Έφτασε λοιπόν και το 2016.
Ευχόμαστε τα καλύτερα για τους πραγματικούς Έλληνες και όχι για τους πάσης φύσεως δοσίλογους.
Όσον αφορά τις ευρύτερες εξελίξεις όμως,αυτό που πρέπει όλοι να ευχόμαστε είναι να μην υπάρχει ειρήνη.
Ας αφήσουμε τους διάφορους δειλούς, βολεμένους (κατα φαντασίαν ή μη, μικρή σημασία έχει), καθυστερημένους, ειρηνόφιλους βουτυρομπεμπέδες, προδότες κτλ να εύχονται να διατηρηθεί η ειρήνη.
Μπορεί τα κίνητρά τους να είναι διαφορετικά, μπορεί οι όποιες νοητικές αφετηρίες τους να είναι διαφορετικές, αλλά όλοι οι παραπάνω καταλήγουν στον κοινό παρονομαστή της πάση θυσία διατήρησης της ειρήνης.
Οι περισσότεροι το λένε λόγω δειλίας (κατά τ'άλλα μπορεί να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι για το 1821 και για το 1940....), και σαφώς λιγότεροι είναι αυτοί που επιθυμούν την διατήρηση της ειρήνης διότι ξέρουν πολύ καλά ότι αν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου τότε κινδυνεύουν τόσο οι ίδιοι όσο και τα κεκτημένα τους.
Εμείς αντιθέτως οφείλουμε να επιθυμούμε την μη-διατήρηση της ειρήνης.
Ο λόγος δεν είναι ότι είμαστε κατ'ανάγκην δογματικά πολεμοχαρείς, ούτε επίδοξοι πολέμαρχοι.
Ο λόγος είναι απλούστατος και ρεαλιστικότατος:
Όταν οδηγούμαστε ταχύτατα και με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και στον αφανισμό, τότε η διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ για την σωτηρία μας είναι τραχύς και βίαιος.
Μόνο μία ευρεία ένοπλη σύρραξη μπορεί να προκαλέσει αυτήν την άκρως απαραίτητη ιστορική ασυνέχεια που είναι η μοναδική μας ελπίδα για να ανακοπεί η πορεία μας προς την καταστροφή και τον αφανισμό.
Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα. Το παρόν καθεστώς ούτε εξανθρωπίζεται, ούτε μεταρρυθμίζεται.
Το μόνο που του αξίζει είναι να καταστραφεί και να αντικατασταθεί από ένα άλλο ριζικά διαφορετικό.
Και όπως ευκόλως γίνεται αντιληπτό, αυτό δεν γίνεται ούτε με ειρηνιστικά κηρύγματα, ούτε με ροδοπέταλα....
Δεν είναι τυχαίο ότι οι κρατούντες εκπρόσωποι του ανθελληνικού καθεστώτος υπεραμύνονται της ανάγκης διατήρησης της ειρήνης και της σταθερότητας.
Αυτοί σαφώς και επιθυμούν κάτι τέτοιο, διότι η διαιώνιση της τωρινής κατάστασης εξασφαλίζει τα πολιτικά,κοινωνικά και οικονομικά προνόμιά τους. Το ότι καταστρεφόμαστε και αφανιζόμαστε, είτε τους είναι αδιάφορο είτε ακόμα και να είναι επιθυμητό για πολλούς από αυτούς.
Και όταν τα συμφέροντα του θανάσιμου εχθρού σου ταυτίζονται με την ειρήνη και την σταθερότητα, τότε είναι αυτονόητο ότι τα δικά σου συμφέρονται ταυτίζονται με τον πόλεμο και την αστάθεια...
Τελειώνοντας, υπενθυμίζουμε μία φράση από ένα ελληνικό τραγούδι:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ας υποθέσουμε ότι γίνεται αυτό που λέτε. Ένοπλη σύρραξη (εννοείτε βεβαίως εμφύλιο, ή εν πάση περιπτώσει ''ξεσκαρτάρισμα'' με το φύραμα των ''πάσης φύσεως δοσιλόγων΄΄) και εγκαθίδρυση νέου καθεστώτος. Προφανώς εθνικιστικό και μάλιστα κατά τα πρότυπα του Μεταξικού της 4ης Αυγούστου (προσωπικά τυγχάνω θαυμαστής της ευφυίας του Ι Μεταξά). Δηλαδή ένα φασιστικό καθεστώς και άρα σφόδρα αντικοινοβουλευτικό και αντικαπιταλιστικό. Καλά μέχρι εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα θα ήθελα να μου απαντήσετε, ποια αλήθεια νομίζετε ότι θα είναι η τύχη ενός τέτοιου καθεστώτος. Γιατί προφανώς η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, δεν βρίσκεται σε ένα στείρο περιβάλλον, σε μία γυάλα, αλλά υπάρχει μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, σε έναν πλανήτη που έχει αλλάξει άρδην, από την εποχή του Ι Μεταξά. Τότε οι άνθρωποι (στην Ελλάδα τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους) εμετακινούντο με το γαϊδουράκι. Τώρα υπάρχουν στα σκαριά προγράμματα διαστημικού τουρισμού, ενώ όλος ο πλανήτης είναι περιτριγυρισμένος από δορυφόρους που μπορούν να εντοπίσουν ακόμα και τη μύγα που αυτή τη στιγμή κάθεται στη μύτη σας. Τα μεγάλα κράτη του κόσμου τούτου λοιπόν, λειτουργούν μέσα σε ένα φιλελεύθερο περιβάλλον, καπιταλιστικό δηλαδή και έχουν αποδείξει ότι η ανοχή που δείχνουν σε καθεστώτα αντιφιλελεύθερα (κομμουνιστικά ή φασιστικά) είναι από μικρή (στην περίπτωση που για βραχύ διάστημα εξυπηρετούν τα τελευταία ορισμένες ανάγκες τους) έως μηδενική (όταν τελειώσει η χρεία της εξυπηρετήσεως).
Σκέφτεστε καθόλου μήπως, μήπως λέω, ένα τέτοιο καθεστώς έχει εντός ορισμένου χρόνου, την τύχη, παραδείγματος χάριν, του Μιλόσεβιτς (θα θυμάστε τι απέγινε ο Μιλόσεβιτς, έτσι); Ή του Καντάφι; Για να δώσω δύο παραδείγματα αντικαπιταλιστικών καθεστώτων που ακολούθησαν, αργά ή γρήγορα τη μοίρα τους. Και φυσικά το δικό μας καθεστώς, επειδή η Ελλάδα δεν είναι Λιβύη, θα συναντήσει τη μοίρα του πολύ πιο γρήγορα από το, ας πούμε, κανταφικό.
Περιμένω την ειλικρινή απάντησή σας σε αυτά εύλογα, όσο και αμίληκτα ερωτήματα. Καλή η θεωρία, αλλά αν στην πράξη δεν εφαρμόζεται και το μόνο που υπόσχεται είναι μία χώρα ερειπίων, τότε κάποιο λάθος έχουμε κάνει και πρέπει να το ξαναπάρουμε από την αρχή. (Τελειώνοντας με Ι Μεταξά, είμαι ακράδαντα πεπεισμένος, για όλους του παραπάνω λόγους, ότι ο ευφυής αυτός πολιτικός σε καμία περίπτωση δε θα συμφωνούσε εν έτει 2016 με τις απόψεις σας όσον αφορά την λύση που προτείνετε για την χώρα)
Η απορία σου είναι λογική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγαίνεις όμως πολλά βήματα μπροστά. Πολλά περισσότερα απ'όσο πρέπει και πολύ περισσότερο απ'όσο μπορούμε να εκτιμήσουμε/προβλέψουμε.
Το πρώτο και προαπαιτούμενο βήμα είναι η ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα είναι ολοκληρωτική ανατροπή και όχι ημίμετρα τύπου 21ης Απριλίου.
Αυτό από μονό του συνιστά σεισμό τεραστίων διαστάσεων για τα δεδομένα της νεοελληνικής ιστορίας (αφού θα έχει δημιουργηθεί ντε φάκτο ένα κενό εξουσίας), και καθιστά τις μετέπειτα εξελίξεις τελείως απρόβλεπτες. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει τότε.
Μπορεί π.χ. να εγκαθιδρυθεί ένα νέο καθεστώς το οποίο να ενταχθεί σε διαφορετικές σφαίρες επιρροής (πέραν της διεφθαρμένης Δύσης προφανώς) οι οποίες θα του εξασφαλίζουν μία σχετική σταθερότητα με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα.
Αντιθέτως, αυτό που δεν είναι καθόλου απρόβλεπτο είναι η καταστροφή που βιώνουμε και θα εξακολουθήσουμε να βιώνουμε μέχρι το προδιαγεγραμμένο τέλος.
Αυτή η καταστροφική πορεία δεν θα σταματήσει αν δεν ανατραπεί η άρχουσα τάξη.
Όλα τ'άλλα είναι αναποτελεσματικά ημίμετρα.
Μιας και ανέφερες τον Μεταξά, το έργο του οποίου εκτιμώ πλην της εξωτερικής του πολιτικής, υπενθυμίζω την φράση του:
"Κάνε το σωστό και ας γίνει ότι θέλει ο Θεός".
Και σίγουρα το σωστό δεν είναι η μοιρολατρική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης υπό τον φόβο ότι "θα μας βομβαρδίσουν αν τολμήσουμε να κάνουμε κάτι".
Αυτό λέγεται ραγιαδισμός.