Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Η επίθεση στον Μαραντζίδη είναι μία ακόμη ένδειξη ότι επέρχεται το τέλος της αριστερής ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας


Χθες κάποιοι αναρχοαριστεριστές χτύπησαν ελαφρά τον γνωστό ιστορικό Νίκο Μαραντζίδη.
 Παρά το γεγονός ότι θεωρούμε ενδιαφέρον το ιστορικό του έργο, εντούτοις μας χωρίζει άβυσσος με την συνολική του πολιτική στάση. Σχολιάσαμε αναλόγως ένα άρθρο του κατά της Χρυσής Αυγής, ενώ η ένταξή του στο διαπλεκόμενο νεοταξίτικο Ποτάμι δεν χρήζει ούτε καν σχολιασμού.

 Όσον αφορά την επίθεση σε βάρος του, οι αναρχοαριστεριστές τον χτύπησαν διότι δεν γούσταραν το ιστορικό επιστημονικό του έργο σχετικά με την Κατοχή και τον συμμοριτοπόλεμο.
 Αν μη τι άλλο, θα πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει ότι οι βιαιοπραγίες σε βάρος ιστορικών δεν μπορούν να ακυρώσουν ούτε να ανατρέψουν το έργο των τελευταίων.
 Η ιστορική έρευνα δεν ακυρώνεται με σφαλιάρες.
 Η ιστορική έρευνα ακυρώνεται από μία άλλη ιστορική έρευνα που θα φέρει νέα στοιχεία στο φως και σε συνδυασμό με την κριτική διεισδυτική ματιά του ιστορικού θα ανατρέψει την προηγούμενη.
 Θα πρέπει να είναι τελείως ηλίθιος όποιος πιστεύει ότι το έργο του Μαραντζίδη, ή του κάθε Μαραντζίδη, χάνει την αξία του επειδή κάποιοι πιτσιρικάδες του έριξαν δυο σφαλιάρες.

Τι πιστεύουν δηλαδή αυτοί που χτύπησαν τον Μαραντζίδη; Ότι θα τρομάξουν οι διάφοροι -επαγγελματίες και μη- ιστορικοί ερευνητές που με το έργο τους αποδεικνύουν πόσο ανεδαφική είναι η ιστορική αγιοποίηση της αριστεράς που συνετελέσθη απ΄το 1974 και μετά; Αφελής σκέψη...

 Τέτοιες κινήσεις πανικού δείχνουν ότι η αριστερά έχει χάσει όχι μόνο το παιχνίδι, αλλά και το όποιο μυαλό της έχει απομείνει.
 Γι'αυτούς που έχουν κοντή μνήμη, υπενθυμίζουμε ότι πριν 6 χρόνια περίπου, είχε γίνει μία αλυσίδα εμπρηστικών/τρομοκρατικών επιθέσεων σε βάρος πατριωτικών βιβλιοπωλειών ("Νέα Θέση", "Ελεύθερη Σκέψη", "Ακροκέραμο", βιβλιοπωλείο του "Στόχου" κτλ).
 Ο στόχος των δραστών (που φυσικά έμειναν όλοι τους ασύλληπτοι και κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι) ήταν προφανής: Επειδή ακριβώς έβλεπαν ότι έχαναν την μάχη των ιδεών απ΄τους εθνικιστές, έκριναν ότι έπρεπε να πλήξουν τα βιβλιοπωλεία που τροφοδοτούσαν -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το καθένα- τις εθνικιστικές ιδέες.
 Το έκαναν. Και τι κατάφεραν; Τίποτα. Τα βιβλιοπωλεία ξανάνοιξαν, και οι εθνικιστές (οι κανονικοί και όχι το καρατζαφερικό σεράι του καραγκιόζη) είναι πλέον τρίτη πολιτική δύναμη στην χώρα, με ολοένα αυξανόμενη κοινωνική επιρροή παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.

 Απ'ότι φαίνεται, οι αριστεροί μυαλό δεν έβαλαν και συνεχίζουν την ίδια μεθοδολογία.
 Είναι να απορεί κανείς: Δεν έχουν ιδέα απ΄την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ιστορική πορεία;
 Τόσο μακριά νυχτωμένοι είναι;
 Δεν γνωρίζουν ότι οι (δικαιολογημένες σε σημαντικό βαθμό) διώξεις κατά της αριστεράς τις δεκαετίες του '50 και του '60 δεν έπληξαν ουσιαστικά την ιδεολογική της βάση; Και δεν την έπληξαν διότι δεν συνδυάζονταν με την απαιτούμενη στις περιπτώσεις αυτές ιδεολογική επικράτηση.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, απ΄το 1974 και μετά η αριστερά να βγει καβάλα στ'αλογο από ιστορικο-ιδεολογικής άποψης.
 Κάτι αντίστοιχο επιχειρούν και αυτοί σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Νομίζουν ότι με σφαλιάρες σε ιστορικούς που δεν γουστάρουν, θα καταφέρουν κάτι... τι να πεις.. IQ ραδικιού...

 Είναι προφανές ότι όταν κάποιος μετέρχεται τέτοιων μεθόδων, ουσιαστικά παραδέχεται την ιδεολογική του ήττα. Και αποτελεί αξίωμα πως η ιδεολογική ήττα είναι προάγγελος της πολιτικής ήττας. Αν είχαν ασχοληθεί λίγο με τον δικό τους τον Γκράμσι, θα το ηξεραν.
 Αλλά αμφιβάλλουμε αν τον γνωρίζουν καν...

Με τέτοιους εχθρούς, ο μοναδικός αντίπαλος των εθνικιστών είναι οι δικές τους πιθανές αστοχίες και τίποτα περισσότερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου