Πρώτα και πάνω απ' όλα χαίρεσαι για τον ίδιο τον αθλητή. Για τους κόπους του, για τον αγώνα του, για την τεράστια προσπάθειά του. Η Ελλάδα έχει άλλη δουλειά να κάνει κι άλλα πράγματα ν ασχοληθεί. Η Ελλάδα και πριν απ' το χρυσό και μετά η ίδια ακριβώς είναι. Οχι στα ουράνια δεν σηκώθηκε, αλλά ούτε έναν πόντο από το έδαφος. Αν ήτανε να σηκώνουνε την Ελλάδα τα χρυσά μετάλλια, θα την είχανε σηκώσει τα χρυσά του Δήμα και του Κεντέρη. Το χρυσό της Εθνικής στο Γιούρο του 2004. Το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ το 1987, όταν άρχισε αυτή η εμποροπανήγυρη των μεγαλείων του ελληνικού Αθλητισμού. Τριάντα χρόνια υπερβολών. Οτι «οι Ελληνες είναι γεννημένοι για να κερδάνε» κι ότι «το έχουμε στο DNA μας». Κι όταν πιάνανε τον έναν μετά τον άλλον ολυμπιονίκη φυσουναρισμένο, ήταν οι ξένες δυνάμεις που ζηλεύανε τα δικά μας παιδιά και δεν μπορούσανε να χωνέψουνε ότι οι Ελληνες κερδίζουνε τόσα πολλά μετάλλια. Τότε όπου όλοι οι Ελληνες είχαν το ίδιο ακριβώς επιχείρημα: «Ολοι οι αθλητές παίρνουν ντόπες, αλλά μόνο τους δικούς μας πιάνουνε». Τότε όπου κυριαρχούσε το δόγμα Τζέκου: «Ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται».
Κι ενώ οι Ελληνες αθλητές κερδίζανε, η Ελλάδα έχανε κατά κράτος. Ενας λαός χωρίς Παιδεία, χωρίς αρχές και κανόνες, χωρίς κουκούτσι μυαλό, να ψοφάει να βγαίνει στους δρόμους. Κι όταν γεμίζει τις πλατείες για να χειροκροτήσει τον Τσίπρα, τον Μεϊμαράκη και τη Φώφη, δεν θα το κάνει για τους αθλητές; Που στο φινάλε το αξίζουνε και το δικαιούνται το χειροκρότημα. Οταν βγαίνει στον δρόμο για τη νίκη της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια, δεν θα αισθανθεί ρίγη συγκίνησης για τον Πετρούνια; Οταν εμπιστεύεται τον πολιτικό, δεν θα λατρέψει τον αθλητή; Κι η Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια, όχι να μην έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, αλλά να τρέχει με χίλια προς την Κολομβία. Κι όπως συμβαίνει σε όλες τις υποανάπτυκτες χώρες, όταν ένας λαός χάνει κατά κράτος στην καθημερινότητά του, μετατρέπει τις νίκες στο ποδόσφαιρο και στον Αθλητισμό σε προσωπική του υπόθεση
Οταν τρως σφαλιάρες από το πρωί μέχρι το βράδυ, όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, όταν δεν έχεις παρόν, όταν δεν έχεις μέλλον, πρέπει από κάπου να πιαστείς. Κι αυτό το κάπου είναι ένα χρυσό μετάλλιο κάθε τέσσερα χρόνια. Οταν στερείσαι την υπερηφάνεια στην προσωπική σου ζωή, στην καθημερινότητά σου, ψάχνεις να τη βρεις κάπου αλλού. Στην ομαδάρα που παίρνει το πρωτάθλημα. Στον αθληταρά που πήρε το χρυσό. Γι' αυτό ακούς την εκφωνήτρια της ΕΡΤ να λέει «υποκλινόμαστε και σ' ευχαριστούμε γι αυτά που μας έχεις προσφέρει». Αυτά.