Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ο λόγος της συγκρότησης της 6ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ

 Όπως είναι γνωστό η ανατολική Μακεδονία και η Θράκη, δηλαδή η Ελλάδα ανατολικώς του ποταμού Στρυμόνα (πλην του μεγαλύτερου μέρους του νομού Έβρου), το 1941-44 ήταν υπό βουλγαρική κατοχή. Σε αυτήν την βουλγαροκρατούμενη ζώνη αναπτύχθηκε το ρωμαλέο αντιστασιακό κίνημα του Αντώνη  Φωστερίδη και άλλων οπλαρχηγών που από ένα σημείο και έπειτα συγκρότησαν τις Εθνικές Αντάρτικες Ομάδες (ΕΑΟ).
 Σε αυτήν την περιοχή όμως δρούσε και ο ΕΛΑΣ ο οποίος αναλωνόταν κυρίως σε αποτυχημένες συγκρούσεις με τις ΕΑΟ. Το πρώτο συγκροτημένο τμήμα του ΕΛΑΣ στα πρότυπα των ελασίτικων τμημάτων της υπόλοιπης Ελλάδας ήταν το 26ο σύνταγμα, το οποίο αναδιοργανώθηκε τον Φεβρουάριο του 1944 με νέο στρατιωτικό διοικητή τον ταγματάρχη Κώστα Κωνσταντάρα. Η κύρια βάση του 26ου συντάγματος ήταν το Παγγαίο αλλά είχε μικρά τμήματα και σε άλλες περιοχές. [1]

 Αυτό το σύνταγμα απετέλεσε ουσιαστικά τον πυρήνα γύρω απ'τον οποίο συγκροτήθηκε η 6η μεραρχία του ΕΛΑΣ στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη.

 Ας δούμε όμως λίγο τι συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1944:
 Η Βουλγαρία που κατείχε την περιοχή, στις 9 Σεπτεμβρίου 1944 μετεστράφη υπέρ των Συμμάχων και κατά του Άξονα. Η νέα βουλγαρική κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου ήταν φιλοκομμουνιστική και ο Κόκκινος Στρατός βρισκόταν σε βουλγαρικό έδαφος.
 Στα βουλγαροκρατούμενα ελληνικά εδάφη ο βουλγαρικός στρατός ως τις 13 Σεπτεμβρίου είχε πλέον τεθεί υπό τις διαταγές της νέας κυβέρνησης και υπό τον έλεγχο των βούλγαρων κομμουνιστών παρτιζάνων, και παρέδιδε τις πολιτικές αρχές στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. [2]

 Ο βουλγαρικός στρατός, που παρέμενε στα ελληνικά εδάφη, δηλαδή ήταν πλέον ουσιαστικά και πρακτικά σύμμαχος του ΕΛΑΣ. Οι μέχρι προ ολίγων ημερών στυγνοί κατακτητές μετεβλήθησαν εν μία νυκτί σε συμμάχους των κομμουνιστών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ οι οποίοι φυσικά αποδέχτηκαν δίχως ενδοιασμούς τη νέα κατάσταση.

 Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πολιτικοστρατιωτικών εξελίξεων, ο ΕΛΑΣ άρχισε στις 16 Σεπτεμβρίου 1944 την συγκρότηση της 6ης μεραρχίας του, με την ίδρυση και άλλων συνταγμάτων πέραν του ήδη υπάρχοντος 26ου και του 81ου που ήταν στον γερμανοκρατούμενο Έβρο. [3] Ο Κωνσταντάρας ανέλαβε επιτελάρχης της με στρατιωτικό διοικητή τον Σιγανό και καπετάνιο τον Χρήστο Μόσχο (γνωστό με το ψευδώνυμο Πέτρος). [4]

 Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:
 Αυτή η 6η μεραρχία του ΕΛΑΣ για ποιον λόγο συγκροτήθηκε; 
 Εναντίον ποιων προοριζόταν να πολεμήσει;
   Προφανώς όχι κατά των Βουλγάρων αφού αυτοί πλέον ήταν από κάθε άποψη σύμμαχοι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

 Άρα μοιραία, δεν μπορεί να λογίζεται ως αντιστασιακή μονάδα.

 Ο ρόλος της 6ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ ήταν να χτυπήσει τους εθνικιστές αντάρτες του Τσαούς Αντών των ΕΑΟ, όπως και το έκανε. Και μάλιστα το έκανε σε ανοικτή σύμπραξη με τους Βούλγαρους τον Οκτώβριο του 1944, αλλά τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά για τους εαμοβούλγαρους (και αυτό δεν είναι ύβρις αλλά ακριβέστατος χαρακτηρισμός δεδομένης της συμμαχίας των δύο μερών).
 Αργότερα τον Δεκέμβριο του 1944 επαναλήφθηκαν οι επιθέσεις της 6ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ κατά των ΕΑΟ, υπό αρκετά διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικό αποτέλεσμα.
 
 Είναι ξεκάθαρο λοιπόν απ΄τα ιστορικά γεγονότα ότι στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη ο σκοπός της αναδιοργάνωσης του ΕΛΑΣ τον Σεπτέμβριο του '44 ήταν να στραφεί αποκλειστικά και μόνο εναντίον των αντιφρονούντων Ελλήνων αντιστασιακών του Αντώνη Φωστερίδη.

 Το παραπάνω σε συνδυασμό με:
 α) την συμμαχία των ελασιτών με τους Βούλγαρους και
 β) την γενικότερη εμφυλιοπολεμική τακτική που ακολούθησαν (και) στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής,
  τους καθιστά υπόλογους απέναντι στον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής.


 
 [1] "Αγώνες και διωγμοί" του Κ.Κωνσταντάρα, σελ.102-3
 [2] "Αντάρτες και καπετάνιοι" του Τάσου Χατζηαναστασίου, σελ.219
 [3] "Αγώνες και διωγμοί" του Κ.Κωνσταντάρα, σελ.248
 [4] "Σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες 1941-1944" του Δημήτρη Καραϊσαρλή, σελ.279 

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η εφαρμογή της "θεωρίας του κενού" απ'τον ΕΛΑΣ απέναντι στους Γερμανούς, και η διατήρηση των δυνάμεων του για τις επιθέσεις εναντίον Ελλήνων


 Σε αυτήν την ανάρτηση είχαμε δει ότι ο Θεόδωρος Μακρίδης, διευθυντής του 3ου γραφείου του Γ.Σ του ΕΛΑΣ κατηγορούσε -μεταξύ άλλων- τους διοικητές μονάδων του ΕΛΑΣ ότι έφευγαν μόλις έβλεπαν Γερμανούς, εφαρμόζοντας την θεωρία του "κενού ενώπιον του εχθρού", και ότι έλεγαν πως οι δυνάμεις τους δεν έπρεπε να φθείρονται πολεμώντας τους κατακτητές, διότι "ήταν για αργότερα".

 Αυτοί οι ισχυρισμοί του Μακρίδη επιβεβαιώνονται και απ΄τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, τον γνωστό υψηλόβαθμο σκληροπυρηνικό κομμουνιστή Μάρκο Βαφειάδη.

 Ο Βαφειάδης ήταν παρών στην Β' πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που έγινε τον Δεκέμβριο του 1942. Εκεί ακούστηκε από επίσημα χείλη ότι ο ΕΛΑΣ έπρεπε να διατηρήσει τις δυνάμεις του για τον εμφύλιο πόλεμο, να αποφεύγει τις μάχες με τους κατακτητές -μέχρι αυτοδιάλυσης- ώστε αυτοί να χτυπάνε στο κενό, να χτυπάει μόνο την "αντίδραση" (δηλαδή τους Έλληνες αντιφρονούντες) κτλ [1]:
 


Εισηγητής της συγκεκριμένης πρότασης δεν ήταν κάποιος τυχαίος αλλά ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, ο οποίος στην συγκεκριμένη συνδιάσκεψη εξελέξη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ [2].
 Ο Δανιηλίδης ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ εκ μέρους του ΚΚΕ, και άμεσος βοηθός του γ.γ του ΚΚΕ  Γιώργου Σιάντου σε στρατιωτικά θέματα (ο Σιάντος είχε αναλάβει απ΄τον Δεκέμβριο του 1941 την καθοδήγηση στον στρατιωτικό τομέα) [3]. Ήταν επίσης μέλος της επιτροπής που είχε συστήσει η ηγεσία του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1943 με σκοπό την σύνταξη γραπτού σχεδίου για την κατάληψη της Αττικής.[4]

 Όπως ήταν φυσικό, και με δεδομένο το κομματικό αξίωμα του εισηγητή της Πολύδωρου Δανιηλίδη, αυτή η πρόταση δεν έμεινε στα χαρτιά αλλά εφαρμόστηκε και στην πράξη.
 Ο Βαφειάδης γράφει ότι κατά τις γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του φθινοπώρου του 1943 στην Πίνδο, η 1η και η 9η μεραρχία του ΕΛΑΣ εφάρμοσαν στην πράξη αυτήν την θεωρία, αφού οι διοικητές τους "είχαν πάρει γραμμή να αποφύγουν μάχες με τον εχθρό και να φυλάνε τις δυνάμεις τους για τον εμφύλιο πόλεμο" [5]:


    και εδώ [6]:
                                     

           
 
 Όπως είχαμε δει και εδώ, όντως η άμυνα των ελασιτών απέναντι στους γερμανούς επιδρομείς στην Πίνδο το '43 ήταν επιεικώς υποτονική.
 Μετά τα παραπάνω στοιχεία δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτή η στάση του ΕΛΑΣ ήταν αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κομματικής γραμμής.



 [1] "Απομνημονεύματα" του Μάρκου Βαφειάδη, Β' τόμος, σελ.76
 [2] "Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στον πόλεμο και στην αντίσταση 1940-1945" του Αλέκου Παπαπαναγιώτου, σελ.43
 [3] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, Ά τόμος, σελ.49-50
 [4] στο ίδιο, σελ.145
 [5] "Απομνημονεύματα" του Μάρκου Βαφειάδη, Β' τόμος, σελ.77
 [6] στο ίδιο, σελ.117 και 119

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Η Μελίνα Μερκούρη στην Κατοχή...


 Σε αυτήν την διεύθυνση δημοσιεύεται ένα άρθρο του Χριστόφορου Πετρίτη σχετικά με την "αντιστασιακή" δράση της μακαρίτισας Μελίνας Μερκούρη. Για τους νεότερους να πούμε ότι η Μερκούρη υπήρξε ηθοποιός, στέλεχος και υπουργός του αλήστου μνήμης ΠΑ-ΣΟΚ, και βέβαια είχε "υπερ-αντιστασιακές" δάφνες κατά της 21ης Απριλίου... Επίσης είχε παντρευτεί τον Εβραίο σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, αλλά η εθνικότητα του άντρα της προφανώς ήταν συμπτωματική (...)

 Από το άρθρο αναδημοσιεύουμε το απόσπασμα (οι υπογραμμίσεις και οι τονισμοί δικοί μας) που αφορά την δράση της Μερκούρη στην περίοδο της Κατοχής:


ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ
Άλλωστε ο δεύτερος πατέρας της Μελίνας, όπως η ίδια τον θεωρούσε, ο Γεώργιος Μερκούρης, που ουδέποτε έκρυψε τις πεποιθήσεις του, χρειάσθηκε να συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές τον Απρίλιο 1941, πριν από την Κατοχή, ως επικίνδυνος γερμανόφιλος. Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, αφέθηκε ελεύθερος και η πρώτη του ενέργεια ήταν να επανασυστήσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, ελπίζοντας ότι θα αναλάμβανε την κυβέρνηση δίκην Κουίσλιγκ. Αντ’ αυτού διορίστηκε αργότερα ως διοικητής της Εθνικής Τράπεζας.
Η Μελίνα Μερκούρη, αν και πλέον ήταν έγγαμη, διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον θείο της. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος είχε παντρευτεί τον Πάνο Χαροκόπο σ’ ένα χωριό της Πελοποννήσου. Αξιοσημείωτο είναι ότι με τον γάμο εκείνο σ’ ένα εκκλησάκι, για τον οποίο δεν είχε προβλεφθεί ούτε ποιος θα ήταν κουμπάρος, απέκτησε πνευματική συγγένεια μ’ ένα νεαρό τότε και οπωσδήποτε ασήμαντο επαρχιωτόπουλο, που κανείς δεν ήξερε ότι κάποτε σε μια κρίσιμη φάση θα γινόταν γνωστός στην Ελλάδα. Το όνομά του ήταν Ιωάννης Λαδάς. Πρόκειται για τον γνωστό συνταγματάρχη που υπήρξε από τους βασικούς πρωταγωνιστές στη δικτατορία της 21ης Απριλίου.
Ο θείος Μερκούρης πέθανε τον Δεκέμβριο 1943, διοικητής ων της Εθνικής Τράπεζας. Λίγοι συνόδευσαν τη σορό του, μεταξύ των οποίων κατοχικοί υπουργοί και βεβαίως Γερμανοί αξιωματικοί. Όπως θα μπορούσε να σκεφτεί λογικά κανείς, ανάμεσά τους ήταν και η Μελίνα, η οποία κατά και ήταν απαρηγόρητη. Αξιοσημείωτο είναι ότι στην κηδεία δεν παραβρέθηκε ο μοναδικός αδελφός του, ο Σταμάτης.
Την εποχή εκείνη ο τελευταίος είχε ιδρύσει μια αντιστασιακή οργάνωση και φερόταν ότι είχε εγκαταλείψει τις προπολεμικές φασιστικές ιδέες του. Αλλά το ερώτημα, που μας ενδιαφέρει, είναι τι έκανε την ίδια εποχή η Μελίνα.
Εκείνη μισούσε την πείνα, αν και δεν την είχε γνωρίσει ποτέ στα προηγούμενα χρόνια. Ούτε και τώρα. Άλλωστε ο σύζυγός της ήταν ένας από τους πλουσιότερους Έλληνες με αμύθητης αξίας ακίνητα όχι μόνο στην ομώνυμη συνοικία της Καλλιθέας, που την είχε οικοπεδοποιήσει ο πατέρας του, αλλά και μεταξύ άλλων χιλιάδες στρέμματα στη Θεσσαλία. Από τα κτήματα εκείνα, τακτικά έφερναν οι άνθρωποί του τρόφιμα που επαρκούσαν για να διατραφούν όχι μία, αλλά πάρα πολλές οικογένειες. Αλλά και τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως και τα εισοδήματά του, επέτρεπαν στο ζεύγος Χαροκόπου να μην διανοηθεί καν ότι υπάρχει πείνα στην Αθήνα. Ζούσε σ’ ένα τεράστιο ρετιρέ 400 τ.μ. μιας επιβλητικής μεσοπολεμικής πολυκατοικίας, που ήταν ιδιόκτητη και βρισκόταν χωρίς υπερβολή στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας: ακριβώς δίπλα από τη γαλλική πρεσβεία, στην αρχή της οδού Ακαδημίας.
Και όταν λοιπόν οι Αθηναίοι έπεφταν νεκροί από την πείνα στους δρόμους, οι Χαροκόποι δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι υπήρχαν χαροκαμένοι και πεινασμένοι κάτω στα πεζοδρόμια. Πολύ δε περισσότερο η ανέμελη Μελίνα, που το ενδιαφέρον της εστιαζόταν σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική. Την ενδιέφεραν νεαρές παρέες, άντρες και γυναίκες.
Ο Πάνος Χαροκόπος ήταν πολύ μεγαλύτερός της, θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Είχε δική του θαλαμηγό και ένα εντυπωσιακό ανοιχτό αυτοκίνητο. Και τα δύο επιτάχθηκαν από τους Γερμανούς, αλλά αυτό δεν εμπόδισε να διατηρεί το ζεύγος άριστες σχέσεις με πολλούς αξιωματικούς του κατοχικού στρατού, που ενίοτε γίνονταν και ιδιαίτερα στενές. Χάρη σ’ αυτές είχαν αποφύγει πολλές φορές να επιταχθεί το ρετιρέ τους, κάτι που είχε συμβεί σε όλες τις άλλες πλούσιες οικογένειες της Αθήνας.
Η Κατοχή είχε βρει τη Μελίνα να έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στο θέατρο, όπου φιλοδοξούσε να κάνει μια μεγάλη σταδιοδρομία. Και για να το επιτύχει αυτό, πίστευε πως ήταν χρήσιμο να έχει πολλές επαφές με ηθοποιούς, σκηνοθέτες και άλλους θεατρικούς παράγοντες. Έτσι λοιπόν, σε μέρες που όλοι ήταν στερημένοι από φαγητό και απολαύσεις, το σπίτι της οδού Ακαδημίας 4 ήταν ανοιχτό για τις παρέες της Μελίνας.
Στα χρόνια της Κατοχής η Μελίνα δεν έκανε αντίσταση. Είναι η μόνη περίοδος που πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να προσφέρει, γι’ αυτό και αντί για αντίσταση προτίμησε να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με όσους Γερμανούς γνώριζε προσωπικά. Το ακριβές είναι ότι έκανε αντίσταση κατά των αντιστασιακών!
Όπως είχε γράψει ο «Λαβύρινθος», η Μελίνα μια κατοχική μέρα μεσημέρι είχε καταδώσει δύο νεαρούς αντιστασιακούς, προκειμένου να τους πιάσουν οι Γερμανοί. Αντιγράφουμε από το τεύχος του Δεκεμβρίου 2003:
Η σκηνή είναι αυθεντική. Διαδραματίζεται επί Κατοχής σ’ ένα περίφημο μπαρ της εποχής, το «Παν». Το κτίριο υπάρχει και σήμερα, στην οδό Ακαδημίας 4, μια μεσοπολεμική καλοφιαγμένη πολυκατοικία, δίπλα από την είσοδο της γαλλικής πρεσβείας. Στα κατοχικά χρόνια στο μπαρ σύχναζαν, ως επί το πλείστον, Γερμανοί αξιωματικοί και σκοτεινοί μαυραγορίτες. Ήταν οι μόνοι που είχαν τη διάθεση και το χρήμα για να πιουν ένα πανάκριβο προπολεμικό κονιάκ ή να γευθούν δυσεύρετα σνακς.
Για τη Μελίνα ήταν το δεύτερο σπίτι της κυριολεκτικά, για έναν επιπρόσθετο λόγο: στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας ήταν η πολυτελής κατοικία του συζύγου της, του Πάνου Χαροκόπου. Κατέβαιναν σχεδόν καθημερινά, λοιπόν, για τα ποτά τους.
Στα σκαμνιά μπροστά από τη μπάρα κάθονται δύο άνδρες και όρθια ανάμεσά τους μια νεαρή ψηλή εντυπωσιακή γυναίκα. Και οι τρεις αποτελούν ένα ιψενικό τρίγωνο, όπως άλλωστε γνωρίζει όλο το Κολωνάκι αρκούντως σκανδαλισμένο. Οι δύο άνδρες είναι φίλοι και «κολλητοί», χωρίς να έχουν τίποτε το κοινό – πλην της ίδιας γυναίκας. Για κάποιους πιο ευφάνταστους, το ιψενικό τρίγωνο δεν έχει γωνία αιχμής τη γυναίκα, αλλά τον κοινό εραστή.
Η γυναίκα είναι βέβαια η εικοσάχρονη τότε Μελίνα Μερκούρη και οι δύο άνδρες είναι ο σύζυγός της Πάνος Χαροκόπος και ο μεγαλομαυραγορίτης Αλέξης (Φειδίας) Γιαδικιάρογλου. Ο Χαροκόπος, γόνος παλιάς μεγαλοαστικής οικογένειας με σπουδές στην προπολεμική Αγγλία, είναι ο κλασικός τύπος του βαριεστημένου πάμπλουτου που δεν εργάζεται ποτέ, αλλά όλα τα έχει αφειδώς διαθέσιμα, λίρες, γυναίκες και άντρες. Ο Γιαδικιάρογλου, ελάχιστα χρόνια μεγαλύτερος από τη Μελίνα, είναι ένας ασύδοτος τύπος του υποκόσμου, ο οποίος αγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές βιομηχανίες, τιμαλφή και ακίνητα αντί πινακίου φακής, εκβιάζει τους πάντες, κλέβει ακόμη και τους Γερμανούς, είναι ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικών λεσχών και δεν υπάρχει κατοχική βρομιά και κομπίνα στην οποία να μην είναι ανακατεμένος. Κυκλοφορεί πάντοτε με σωματοφύλακες και πολυτελές αυτοκίνητο, συχνά μεθυσμένος και οπωσδήποτε με πιστόλι στην τσέπη.
Την εποχή αυτή, αυτοί είναι οι δύο άνδρες στη ζωή της Μελίνας, η οποία ονειρεύεται να γίνει μεγάλη ηθοποιός και να σπαρταράει το κοινό στα πόδια της. Οι τρεις τους, δηλαδή η Μελίνα, ο σύζυγος και ο εραστής πίνουν ήσυχα, με το ανάλογο ύφος σνομπ και παρακμής, όταν δύο νεαροί μπαίνουν στο μπαρ. Μόλις εκείνη τους βλέπει, εξοργίζεται και φωνάζει δυνατά, παρουσία Γερμανών και συνεργατών τους:
–Είναι κομμουνιστές! Πιάστε τους!
Οι δύο νεαροί αιφνιδιάζονται και πριν προλάβουν Γερμανοί και εντόπιοι πιστολάδες να τους πιάσουν, βγαίνουν τρέχοντας από το μπαρ και εξαφανίζονται. Και οι δύο ήταν αθλητές άλλωστε και τελικά δεν τους πρόφτασαν. Γλύτωσαν έτσι από την κατάδοση της Μελίνας, που την ώρα εκείνη δεν σήμαινε τίποτε λιγότερο από θάνατο...
Ο ένας τουλάχιστον από τους δύο τότε νεαρούς αντιστασιακούς, που είχαν την απρονοησία να πέσουν στη Μελίνα, καθώς μπήκαν στο μπαρ για να γλυτώσουν κυνηγημένοι από άλλους Γερμανούς που τους είχαν θεωρήσει ύποπτους, σήμερα βρίσκεται στη ζωή. Όμως την ακρίβεια των όσων προαναφέρθηκαν μπορούν να βεβαιώσουν μία δημοσιογράφος και μία ηθοποιός, η Φρίντα Μπιούμπι και η Άννα Συνοδινού. Η πρώτη έχει ασχοληθεί στο σύνολό της με τη Μελίνα, καθώς μάλιστα με πολύ μόχθο έχει συνθέσει τη βιογραφία της. Και έχει πολλές αποκαλυπτικές πληροφορίες για την «αντιστασιακή» της δράση επί Κατοχής.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Η περιοδεία του στρατηγού Τσολάκογλου στην Μακεδονία το 1942



Μία απ’τις λιγότερο γνωστές ενέργειες του κατοχικού πρωθυπουργού Γεώργιου Τσολάκογλου ήταν αυτές που είχαν να κάνουν με την Μακεδονία και τις αξιώσεις  των Βουλγάρων σε αυτήν.

  Απ'τις πρώτες του κινήσεις ήταν να θεσπίσει την θέση του γενικού επιθεωρητή νομαρχιών Μακεδονίας και Θράκης που υπαγόταν στην γενική διοίκηση Μακεδονίας η οποία είχε επίσης Έλληνα επικεφαλή (αρχικά τον Ραγκαβή, μετά τον Σιμωνίδη). Αρχικά ως γενικός επιθεωρητής νομαρχιών διορίστηκε ο απόστρατος αντισυνταγματάρχης Βασιλειάδης και λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1941 αντικαταστάθηκε απ’τον συνταγματάρχη Αθανάσιο Χρυσοχόου. Η θέση αυτή είχε ασαφείς αρμοδιότητες αλλά ανεπισήμως ο ρόλος του γενικού επιθεωρητή νομαρχιών ήταν ουσιαστικά να παρακολουθεί να αντιμετωπίζει τις ανθεληνικές (βουλγάρικη κυρίως, αλλά και ρουμάνικη) προπαγάνδες στην βόρεια Ελλάδα. Ο Χρυσοχόου ήταν άνθρωπος έμπιστος του Τσολάκογλου αφού είχε διατελέσει επιτελάρχης του κατά τον πόλεμο του 1940-41.
  
 Τον Μάρτιο του 1942 οι υπουργοί Καραμάνος και Χατζημιχάλης επισκέφτηκαν την Θεσσαλονίκη και μεταξύ άλλων συναντήθηκαν με τον Χρυσοχόου. Ενημερώθηκαν για την ολοένα αυξανόμενη βουλγαρική προπαγάνδα, για την στάση των Ελλήνων πολιτών απέναντι σε αυτή, και για τις προσπάθειες που κατέβαλλε η γενική επιθεώρηση νομαρχιών επί του θέματος. Ενημέρωσαν σχετικά τον Τσολάκογλου ο οποίος αποφάσισε να ενισχύσει περισσότερο το έργο του Χρυσοχόου και επισκέφτηκε ο ίδιος την Μακεδονία.
  Η δράση του Χρυσοχόου είχε ήδη αρχίσει να ενοχλεί τους Βούλγαρους οι οποίοι συνεχώς τον συκοφαντούσαν στους Γερμανούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ζητήσουν οι Γερμανοί την απομάκρυνση του Χρυσοχόου απ΄την θέση του γενικού επιθεωρητή. Πρωτεργάτης αυτής της αξίωσης ήταν ο στρατηγός Κρένσκι, στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης-Αιγαίου που ήταν γνωστός για την γενικότερη φιλοβουλγαρική του στάση.
  
 Τελικώς ο Τσολάκογλου κατάφερε και έπεισε τους Γερμανούς να άρουν την αξίωσή τους και έτσι ο Χρυσοχόου παρέμεινε στην θέση του. Αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης ο πρωθυπουργός έφτασε τον Ιούνιο του 1942 στην Θεσσαλονίκη, συναντήθηκε με τον Χρυσοχόου και ενημερώθηκε από πρώτο χέρι για τα τεκταινόμενα.

  Ξεκίνησε την περιοδεία του σε διάφορες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Μακεδονίας με σκοπό την ανύψωση του ηθικού και την τόνωση του εθνικού φρονήματος του λαού. Αυτά ήταν πράγματα απαραίτητα προκειμένου να μην πέφτουν θύματα της βουλγαρικής προπαγάνδας που προσπαθούσε με πλάγια μέσα να προσεταιριστεί τους εξαθλιωμένους Έλληνες.
  
 Ο κατοχικός πρωθυπουργός επισκέφτηκε την Νιγρίτα, το Κιλκίς, τα Γιαννιτσά, την Έδεσσα,την Αρδέα, την Βεύη, την Φλώρινα, το Ξινό Νερό, το Αμύνταιο, την Πτολεμαϊδα, την Κοζάνη, την Βέροια.
 Στον πρώτο σταθμό της περιοδείας του στην Νιγρίτα, πολύ κοντά στα όρια μεταξύ γερμανοκρατούμενης και βουλγαροκρατούμενης Μακεδονίας, έβγαλε ένα πύρινο αντιβουλγαρικό λόγο κυρίως όσον αφορά τα δικαιώματα των Ελλήνων επί της ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που ήταν υπό στυγνή βουλγαρική κατοχή.
 Ο λόγος του προκάλεσε τις επιπλήξεις του γερμανού πρόξενου ο οποίος αν και δεν διαφώνησε με την ουσία των λεγομένων του Τσολάκογλου, του τόνισε ότι η Βουλγαρία είναι σύμμαχος της Γερμανίας.
 Η περιοδεία του συνεχίστηκε με αντίστοιχους λόγους και στις άλλους σταθμούς του. Αρχικά οι λόγοι του δημοσιεύονταν στην εφημερίδα της Θεσαλονίκης "Νέα Ευρώπη". Μετά από διαμαρτυρία των Βουλγάρων για τα λεγόμενα του Τσολάκογλου οι Γερμανοί απαγόρευσαν την αναδημοσίευση των λόγων του. Έτσι, απ΄την επίσκεψή του στην Φλώρινα και μετά οι λόγοι του δεν δημοσιεύονταν στον τύπο. Στην Κοζάνη, γερμανός αξιωματικός διαβίβασε στον Τσολάκογλου σύσταση του Κρένσκι να μην θίγει λεκτικώς του Βούλγαρους επειδή αυτοί είναι σύμμαχοι των Γερμανών. Μετά το τέλος της περιοδείας του επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, όπου είχε συνάντηση με τον Κρένσκι που του ξαναέκανε παρόμοιες συστάσεις.
  
 Η περιοδεία του Τσολάκογλου στην Μακεδονία έγινε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες με μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση της ελληνικότητας της περιοχής. Τα περιθώρια δράσης ήταν εξ’ορισμού  πολύ περιορισμένα. Η εχθρικότητα των Βουλγάρων ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη και η γερμανική στάση ήταν διφορούμενη. Απ΄την μία πλευρά οι Γερμανοί έδειχναν μία ανοχή στον Τσολάκογλου (διόλου συνηθισμένη για μία κατεχόμενη χώρα), αλλά απ’την άλλη δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν και τους Βούλγαρους συμμάχους τους.
 Όπως και να χει όμως, αυτή η πρωτοβουλία του Τσολάκογλου σε συνεργασία με τον Χρυσοχόου, μόνο καλό έκανε στους σκληρά δοκιμαζόμενους Έλληνες της Μακεδονίας.


Πηγές:
"Η Κατοχή εν Μακεδονία" του Αθανάσιου Χρυσοχόου, βιβλίο πέμπτο σελ. 124-7
"Απομνημονεύματα" του Γεωργίου Τσολάκογλου, σελ. 182-4

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Τράγκας "κατηγορεί" τον Γεώργιο Παπαδόπουλο βασιζόμενος σε ανύπαρκτα στοιχεία!!


 Ο Γιώργος Τράγκας είναι ίσως ο πλέον μαχητικός αντιμνημονιακός δημοσιογράφος σήμερα, και πολύ καλά κάνει. Το κακό όμως είναι ότι προσπαθεί ατυχώς να παραλληλίσει δύο εποχές (την κατοχική περίοδο και το σήμερα), τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Ενδεικτική είναι η παντελώς άκυρη ταύτιση εκ μέρους του, του στρατηγού Τσολάκογλου με τον αλήστου μνήμης ΓΑΠ. Είχαμε κάνει και σχετική ανάρτηση επί του θέματος.
 Συγχρόνως στρέφεται κατα καιρούς με πάθος κατά των αξιωματικών της 21ης Απριλίου 1967 και ιδιαίτερα κατά του Γ.Παπαδόπουλου.

 Ο γραφών δεν είναι βέβαια σε θέση να γνωρίζει από που εκπορεύεται η αρνητική στάση του κ.Τράγκα εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας, του Τσολάκογλου, του Γ.Παπαδόπουλου, ούτε θα προβεί σε σχετικά μαθήματα ιστορίας, διότι δεν είναι δάσκαλος κανενός.
 Ο κόσμος όμως που παρακολουθεί τον κ.Τράγκα πρέπει να γνωρίζει κάποια πράγματα για να μην πέφτει θύμα ανακριβoύς πληροφόρησης.

 Οι πολυάριθμοι τηλεθεατές/ακροατές του εν λόγω δημοσιογράφου σίγουρα τον έχουν ακούσει να λέει (και όχι μόνο μία φορά, αλλά κατ'επανάληψη) τα εξής:
 "Ο ανθυπολοχαγός Γεώργιος Παπαδόπουλος επόπτευε για λογαριασμό των Γερμανών την συγκομιδή των σιτηρών απ'τους αγρότες της Αχαϊας, ως αξιωματικός του Τ.Α Πατρών. Αυτό το αναφέρει ο συνταγματάρχης Κουρκουλάκος στο βιβλίο του 'Τα Τάγματα Ασφαλείας' το οποίο κατάφερε και εξαφάνισε η χούντα. Εγώ όμως έχω ένα αντίτυπο."

 Τάδε έφη Γιώργος Τράγκας. Σε κάποιες εκπομπές μάλιστα έχει αναφέρει και την σελίδα του βιβλίου του Κουρκουλάκου όπου γίνεται η σχετική αναφορά.

 Το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο του Κουρκουλάκου που επικαλείται ο κ.Τράγκας δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ.

 Ένα σχετικό άρθρο για την δράση του Γεώργιου Παπαδόπουλου στην Κατοχή έχει συντάξει ο Λεωνίδας Καλιβρεττάκης και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 8 του ακροαριστερού περιοδικού Αρχειοτάξιο τον Μάιο του 2006. Στο διαδίκτυο υπάρχει εδώ.

 Στην σελίδα 124 γράφει ότι:
 "Στό πλαίσιο τής προαναφερθείσας δημοσιογραφικής έρευνας τοΰ 1975, ό Περιβολιώτης φέρεται νά είχε δηλώσει (προφανώς πρό τοΰ 'Ιανουαρίου 1971) ότι κάποτε διάβασε μιά αναφορά τοΰ Νικόλαου Κουρκουλάκου, στην οποία «εξυμνούσε τόν Γεώργιο Παπαδόπουλο γιά τήν απόδοση του στά Τάγματα 'Ασφαλείας, όπου υπηρετούσε στό Β' Γραφείο». Στό ίδιο δημοσίευμα αναφερόταν επίσης ή φήμη σύμφωνα μέ τήν οποία ένα βιβλίο πού είχε γράψει ό Κουρκουλάκος γιά τά Τάγματα 'Ασφαλείας εξαφανίστηκε έπί δικτατορίας, ακόμη καί άπό τήν 'Εθνική Βιβλιοθήκη. Πάντως, ή ύπαρξη βιβλίου ή αναφοράς -έστω- τοΰ Κουρκουλάκου δέν τεκμηριώνεται άπό πουθενά. 'Αντίθετα, ό Κουρκουλάκος φέρεται μεταξύ εκείνων τών διοικητών Ταγμάτων πού απέφυγαν νά καταθέσουν υπόμνημα γιά τή δράση τους έπί κατοχής, ακόμη καί όταν τους ζητήθηκε επισήμως άπό τήν Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, σέ ανύποπτο χρόνο (τό 1955)".


 Η φήμη λοιπόν για την ύπαρξη του βιβλίου του Κουρκουλάκου, στο οποίο βασίζεται ο Τράγκας, υποτίθεται ότι βγήκε από έναν αντι-χουντικό αξιωματικό (και μάλιστα πρώην ταγματασφαλίτη που υπηρέτησε στον λόχο του Μυστρά που υπαγόταν στο Τ.Α Σπάρτης), και δεν τεκμηριώνεται από πουθενά.
 Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν τεκμηριώνεται ούτε καν αν όντως ο Περιβολιώτης έκανε αυτήν την δήλωση για το δήθεν βιβλίο του Κουρκουλάκου (σημ.71 στις σελ.125-126):

"Μετά άπό τόσα χρόνια, είναι εξαιρετικά δύσκολο νά ελεγχθεί ή ακρίβεια αυτής τής φήμης (οχι αν ήταν άληθης ό ισχυρισμός τοΰ Περιβολιώτη, άλλα άν υπήρξε τέτοιος ισχυρισμός). Αξίζει πάντως νά σημειωθεί ότι δύο στρατιωτικοί μέ αντιδικτατορική δράση που γνώριζαν τον Περιβολιώτη, οί στρατηγοί Π Πανουργίας καί Ν. Παπανικολαου, σε συνεντεύξεις πού έδωσαν πρόσφατα (13 Μαρτ 2006 καί 10 Μαΐου 2006 αντίστοιχα) στον Τάσο Σακελλαροπουλο καί τόν συγγραφέα τοΰ παρόντος, δεν θυμοΰνται παρόμοια δήλωση του."

  Με λίγα λόγια: μηδέν εις το πηλίκον.

 Το αν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπηρέτησε ή όχι στα Τάγματα Ασφαλείας είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα που χρήζει ιστορικής διερεύνησης.
  Ακόμα και το παραπάνω σχετικό άρθρο στο οποίο αναφερθήκαμε και το οποίο σίγουρα δεν γράφτηκε από χουντικό/φασίστα/ακροδεξιό/εθνικιστή (κάθε άλλο), δεν παραθέτει ασφαλή στοιχεία παρά μόνο ασαφείς ενδείξεις.
 Άρα το θέμα σίγουρα παραμένει ανοικτό, και σίγουρα η αναφορά σε ανύπαρκτες πηγές (βλ.βιβλίο του Κουρκουλάκου) δεν βοηθάει σε τίποτα...




Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Επίσημο έγγραφο του ΕΛΑΣ μίλαγε για Τσαμουριά και "Μακεδόνες"


Όπως είχαμε δει εδώ, στις 25/06/1943 οι κομμουνιστές είχαν υπογράψει σύμφωνο συνεργασίας με τους Αλβανούς και Γιουγκοσλάβους ομοϊδεάτες τους. Αυτό συμπεριλάμβανε ανθελληνικές προδοτικές αναφορές που είχαν να κάνουν κυρίως με το μακεδονικό ζήτημα, αλλά και έθετε τις βάσεις για την δημιουργία κοινού βαλκανικού στρατηγείου των κομμουνιστών ανταρτών.
 Τελικώς, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, το συγκεκριμένο σύμφωνο ακυρώθηκε όσον αφορά την συγκρότηση βαλκανικού στρατηγείου και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ υπέγραψε στις 05/07/1943 το σύμφωνο των εθνικών ομάδων με το οποίο ετέθη μαζί με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ υπό τις διαταγές του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής.

 Οι προδοτικές θέσεις όμως του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ για τα εθνικά θέματα δεν άλλαξαν στο ελάχιστο.
 Μερικές μέρες μετά στις 09/07/1943, το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ εξέδωσε την παρακάτω διαταγή:
 
                 "Η Χη Μεραρχία του ΕΛΑΣ" του Σαράντη Πρωτόπαπα-Κικίτσα, σελ.170-1

      
 Πριν τα όποια σχόλια, πρέπει να τονιστεί ότι η γνησιότητα της διαταγής δεν αμφισβητείται.
 Άλλωστε δημοσιεύτηκε από τον ελασίτη καπετάνιο Κικίτσα.


    Όπως βλέπουμε, η ηγεσία του ΕΛΑΣ μετέθετε μεν εις το μέλλον την δημιουργία βαλκανικού γενικού στρατηγείου (αφού πλέον είχε αποφασιστεί η ίδρυση του Κοινού Γενικού Στρατηγείου των ανταρτών στο οποίο συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ, η ΕΚΚΑ και η βρετανική στρατιωτική αποστολή), αλλά προέτρεπε τα τοπικά αρχηγεία του ΕΛΑΣ να συνεργάζονται στενά με Αλβανούς και Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές αντάρτες.
 Η συνεργασία αυτή πήρε σάρκα και οστά όπως είδαμε π.χ. εδώ με την συγκρότηση του Απελευθερωτικού Μετώπου Τσαμουριάς και την έκκληση του Βελουχιώτη προς τους Αλβανούς κομμουνιστές για στήριξη του ΕΛΑΣ στον αγώνα του κατά του Ζέρβα.

 Διαβάζοντας προσεκτικότερα την παραπάνω διαταγή, βλέπουμε ότι:
 α) Γίνεται ξεκάθαρη αναφορά σε Τσαμουριά και όχι σε Θεσπρωτία, Ιωάννινα ή γενικότερα΄Ηπειρο, υιοθετώντας έτσι την αλβανική σοβινιστική φρασεολογία που στρεφόταν και στρέφεται κατά της Ελλάδας.
 β) Αποφεύγεται η χρήση του όρου Βόρειος Ήπειρος και μιλάει μόνο για Κορυτσά και Αργυρόκαστρο, δίχως την παραμικρή αναφορά στην εκεί ελληνική μειονότητα. Προφανώς οι ελασίτες είχαν θέσει σε δεύτερη μοίρα τα δικαιώματα των βορειοηπειρωτών, εν αντιθέσει με αυτά των ανθέλληνων Τσάμηδων...
 γ) Χρησιμοποιεί τον όρο "σλαβόφωνοι Μακεδόνες" ως εθνικό -και όχι ως τοπικό- προσδιορισμό εφόσον τον παραλληλίζει με τους όρους "Έλληνες" και "Αλβανοί" που είναι σαφώς εθνικοί προσδιορισμοί.


 Αυτό το επίσημο έγγραφο δείχνει ότι ο δήθεν πατριωτικός ΕΛΑΣ που διατεινόταν πως έκανε "εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα", ουσιαστικά έστρωνε το χαλί στις αλυτρωτικές διαθέσεις των Αλβανών για την "Τσαμουριά" και στους λίγους αυτονομιστές σλαβόφωνους που επιθυμούσαν την απόσχισή της Μακεδονίας απ΄την κυρίως Ελλάδα.

 Αν τα παραπάνω δεν είναι προδοσία, τότε η λέξη προδοσία μάλλον έχει χάσει το νόημά της.




Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Μαζική παρουσία χιλιάδων Εθνικιστών στον Μελιγαλά




Μαζική παρουσία χιλιάδων Εθνικιστών στον Μελιγαλά
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η Χρυσή Αυγή συμμετείχε μαζικά στην εκδήλωση μνήμης των θυμάτων της Πηγάδας στον Μελιγαλά. Αυτό που έγινε φέτος όμως δεν είχε προηγούμενο, αφού κατά γενική ομολογία, η παρουσία των Εθνικιστών της Χρυσής Αυγής ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Τα μέλη μας εισήλθαν καταχειροκροτούμενα στον χώρο σε πλήρη παράταξη και με απόλυτη πειθαρχία. Μαζί τους, σχεδόν η μισή κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής. Ανάμεσα στους ομιλητές, ξεχώρισε η στιγμή όπου ο Ηλίας Παναγιώταρος ξεσήκωσε το πλήθος λέγοντας ότι αυτή δεν είναι μία εορτή μίσους αλλά ημέρα μνήμης και πως όταν οι Εθνικιστές θα είναι στην εξουσία αυτές οι ημέρες θα αποτελούν επισήμως Εθνικές Εορτές.

Παρόντες στην συγκινητική - όπως πάντα - εκδήλωση, οι πυρήνες και οι Τοπικές Οργανώσεις της Χρυσής Αυγής από κάθε γωνιά της Πελοποννήσου (Αχαΐα, Ηλεία, Μεσσηνία, Λακωνία, Αρκαδία, Αργολίδα, Κορινθία) αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα. Περισσότεροι από 200 ήταν μόνο οι Συναγωνιστές που ταξίδεψαν από την Αθήνα ώστε να παρευρεθούν στον Μελιγαλά και να αποδώσουν Τιμές στους Μάρτυρες του Ελληνισμού.

Μετά την ενός λεπτού σιγή, ακολούθησαν οι καταθέσεις στεφάνων στην Πηγάδα, από συλλόγους και φορείς και φυσικά από όλες τις Τοπικές Οργανώσεις μας και τους Πυρήνες που πλέον δραστηριοποιούνται σε κάθε σημείο της Πατρίδας μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πρώτο στεφάνι κατέθεσε ο Συναγωνιστής Χρήστος Παππάς, εκ μέρους του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νικόλαου Μιχαλολιάκου, το όνομα του οποίου προκάλεσε διαρκή χειροκροτήματα και επευφημίες.
Μετά την λήξη της εκδηλώσεως αρκετά μέλη μας σταμάτησαν στο κέντρο του Μελιγαλά μετά από εγκάρδιες προσκλήσεις κατοίκων που ήθελαν να μας ευχαριστήσουν για την εμφάνισή μας και τον Αγώνα που δίνουμε καθημερινά υπέρ των Ελλήνων. Εν συνεχεία αρκετά μέλη μας καθώς και φίλοι του Κινήματος, πήγαν στα εγκαίνια ενός ακόμα γραφείου της Χρυσής Αυγής, στην Κυπαρισσία. Περισσότερα όμως για αυτό στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας μας που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Τετάρτη.


 Πηγή: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/mazikh-parousia-chiliadwn-ethnikistwn-ston-meligala#.UFbOL2c3vKQ

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση: "Στάθης Θ.Κωνσταντινίδης-Χασιλάς. Ένας αλλιώτικος καπετάνιος"

 




 Το παραπάνω βιβλίο ασχολείται με την ζωή και την δράση του Στάθη Κωνσταντινίδη, γνωστού  και ως Χασιλά, τα δύσκολα χρόνια της δεκαεττίας του '40. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην κατοχική περίοδο 1943-44 κατά την οποία ο Χασιλάς ήταν οπλαρχηγός του προσφυγικού χωριού Κλείτος και συγκρούστηκε επανειλημμένα με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
  Ήταν μία τυπική περίπτωση οπλαρχηγού που ξεκίνησε συνεργαζόμενος με τις αντιστασιακές οργανώσεις, τόσο το ΕΑΜ όσο και την ΠΑΟ, αντιμετώπισε την εχθρότητα των κομμουνιστών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και δικαιολογημένα στράφηκε εναντίον τους και εξοπλίστηκε με την ανοχή των Γερμανών.

 Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο γιος του Στάθη Κωνσταντινίδη, Κώστας Κωνσταντινίδης, ο οποίος σε νεαρή ηλικία τότε έζησε τα γεγονότα από πρώτο χέρι. Είναι ίσως το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε από έναν άνθρωπο του στενού περιβάλλοντος ενός οπλαρχηγού του ΕΕΣ της Μακεδονίας. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο και κατατοπιστικό όσον αφορά τους λόγους και τις συνθήκες υπό τις οποίες χιλιάδες συμπατριώτες μας στην δυτική και κεντρική Μακεδονία στράφηκαν με πάθος κατά των κομμουνιστών.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Οι αξιωματικοί της Σπάρτης στην Κατοχή



 Απ΄τις αρχές του 1943 είχε οργανωθεί στην Σπάρτη μία μυστική οργάνωση κατώτερων αξιωματικών με σκοπό την αντιστασιακή δράση. Αυτή η τοπική οργάνωση υπαγόταν στον Ελληνικό Στρατό (Ε.Σ) την εθνική αντιστασιακή οργάνωση της Πελοποννήσου. Επικεφαλής των αξιωματικών του Ε.Σ στην Σπάρτη ήταν ο λοχαγός Καραγιαννάκος που κατάφερε να μυήσει στην οργάνωση το σύνολο των κατώτερων αξιωματικών της πόλης.
 Όπως απεδείχθη όμως στην συνέχεια, πρακτικά αρχηγός του Ε.Σ στην Λακωνία ήταν ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος. Μόλις μαθεύτηκε τον Ιούλιο του 1943 ότι ο Βρεττάκος ανέβηκε στον Ταϋγετο ως επικεφαλής ομάδας με σκοπό την παραλαβή όπλων απ’τους Συμμάχους διαμέσω αεροποροκών ρίψεων, πολλοί Λάκωνες αξιωματικοί πήγαν εκεί χωρίς καν να ρωτήσουν τον Καραγιαννάκο. Αυτό δείχνει ότι η ηγεσία του Καραγιαννάκου ήταν περισσότερο τυπική παρά ουσιαστική.
 
Παράλληλα, ο Ε.Σ Σπάρτης κατέβαλλε προσπάθειες να συγκροτήσει και πολιτική οργάνωση στην πόλη της Σπάρτης με αρμόδιο τον γιατρό Σακελλαρίδη. Γενικότερα, ο Ε.Σ υστερούσε όσον αφορά την πολιτική οργάνωση, πράγμα που τον έφερνε σε μειονεκτική θέση απέναντι στο σαφώς πιο οργανωμένο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Επειδή όμως η τακτική των κομμουνιστών είχε ήδη αρχίσει να ενοχλεί πολύ κόσμο, δημιουργούνταν εκ των πραγμάτων κάποιες προοπτικές για την πολιτική οργάνωση του Ε.Σ.
Γύρω στο τέλος Ιουλίου του 1943, ο ταγματάρχης Κωστόπουλος διαδέχτηκε τον Καραγιαννάκο στην αρχηγία του Ε.Σ Σπάρτης, στον οποίο εντάχθηκε και ο ταγματάρχης Δεμέστιχας. Λίγες μέρες μετά, ο γιατρός Σακελλαρίδης μαζί με αρκετούς άοπλους οπαδούς του Ε.Σ, ανεβαίνουν στον Ταύγετο στο δάσος της Βασιλικής όπου ήταν ήδη ο ίλαρχος Βρεττάκος και αναμένονταν συμμαχικές ρίψεις για τον περαιτέρω εξοπλισμό των ανταρτών της οργάνωσης. Πολλοί απ’αυτούς που ανέβηκαν ήταν άοπλοι, ενώ ακόμα και οι ένοπλοι δεν ήταν επαρκώς εξοπλισμένοι.
  Όμως, όχι μόνο δεν έγιναν ρίψεις, αλλά το τμήμα του Ε.Σ δέχθηκε στις 13/08/1943 αιφνιδιαστική επίθεση απ‘τον ΕΛΑΣ και διαλύθηκε. Εκεί σκοτώθηκε ο γιατρός Σακελλαρίδης και άλλοι.
  
