Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Ήταν προδότες τα μέλη των γερμανόφιλων οργανώσεων της Κατοχής;


 Πριν μερικές μέρες ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης ορμώμενος από σχετικές αναρτήσεις μας, ρώτησε αν θεωρούμε προδότες τα μέλη των διαφόρων γερμανόφιλων οργανώσεων που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα επί Κατοχής.
 Όταν μιλάμε για γερμανόφιλες οργανώσεις, εννοούμε εκείνους τους ολιγομελείς σχηματισμούς που είχαν συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό ( ΕΕΕ, ΕΣΠΟ, ΟΕΔΕ, Μπούντ, Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Μακεδονίας-Θράκης κτλ) και όχι τα ένοπλα τμήματα Ελλήνων διαφόρων πολιτικών προελεύσεων (Τάγματα Ασφαλείας, ΕΕΣ) που εξοπλίστηκαν με την στήριξη ή την ανοχή των Γερμανών προκειμένου να αυτοπροστατευτούν απέναντι στους ελασίτες.

 Αρχικά πρέπει να διευκρινίσουμε ότι προδότης είναι αυτός που βλάπτει ενσυνείδητα το έθνος του και την Πατρίδα του, είτε για να εξυπηρετήσει συμφέροντα ξένων, είτε για ιδιοτελείς σκοπούς (βλ. πλουτισμό, εξουσία κτλ), είτε και για τα δύο, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
 Σε αυτό προφανώς συμφωνούν όλοι.

 Σίγουρα μες στις τάξεις των γερμανόφιλων την εποχή εκείνη, υπήρχαν άνθρωποι που κινούνταν από καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια και προσέγγισαν τους Γερμανούς με σκοπό να αποκομίσουν πάσης φύσεως οφέλη. Γι'αυτούς η ετυμηγορία της Ιστορίας είναι δεδομένη και τελεσίδικη.
 Πρόκειται για παράσιτα που σπεύδουν να ταυτιστούν με τον εκάστοτε ισχυρό, και άνετα μπορούν να χαρακτηριστούν προδότες.
 Κάποιοι από αυτούς δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να αλλάξουν στρατόπεδο όταν διαφαινόταν πλέον η ήττα του Άξονα και η αποχώρηση των Γερμανών απ΄την Ελλάδα.
 Σχετικά παραδείγματα είχαμε δει εδώ και εδώ.

 Είναι εξίσου σίγουρο όμως ότι υπήρχαν και πολλοί γερμανόφιλοι που κινούνταν από ιδεολογικά ελατήρια. Πίστευαν ότι το μέλλον της Ευρώπης, και φυσικά και της Ελλάδας, θα ήταν πολύ καλύτερο αν το Γ' Ράιχ κέρδιζε τον πόλεμο. Θαύμαζαν τον Αδόλφο Χίτλερ και θεωρούσαν ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένα σύστημα πολύ καλύτερο τόσο απ'την καπιταλιστική αστική δημοκρατία όσο και απ΄τον κομμουνισμό. Υπό το πρίσμα αυτό πίστευαν ότι έπρεπε οι Έλληνες να συνδράμουν τον αγώνα του Γ΄Ράιχ ακόμα και αν έπρεπε να πληρώσουν το τίμημα της προσωρινής στρατιωτικής κατοχής, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν φυσική συνέπεια της αγγλοφιλίας του ελληνικού κατεστημένου.
 Ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις τους. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. 
Το θέμα είναι ότι αυτό το τίμημα της στρατιωτικής κατοχής ήταν πολύ βαρύ.
 Πολύ βαρύτερο του αναμενομένου:
 - Άγρια βουλγαρική κατοχή σε ανατολική Μακεδονία και Θράκη με σκοπό την ντε φάκτο προσάρτηση αυτών των εδαφών στην Βουλγαρία.
- Αντίστοιχες κινήσεις των Ιταλών για ντε φάκτο προσάρτηση των Επτανήσων.
- Ενίσχυση ανθέλληνων αυτονομιστών (Τσάμηδων, λεγεωνάριων, κομιτατζήδων) εκ μέρους των Ιταλών
 - Διάλυση της οικονομίας, λεηλασία του όποιου πλούτου της χώρας, μεγάλα προβλήματα επισιτισμού, πείνα, λιμός. Για τα προβλήματα επισιτισμού βέβαια δεν ευθύνονταν μόνο οι κατακτητές αλλά μεγάλο μερίδιο ευθύνης είχαν και οι Άγγλοι με το ναυτικό αποκλεισμό που επέβαλλαν το 1941-42.

 Βάσει των παραπάνω, φαίνεται ότι σε ενδεχόμενη νίκη του Άξονα η Πατρίδα μας μπορεί να ακρωτηριαζόταν χάριν Ιταλών και Βουλγάρων. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι ο Χίτλερ ποτέ δεν έδωσε την συγκατάθεσή του για την επίσημη προσάρτηση των Επτανήσων στην Ιταλία και της ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στην Βουλγαρία, παρά μόνο είχε αρκεστεί να αφήσει τα θέματα ανοικτά για διευθέτηση μετά το τέλος του πολέμου.

Όπως και να'χει όμως ήταν μάλλον παρακινδυνευμένο για έναν Έλληνα να ευχόταν νίκη του Άξονα, μετά την κατάληψη της Ελλάδας απ΄τα κατοχικά στρατεύματα.
 Αν υπήρχαν κάποιοι γερμανόφιλοι που αδιαφορούσαν για τον πιθανό ακρωτηριασμό της Ελλάδας, τότε προφανώς και ήταν προδότες.
 Αντιθέτως, δεν μπορεί να χαρακτηριστούν αναλόγως όσοι εξ'αυτών βασιζόταν στον θεωρητικό φιλελληνισμό του Αδόλφου Χίτλερ και ήλπιζαν ότι μεταπολεμικά θα απαγόρευε την προσάρτηση ελληνικών εδαφών στην Ιταλία και την Βουλγαρία. 
Η Γερμανία όμως έχασε τον πόλεμο οπότε κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν στην περίπτωση αυτή.

 Συνοψίζοντας, το σίγουρο είναι ότι οι ιδεολόγοι εθνικοσοσιαλιστές γερμανόφιλοι την περίοδο της Κατοχής βρέθηκαν σε αδιέξοδο, έστω και αν δεν το παραδέχονταν.
 Αν δεν υπήρχαν οι ανθελληνικές αξιώσεις των Ιταλών και Βουλγάρων συμμάχων των Γερμανών, τότε τα πράγματα γι'αυτούς θα ήταν πολύ πιο απλά. Δεν ήταν όμως. 
 Και ποτέ δεν είναι απλά όταν οι ιδεολογικές κατευθύνσεις διαπλέκονται με στρατιωτικές συμμαχίες ή -πολύ περισσότερο- όταν έρχονται σε αντίθεση με αυτές. 

 Αυτό δεν το κατάλαβαν και έτσι βρέθηκαν εκτεθειμμένοι και με την ρετσινιά του προδότη.
 Δικαίως σε κάποιες περιπτώσεις, αδίκως σε κάποιες άλλες. 

2 σχόλια:

  1. Οι αντρες των ταγματων ασφαλειας επ ουδενι ηταν προδοτες.Ηρωες και πατριωτες ηταν που ηθελαν να σωσουν τον τοπο απο την κομμουνιστικη αλητεια και προδοσια.Αν νικουσαν οι αλητες εγκληματιες της αριστερας -εχουμε σημερα τα ντοκουμεντα- το κομματι της ελλαδος πανω απο τον Ολυμπο θα μοιραζοταν μεταξυ Αλβανιας,Γιουγκοσλαυιας και βουλγαριας.οσον αφορα για αρκετους Γερμανοφιλους και αυτοι δεν ηταν προδοτες.:απως ηθελαν να νικησει ο χιτλερ την κομμουνιστικη χολερα.αδικο ειχαν;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για την πεινα το 90% της ευθυνης τον εχουν οι αγγλοι με τον αποκλεισμο τους

    Διαβασε το βιβλιο του Πωλ Μων <>

    ΑπάντησηΔιαγραφή