Είχαμε δει εδώ ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ παρά την αντι-ταγματασφαλίτικη του ρητορική και πρακτική, προσπαθούσε πρωτίστως να προσεταιριστεί τους άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας ώστε να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και ει δυνατόν να ενταχθούν στις γραμμές του.
Ακόμα και και ένας αδαής καταλαβαίνει ότι αποτελεί μέγιστη αντίφαση το να θεωρείς κάποιους προδότες και εγκληματίες και μετά να τους καλείς να συστρατευτούν μαζί σου.
Κάπως έτσι έπραξαν στην περίπτωση της Εύβοιας, όπως είδαμε εδώ.
Παράλληλα, όπως είδαμε και εδώ, αδιαφόρησαν επιδεικτικά για το ότι το Τάγμα Ασφαλείας Πύργου ετέθη αυτοβούλως υπό τις διαταγές της κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην οποία συμμετείχαν και οι του ΕΑΜ με 6 υπουργούς, και του επιτέθηκαν προκαλώντας έναν λουτρό αίματος με θύματα Έλληνες σε μία ακόμη μαρτυρική πόλη της Πελοποννήσου.
Ένας συνδυασμός των παραπάνω χαρακτήρισε την στάση των κομμουνιστών απέναντι στο Τάγμα Ευζώνων Ναυπάκτου.
Αρχικά ζητούσαν απ'τους (κατά τ'αλλα προδότες και εγκληματίες) ταγματασφαλίτες να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ:
Καλούσαν τους άντρες των Τ.Α να ενωθούν μαζί τους και να ενταχθούν με τον οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ, στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας η οποία είχε συσταθεί μερικές μέρες πριν.
Τότε, το Τάγμα Ευζώνων Ναυπάκτου έκανε ότι και το Τάγμα του Πύργου. Ετέθη υπό τις διαταγές της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του Γ.Παπανδρέου στην οποία συμμετείχαν και 6 στελέχη του ΕΑΜ/ΚΚΕ. Ένας εξ'αυτών ήταν και ο Σβώλος τον οποίο μνημονεύει ρητώς και η ανακοίνωση του Τάγματος:
"Πικρές αναμνήσεις 1941-1944" του Βασιλείου Σταυρογιαννόπουλου, σελ. 242-3
Είναι σαφές ότι οι ταγματασφαλίτες έκαναν ότι ήταν δυνατόν προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω εμφύλια αιματοχυσία.
Οι κομουνιστές όμως ήταν ανένδοτοι. Επιθυμούσαν πάση θυσία την διάλυση του Τάγματος ακόμα και μετά την υποταγή του τελευταίου υπο τις διαταγές της κυβέρνησης εθνικής ενότητας για την οποία οι ίδιοι ζητωκραύγαζαν στις παραπάνω ανακοινώσεις τους...
Η αδιάλλακτη στάση τους ήταν μία ακόμη απόδειξη ότι αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν ούτε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ούτε γενικότερα η εθνική ενότητα, αλλά η κατάληψη της εξουσίας. Και για να το πετύχουν αυτό, θα έπρεπε να πάψει να υφίσταται -με τον έναν τρόπο ή τον άλλο- οποιαδήποτε άλλο ένοπλο ελληνικό σώμα.
Στην περίπτωση της Ναυπάκτου, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά απ'ότι στον Πύργο και αλλού. Μετά την αναμενόμενη αποτυχία των διαπραγματεύσεων, οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ συνεχίστηκαν αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τελικώς, το Τάγμα της Ναυπάκτου, σταθμίζοντας την κατάσταση, αποφάσισε να συμπτυχθεί στην Πάτρα, προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου