Ο Σπύρος Καραμπίνας (ή Κολονίκης) ήταν απ'το χωριό Κλειδί, λίγο έξω απ'την Άρτα, και δούλευε σαν αγρότης και καρβουνιάρης. Ήταν απ'τους πρώτους που συμπορεύτηκε με τον Ναπολέοντα Ζέρβα απ΄την πρώτη στιγμή της παρουσίας του τελευταίου στην νοτιοανατολική Ήπειρο. Αρνήθηκε την ένταξή του στον ΕΛΑΣ, όταν τον προσέγγισε ο ελασίτης αξιωματικός Γεράσιμος Μαλτέζος, με την παρακάτω αιτιολογία:
"ήρθατε πολύ αργά, τώρα έδωσα τον λόγο μου στον Ζέρβα και δεν μπορώ να τον πάρω πίσω".
Χάρη σε αυτόν, η κοινότητα Κλειδιού στήριξε σύσσωμη τον ένοπλο αγώνα του ΕΔΕΣ. Ο Καραμπίνας βοήθησε καθοριστικά στην εδραίωση του εδεσίτικου αντάρτικου στην περιοχή και ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένος στον Ζέρβα. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα εναντίον των κατακτητών, κατά την διάρκεια των ιταλικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στην περιοχή το φθινόπωρο του 1942, όταν ο Ζέρβας από ένα σημείο και μετά πήγε για την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο. Οι ομάδες του αντιμετώπισαν επιτυχώς τους Ιταλούς που στην διάρκεια των επιχειρήσεων πυρπόλησαν κάποια σπίτια στο Κλειδί. Σε αυτές τις μάχες σκοτώθηκε και ο αδελφός του, Δημήτρης, που ήταν απ'τους πρώτους νεκρούς του ΕΔΕΣ. Μετά, προφανώς για λόγους εκδίκησης για τον θάνατο του αδελφού του, ο Καραμπίνας εκτέλεσε ιταλούς αιχμαλώτους στην Φλωριάδα.
Κατά την διάρκεια του εμφυλίου ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ το 1943, πολλοί κάτοικοι του Κλειδιού συνελήφθησαν απ'τον ΕΛΑΣ και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Θεσσαλία απ'όπου απελευθερώθηκαν μετά την συμφωνία της Πλάκας το 1944. Τότε ο Καραμπίνας μετακινήθηκε με το ένοπλο τμήμα του δυτικά του Άραχθου ποταμού που σύμφωνα με την συγκεκριμένη συμφωνία ήταν πλέον ο χώρος δράσης του ΕΔΕΣ.
Μετά την Απελευθέρωση, το τμήμα του Καραμπίνα ήταν απ΄τα πρώτα τμήματα του ΕΔΕΣ που μπήκαν στην Άρτα και συμμετείχε ενεργά στην πολύνεκρη μάχη της πόλης τον Δεκέμβριο του ΄44 εναντίον του ΕΛΑΣ που επιτέθηκε και τελικά κατέλαβε την πόλη.
Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, ανασυγκρότησε το τμήμα του και ο ίδιος ήταν από αυτούς που κυνήγησαν τον Βελουχιώτη τον Ιούνιο του 1945. Η κινητοποίησή του στον συμμοριτοπόλεμο υπήρξε έντονη, ιδιαίτερα μετά την υπουργοποίηση του Ζέρβα. Όντας επικεφαλής ένοπλων χωρικών στα Τζούμερκα συνεισέφερε ουσιαστικά στην εκκαθάριση του τοπικού αρχηγείου των κομμουνιστών του ΔΣΕ τον Απρίλιο του 1947.
Ο Καραμπίνας ήταν τυπική περίπτωση σκληροτράχηλου ορεσίβιου οπλαρχηγού, που είχε το απαιτούμενο κύρος να επιβληθεί στην κοινότητά του. Η προσήλωσή του στο πρόσωπο του αρχηγού του Ναπολέοντα Ζέρβα, αλλά και η προαναφερθείσα αιτιολογία της άρνησής του να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ ήταν ενδεικτικά της νοοτροπίας του. Για οπλαρχηγούς σαν τον Καραμπίνα, η προσωπική σχέση και ο λόγος τιμής ήταν τα σημαντικότερα κίνητρα, και όχι τα ιδεολογικοπολιτικά στέγανα και τα κομματικά καλούπια.
Πηγές:
"Η Εθνική Αντίστασις των Ελλήνων 1941-1945" του Στυλιανού Χούτα, σελ.69-74
"Οι άλλοι καπετάνιοι", συλλογικό έργο, σελ.396-398
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου