρόβλημα ήταν ότι μεγάλο μέρος των προσφύγων ήταν φιλο-εαμικοί.
 Ο εχθρός δεν ήταν οι πρόσφυγες. Ο εχθρός ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δηλαδή το ΚΚΕ.


  Παρακάτω ο συγγραφέας  συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος:

"Η πολιτισμική γεωγραφία των μπλόκων, η οποία καταδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι προσφυγικές συνοικίες βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιΕΑΜικής δράσης των Σωμάτων Ασφαλείας, ώθησε τους κατοίκους τους, είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους εκδίκησης, σε μαζική ένταξη στις ΕΑΜικές οργανώσεις." 

 Και εδώ αποφεύγει να πεί τον λόγο που οι προσφυγικές συνοικίες βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιεαμικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας.
  Ο λόγος φυσικά ήταν ο φιλο-εαμικός προσανατολισμός σημαντικού ποσοστού των προσφύγων.
 Ο Χαραλαμπίδης απλά παραθέτει το γεγονός δίχως ερμηνεία, κάτι όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο (για να το πούμε κομψά) για ιστορικό.
 
 Στο τέλος ισχυρίζεται ότι μετά από αυτά τα μπλόκα πολλοί κάτοικοι των προσφυγικών περιοχών εντάχθηκαν στις εαμικές οργανώσεις είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους εκδίκησης.
 Αναμφίβολα πρόκειται περί λογικού ισχυρισμού.
 Την ταραγμένη κατοχική περίοδο, τα κριτήρια ένταξης στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο δεν ήταν αποκλειστικά πολιτικά ή πατριωτικά (με όποιον τρόπο τέλοσπάντων αντιλαμβανόταν ο καθένας την αγάπη προς την Πατρίδα) αλλά εν πολλοίς είχαν να κάνουν και με τα ζητήματα της προστασίας ή της εκδίκησης, ή ακόμα και του ξεκαθαρίσματος προσωπικών διαφορών.
  Αυτό φυσικά δεν ίσχυε μόνο για τους πληγέντες απ΄τα μπλόκα των κατοχικών αρχών που αντιδρούσαν εντασσόμενοι στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αλλά και για τους πληγέντες απ΄την δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ που με την σειρά τους αντιδρούσαν εντασσόμενοι στα Τάγματα Ασφαλείας κυρίως στην επαρχία.
 Είναι σίγουρο ότι τόσο οι μεν όσο και οι δε διατηρούσαν το δικαίωμα στην προστασία και στην εκδίκηση. Καλώς ή κακώς, έτσι είναι ο πόλεμος.
 Αυτό που δεν είναι καθόλου σίγουρο είναι το αν ο Χαραλαμπίδης και οι συν αυτώ αναγνωρίζουν το δικαίωμα της προστασίας και της εκδίκησης στα θύματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ...
 Δυστυχώς η αριστερά έχει αποδείξει κατ'επανάληψη ότι δεν σέβεται ούτε τα θύματα ούτε τους αγωνιστές της άλλης όχθης.
 Και όποιος δεν σέβεται τον εχθρό του, μοιραία δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του, και καταλήγει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας...

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος: Ο δεύτερος πρωθυπουργός της κατοχικής Ελλάδας

 

Διακεκριμένος ιατρός, θεμελιωτής της γυναικολογίας στην Ελλάδα, που έμεινε στην ιστορία κυρίως λόγω της συμμετοχής του στις κατοχικές κυβερνήσεις ως υπουργός και πρωθυπουργός.

Γεννήθηκε το 1878 στο Ναύπλιο και μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στο Μόναχο, όπου σπούδασε Ιατρική. Ειδικεύτηκε στη Μαιευτική - Γυναικολογία και μετά από μια σύντομη πανεπιστημιακή καριέρα στη Γερμανία επέστρεψε στην Αθήνα το 1910, όπου ίδρυσε ιδιωτικό μαιευτήριο. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος χειρουργός ιατρός. Αφυπηρέτησε το 1916, αλλά το 1922 επιστρατεύθηκε ξανά για να υπηρετήσει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Το 1922 αναγορεύτηκε καθηγητής της Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ανέλαβε διευθυντής της Γυναικολογικής Κλινικής του Αρεταίειου Νοσοκομείου. Τη διετία 1933 - 1935 διετέλεσε διευθυντής της Γυναικολογικής Κλινικής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και στη συνέχεια διευθυντής του Δημόσιου Μαιευτηρίου Αθηνών («Αλεξάνδρας»).
Διετέλεσε κοσμήτωρ της Ιατρικής Σχολής (1928 - 1929) και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1932 - 1933). Κατά τη διάρκεια της πρυτανείας του, η Ιατρική Σχολή απέκτησε πλήρες συγκρότημα πανεπιστημιακών νοσοκομείων, κλινικών και εργαστηρίων («Ιπποκράτειο», «Λαϊκό», «Κρατικό», «Ευαγγελισμός»), ενώ τέθηκαν οι θεμέλιοι λίθοι του Δημόσιου Μαιευτηρίου Αθηνών («Αλεξάνδρας») και του Οδοντιατρικού Σχολείου.
Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος ανέδειξε πολλούς νέους γιατρούς, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Έγραψε πλήθος μελετών στα ελληνικά και γερμανικά, πολλές από τις οποίες είχαν διεθνή απήχηση. Κλήθηκε από μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού (Παρισίων, Βερολίνου, Μονάχου, Λειψίας κ.ά.), για να εκθέσει τους χειρουργικούς του νεωτερισμούς και να πραγματοποιήσει εγχειρήσεις ενώπιον καθηγητών και φοιτητών.
 
Ως γερμανόφιλος επέλεξε να συνεργαστεί πολιτικά με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η γυναίκα του ήταν γερμανίδα και ανιψιά του στρατάρχη Λιστ, επικεφαλής των δυνάμεων της Βέρμαχτ, που επιτέθηκαν στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941.
 Από τις 30 Απριλίου έως τις 2 Δεκεμβρίου 1942, ο Λογοθετόπουλος διετέλεσε Υπουργός Παιδείας και Υγείας, καθώς και αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Τσολάκογλου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ίδρυσε τη δεύτερη Ιατρική Σχολή της χώρας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Μετά την παραίτηση του Τσολάκογλου, ο Λογοθετόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργός από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 έως τις 7 Απριλίου 1943. Η βραχύβια πρωθυπουργία του συνδέθηκε με τη λύση του επισιτιστικού προβλήματος των υπόδουλων Ελλήνων, αλλά και με τις μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες, εξαιτίας της πολιτικής επιστράτευσης εργατικού δυναμικού για τα εργοστάσια της Γερμανίας, η οποία τελικά ματαιώθηκε.
Ο Λογοθετόπουλος διαμαρτυρήθηκε πολλές φορές στους Γερμανούς, μάταια όμως, για την καταπιεστική πολιτική στη βουλγαροκρατούμενη ζώνη και τον περιορισμό των αυθαιρεσιών των δυνάμεων κατοχής. Στις 7 Απριλίου 1943 τον διαδέχτηκε ο βετεράνος πολιτικός Ιωάννης Ράλλης, γιος πρωθυπουργού (Δημήτριος Ράλλης) και πατέρας πρωθυπουργού (Γεώργιος Ράλλης).
Με τη γερμανική υποχώρηση τον Σεπτέμβριο του 1944 ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αναχώρησε στη Γερμανία. Μετά την απελευθέρωση καταδικάσθηκε ερήμην σε ισόβια δεσμά και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων (Μάιος 1945). Έπειτα από λίγο συνελήφθη από τις Αμερικανικές Δυνάμεις στη Γερμανία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Τον Φεβρουάριο του 1946 φυλακίστηκε και στις 3 Ιανουαρίου 1951 του απονεμήθηκε χάρη. Το 1948 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ιδού η αλήθεια», για να υπερασπισθεί τον εαυτό του και την πολιτική του. Στο βιβλίο του υπερτονίζει ότι εκδιώχθηκε από την πρωθυπουργία, λόγω της επικριτικής του στάσης προς τους κατακτητές.
Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος πέθανε στην Αθήνα στις 8 Ιουλίου 1961, σε πλήρη απαξίωση, παρά τη λαμπρή επιστημονική διαδρομή του.

ΠΗΓΗ (με κάποιες απαραίτητες αλλαγές που έγιναν από εμάς): http://www.sansimera.gr/biographies/271#ixzz2uG1TH7d0

Η λανθασμένη πολιτική τακτική των Ουκρανών εθνικιστών στα πρόσφατα γεγονότα

 Όλοι ξέρουμε ότι οι Ουκρανοί εθνικιστές αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της αντιπολίτευσης κατά του προέδρου Γιανουκόβιτς. Ιδιαίτερα στα επεισόδια των τελευταίων ημερών αποτελούν σαφέστατα το μαχικότερο τμήμα των αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Δεν νομίζουμε να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί δυτικόφιλοι φιλελεύθεροι που θα επιδείκνυαν τέτοιο μαχητικό πνεύμα. Γενικώς ο φιλελευθερισμός δεν συνάδει με τις πεζοδρομιακές συγκρούσεις, τουλάχιστον την σημερινή εποχή.

 Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι οι καθ'όλα μάχιμοι (άρα αξιέπαινοι στο συγκεκριμένο τομέα) Ουκρανοί εθνικιστές δεν διστάζουν να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης η οποία στο σύνολό της είναι -πλην των εθνικιστών- δυτικόφιλη.
 Είναι προφανές ότι ακολουθούν την λογική "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου".
 Οι Ουκρανοί εθνικιστές ως φανατικοί αντι-ρώσοι δεν έχουν πρόβλημα να συμμαχήσουν πρόσκαιρα (έτσι νομίζουμε τουλάχιστον) με τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους και όλοι από κοινού στρέφονται κατά της ρωσόφιλης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς.
 Το κακό όμως είναι με την στάση τους αυτή οι Ουκρανοί εθνικιστές εξυπηρετούν εμμέσως τα συμφέροντα των εβραιόδουλων δυτικών, Ευρωπαίων και Αμερικανών.
 Είναι ολοφάνερο ότι για τους Ουκρανούς εθνικιστές ο αντιρωσισμός είναι η πρώτη και κύρια προτεραιότητά τους, και δείχνουν να θέτουν σε δεύτερη μοίρα τον μεγαλύτερο εχθρό των λευκών λαών που είναι η σιωνιστική απειλή.
 Η εμπάθειά τους κατά των Ρώσων φαίνεται εμμέσως απ΄το παρακάτω απόσπασμα μιας ανακοίνωσής τους:
  "Συγκεκριμένα ο Δεξιός Τομέας πιστεύει ότι η εχθρότητα του παρελθόντος ανάμεσα σε Ουκρανούς και Πολωνούς, Ουκρανούς και Ούγγρους. Ουκρανούς και Ρουμάνους όπως επίσης και Ούγγρους και Ρουμάνους, πρέπει να αφεθεί πίσω." 

  Είναι πρόθυμοι να ξεπεράσουν την αντιπαλότητά τους με Πολωνούς, Ούγγρους και Ρουμάνους αλλά δεν κάνουν καμμία αναφορά στους Ρώσους. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αφήσουν πίσω τους την εχθρότητα του παρελθόντος που τους χωρίζει με τους Ρώσους.
Αυτό και μόνο καταδεικνύει την εμπάθειά τους με τον συγκεκριμένο λαό. Εμπάθεια που φτάνει στα όρια του σωβινισμού.
 Ενδεχομένως οι Ουκρανοί να έχουν κάθε δικαίωμα να τρέφουν εχθρικά αισθήματα για τους Ρώσους. Δεν έχουν υποφέρει και λίγα άλλωστε, με αποκορύφωμα την σταλινική τρομοκρατία επί ΕΣΣΔ. Όπως όμως είχε πει και κάποιος: "Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες ούτε αιώνιες έχθρες, παρά μόνο αιώνια συμφέροντα."
 Αυτήν την σωστή ρήση, οι Ουκρανοί εθνικιστές δείχνουν να την αγνοούν, με αποτέλεσμα ο αγώνας τους να αποκτά μονοδιάστατα αντιρωσικά σωβινιστικά χαρακτηριστικά και να τους οδηγεί κατευθείαν στο στόμα του λύκου, δηλαδή την Δύση και την Ε.Ε.

 Η δε τοποθέτησή τους:
 "Οι Ουκρανοί Εθνικιστές είναι αντίθετοι με την συνεργασία με την ΕΕ. Παρ΄όλα αυτά, υποστήριξαν τις διαδηλώσεις σαν μια ευκαιρία να ξεκινήσει η Εθνική Επανάσταση."
  είναι μάλλον αφελής.
 Πιθανή επιτυχία των κινητοποιήσεων της αντιπολίτευσης θα οδηγήσει την Ουκρανία στο άρμα της παρηκμασμένης σιωνιστοκρατούμενης Δύσης με τις γνωστές θλιβερές συνέπειες. Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένο ότι ο εθνικισμός αποτελεί το απόλυτο κακό για το δυτικό κατεστημένο, οι δυνατότητες των Ουκρανών εθνικιστών για την επιδιωκόμενη εθνική επανάσταση μοιραία θα μειωθούν αισθητά και οι ίδιοι θα βιώσουν άγριες διώξεις.


Αυτή η λανθασμένη σωβινιστική στάση των Ουκρανών εθνικιστών είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των βλαβερών συνεπειών της προσκόλλησης στις διαμάχες του παρελθόντος. Όταν το μίσος (δικαιολογήμενο ή μη, μικρή σημασία έχει) για έναν άλλο λευκό λαό σε οδηγεί στην αγκαλιά του απόλυτου εχθρού που απειλεί να εξαφανίσει όλα τα λευκά έθνη, τότε οι όποιες ιστορικές αντιπαλότητες πρέπει να τίθενται σε δεύτερη μοίρα. Ο εθνικισμός είναι μία δυναμική έννοια και όχι στατικό δόγμα όπως ο μαρξισμός, και πρέπει να επαναπροσδιορίζει τις πολιτικές του στοχεύσεις.

 Αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τους Ουκρανούς εθνικιστές αλλά για όλους τους Ευρωπαίους εθνικιστές, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων.
  Π.χ. αν στο κοντινό μέλλον είναι προς το συμφέρον της Πατρίδας μας μία πιο στενή συνεργασία με ένα αυθεντικό εθνικιστικό κίνημα μίας γειτονικής χώρας με την οποία σήμερα έχουμε κοινούς εχθρούς (βλ. ισλαμοποίηση), τότε οι αντιπαλότητες του παρελθόντος δεν θα πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα.

Οι ισχυρισμοί ενός αριστερού για την δολοφονία του Σαχίνη του ΜΑΒΗ περιλαμβάνουν πολλή λασπολογία σε βάρος του νεκρού και κανένα ίχνος μεταμέλειας

 Είχαμε αναδημοσιεύσει εδώ ένα άρθρο για την εκτέλεση του ηγέτη του ΜΑΒΗ Βασίλειου Σαχίνη απ΄τους κομμουνιστές. Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε από κάποιον μη-φιλικά προσκείμενο προς την αριστερά.
 Προς όφελος της ιστορικής έρευνας, καλό θα ήταν να παραθέσουμε και την αριστερή οπτική για την περίπτωση Σαχίνη ώστε οι ενδιαφερόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

 Μία πολύ χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο συγγραφέας Μενέλαος Δαλιάνης, γέννημα θρέμμα της Βορείου Ηπείρου και κομμουνιστής με ενεργό συμμετοχή στις τάξεις των Αλβανών κομμουνιστών ανταρτών. Η γραμμή του ΕΑΜ τότε ήταν ότι οι βορειοηπειρώτες έπρεπε να ενταχθούν στις γραμμές του αλβανικού ΕΑΜ (FNCL) και των παρτιζάνικων τμημάτων του.
 Στο βιβλίο του "Η εθνική αντίσταση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία (1940-1944)" αναφέρεται στην περίπτωση του Βασίλειου Σαχίνη στις σελ.99-100.

 Λέει λοιπόν ο Δαλιάνης:
 "Το κύρος του Β.Σαχίνη ήταν αναμφισβήτητο στην περιφέρεια του Αργυροκάστρου. Η δράση του, για την προστασία της Μειονότητας, για την εκμάθηση της ελληνικής μητρικής γλώσσας, για την προστασία της Ορθοδοξίας, για την καλλιέργεια των λαϊκών παραδόσεων, καθώς και για την ανάπτυξη καλών σχέσεων μεταξύ των δύο λαών υπήρξε σημαντική.
 Ο Β.Σαχίνης πρωτοστάτησε στην οργάνωση και καθοδήγηση της πανμειονοτικής σχολικής απεργίας του 1934-1935. Το καθεστώς του Ζώγκου τον συνέλαβε και τον εξόρισε στην Λέζα. Τον Οκτώβριο του 1940, στα πρόθυρα του ελληνοϊταλικού πολέμου, οι Ιταλοί φασίστες τον συνέλαβαν και μαζί με άλλους πατριώτες της Μειονότητας τους εξόρισαν στην Ιταλία."

 Και μετά από άλλα στοιχεία για τον Σαχίνη, τα οποία προσπερνάμε για να μην μακρυγορήσουμε, ο κομμουνιστής Δαλιάνης καταλήγει λέγοντας:
 "Αυτές τις πατριωτικές υπηρεσίες του Σαχίνη δεν μπορεί κανένας να τις υποτιμήσει".

 Όπως φαίνεται λοιπόν, ακόμα και ένας δηλωμένος κομμουνιστής επιβεβαιώνει την εθνική προσφορά του Βασίλειου Σαχίνη.


  Αμέσως παρακάτω όμως ο Δαλιάνης στρέφεται κατά του Σαχίνη:
 "Όμως στις νέες ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων, τόσο στην Αλβανία όσο και στην Ελλάδα, που προέκυψαν μετά την κατοχή και με την οργάνωση των νέων δυνάμεων κατά των κατακτητών, ο Β.Σαχίνης, παρά την πολιτική του εμπειρία, δεν μπόρεσε να προσανατολιστεί. Η κατοχύρωση των εθνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στο νέο συσχετισμό των δυνάμεων δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιείτο με την παλιά σοβινιστική νοοτροπία και με την τακτική των χρόνων 1914-1920. Ο Β.Σαχίνης και οι οπαδοί παρέμειναν σκλάβοι αυτής της αντίληψης..."

  Τον κατηγορεί ότι "δεν μπόρεσε να προσανατολιστεί" και ότι "παρέμεινε σκλάβος της σοβινιστικής αντίληψης".
 Αυτές οι ασαφείς "κατηγορίες" φυσικά αποσκοπούν στο να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων την δολοφονία του βορειοηπειρώτη Σαχίνη απ΄τους Αλβανούς κομμουνιστές.

 Για την δολοφονία του Σαχίνη γράφει ο Δαλιάνης:
 "Έχοντας περισσότερες ιδεολογικές και συγκυριακές συνδέσεις με το Μπαλ Κομπετάρ και αντιτιθέμενος ιδεολογικά με το FNCL, δηλαδή με το ΕΑΜ Αλβανίας, ο Β.Σαχίνης έπεσε θύμα της αντιπαλότητας και των διενέξεων μεταξύ των δύο αυτών οργανώσεων. Στις 17 Νοεμβρίου 1943 εκτελέστηκε, μαζί με άλλα στελέχη του Μπάλ Κομπετάρ, στο Αργυρόκαστρο."

 Εδώ πλέον οι διάφορες ασαφείς κατηγορίες περί "μη-προσανατολισμού" και "σοβινιστικών αντιλήψεων" δίνουν την θέση τους στην απροκάλυπτη συκοφαντία.
 Ο Δαλιάνης τον παρουσιάζει είτε συνεργαζόμενο με τους Αλβανούς εθνικιστές του Μπαλ Κομπετάρ είτε στέλεχος της εν λόγω οργάνωσης!!!!
Όμως -όπως είναι γνωστό και όπως και ο Δαλιάνης αναφέρει σε άλλα σημεία του βιβλίου του- το Μπαλ Κομπετάρ είχε εχθρικότατες διαθέσεις απέναντι στους βορειοηπειρώτες και βαρυνόταν με εγκλήματα σε βάρος τους. Συνεπώς ήταν απίθανο ένας βορειοηπειρώτης ηγέτης του ΜΑΒΗ και με αναγνωρισμένη εθνική προσφορά να συνεργαστεί μαζί τους.
 Άρα οι ισχυρισμοί του Δαλιάνη περί διασύνδεσης του Σαχίνη με το Μπαλ Κομπετάρ είναι άστοχοι και κινούνται στα όρια της λασπολογίας.


 Τα παραπάνω γραπτά του Δαλιάνη είναι ενδεικτικά της νοοτροπίας των κομμουνιστών.
 Παρά το ότι αναγνωρίζονται απ΄τον ίδιο οι πατριωτικές υπηρεσίες του Σαχίνη, πουθενά δεν αναφέρεται κάποια μεταμέλεια για την δολοφονία του, ούτε έστω κάποια νύξη παραδοχής κάποιου λάθους στον χειρισμό της περίπτωσής του. Πέραν της συκοφαντίας περί διασυνδέσεων του Σαχίνη με το Μπαλ Κομπετάρ, ο Δαλιάνης γράφει γενικώς και αορίστως ότι ο ηγέτης του ΜΑΒΗ έπεσε θύμα της αντιπαλότητας και των διενέξεων μεταξύ του FNCL και του Μπαλ Κομπετάρ!

Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πως οι αριστεροί όχι μόνο δεν μετανοιώνουν για τα εγκλήματά τους και δεν ζητάνε συγνώμη, αλλά αντιθέτως αρέσκονται στο να λασπολογούν σε βάρος των θυμάτων τους.

Όταν ο θάνατος του "τελευταίου μαυροσκούφη του Βελουχιώτη" γίνεται είδηση στα καθεστωτικά ΜΜΕ, τότε η αριστερά το'χει χάσει το παιχνίδι

 Χθες το πρωί έγινε γνωστό ότι απεβίωσε ο Γιάννης Οικονόμου, γνωστός και ως καπεταν-Γιαννούτσος, που ήταν ο τελευταίος επιζών απ΄τους μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη.
 Επί της παρούσης δεν θα κάνουμε κάποια ιδιαίτερη ιστορική αναφορά στο πρόσωπό του, αν και στο κοντινό μέλλον θα ασχολήθουμε λίγο διεξοδικότερα με τους μαυροσκούφηδες.

 Θα εστιάσουμε απλά στο γεγονός ότι ο θάνατός του έγινε είδηση στο σύνολο του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου της χώρας.
 Ενδεικτικά αναφέρουμε τις καθεστωτικές μνημονιακές εφημερίδες των ομίλων ΔΟΛ και Μπόμπολα:
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5087010/pethane-o-thrylikos-kapetan-giannoytsos-o-teleytaios-mayroskoyfhs-toy-arh-beloyxiwth/
 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63964533

 την πανταχού παρούσα Ελευθεροτυπία του καθεστωτικού ομίλου Τεγόπουλου:
  http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=415897
 και το εξίσου πανταχού παρών Πρώτο Θέμα του γνωστού κομιστή:
 http://www.protothema.gr/greece/article/353903/pethane-o-thrulikos-kapetan-giannoutsos-o-teleutaios-mauroskoufis-tou-ari-velouhioti/

 Στον καπετάν-Γιαννούτσο αναφέρθηκαν και ειδησεογραφικές ιστοσελίδες γνωστών μεγαλοδημοσιογράφων:
 http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=270348&catid=6
 http://www.newsbomb.gr/politikh/story/405443/kapetan-giannoytsos-efyge-o-teleytaios-mayroskoyfis-toy-veloyhioti

 Τελευταίο στην αναφορά μας, αλλά όχι έσχατο, το capital.gr:
 http://www.capital.gr/News.asp?id=1959743
  Αυτό και αν είναι ενδιαφέρον...  Μία ιστοσελίδα με την επωνυμία capital να αναφέρεται (διόλου αρνητικά) σε.. έναν μαυροσκούφη του Βελουχιώτη.
 
Υπάρχουν φυσικά δεκάδες ακόμα σχετικές αναφορές στον θάνατο του "καπετάν-Γιαννούτσου".

 Είναι όμως να απορεί κανείς.
 Από που και ως που ο θάνατος ενός άσημου πάλαι ποτέ μαυροσκούφη γίνεται είδηση;
 Τι έκανε δηλαδή αυτός που χρήζει αναφοράς; 
 Που πολέμησε; Ποιους πολέμησε; Πότε τους πολέμησε; Γιατί τους πολέμησε;
  Που έγκειται η ιστορική σπουδαιότητα του συγκεκριμένου προσώπου;
 Στα παραπάνω προφανή ερωτήματα κανένας απ΄τα παραπάνω αρθρογράφους που αναφέρονται στο θάνατό του δεν δίνει απαντήσεις, παρα μόνο κάποιοι εξ'αυτών αρκούνται σε ύμνους.

  Προφανώς, τα παραπάνω ΜΜΕ θεωρούν ότι απλά και μόνο η ιδιότητα του μαυροσκούφη αρκεί για να θεωρηθεί ο αποθανών ως σημαντικό ιστορικό πρόσωπο. 
 Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. 
 
 Εξυπακούεται ότι δεν υφίσταται σύγκριση με την μηδενική δημοσιότητα στον θάνατο π.χ. του τελευταίου εδεσίτη ή του τελευταίο χίτη ή του τελευταίου αντάρτη του 5/42.. 
 Άλλωστε όλοι αυτοί ήταν "στιγματισμένοι" ως "εχθροί του λαού".. 
 Ενώ οι μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη ήταν -σύμφωνα με το κατεστημένο- πρόσωπα χρήζοντα τιμών...

 
 Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι το δημοσιογραφικό και εκδοτικό κατεστημένο στην πολύπαθη Πατρίδα μας είναι βαθύτατα αριστερόστροφο, με υπερ-δεξιές τσέπες βεβαίως.
 Αυτό όμως είναι ένα άλυτο πρόβλημα για την αριστερά, διότι τέτοιες λεπτομέρειες δείχνουν ότι και η ίδια δεν είναι τίποτα άλλο παρά σάρκα απ΄την σάρκα του καθεστώτος.

Η εκτέλεση του ηγέτη του ΜΑΒΗ Βασίλειου Σαχίνη απ΄τους κομμουνιστές το 1943

Ο Βασίλειος Σαχίνης υπήρξε ένας διαχρονικός αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος, με αποκορύφωμα τον ηγετικό του ρόλο στο Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου, που οργανώθηκε μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Βόρειο Ήπειρο (1942-1943).

Ο εθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στη Δούβιανη το 1894. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο της Δούβιανης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πλησίον του πατέρα του και μπήκε στην Ρομβόρτειο Σχολή, όπου  διδάχτηκε και ξένες γλώσσες.

Το 1913 επιστρέφει οικογενειακώς στη Δούβιανη. 

Κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914 ήταν Γραμματέας της Αυτονόμου Ηπείρου. 

Αργότερα διορίζεται διδάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916.Μετά επιδόθηκε σε χρηματιστηριακές εργασίες συνεργαζόμενος με την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Ιταλικών και  Ελβετικών Τραπεζών, όπως και άλλων χωρών.

Από το 1920 μέχρι ο 1940 αποδεικνύεται ως φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του Νομού Αργυροκάστρου.

Το 1929, λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, φυλακίζεται στις φυλακές των Τιράνων.

Το 1933 για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων στο Αργυρόκαστρο ιδρύει την «Νέα Φιλική Εταιρεία», η οποία στέλνει υπόμνημα στην Κοινωνία των Εθνών. 

Συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στο Αλέσιο.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται  από τους Ιταλούς και φυλακίζεται

Στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Αργυρόκαστρο, βρισκόταν κρατούμενος στις τοπικές φυλακές.

Μετά την συνθηκολόγηση και αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την περιοχή τον Απρίλιο του 1941, έγινε ηγετικό μέλος της βορειοηπειρωτικής αντίστασης και έδρασε κατά των κατοχικών ιταλικών και αργότερα γερμανικών δυνάμεων, όπως και των αλβανικών αντιστασιακών οργανώσεων στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, με τη σύσταση του Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ).

Στις 17 Νοεμβρίου 1943, συνελήφθη από το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα, κατόπιν συνεννόησης και παροχής πληροφοριών από το ελληνικό Ε.Α.Μ.. 

Αφού βασανίστηκε για να αποκαλύψει πληροφορίες, την αυγή της επόμενης μέρας εκτελείται.

Η δολοφονία του  Βασίλη Σαχίνη ήταν μεγάλη εθνική απώλεια, γιατί αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για αυτόν τον Ελληνισμό.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Βασίλης Σαχίνης υπάρχουν  πολλές εκδοχές που ομιλούν οι συγγενείς του από το γένος της μητέρας του.

Eίναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το γεγονός που συνεργάτες του του είπαν πως ήταν στον κατάλογο για εκτέλεση και του προετοίμασαν τη δραπέτευση για  την Ελλάδα. Αυτός όμως άκαμπτος και συνεπής για το έργο του τούς είπε: «Γάμος χωρίς κριάρι σφαχτό δε γίνεται»...

Ο Μπεντρί Σπαχίου, πρώην στέλεχος του Κ.Κ. Αλβανίας και συνεργάτης του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός θύμα της Κόκκινης Δικτατορίας, όντας στη φυλακή είπε σε δικό μας πολιτικό κρατούμενο, που δεν θέλει να του αναφέρουμε το όνομα, ότι «το Βασίλη Σαχίνη δεν τον σκοτώσαμε εμείς οι Αλβανοί κομμουνιστές, αλλά οι δικοί σας σε συνεργασία με τους Ελλαδίτες».

Έχουν περάσει άνω από έξι δεκάδες χρόνια από τότε και καμία δραστηριότητα δεν έχει γίνει προς τιμή του μεγάλου αυτού εθνομάρτυρα. Είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο ούτε καν μπορούσε να γίνει την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως και ύστερα της πτώσης της κόκκινης δικτατορίας έχουμε σιωπή ιχθύων. 

Το πιο θλιβερό είναι που σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τον τάφο του, ο οποίος κάποτε ήταν στο νεκροταφείο της Δερβιτσάνης, όπου τον είχαν ενταφιάσει οι δικοί του από το σόι της μητέρας του. 

Όταν ανακαινίστηκε το νεκροταφείο του χωριού, εκείνοι που τον υπολόγιζαν «εχθρό του λαού» όχι μόνον του χάλασαν τον τάφο, αλλά σκόρπισαν τα οστά του  ξανασκοτώνοντάς τον.

Είναι ιερό καθήκον να γίνουν όλες τις προσπάθειες από τα αρμόδια όργανα για να τοποθετηθεί στο θρόνο που του ανήκει ο μεγάλος αυτός μάρτυρας των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

Πηγή: http://veliachovo.blogspot.gr/2012/11/18-1943.html

Μία συνολική κριτική για την περίπτωση του συνταγματάρχη Γεώργιου Πούλου

 Σε δύο πρόσφατες αναρτήσεις είχαμε αναφερθεί στον συνταγματάρχη Γεώργιο Πούλο, στην δράση του επί Κατοχής και στο πως τον έβλεπε το σύνολο του αντιστασιακού, και μη, κόσμου της εποχής.
 Σε συμπλήρωση των ιστορικών στοιχείων που παρατέθηκαν, στην παρούσα ανάρτηση θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μία συνολική κριτική στο φαινόμενο Πούλος.

 Ο συνταγματάρχης Πούλος κατεγράφη στην ιστορία λόγω της ανοικτής στρατιωτικής συνεργασίας του με τους κατακτητές, και κατ'επέκταση λόγω της κατα γενική ομολογία απαράδεκτης συμπεριφοράς του ένοπλου τμήματός απέναντι στον άμαχο πληθυσμό.
Ο Πούλος δεν άνηκε στην κατηγορία των ανθρώπων που είχαν αρχικά πρόθεση να συμμετάσχουν ενεργά στην αντίσταση, αλλά εξαιτίας της εχθρικών κινήσεων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν ελλείψει άλλης επιλογής να καταφύγουν στους Γερμανούς για να αυτοπροστατευτούν ή ακόμα και για να εκδικηθούν.
 Αυτά και μόνο τα στοιχεία είναι υπεραρκετά για να τον διαχωρίσουν ιστορικώς απ΄τις μάζες των ένοπλων χωρικών της Μακεδονίας που στελέχωσαν τον Εθνικό Ελληνικό Στρατό και πολέμησαν τον ΕΛΑΣ.

 Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι ο Πούλος πρωτού αναλάβει στρατιωτική δράση στο πλευρό της Βέρμαχτ είχε προσπαθήσει να ανελιχθεί στον πολιτικό στίβο.
 Είχε δείξει τις προθέσεις του απ΄το ξεκίνημα ακόμα της Κατοχής. Στις 12 Μαϊου 1941 δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης η διακήρυξη επανίδρυσης των ΕΕΕ, της γνωστής εθνικιστικής οργάνωσης του Μεσοπολέμου. Ο Πούλος εμφανιζόταν ως αρχηγός της, προσθέτοντας στον τίτλο της και τον προσδιορισμό "Εθνικό και Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ελλάδας". Η προσπάθειά του δεν καρποφόρησε. Μετά από παρέμβαση της Ειδικής Ασφάλειας που κατήγγειλε ότι η οργάνωση λειτουργούσε παράνομα, οι Γερμανοί τον Σεπτέμβριο του 1941 ζήτησαν την διάλυσή της. Αυτό φυσικά αφορούσε την ΕΕΕ της Θεσσαλονίκης, και όχι της Αθήνας.
 Η τυπική διάλυση των ΕΕΕ Θεσσαλονίκης έγινε λίγο μετά, τον Οκτώβριο του 1941, μετά από σχετική απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Πιθανότατα όμως η οργάνωση εξακολουθούσε να υφίσταται ανεπισήμως, υπό την ηγεσία του Πούλου ο οποίος βρισκόταν σε ανοικτή συνεργασία με τους Γερμανούς. Οι πιθανότητες όμως για πολιτική ανέλιξή του είχαν μειωθεί αισθητά, και πρακτικά εκμηδενίστηκαν όταν η κεντρική διοίκηση των ΕΕΕ Αθηνών (που έχαιρε της στήριξης των Γερμανών) τον αποκήρυξε ως "ακατάλληλο για να χειρίζεται πολιτικά ζητήματα".
 Μετά από το τέλος της όποιας πολιτικής "καριέρας" ο Πούλος στράφηκε προς την στρατιωτική συνεργασία με τους Γερμανούς.

 Όπως φαίνεται λοιπόν, ο Πούλος ήταν ένας άνθρωπος που εξαρχής προσεταιρίστηκε τους Γερμανούς. Αρχικά προσπάθησε να συνεργαστεί μαζί τους πολιτικά, και όταν απέτυχε πέρασε στο στρατιωτικό σκέλος που ήταν άλλωστε και το αντικείμενό του ως αξιωματικός.
 Το ερώτημα που προκύπτει έχει να κάνει με τα κίνητρά του.
 Δρούσε ορμώμενος από ιδεολογικά κίνητρα ή από καιροσκοπισμό και αρχομανία;

Είναι γνωστό ότι ο Πούλος ήταν βενιζελικός που αποτάχθηκε το 1935. Δεν φαίνεται να είχε κάποια σχέση με εθνικιστικές, φιλο-φασιστικές ή φιλο-ναζιστικές οργανώσεις του μεσοπολέμου, εν αντιθέσει π.χ. με τον Γεώργιο Σπυρίδη που είχε συγκροτήσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Μακεδονίας-Θράκης (βλ. περισσότερα εδώ) και είχε προσπαθήσει να αποκτήσει επαφές με το Γ'Ράιχ απ΄το 1934 ακόμη.
 Συνεπώς όταν κάποιος άσχετος με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο προσεταιρίζεται εξ'αρχής με τόση θέρμη τους Γερμανούς, είναι λογικό να θεωρηθεί καιροσκόπος. Πολύς κόσμος τότε στην αρχή της Κατοχής πίστευε ότι οι Γερμανοί θα κέρδιζαν τον Πόλεμο, και έσπευσαν να ταυτιστούν μαζί τους, προφανώς για λόγους ιδιοτελείς. Κατά την γνώμη μας ο Πούλος άνηκε σε αυτήν την κατηγορία.
 Απ΄την άλλη βέβαια, παρέμεινε σταθερός στην γερμανόφιλη στάση του, ακολουθώντας τους Γερμανούς στην αποχώρησή τους απ΄την Ελλάδα χωρίς να επιχειρήσει να ρίξει γέφυρες στην πλευρά των Συμμάχων ή των ανταρτών. Αυτή η συνέπειά του στην γερμανοφιλία πιθανότατα είχε να κάνει με το γεγονός ότι το ένοπλο τμήμα του είχε καταστεί εξαιρετικά αντιπαθές στο σύνολο του πληθυσμού. Η ακραία στάση και συμπεριφορά του απέναντι στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό και η προκλητική γερμανοφιλία του είχαν σαν συνέπεια να μην μπορεί να βρει αλλού στήριγμα παρά μόνο στους Γερμανούς. Έτσι ταυτίστηκε μαζί τους σε τέτοιο βαθμό ώστε ήταν πρακτικά αδύνατο να διαρρήξει τις σχέσεις του μαζί τους.

 Τα κίνητρά του επίσης δεν μπορεί να αποδωθούν ούτε στον αντικομμουνισμό, διότι όπως είδαμε είχε προσεταιριστεί τους Γερμανούς απ'τον Μάιο του 1941. Τότε δεν υπήρχε φυσικά ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ενώ δεν ξεκινήσει ούτε καν η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
 Ακόμα όμως και αν ήταν τόσο ένθερμος αντικομμουνιστής, ή έστω αν έγινε στην πορεία, θα μπορούσε να το αποδείξει με διαφορετικό τρόπο.
Π.χ θα μπορούσε να συγκροτήσει σώμα εθελοντών για το ανατολικό μέτωπο όπως έκαναν διάφοροι συνεργάτες των Γερμανών σε πολλές χώρες της Ευρώπης. 
 Όπως είχαμε δει εδώ έγινε μια σχετική προσπάθεια και στην Ελλάδα το 1941 με την Κυανόλευκη Μεραρχία που ματαιώθηκε λόγω ιταλικής παρέμβασης, ενώ αργότερα με πρωτοβουλία της γερμανόφιλης οργάνωσης Μπουντ συγκροτήθηκε ένας λόχος εθελοντών που απεστάλη στο ανατολικό μέτωπο (βλ. εδώ). 
 Ο Πούλος παρά τον πολυδιαφημισμένο αντικομμουνισμό του δεν έκανε τίποτα ανάλογο, παρά μόνο προτίμησε να πλιατσικολογεί και να βιαιοπραγεί σε βάρος δικαίων και αδίκων στην κατοχική Ελλάδα, με τις πλάτες των Γερμανών.

 Και ο δήθεν αδιάλλακτος αντικομμουνισμός του πήγε περίπατο όταν το 1944 προτίμησε να αποχωρήσει μαζί με τους Γερμανούς, αντί να κάτσει στα πάτρια εδάφη και να αγωνιστεί κατά της διαφαινόμενης τότε επικράτησης των κομμουνιστών. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες άντρες του Εθνικού Ελληνικού Στρατού στην βόρεια Ελλάδα και των Ταγμάτων Ασφαλείας νοτιότερα φύλαγαν Θερμοπύλες απέναντι στην κόκκινη πανούκλα χύνοντας το αίμα τους, ο Πούλος την είχε κοπανήσει..

 Απ'όπου λοιπόν και να πιάσει κανείς το θέμα του Πούλου, δεν μπορεί να βρεθούν ελαφρυντικά για την στάση του. Από κάθε άποψη ήταν αξιοκατάκριτος. ΄Ηταν μία θλιβερή περίπτωση της κατοχικής περιόδου εφάμιλλη των εγκληματιών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ...



 Τα επιπρόσθετα ιστορικά στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο "Έλληνες εναντίον Ελλήνων" του Στράτου Δορδανά.

Διαμαρτυρία βρετανού αξιωματικού για τις βιαιότητες των ελασιτών κατά Ελλήνων

 Στις 19/10/1944 ο ταγματάρχης Φρεντ της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής διαμαρτυρόμενος για τις αδικαιολόγητες συλλήψεις που διενεργεί ο ΕΛΑΣ σε βάρος Ελλήνων πολιτών και για τις κατασχέσεις των αγαθών τους, έστειλε την παρακάτω επιστολή γραμμένη σε έντονο ύφος προς την 8η μεραρχία του ΕΛΑΣ:


 

"Παράνομος τύπος της Κατοχής 1941-1944" σελ.238-9, του Νίκου Αναγνωστόπουλου

 Απ'ότι φαίνεται, παρά το ότι είχε υπογραφεί η συμφωνία της Καζέρτα, η κομμουνιστική τρομοκρατία συνεχιζόταν.


 Υ.Γ: Οι φήμες που θέλουν τους Σαμαρά-Βενιζέλο να διοργανώνουν έρανο για να ενισχύσουν τον εθνικό μας εργολάβο/ευεργέτη που επλήγη βάναυσα απ΄το χθεσινό κάψιμο του κουβούκλιου διοδίων στην Μαλακάσα, ελέγχονται...