 Τα γεγονότα της Βασιλικής γρήγορα μαθεύτηκαν στην Σπάρτη και ανησύχησαν τους αξιωματικούς. Τότε ο Κωστόπουλος ήρθε σε επαφή με εκπροσώπους του ΕΑΜ. Αυτοί απαίτησαν να διαλυθεί ο Ε.Σ και οι αξιωματικοί να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ.
 Κατόπιν συνεννόησης μεταξύ των αξιωματικών, αποφασίστηκε ομοφώνως με την προτροπή του Κωστόπουλου να ενταχθούν όλοι στον ΕΛΑΣ. Όντως γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου 1943, μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, οι αξιωματικοί της Σπάρτης (συνολικά 19 άτομα) ανέβηκαν στον Πάρνωνα όπου ήταν η διοίκηση του 8ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ όλοι πλην του Κωστόπουλου! Οι ελασίτες δεν τον ήθελαν στις τάξεις τους για λόγους που δεν έχουν ξεκαθαριστεί, και τον έδιωξαν.

  Τον Οκτώβριο του ’43 ο ΕΛΑΣ διέλυσε το τμήμα Ε.Σ του Βρεττάκου στην Παληοχώρα και εκτέλεσε τον τελευταίο. Λίγο αργότερα ξεκίνησε -σαν λογική αντίδραση προς τις μεθόδους των ελασιτών- η συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Λακωνία, όπου πρωτοστάτησε ο αδελφός του Τηλέμαχου Βρεττάκου, ο Λεωνίδας.
  Τότε κάποιοι αξιωματικοί απ'αυτούς που είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ, προσχώρησαν στα νεοσύστατα τάγματα. Οι πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις ήταν αυτές των ταγματαρχών Κωστόπουλου και Δεμέστιχα.

 Μετά την μη-αποδοχή του απ'τον ΕΛΑΣ ο ταγματάρχης Κωστόπουλος γύρισε στο χωριό του. Οι απειλές όμως των κομμουνιστών εναντίον του τον ώθησαν να ενταχθεί στα Τάγματα Ασφαλείας. Ανέλαβε ηγετική θέση στο τάγμα της Σπάρτης ως στρατιωτικός σύμβουλος και διοικητής αμύνης Μυστρά. Αργότερα διετέλεσε για λίγο καιρό διοικητής του Συντάγματος Ασφαλείας (τάγματα Σπάρτης και Γυθείου) της Λακωνίας. 
 Δηλαδή, αυτός που πρωτοστάτησε στην ένταξη των αξιωματικών του Ε.Σ Σπάρτης στον ΕΛΑΣ, δεν έγινε δεκτός στον ΕΛΑΣ και λίγο αργότερα εντάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας και μάλιστα ως επικεφαλής!
  
 Ο ταγματάρχης Δεμέστιχας εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ ως διοικητής τάγματος. Τον Νοέμβριο του 1943 τον επισκέφτηκε η γυναίκα του στο βουνό και τον έπεισε να φύγει απ’το αντάρτικο. Τότε προφασίστηκε βαρειά ασθένεια και πήρε ολιγοήμερη αναρρωτική άδεια. Κατέβηκε στην Σπάρτη και δεν ξαναγύρισε στον ΕΛΑΣ. Ετοιμαζόταν να φύγει για την Μέση Ανατολή, αλλά τελικά πείστηκε να ενταχθεί στο Σύνταγμα Ασφαλείας Σπάρτης. Αργότερα διετέλεσε και διοικητής του, μετά τον Κωστόπουλο. Συνελλήφθη προσωρινά απ’τους Γερμανούς με την κατηγορία ότι είχε έρθει σε συνεννόηση με τους αντάρτες και ότι ήταν αγγλόφιλος, αλλά αφέθηκε ελεύθερος και ανέλαβε την διοίκηση του τάγματος Γυθείου.
  
 Το παράδειγμα της Σπάρτης είναι μία ακόμη απόδειξη ότι είναι γελοίο να χαρακτηρίζονται απ'τους αριστερούς ως προδότες αυτοί που υπηρέτησαν στα Τάγματα Ασφαλείας. 
 Σύμφωνα με την αριστερή λογική, π.χ ο ταγματάρχης Δεμέστιχας ήταν προδότης όσο ήταν στον Ε.Σ (οι κομμουνιστές την χαρακτήριζαν προδοτική οργάνωση), μετά έγινε πατριώτης (αφού πήγε στον ΕΛΑΣ) και μετά ξανάγινε προδότης (πηγαίνοντας στα Τ.Α)!!!
 Αστεία λογική που δεν στέκει με τίποτα.
 Η ιστορική πραγματικότητα είναι πάντα πιο πολύπλοκη όπως κατέδειξαν τα προαναφερθέντα παραδείγματα.




 Πηγές:
 "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ - οικειοθελώς ή εξ'ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου
 "Εθνική Αντίστασις 1941-1945" του Κοσμά Αντωνόπουλου

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Δημοσθένης Κούκουνας: «510 δισ. ευρώ μας χρωστάει η Γερμανία»

Ο κ. Δημοσθένης Κούκουνας είναι ο σημαντικότερος ιστορικός - ερευνητής σε θέματα που άπτονται της Κατοχής και της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.

Το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ερωδιός με τίτλο «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» ανεβάζει τη γερμανική οφειλή στην Ελλάδα σε 510 δισ. ευρώ! Τα στοιχεία που παραθέτει είναι συγκλονιστικά και η συζήτηση μαζί του για το ζήτημα είναι πολύ διαφωτιστική.

ΕΡ.: Φαίνεται ότι το πρόσφατο βιβλίο σας «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» ανατάραξε το πολιτικό παρασκήνιο, κυρίως εξαιτίας των αναφορών σε οικογένειες πολιτικών προσώπων, όπως ο περίφημος υπουργός του Μνημονίου Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Π. Πικραμμένος, που είχαν έντονο κατοχικό παρελθόν. Τώρα όμως το βιβλίο αυτό γίνεται το επίκεντρο μιας άλλης συζήτησης, αναφορικά με τα κατοχικά δάνεια, που -όπως λέτε- υπερβαίνουν τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ και που κατά σύστημα η μεταπολεμική Γερμανία αρνείται να μας εξοφλήσει. Πόσο πεπεισμένος είστε, ύστερα από μια πολύχρονη ιστορική έρευνα που κάνατε, ότι αυτή η οφειλή έναντι της Ελλάδος είναι βάσιμη;

ΑΠ.: Η ύπαρξη των κατοχικών δανείων δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Υπάρχει πλήρης τεκμηρίωση για την υπόστασή τους από το 1942, που έγινε η σύναψή τους, καθώς επίσης και για το γεγονός ότι δεν εξοφλήθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα. Είναι αλήθεια πως στα εβδομήντα αυτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, επανειλημμένα έγιναν από ελληνικής πλευράς απόπειρες να εξοφληθεί το χρέος, αλλά συναντήσαμε μια συστηματική παρελκυστική τακτική εκ μέρους των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων, με βασική δικαιολογία ότι η χώρα τους ήταν διαμελισμένη σε Ανατολική και Δυτική Γερμανία. Αυτό το πρόσχημα εξαλείφθηκε όταν τα δύο γερμανικά κράτη ενοποιήθηκαν το 1990 και ακολούθησε η τελική σύναψη της συνθήκης ειρήνης που εκκρεμούσε από το 1945.
Εστω και τότε, θα περίμενε κανείς ότι η Γερμανία, που τόσο αμείλικτη εμφανίζεται σήμερα απέναντί μας για το ελληνικό εξωτερικό χρέος, θα είχε τη στοιχειώδη φιλοτιμία να αποπληρώσει το δικό της χρέος προς την Ελλάδα. Ωστόσο τήρησε μια εντελώς αρνητική στάση, αγνοώντας το πλέον στοιχειώδες, ότι αυτά τα χρήματα και εν μέρει εμπορεύματα που αναγκαστικά και διά της βίας έλαβε επί Κατοχής αντιπροσώπευαν τότε την έσχατη ικμάδα της ελληνικής οικονομίας, ό,τι δηλαδή είχε απομείνει έπειτα από μια βάρβαρη καταλήστευσή της.


ΕΡ.: Οπως γράφετε στο βιβλίο σας η Ιταλία έχει εξοφλήσει τη δική της οφειλή προς την Ελλάδα από την ίδια αιτία. Αυτό σημαίνει ότι μεταπολεμικά μόνον οι Ιταλοί σεβάστηκαν τις υπογραφές τους;

ΑΠ.: Πράγματι, προ πενήντα περίπου ετών η Ιταλία εξόφλησε ολοσχερώς τα κατοχικά δάνεια που μας όφειλε. Να λάβετε υπόψη σας ότι το χρέος των Ιταλών στηριζόταν στα ίδια κοινά έγγραφα με εκείνο των Γερμανών, διότι θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτές οι κατοχικές συμφωνίες περί δανείων δεν συνήφθησαν απευθείας μεταξύ του ελληνικού κράτους και των κατακτητών. Το ακριβές είναι ότι η συμφωνία έγινε μεταξύ των δύο κυρίων κατακτητών το 1942 και απλώς κοινοποιήθηκε στις τότε ελληνικές κυβερνήσεις το περιεχόμενό τους και υπέγραψαν ότι έλαβαν γνώση. Δηλαδή απλώς μας ανακοίνωσαν ότι μας καταληστεύουν, αφού όμως υποσχέθηκαν γραπτώς ότι θα μας επιστρέψουν τα οφειλόμενα στο τέλος του πολέμου και μάλιστα αποπληθωρισμένα.

ΕΡ.: Φαίνεται ότι με την έκδοση του βιβλίου σας άρχισε να επαναφέρεται το θέμα των κατοχικών δανείων, καθώς μέχρι τώρα μόνο περί αποζημιώσεων γινόταν λόγος…

ΑΠ.: Οι επανορθώσεις και οι αποζημιώσεις είναι εντελώς άλλο θέμα. Αυτές αφορούν μόνο τις ανθρώπινες καταστροφές και τις υλικές ζημίες, κατά μεγάλο μέρος δε έχουν ικανοποιηθεί σε διάφορες χρονικές περιόδους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εξ όσων γνωρίζω ελάχιστα ζητήματα έχουν απομείνει προς ρύθμιση, όπως π.χ. το θέμα της σφαγής του Διστόμου, αλλά ως οικονομικό μέγεθος είναι απειροελάχιστα σε σχέση με τα κατοχικά δάνεια. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι είναι τραγικό λάθος, αν όχι δόλιο και κατευθυνόμενο, να γίνεται από ελληνικής πλευράς αυτός ο συμψηφισμός.

ΕΡ.: Δηλαδή λέτε ότι η πρόσφατη συζήτηση που έγινε στη Βουλή προ ημερών είχε στόχο να πετάξει προπέτασμα καπνού;

ΑΠ.: Εχω την πεποίθηση ότι ο καθηγητής Νότης Μαριάς πίστευε ότι με την επίκαιρη ερώτησή του θα εξαναγκαζόταν ο κ. Σαμαράς να αναφερθεί στις ελληνικές απαιτήσεις κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο. Αν και δεν νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς είχε ανάγκη υποδείξεων να το πράξει, διότι ως πρωθυπουργός είναι, ή όφειλε να είναι, πλήρως ενήμερος.
Ομως, από το πώς απάντησε για λογαριασμό του στην ερώτηση Μαριά ο αρμόδιος υπουργός κ. Χρήστος Σταϊκούρας ενώπιον της Βουλής, συμπεραίνω ότι κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση ετοιμάζονται να κάνουν εκδούλευση στην κ. Μέρκελ για να κλείσει το θέμα των κατοχικών δανείων διά παντός. Του έδωσε το πάτημα ο κ. Μαριάς για να απαντήσει έτσι, ανακατεύοντας τις πολεμικές αποζημιώσεις με τα κατοχικά δάνεια, ή μάλλον να μην απαντήσει ευθέως.
Και από όλο αυτό το νεφελώδες της συζήτησης στη Βουλή, εντελώς υποτυπώδους άλλωστε, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ανακύπτει ένας άλλος μεγάλος εθνικός κίνδυνος, που μέχρι τώρα δεν υπήρχε: Το κλείσιμο της υπόθεσης των κατοχικών δανείων με καμιά λογιστική μικροεγγραφή ολίγων εκατομμυρίων ευρώ έναντι της πραγματικής απαίτησης των 510 δισεκατομμυρίων, όπως περίπου έγινε με την υπόθεση Siemens πρόσφατα.

ΕΡ.: Εχει η κυβέρνηση τέτοια δυνατότητα, επιτροχάδην να κλείσει συμβιβαστικά το θέμα των κατοχικών δανείων;

ΑΠ.: Βεβαίως και έχει. Θα διατυμπανιστεί ότι επιτέλους η Γερμανία εξοφλεί τα κατοχικά δάνεια, η κυβέρνηση θα κορδώνεται ότι το τακτοποίησε κι αυτό, βάζοντας υπογραφή σε μια συμβιβαστική συμφωνία και με τη χρήση της μεγάλης σφραγίδας του ελληνικού κράτους, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχει πάρει ούτε το ένα χιλιοστό των όσων ουσιαστικά έχει λαμβάνειν η Ελλάδα.

ΕΡ.: Κι εσείς τι προτείνετε σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

ΑΠ.: Εγώ δεν είμαι πολιτικός, ένας απλός πολίτης είμαι. Εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις υγιείς, όπως ελπίζω, που θα συγκινηθούν και θα αντιδράσουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η ολοσχερής εξόφληση των κατοχικών δανείων εκ μέρους της Γερμανίας θα σήμαινε την πλήρη απαλλαγή μας από το εξωτερικό χρέος και την αυτόματη κατάργηση του Μνημονίου και των προδοτικών όρων του. Πλην της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, ως γνωστόν, ένας εξ αυτών των όρων αποκλείει τον συμψηφισμό οφειλών κρατών προς την Ελλάδα. Είναι προφανές γιατί ετέθη, διότι οι Γερμανοί που συνέταξαν και επέβαλαν το περίπτυστο αυτό κείμενο δεν είναι αφελείς. Αλλά μπορεί να αποκλείεται ο συμψηφισμός, δεν αποκλείεται όμως η εξόφληση. Τότε αυτό οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα λόγο να το συγκεκριμενοποιήσουν, τώρα όμως αν το θέμα τεθεί επίσημα από μέρους μας, μια προδοτική κυβέρνηση δεν θα διστάσει να το ξεπουλήσει αντί πινακίου φακής. Ωστε εφεξής να έχει κλείσει και η δουλεία του ελληνικού λαού να συνεχίζεται απερίσπαστα. Μακάρι να μπορούσαμε να σκεφτόμαστε θετικά και όχι αρνητικά.
Αλλά μάλλον το ερώτημα θα πρέπει να τεθεί προς την ελληνική Δικαιοσύνη, τι έχει σκοπό να κάνει. Τώρα όμως. Και δεν το λέω αυτό με την ευτελή σκέψη ότι οι Ελληνες δικαστές ας λάβουν, την ώρα που ετοιμάζονται για συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, την πρωτοβουλία να εξετάσουν πόσα «ισοδύναμα» εις βάρος τους και εις βάρος όλων των άλλων τάξεων, των αστυνομικών, των στρατιωτικών ή ακόμη και των ανειδίκευτων εργαζομένων ή επιτέλους των πάσης φύσεως συνταξιούχων και μισθωτών, αντιπροσωπεύει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μέγεθος των κατοχικών δανείων. Αν και όταν επιτευχθεί η αξιοπρεπής είσπραξη αυτής της γερμανικής οφειλής, δηλαδή των 510 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα «ισοδύναμα» μάλλον η κ. Μέρκελ και ο κ. Ρέσλερ θα αρχίσουν να τα ψάχνουν για να μας αποπληρώσουν. Αν και είμαι βέβαιος ότι δεν θα είναι για λύπηση, διότι κάπου θα βρουν μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ως «περίσσευμα» στον δημόσιο προϋπολογισμό τους, όπως είχε συμβεί πέρυσι. Αραγε πόσο τυχαίο είναι ότι σ' εμάς βγαίνουν ελλείμματα και σ’ αυτούς περισσεύματα;


 Πηγή:  http://adiavroxoi.blogspot.gr/2012/09/510.html