«Ιστορία της Ελλάδας του 20ού Αιώνα», το βιβλίο των Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη αποτελεί ένα εντυπωσιακό κομμουνιστικό παλίμψηστο
Του Πετρου Στ. Μακρη-Σταϊκου
Μετά το 1974, όταν τα «κονσερβοκούτια» έπαψαν να αποτελούν όπλο για την ιδεολογική επιβολή του κράτους, η λεγόμενη «Δεξιά» έπεσε σε χειμέρια νάρκη. Η ιστορική έρευνα και συγγραφή, σχετικά με την περίοδο 1940-1944, δεν ανήκει, έκτοτε, στον κύκλο των ενδιαφερόντων της.
Στον αντίποδα βρέθηκε και βρίσκεται η ελληνική Αριστερά. Η μεταπολίτευση της παρέσχε γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια του Μύθου, σχετικά με την περίοδο της Κατοχής. Eτσι, σταδιακά, επικράτησε η μονοπώληση της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας από την ίδια και, σήμερα, ο κάθε «σχετικός» ή άσχετος, υποστηρίζει ό,τι του κατέβει από το κεφάλι.
Το πρώτο ρήγμα στον Μύθο, επήλθε από μια κορυφαία προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Από τον Ιωαννίδη μάθαμε, π.χ., ότι τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1943 εκπονήθηκε από το ΚΚΕ το πρώτο σχέδιο στρατιωτικής κατάληψης της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ.
Όπως, επίσης, ότι ο ίδιος, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό, συνέταξαν κατάλογο εκείνων (5.000-6.000) που -στο πλαίσιο της επανάστασης- επρόκειτο να δολοφονηθούν (από την ΟΠΛΑ) στην πρωτεύουσα. Ακολούθησε το έργο μιας άλλης εξέχουσας μορφής της κομμουνιστικής Αριστεράς, του Γρηγόρη Φαράκου: στα βιβλία του δημοσίευσε τόσα άγνωστα κείμενα του Κομμουνιστικού Κόμματος, που προκαλούν δέος, όχι μόνον για το περιεχόμενό τους, αλλά και για την επί τόσα χρόνια σκόπιμη απόκρυψή τους. Στην αποκατάσταση της αλήθειας, τέλος, συντελούν και τα βιβλία δύο πανεπιστημιακών, του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη. Το έργο τους προκάλεσε τη λυσσαλέα εναντίον τους πολεμική, με εις βάρος τους χαρακτηρισμούς, όπως ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι, θαυμαστές του Χίτλερ, ξενοκίνητοι και άλλα παρόμοια. Η γνωστή ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς.
Δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η δημοσίευση («Καθημερινή», 9/12/2007) της εισήγησης του κ. Κωνσταντίνου Τσουκαλά, κατά την πρόσφατη παρουσίαση της «Ιστορίας» των «επιστημονικών επιμελητών», κ. Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη. Κατά τον κ. Τσουκαλά, το βιβλίο συνιστά μια νέα μαρξιστική Ιστορία, αρετές του δε αποτελούν η φρέσκια ματιά και η μεγάλη επιμονή στη διερεύνηση των πηγών. Το έργο δεν συμψηφίζει, δεν κάνει συγκερασμό απόψεων, οι συγγραφείς του δεν αποσιωπούν και δεν στρογγυλεύουν. Σταχυολογώντας από τα επιμέρους κείμενα, ας δούμε τι από όλα τα παραπάνω αληθεύει:
Στο πρώτο κείμενο του κ. Χατζηιωσήφ (Η πορεία της Ευρώπης προς τον πόλεμο) αποσιωπάται η συμμετοχή της Σοβιετικής Ενωσης στον πόλεμο, ήδη από τις 17 Σεπτεμβρίου του 1939, όταν εισβάλλει και υποδουλώνει το βορειοανατολικό τμήμα της Πολωνίας, ενώ στις 17 Ιουλίου του 1940 υποδουλώνει τη Λιθουανία, τη Λεττονία και την Εσθονία. Στην εισφορά του κ. Παπαστράτη (Οι κυβερνήσεις εξορίας) συναντάμε αντιφάσεις και ανακρίβειες. Ενδεικτικά: ενώ ο Γεώργιος Β΄, μετά την αυτοκτονία του Κοριζή, εμφανίζεται να επιδιώκει τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας (Γ1, 204, στήλη 1η) στην ίδια σελίδα (στήλη 2η) ο συγγραφέας επικαλείται την άρνηση του Γεωργίου να σχηματίσει εθνική κυβέρνηση! Λίγο παρακάτω (σελ. 207) ο ίδιος, παραθέτοντας τα ονόματα των μελών της ελληνικής κυβέρνησης που παραμένουν στο Κάιρο, το καλοκαίρι του 1941, λησμονεί τον… αντιπρόεδρό της, ναύαρχο Αλέξανδρο Σακελλαρίου!
Παρακάμπτοντας άλλα, «ουδέτερα» κεφάλαια, φθάνουμε στον δεύτερο τόμο, εδώ που υπάρχουν τα πραγματικά «καυτά» κείμενα, με πρώτες τις Οργανώσεις της Αντίστασης, του κ. Δ. Λυμπεράτου. Κατά τον συγγραφέα, η Αντίσταση τοποθέτησε στο κέντρο της κοινωνικής αντιπαλότητας καθ’ εαυτό ταξικά χαρακτηριστικά. Ομως: είναι δεδομένο, ότι μέχρι το 1944, μόνον ένα 15% της εργατικής τάξης ακολούθησε το ΚΚΕ (Παπαθανασίου, Γ2, 145, σημ. 47). Είναι, επίσης, δεδομένο, ότι το ΕΑΜ, συγκέντρωσε οπαδούς από διάφορα κοινωνικά στρώματα (υπαλλήλους, φοιτητές, αξιωματικούς, αγρότες κ.λπ.). Αν αυτοί αποτέλεσαν τη μία πλευρά της διαμάχης, τότε την άλλη ποιοι την αποτέλεσαν, αν όχι αγρότες, υπάλληλοι, φοιτητές, αξιωματικοί κ.λπ.; Το πλέον σημαντικό διακύβευμα της Κατοχής, λοιπόν, υπήρξε, αν η μεταπολεμική Ελλάδα θα έχει κομμουνιστικό καθεστώς ή όχι. Ολα τα άλλα αποτελούν τον πυρήνα του Μύθου.
Συνεχίζω: η φρέσκια ματιά του κ. Λυμπεράτου, κρατάει τον Ζαχαριάδη έγκλειστο στις φυλακές της Κέρκυρας, ακόμα και τον Οκτώβριο του 1940! Φθάνοντας (Γ2, 21) στην επιχείρηση Husky-Animal (sic) ακούμε ότι πριν από την επιχείρηση, οι Γερμανοί διατηρούσαν μία μόνο μεραρχία στην Ελλάδα, ο ΕΛΑΣ δε τους υποχρέωσε να προσθέσουν άλλες 8! Ας διαβάσει λίγο Fleischer ο κ. Λυμπεράτος. Και για τα παραπάνω αλλά και για τα όσα μυθιστορεί, σχετικά με τις καταστροφές που, δήθεν, προκάλεσε ο ΕΛΑΣ σε δεκάδες χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές και σε εκατοντάδες οδικές αρτηρίες (αλήθεια, διέθετε εκατοντάδες οδικές αρτηρίες η Ελλάδα τού 1943;). Ο ρόλος των Βρετανών που προκάλεσαν τις καταστροφές, με την στρατιωτική κάλυψη του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ είναι ανύπαρκτος για τον συγγραφέα και τον Μύθο. Τελειώνοντας, θα σταθώ στα περί οργανώσεων κατασκοπείας: αξονας συντονισμού όλων των οργανώσεων, αναφέρει, ήταν ο Σταθμός επιχειρήσεων της SOE, στη Σμύρνη της Τουρκίας. Ο «ταξικός» ιστορικός μας αγνοεί ότι στη Σμύρνη υπήρχε η ISLD (η ΜΙ6 Μ. Ανατολής) υπό τον φιλέλληνα Rees, που οργάνωσε και ήλεγχε την κατασκοπεία στο Αιγαίο και στις πόλεις της Ελλάδος. Κύριο έργο της SOE (ΜΟ4) Σμύρνης, υπήρξε η ποικιλότροπη ενίσχυση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εξ ου και αποκλήθηκε Αιμοφόρος, δηλαδή παράγοντας εμφύλιας αιματοχυσίας.
Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ εκτενώς με τα γραφόμενα της φίλτατης κ. Ιωάννας Παπαθανασίου. Σ’ εκείνην, πάντως (Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η πρόκληση της ιστορίας 1940-1945, Γ2, 79 επ.) έπεσε το κύριο βάρος για την υπεράσπιση του Μύθου. Και το έπραξε όσο καλύτερα μπορούσε. Ποιον, όμως, πείθει για τον «πατριωτισμό» του Ζαχαριάδη; Δεν γνωρίζει, ότι η βασική του «πατριωτική» επιστολή (αλλά και η πρωτοδημοσιευόμενη από την ίδια) αποτέλεσαν προϊόν παραπλάνησης του «Μεγάλου Αρχηγού» από τις Αρχές Ασφαλείας του Μεταξά; Και ακόμα περισσότερο: Ποιον πείθει η κ. Παπαθανασίου, για τα φιλειρηνικά σχέδια του ΚΚΕ στην Κατοχή και μετά την Απελευθέρωση;
Συμπερασματικά: Το βιβλίο των κ. Χατζηιωσήφ και Παπαστράτη αποτελεί ένα εντυπωσιακό κομμουνιστικό παλίμψηστο, ίσως το τελευταίο. Και μόνον αν ιδωθεί απ’ αυτή τη σκοπιά, αποκτά ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου