Οι επίσημες ανθελληνικές θέσεις των Βούλγαρων κομμουνιστών για το μακεδονικό ζήτημα σύμφωνα με δικά τους ντοκουμέντα

 Όταν οι αριστεροί στριμώχνονται αναφορικά με την αντεθνική συνεργασία τους με τους Βούλγαρους μετά τον Σεπτέμβριο του 1944, ισχυρίζονται ότι η νέα -ελεγχόμενη απ΄το Κ.Κ.Βουλγαρίας- κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου (= βουλγαρικό ΕΑΜ) που είχε εγκαθιδρυθεί πλέον στην γειτονική χώρα ήταν σύμμαχος και δεν είχε εδαφικές αξιώσεις εναντίον της Ελλάδας όπως είχαν οι προηγούμενες φιλοαξονικές βουλγάρικες κυβέρνησεις.
 Δυστυχώς όμως γι'αυτούς, τα γραπτά των Βούλγαρων ομοϊδεατών τους τους εκθέτουν.

Η παρακάτω ανακοίνωση του Πατριωτικού Μετώπου της Βουλγαρίας είναι αποκαλυπτική όσον αφορά τους στόχους των Βούλγαρων κομμουνιστών για την Μακεδονία:

 

 

Το παραπάνω ντοκουμέντο δημοσιεύτηκε στο βιβλίο "Από την ήττα στη νίκη" της Τσόλα Ντραγκοϊτσεβα, σελ. 241-243, και είναι άκρως αποκαλυπτικό και ξεκάθαρο όσον αφορά τις επίσημες προθέσεις των Βούλγαρων κομμουνιστών για αυτονόμηση της Μακεδονίας.

 Η Ντραγκοϊτσεβα ήταν μέλος του ΚΚΒ απ΄το 1919 και τον Απρίλιο του 1940 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, έχοντας την θέση του οργανωτικού γραμματέα. Ανέλαβε σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση του Πατριωτικού Μετώπου και ανέλαβε γενικός γραμματέας στην Εθνική Επιτροπή του. Ήταν δηλαδή ηγετικό στέλεχος του ΚΚΒ και σίγουρα ο λόγος της είχε μεγάλη βαρύτητα.

 Συνεπώς, πέραν της παραπάνω αποκαλυπτικής ανακοίνωσης, οι απόψεις της για το μακεδονικό ζήτημα γενικώς έχουν μεγάλο ενδιαφέρον καθώς αναμφίβολα εξέφραζαν την κομματική γραμμή.
Ας δούμε τι έλεγε (σελ.244-245):

 

Αν διαβάσει κάποιος το παραπάνω απόσπασμα, είναι λογικό να θεωρήσει ότι γράφτηκε από έναν σκληροπυρηνικό βούλγαρο σωβινιστή και όχι από μία εκπρόσωπο του ...προλεταριακού διεθνισμού!

 Η Ντραγκοϊσεβα θεωρούσε ότι με την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η Βουλγαρία διαμορφώθηκε στα ιστορικο-εθνικά της όρια, ενώ αντιθέτως η συνθήκη του Βερολίνου κατακομμάτιασε τον βουλγαρικό λαό.

  Σύμφωνα με την ίδια, οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο Α' Παγκόσμιος είχαν σαν αποτέλεσμα "να κοπούν νέα κομμάτια απ΄το σώμα της Βουλγαρίας και να αποκοπούν με την βία απ΄την εθνική κοινότητα νέες συμπαγείς μάζες βουλγάρικου πληθυσμού". 

 Μιλάει επίσης για την ΕΜΕΟ και την διάσπασή της, για τον Γκότσε Ντέλτσεφ και τον Σαντάσκη (πρωτοπόρους του βουλγαρομακεδονικού αυτονομισμού στις αρχές του 20ου αιώνα), την επανάσταση του Ίλιντεν που στόχευε στην "λευτεριά και την ένωση των καταπιεζόμενων Βούλγαρων της Μακεδονίας και της Θράκης με το ελεύθερο τμήμα της Βουλγαρίας" κ.α.

Αυτή η υιοθέτηση σωβινιστικών απόψεων από μία φανατική υψηλόβαθμη βουλγάρα κομμουνίστρια δείχνει ότι οι Βούλγαροι κομμουνιστές ήταν πρώτα Βούλγαροι και μετά κομμουνιστές. Ο διεθνισμός τους ήταν περισσότερο στα λόγια και λιγότερα στα έργα, εν αντιθέσει με τους ελληνόφωνους ομοϊδεάτες τους.

 Φυσικά, δεν γεννάται θέμα για το αν η ηγεσία του ΚΚΕ γνώριζε τότε τις παραπάνω ανθελληνικές θέσεις των βουλγάρων συντρόφων τους.

 Είναι δεδομένο πως τις γνώριζε, διότι άλλωστε δεν ήταν καινούριες. Το ΚΚΒ είχε κάνει σαφείς τις ανθελληνικές του θέσεις στο μακεδονικό απ΄την δεκαετία του '20 στα πλαίσια της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς.

 Παρ'ολ'αυτά δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί μαζί τους και να συμπράξει ανοικτά με τον (ελεγχόμενο απ΄τους βούλγαρους κομμουνιστές πλέον) βουλγάρικο στρατό τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1944 προκειμένου να πολεμήσει τους αντάρτες του Τσαούς Αντών και να εδραιώσει την εαμική εξουσία στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη.