Το μένος του κεντροδεξιού ιστορικού Νίκου Μαραντζίδη κατά της Χρυσής Αυγής

 Πριν από μερικές μέρες δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο ένα άρθρο του ιστορικού Νίκου Μαραντζίδη με τον τίτλο "Διαλύστε τη Χρυσή Αυγή".
 Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=26946
 Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σχολιάσουμε αυτό το άρθρο του Μαραντζίδη, άλλωστε η Χρυσή Αυγή του έχει απαντήσει αναλόγως απ΄την ιστοσελίδα της.

 Καλό θα ήταν όμως να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με τον ίδιο τον συντάκτη του συγκεκριμένου άκρως επιθετικού αντιχρυσαυγίτικου άρθρου.

 Ο κ.Μαραντζίδης είναι πανεπιστημιακός ιστορικός αλλά απέχει πολύ απ΄το να θεωρείται ένας τυπικός εκπρόσωπος του (ακρο)αριστερόστροφου πανεπιστημιακού κατεστημένου της μεταπολίτευσης.
 Ανήκει σε αυτήν την γενιά των αποκαλούμενων αναθεωρητών ιστορικών οι οποίοι τα τελευταία 15 χρόνια περίπου με εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες μελέτες έχουν καταφέρει να αμφισβητήσουν με μεγάλη επιτυχία την αριστερή παντοκρατορία στην ιστοριογραφία της περιόδου 1941-49. Με μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο εύκολα μπορεί ο καθένας να βρει σχετικά άρθρα του Μαραντζίδη, κάποια εκ των οποίων έχουν αναδημοσιευτεί και στο παρόν ιστολόγιο.
 Ο Μαραντζίδης έγραψε το βιβλίο "Γιασασίν μιλιέτ" που αναφερόταν στους τουρκόφωνους Πόντιους, με ιδιαίτερη έμφαση στην δράση τους στην κατοχική Μακεδονία όπου ένα σημαντικό κομμάτι τους εξοπλίστηκε απ'τους Γερμανούς για να αυτοπροσταστευτούν απ΄το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Η προσέγγισή του στο θέμα της συνεργασίας τους με τους Γερμανούς ήταν πολύ προσεκτική και σε καμμία περίπτωση δεν υιοθέτησε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για αυτούς τους ανθρώπους.
 Επίσης, με την επιμέλεια του Νίκου Μαραντζίδη εκδόθηκε το συλλογικό έργο "Οι άλλοι καπετάνιοι" που ξεχώρισε κυρίως για τις ευρείες αναφορές στους οπλαρχηγούς (πόντιους πρόσφυγες σε μεγάλο ποσοστό) που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς στην κατοχική Μακεδονία.
 Για να μην μακρυγορούμε όμως παραθέτουμε το παρακάτω ενδεικτικό απόσπασμα απ΄το κείμενο του Μαραντζίδη στο εν λόγω βιβλίο:
 
 "Οι παραπάνω παρατηρήσεις γίνονται ακριβώς για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί στην συνείδηση τόσων ανθρώπων η συνεργασία με τους Γερμανούς δεν αποτελούσε εθνική προδοσία και μπορούσε να συνδυάζεται με την αγάπη για την πατρίδα, ειδικά μάλιστα από τα τέλη του 1943, όταν  η ελπίδα ότι από μέρα σε μέρα ο στρατός κατοχής θα αποχωρήσει είχε γίνει βαθιά πεποίθηση. Αντίθετα, μέσα στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η φιλοπατρία και ο μπολσεβικισμός παραμένουν έννοιες ασύμβατες."
 ("Οι άλλοι καπετάνιοι" σελ.33)

 Είναι λοιπόν προφανές ότι ο ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης με την ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη ιστορική του έρευνα συνεισέφερε τα μέγιστα στην απενοχοποίηση εκείνων των ανθρώπων που είχαν συλλήβδην στιγματιστεί (λανθασμένα βέβαια) ως "προδότες", "φασίστες", "εγκληματίες" κτλ απ΄το κομπλεξικό μεταπολιτευτικό κατεστημένο.
Για αυτό το επιστημονικό του έργο είναι άξιος συγχαρητηρίων.

 Το ίδιο κατεστημένο που είχε καταδικάσει χωρίς ελαφρυντικά τους ταγματασφαλίτες και τους πόντιους οπλαρχηγούς της Μακεδονίας, έχει παράλληλα δαιμονοποιήσει πλήρως και την Χρυσή Αυγή. Πολλές φορές οι εκπρόσωποί του (είτε πολιτικοί, είτε πανεπιστημιακοί, είτε δημοσιογράφοι κτλ) δεν διστάζουν να θεωρήσουν την Χρυσή Αυγή σαν πολιτικό επίγονο εκείνων των ανθρώπων που ζήτησαν και πήραν όπλα απ΄τους Γερμανούς για να αυτοπροστατευτούν απ'τους κομμουνιστές. Βέβαια, αυτός ο συσχετισμός είναι τελείως άκυρος, διότι ένα πολιτικό κόμμα του 21ου αιώνα με συγκεκριμένες ιδεολογικές αρχές δεν μπορεί να συγκριθεί με ένοπλες ομάδες χωρικών ποικίλων πολιτικών τάσεων που έδρασαν 70 χρόνια πριν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Πρόκειται για ποιοτικά διαφορετικές οντότητες, μη-συγκρίσιμες μεταξύ τους.
 Εν πάσει περιπτώσει όμως.

 Προφανώς ο Μαραντζίδης όταν έκανε την αξιόλογη κατά γενική ομολογία ιστορική του έρευνα, δεν σκέφτηκε ότι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα ιστορικά του συμπεράσματα ήταν οι εθνικιστές, των οποίων η κομματική έκφραση είναι η Χρυσή Αυγή. Ή μπορεί και να το σκέφτηκε, αλλά να μην έδωσε σημασία διότι πιθανώς υποτίμησε τις πολιτικές προοπτικές του συγκεκριμένου χώρου.

 Τι περίμενε δηλαδή ο Μαραντζίδης; Ότι θα αξιοποιούσαν πολιτικά οι φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί την έρευνά του π.χ για τον Μιχάλαγα ή τον Κισά Μπατζάκ; Τόσο αφελής ήταν; Δεν ήξερε ότι οι Έλληνες δεξιοί είναι απ΄το 1974 και μετά φοβικοί και κομπλεξικοί απέναντι στην αριστερά; Θα τολμούσαν ποτέ οι βουτυρομπεμπέδες της ΝΔ να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην αριστερή πνευματική δικτατορία και να αμφισβητήσουν τα ιστορικά της δόγματα; Ούτε κατα διάννοια δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, γι'αυτό και δεν έγινε βέβαια.

 Εδώ θα μπορούσε κάποιος να προβάλλει το επιχείρημα ότι η ιστορική έρευνα δεν είναι απαραίτητο ούτε θεμιτό να έχει πολιτικές προεκτάσεις.
 Δεν υπάρχει πιο επιπόλαια άποψη από αυτή. Πόσο μάλλον απ΄την στιγμή που η ιστορική έρευνα αφορά την πλέον ταραγμένη και αιματοβαμμένη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που άφησε βαθιά το στίγμα της στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας και καθόρισε τις πολιτικές συμπεριφορές μεγάλων τμημάτων του λαού. Καλώς ή κακώς, οι μνήμες απ΄τα γεγονότα της δεκαετίας του ΄40 είναι ακόμα ζωντανές, ιδιαίτερα στην επαρχία.
 Συνεπώς μία ιστορική έρευνα αναθεωρητικής μορφής γύρω απ΄το καυτό θέμα των λανθασμένα θεωρουμένων ως "δοσίλογων", "φασιστών", "προδοτών", δεν μπορεί παρά να έχει σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Αυτές μπορεί να μην γίνουν άμεσα αντιληπτές, αλλά να φανούν μακροπρόθεσμα όταν οι αντικειμενικές συνθήκες το επιτρέψουν.

 Φαίνεται λοιπόν πως έστω και κατόπιν εορτής ο Μαραντζίδης αντελήφθη ότι με το αξιόλογο επιστημονικό του έργο ενίσχυσε άθελά του το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα καθώς βοήθησε τα μέγιστα στην απενοχοποίηση των (λανθασμένα, όπως τονίσαμε και πριν) θεωρούμενων ως πολιτικών προγόνων της Χρυσής Αυγής.

 Τώρα με ένα καυστικό άρθρο γεμάτη εμπάθεια φτάνει στο σημείο να απαιτήσει να βγει η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου και την συγκρίνει με το ΚΚΕ του 1946! Ξεχνάει όμως ότι το τότε ΚΚΕ βαρυνόταν ήδη με τρομερά εγκλήματα και προδοσίες σε βάρος του λαού, πράγμα που η Χρυσή Αυγή φυσικά δεν έχει κάνει. Κάθε άλλο, έχει πέσει η ίδια θύμα τρομοκρατικών επιθέσεων. Ξεχνάει ότι το ΚΚΕ τότε είχε συγκεκριμένα πολιτικοστρατιωτικά στηρίγματα σε γειτονικές χώρες, ενώ η Χρυσή Αυγή είναι μόνη της.

 Αν λοιπόν ο Μαραντζίδης θλίβεται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, μπορεί κάλλιστα να προβεί σε πράξεις αυτοτιμωρίας διότι και ο ίδιος ακουσίως έβαλε το λιθαράκι του σε αυτή. 
Αν πάλι θλίβεται που οι φιλελεύθεροι ομοϊδεάτες του δεν αξιοποίησαν πολιτικά τα ιστορικά του πορίσματα, ας τους ζητήσει τον λόγο.

 Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, οι Έλληνες εθνικιστές που ασχολούνται με ιστορικά θέματα επιβάλλεται να ευχαριστήσουν τον Μαραντζίδη για τα στοιχεία που έφερε στο φως σχετικά με τα γεγονότα της δεκαετίας του '40, και φυσικά να του ευχηθούν περαστικά...