Η πρώτη προσπάθεια των αξιωματικών για οργάνωση αντάρτικου στην Κορινθία

Οι αδελφοί Μιλτιάδης και Ντίνος Στεργιόπουλος ήταν ανθυπολοχαγοί που πολέμησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και βγήκαν στα βουνά της Κορινθίας τον Ιούνιο του 1943 μαζί με άλλους αξιωματικούς με σκοπό την αντιστασιακή δράση. Σχημάτισαν μία μικρή ομάδα και ήρθαν σε επαφή με τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο, γνωστό με το ψευδώνυμο Ζήρειας, στο χωριό Μάτι της Κορινθίας. Ο Ζήρειας είχε εξουσιοδότηση απ’τον ΕΔΕΣ για να οργανώσει αντάρτικο στην περιοχή και να αποκτήσει επαφή με τις εθνικές αντάρτικες ομάδες της νότιας Πελοποννήσου. Στην ομάδα προσχώρησαν και άλλοι αξιωματικοί της περιοχής όπως ο λοχαγός Μαρκόπουλος και ο ίλαρχος Ηλιόπουλος. Επικεφαλής τυπικά και ουσιαστικά ήταν ο Ζήρειας λόγω των σχέσεών του με τον ΕΔΕΣ, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα για αρχηγός ανταρτών.

  

 Λίγες μέρες μετά, φτάνει στο λημέρι τους ένας εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ της Αιγιαλείας, και τους ζήτησε να πάει ο αρχηγός  τους για συνάντηση στο Μάζι όπου έδρευαν οι ελασίτες. Αποφασίστηκε να πάει ο Μιλτιάδης Στεργιόπουλος. Στην έδρα του ΕΛΑΣ βρήκε κρατούμενο έναν σύνδεσμο που είχε αποστείλει η ομάδα του, τον Γιώργο Λυμπερόπουλο. Τον είχαν αποστείλει μερικές μέρες πριν με σκοπό να έρθει σε επαφή με τις εθνικές ομάδες της νότιας Πελοποννήσου. Τον συνέλαβαν όμως οι ελασίτες της Αιγιαλείας, τον χτύπησαν και τον φυλάκισαν. Εκείνος τους είπε ότι είναι σύνδεσμος της ομάδας των αξιωματικών, γι’αυτό και οι ελασίτες επεδίωξαν επαφή μαζί τους.

  

 Ο Στεργιόπουλος επιβεβαίωσε ότι ο Λυμπερόπουλος ήταν δικός τους απεσταλμένος. Οι ελασίτες του ζήτησαν να συγχωνευτούν οι  ομάδες τους, αλλά ο Στεργιόπουλος επιφυλάχτηκε να απαντήσει αν δεν ρωτούσε πρώτα την ηγεσία του, δηλαδή τον Ζήρεια. Σύμφωνα με τον Λυμπερόπουλο, οι ελασίτες σχεδίαζαν να συλλάβουν και τον Στεργιόπουλο. Δεν το αποτόλμησαν όμως διότι στην συγκεκριμένη ομάδα του ΕΛΑΣ υπήρχαν πολλοί απ΄την περιοχή που είχαν υπηρετήσει υπό τις διαταγές του Μιλτιάδη Στεριόπουλου στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, τον εκτιμούσαν, και πολύ δύσκολα θα δέχονταν να στραφούν εναντίον του. Ο Στεργιόπουλος γύρισε πίσω στην έδρα της ομάδας του μαζί με τον Λυμπερόπουλο και μετέφερε αυτά που είδε.

 Λίγες μέρες μετά εγκαταστάθηκε κοντά τους, στον Φενεό,  μία ομάδα του ΕΛΑΣ απ’την Αιγιαλεία με επικεφαλή κάποιον Αγησίλαο (Κ.Μανούσος με καταγωγή απ’την Ρούμελη) και ζητούσαν να βρεθούν μαζί τους. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του ΕΛΑΣ στην Κορινθία. Ο Ζήρειας και ο Μαρκόπουλος δέχτηκαν να τους συναντήσουν. Πριν πάνε, είχε αποφασιστεί να μην δεχτούν καμμία συγχώνευση παρά μόνο συνεργασία των δύο ομάδων. Δύο μέρες όμως μετά, έφτασε αυτή η ομάδα του ΕΛΑΣ στο Μάτι μαζί με τον Ζήρεια και τον Μαρκόπουλο. Ο Ζήρειας ανακοίνωσε στον Στεργιόπουλο ότι εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ ως στρατιωτικός αρχηγός στην Κορινθία και αποφασίστηκε να γίνει συγχώνευση!! Έκανε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ότι είχε συμφωνηθεί.

Τελικώς, κατόπιν συζητήσεων συμφωνήθηκε να γίνει η συγχώνευση μετά την ρίψη οπλισμού που αναμενόταν στην περιοχή, και την οποία κανόνιζε ο άγγλος ταγματάρχης Τζέιμς που ήταν υπεύθυνος. Η συμφωνία ήταν να εξοπλιστούν εξίσου και οι δύο ομάδες. Ο Μαρκόπουλος ακολούθησε το τμήμα του ΕΛΑΣ ως σύνδεσμος της ομάδας των αξιωματικών. Αντίστοιχα υπήρχε ένας σύνδεσμος του ΕΛΑΣ στην ομάδα των αξιωματικών.

 Πριν γίνουν οι ρίψεις όμως οι ελασίτες συνέλαβαν τόσο τον Ζήρεια και τον Μαρκόπουλο, όσο και τον Ντίνο Στεργιόπουλο μαζί με τους αντάρτες του στο χωριό Γκούρα. Βλέποντας αυτά τα γεγονότα ο Τζέιμς ακύρωσε την ρίψη.

  

 Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μαρκόπουλος και ο Ζήρειας σχεδίαζαν να στραφούν κατά του ΕΛΑΣ μετά την ρίψη οπλισμού. Για τον λόγο αυτό έστειλαν κάποιον άνθρωπό τους με το όνομα Χαρλαυτής για να ενημερώσει αναλόγως την υπόλοιπη ομάδα που έδρευε στο ύψωμα Σαϊντά. Ο Χαρλαυτής όμως πιάστηκε από ανθρώπους του ΕΑΜ, που βρήκαν πάνω του ένα σχετικό σημείωμα. Έτσι το σχέδιο των αξιωματικών απέτυχε και οδήγησε στην σύλληψη του Ζήρεια, του Μαρκόπουλου, του Ντίνου Στεριόπουλου και των ανταρτών τους. Οι υπόλοιποι με επικεφαλής τον Μιλτιάδη Στεργιόπουλο κατέφυγαν στον Φαρμακά και εντάχθηκαν στην ομάδα του ταγματάρχη Βαζαίου στην οποία είχε προσχωρήσει και η ομάδα του ενωμοτάρχη Κουβελάκη.

  

 Αργότερα, οι ελασίτες στείλανε τον Ντίνο Στεριόπουλο για να πείσει τον αδελφό του Μιλτιάδη να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Αλλά τελικά, έμειναν και οι δύο στην ομάδα του Βαζαίου.

  

 Στην συνέχεια, όπως είδαμε εδώ, και η ομάδα του Βαζαίου διαλύθηκε απ’τον ΕΛΑΣ. Ο ίδιος ο Βαζαίος και άλλοι αξιωματικοί, μεταξύ αυτών και οι αδελφοί Στεριόπουλοι εντάχθηκαν επίσης στον ΕΛΑΣ, ελλείψει άλλης επιλογής.

 Kάπως έτσι διαλύθηκε η ομάδα των Στεργιόπουλων απ’τον ΕΛΑΣ. Σίγουρα φέρουν ευθύνη οι Ζήρειας και Μαρκόπουλος που κινήθηκαν επιπόλαια και χωρίς την απαιτούμενη μυστικότητα με αποτέλεσμα να γίνουν αντιληπτοί απ΄τους κομμουνιστές που ήταν πολύ πιο έμπειροι στον συνωμοτισμό.

 Οι υπόγειες μεθοδεύσεις των Μαρκόπουλου και Ζήρεια δεν αθώωνουν σε καμμία περίπτωση τους ελασίτες, οι οποίοι είχαν δείξει εξαρχής τις  προθέσεις τους με την σύλληψη και την κακοποίηση του Λυμπερόπουλου, με την πρόθεσή τους να συλλάβουν τον Στεργιόπουλο, και με την εμμονή τους για συγχώνευση των διαφόρων ομάδων.

Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε για την δράση των αδελφών Στεργιόπουλων και άλλων αξιωματικών της Κορινθίας που εντάχθηκαν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, στον ΕΛΑΣ.




 Τα στοιχεία για την ανάρτηση προέρχονται απ΄το βιβλίο "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ - οικειοθελώς ή εξ΄ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου.