Ένα μικρό τυπικό παράδειγμα του πως γράφει ιστορικά κείμενα ο αριστερός γερμανός Χάγκεν Φλάισερ

 Ο Χάγκεν Φλάισερ είναι απ΄τους γνωστότερους ξένους ερευνητές-ιστορικούς που ασχολούνται με την νεώτερη ελληνική ιστορία. Έχει εστιάσει ιδιαίτερα στην κατοχική περίοδο και το έργο του "Στέμμα και σβάστικα" θεωρείται απ΄τα πλέον κλασσικά της σύγχρονης βιβλιογραφίας σχετικά με το 1941-44. Όχι άδικα, καθώς πράγματι εμπεριέχει πληθος στοιχείων, πολλά εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα και άγνωστα μέχρι την έκδοσή του.
 Το κακό όμως είναι πως είναι προφανές ότι ο αριστερός (ουδέποτε το έκρυψε) συγγραφέας κάθε άλλο παρά αμερόληπτος είναι όσον αφορά την κριτική που ασκεί σε πρόσωπα και καταστάσεις.

 Είναι φυσικά πρακτικά αδύνατο σε μία ανάρτηση να γίνει κριτική σε ένα δίτομο έργο εκατοντάδων σελίδων ενός ιστορικού.
 Είναι όμως δυνατόν να επισημανθούν κάποια επιμέρους στοιχεία που καταδεικνύουν τις προθέσεις του συγγραφέα.

 Ο Φλάισερ, όπως όλοι οι σύγχρονοι ερευνητές, χρησιμοποιεί πολλές παραπομπές σε πρωτογενείς πηγές προκειμένου να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του και να τεκμηριώσει τα γραπτά του.

 Π.χ. στην σελ.321 του α' τόμου (έκδοση της εφημερίδας "Το Βήμα") γράφει:

  Αναφέρεται στον θάνατο του Τσιγάντε και υποστηρίζει ότι οι ακραίοι βασιλικοί χάρηκαν για τον θάνατό του πολύ περισσότερο απ΄τους εαμίτες. Εμμέσως υπαινίσσεται ότι αφού οι ακραίοι βασιλικοί χάρηκαν περισσότερο, τότε ίσως και αυτοί να τον είχαν καρφώσει στους Ιταλούς...
 Για την τεκμηρίωση των ισχυρισμών του βασίζεται στην παραπομπή 27, που αν πάμε λίγο παρακάτω στην σελ.329 είναι η εξής:

 Η βασική γραπτή πηγή του είναι οι σελίδες 130-131 του βιβλιο του Νίκου Αντωνακέα "Φως εις το σκότος της Κατοχής". Ο Αντωνακέας ήταν στέλεχος της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνοκοινωνική Επανάστασις που ήταν φανατικά φιλοβασιλική και φιλομεταξική.

 Παρακάτω βλέπουμε τις συγκεκριμένες σελίδες απ΄το βιβλίο του Αντωνακέα:

 

Όπως μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης, πουθενά ο Αντωνακέας δεν εκφράζει την ικανοποίησή του για τον θάνατο του Τσιγάντε, ούτε βέβαια του χρεώνει "σκοτεινές αριστερές δραστηριότητες", όπως ισχυρίζεται ο Φλάισερ. 

 Ο Αντωνακέας ασκεί μεν έντονη (και προφανέστατα άδικη) κριτική στον Τσιγάντε, αλλά αυτό απέχει πολύ απ΄το να εκφραστεί ικανοποίηση για τον θάνατό του. 

 Άλλωστε αυτή η "ικανοποίηση" θα καταγραφόταν πρωτίστως σε κάποια απ΄τις εφημερίδες που εξέδιδε η συγκεκριμένη οργάνωση κατά την Κατοχή, και όχι σε ένα βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του Τσιγάντε, το 1947. 

 Ο Φλάισερ όμως δεν παρέθεσε κάποιο φύλλο εφημερίδας της Ε.Ε, που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του, παρά μόνο παρέπεμψε σε απόσπασμα ενός βιβλίου που δεν αποδεικνύει τίποτα.

 Θα επανέλθουμε συντόμως για τον συγκεκριμένο γερμανό ιστορικό....