Είχαμε αναδημοσιεύσει εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τους Γλέζο-Σάντα που θέτει εν αμφιβόλω την υποτιθέμενη ηρωική τους πράξη. Λόγω των τελευταίων γεγονότων, λόγω της απεγνωσμένης ανάγκης του κόσμου να βρει κάποια είδωλα και λόγω της ιδεολογικο-ιστορικής και πνευματικής κυριαρχίας της αριστεράς απ'το 1974 και μετά, τα φώτα έπεσαν μεταξύ άλλων και στον υπέργηρο Μανώλη Γλέζο.
Δεν θα γίνει κανένα σχόλιο επί της συνολικής πολιτικής πορείας του, παρά το ότι διαγράψει μεγάλη καριέρα (ΚΚΕ, ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ), αλλά θα μείνουμε στο ζήτημα "Γλέζος-Σάντας και γερμανική σημαία", με κάποια συμπληρωματικά στοιχεία.
Όπως είδαμε εδώ, η απαρχή της ηρωοποίησης του Γλέζου ήταν η συνέντευξή του στον Ριζοσπάστη στις 25/03/1945. Η ημερομηνία φυσικά δεν ήταν τυχαία.
Ανήμερα της εθνικής επετείου του '21 και μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα εθνικής ανάτασης καθώς ήταν η πρώτη 25η Μαρτίου χωρίς κατακτητές μετά από 4 χρόνια, το ΚΚΕ επέλεξε να επιχειρήσει την ηρωοποίηση ενός συντάκτη της εφημερίδας του.
Για όποιον δεν γνωρίζει να υπενθυμίσουμε ότι τότε ο Γλέζος ήταν συντάκτης του Ριζοσπάστη, και αργότερα ανέλαβε και αρχισυντάκτης.
Για όποιον δεν γνωρίζει να υπενθυμίσουμε ότι τότε ο Γλέζος ήταν συντάκτης του Ριζοσπάστη, και αργότερα ανέλαβε και αρχισυντάκτης.
Από προπαγανδιστικής άποψης λοιπόν, ηταν πολύ έξυπνη η επιλογή της ημερομηνίας της συνέντευξης του Γλέζου. Ο προφανής στόχος ήταν η ενίσχυση του "πατριωτικού" προσωπείου του ΚΚΕ που είχε πληγεί λόγω των εγκλημάτων που είχε διαπράξει κατά τα δεκεμβριανά και όχι μόνο, αλλά και λόγω του έμπρακτου φιλοβουλγαρισμού του.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: Αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι οι Γλέζος-Σάντας κατέβασαν όντως την γερμανική σημαία απ'την Ακρόπολη τον Μάιο του '41, γιατί τόσο καιρό σιωπούσαν;
Και εντάξει, όσο διαρκούσε η Κατοχή ο Γλέζος προφανώς δεν μπορούσε να διαφημίσει την πράξη τους, αφού ήταν στην Αθήνα και δούλευε σε κρατική υπηρεσία, άρα ήταν εκτεθειμένος απέναντι στους Γερμανούς. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον Σάντα που ανέβηκε στο βουνό το 1943 και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ, όπου δεν κινδύνευε άμεσα αν αναφερόταν στην πράξη του.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: Αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι οι Γλέζος-Σάντας κατέβασαν όντως την γερμανική σημαία απ'την Ακρόπολη τον Μάιο του '41, γιατί τόσο καιρό σιωπούσαν;
Και εντάξει, όσο διαρκούσε η Κατοχή ο Γλέζος προφανώς δεν μπορούσε να διαφημίσει την πράξη τους, αφού ήταν στην Αθήνα και δούλευε σε κρατική υπηρεσία, άρα ήταν εκτεθειμένος απέναντι στους Γερμανούς. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον Σάντα που ανέβηκε στο βουνό το 1943 και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ, όπου δεν κινδύνευε άμεσα αν αναφερόταν στην πράξη του.
Όπως και να χει όμως οι Γερμανοί αποχώρησαν τον Οκτώβριο του 1944.
Από τότε ως την 25/03/1945 οπότε και οι Γλέζος-Σάντας έδωσαν τις συνεντεύξεις τους σε Ριζοσπάστη και Ελευθερία δημοσιοποιώντας την υποτιθέμενη πράξη τους, μεσολάβησαν σχεδόν πεντέμιση μήνες. Ένα χρονικό διάστημα εξαιρετικά κρίσιμο, με ένοπλες συρράξεις, σφαγές επί σφαγών, οξυμμένα πολιτικά πνεύματα, μία περίοδο κατά την οποία το ΚΚΕ έπαιξε τα ρέστα του για την επίτευξη του αντικειμενικού του σκοπού. Θα είχε λοιπόν κάθε συμφέρον να δημοσιοποιούσε τον "ηρωισμό" τους αμέσως μετά την γερμανική αποχώρηση, προκειμένου να κέρδιζε πολιτικά. Ή θα είχε κάθε συμφέρον να το έκανε κατά την πολιτική κρίση του τέλος Νοεμβρίου του 1944 ή κατά τα δεκεμβριανά για λόγους προπαγανδιστικούς.
Δεν το έκανε. Γιατί δεν αξιοποίησε σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο αυτό το προπαγανδιστικό χαρτί του "ηρωισμού" δύο στελεχών του;
Και μιλάμε για ένα κόμμα που ειδικά την περίοδο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1944 ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, στην επαρχία είχε στα χέρια του σχεδόν το μονοπώλιο της ενημέρωσης, και φυσικά προέβαλλε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οτιδήποτε μπορούσε να ενισχύσει την "πατριωτική" του εικόνα.
Η μόνη λογική εξήγηση για τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που παρατέθηκαν εδώ, είναι ότι αυτή η ιστορία με πρωταγωνιστές τους Γλέζο-Σάντα επινοήθηκε απ'τους εγκεφάλους του ΚΚΕ εκ των υστέρων, και με αφορμή το αναπτερωμένο εθνικό φρόνημα λόγω 25ης Μαρτίου την παρουσίασαν ως δικό τους κατόρθωμα.
Ναι, η γερμανική σημαία της Ακρόπολης χάθηκε, όπως έλεγε και η ανακοίνωση του γερμανικού φρουραρχείου. Αλλά αυτό δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με το παραμυθάκι που μετά από 4 σχεδόν χρόνια σκαρφίστηκαν και ανακοίνωσαν οι κομμουνιστές για λόγους προπαγανδιστικούς.
Από τότε ως την 25/03/1945 οπότε και οι Γλέζος-Σάντας έδωσαν τις συνεντεύξεις τους σε Ριζοσπάστη και Ελευθερία δημοσιοποιώντας την υποτιθέμενη πράξη τους, μεσολάβησαν σχεδόν πεντέμιση μήνες. Ένα χρονικό διάστημα εξαιρετικά κρίσιμο, με ένοπλες συρράξεις, σφαγές επί σφαγών, οξυμμένα πολιτικά πνεύματα, μία περίοδο κατά την οποία το ΚΚΕ έπαιξε τα ρέστα του για την επίτευξη του αντικειμενικού του σκοπού. Θα είχε λοιπόν κάθε συμφέρον να δημοσιοποιούσε τον "ηρωισμό" τους αμέσως μετά την γερμανική αποχώρηση, προκειμένου να κέρδιζε πολιτικά. Ή θα είχε κάθε συμφέρον να το έκανε κατά την πολιτική κρίση του τέλος Νοεμβρίου του 1944 ή κατά τα δεκεμβριανά για λόγους προπαγανδιστικούς.
Δεν το έκανε. Γιατί δεν αξιοποίησε σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο αυτό το προπαγανδιστικό χαρτί του "ηρωισμού" δύο στελεχών του;
Και μιλάμε για ένα κόμμα που ειδικά την περίοδο Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1944 ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, στην επαρχία είχε στα χέρια του σχεδόν το μονοπώλιο της ενημέρωσης, και φυσικά προέβαλλε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οτιδήποτε μπορούσε να ενισχύσει την "πατριωτική" του εικόνα.
Η μόνη λογική εξήγηση για τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που παρατέθηκαν εδώ, είναι ότι αυτή η ιστορία με πρωταγωνιστές τους Γλέζο-Σάντα επινοήθηκε απ'τους εγκεφάλους του ΚΚΕ εκ των υστέρων, και με αφορμή το αναπτερωμένο εθνικό φρόνημα λόγω 25ης Μαρτίου την παρουσίασαν ως δικό τους κατόρθωμα.
Ναι, η γερμανική σημαία της Ακρόπολης χάθηκε, όπως έλεγε και η ανακοίνωση του γερμανικού φρουραρχείου. Αλλά αυτό δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με το παραμυθάκι που μετά από 4 σχεδόν χρόνια σκαρφίστηκαν και ανακοίνωσαν οι κομμουνιστές για λόγους προπαγανδιστικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου