Ο Βαγγέλης Μαγγανάς στην κατοχική Μεσσηνία

 Ο Βαγγέλης Μαγγανάς έγινε γνωστός κυρίως για την δράση του ως επικεφαλής ένοπλου αποσπάσματος που δρούσε στην Μεσσηνία το 1945-46. Για αυτήν του την δράση έχουν γραφτεί πολλά και δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι περισσότερο, ενώ ξεφεύγει και απ΄την θεματολογία του ιστολογίου που επικεντρώνεται στα του 1941-44.

 Ο συγγραφέας Ιωάννης Μπουγάς στο εξαιρετικό έργο του "Ματωμένες μνήμες 1940-45" αναφέρει κάποια πολύ ενδιαφέροντα, και εν πολλοίς άγνωστα, στοιχεία για την κατοχική δράση του μετέπειτα αποσπασματάρχη Βαγγέλη Μαγγανά.

 Ο Μαγγανάς γεννήθηκε στο χωριό Κρεμμύδια κοντά στην Πύλο, και ασχολούταν με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες όπως οι περισσότεροι χωρικοί της εποχής. Η πρώτη σύγκρουσή του με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν όταν του κατέσχεσαν τα προϊόντα του που μετέφερε με το κάρο. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχε άδεια απ΄την τοπική επιτροπή του ΕΑΜ για να μετακινηθεί εκτός του χωριού του.
 Όπως είχαμε δει π.χ. και στην περίπτωση του Βαλτετσίου, στις εαμοκρατούμενες περιοχές για να μετακινηθεί κάποιος εκτός των ορίων του χωριού του έπρεπε να πάρει άδεια απ΄τους κατα τόπους υπευθύνους του ΕΑΜ που έλυναν και έδεναν.
 Ο Μαγγανάς δεν είχε πάρει σχετική άδεια, οι κομμουνιστές τον σταμάτησαν στον δρόμο, αυτός αντέδρασε, τον ξυλοκόπησαν και του κατέσχεσαν και το εμπόρευμα. Προφανώς από τότε η παραμονή του στο χωριό κατέστη λίαν επικίνδυνη και έφυγε για την Καλαμάτα.
 Εκεί εντάχθηκε σε μία μικρή ένοπλη ομάδα που σχηματίστηκε μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του '43 και ήταν πιθανότατα υπό την ανεπίσημη ηγεσία του γιατρού Περρωτή που ανέλαβε λίγο μετά νομάρχης Μεσσηνίας. Η ομάδα αυτή αποτέλεσε λίγο αργότερα τον πυρήνα του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας που συγκροτήθηκε τον Φεβρουάριο του 1944.

 Το Τ.Α της Καλαμάτας όντας αρκετά αδύναμο από στρατιωτική άποψη δεν άντεξε στην επίθεση του ΕΛΑΣ κατά της μεσσηνιακής πρωτεύουσας την 9η Σεπτεμβρίου 1944. Μετά την αναμενόμενη κατάρρευση της άμυνας, πολλοί ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και άμαχοι μπόρεσαν και έσπασαν το κλοιό των ελασιτών και διέφυγαν προς το Μελιγαλά. Ο Μαγγανάς που είχε τραυματιστεί κατά την διάρκεια της μάχης, ήταν ανάμεσα σε αυτούς.

 Στην μετέπειτα μάχη του Μελιγαλά, ο Μαγγανάς πιθανότατα δεν συμμετείχε λόγω του τραυματισμού του. Μετά την πτώση του Μελιγαλά, ο Μαγγανάς όπως και χιλιάδες κόσμος συνελλήφθη απ΄τους ελασίτες και περίμενε την μοίρα του, δηλαδή την εκτέλεση.
 Κατάφερε όμως και γλίτωσε.
 Σύμφωνα με την επικρατέστερη φημολογία, έτυχε και ήταν απ΄τους τελευταίους -χρονικά- προς εκτέλεση, οι οποίοι εκτελούνταν με σφαίρες και όχι με μαχαίρι, για εξοικονόμηση χρόνου. Προφανέστατα οι εκτελέσεις ήταν ομαδικές, έτσι μπόρεσε και έπεσε στην Πηγάδα μαζί με τους εκτελεσθέντες χωρίς όμως να υποστεί ο ίδιος θανάσιμο τραύμα. Εκεί καλύφθηκε από πτώματα και αργότερα κατάφερε και βγήκε ζωντανός.
 Την παραπάνω εκδοχή την υποστήριζε τόσο ο ίδιος ο Μαγγανάς, όσο και κάτοικοι της περιοχής, και μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της υπερβολής, αλλά όχι του ολοκληρωτικού ψέμματος.

 Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα το πως ακριβώς γλίτωσε τότε ο Μαγγανάς.
 Το μόνο σίγουρο είναι ότι ως αιχμάλωτος ταγματασφαλίτης δεν υπήρχε καμμία περίπτωση να του χαριστεί ο ΕΛΑΣ. Πόσο μάλλον απ΄την στιγμή που είχε προηγούμενα μαζί του. 

 Επίσης, για να γίνει αρχηγός ενός ιδιαίτερα πολυμελούς (έφτασε μέχρι και τα 1000 άτομα) αντικομμουνιστικού αποσπάσματος της Μεσσηνίας μεταπολεμικά, σημαίνει ότι έχαιρε κύρους ανάμεσα στους ντόπιους. Κανείς δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να ηγηθεί σκληροτράχηλων ενόπλων.
Ο Μαγγανάς όμως δεν ήταν ούτε αξιωματικός, ούτε πρώην οπλαρχηγός, ούτε κάποια διακεκριμένη προσωπικότητα της περιοχής, ώστε να εξηγείται αυτή η λαϊκή αποδοχή. Ένας απλός χωρικός ήταν. Συνεπώς, το κύρος του βασιζόταν στην ιστορία με το πως σώθηκε απ΄την Πηγάδα του Μελιγαλά, η οποία προφανώς και έγινε πιστευτή απ΄τους ντόπιους.
 Και δεν μπορεί να έγινε πιστευτή επειδή απλά και μόνο την έλεγε ο ίδιος. Υπήρχαν και άλλοι που επιβεβαίωναν τα λεγόμενά του.
 
Βάσει αυτών, και βάσει συγκεκριμένων μαρτυριών που παραθέτει ο Ιωάννης Μπουγάς στο έργο του, το πιθανότερο είναι ότι ο Μαγγανάς ήταν επιζών απ΄την Πηγάδα.
  Το πως ακριβώς σώθηκε το ήξερε μόνο ο ίδιος.


                                Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου...
                                με τους χίτες τα παιδιά σου.
                                γεια σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες!

Διαταγή του Γ.Σ του ΕΛΑΣ που καλoύσε τους αντάρτες του να σταματήσουν να χτυπούν μεμονωμένους Γερμανούς λόγω των αντιποίνων που προκαλούσαν

Μία από τις πλέον συνηθισμένες κατηγορίες κατά του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν ότι προέβαινε σε ανούσια από στρατιωτικής άποψης χτυπήματα κατά μεμονωμένων Γερμανών, με αποτέλεσμα να την πληρώνει ο άμαχος πληθυμσός με βαριά αντίποινα.
 Επί της ουσίας οι αριστεροί δεν απάντησαν ποτέ σε αυτήν την κατηγορία.

 Φαίνεται όμως πως αυτό το φαινόμενο (άχρηστο στρατιωτικά και άκρως επιζήμιο εθνικά και ανθρωπιστικά) είχε λάβει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάστηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ τον Μάρτιο του 1944 δια χειρός Σαράφη να εκδώσει την παρακάτω διαταγή που καλούσε τους αντάρτες να σταματήσουν τέτοια χτυπήματα, λόγω των αντιποίνων που προκαλούσαν:

                          ("Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρ.Φαράκου, β' τόμος, σελ.301)

 
 Είναι εξαιρετικά αβέβαιο αν οι ελασίτες πειθάρχησαν 100% στην παραπάνω διαταγή.
 Μόνο και μόνο η έκδοσή της όμως αποδεικνύει ότι η προαναφερθείσα κατηγορία κατά του ΕΛΑΣ εμπεριέχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας.

Μαρτυρίες του Τζήμα για την απελευθέρωση των κομμουνιστών απ΄την Ακροναυπλιά, κατόπιν βουλγαρικής παρέμβασης

 Την 1η Ιουλίου του 1941 αποφυλακίστηκαν 27 κρατούμενοι κομμουνιστές απ΄τις φυλακές της Ακροναυπλιάς. Η αποφυλάκισή τους έγινε με παρέμβαση της βουλγαρικής πρεσβείας στους Γερμανούς. Οι περισσότεροι ήταν σημαντικά στελέχη του ΚΚΕ, και κάποιοι εξ'αυτών έπαξαν σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις.
 Ένας από αυτούς ήταν και ο Ανδρέας Τζήμας, πρώην βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου, που αργότερα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Βασίλης Σαμαρινιώτης και διετελέσε για ένα διάστημα μέλος της ηγετικής τριανδρίας του ΕΛΑΣ.

 Ο Τζήμας σε έκθεσή του με ημερομηνία 22/06/1960 προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ, αναφέρει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για την απελευθέρωση του ιδίου και των συντρόφων του.  Η έκθεση δημοσιεύτηκε στο έργο του κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκου "Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα.

 Μεταξύ άλλων λέει ο Τζήμας:
 "Μετά την υποδούλωση της Ελλάδας στους Γερμανοϊταλούς φασίστες κατακτητές και την παραχώρηση της Αν.Μακεδονίας και Θράκης στους Βούλγαρους, καταβλήθηκε απ΄τους τελευταίους μία σύντονη προσπάθεια για την απελευθέρωση των Σλαβομακεδόνων, που ήταν ακόμη στις φυλακές και την εξορία."

  "Ο γραμματέας της βουλγαρικής πρεσβείας μου απευθύνει μια σειρά από ερωτήσεις σε άπταιστη βουλγαρική. Απάντησα με ευκολία στα σλαβομακεδόνικα. Κοντά στις άλλες ερωτήσεις ήταν και οι εξής: 
 -Γιατί σε κλείσανε σε στρατόπεδο;
 Απάντησα: Σαν κομμουνιστή.
 Τι θα κάνεις αν σε αφήσουμε ελεύθερο;
 Απάντησα: Θα πάω στο σπίτι μου."

"Εγώ ήμουν ο τελευταίος που εξετάστηκε. Μόλις πήρε και την τελευταία μου απάντηση, ο γραμματέας της βουλγαρικής πρεσβείας μας είπε: Από την στιγμή αυτή είστε ελεύθεροι, πάρετε τα πράγματά σας και αναχωρήστε για την Αθήνα με εισιτήρια δικά μας (σιδηροδρομικά). Εκεί θα έλθετε στην πρεσβεία και θα κανονίσουμε για την επιστροφή στα σπίτια σας."

 "Όταν ένας από τους αξιωματικούς του στρατοπέδου, ο Βουγάς, πληροφορήθηκε ότι ανάμεσα στους άλλους φεύγω και γω, έκανε αγριεμένος διάβημα στον αξιωματικό της Γκεστάπο. Όμως εκείνος του έκοψε τον βήχα αμέσως."

"Η υπόθεση είχε και την κωμική της πλευρά. Έξω από μένα, Έλληνα 100%, που μπορούσε όμως εν ανάγκη να περάσει  και για Σλαβομακεδόνας γιατί ήξερα καλά τα σλαβομακεδόνικα και είχα μεγάλη επαφή και σχέσεις με Σλαβομακεδόνες, βγήκαν και "Σλαβομακεδόνες" από την Μικρά Ασία... και μάλιστα τέτοιοι που δεν ξέρανε ούτε λέξη σλαβομακεδόνικα."

 Μετά την άφιξή τους στην Αθήνα, λέει:
 "Την επόμενη το πρωί άρχισε με προσοχή η αποσυμφόρηση των αποσκευών και το κλείσιμο ραντεβού για την βουλγαρική πρεσβεία. Από εκεί περάσαμε όλοι και εφοδιαστήκαμε με βουλγαρικές ταυτότητες"

 "Με σφιγμένη την καρδιά διέλυσα ότι είχαν οι δικοί μου στην Αθήνα και μαζί με άλλους σύντροφους Σλαβομακεδόνες κυρίως, ταξιδέψαμε με το αυτοκίνητο της βουλγαρικής πρεσβείας για την Θεσσαλονίκη."



 Υπενθυμίζουμε ότι τις μέρες εκείνες (30 Ιουνίου 1941) είχε ήδη ξεκινήσει ο γερμανοσοβιετικός πόλεμος, το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ δεν ίσχυε πλέον, και προφανώς οι όπου γης κομμουνιστές θεωρούνταν εχθροί του Άξονα ως φίλα προσκείμενοι στην ΕΣΣΔ.
 Παρ'ολ'αυτά, 27 κομμουνιστές κρατούμενοι της Ακροναυπλιάς αφέθηκαν ελεύθεροι...

 Βάσει αυτού, προκαλεί εντύπωση το ενδιαφέρον των Βουλγάρων για τους κρατούμενους κομμουνιστές. Οι Βούλγαροι είχαν πλήρη επίγνωση ότι απελευθέρωναν κομμουνιστές (σλαβόφωνους και μη), παρά το ότι το τότε βουλγαρικό καθεστώς ήταν φιλογερμανικό.
 Ο αρχικός ισχυρισμός του Τζήμα ότι οι Βούλγαροι ενδιαφέρονταν να απελευθερώσουν μόνο τους σλαβομακεδόνες (ή έστω όσους ήξεραν σλαβομακεδόνικα) δεν είναι ακριβής.
Άλλωστε αυτοαναιρείται μετά όταν λέει ότι αποφυλακίστηκαν και πολλοί που δεν ήξεραν λέξη σλαβομακεδονικά.

 Οι εξυπηρετήσεις που προσέφεραν οι Βούλγαροι στους αποφυλακισθέντες είναι επίσης ενδιαφέρουσες. Τσάμπα μεταφορά των αποφυλακισμένων απ΄το Ναύπλιο ως την Αθήνα ή ακόμα και ως την Θεσσαλονίκη, εφοδιασμένοι με βουλγαρικές ταυτότητες ώστε να κινούνται ελεύθερα και να μην αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις κατοχικές αρχές!
 Και όλα αυτά σε μία εποχή που η βουλγαρικη κατοχή στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη ήταν εξαιρετικά άγρια για τον ελληνικό πληθυσμό. Φαίνεται όμως ότι οι Βούλγαροι είχαν τους λόγους τους για να βλέπουν διαφορετικά τους Έλληνες κομμουνιστές.

 Φυσικά θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής για να πιστεύει ότι οι Βούλγαροι ευεργέτησαν στα καλά καθούμενα τους Έλληνες κομμουνιστές, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Προφανώς τα ανταλλάγματα θα είχαν να κάνουν με το μακεδονικό, το οποίο έκαιγε τους Βούλγαρους και για το οποίο οι κομμουνιστές είχαν ανέκαθεν εθνοπροδοτικές θέσεις που εν πολλοίς ταυτίζονταν με τις βουλγαρικές.
 Δεν ήταν τυχαία άλλωστε η στάση πολλών εκ των απελευθερωθέντων στο συγκεκριμένο ζήτημα. Είχαμε δει εδώ για τον Τσίπα, τον Αδαμόπουλο και τον Μποζίνη.
 Ο ίδιος ο Τζήμας φημιζόταν για την "διαλλακτικότητά" του απέναντι στους κομιτατζήδες, ο Ζησιάδης-Τερπόφσκι ανέπτυξε έντονη δράση στους βουλγαρόφιλους σλαβόφωνους αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το "έργο" του κ.ο.κ
 Σε μελλοντική ανάρτηση μπορεί να γίνει αναλυτικότερη περιγραφή της μετέπειτα "πατριωτικής" δράσης των απελευθερωθέντων κομμμουνιστών.

Η δράση του ανθέλληνα κομμουνιστή Ναούμ Πέιου στην Μακεδονία της Κατοχής - μέρος β'

Όπως είδαμε εδώ, οι παρεμβάσεις των γιουγκοσλάβων παρτιζάνων και του πολιτικού επιτρόπου στην 9η μεραρχία του ΕΛΑΣ, Ρένου Μιχαλέα ήταν καθοριστικές για τον Πέιο προκειμένου αυτός να συνεχίσει απρόσκοπτος την δράση του.
 Ο Πέιος λίγο μετά την επιστροφή του σε ελληνικό έδαφος ζήτησε και πέτυχε την ίδρυση ξεχωριστής μονάδας του ΕΛΑΣ που θα αποτελείται από σλαβόφωνους. Αυτό ήταν το 2ο τάγμα του 28ου συντάγματος το οποίο συγκροτήθηκε άτυπα τον Αύγουστο του 1944, και επισήμως λίγες εβδομάδες αργότερα. Η δημιουργία αυτής της μονάδας εξυπηρετούσε την αθρόα κατάταξη κομιτατζήδων στον ΕΛΑΣ που μεγάλωνε όσο πλησίαζε η στιγμή της γερμανικής αποχώρησης.
 Σε έγγραφο της διοίκησης της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας προς την 9η μεραρχία, στην οποία υπαγόταν το 28ο σύνταγμα, με ημερομηνία 11 Αυγούστου 1944 αναφέρεται:

 "Ο Πέιος επιθυμεί - και όπως μας είπαν του έχει δοθεί η υπόσχεση- να του επιτραπεί να σχηματίσει δικό του σύνταγμα, για να μπορέσει να διώξει τους κατακτητές, στρατολογώντας μόνο σλαβομακεδόνες. Η μονάδα ασφαλώς θα προσελκύσει όλα εκείνα τα στοιχεία (κομιτατζήδες κλπ) τα οποία εώς τώρα πολεμούσαν εναντίον μας και στο πλευρό των Γερμανών και έχουν διαπράξει τόσα εγκλήματα κατά του λαού μας. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί και ποιες εγγυήσεις έχουμε ότι ο Πέιος, φιλόδοξος τυχοδιώκτης καθώς φαίνεται πως είναι και με την επιρροή που ασκεί σε αυτά τα στοιχεία, δεν θα επιχειρήσει την κατάλληλη στιγμή, με δική του πρωτοβουλία ή ως πράκτορας των σχεδίων της Βουλγαρίας, να στρέψει αυτά ακριβώς τα στοιχεία εναντίον μας; Θα βρεθούμε τότε στην εξαιρετικά δύσκολη θέση να πολεμούμε ταυτοχρόνως εναντίον του ΕΔΕΣ και τόσων άλλων αντίπαλων οργανώσεων και να προσπαθούμε να εξουδετερώσουμε τις ομάδες του Πέιου, για την δημιουργία των οποίων και για την αποδοχή τους στις γραμμές μας μόνο εμάς τους ίδιους πρέπει να κατηγορούμε".

 Είναι φανερό ότι η διοίκηση της Ο.Μ.Μ εμμέσως πλην σαφώς έθετε την διοίκηση της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ προ των ευθυνών της για το θέμα του Πέιου και του σλαβόφωνου τάγματος.
Παρόμοια στάση κράτησε και ο γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ στην Καστοριά, Αντώνης Αντωνόπουλος, που κατηγορούσε ευθέως τον πολιτικό επίτροπο της 9ης μεραρχίας, Ρένο Μιχαλέα για την κάλυψη που παρείχε στον Πέιο.

 Απ'τα παραπάνω προκύπτει ότι ο Μιχαλέας ήταν εκείνος που είχε δώσει την άδεια στον Πέιο για την συγκρότηση ξεχωριστής μονάδας σλαβόφωνων.
 Άλλωστε η παρακάτω επιστολή του προς παρτιζάνο συνεργάτη του ήταν αποκαλυπτική για τις προθέσεις του και τις πεποιθήσεις του:
 "Βάλαμε τις βάσεις ενός παλλαϊκού μαχητικού συναγερμού στην Φλώρινα-Καστοριά (Αρβανιτάδων, Βλάχων, Προσφύγων, Μακεδόνων), βρήκα τα πρόσωπα, έστησα το τάγμα, δώσαμε αέρα σε μια θλιμμένη περιφέρεια, σκεπτόμαστε δύο συντάγματα να γεμίσουμε (...)
 Έχω απόλυτη πεποίθηση ότι το λιγότερο που μπορούσαμε να πετύχουμε ήταν να έχουμε κάνει όλους τους αντάρτες μας φιλομακεδόνες της μορφής του Φιλέλληνα του 1821 και πολλούς διαννοούμενους μας Βύρωνες της Μακεδονίας και όχι να έχουμε ένα ύποπτο σκοτάδι γύρω από αυτό το ζήτημα, και να εξακολοθούμε να μιλάμε για Βούλγαρους και Έλληνες. Και μάλιστα να διώκονται Μακεδόνες στην Θεσσαλονίκη γιατί ήταν γραμμένοι στην Βουλγαρική Λέσχη, αλλά δικοί μας όμως"

  Σε διάστημα μικρότερο του ενός μηνός από την επίσημη σύστασή του, το τάγμα των σλαβόφωνων είχε διπλασιάσει την αρχική του δύναμη καθώς σε αυτό εντάσσονταν πάσης φύσεως εκτεθειμένοι και τυχοδιώκτες σλαβόφωνοι. Ο πυρήνας του τάγματος ήταν οι πρώην κομιτατζήδες αυτονομιστές του Πέιου και του Ηλία Δημάκη ή αλλιώς Γκότση (βουλγαρόφιλος κομμουνιστής, δηλωσίας επί Μεταξά, που επί Κατοχής ασπάστηκε και αυτός τον μακεδονικό αυτονομισμό), που γρήγορα ανέλαβε την διοίκηση της μονάδας.
 Την στρατολογία ανέλαβε ο Μιχαλέας και στην μονάδα εντάσσονταν ως επί το πλείστον κομιτατζήδες. Ο ρόλος του Πέιου ήταν κομβικής σημασίας διότι είχε μεγάλη επιρροή στα σλαβόφωνα χωριά που είχαν φρουρές κομιτατζήδων. Εκτός από κομιτατζήδες, στο τάγμα εντάσσονταν και "φοιτητές" απ΄την Σόφια που είχαν σταλεί εκεί πιθανότατα με υποτροφία της Βουλγαρική Λέσχης Θεσσαλονίκης. Αρχές Οκτωβρίου του 1944, το τάγμα έφτασε να έχει πολύ μεγάλη αριθμητική δύναμη, πιθανότατα τετραψήφιο αριθμό ανδρών, αλλά δεν ανέπτυξε καμμία αντιστασιακή δράση.
  Σε αυτήν την ανάρτηση, παρατίθεται το χρονικό της εκδίωξης του τάγματος του Γκότση απ΄την ελληνική επικράτεια με πρωτοβουλία ενός αξιωματικού που έχει ενταχθεί στον ΕΛΑΣ.

Είναι προφανές ότι η ηγεσία του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ήταν εξαιρετικά ανεκτική σε φαινόμενα τύπου Πέιου των οποίων ο ανθελληνισμός ήταν έκδηλος. Μπορεί να γνώριζαν το ποιόν του και να εξέφραζαν την ανησυχία τους γι'αυτόν και τους ομοίους του, αλλά του άφηναν μεγάλα περιθώρια ύπαρξης και δράσης. Σε άλλες περιπτώσεις, για πολύ πιο ασήμαντα παραπτώματα δεν δίσταζαν να προβούν σε εκτελέσεις. Προφανώς γι'αυτούς το δέλεαρ της προσέλκυσης των ανθέλληνων κομιτατζήδων ήταν τόσο έντονο που δεν δίστασαν να δώσουν συγχωροχάρτια και να εντάσσουν στις γραμμές τους προδότες όπως ο Ναούμ Πέιος.


 Πηγή: "Λεηλασία φρονημάτων" του Ιωάννη Κολλιόπουλου

Η δράση του ανθέλληνα κομμουνιστή Ναούμ Πέιου στην Μακεδονία της Κατοχής - μέρος α'

 Σε παλαιότερη ανάρτηση για το ΣΝΟΦ και τους ανθέλληνες κομιτατζήδες (βλ. εδώ) που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, έγινε αναφορά μεταξύ άλλων και στον Ναούμ Πέιο. Ο Πέιος ήταν απ΄τους πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων και σίγουρα πρέπει να αναφερθούν κάποια περισσότερα πράγματα για το ποιόν του.

 Ο Ναούμ Πέιος ήταν κομμουνιστής απ΄το χωριό Γάβρος στα Κορέστια. Το 1939 συνελλήφθη απ΄το καθεστώς Μεταξά για τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις αλλά υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και αφέθηκε ελεύθερος. Στην αρχή της Κατοχής το 1941 συνελλήφθη απ΄τους Ιταλούς αλλά και πάλι αφέθηκε ελεύθερος, κατα πάσα πιθανότητα μετά από παρέμβαση των Βουλγάρων, αφού ήταν γνωστός βουλγαρόφιλος. Μαζί με άλλους σλαβόφωνους κομμουνιστές (π.χ Κεραμιτζής) κατέφυγαν στην Βουλγαρία. Επέστρεψε στα Κορέστια γύρω στην άνοιξη ή το καλοκαίρι του 1942 κατόπιν πρόσκλησης της περιφερειακής επιτροπής του ΚΚΕ στην Καστοριά που επιδίωκε να χρησιμοποιήσει την επιρροή των φυγάδων στα σλαβόφωνα χωριά ώστε να προσελκύσει κάποιους ντόπιους βουλγαρόφιλους. Τον Αύγουστο του 1943 βρίσκεται στον Γράμμο όπου είχε άδεια του ΕΛΑΣ για "κομματική εργασία".
 Ήταν από τα ηγετικά στελέχη του ΣΝΟΦ, του οποίου διετέλεσε γραμματέας της επιτροπής Κορεστίων. Η βουλγαροφιλία του δεν ήταν άγνωστη στους άλλους σνοφίτες και φυσικά και στο ΚΚΕ.

 Στις αρχές του 1944 ο Πέιος είχε σχηματίσει μία ομάδα 150 ένοπλων σλαβόφωνων που έφερε την ονομασία "Γκρούπα Λάζος Τερπόφσκι" (ο Τερπόφσκι ήταν σλαβόφωνος, στέλεχος του ΚΚΕ που είχε εκτελεστεί απ΄την ΠΑΟ το 1943) και δρούσε κοντά στην Φλώρινα. Αυτή η ομάδα αποτελούταν κυρίως από κομιτατζήδες του Καρά Ορμάν που είχε προσελκύσει ο σνοφίτης Πέιος και ήταν υπέρ της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Γενικότερα, η διάκριση μεταξύ των κομιτατζήδων και του ΣΝΟΦ δεν ήταν καθόλου σαφής, για λόγους που έχουμε πει εδώ. Οι ελασίτες επιχείρησαν να ελέγξουν την Γκρούπα και την ενέταξαν στο λεγόμενο "Απόσπασμα Βίτσι" του ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του ΄44.

 Παράλληλα την ίδια εποχή κατόπιν εντολής της Κ.Ε του ΚΚΕ διαλύθηκε το ΣΝΟΦ και ο Πέιος συνελλήφθη. Αφέθηκε όμως ελεύθερος μετά από παρέμβαση του Μιχάλη Κεραμιτζή (εθνοσύμβουλου της ΠΕΕΑ στην περιοχή) και κατέφυγε μαζί με κάποιους πρώην κομιτατζήδες της Γκρούπας στους γιουγκοσλάβους παρτιζάνους, όπου τέθηκε υπό την "προστασία" του τόπικου αρχηγού τους Ντέιαν. Αυτό δεν ήταν τυχαίο καθώς ο Πέιος συνεργαζόταν μυστικά με τον Ντέιαν με σκοπό την προσέλκυση κομιτατζήδων.
 Στην συγκεκριμένη περιοχή υπήρχε ένας σιωπηλός ανταγωνισμός μεταξύ των ελασιτών και των παρτιζάνων για το ποιος θα προσεταιριζόταν τους κομιτατζήδες που είχαν εξοπλιστεί απ΄τους κατακτητές. Ο Πέιος -ως γνήσιος καιροσκόπος είχε εγκαταλείψει πλέον τις φιλοβουλγαρικές θέσεις αφού η εξέλιξη του πολέμου ήταν σε βάρος του Άξονα- απ'ότι φαίνεται έπαιζε σε διπλό ταμπλό συνεργαζόμενος και με τους ελασίτες και με τους παρτιζάνους.

 Η φυγή του Πέιου στους παρτιζάνους μαζί με τους πρώην κομιτατζήδες διατάραξε προσωρινά τις σχέσεις του τοπικού ΕΛΑΣ και των Γιουγκοσλάβων. Ο διοικητής του "Αποσπάσματος Βίτσι" του ΕΛΑΣ, Χρυσόστομος Λυτρίδης ζήτησε απ΄τον Ντέιαν να του παραδώσει τον Πέιο και τους αυτούς που τον είχαν ακολουθήσει. Ο Ντέιαν κατάφερε και ρύθμισε την επιστροφή του Πέιου στον ΕΛΑΣ χωρίς ο τελευταίος να έχει καμμία κύρωση. Σε αυτό συνέβαλλε και ο Ρένος Μιχαλέας που ήταν πολιτικός επίτροπος της 9ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ και συνόδεψε τον Πέιο στην επιστροφή του στα Κορέστια.
 Ο Μιχαλέας υποσχέθηκε ότι δεν θα περιοριζόταν η εξουσία του Πέιου, δεν θα λαμβάνονταν μέτρα σε βάρος του και δεν θα λογοδοτούσε. Έτσι και έγινε.

 συνεχίζεται..

Ο ελασίτης αξιωματικός Ευθύμιος Ζούλας, το προσωπικό του μίσος για τον Ψαρρό και η περίεργη ασυλία που έχαιρε απ΄το ΚΚΕ

 Όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με το χρονικό της αντιπαράθεσης μεταξύ του συντάγματος 5/42 του Δημήτριου Ψαρρού και του ΕΛΑΣ, θα γνωρίζουν ότι υπήρχε ένα πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα θλιβερά γεγονότα. Αυτός ήταν ο ταγματάρχης Ευθύμιος Ζούλας που ήταν απ΄τους πρώτους αξιωματικούς που είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ.

 Η δεύτερη διάλυση του 5/42 τον Ιούνιο του 1943 έγινε κατόπιν διαταγής του Ζούλα προς το συγκρότημα (ο ΕΛΑΣ ακόμη δεν είχε οργανωθεί σε συντάγματα, μεραρχίες κ.ο.κ.) ανατολικής Στερεάς του ΕΛΑΣ. Η διαταγή με ημερομηνία 19/06/1943 έλεγε:
 "Γνωστής ούσης της θέσεως ημών έναντι των μη υπογραψασών το συμφωνητικόν μας οργανώσεων, δύνασθε επιδιώξη την διάλυσιν 5/42. Προσοχή από ενέδρας Ιταλών ή Γερμανών. Για το Γενικό Αρχηγείο Στερεάς, υπογραφή: Ζούλας ταγματάρχης." [1]


 Η επίθεση του ΕΛΑΣ έγινε στις 23/06/1943 και ήταν ανεπιτυχής. Όμως ο Ψαρρός για να αποφύγει περαιτέρω αιματοχυσία διέταξε την αυτοδιάλυση του 5/42, εφόσον είχε εντωμεταξύ φανεί και μία απροθυμία παρέμβασης απ΄τον Άγγλο ταγματάρχη Τζεφ που ήταν αξιωματικός-σύνδεσμος στο 5/42.
  Η είδηση της δεύτερης διάλυσης του 5/42 ανησύχησε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ που συνεδρίασε εκτάκτως. Εκεί ο Ζούλας παραδέχτηκε ως στρατιωτικός διοικητής του Γενικού Αρχηγείου Στερεάς, ότι ήταν αυτός που είχε στείλει την διαταγή διάλυσης του 5/42 στο συγκρότημα ανατολικής Στερεάς του ΕΛΑΣ. Ο Ζούλας είπε ότι "το έκανε εις κατάστασιν εξάψεως για την στάση του Ψαρρού".
 Η συνεδρίαση τελείωσε χωρίς καμμία επίπτωση για τον Ζούλα.[2]

 Αλλά και μετά την ανασυγκρότηση του 5/42 η στάση του Ζούλα δεν άλλαξε. Στις 27 Αυγούστου 1943 έστειλε στον Ψαρρό την παρακάτω επιστολή:
 "Το 5/42 δεν έχει κανένα δικαίωμα να στρατολογεί αντάρτες και σε περίπτωση που θα εξακολουθήσει να την συνεχίζει, αυτό θα θεωρηθεί σαν επιθετική πρόκληση κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο Ψαρρός θα φέρει ακέραια την ευθύνη απέναντι του απελεευθερωτικού αγώνα και του στρατού του ΕΛΑΣ" [3]

 Η παραπάνω απαίτηση του Ζούλα ήταν τελείως παράλογη, διότι πλέον η ΕΚΚΑ και κατ'επέκτασιν το στρατιωτικό της σκέλος το σύνταγμα 5/42, ήταν αντιστασιακή οργάνωση αναγνωρισμένη απ΄τους Συμμάχους και συμμετείχε κανονικά στο Κοινό Γενικό Στρατηγείο των Ανταρτών.

 Μετά από συγκρούσεις του 5/42 με Γερμανούς τον Σεπτέμβριο του ΄43, ο υποδιοικητής του Λαγγουράνης πρότεινε προς τον Ζούλα την από κοινού συνεργασία των δύο οργανώσεων κατά του κατακτητή. Ο Ζούλας απάντησε:
 "Δεν χρειάζεται καμμία συνεργασία γιατί ο ΕΛΑΣ είναι ικανός να εκτελέσει  μόνος του οποιαδήποτε αποστολή και ότι, ειδικώς το 5/42 το αγνοεί γιατί δεν πρέπει να υφίσταται. Το 5/42 πρέπει να πάψει να στρατολογεί αντάρτες και να μετασταθμεύσει εντός δύο ημερών από την θέση Παπού στην θέση Ταράτσα της Γκιώνας, αλλιώς θα υφίστατο αποκλεισμό μέχρι να δεχθεί τους παραπάνω όρους" [4] 

Τα παραπάνω είναι απλά κάποια παραδείγματα της γενικότερης επιθετικής και προκλητικής στάσης του Ζούλα σε βάρος του Ψαρρού και του 5/42. Ως γνωστόν αυτή η επιθετικότητα εκφράστηκε με την δολοφονία του αιχμάλωτου Ψαρρού τον Απρίλιο του 1944. Ο Ζούλας σε έκθεσή του προς την ηγεσία του ΚΚΕ με ημερομηνία 02/03/1951 παραδέχτηκε (σχεδόν με περηφάνεια!) πως τον εκτέλεσε ο ίδιος:
 "Τον Ψαρρό τον σκότωσα εγώ, όταν τον έπιασα αιχμάλωτο στην μάχη της διάλυσης του 5/42 στο Κλήμα τον Απρίλη του 1944" [5]

 Το ερώτημα λοιπόν είναι που οφειλόταν αυτή η εμπάθεια του Ζούλα κατά του Ψαρρού που ήταν κατα γενική παραδοχή ένας έντιμος αξιωματικός.

 - Ο Φαράκος γράφει για τον Ψαρρό και τον Ζούλα ότι:
 "τα δύο πρόσωπα συνέδεε από παλιά, γνωριμία αλλά και έντονη αντιπάθεια, αν όχι μίσος" [6]

- Ο αριστερός ιστορικός Ανδρέας Κέδρος γράφει:
 "Ο αναγνώστης θα θυμάται ότι απ΄τον Ζούλα ξεκίνησε η διαταγή που οδήγησε στην δεύτερη διάλυση του 5/42 σε αδιαμφισβήτητη αντίφαση τότε με την πολιτική γραμμή που είχε υιοθετήσει το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Είναι άραγε ο ταγματάρχης Ζούλας προσωπικός εχθρός του συνταγματάρχη Ψαρρού;" [7]

- Ο Γεώργιος Αθανασίου ήταν στρατιωτικός διοικητής λόχου στο 3ο τάγμα του 36ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, το αλλιώς λεγόμενο και "τάγμα θανάτου" που πρωταγωνίστησε στην διάλυση του 5/42.
Ο Αθανασίου είπε ότι ο Ζούλας και ο Ψαρρός είχαν προσωπικές διαφορές για θέματα γυναικών. [8] 

 - Ο Ιωάννης Παπαθανασίου ήταν εκ των στενών συνεργατών του Ψαρρού και συγγραφέας του βιβλίου για την ΕΚΚΑ που αναφέρεται στην βιβλιογραφία του παρόντος. Ο γιος του Σταμάτης Παπαθανασίου είναι εν ζωή και σε συζήτησή του με τον γράφοντα είπε και αυτός ότι υπήρχε ζήτημα σοβαρής ερωτικής αντιζηλίας μεταξύ Ψαρρού-Ζούλα.


Απ΄τα παραπάνω προκύπτει ότι πιθανότατα ο Ζούλας είχε προηγούμενα με τον Ψάρρο και τον μισούσε σφόδρα. Ίσως έτσι να εξηγείται και η εχθρική στάση του ελασίτη αξιωματικού κατά του Ψαρρο και της οργάνωσής του.
 Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν απαλλάσσει το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ απ΄τις τεράστιες ευθύνες του για την δολοφονία του Ψαρρού. Ο Ζούλας, και ο κάθε Ζούλας, δεν ήταν ούτε αυτόνομος ούτε ανεξέλεγκτος. Ήταν ενταγμένος σε έναν πολιτικοστρατιωτικό μηχανισμό και ήταν υπόλογος στους ανωτέρους του. Κανείς από αυτούς όμως δεν τον ανακάλεσε στην τάξη όταν στρεφόταν κατά του 5/42, και φυσικά ούτε λόγος έγινε για τιμωρία του μετά την δολοφονία του Ψαρρού.
 Όπως ξέρουν και οι πέτρες, η εν ψυχρώ εκτέλεση αιχμαλώτων είναι έγκλημα πολέμου.
 Και στην εξεταζόμενη περίπτωση βλέπουμε έναν αξιωματικό να διαπράττει προκλητικά ένα τέτοιο έγκλημα και να μην του γίνεται ούτε καν επίπληξη! Και όλα αυτά παρά το ότι παρών σε αυτά τα γεγονότα ήταν και ο "πολύς" Άρης Βελουχιώτης που στο παρελθόν δεν είχε διστάσει να εκτελέσει έναν αντάρτη του επειδή έκλεψε μία.. κότα... Φαίνεται πως κατά την βελουχιώτεια ηθική, η κλοπή μίας κότας ήταν ειδεχθέστερο έγκλημα απ΄την δολοφονία ενός αξιωματικού.

 Είναι προφανές ότι ο Ζούλας έχαιρε μίας περίεργης ασυλίας που του έδινε την δυνατότητα να εκφράζει (εκ του ασφαλούς) με λόγια και έργα το προσωπικό του μίσος για τον Ψαρρό.
 Αυτή η ασυλία του δεν περιοριζόταν μόνο στα της υπόθεσης Ψαρρού αλλά είχε και άλλες προεκτάσεις. Όπως είχαμε δει και εδώ, ο Μακρίδης (διευθυντής του 3ου γραφείου επιχειρήσεων του Γ.Σ του ΕΛΑΣ) είχε καταγγείλει ότι ο Ζούλας διατήρησε την θέση του και δεν τιμωρήθηκε παρά το ότι είχε επιδείξει χαρακτηριστική αδράνεια κατά την διάρκεια μιας εκκαθαριστικής επιχείρησης των Γερμανών που έφερε σε δύσκολη θέση μονάδες του ΕΛΑΣ!!
 Αργότερα κατά τον συμμοριτόπολεμο, ο Ζούλας συνέχισε την "καριέρα" του στον ΔΣΕ.

Για την γενικότερη στάση του ΚΚΕ απέναντί του, αξίζει να δώσουμε πάλι τον λόγο στον κομμουνιστή Γρηγόρη Φαράκο που λέει για τον Ζούλα:
 "Στο διάστημα των ερευνών μου, συνάντησα τα τελευταία χρόνια, στα αρχεία το προσωπικό του σημείωμα όπου -κατά κάποιο τρόπο, υπερηφάνως (!) θα έλεγε κανείς- δήλωσε πως σκότωσε τον Ψαρρό. Ομολογώ πως η μόλις αποκρυπτόμενη ικανοποίησή του από την πράξη του, μου προκάλεσε έκπληξη και έντονη απαρέσκεια. Διερευνώντας παραπέρα την στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντί του, ήταν ακόμη πιο οδυνηρή η εντύπωσή μου. Όχι μόνο δεν προέβη σε κάποια, απλή έστω, κριτική της πρωτοβουλίας του εκείνης, αλλά, αντίθετα, όπως προκύπτει από τα αρχειακά υλικά, προχώρησε σε σειρά ενεργειών για να πετύχει -ωσεί επιβράβευση (;)- την ανάδειξή του όταν, αργότερα, ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ρουμανία" [9]


 
  Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το που οφειλόταν αυτή η ασυλία του Ζούλα που κυριολεκτικά "δεν τον έπιανε τίποτα" όπως λέγεται στην στρατιωτική αργκό. Το μυστήριο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και άτομα πιο ισχυρά από αυτόν έπεφταν πολύ εύκολα σε δυσμένεια...


 [1] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.66
       "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, β' τόμος, σελ.289
 [2] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.70
 [3] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.85
 [4] "Αντιστασιακή Οργάνωση ΕΚΚΑ 1941-1944" του Ιωάννη Παπαθανασίου, σελ.99-100
 [5] "Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο - Άγνωστα κείμενα" του Γρηγόρη Φαράκου, σελ.296
 [6] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, α' τόμος, σελ.192
 [7] "Η ελληνική αντίσταση 1940-1944" του Ανδρέα Κέδρου, σελ.140
 [8] "Μόνιμοι αξιωματικοί στον ΕΛΑΣ. Οικειοθελώς ή εξ'ανάγκης" του Γιάννη Πριόβολου, σελ.376
 [9] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, α' τόμος, σελ.192

Μήπως πρέπει να τελειώνουμε με το φετίχ του ευρώ;

 Δυστυχώς η θλιβερή οικονομική επικαιρότητα επιβάλλει να ξεφύγουμε απ’την  θεματολογία του ιστολογίου.

 Δεν θα αναλωθούμε σε κριτικές επί κριτικών ούτε σε αναλύσεις οικονομολογικού ή γεωπολιτικού περιεχομένου για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την Κύπρο.

 Απλά θα θέσουμε ένα ερώτημα:   

 Μήπως ήρθε η ώρα όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το ευρώ είναι η καταστροφή μας;

  

 Ποιος μας έβαλε στο ευρώ; Ο τότε πρωθυπουργός του ευχαριστώ τους Αμερικάνους, του χρηματιστηρίου, της ελληνοτουρκικής φιλίας, του υπερδανεισμού μέχρι ασφυξίας της ελληνικής κοινωνίας, του ψευτοεκσυγχρονισμού, της λαθρομετανάστευσης, της αφαίρεσης του θρησκεύματος απ΄τις ταυτότητες κατόπιν εντολής των Εβραίων των ΗΠΑ, της γιγάντωσης της δύναμης των εγχώριων νταβατζήδων, Κώστας Σημίτης (για τον πατέρα του έχουμε πει εδώ κάποια πραγματάκια, και θα ξαναπούμε συντόμως).

Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι άξιοι συνεργάτες του στο θέμα της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Παπαδήμος και ο μετέπειτα υπουργός οικονομικών Στουρνάρας.

 Απλή λογική σκέψη:  

 Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έκανε τόσα και τόσα εγκλήματα κατά της Πατρίδας και του Λαού, να είχε πατριωτικά κίνητρα όταν έκανε τα αδύνατα δυνατά, και το κατάφερε δυστυχώς (με πλαστά στοιχεία όπως οι Ευρωπαίοι έχουν καταγγείλει), να μας βάλει στο ευρώ;  

Όχι βέβαια.

 Δυστυχώς, το ανελέητο παραμύθιασμα του λαού απ΄τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, η ψευτοανάπτυξη με τα δανεικά απ’τις τράπεζες των νταβατζήδων και η γενικότερη αποχαύνωση του σύγχρονου Έλληνα (για την οποία φέρει και ο ίδιος ευθύνη σε πολύ μεγάλο ποσοστό)  έκαναν τον λαό να μην αντιλαμβάνεται την κατάρα του ευρώ. Μπορεί οι τιμές να ανέβαιναν απ΄την είσοδό μας στο ευρώ το 2002 και μετά, μπορεί η ανεργία να είχε αυξητικές τάσεις, αλλά κουτσά στραβά το καράβι πήγαινε.. 

Έσκαγε και καμμία "εθνική" επιτυχία στην μπάλα ή στην γιουροβίζιον, ανέβηκαν στην εξουσία και οι καραγκιόζηδες της ΝΔ (σύμφωνα με τον βουλευτή της Μανώλη Κεφαλογιάννη) για να φάνε και αυτοί (έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο και η συμμορία του ΠΑΣΟΚ), και όλοι ήταν ευχαριστημένοι..

  

 Μέχρι που εν έτει 2010 η περίοδος του μέλιτος τελείωσε, και μπήκαμε στο λούκι των μνημονίων. Μήπως θυμάστε ποιο ήταν το μόνιμο επιχείρημα των διαφόρων μνημονιακών;

 "Ε τι θέλετε; Να μην ψηφίσουμε το μνημόνιο, να χρεωκοπήσουμε και να βγούμε απ’το ευρώ;"

  

Έτσι το ευρώ ουσιαστικά έγινε ιερή αγελάδα της ελλαδικής πολιτικής σκηνής και γενικότερα του κατεστημένου.  

 "Προς Θεού μην βγούμε απ΄το Ευρώ! Το ευρώ και τα μάτια μας"

  

 Με τον μπαμπούλα της εξόδου απ΄το ευρώ, που υποτίθεται ότι θα σήμαινε μία εθνική καταστροφή ανώτερη της μικρασιατικής, έχει περάσει κάθε λογής αντιλαϊκό μέτρο που έχει τραγικά αποτελέσματα. 

Και έχουμε δρόμο ακόμα.. Εκτός αν υπάρχει κάποιος ηλίθιος που πιστεύει ότι "περάσαμε τον τελευταίο κάβο", όπως είπε ο Σαμαράς.

  

 Ο γραφών δεν είναι οικονομολόγος, ούτε ισχυρίζεται ότι πρέπει να βγούμε χθες απ’το ευρώ. Πιστεύω ακράδαντα ότι κακώς, κάκιστα μπήκαμε στην ευρωζώνη. Πιστεύω ότι το ευρωπαϊκό όραμα είναι μία σκέτη απάτη και τίποτα περισσότερο. Πιστεύω ότι δεν έχουμε καμμία θέση σε αυτήν την παρηκμασμένη Ευρώπη των τραπεζιτών.

 Πιστεύω ότι ο κυριότερος εθνικός στόχος σε οικονομικό επίπεδο, θα πρέπει να είναι η κατάλληλη προετοιμασία της χώρα ώστε να βγούμε το συντομότερο απ΄το ευρω-κάτεργο με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται, και όχι η πάση θυσία παραμονή μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Και φυσικά πιστεύω ότι οι κάθε λογής ευρω-λιγούρηδες που πανικοβάλλουν τον κόσμο με τον εφιάλτη της εξόδου απ΄το ευρώ, είναι ή συνειδητοί προδότες ή αθεράπευτα ηλίθιοι.

  

Πρέπει να τελειώνουμε με το ευρώ, για να επανακτήσουμε την νομισματική μας και κατ΄επέκταση την οικονομική μας ανεξαρτησία, να σκίσουμε τα μνημόνια, να πάψουμε να εξαρτώμαστε απ΄τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου και να αναθεωρήσουμε εμπράκτως τις γεωπολιτικές μας συμμαχίες.

 Τότε τα ΟΧΙ θα έχουν ουσιαστικό αντίκρυσμα, και δεν θα είναι θέατρα σκιών για να καλμάρουν τις αντιδράσεις του κόσμου.