Οι 'Ελληνες Εθνικιστές μετά την σύλληψη της Ηγεσίας τους... σιγά μην φοβηθούν!

 Το προφανές ερώτημα που είναι στο μυαλό όλων ημών μετά τις χθεσινές συλλήψεις του Ν.Μιχαλολιάκου και άλλων στελεχών της Χ.Α είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Τις ώρες αυτές είναι φύσει αδύνατον να δωθεί σαφή και ξεκάθαρη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Έχουν ακουστεί πολλές και διάφορες αναλύσεις και εκτιμήσεις από εχθρούς και φίλους.
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε όλα αυτά τα σενάρια επί σεναρίων.

 Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να αναφερθούν κάποια συμπεράσματα τα οποία σε συνδυασμό με άλλες παραμέτρους που σίγουρα δεν γνωρίζουμε αλλά και με αστάθμητους παράγοντες που δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς, θα αποτελέσουν την βάση των ερχόμενων εξελίξεων.

 Δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι η Χρυσή Αυγή είναι ο απόλυτος εχθρός του ελλαδικού και παγκόσμιου σιωνιστικού κατεστημένου. Οι ταυτόχρονοι πανηγυρισμοί εκπροσώπων του ντόπιου κατεστημένου, Ευρωπαίων, Εβραίων, Αμερικάνων, Τούρκων, Σκοπιανών για τις χθεσινές συλλήψεις πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Κάτι γελοίες απόψεις του τύπου "η Χ.Α είναι το μακρύ χέρι το συστήματος", "η Χ.Α θα σοβαρευτεί και θα συγκυβερνήσει με τη ΝΔ για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία" κτλ ήταν ανέκαθεν μπούρδες ολκής και πλέον ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές τελειωμένων πρεζάκηδων.

 Όσον αφορά το ελλαδικό πολιτικό σύστημα, πιστεύουμε ότι άπαντες συνειδητοποίησαν ότι ο χειρότερος εχθρός του ελληνικού εθνικισμού είναι το κόμμα της Συγγρού, η ΝΔ. Όσοι ξέρουμε πέντε πράγματα γύρω απ΄την σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η καθεστωτική δεξιά ήταν ανέκαθεν ο πλέον ορκισμένος εχθρός των λαϊκών εθνικιστικών κινημάτων για διάφορους λόγους. Ε, τώρα ελπίζουμε ότι το εμπέδωσαν και οι υπόλοιποι.
 Αν υπάρχουν κάποιοι "εθνικιστές" που επιμένουν να θεωρούν την ΝΔ συγγενές κόμμα, τότε καλύτερα να σταματήσουν να ασχολούνται με τα του ελληνικού εθνικισμού. Είναι άκρως επικίνδυνοι λόγω ηλιθιότητας.
 Αν υπάρχουν κάποιοι απλοί νεοδημοκράτες που μας βλέπουν με συμπάθεια αλλά παραμένουν ψηφοφόροι/οπαδοί της ΝΔ, τότε καλά θα κάνουν να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα μες το μυαλό τους.

 Ακόμα και να υπάρχουν στα σώματα ασφαλείας άνθρωποι φιλικά προσκείμενοι στους εθνικιστές, τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν αποδείξει κατ'επανάληψη με τον πλέον απόλυτο τρόπο ότι αυτοί είναι πρωτίστως εντολοδόχοι των ανωτέρων τους (οι οποίοι κάθε άλλο παρά φιλικά προσκείμενοι είναι) και μετά είναι οτιδήποτε άλλο. Συνεπώς ας μην καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις περί "δικών μας" και άλλες ιστορίες για αγρίους. Οι πραγματικά δικοί μας φαίνονται με πράξεις και όχι με λόγια.
Ούτε βέβαια στέκει η δικαιολογία "τα παιδιά την δουλειά τους κάνουνε". Χαίρω πολύ. Και ο Σαμαράς την δουλειά του κάνει, και ο Πρετεντέρης την δουλειά του κάνει και η τρόικα την δουλειά της κάνει. Όλοι την δουλειά τους κάνουνε εκτός απ΄τους ανέργους που δεν έχουν δουλειά.  
Το ερώτημα είναι ποιοι κάνουν το καθήκον τους απέναντι στο Έθνος και στην Πατρίδα.

 Θεωρούμε ότι αντικειμενικός σκοπός του καθεστώτος δεν ήταν βέβαια η εξάρθρωση της δήθεν "εγκληματικής οργάνωσης" (!!!) Χρυσή Αυγή. Πολλοί έγκριτοι νομικοί που δεν έχουν καμμία ιδεολογικοπολιτική σχέση μαζί μας (το αντίθετο μάλιστα) έχουν υποστηρίξει ότι το κατηγορητήριο δεν στέκει με τίποτα.
Θεωρούμε ότι αντικειμενικός τους σκοπός δεν ήταν ούτε καν η μείωση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής (αμφίβολο άλλωστε αν το κατάφεραν), ούτε η ανάσχεση της δυναμικής της υποψηφιότητας Κασιδιάρη για τον δήμο της Αθήνας.
Οι καθεστωτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν και θα συνεχίσουν να ευνοούν την ανάπτυξη του λαϊκού εθνικιστικού κινήματος. Μία αμφίβολη προσωρινή μείωση των ποσοστών της Χ.Α, που θα βασίζεται στα -απαξιώμενα στα μάτια του λαού- ΜΜΕ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν μπορεί να μην το ξέρουν αυτό. Το ξέρουν. 
 Που στοχεύουν τότε;

 'Αποψή μας είναι ότι ο αντικειμενικός τους σκοπός είναι άλλος. 
 Θέλουν να δείξουν ότι αυτοί είναι τα απόλυτα αφεντικά και ότι οποιαδήποτε αντίσταση εναντίον τους είναι μάταιη. Θέλουν να κατατρομοκρατήσουν τους εθνικιστές ώστε να φοβηθούμε και να λουφάξουμε. 
 Η εικόνα του Αρχηγού και των υπολοίπων με χειροπέδες σε συνδυασμό με την επαναφορά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και άλλων διώξεων, εκεί αποσκοπεί. Στην άσκηση άγριας ψυχολογικής βίας σε βάρος του συνόλου των εθνικιστών με σκοπό την καλλιέργεια κλίματος πανικού στις τάξεις μας, διότι ως γνωστόν ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. 
Ένα Κίνημα με την ηγεσία του στην φυλακή, τον κομματικό του μηχανισμό μουδιασμένο και την λαϊκή του βάση πανικοβλημένη μπορεί κάλλιστα να αυτοεξουδετερωθεί.
  Με δυό λόγια: Στοχεύουν στο μυαλό μας.  
 Πρόκειται για καθαρά ψυχοκοινωνικά τεχνάσματα και τίποτα περισσότερο.

Δεν χρειάζεται λοιπόν ούτε πανικός, ούτε φόβος, ούτε τίποτα παρόμοιο.
Πως το είχε πει ο μακαρίτης ο Φύσσας; "Σιγά μην φοβηθώ".. ε κάπως έτσι..

 Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε την εικόνα με την σιδεροδέσμια ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Το ακριβώς αντίθετο.
 Την εικόνα αυτή δεν πρέπει να την ξεχάσουμε ποτέ. 
 Όχι για να μας τρομάζει, αλλά για να μας θυμίζει...
 
Ξέρουμε ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, ξέρουμε ότι οι συνθήκες είναι 1000% ευνοϊκές για εμάς, ξέρουμε ότι αυτοί εκπροσωπούν ένα σάπιο διεφθαρμένο καθεστώς και ότι εμείς εκπροσωπούμε το νέο που έρχεται. Αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα.
  Αυτοί λοιπόν είναι σε πανικό, όχι εμείς. Και αυτό φαίνεται απ΄τους έξαλλους πανηγυρισμούς τους και τα συγχαρητήρια που δίνουν ο ένας στον άλλον, θυμίζοντας καταπιεσμένα ανθρωπάκια που βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία να εκδηλωθούν τόσο προκλητικά. 
Ο κόσμος έξω υποφέρει απ΄την ανέχεια και την εγκληματικότητα και αυτοί στα κανάλια πανηγυρίζουν σαν χουλιγκάνια για τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών. Αν είναι δυνατόν!
Έχουν και τόσους επικοινωνιολόγους, τρομάρα τους...

Σίγουρα πολλοί θα παρατήρησαν ότι υπήρξαν αρκετοί αριστεροί που εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες για όλο αυτό το επικοινωνιακό σόου με τις συλλήψεις.
Κατά την γνώμη μας αυτό δεν συνέβη επειδή και καλά φοβήθηκαν ότι αυτοί μπορεί να είναι οι επόμενοι. Η αριστερά είναι το αγαπημένο παιδί του συστήματος, πόσο μάλλον της φοβικής ΝΔ (και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πήρε στα σοβαρά τα άσφαιρα αντικομμουνιστικά πυρά του "εθνικιστή" -εδώ γελάμε- Κρανιδιώτη). Ο λόγος της αντίδρασής τους έγκειται στο ότι υπάρχουν αριστεροί, ανεξαρτήτως κόμματος, που έχουν διατηρήσει κάποια ψήγματα ιστορικοπολιτικής γνώσης (εν αντιθέσει με τους αστοιχείωτους της δεξιάς) και ξέρουν πολύ καλά το πόσο κερδισμένη ηθικά και πολιτικά βγήκε η Χρυσή Αυγή απ΄την ιστορία των συλλήψεων.

 
 

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΣΕ BLOGS ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ...

 Χωρίς περισσότερα σχόλια αναδημοσιεύουμε την παρακάτω είδηση:

                               X     O     Y     N     T     A

...ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΒΟΥΡΛΙΩΤΗ ΣΤΗ ΔΙΩΞΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Σε εξέλιξη είναι από το απόγευμα έρευνα για τους διαχειριστές blogs που υποστήριζαν την Χρυσή Αυγή μετά τη δολοφονία Φύσσα. 

Έρευνα διεξάγεται και σε ιστολόγια τα οποία υιοθέτησαν τις θέσεις της Χρυσής Αυγής και προέβαλαν...

γεγονότα που αφορούσαν δολοφονίες αλλοδαπών. 

Η έρευνα διεξάγεται με εντολή του αντιεισαγγελέα Βουρλιώτη στην Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.



Πηγή

ΤΑ «ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΕΡΜΑΧΤ»

 του Σπύρου Μοσκόβου (διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Deutsche Welle)

Η ιστορικός και ψυχολόγος Κerstin Μuth σπάει το ταμπού των παιδιών που γεννήθηκαν από ελληνίδες μητέρες και από άντρες του στρατού κατοχής

Η συγγραφέας Kerstin Μuth, η οποία ερεύνησε το θέμα των «παιδιών τής Βέρμαχτ» στην Ελλάδα

Η γερμανική ιστοριογραφία δίνει έστω και έπειτα από δεκαετίες φωνή στα «παιδιά» τα οποία στις πατρίδες τους ήρθαν αντιμέτωπα με την κοινωνική κατακραυγήκαι κυρίως την εσωτερικευμένη ντροπή για ένα ανομολόγητο κρίμα που δεν είχαν διαπράξει. Το 2005 εκδόθηκε το βιβλίο της Εbba Drolshagen με ιδιαίτερη έμφαση στα νόθα παιδιά Γερμανών με Νορβηγίδες και την ίδια χρονιά ημελέτη των Jean-Ρaul Ρicaper και Ludwig Νorz για τα «μπάσταρδα» των Γαλλίδων. Στη Νορβηγία το ζήτημα έλαβε μεγάλη έκταση καθώς νόθα κόρη γερμανού φαντάρου ήταν και η τραγουδίστρια των Αbba Αnni-Frid Lyngstad. Στη Γαλλία τα «παιδιά» αυτά που είναι πια ηλικιωμένοι οργανώθηκαν και διεκδικούν συμβολικά το γερμανικό διαβατήριο. Αυτό το ταμπού επρόκειτο να σπάσει και στην Ελλάδα μια Γερμανίδα, η ιστορικός και ψυχολόγος Κerstin Μuth, με το βιβλίο τηςΗ Βέρμαχτ στην Ελλάδα και τα παιδιά της.Από τα 12 παιδιά που εντόπισε δέχθηκαν να της μιλήσουν μόνο τα έξι. Διηγούνται την ιστορία τους κρυμμένα πίσω από ψευδώνυμα. Εξι ιστορίες ανθρώπων εσωτερικά ακρωτηριασμένων με την ίδια τυπολογία: μεγάλωσαν χωρίς πατέρα - αυτός συνήθως είχε εξαφανιστεί στο ανατολικό μέτωπο ή είχε επιστρέψει στη Γερμανία-, οι μητέρες τους συνήθως τα απέρριπταν και ο περίγυρος τα χλεύαζε. Η συγγραφέας μάς μιλάει για την έρευνά της.

- Το θέμα των «παιδιών της Βέρμαχτ» αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα διαφορετικά από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

«Νομίζω ότι η αντιμετώπιση του θέματος έχει να κάνει με τις διαφορετικές κοινωνίες. Στον τομέα αυτόν η ελληνική κοινωνία είναι κάπως καθυστερημένη θα τολμούσα να πω σε σύγκριση με τη νορβηγική ή τη γαλλική. Πριν από λίγα χρόνια ο κ. Ρicaper, ο οποίος έχει τη γαλλική εμπειρία, μου είχε πει να κάνω για το θέμα μου ένα φιλμ και να είμαι σίγουρη ότι τα “παιδιά της Βέρμαχτ” στην Ελλάδα θα χτυπάνε την πόρτα μου το ένα μετά το άλλο. Το έκανα όντως μέσω ενός ιδιωτικού καναλιού στην Ελλάδα και μάλιστα πρόβαλαν και τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Με τη διαφορά ότι το τηλέφωνό μου δεν χτύπησε ούτε μία φορά. Εξάλλου ο εντοπισμός μέσω αρχείων είναι εξαιρετικά δύσκολος επειδή οι παπάδες αρνούνταν συχνά να βαφτίσουν τα “μιαρά” αυτά παιδιά ή τα βάφτιζαν μόνο με το μικρό τους, όπως στην περίπτωση της “Αννας”. Οσον αφορά το τραυματικό υπόστρωμα των παιδιών αυτών, είναι παρόμοιο με αυτών στις άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό γερμανική κατοχή».

Η Μαρίζα Κωχ μόλις τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει αρχίσει να μιλάει δειλά γι΄ αυτό το θέμα
 

- Ορισμένα «παιδιά» εντοπίστηκαν και στην ίδια τη Γερμανία όπου ζουν σήμερα,έτσι δεν είναι;

«Η έρευνά μου στην Ελλάδα ήταν εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη. Πάντως, όταν γράφτηκαν κάποια πράγματα γι΄ αυτήν στον ελληνικό Τύπο, δέχθηκα κάποια μέρα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από τη Γερμανία. Ηταν ο ετεροθαλής αδελφός του “Χέρμαν”, ενός “παιδιού της Βέρμαχτ” από την Ελλάδα που στα 14 του είχε έρθει με τη γιαγιά στη Γερμανία και μεγάλωσε υπό δύσκολες συνθήκες στη Δρέσδη και στην Ανατολική Γερμανία. Μου έδωσε μάλιστα και το τηλέφωνό του. Ο “Χέρμαν” ζούσε στο μεταξύ στο Μόναχο, όπως κι εγώ. Στα τέλη Απριλίου θα παρουσιάσουμε μαζί το βιβλίο μου σε εκδήλωση στην Κολονία». 

Δεξιά,ο πατέρας του «Γιώργου». «Οταν τα άλλα παιδιά με κοροϊδεύανε ότι είχα πατέρα Γερμανό,τους έλεγα: Φτιάξτε πρώτα κι εσείς τέτοιες αυτοκινητάρες σαν των Γερμανών και μετά τα ξαναλέμε» λέει ο «Γιώργος»

 
- Από τα 12 «παιδιά» που εντοπίσατε τελικά σας μίλησαν έξι.Είναι δικαιολογημένη η φοβία να μιλήσουν για το παρελθόν τους; «Στην Ελλάδα παραμένει ακόμη πρόβλημα όταν γίνει γνωστό ότι κάποιος είναι “παιδί της Βέρμαχτ”. Η “Αννα”, π.χ., η περίπτωση της οποίας περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο μου, εμφανίστηκε στο φιλμ που σας είπα χωρίς να δεχθεί παραμόρφωση των χαρακτηριστικών της και στη συνέχεια είχε τρομερές δυσκολίες με τη γειτονιά».
- Από τη σκοπιά σας πώς ερμηνεύετε τις ελληνικές δυσκολίες με το ιδιαίτερο αυτό κεφάλαιο της Ιστορίας;

«Πιστεύω ότι συνολικά η ιστορία των ελληνογερμανικών σχέσεων είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, όπως φαίνεται αυτόν τον καιρό, πάλι με αφορμή τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα. Κατ΄ αρχάς η Βέρμαχτ και τα SS αιματοκύλισαν την Ελλάδα και ακολούθησε ο εμφύλιος, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει εσωτερικά ξεπεραστεί εντελώς. Σε αυτά προστίθεται και ο πατριαρχικός χαρακτήρας της κοινωνίας στις αγροτικές περιοχές. Η οικογένεια π.χ. ενός “παιδιού της Βέρμαχτ” στα Μάταλα της Κρήτης του απαγόρευσε να μου μιλήσει, προφανώς από φόβο για τον κοινωνικό περίγυρο». - Και ποιο ήταν το δικό σας κίνητρο να ασχοληθείτε ειδικά με την Ελλάδα; «Ασχολήθηκα με την Ελλάδα όταν συνειδητοποίησα ότι στη γερμανική βιβλιογραφία δεν υπήρχε ούτε νύξη για το σκοτεινό αυτό κεφάλαιο. Το πρώτο “παιδί της Βέρμαχτ” που εντόπισα στην Ελλάδα ήταν η “Μαρίζα” και αυτό από σύμπτωση. Σε μια κοινωνική συνάθροιση εδώ στη Γερμανία ένας ιστορικός των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων μου έδωσε την πληροφορία ότι η “Μαρίζα” είχε αποταθεί στην Ευαγγελική Κοινότητα Θεσσαλονίκης αναζητώντας την ετεροθαλή αδελφή της στο Αμβούργο».

Η «Αννα» με τον γερμανό πατέρα της.«Μου διηγήθηκε ότι συμπαθούσε πολύ τους Ελληνες, ότι τους βοηθούσε τον καιρό του πολέμου»

- Μήπως το ότι είστε Γερμανίδα έκανε τα «παιδιά» διστακτικά απέναντί σας;

«Οχι, αυτή την εντύπωση δεν την είχα σε καμία περίπτωση, εκτός και αν κάνω τόσο μεγάλο λάθος. Σε μια περίπτωση μάλιστα το γεγονός ότι είμαι Γερμανίδα βοήθησε κιόλας. Ο “Γιώργος”, π.χ., που ψάχνει τον γερμανό πατέρα του, στήριξε πάνω μου πολλές ελπίδες ότι θα τον βοηθήσω να τον βρει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Πάντως η εμπειρία δείχνει ότι μέσω των συνεντεύξεων αυτών το παλιό τραύμα επανέρχεται για λίγο στην επιφάνεια, αλλά η εξομολόγηση έχει λυτρωτική επίδραση. Το πιο σημαντικό είναι να καταφέρουν να εντάξουν το τραγικό αυτό κομμάτι της ζωής τους στην υπόλοιπη βιογραφία τους. Και, κατά δεύτερον, να αποκτήσουν μια θέση στην κοινωνία σαν αυτό που είναι, σαν “παιδιά της Βέρμαχτ”. Δεν είναι τυχαίο που η Μαρίζα Κωχ μόλις τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει αρχίσει να μιλάει γι΄ αυτό δειλά».

 Πηγή

Επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί»

 
Η επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί» ξεκίνησε. Οι δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» σε περιμένουν στοργικά να επιστρέψεις στη «νομιμότητα» και να πέσεις στην ανοιχτή αγκαλιά τους, αφού πρώτα γράψεις για τιμωρία 100 φορές «δεν θα το ξανακάνω» και «οι Τροϊκανοί είναι φίλοι μας».

Δεν έχει σημασία αν είσαι άνεργος, αν σε απέλυσαν, αν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι, (και το ρεύμα και το τηλέφωνο και τα έξοδα του φροντιστηρίου του γιου σου και την ασφάλεια του αυτοκινήτου – αν και τώρα που τα λέμε χθες στο πήρε η Τράπεζα το αυτοκίνητο), και αν σου έχουν σπάσει τα νεύρα, και αν έχεις χρέη και δεν ξέρεις τι να κάνεις, και αν από κάτι τέτοια και χειρότερα ο κυρ Μπάμπης που μένει στον 4^ο βούτηξε από το παράθυρο, και αν δεν έχεις φάρμακα για την μάνα σου και αν πρέπει να πληρώσεις 25 ευρώ για να πας Νοσοκομείο (εκτός να σε λένε Αχμέντ) και αν διέρρηξαν το σπίτι σου για 8^η φορά (μάλλον η παρέα του Αχμέντ) και αν την κυρά Τασούλα στο πιο κάτω στενό την σάπισαν στο ξύλο για 10 ευρώ, και αν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στην γειτονιά σου, και αν ξεπούλησαν την χώρα σου και την έκαναν προτεκτοράτο, και αν σε ταπείνωσαν και σε τσαλαπάτησαν και αν άλλα πολλά … εσύ δεν πρέπει να ανησυχείς αγαπητό μου παιδί, για τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Πρέπει να τα ξεχάσεις όλα αυτά και να αφουγκρασθείς τον τιτάνιο αγώνα που δίνει το αγαπημένο σου «συνταγματικό τόξο». Τον υπέρ πάντων αγώνα κατά φιδιών και αυγών ή κάτι τέτοιο. Όπως το είπε και η εκ της λαϊκής και δοκιμαζόμενης συνοικίας της Εκάλης ορμώμενη, συντρόφισσα Λιάνα «φασίστας δεν θα μείνει». Και επειδή ο «φασίστας», αν δεν το κατάλαβες, είσαι εσύ, αν θες «να μείνεις» πρέπει να αποφασίσεις και να ενταχτείς στο «τόξο».

«Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας», όπως είπε πριν χρόνια, ένας παρεξηγημένος ηγέτης που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του. Πρέπει να εκλέξεις. Και επειδή σε βλέπω λίγο «ντάουν» αυτόν τον καιρό, άστο σε εμάς που είμαστε χρόνια στο κουρμπέτι και ξέρουμε από «δημοκρατικές διαδικασίες». Μέσα σε ένα λεπτό αφού διαπιστώσουμε τα «δημοκρατικά» σου φρονήματα και το απλανές σου βλέμμα, θα σε έχουμε εντάξει στο μαντρί. 

Για αυτό ηρέμησε. Δεν πρέπει να αγχώνεσαι. Ευαγγελάτοι, Πρετεντέρηδες, Καψήδες, Τρέμηδες, Στάηδες, Καμπουράκηδες και όλη η αγαπημένη σου παλιοπαρέα θα είναι από εδώ και μπρος οι καθοδηγητές σου. Οι ινστρούχτορές σου. Οι γκουρού σου. Θα σκέφτονται αυτοί για σένα. Θα αποφασίζουν αυτοί για σένα. Θα μιλάνε αυτοί για σένα. Άλλωστε αυτοί όταν μιλάνε (και μιλάνε πολύ) έχουν γνώμη, έχουν άποψη. Εσύ όταν μιλάς τι έχεις; Ένα «παραλήρημα». Αυτοί είναι "σοβαροί αναλυτές". Εσύ "φασισταριό". Αυτοί έχουν μυαλό. Εσύ έχεις φιδοκέφαλο που πρέπει να σπάσει.     

Για αυτό άσωτό μου παιδί, γύρνα στο μαντρί. Στο αγαπημένο σου μαντρί που έζησες τόσα χρόνια πριν αρχίσεις εκείνα τα «ακραία». Έλα πίσω χωρίς αντίσταση, χωρίς κουβέντα, χωρίς κιχ.

Η επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί» ξεκίνησε. Και αν δεν μπεις στη σειρά με το καλό, δεν πειράζει. Το «συνταγματικό τόξο» έχει προβλέψει και εναλλακτική «δημοκρατική» λύση. Σου έχει από τώρα κλείσει θέση με το λεωφορείο για το πλησιέστερο γκουλάγκ.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ:

-  «Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας» - Γκεόργκι Μπούσωφ (ο και τζούνιορ), ιδεολογικός ιντρούχτούρας.

-  «Εγκρίνεται κατά πλειοψηφία» - λαϊκό γνωμικό.

Πηγή: http://redskywarning.blogspot.gr/2013/09/blog-post_25.html

Κάποιες σκέψεις για το περιστατικό στο Κερατσίνι

 Έχει περάσει σχεδόν μία βδομάδα από το περιστατικό του Κερατσινίου, και το θέμα της Χρυσής Αυγής, ή πιο σωστά ο πολιτικοδημοσιογραφικός κανιβαλισμός σε βάρος της Χρυσής Αυγής, παραμένει στην επικαιρότητα.

 Ίσως να είναι η στιγμή να καταγραφούν κάποιες σκέψεις γι’αυτήν την υπόθεση, διατηρώντας παράλληλα κάθε λογική επιφύλαξη:

  Α) Το 1000% σίγουρο είναι ότι η Χ.Α δεν επιθυμούσε σε καμμία περίπτωση να γίνει αυτό που έγινε. Ακόμα και ΑΝ κάνουμε την αυθαίρετη παραδοχή ότι έγινε κινητοποίηση μάχιμων μελών απ΄την τοπική Νικαίας (κάτι βέβαια που δεν έχει αποδειχτεί), αυτή θα έγινε με σκοπό τον εκφοβισμό των αναρχοαριστερών, και άντε το πολύ-πολύ να ’πεφτε καμιά σφαλιάρα και λίγο κυνηγητό. Μέχρι εκεί. Όποιος θέλει να σκοτώσει, υποθέτουμε ότι δεν στέλνει θορυβώδεις ομάδες των 20-30 ατόμων με μηχανάκια σε πολυσύχναστα μέρη. Είναι πιο ασφαλές και πιο πρακτικό να στείλει 2-3 γνώστες του αντικειμένου να διεκπεραιώσουν την υπόθεση και να εξαφανιστούν όσο πιο αθόρυβα γίνεται. 

 Συνεπώς τα περί ευθύνης της Χ.Α, και ειδικότερα της τοπικής Νικαίας, για την δολοφονία είναι ιστορίες για αγρίους.

Β) Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον βαθμό εμπλοκής του Ρουπακιά με την Χ.Α. 

 Σίγουρα υπάρχουν φωτογραφίες που τον δείχνουν να συμμετέχει σε εκδηλώσεις του κόμματος, αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Ο Ρουπακιάς είναι 45 χρονών και φαίνεται ότι ασχολείται με την Χ.Α εδώ και 2 χρόνια, δηλαδή εντάχθηκε σε ηλικία 43 ετών. Είναι δηλαδή ένας απ΄τους όψιμους νεοφώτιστους εθνικιστές που -προφανώς λόγω κρίσης- είδαν το "φως το αληθινό" σε σχετικά μεγάλη ηλικία και "ανένηψαν". Η δε στάση του στο περιστατικό του Κερατσινίου (σύμφωνα με τις μαρτυρίες τουλάχιστον) δείχνει μάλλον επιπολαιότητα και κραυγαλέα προχειρότητα παρά σωστή αξιολόγηση της κατάστασης και μαχιμότητα.

  Θεωρείται όμως αδιανόητο ένας άνθρωπος με τέτοια χαρακτηριστικά να έχει οποιαδήποτε άλλη σχέση πέραν αυτής του απλού οπαδού, με ένα κόμμα που φημίζεται για τα στεγανά του και τα αυστηρά κριτήρια στην επιλογή μελών.

 Συνεπώς η όποια πράξη του βαρύνει μόνο τον ίδιο.

Γ) Ένας άγραφος κανόνας των πεζοδρομιακών συμπλοκών είναι ότι ποτέ οι εμπλεκόμενοι δεν ανακατεύουν την αστυνομία. Σύμφωνα όμως με τις μαρτυρίες το θύμα ο ακροαριστερός αντιφασίστας Παύλος Φύσσας κατέδωσε τον Ρουπακιά στους αστυνομικούς λέγοντας:

  "Αυτός με μαχαίρωσε, πιάστε τον". 

 Αν δεν είχε πεθάνει, κάποιος μπορεί να τον χαρακτήριζε ευθέως ρουφιάνο. 

 Επειδή όμως έχει πεθάνει τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι περιττοί και μάλλον απρεπείς διότι καλό είναι να σεβόμαστε την μνήμη κάθε νεκρού, όποιος και να είναι αυτός. 

 Δεν είναι όμως περιττή η αναφορά σε στίχους τραγουδιού του όπου καλούσε τους θαυμαστές/ακροατές του να "γαμήσουν και να πατήσουν τους φασίστες"…

Δ)Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιο θα είναι το μέλλον της Χρυσής Αυγής μετά από αυτόν τον σάλο και τον πρωτοφανή πόλεμο που δέχεται. Το καθεστώς έχει λυσσάξει είτε να την βγάλει εκτός νόμου είτε να την χαρακτηρίσει εγκληματική οργάνωση. Υπό κανονικές συνθήκες τέτοιες επιδιώξεις δεν θα είχαν καμμία τύχη. Επειδή όμως στο μνημονιακό ελλαδιστάν ο όρος "νομιμότητα" έχει καταντήσει πολύ σχετικός, και επειδή οι πιέσεις προς την Δικαιοσύνη αναμένεται να είναι αφόρητες, δεν έχει νόημα να κάνουμε προβλέψεις. Μάντης δεν είναι κανένας.

 Το μόνο σίγουρο είναι πως οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν και θα συνεχίσουν να ευνοούν ακόμα περισσότερο την περαιτέρω ανάπτυξη του λαϊκού εθνικιστικού κινήματος. 

 Το καθεστώς έχει σαπίσει και αυτό φαίνεται απ΄τα γελοία επικοινωνιακά μέσα που χρησιμοποιεί (π.χ. συνεντεύξεις ανώνυμων "πρώην χρυσαυγιτών" σε μνημονιακές εφημερίδες μεγαλοεργολάβων, ξήλωμα αστυνομικών για δημιουργία εντυπώσεων κτλ).

 Συνεπώς ότι και να κάνουν οι κρατούντες, στην καλύτερη γι’αυτούς περίπτωση απλά μεταθέτουν για αργότερα την πολιτική τους συντριβή, αν και αυτό αμφίβολο είναι αν θα το καταφέρουν…

Κριτική σε άρθρο του Χ.Χαρίτου για την ΠΕΑΝ

 Σε αυτήν την διεύθυνση δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Χ.Χαρίτου σχετικά με την ΠΕΑΝ και την ανατίναξη της ΕΣΠΟ. Το άρθρο αυτό είναι ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα της μάταιας προσπάθειας πολλών να ανακαλύψουν εθνικιστές εκεί που δεν υπήρχαν.

 Πριν περάσουμε στο κυρίως θέμα, θα τονίσουμε δύο ανακρίβειες του συντάκτη.
 Λέει:
α)  "20 Σεπτεμβρίου 1942, ένας εκκωφαντικός θόρυβος συνταράσσει την Αθήνα. Τα γραφεία της προδοτικής φιλο-ναζιστικής οργανώσεως ΕΣΠΟ ανατινάσσονται στην Πατησίων. Μέσα από τα ερείπιά τους ανασύρονται νεκροί 70 Γερμανοί και 30 Έλληνες συνεργάτες τους."

 Είναι απορίας άξιον από που προκύπτει ο αριθμός των 70+30=100 νεκρών. Ειδικά ο αριθμός των 70 υποτιθέμενων νεκρών Γερμανών είναι προϊόν φαντασιοπληξίας.
 Ούτε οι ίδιοι οι πεανίτες δεν μιλούσαν για τέτοιους υπερβολικούς αριθμούς. Ο σύνηθης ισχυρισμός των πεανιτών ήταν για 43 νεκρούς Γερμανούς και 29 νεκρά μέλη της ΕΣΠΟ.
 Όπως όμως έχουμε γράψει και εδώ: http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_12.html
η μόνη σίγουρη απώλεια ήταν ο αρχηγός της ΕΣΠΟ Στεροδήμος.
 Η παραφιλολογία περί 43 νεκρών Γερμανών αναμφίβολα έγκειται στην τακτική όλων των αντιστασιακών οργανώσεων να μεγιστοποιούν σε βαθμό προκλητικής υπερβολής τις απώλειες που προκαλούσαν στους εχθρούς τους. Ακόμα και ο ιστορικός Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο έργο του "ΠΕΑΝ (1941-1945)" αποφεύγει να υιοθετήσει τους ισχυρισμούς των πεανιτών για τις υποτιθέμενες γερμανικές απώλειες.

β) "Ποιος μπορούσε να κάνει αυτό το σαμποτάζ στο κέντρο της Αθήνας, στο απόγειο της ισχύος του Γερμανικού στρατού; Ο ΕΔΕΣ, η ΕΚΚΑ και ο ΕΛΑΣ εκείνη την περίοδο υπάρχουν μόνο στα χαρτιά."

 Όταν κάποιος αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα θα πρέπει να είναι σχετικός. Με την παραπάνω φράση του ο Χαρίτος αποδεικνύει μάλλον το αντίθετο. Ενημερωτικά:
 Την περίοδο εκείνη, Σεπτέμβριος του ΄42, ο Ζέρβας είχε ήδη κλείσει δύο μήνες στα ορεινά του Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και κατόπιν στην ΄Ηπειρο (23/07/1942 έφυγε απ΄την Αθήνα) οργανώνοντας το αντάρτικο του ΕΔΕΣ ο οποίος είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του και στα πλαίσια των αθηναϊκών αντιστασιακών οργανώσεων.
 Απ΄τον Μάιο του 1942 είχε ξεκινήσει και η οργάνωση του αντάρτικου του ΕΛΑΣ απ΄τον Βελουχιώτη σε Φθιώτιδα και Ευρυτανία.
Επίσης, μικρά αντάρτικα τμήματα προσκείμενα στον Ψαρρό της ΕΚΚΑ υπήρχαν ήδη απ΄τα μέσα του 1942 στην Φωκίδα: http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2012/11/542.html


 Αυτό όμως που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η επιμονή του Χαρίτου να χαρακτηρίζει ως εθνικιστές τα μέλη της ΠΕΑΝ. Οι ίδιοι οι πεανίτες όχι μόνο δεν δήλωσαν ποτέ εθνικιστές αλλά απεναντίας ήταν μάλλον αρνητικοί απέναντι στην συγκεκριμένη έννοια.
Στο ιδεολογικό τους κείμενο "Τι πιστεύουμε" έγραφαν:
 "Πιστεύουμε στον Εθνισμό ως την πηγή κάθε πνευματικής ζωής και ως θεμελιώδη προϋπόθεση για την δημιουργία μιας υπερεθνικής κοινωνίας. Δυστυχώς, η έννοια του Εθνισμού συνεχέετο εις το παρελθόν με τον παθολογικό εθνικισμό που εξεδηλώνετο ως σωβινισμός και υπό την μορφήν αυτήν εγινόταν πρόξενος μεγάλων καταστροφών για την ανθρωπότητα"
 

Ενημερωτικά, η ΠΕΑΝ, και η Ιερά Ταξιαρχία, αποκαλούνταν κανελλοπουλικές οργανώσεις, διότι ήταν γνωστό ότι τουλάχιστον τα ηγετικά στελέχη της είτε συνδέονταν με το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα (ΕΕΚ) του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, είτε ήταν -το λιγότερο- φιλικά προσκείμενοι σε αυτό. Το ΕΕΚ ήταν ένα κεντρώο δημοκρατικό φιλελεύθερο κόμμα και δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα του Μεσοπολέμου, και το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους πεανίτες. Η ΠΕΑΝ βέβαια ήταν 100% αυτόφωτη οργάνωση και δεν εξαρτιόταν απ΄το ΕΕΚ, αλλά η ιδεολογική συγγένεια ήταν αναμφισβήτητη.

 Γενικότερα για το θέμα των εθνικιστών στην Κατοχή έχουμε γράψει εδώ: http://www.istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/02/1941-44.html
 Ακόμα και με την ευρύτερη μη-ιδεολογική έννοια που είχε αποκτήσει τότε ο όρος εθνικισμός (κατά την Κατοχή εθνικιστές αποκαλούνταν γενικώς οι μάχιμοι αντικομμουνιστές, και όχι οι οπαδοί ενός συγκεκριμένου ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος), η ΠΕΑΝ δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί εθνικιστική.
 Παρά τις συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις του ΕΑΜ εναντίον της, η ΠΕΑΝ επιθυμούσε να αποφύγει πάση θυσία την εμφύλια διαμάχη και επιδίωκε την συνεργασία με το ΕΑΜ για την οποία προσπάθησε, χωρίς όμως αποτέλεσμα εξαιτίας της τακτικής των κομμουνιστών. 
 Ήταν φανατικά εναντίον της κατοχικής κυβέρνησης και των Ταγμάτων Ασφαλείας και μόλις τον Φεβρουάριο του 1944 ξεκίνησε η συνεργασία της με δεξιότερες οργανώσεις στα πλαίσια του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Συνασπισμού. Η ΠΕΑΝ προέβη σε αυτήν την συνεργασία κυρίως λόγω του αντίκτυπου, ή ακόμα και του φόβου, που είχε προκαλέσει η δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου απ΄την ΟΠΛΑ. Αργότερα η ΠΕΑΝ, λόγω της ψύχρανσής της με τον Κανελλόπουλο, στράφηκε προς τον Γεώργιο Παπανδρέου και μετά τον Πόλεμο ο αρχηγός της Αλεξιάδης εντάχθηκε στο κόμμα του (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα).

Τελειώνοντας, πρέπει να τονίσουμε ότι είναι απολύτως θεμιτό το να επιθυμεί κάποιος να τιμήσει την ΠΕΑΝ για τον αγώνα της. Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι πρέπει οι πεανίτες να βαφτιστούν εθνικιστές 70 χρόνια μετά προκειμένου να ταυτιστούν ιστορικο-πολιτικά με τους σημερινούς εθνικιστές! 
Αυτός ο κατόπιν εορτής προκρούστειος ετεροπροσδιορισμός είναι πέραν κάθε λογικής, μακριά απ΄την ιστορική αλήθεια και δεν αντέχει σε καμμία κριτική.
Άλλωστε, όπως είχε πει και ο εθνικός μας ποιητής:  Εθνικόν είναι το αληθές.


  Τα ιστορικά στοιχεία προέρχονται απ΄το αναφερθέν βιβλίο του Ευάνθη Χατζηβασιλείου.

Ο εμφύλιος δεν είναι τόσο απλή υπόθεση, ούτε ξεκινάει όσο εύκολα επιθυμούν οι κάθε λογής παράφρονες και προδότες

 Από χθες το πρωί και με αφορμή το περιστατικό του Κερατσινίου βλέπουμε πολλούς και διάφορους να μιλάνε για κίνδυνο εμφύλιας σύρραξης. Επειδή η θεματολογία του ιστολογίου μας σχετίζεται άμεσα με τον εμφύλιο του 1943-44 (το 1946-49 ήταν συμμοριτοπόλεμος, και όποιος σπάζεται με αυτήν την λέξη, πρόβλημά του), είμαστε σε θέση να εκφέρουμε άποψη επί του θέματος.

 Καταρχήν, ας ξεκινήσουμε με την θεμελιώδη παραδοχή ότι όποιος σιωπηλά ή ανοικτά επιθυμεί την πρόκληση εμφυλίου είναι ή παράφρων ή προδότης ή και τα δύο. Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί την πρόκληση εμφυλίου που είναι εξ'ορισμού ο πλέον άγριος πόλεμος με απρόβλεπτες συνέπειες και μακροχρόνιες πληγές στο σώμα του έθνους και της κοινωνίας.

Υπάρχει η θεωρία ότι αυτοί που επιθυμούν σιωπηλά την πρόκληση εμφυλίου ρίχνοντας τεχνηέντως λάδι στην φωτιά, είναι οι εκπρόσωποι του πολιτικο-οικονομικο-δημοσιογραφικού κατεστημένου διότι θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό θα διατηρήσουν τα κεκτημένα τους εφόσον θα παρουσιαστούν σαν εγγυητές της "ομαλότητας" απέναντι στους "ακραίους".
 Σίγουρα αυτή η θεωρία δείχνει να έχει κάποια βάση, παρά το ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με χειροπιαστές αποδείξεις, παρά μόνο με ενδείξεις.

 Παράλληλα όμως υπάρχουν και αυτοί που με τα έργα και τα λόγια τους ωθούν ανοικτά σε πρόκληση εμφυλίου. Αυτοί ανήκουν στην ευρύτερη αριστερά. Είναι αυτοί που κραυγάζουν για κρεμάλες, Μελιγαλάδες κτλ. Τα πλέον πρόσφατα πολιτικά παραδείγματα είναι κάποιες γραφικές φιγούρες που εκτόξευαν στην βουλή και στα κανάλια απειλές του τύπου:
"απ΄το Πέραμα ως το Κερατσίνι κανείς φασίστας δεν θα μείνει"
 "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον"

 Φαίνεται πως οι αριστεροί που εκτοξεύουν ελαφρά τη καρδία τέτοιες ατάκες και προβαίνουν σε σχετικές πράξεις δεν έχουν ακόμα χωνέψει την ήττα τους την δεκαετία του '40 και δείχνουν να επιθυμούν κάποιου τύπου ρεβάνς.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι στα καλά τους. Με δύο λόγια: Έχουν κάψει φλάντζα.
 Τους έχουν μείνει τόσα ψυχολογικά απωθημένα απ΄την ήττα τους τα οποία εκφράζουν με γραφικότητες και άναρθρες κραυγές που προτρέπουν στην ωμή βία κατά των εθνικιστών.

 Λοιπόν, για να τελειώνουμε με αυτήν την παραφιλολογία περί εμφυλίου στην Ελλάδα του 2013, καλό θα είναι να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα:
 Εμφύλιο δεν έχεις όταν πέφτουν μερικές σφαλιάρες, πέτρες, μολοτόφ ή έστω και άμα πέσει κάποιος μαχαιρωμένος.
 Γενικά θα μπορούσε να πούμε ότι ο εμφύλιος προϋποθέτει:
 α) την ύπαρξη δύο διαμετρικά αντίπαλων παρατάξεων, η σύγκλιση μεταξύ των οποίων είναι αδύνατη, 
 β) οι οπαδοί αυτών των παρατάξεων να είναι αποφασισμένοι για τα πάντα και να είναι εξοπλισμένοι.
 
Ας δεχτούμε ότι το πρώτο μπορεί και να ισχύει και δεν χρειάζεται ανάλυση.
Το δεύτερο όμως απέχει πολύ απ΄την πραγματικότητα.
 Απ΄τις κραυγές και τις μεμονωμένες πεζοδρομιακές συγκρούσεις μέχρι το σημείο να πάρουν κάποιοι ομαδικά τα όπλα και να τα στρέψουν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πολύ μεγάλη. Τόσο μεγάλη που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα βρεθούν έστω και ελάχιστοι πρόθυμοι να την διανύσουν.
 Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός χωρίς καμμία πολεμική εμπερία απ΄το 1949 και μετά (οι περιπτώσεις της Κορέας και της Κύπρου αφορούσαν ελάχιστους από μαχητικής άποψης), δεν είναι δα και ο πλέον σκληραγωγημένος λαός του κόσμου (το αντίθετο μάλλον...) και έχει γαλουχηθεί με μία εξαιρετικά ατομικίστικη νοοτροπία που δεν ευνοεί την έκθεση του ατόμου σε σοβαρούς κινδύνους.

 Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι εντονότατες πολιτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις υπήρχαν και παλιότερα στην Ελλάδα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ηταν η διαμάχη μεταξύ βενιζελικών-βασιλικών που είχε διχάσει ακόμα και το στράτευμα, κάτι που δημιουργούσε σοβαρούς κινδύνους εμφύλιας ρήξης. Κανείς εμφύλιος δεν έγινε όμως, παρά το ότι η εποχή εκείνη ήταν πολύ πιο σκληρή από κάθε άποψη. 
 Ο εμφύλιος που έγινε μετά, την δεκαετία του '40, έγινε διότι προέκυψε η Κατοχή και οι συνέπειές της. Οι συνθήκες όμως της σημερινής Ελλάδας διαφέρουν αισθητά, ακόμα τουλάχιστον, απ΄τις κατοχικές. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά προς το παρόν τα περί εμφυλίου είναι μπουρδολογίες.

 Ας σταματήσουν λοιπόν οι διάφοροι απατεώνες να τρομάζουν τον λαό με το σκιάχτρο του δήθεν εμφυλίου και ας πάνε εκεί που τους αρμόζει, δηλαδή στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας..
 Όσο για τους διάφορους "φασιστοφάγους" της αριστεράς που ακονίζουν τα κονσερβοκούτια τους, μία φράση αρκεί:
 Σιγά μην σκίσετε κανα καλσόν ρε μάγκες...

Όταν απειλείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους με κρεμάλες και Μελιγαλάδες, τότε παίζεις με την φωτιά

 Το θύμα της χθεσινής συμπλοκής στο Κερατσίνι ήταν γνωστός "αντιφασίστας", "αντιρατσιστής" και έχει υποστηριχτεί ότι ήταν μέλος εξωκοινοβουλευτικού ακροαριστερού σχηματισμού που διακρίνεται για τις θέσεις του υπέρ των λαθρομεταναστών.
 Το σύνολο του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου υποστηρίζουν ότι τα αίτια της συμπλοκής ήταν πολιτικά και προσπαθούν να χρεώσουν την δολοφονία στην Χρυσή Αυγή, βασιζόμενοι στο ότι ο κατηγορούμενος φέρεται να ομολόγησε ότι είναι οπαδός του εν λόγω κόμματος.
  Ακόμα και έτσι να είναι, με καμμία λογική δεν μπορεί να κατηγορείται ένα κόμμα επειδή ένας φερόμενος ως οπαδός του κατηγορείται για μία παράνομη πράξη. 
 Και ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη του, ο κατηγορούμενος έχει το τεκμήριο της αθωότητας.

 Δεν θα σταθούμε περισσότερο στο περιστατικό αυτό καθεαυτό.
 Προκαλεί αλγεινή εντύπωση όμως το πόσο γρήγορα ευαισθητοποιήθηκε όλο το κατεστημένο για αυτό το γεγονός.
 Σε άλλες περιπτώσεις ομαδικών δολοφονικών επιθέσεων αναρχοαριστερών σε μεμονωμένους εθνικιστές ή περιπτώσεις τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον γραφείων της Χρυσής Αυγής, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα ωρύονται τότε έπιναν το αμίλητο νερό.
 Αυτό και μόνο δείχνει τις προτεραιότητες του ανθελληνικού καθεστώτος.

Καλό θα είναι επίσης να υπενθυμίσουμε κάποια συνθήματα του αναρχοαριστερού "αντιφασιστικού" χώρου στον οποίο άνηκε το θύμα:
 "Φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες"
 "Ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά"
 "Ούτε στην βουλή ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά"
 "Θάνατος στον φασισμό"
 "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς"
 "Είμαστε όλοι εμείς κομμουνιστών εγγόνια, τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα"
 και πολλά ακόμα ανάλογου ύφους.

 Όταν κάποιοι αναρχοαριστεροί "αντιφασίστες" βγαίνουν και καλούν ευθέως σε άσκηση ωμής φυσικής βίας εναντίον διαφωνούντων συμπολιτών τους, τότε θα πρέπει να ξέρουν ότι, βάσει του φυσικού νόμου περί δράσης-αντίδρασης, αυτό νομοτελειακά θα γυρίσει σε βάρος τους.
 Πόσο μάλλον από την στιγμή που οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν είναι υπέρ τους. Κάθε άλλο.

Αυτοί οι δήθεν αδιάλλακτοι "αντιφασίστες" που κραυγάζουν για κρεμάλες, Μελιγαλάδες και μη-σκουριασμένα κονσερβοκούτια είναι που δημιουργούν αυτό το τεταμμένο κλίμα που μοιραία οδηγεί σε γεγονότα σαν το χθεσινό.
Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να προβούν στην αυστηρή αυτοκριτική τους και να βγάλουν τον σκασμό.
 

Η απαγωγή 25 χωροφυλάκων των Γιαννιτσών απ΄τους ελασίτες και η πιθανότατη εκτέλεσή τους

 Μία απ'τις προτεραιότητες των κομμουνιστών κατά την Κατοχή ήταν η διάλυση των τοπικών σταθμών της Χωροφυλακής. Όσο πλησίαζε χρονικά η αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, αυτή η αναγκαιότητα γινόταν ακόμα πιο επιτακτική, καθώς οι κομμουνιστές δεν επιθυμούσαν την ύπαρξη θυλάκων ένοπλης αντίστασης που πιθανόν να τους δημιουργούσαν προβλήματα.
 Στην περίπτωση της Μακεδονίας, η θέση της Χωροφυλακής ήταν εξ'ορισμού πάρα πολύ δύσκολη. Εκτός απ΄την δεδομένη εχθρικότητα των ελασιτών είχε ν'αντιμετωπίσει και την εξίσου αρνητική στάση Βούλγαρων αξιωματούχων που κινούνταν στην περιοχή και βουλγαρίζοντων σλαβόφωνων (όπου υπήρχαν) που συκοφαντούσαν την ελληνική Χωροφυλακή στους Γερμανούς. Οι Γερμανοί ήταν λογικό να επηρεάζονται και καθώς ήταν φύσει καχύποπτοι απέναντι στις ελληνικές αρχές, σε πολλές περιπτώσεις δεν δίσταζαν να διατάξουν τον ολικό ή μερικό αφοπλισμό σταθμών Χωροφυλακής.

 Αυτό έγινε και στον νομό Πέλλας όπου το βουλγαρόφιλο στοιχείο ήταν υπαρκτό. Το Νοέμβριο του '43 η τοπική δύναμη Χωροφυλακής αφοπλίστηκε απ΄τους Γερμανούς, εκτός από ελάχιστο ατομικό οπλισμό. Αυτό κατέστησε τους διάσπαρτους σταθμούς Χωροφυλακής εξαιρετικά ευάλωτους απέναντι στον ΕΛΑΣ.
 Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες στις 22/11/1943 το 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ οργάνωσε την απαγωγή της Χωροφυλακής σε όλο τον νομό Πέλλας, πλην της Έδεσσας. Η αντίσταση εκ μέρους των χωροφυλάκων ήταν πρακτικά αδύνατη. Ακολούθησαν τους απαγωγείς τους στα όρη Πάικο και Καϊμακτσαλάν συνολικά 90 χωροφύλακες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν απ΄την Χωροφυλακή Γιαννιτσών. Κάποιοι άλλοι μπόρεσαν και διέφυγαν ενώ κατά την επιχείρηση εκτελέστηκαν και κάποιοι που αντιστάθηκαν όπως οι μοίραρχος Γεωργίου, οι ανθυπασπιστές Μανωλάβας και Στίκας, ο ε.α. ανθυπασπιστής Λεβίδης, ο υπενωμοτάρχης Αγγελόπουλος, ο ενωμοτάρχης Κούρκουλας.

 Μες στο 1944 η Διοίκηση Χωροφυλακής Γιαννιτσών ανασυστάθηκε με διοικητή τον μοίραρχο Δημήτριο Τσάλα. Στις 06/07/1944 όμως δέχτηκε επίθεση απ΄τους ελασίτες, και συγκεκριμένα από έναν λόχο του 2ου τάγματος του 30ου συντάγματος. Το ίδιο βράδυ οι ελασίτες χτύπησαν και άλλους εξοπλισμένους Έλληνες στην πόλη των Γιαννιτσών.
 Μία ενδιαφέρουσα περιγραφή των γεγονότων κάνει ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΑΜ στο 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ, Θανάσης Μητσόπουλος και περιληπτικά έχει ως εξής:
   Οι χωροφύλακες αιφνιδιάστηκαν και συνελλήφθησαν όλοι, γύρω στους 25-27, και οδηγήθηκαν στα λημέρια των ανταρτών. Εκεί, ο Μητσόπουλος είχε μία πολιτική συζήτηση με τον διοικητή των χωροφυλάκων μοίραρχο Τσάλα. Σύμφωνα με τον Μητσόπουλο "ο διοικητής τους ήταν πολιτικά αφελής και καθυστερημένος", διότι ήταν ένθερμος φιλοβασιλικός.
 Μετά, οι συλληφθέντες χωροφύλακες στάλθηκαν την έδρα της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην οποία υπαγόταν το 30ο σύνταγμα.
 Ο Μητσόπουλος δεν κάνει άλλη αναφορά σε αυτούς τους χωροφύλακες. 
 Που κρατήθηκαν, τι απέγιναν, αν αφέθηκαν ελεύθεροι κτλ.
 Τι έγιναν αυτοί οι άνθρωποι;

 Το πιθανότερο είναι ότι επρόκειτο για χωροφύλακες μη-φιλικούς προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αφού σε διαφορετική περίπτωση δεν θα συμμετείχαν στην ανασύσταση της Χωροφυλακής Γιαννιτσών μετά την προηγούμενη διάλυσή της απ΄τον ΕΛΑΣ. Τα φιλοβασιλικά πιστεύω του διοικητή τους ενισχύουν αυτό το ενδεχόμενο.
 Ως γνωστόν, η συμπεριφορά του ΕΛΑΣ απέναντι σε τέτοια "αντιδραστικά" στοιχεία δεν ήταν και η πλέον φιλική, ακόμα και αν επρόκειτο για αιχμαλώτους.

 Για την τύχη αυτών των χωροφυλάκων γράφει ο Απόστολος Δασκαλάκης στην "Ιστορία ελληνικής Χωροφυλακής 1936-1950". Λέει ότι μετά την σύλληψή τους εκτελέστηκαν απ΄τους ελασίτες στην περιοχή της Αλμωπίας και ρίχτηκαν σε ομαδικό τάφο.
 Αναφέρει και τα ονόματα των νεκρών αξιωματικών:
 μοίραρχος Τσάλας
 ανθυπασπιστές Μακρής και Μαραγκόπουλος
 ενωμοτάρχης Μπουζούκος
 υπενωμοτάρχες Βλάχος, Παναγιώτου, Τσεκούρας.

 Ακόμα και αν κάποιος θέλει να αμφισβητήσει τα στοιχεία που παραθέτει ο Δασκαλάκης, θα πρέπει σίγουρα να λάβει υπόψη την περίεργη σιωπή του Μητσόπουλου -που ως πολιτικός εκπρόσωπος έλυνε και έδενε στο 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ- σχετικά με την τύχη των χωροφυλάκων.
 Ήταν απίθανο να μην ήξερε τι συνέβησαν τόσοι άνθρωποι.
 Και στις περιπτώσεις αυτές μία τέτοιου είδους σιωπή εκτός από περίεργη, είναι και ένοχη...


 Πηγές:
 "Ιστορία ελληνικής Χωροφυλακής 1936-1950" του Απόστολου Δασκαλάκη, σελ.267-8
 "Το 30ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ" του Θανάση Μητσόπουλου, σελ.119-120 και σελ.293-7

Μελιγαλάς 1944 - Όταν οι ένοχοι δεν έχουν ζητήσει ούτε ένα συγνώμη, τότε δεν υπάρχει ούτε λήθη ούτε συγχώρεση

 Η σημερινή ανάρτηση δεν θα αναφερθεί στα θλιβερά ιστορικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1944 στην Μεσσηνία. Έχουν ήδη γραφτεί πολλά, υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες, υπάρχουν ακόμη επιζώντες που τα βίωσαν και πολλά άλλα.
 Θα αναφερθούμε στο ζήτημα των σχετικών εκδηλώσεων μνήμης και στην γενικότερη στάση του πολιτικοδημοσιογραφικού κατεστημένου.

Πολλοί λένε ότι εκδηλώσεις μνήμης σαν αυτή που θα γίνει αύριο στο Μελιγαλά ή σαν αυτή που έγινε πριν από μερικές μέρες στο Βίτσι δεν έχει νόημα να γίνονται πλέον διότι είναι "γιορτές μίσους" που συντηρούν τα εμφυλιοπολεμικά πάθη και δεν ευνοούν την εθνική ομοψυχία σε μία τόσο δύσκολη εποχή όπως η σημερινή.

 Αυτή είναι μία πολύ "πιασάρικη" άποψη που σίγουρα θα βρίσκει σύμφωνο ένα μεγάλο ποσοστό αφελών καλοπροαίρετων συμπατριωτών μας.
Οι εκφέροντες αυτήν όμως αγνοούν -εσκεμμένα- κάτι πολύ σημαντικό:
 Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά τις σφαγές, δεν έχει ακουστεί ούτε ένα ΣΥΓΝΩΜΗ απ΄τα χείλη της επίσημης αριστεράς για τα αίσχη που διέπραξαν τότε οι πολιτικοί τους πρόγονοι. 
 Αντ'αυτού, συνεχίζουν να λοιδωρούν και να υβρίζουν τους σφαγιασθέντες αμάχους. 
Δεν τους φτάνει δηλαδή που τους έσφαξαν, αλλά προσβάλλουν και την μνήμη τους από πάνω.

  Αυτή δεν είναι πρακτική μίσους εκ μέρους της αριστεράς; Προφανώς και ναι. Και εξυπακούεται ότι υπό τις συνθήκες αυτές η όποια συζήτηση για λήθη ή συγχώρεση είναι άνευ ουσίας.
 Δεν είδαμε φυσικά κανέναν από αυτούς τους "υπερευαίσθητους" αστούς που κόπτονται για τις δήθεν "γιορτές μίσους" (από που και ως που ένα μνημόσυνο είναι γιορτή, αυτό μόνο οι ίδιοι το ξέρουν), να στηλιτεύουν την παραπάνω απαράδεκτη, τόσο από εθνικής όσο και από ανθρωπιστικής άποψης, στάση των αριστερών!
 Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

 Φυσικά και φέτος αυτή η μεροληπτική αντιμετώπιση του κατεστημένου συνεχίστηκε και μάλιστα περισσότερο έντονα.
  Η εφημερίδα Real news του κολλεγιόπαιδα μεγαλοδημοσιογράφου Νίκου Χατζηνικολάου που είναι γνωστός υποστηρικτής της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς παράταξης, προσφέρει αύριο 15/09/2013 το έργο του Διονύση Χαριτόπουλου "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων".
 Δηλαδή, ανήμερα της σφαγής του Μελιγαλά μία κεντροδεξιά εφημερίδα προσφέρει μία αγιογραφία του κυρίως υπεύθυνου για αυτήν την σφαγή!
 
Υπενθυμίζουμε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μία ιστορικά προκλητική αγιογραφία του δηλωσία και αρχισφαγέα Άρη Βελουχιώτη. Πρόσφατα είχαμε κάνει την παρακάτω ανάρτηση όπου παραθέσαμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα που καταδεικνύει την αξιοπιστία του συγγραφέα της:
 http://istoriakatoxis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6.html


 Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η δουλοπρέπεια της μεταπολιτευτικής κεντροδεξιάς απέναντι στους αριστερούς δεν έχει όρια. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καν αξιολύπητοι.

 Ευτυχώς όμως σε πείσμα του καθεστώτος υπάρχουν οι Έλληνες εθνικιστές που ξέρουν να τιμούν την μνήμη των νεκρών του λαού μας.

 

 Τελειώνουμε με ένα "ποίημα μίσους" (σύμφωνα με την καθεστωτική ορολογία), απ΄τα πολλά που είχαν βγει τότε στην μαρτυρική Μεσσηνία :

    Στου Μελιγαλά την ράχη,

    κάθεται ένα κοριτσάκι

    και κρατά στα δυο της χέρια

    δύο κοφτερά μαχαίρια

    Ένας χίτης την ρωτάει:

    κόρη μου τι περιμένεις;

   

    Περιμένω ένα αντάρτη

    να του βγάλω το 'να μάτι

    που μου πήρε την μαμά μου

    και μου σκότωσε τον μπαμπά μου

  

Μία περίεργη συνάντηση στην εαμοκρατούμενη Θεσσαλονίκη μεταξύ του αρχιελασίτη Μάρκου Βαφειάδη και του "γκεσταπίτη" Κώστα Παπαδόπουλου

 Επικεφαλής των εξοπλισμένων του ΕΕΣ στην περιοχή του Κιλκίς ήταν ο Κώστας Παπαδόπουλος. Ένας οπλαρχηγός που με την δράση του δημιούργησε πολλά προβλήματα στους ελασίτες και φυσικά πολύ γρήγορα έγινε κόκκινο πανί γι'αυτούς και τον κατηγορούσαν για τα μύρια όσα.
  Όπως είχαμε δει εδώ, ο Παπαδόπουλος ήταν αρχικά ενταγμένος στον εφεδρικό ΕΛΑΣ πριν αποχωρήσει από αυτόν επειδή τσακώθηκε με έναν στενό συγγενή του και πάει στην ΠΑΟ. Μετά την διάλυση των αντάρτικων τμημάτων της ΠΑΟ απ΄τα χτυπήματα του ΕΛΑΣ, ανεδείχθη στον τοπικό επικεφαλή του ΕΕΣ στο Κιλκίς.

 Και όμως σε μία δεδομένη κρίσιμη στιγμή, η στάση της ηγεσίας του ΕΛΑΣ της Μακεδονίας απέναντί του ήταν πολύ περίεργη εώς ακατανόητη.
 Στην πολύνεκρη μάχη του Κιλκίς στις 04/11/1944, ο Κ.Παπαδόπουλος με το ένοπλο τμήμα του δεν συμμετείχε, διότι διαφωνούσε κάθετα με την λανθασμένη επιλογή της οχύρωσης στο συγκεκριμένο μέρος. Μετά την αρνητική για τον ΕΕΣ έκβαση της μάχης, ο Παπαδόπουλος κινήθηκε προς την Θεσσαλονίκη στην οποία είχε ήδη μπει ο ΕΛΑΣ μερικές μέρες πριν. Είναι άγνωστο για ποιον λόγο πήγε. Φυσικά αποκλείεται να πήγε με απειλητικές διαθέσεις, αφού οι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν απαγορευτικοί για τον ίδιο και το τμήμα του.

 Όπως θα δούμε παρακάτω, αριστεροί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο Παπαδόπουλος κινήθηκε προς την Θεσσαλονίκη διότι πίστευε ότι εκεί θα έβρισκε Άγγλους στους οποίους είχε σκοπό να παραδοθεί. Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, ο Παπαδόπουλος νόμιζε ότι οι ελασίτες είχαν τηρήσει εκείνο τον όρο της συμφωνίας της Καζέρτα που απαγόρευε στον ΕΛΑΣ να εισέλθει στην συμπρωτεύουσα.
 Φαίνεται όμως λίγο περίεργο -αλλά όχι απίθανο- να κινήθηκε ο Παπαδόπουλος προς την Θεσσαλονίκη χωρίς πρώτα να έχει φροντίσει να πληροφορηθεί τι συνέβαινε στην πόλη.
 Ενδέχεται όμως και να συνέβη έτσι. Τέλοσπάντων.

 Εκεί στην Θεσσαλονίκη ο Παπαδόπουλος είχε μία συνάντηση με τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, τον γνωστό Μάρκο Βαφειάδη. Μετά την συνάντηση αυτή, ο Παπαδόπουλος έφυγε σαν κύριος χωρίς να τον πειράξει κανείς..
 Πολύ περίεργη αντιμετώπιση εκ μέρους του ΕΛΑΣ προς τον "σφαγέα", "εγκληματία", "γκεσταπίτη" Παπαδόπουλο...

 Ας δώσουμε λίγο πως περιγράφουν αυτό το περίεργο περιστατικό αριστεροί συγγραφείς που έζησαν τα γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή:

Ας δούμε πρώτα τι έλεγε ο ίδιος ο Βαφειάδης:
 ("Απομνημονεύματα" του Μάρκου Βαφειάδη, β΄τόμος, σελ.227-8)

 

  Σύμφωνα με τον Βαφειάδη:

 - Οι ελασίτες κύκλωσαν τους ενόπλους του Παπαδόπουλου, και μετέφεραν τον ίδιο μαζί με 6 συνεργάτες του στην τοπική διοίκηση του ΕΛΑΣ.

 - Εκεί ο Βαφειάδης και άλλοι υψηλόβαθμοι του ΕΛΑΣ, του απέκρυψαν ποιοι πραγματικά ήταν (απίθανος ισχυρισμός) και του είπαν να πάει να φέρει το τμήμα του για να παραδωθεί στους Άγγλους (που δεν υπήρχαν όμως στην πόλη την ημέρα εκείνη!).

 - Στην συνέχεια τους μετέφεραν με αυτοκίνητο του ΕΛΑΣ (!!!) εκτός πόλης και τους άφησαν ελεύθερους, και μάλιστα χωρίς καν να τους παρακολουθήσουν!

Ε φυσικά ο Παπαδόπουλος διέφυγε.. φυσικά δεν ενώθηκε με τις δυνάμεις του Τσαούς Αντών όπως ψευδώς αναφέρει ο Βαφειάδης, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.

 Αν δεχτούμε ότι ο Βαφειάδης έλεγε όλη την αλήθεια, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι ήταν και τελείως ηλίθιος. Κατά την γνώμη μας, ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο.  

 Είναι φανερό ότι κάτι έκρυβε.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Βαφειάδη κυμαίνεται και η περιγραφή του καπετάν-Κικίτσα, καπετάνιο της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ, με την μόνη διαφορά ότι αυτός γράφει την αλήθεια όσον αφορά το μετέπειτα δρομολόγιο του Παπαδόπουλου (ο οποίος κινήθηκε προς το Μπέλες και όχι προς τον Τσαούς Αντών):

 ("Η Χη μεραρχία του ΕΛΑΣ" του Σαράντη Πρωτόπαπα-Κικίτσα, σελ.428)

Αντίθετα ο Κώστας Τσανικλίδης, καπετάνιος λόχου στο 13ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ, ασκεί έντονη κριτική στον Βαφειάδη και τον Λασσάνη της 11ης μεραρχίας για το πως άφησαν τον Παπαδόπουλο να τους ξεφύγει μέσα απ΄τα χέρια τους:

 ("Το 13ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ" του Κ.Τσανικλίδη, σελ.266)

 Ο Τσανικλίδης που ως χαμηλόβαθμος καπετάνιος προφανώς δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τις μυστικές επαφές των ανωτέρων του, θέτει ένα καίριο προφανές ερώτημα που έμεινε φυσικά αναπάντητο.
 Γιατί οι Βαφειάδης-Λασσάνης άφησαν τον "μεγαλύτερο εγκληματία της περιοχής" να φύγει; Το αφελές επιχείρημα ότι τον άφησαν για να πάει και να φέρει το τμήμα του να το παραδώσει, δεν στέκει. Και δεν στέκει διότι, όπως είδαμε παραπάνω ο Βαφειάδης έλεγε ότι το τμήμα του Παπαδόπουλου ήταν κυκλωμένο από δυνάμεις της 11ης μεραρχίας. Άρα η αιχμαλωσία του τμήματός του ήταν αναπόφευκτη, και δεν υπήρχε κανείς λόγος να αφεθεί ο Παπαδόπουλος ελεύθερος να βγει εκτός Θεσσαλονίκης.

 Το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι μεταξύ Βαφειάδη-Παπαδόπουλου θα έγινε προφανώς κάποια συναλλαγή. Το τι ακριβώς συνέβη και τι ειπώθηκε μεταξύ τους, το ξέρουν μόνο οι ίδιοι.
 Η αναίμακτη παράδοση της μεγάλης πλειοψηφίας των αντρών του Παπαδόπουλου (μόνο κάποιοι λίγοι έφυγαν μαζί του) και η ασφαλής διαφυγή του ιδίου απ΄την Θεσσαλονίκη με αυτοκίνητο του ΕΛΑΣ δημιουργεί την βάσιμη υποψία, αν όχι την βεβαιότητα, ότι επήλθε κάποια συμφωνία μεταξύ τους.
 Το αναπάντητο ερώτημα είναι τι διαπραγματευτικό χαρτί είχε στα χέρια του ο Παπαδόπουλος ώστε να πετύχει αυτήν την βολική για τον ίδιο συμφωνία.
 Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να απαντηθεί αν αναλογιστούμε ότι:
 α) ο Βαφειάδης δεν φημιζόταν για την μετριοπάθειά του απέναντι στους εχθρούς του ΕΛΑΣ (το αντίθετο μάλιστα, ήταν απ΄τους πιο σκληροπυρηνικούς), και
 β) ο Παπαδόπουλος ήταν ίσως ο πιο μισητός εχθρός του ΕΛΑΣ στην βόρεια Ελλάδα, και την συγκεκριμένη χρονική στιγμή βρισκόταν σε πολύ δυσχερή θέση, απ΄την οποία τον έβγαλε ο Βαφειάδης.

 

  Τέτοια περίεργα και ακατανόητα περιστατικά δείχνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις την εποχή εκείνη τα πράγματα ήταν πολύ πιο πολύπλοκα απ΄ότι έδειχναν.



 

Τάγματα Ασφαλείας: Οι "καταραμένοι" της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αναζητούν επιτέλους δικαίωση

 Για τα Τάγματα Ασφαλείας έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία 65 χρόνια. Και αυτά που έχουν γραφτεί είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικά. Ακόμα και οι όποιες θετικές ή ουδέτερες αναφορές είναι συνήθως απολογητικού χαρακτήρα. Λίγες είναι (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) αυτές οι ιστορικές έρευνες που ξεφεύγουν απ΄την απολογητική διάθεση και υιοθετούν μία πιο ξεκάθαρη στάση υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας και κατά των αντιπάλων τους, δηλαδή των κομμουνιστών.
 Φυσικά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα συνεχιστεί, καθώς η τάση στην ιστορική έρευνα αναμφίβολα είναι υπέρ της αναθεώρησης της κατεστημένης αρνητικής άποψης για τους ταγματασφαλίτες και γενικώς για τους εξοπλισμένους με την στήριξη ή την ανοχή των Γερμανών.

 Πρωτού δούμε διεξοδικότερα το ζήτημα θα πρέπει να τονιστεί μία αρκετά περίεργη "παράλειψη" των διαφόρων κατήγορων των Τ.Α.
  Είναι γνωστό ότι αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση και την στελέχωση των πρώτων Τ.Α στην Αθήνα ήταν οι στρατηγοί Πάγκαλος και Γονατάς. Ασφαλώς και δεν ήταν μόνο αυτοί οι δύο που ασχολήθηκαν με το ζήτημα, αλλά αυτοί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο λόγω της επιρροής τους στο σώμα των αξιωματικών και της δράσης τους στο πολιτικό παρασκήνιο της εποχής.
  Αφού λοιπόν τα Τ.Α θεωρούνται "προδοτικά", τότε το λογικό θα ήταν και οι δύο προαναφερόμενοι να είναι στιγματισμένοι ιστορικά ως "αρχιπροδότες", καθ'ότι βασικοί συντελεστές στην δημιουργία τους. Αυτό δεν συνέβη όμως και αποτελεί ιστορικο-πολιτικό παράδοξο. 
 Δηλαδή απ΄την μία τα Τ.Α να θεωρούνται ως η ενσάρκωση του "απόλυτου κακού" της κατοχικής Ελλάδας και να καταδικάζονται συλλήβδην σχεδόν απ'όλους, και απ΄την άλλη αυτοί που πρωτοστάτησαν στην ίδρυσή τους να μένουν στο απυρόβλητο!

Η αιτία του παραπάνω παράδοξου προφανώς θα ανάγεται στις σχέσεις των Γονατά-Πάγκαλου με το πολιτικό κατεστημένος.
 Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γονατάς, εκτός από αξιωματικός, ήταν και ο υπαρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων (ο κυριότερος πολιτικός φορέας της δημοκρατικής βενιζελογενούς παράταξης).
 Ο δε Πάγκαλος, επίσης δημοκρατικός αξιωματικός, είχε άμεση εμπλοκή στις πολιτικές εξελίξεις του μεσοπολέμου με πολλές ιδιότητες. Πρωθυπουργός, κινηματίας, δικτάτορας κτλ.
  Φαίνεται λοιπόν πως το γεγονός ότι οι Γονατάς-Πάγκαλος ήταν σάρκα απ΄την σάρκα που πολιτικού κατεστημένου (το οποίο κατάφερε και επανήλθε στα πράγματα μετά το διάλειμμα του Μεταξά και της Κατοχής) έπαιξε σημαντικό ρόλο στον μη-στιγματισμό τους.
 Ειδικότερα ο Πάγκαλος έμεινε μακράν οποιασδήποτε "ιστορικής καταδίκης" την περίοδο της μεταπολίτευσης, αφού ο λεπτεπίλεπτος συνωνόματος εγγονός του, γνωστός και ως "μαζί τα φάγαμε", δεν θα μπορούσε βέβαια να θεωρείται απόγονος ενός "αρχιπροδότη", αφού ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της αείμνηστης πασοκάρας.
 Έτσι μπορεί οι ανώνυμοι ταγματασφαλίτες να καταδικάστηκαν ιστορικά, οι πρωτεργάτες όμως Γονατάς και Πάγκαλος αθωώθηκαν.

  Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι κύριοι υπεύθυνοι για την ιστορική καταδίκη των Τ.Α ήταν οι κομμουνιστές. Αυτό έχει μεγάλη δόση αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. 
 Είναι γεγονός ότι οι κομμουνιστές τότε έβριζαν και συκοφαντούσαν κατα συρροή τόσο τα Τ.Α όσο και τους άλλους αντιπάλους τους, αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι μετά τα δεκεμβριανά, την συμφωνία της Βάρκιζας και την αποστράτευση του ΕΛΑΣ η ισχύς τους και η όποια απήχηση είχαν μειωνόταν ραγδαία. Στην συνέχεια, με τα γεγονότα του συμμοριτοπολέμου 1946-49, τέθηκαν στο περιθώριο.

 Απ΄το 1974 και μετά, οπότε και ξεκίνησε η εγκαθίδρυση της κόκκινης χούντας σε πολλούς τομείς μεταξύ αυτών και στον χώρο της ιστοριογραφίας, ήταν λογικό και αναμενόμενο τα Τ.Α να (ξανα)γίνουν συνώνυμο του απόλυτου κακού αφού ο οποιοσδήοτε αντίλογος ήταν είτε ανύπαρκτος είτε εξ'ορισμού καταδικασμένος.

  Απ'το 1949 ως το 1974 όμως, υπήρχε η δυνατότητα να αποκατασταθούν ιστορικά τα Τ.Α., τα οποία είχαν κατηγορηθεί απ΄την κυβέρνηση του Καϊρου και απ΄τους Συμμάχους και είχαν χαρακτηρισθεί "όργανα του εχθρού" με την συμφωνία της Καζέρτα.
 Αυτό δεν έγινε όμως.
 Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των ταγματασφαλιτών αγωνίστηκαν κατά των κομμουνιστών και στα δεκεμβριανά και στον συμμοριτοπόλεμο συνεισφέροντας σημαντικά στην νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων, εντούτοις το πολιτικό κατεστημένο ποτέ δεν επιχείρησε να αποκαταστήσει ιστορικά τον κατασυκοφαντημένο θεσμό των Τ.Α. Ούτε καν το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν το έπραξε, παρά μόνο αρκέστηκε σε ένα διάταγμα το 1969 που απλά προσέφερε κάποιες υλικές παροχές σε όσους πολέμησαν κατά την περίοδο της Κατοχής τους κομμουνιστές.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του αξιωματικού του Τάγματος Ευζώνων Ναυπάκτου Βασίλειου Σταυρογιαννόπουλου ο οποίος έγραφε στο βιβλίο του "Πικρές αναμνήσεις 1941-44":
 "Δόξα και τιμή θα στέφη τα μέτωπα όλων εκείνων οι οποίοι επέζησαν, πλην εξακολουθούν να δοκιμάζουν, και σήμερον ακόμη, πικρίαν εκ της μη άρσεως του εις αυτούς αποδοθέντος χαρακτηρισμού του 'προδότου', διότι θέλομεν να πιστεύομεν, θα έλθη η ημέρα κατά την οποίαν τούτο θα πραγματοποιηθή. 
 Δεν είναι νοητόν, πρόσωπα υπηρετήσαντα εις τα Τάγματα Ασφαλείας να έχουν προωθηθή και να έχουν καταλάβη ανώτερα και ανώτατα της πολιτείας αξιώματα, εν τούτοις να εξακολουθούν να βαρύνονται με τον βαρύτατον χαρακτηρισμόν του 'προδότου της πατρίδος'. Τούτο, κατά την αντίληψίν μας, είναι ακατανόητον, ούτε η σιωπηρά αναγνώρισις των εθνικών των υπηρεσιών αποτελεί ικανοποιητικόν στοιχείον" (σελ.330)

  Βλέπουμε δηλαδή ότι η στάση του μεταπολεμικού κράτους απέναντι στα Τ.Α δεν διέφερε ουσιωδώς απ΄την αντίστοιχη στάση της κυβέρνησης του Καϊρου. 
 Συνοπτικά και ίσως λίγο απλουστευτικά, αυτή η στάση θα μπορούσε να περιγραφεί κάπως έτσι:
 "Ναι μεν καταδικάζουμε ρητά τα Τ.Α, αλλά όπου και όπως μπορούμε χρησιμοποιούμε τα μέλη τους προς όφελός μας".

 Μικροπολιτική συμπεριφορά θλιβερών πολιτικάντηδων...

 Φαίνεται ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής βρέθηκαν κάποιοι συμπατριώτες μας που τόλμησαν να συνεργαστούν με τους "κακούς" της παγκόσμιας ιστορίας έστω και για λόγους αυτοπροστασίας απέναντι στους κομμουνιστές. 
 Βλέπετε, απ΄την ασφάλεια του Καϊρου και της μεταπολεμικής Αθήνας δεκαετίες μετά τον πόλεμο, ήταν πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να εξαπολύει λεκτικούς μύδρους κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας και της όποιας συνεργασίας τους με τα στρατεύματα του Γ' Ράιχ. 
 Το δύσκολο ήταν να είναι στην κατεχόμενη Ελλάδα και να αντιμετωπίζει το κομμουνιστοκίνητο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
  
 Αυτή η μη-αποκατάσταση των Τ.Α απ΄το αντικομμουνιστικό μεταπολεμικό κράτος, πρακτικά τα άφησε εκτεθειμένα στον ιστορικό κανιβαλισμό που έγινε σε βάρος τους απ΄τους αριστερούς μετά το 1974. Και γι'αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη το πολιτικό κατεστημένο των δεκαετιών '50 και '60 που δεν καταλάβαινε ότι η μη-αποκατάσταση των Τ.Α μόνο τους κομμουνιστές μπορούσε να ωφελήσει, όπως και έγινε μόλις οι συνθήκες το επέτρεψαν.
 Η ζωή όμως προχωράει μπροστά και απ'ότι φαίνεται δεν είναι μακριά η στιγμή της -έστω και ετεροχρονισμένης- δικαίωσης των αντρών των Ταγμάτων Ασφαλείας.