Ολική λοβοτομή! Οι Γάλλοι πενθούν για την ήττα των σφαγεών τους!

 Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην τραγική διανοητική κατάσταση του μέσου λευκού δυτικού ανθρώπου, η οποία τον οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στον αφανισμό.
 Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες σοβαρές ενδείξεις αφύπνισης (βλ. Τραμπ, BREXIT) αλλά αυτές όσο ελπιδοφόρες και να είναι δεν αρκούν στην παρούσα φάση να αντιστρέψουν την κατάσταση.

 Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη πρόσφατα στο Παρίσι.
 Η δήμαρχος του Παρισιού πήρε την πρωτοβουλία να σβήσουν τα φώτα στον Πύργο του Άιφελ ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κατοίκους του Χαλεπίου.
 Η δήμαρχος του Παρισίου θυμήθηκε τους κατοίκους του Χαλεπίου τώρα που η συριακή πόλη ανακαταλήφθηκε απ΄τον συριακό στρατό.
 Τόσον καιρό που το Χαλέπι ήταν υπό τον έλεγχο των ισλαμιστών, ήταν όλα καλώς καμωμένα σύμφωνα με την θηλυκή "λογική" της... 
Τώρα την έπιασε ο πόνος για τους κατοίκους.
Φυσικά δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί ότι όσοι κάτοικοι παρέμεναν στο ισλαμοκρατούμενο Χαλέπι δεν θα ήταν και οι πλέον φανατικοί εχθροί του ΙSΙS... 
Ούτε βεβαίως σκέφτηκε ότι ανάμεσα στους "κατοίκους" βρίσκουν κάλυψη αντάρτες ισλαμιστές που πετάνε τα όπλα και το παίζουνε "άμαχοι πρόσφυγες".


 Αν μιλούσαμε για κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το γεγονός σαν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της "αλληλέγγυας" ηλιθιότητας.

 Επειδή όμως μιλάμε για το Παρίσι και γενικότερα για την Γαλλία, το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο:

α) Οι Γάλλοι τον τελευταίο χρόνο υπέστησαν δύο βάρβαρα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι και στην Νίκαια που τους κόστισαν πάνω από 200 νεκρούς.
β) Για αυτά τα χτυπήματα υπεύθυνοι ήταν οι ισλαμιστές.
γ) Οι ισλαμιστές στο Χαλέπι ηττήθηκαν κατά κράτος.
δ) Οι Γάλλοι πενθούν για την πτώση του Χαλεπίου, δηλαδή για την ήττα των ισλαμιστών.

Δηλαδή, οι Γάλλοι πενθούν για την ήττα των σφαγέων τους.

 Είναι αυταπόδεικτο ότι αυτή η σχιζοφρενική στάση ξεπερνά τα όρια της ηλιθιότητας και εμπίπτει στην κατηγορία της ψυχιατρικής.
 Οι Γάλλοι δεν είναι με τα καλά τους, με προεξάχουσα την δήμαρχο του Παρισίου και τους ομοίους της.

 Όταν ένας λαός φτάνει στο σημείο να πενθεί -στο όνομα μίας νεφελώδους και μονόδρομης "αλληλέγγυης"- για τις ήττες των σφαγέων του, τότε πιθανότατα έχει εισέλθει σε δρόμους που δεν έχουν επιστροφή.

 Δεν ξέρουμε αν στην Γαλλία εκλεγεί πρόεδρος η Λεπέν. Δύσκολο μεν, πιθανό δε.
 Αμφιβάλλουμε όμως αν αυτό φανεί αρκετό για να σωθεί το πάλαι ποτέ κραταιό γαλλικό έθνος.

 Ας πρόσεχαν.
 Ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.