Η λανθασμένη πολιτική τακτική των Ουκρανών εθνικιστών στα πρόσφατα γεγονότα

 Όλοι ξέρουμε ότι οι Ουκρανοί εθνικιστές αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της αντιπολίτευσης κατά του προέδρου Γιανουκόβιτς. Ιδιαίτερα στα επεισόδια των τελευταίων ημερών αποτελούν σαφέστατα το μαχικότερο τμήμα των αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Δεν νομίζουμε να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί δυτικόφιλοι φιλελεύθεροι που θα επιδείκνυαν τέτοιο μαχητικό πνεύμα. Γενικώς ο φιλελευθερισμός δεν συνάδει με τις πεζοδρομιακές συγκρούσεις, τουλάχιστον την σημερινή εποχή.

 Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι οι καθ'όλα μάχιμοι (άρα αξιέπαινοι στο συγκεκριμένο τομέα) Ουκρανοί εθνικιστές δεν διστάζουν να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης η οποία στο σύνολό της είναι -πλην των εθνικιστών- δυτικόφιλη.
 Είναι προφανές ότι ακολουθούν την λογική "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου".
 Οι Ουκρανοί εθνικιστές ως φανατικοί αντι-ρώσοι δεν έχουν πρόβλημα να συμμαχήσουν πρόσκαιρα (έτσι νομίζουμε τουλάχιστον) με τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους και όλοι από κοινού στρέφονται κατά της ρωσόφιλης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς.
 Το κακό όμως είναι με την στάση τους αυτή οι Ουκρανοί εθνικιστές εξυπηρετούν εμμέσως τα συμφέροντα των εβραιόδουλων δυτικών, Ευρωπαίων και Αμερικανών.
 Είναι ολοφάνερο ότι για τους Ουκρανούς εθνικιστές ο αντιρωσισμός είναι η πρώτη και κύρια προτεραιότητά τους, και δείχνουν να θέτουν σε δεύτερη μοίρα τον μεγαλύτερο εχθρό των λευκών λαών που είναι η σιωνιστική απειλή.
 Η εμπάθειά τους κατά των Ρώσων φαίνεται εμμέσως απ΄το παρακάτω απόσπασμα μιας ανακοίνωσής τους:
  "Συγκεκριμένα ο Δεξιός Τομέας πιστεύει ότι η εχθρότητα του παρελθόντος ανάμεσα σε Ουκρανούς και Πολωνούς, Ουκρανούς και Ούγγρους. Ουκρανούς και Ρουμάνους όπως επίσης και Ούγγρους και Ρουμάνους, πρέπει να αφεθεί πίσω." 

  Είναι πρόθυμοι να ξεπεράσουν την αντιπαλότητά τους με Πολωνούς, Ούγγρους και Ρουμάνους αλλά δεν κάνουν καμμία αναφορά στους Ρώσους. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αφήσουν πίσω τους την εχθρότητα του παρελθόντος που τους χωρίζει με τους Ρώσους.
Αυτό και μόνο καταδεικνύει την εμπάθειά τους με τον συγκεκριμένο λαό. Εμπάθεια που φτάνει στα όρια του σωβινισμού.
 Ενδεχομένως οι Ουκρανοί να έχουν κάθε δικαίωμα να τρέφουν εχθρικά αισθήματα για τους Ρώσους. Δεν έχουν υποφέρει και λίγα άλλωστε, με αποκορύφωμα την σταλινική τρομοκρατία επί ΕΣΣΔ. Όπως όμως είχε πει και κάποιος: "Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες ούτε αιώνιες έχθρες, παρά μόνο αιώνια συμφέροντα."
 Αυτήν την σωστή ρήση, οι Ουκρανοί εθνικιστές δείχνουν να την αγνοούν, με αποτέλεσμα ο αγώνας τους να αποκτά μονοδιάστατα αντιρωσικά σωβινιστικά χαρακτηριστικά και να τους οδηγεί κατευθείαν στο στόμα του λύκου, δηλαδή την Δύση και την Ε.Ε.

 Η δε τοποθέτησή τους:
 "Οι Ουκρανοί Εθνικιστές είναι αντίθετοι με την συνεργασία με την ΕΕ. Παρ΄όλα αυτά, υποστήριξαν τις διαδηλώσεις σαν μια ευκαιρία να ξεκινήσει η Εθνική Επανάσταση."
  είναι μάλλον αφελής.
 Πιθανή επιτυχία των κινητοποιήσεων της αντιπολίτευσης θα οδηγήσει την Ουκρανία στο άρμα της παρηκμασμένης σιωνιστοκρατούμενης Δύσης με τις γνωστές θλιβερές συνέπειες. Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένο ότι ο εθνικισμός αποτελεί το απόλυτο κακό για το δυτικό κατεστημένο, οι δυνατότητες των Ουκρανών εθνικιστών για την επιδιωκόμενη εθνική επανάσταση μοιραία θα μειωθούν αισθητά και οι ίδιοι θα βιώσουν άγριες διώξεις.


Αυτή η λανθασμένη σωβινιστική στάση των Ουκρανών εθνικιστών είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των βλαβερών συνεπειών της προσκόλλησης στις διαμάχες του παρελθόντος. Όταν το μίσος (δικαιολογήμενο ή μη, μικρή σημασία έχει) για έναν άλλο λευκό λαό σε οδηγεί στην αγκαλιά του απόλυτου εχθρού που απειλεί να εξαφανίσει όλα τα λευκά έθνη, τότε οι όποιες ιστορικές αντιπαλότητες πρέπει να τίθενται σε δεύτερη μοίρα. Ο εθνικισμός είναι μία δυναμική έννοια και όχι στατικό δόγμα όπως ο μαρξισμός, και πρέπει να επαναπροσδιορίζει τις πολιτικές του στοχεύσεις.

 Αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τους Ουκρανούς εθνικιστές αλλά για όλους τους Ευρωπαίους εθνικιστές, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων.
  Π.χ. αν στο κοντινό μέλλον είναι προς το συμφέρον της Πατρίδας μας μία πιο στενή συνεργασία με ένα αυθεντικό εθνικιστικό κίνημα μίας γειτονικής χώρας με την οποία σήμερα έχουμε κοινούς εχθρούς (βλ. ισλαμοποίηση), τότε οι αντιπαλότητες του παρελθόντος δεν θα πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα.