Η οργάνωση "Στρατιωτική Ιεραρχία" του Αλέξανδρου Παπάγου

Μετά την κατάληψη της Ελλάδας απ’τους Γερμανούς ο αρχιστράτηγος του ελληνο-ιταλικού πολέμου Αλέξανδρος Παπάγος δεν ακολούθησε την  κυβέρνηση αρχικά στην Κρήτη και μετά στην Μέση Ανατολή, αλλά παρέμεινε στην κατεχόμενη Αθήνα. Ο λόγος πιθανότατα είχε να κάνει με την διένεξή του με τον βασιλιά Γεώργιο και τους Άγγλους στρατιωτικούς κατά την διάρκεια της γερμανικής επίθεσης τον Απρίλιο του 1941. Παρά τις πιέσεις δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση Τσολάκογλου και αρνήθηκε την σύνταξη που του προσεφέρθη.

 Στις αρχές του 1943, αποφάσισε να συμμετέχει ενεργά στο αντάρτικο. Για τον σκοπό αυτό προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τις συμμαχικές υπηρεσίες στο Κάιρο αλλά οι Βρετανοί δεν του δίνουν καμμία ιδιαίτερη σημασία. Είχε στενές επαφές και με την αντιστασιακή οργάνωση Εθνική Δράση, και τελικά αποφάσισε να ιδρύσει στις 20/05/1943 την δικιά του οργάνωση με την επωνυμία Στρατιωτική Ιεραρχία.

 Σε αυτήν συμμετείχαν εκτός του ιδίου οι αντιστράτηγοι Γεώργος Κοσμάς, Ιωάννης Πιτσίκας, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος, Παναγιώτης Δέδες και Δημήτρης Παπαδόπουλος. Η Στρατιωτική Ιεραρχία στόχευε να ενισχύει τον συνεχιζόμενο αγώνα της Ελλάδας και παράλληλα να αντιταχθεί κατά πάσης απόπειρας διασάλευσης ή ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος. Δήλωνε σταθερά την προσήλωσή της στον βασιλιά Γεώργιο και την εξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου.

 Την οργάνωση προσέγγισαν αυθόρμητα πολλοί αξιωματικοί του στρατού, τους οποίους ο Παπάγος έστειλε στα βουνά προκειμένου να ενταχθούν στις υπάρχουσες αντάρτικες οργάνωσεις. Ένα χαρακτηριστική παράδειγμα ήταν ο λοχαγός Θύμιος Δεδούσης που εντάχθηκε στο Σύνταγμα 5/42 του Δημήτριου Ψαρρού και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμάχη με τον ΕΛΑΣ.

  Το καλοκαίρι του 1943 η Στρατωτική Ιεραρχία έστειλε τον στρατηγό Τσίπουρα στο Κοινό Γενικό Στρατηγείο των Ανταρτών που είχε μόλις συγκροτηθεί, προκειμένου να αναλάβει ως παλαιότερος αξιωματικός την ηγεσία του αντάρτικου αγώνα. Ο Τσίπουρας όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτός, αλλά συνελλήφθη με την συγκατάθεση όλων με την κατηγορία ότι είχε αναλάβει αξιώματα επί Μεταξά και για λίγο καιρό επί Τσολάκογλου. 

 Μετά από λίγο καιρό απελευθερώθηκε αφού δεν προέκυψε τίποτα χειροπιαστό σε βάρος του.

 Το γεγονός αυτό όμως έδειξε το χάος που χώριζε την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία απ΄τις νεοσχηματισθείσες αντάρτικες οργανώσεις.

 Πολλοί συνωμοσιολόγοι ισχυρίζονται ότι η τακτική του Παπάγου να στέλνει αξιωματικούς της Ιεραρχίας σε αντάρτικες οργανώσεις, οι κυριότερες εκ των οποίων τότε ήταν αντιβασιλικές, στόχευε στην εκ των έσω άλωση του αντιστασιακού κινήματος. Δεν υπάρχουν όμως συγκεκριμένες αποδείξεις γι’αυτό, παρά μόνο εικασίες πιθανότατα αβάσιμες. Η Στρατιωτική Ιεραρχία δεν είχε την δυναμική που θα της επέτρεπε να κάνει κάτι τέτοιο. Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι ο Παπάγος αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει δικιά του αντιστασιακή οργάνωση, αρκέστηκε στο να προωθεί αξιωματικούς στις ήδη υπαρκτές οργανώσεις ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης.

 Στις 25/07/1943 οι Γερμανοί συνέλλαβαν στην Αθήνα, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατηγορία τον Παπάγο και τους άλλους 4 αντιστρατήγους, πλην του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως αιχμαλώτων στην Γερμανία και επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά την Απελευθέρωση το 1945. Είναι σχεδόν σίγουρο είναι ότι κάποιοι (κομμουνιστές ίσως;) κάρφωσαν την ομάδα των αντιστρατήγων στους Γερμανούς. Ποτέ δεν μαθεύτηκε όμως τίποτα παραπάνω.

 Αυτή ήταν η σύντομη, μόλις δίμηνη, ζωή της οργάνωσης του Παπάγου. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει ότι την περίοδο της Κατοχής δεν μπορούσαν να σταθούν οργανώσεις χωρίς πολιτική κάλυψη, ικανό συνωμοτικό μηχανισμό και στήριξη απ’τους Συμμάχους. Ακόμα και αν αυτών ηγούνταν ανώτατοι αξιωματικοί του ελληνοιταλικού πολέμου που έχαιραν υψηλού κύρους. Άλλωστε σε ανώμαλες περιόδους η έννοια της ιεραρχίας μπορεί να μην καταργείται αλλά συνήθως επανακαθορίζεται.

 Τα στοιχεία για την ανάρτηση είναι απ'το "Στέμμα και Σβάστικα" τόμος Β' του Χάγκεν Φλάισερ.

       

Η Χρυσή Αυγή τίμησε την μνήμη των Ευζώνων του Συντάγματος Ψαρρού

 Αναδημοσιεύουμε την παρακάτω είδηση απ'την επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής.
 Οι συναγωνιστές απ΄τις κοντινές περιοχές τίμησαν την μνήμη του Δημήτριου Ψαρρού και των σφαγιασθέντων απ'τους κομμουνιστές αντρών του.
 Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί απατεώνες της Συγγρού πουλάνε αντικομμουνιστιλίκι της πλάκας για να ψαρέψουν ψήφους αφελών, αλλά παράλληλα δηλώνουν σταθερά απόντες σε τέτοια εθνικά προσκλητήρια μνήμης... μην τυχόν και τους παρεξηγήσουν...
 Για τον -καταγόμενο εκ Φωκίδας- Καμμένο ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.. αυτός άλλωστε ονειρεύεται νέα ΕΑΜ....

Την Κυριακή 20 Μαΐου όπως είχε αναγγελθεί, αντιπροσωπίες των πυρήνων της Χρυσής Αυγής, Αχαΐας, Φωκίδος και Αιτ/νίας πορευτήκαμε στο Κλήμα Δωρίδος, προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη των σφαγιασθέντων υπό των ορδών του ΕΛ.Α.Σ. , Eυζώνων του 5/42 Συντάγματος Ψαρρού. Δεκάδες Χρυσαυγίτες, συγγενείς των θυμάτων αλλά και απλοί πολίτες της περιοχής, παραυρέθηκαν στη λιτή τελετή αναφωνώντας "Παρών" στο άκουσμα του προσκλητηρίου. Στην κατάθεση στεφάνων που ακολούθησε, εκ μέρους της Χρυσής Αυγής για το νομό Αιτ/νίας κατέθεσε ο συναγωνιστής και βουλευτής πλέον, Κων/νος Μπαρμπαρούσης και ο εκπρόσωπος της T.O. Πατρών και υποψήφιος του νομού, συναγωνιστής Απόστολος Γιαχαλής.
Αξίζει να αναφερθεί ότι "έλαμψαν" δια της απουσίας τους οι στρατιωτικές και αστυνομικές Αρχές της περιοχής. Για πρώτη φορά δεν τίμησαν την μνήμη εκείνων που έπεσαν για την Πατρίδα!
Στη συνέχεια ακολούθησε συνδιάσκεψη των πυρήνων της περιοχής με θέμα τις επικείμενες εκλογές.

 Πηγή:  http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-chrush-augh-timhse-thn-mnhmh-twn-euzwnwn-tou-suntagmatos#.T8SVyphSPCM

Ανθελληνικές θέσεις αξιωματούχου του ΕΛΑΣ για το μακεδονικό

 Είχαμε δει εδώ την συμφωνία σχετικά με το μακεδονικό που υπέγραψε ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ Βασίλης Τζήμας με τους γιουγκοσλάβους και αλβανούς κομμουνιστές αντάρτες.

 Αυτή η στάση για το μακεδονικό ζήτημα δεν ήταν αποκλειστικό γνώρισμα της ηγεσίας αλλά χαρακτήριζε ολόκληρο το οικοδόμημα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

 Ενδεικτικά είναι τα γραφόμενα του Θανάση Μητσόπουλου που ήταν πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΑΜ στο 30^ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ που δρούσε στην κεντρική Μακεδονία και πιο συγκεκριμένα στο όρος Πάικο.

 Βασική του θέση ήταν η χρήση του όρου "Μακεδόνας" ως εθνικός προσδιορισμός και ο σαφής διαχωρισμός μεταξύ Ελλήνων και "Μακεδόνων".

  Ενδεικτικά παραθέτουμε τα παρακάτω, υπάρχουν και πολλές άλλες σχετικές αναφορές του ιδίου:

                    "Το 30^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ" του Θανάση Μητσόπουλου, σελ.136

                                  Στο ίδιο, σελ.188

                                  Στο ίδιο, σελ.240

 

 Μιλάει με τα χειρότερα λόγια για τους γραικομάνους σλαβόφωνους οι οποίοι ήταν σλαβόφωνοι με ελληνική συνείδηση και όχι εξελληνισθέντες σλαβομακεδόνες όπως λέει. Ειδικά αν αυτοί ήταν και παλιοί μακεδονομάχοι όπως ο καπετάν-Γκόνος, τότε ήταν δις κατακριτέοι..

  Προφανώς για τον Μητσόπουλο και τους συντρόφους του ήταν βαρύτατο αδίκημα το να υπάρχουν σλαβόφωνοι με ακμαία ελληνική συνείδηση που να έχουν παρελθόν μακεδονομάχου:

                                       Στο ίδιο, σελ.201

 Ειδικότερα για τους γραικομάνους σλαβόφωνους ο Μητσόπουλος είναι αποκαλυπτικός όσον αφορά την μεταχείρισή τους απ’τον ΕΛΑΣ:

                                    Στο ίδιο, σελ.288

 Δεν παραλείπει βέβαια να πει και το γνωστό παραμύθι περί δήθεν συνεργασίας με τους Γερμανούς (η γνωστή ασαφέστατη και αναπόδεικτη κατηγορία που εκτόξευαν τότε οι κομμουνιστές σε βάρος όλων όσων δεν συστρατεύονταν με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ), αποφεύγοντας όμως να πάρει ξεκάθαρη θέση για τους λόγους της σύλληψης και εκτέλεσής τους.

 

 Ίσως κάποιοι να θεωρούν ότι ο Μητσόπουλος ήταν βορειοελλαδίτης και ως εκ τούτου είχε επηρεαστεί απ’τις ιδιάζουσες συνθήκες της εποχής στην Μακεδονία με τις διάφορες γλωσσικές μειονότητες. Ο Μητσόπουλος όμως δεν ήταν βορειοελλαδίτης, αλλά πελοποννήσιος γεννημένος στην Αρκαδία.

 Παρ’ολ’αυτά, σαν γνήσιος κομμουνιστής είχε εντρυφήσει για τα καλά στις ανθελληνικές θέσεις του κόμματός του για το μακεδονικό.

Ο Θόδωρος Μακρίδης ξεμπροστιάζει τον ΕΛΑΣ

Ο Θεόδωρος Μακρίδης  ήταν μόνιμος αξιωματικός με θητεία στον οθωμανικό στρατό (είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη) ως το 1918, και απ’το 1921 ως το 1935 στον ελληνικό στρατό απ’τον οποίο αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του ταγματάρχη μετά το αποτυχημένο κίνημα του 1935. Ανέκαθεν ήταν θαυμαστής της ΕΣΣΔ και το 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ.

 Κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και απ’τον Μάρτιο του 1944 ήταν ο διευθυντής του 3^ου Γραφείου (επιχειρήσεων) του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ήταν γνωστός και με το ψευδώνυμο Έκτορας Πολίτης. Μετά την Βάρκιζα και την διάλυση του ΕΛΑΣ, συντάσσει το 1946 την περιβόητη έκθεση Μακρίδη στην οποία εμπεριέχονται πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία για το στρατιωτικό επίπεδο, την μαχιμότητα και τις επιδόσεις του ΕΛΑΣ.

 Η έκθεση Μακρίδη έχει βαρύνουσα ιστορική σημασία διότι η αυθεντικότητά της δεν αμφισβητείται, έχει γραφτεί από έναν αξιωματικό που ήταν γνώστης της στρατιωτικής τέχνης,  είχε ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην διοίκηση του ΕΛΑΣ, ήταν δηλωμένος κομμουνιστής και  οπαδός της σκληρής γραμμής του Βελουχιώτη.

 Η έκθεση Μακρίδη δημοσιεύτηκε στον δεύτερο τόμο του βιβλίου "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρηγόρη Φαράκου, απ’όπου προέρχονται και τα στοιχεία της παρούσας ανάρτησης.

 Υπενθυμίζουμε ότι εδώ είχαμε αναφέρει συγκεκριμένα στοιχεία απ’την έκθεση Μακρίδη σχετικά με την ύπαρξη σχεδίου κατάληψης των Αθηνών απ’τον ΕΛΑΣ, απ΄τον Σεπτέμβριο του 1943 κιόλας.

 Ο Μακρίδης λοιπόν αναφέρει ότι:

 - Τον Οκτώβριο του 1944 το Γ.Σ του ΕΛΑΣ διέταξε την 13^η Μεραρχία του να επιτεθεί στην γερμανική φρουρά της Άμφισσας.  Η διαταγή δεν εκτελέστηκε κατόπιν παρέμβασης του στελέχους του ΚΚΕ Αθ.Χατζή που διέταξε το 42^ο Σύνταγμα της 13^ης Μεραρχίας να κατευθυνθεί προς την Ναύπακτο. Έτσι οι Γερμανοί απεχώρησαν απ΄την Ιτέα και την Άμφισσα σχεδόν ανενόχλητοι, αφού η επίθεση προς την Άμφισσα έγινε με ανεπαρκείς δυνάμεις και απέτυχε.

 ("Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρ.Φαράκου, β'τόμος σελ.72)

 - Τον Ιούλιο του 1944 κατά την διάρκεια των γερμανικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στην βόρεια Πίνδο, η 9^ης Μεραρχία αποκόπηκε και διασπάστηκε στα τρία. Τότε οι της τριμελούς διοίκησής της (Καραγιάννης-Σμόλικας-Παλάσκας) έθαψαν τον ασύρματο και αποφάσισαν να ακολουθήσουν ο καθένας και από ένα τμήμα της. Το αποτέλεσμα ήταν για ένα δίμηνο περίπου η μαχητική αξία της 9^ης Μεραρχίας να μειωθεί, αφού έμεινε ουσιαστικά ακέφαλη.

 Στην συνέχεια διεξήχθησαν ανακρίσεις για να καταλογιστούν ευθύνες για αυτήν την κατάσταση και οι υπεύθυνοι να περάσουν στρατοδικείο. Τελικώς, το μόνο που έγινε ήταν να αντικατασταθεί ο στρατιωτικός διοικητής της 9^ης Μεραρχίας, συνταγματάρχης Καραγιάννης.

(στο ίδιο, σελ.72-3)

  Πέραν της έκθεσής του, υπάρχει καταγεγραμμένη γνώμη του Μακρίδη σχετικά με τις επιχειρήσεις του Ιουλίου ότι "η 9^η Μεραρχία πολεμάει στα χαρτιά και χωρίς επιθετικό πνεύμα"

(στο ίδιο, α' τόμος, σελ.82)

 Σε αυτό το σημείο ο Μακρίδης ουσιαστικά επιβεβαιώνει τις βρετανικές αναφορές για την υποτονική αντίσταση που προέβαλλε η 9^η Μεραρχία του ΕΛΑΣ απέναντι στους Γερμανούς τον Ιούλιο του 1944.

- Τον Αύγουστο του 1944, κατά την γερμανική επιχείρηση Κροιτσότερ στην Νότια Πίνδο, τρία γερμανικά άρματα διέσπασαν την αμυντική διάταξη τεσσάρων ταγμάτων του ΕΛΑΣ της 13^ης Μεραρχίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπουν εύκολα οι Γερμανοί στο Καρπενήσι και την αποκοπή των 2 εκ των 4 προαναφερόμενων ταγμάτων του ΕΛΑΣ νοτίως της οδού Καρπενησίου-Λαμίας. Αυτή η  ελασίτικη δύναμη που είχε επικεφαλείς τον Ζούλα (δολοφόνο του Ψαρρού) και τον καπεταν-Λευτεριά, παρά τις διαταγές του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και της διοίκησης της 13^ης Μεραρχίας, "αδράνησε αποφεύγουσα συστηματικώς δια παλινδρομικών κινήσεων τους Γερμανούς".  

  Μετά από 4 μέρες αδράνεια οι Ζούλας και Λευτεριάς απειλήθηκαν με τουφεκισμό αν συνέχιζαν να αδρανούν. Τελικώς όχι μόνο δεν τουφεκίστηκαν, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά ο μεν Ζούλας παρέμεινε στην θέση του ως στρατιωτικός διοικητής του 36^ου Συντάγματος και ο Λευτεριάς από καπετάνιος της 13^ης Μεραρχίας προήχθη σε καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών Στερεάς.

 (στο ίδιο σελ.73-4)

 Παρακάτω  αναφέρεται στην γενικότερη μαχητική ικανότητα του ΕΛΑΣ μιλώντας για συρφετό φυγάδων...

 Το μεταφέρουμε αυτούσιο:

  (στο ίδιο σελ.159)

  Δίνει και σχετικά παραδείγματα απ΄την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα, όπου μεταξύ άλλων λέει ότι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν προορίζονταν για να πολέμουν έντονα τους Γερμανούς αλλά για αργότερα.:

  

                                 (στο ίδιο, σελ.159-160)

 Η έκθεση Μακρίδη έχει πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες πληροφορίες που ανατρέπουν εκ των έσω τον κατασκευασμένο μύθο της αντίστασης του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.

  Σε μελλοντικές αναρτήσεις θα παρατεθούν και άλλα σχετικά στοιχεία.

      

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ή ΜΙΖΕΡΙΑΣ ή ΔΗΛΩΣΙΑΣ (ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΛΑΡΑΣ)

 Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο για τον Βελουχιώτη, όχι επειδή "ανακαλύπτει την Αμερική", αλλά επειδή δημοσιεύτηκε στην γνωστή ιστοσελίδα zougla.gr που είναι φίλα προσκείμενη στον ευρύτερο αριστερό χώρο:

 
  Είναι αυτός που μπόρεσε να ξεκοιλιάσει με σουγιά, ζωντανό ένα 13 χρονο παιδί, τον Γεώργιο Μαραθέα. Του έβγαλε, με αργό τρόπο τα έντερα και τον αποτελείωσε με 36 μαχαιριές ακολουθώντας περίπου τη μέθοδο με την οποία οι πειρατές θανάτωναν τους ατυχείς αιχμαλώτους τους κατά τον μεσαίωνα. (Δηλαδή ξεκοιλιάζοντας τον αιχμάλωτο έβγαζαν την άκρη του εντέρου, το έδεναν στο κατάρτι του πλοίου και ζητούσαν απ το θύμα να χορέψει ώστε να ξετυλίγεται το έντερο μέχρι που αυτό πέθαινε λόγω αιμορραγίας μετά από αρκετή ώρα).
Ζητώ ταπεινά συγνώμη αν γίνομαι ωμός και αντιαισθητικός με όλα αυτά που γράφω αλλά για τον Γιώργο και για κάποιους συνανθρώπους μας υπήρξε συγκεκριμένη ημέρα, συγκεκριμένη ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο που υπέστησαν αυτό το τρομακτικό μαρτύριο. Τον αποτρόπαιο αυτό φόνο ο Θανάσης Κλάρας, τον έκανε για να εκδικηθεί τον δοσίλογο πατέρα του παιδιού και συνεργάτη των Ιταλών. (Κάτι που μάλλον είναι αλήθεια). Μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος εγκληματίας να λέγεται ήρωας ή μήπως είναι ένα τέρας με μορφή ανθρώπου;
Είναι αυτός που μπόρεσε να διατάξει και να εκτελέσει (παρέα με τα πρωτοπαλίκαρα του και τους ομοϊδεάτες κομμουνιστές συνεργάτες του, Κωνσταντίνο Μπράβο, Διονύσιο Ελ. Σκλήρη, Ηλία Σκλήρη, Σπύρο Ξιάρχο, Σπύρο Τζαβελέα, Χρήστο Νερούλια, Αλέξανδρο Καραβίτη, Θόδωρο Καραβίτη, Παναγιώτη Νέζη, Γεώργιο Νέζη, Κωνσταντίνο Μάνεση, Κυριάκο Μακρή, Χρήστο Γεωργανά) τη σφαγή στην πηγάδα του Μελιγαλά.
Την 14η Σεπτεμβρίου 1944 ο Μελιγαλάς πέφτει στα χέρια των εξαγριωμένων Ελασιτών κι ακολουθούν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Σφάζονται 41 τραυματίες στο νοσοκομείο κι όλο το ιατρικό προσωπικό. Γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, γυναίκες έγκυοι ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Κατεβάζουν την Ελληνική σημαία και στη θέση της, βάζουν ένα κόκκινο πανί. Φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου τους κατακρεουργούν και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας. Στο τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω απ' το Μελιγαλά στη γνωστή πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάζονται από τ' ανθρωπόμορφα κτήνη, να βαδίσουν. Όσοι δεν βαδίζουν γρήγορα οι κομμουνιστές τους σφάζουν επί τόπου. Όσοι είναι δεμένοι με το ίδιο σύρμα, σφάζονται κι αυτοί. Όποιος τολμά να μιλήσει, σφάζεται αμέσως. Κατά μήκος της διαδρομής από το Μπεζεστένι, έχουν τοποθετηθεί κομμουνιστές και προκαλούν το πλήθος φωνάζοντας : "Θάνατος - Θάνατος". Οι δήμιοι, μεταφέρουν στα χείλη της Πηγάδας μία μία τριάδα και τους σφάζουν με μία μαχαιριά στην κοιλιά ή την καρδιά, ή στο λαρύγγι και τους ρίχνουν μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα γεμάτα φρίκη, τρόμο κι αποτροπιασμό μάτια των θυμάτων που ακολουθούν και περιμένουν τη σειρά τους για την σφαγή τους. Αυτό συνεχίζεται επί 3 ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου δεν υπάρχουν άλλοι (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών). Για πολλούς εφαρμόζεται αγριότερος τρόπος. Με τσεκούρια και κλαδευτήρια τους κόβουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες. Ο πυθμένας της Πηγάδας κοχλάζει, τα έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, οι σάρκες των κατακρεουργημένων σφαδάζουν. Το επίσημο κράτος μέχρι το 1974 τιμούσε και μετείχε στο τελούμενο μνημόσυνο. Μετά το 1974 που άρχισαν να μας κυβερνούν αυτά τα γελοία και γλοιώδη αρπακτικά μιάσματα που παριστάνουν τους πολιτικούς ανάγκασαν το κράτος να απέχει από το να τιμά την μνήμην των 1500 αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά. Δηλαδή μια χούφτα κομμουνιστές και λοιποί ψευτο - προοδευτικοί και άπλυτοι λιγδο - κουλτουριάρηδες κατόρθωσαν να επιβάλουν στην κοινή γνώμη ότι όποιος λέει …κακά πράγματα για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικιστής και οπισθοδρομικός. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων κι ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας την κρατική απαγόρευση και την κατάργηση του Μνημόσυνου, τιμούν κάθε χρόνο την μνήμη των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας.
Είναι αυτός (ο Άρης Βελουχιώτης) που εμπλέκεται άμεσα ή έμεσα με 4000 δολοφονίες. Κι όμως για αυτόν τον ομοφυλόφιλο (και ειλικρινά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους όταν δεν είναι δολοφόνοι, μια και περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα) ψυχοπαθή χασάπη που χωρίς καμιά δίκη, με τα ίδια του τα χέρια, έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες ομοϊδεατών (κομμουνιστών) πρώην συνεργατών του, αλλά και όπως ο ίδιος την 22α Οκτωβρίου 1944 σε δημόσιο λόγο του στη Λαμία παραδέχθηκε τα εγκλήματα του, λέγοντας «ναι έσφαξα και θα ξανασφάξω», ο Δήμος Λαμιέων, προς …τιμήν του έχει ανεγείρει ανδριάντα. Το άγαλμα του έφιππου Άρη Βελουχιώτη συνεχίζει να βρίσκεται στην Πλατεία Λαού της Λαμίας ξεφτυλίζοντας άδικα μια ολόκληρη πόλη. Πρόσφατα (Οκτ 2011) το ΚΚΕ τον συγχώρεσε και …ξέχασε τους λόγους που ανάγκασαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον πρώην αρχηγό του ΚΚΕ το 1939 να διαγράψει τον δηλωσία Βελουχιώτη). Έτσι λοιπόν η κ. Παπαρήγα έδωσε στον σφαγέα άφεση αμαρτιών και τον ονόμασε …ήρωα αποκαθιστώντας την … τιμή του ομοφυλόφιλου ψυχοπαθητικού μακελάρη και αιμοσταγή χασάπη – δολοφόνου.
Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλλιαμ Τζόρνταν, στο εκδοθέν βιβλίο του με τον τίτλο: «Η αλήθεια περί της Ελλάδος», αποκαλεί τον Άρη Βελουχιώτη: «Ο κόκκινος φύρερ της Ελλάδος» και υποστηρίζει ότι: …διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής αφού είχε από τα 13 – 14 να βιάζει αγοράκια……Έφθασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής…προ παντός όμως ήταν εγκληματίας. Ένας από τους απαισιώτερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής… Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων… το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν… Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει αργά και βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από τ’ ….αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τ’ αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο …εαμικό ενθουσιασμό…
Ο κομμουνιστής καθηγητής Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος ,διατελέσας και βουλευτής της Ε.Δ.Α. σε συνέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 5ης Μαρτίου 1980 παραδέχεται ότι:
Άσχετα προς τα αίτια, όμως, της παθήσεως (σ.σ.: Πρόβλημα ανδρικής ανικανότητας), συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε, για να επιδεικνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του. «Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν μια δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα (σ.σ.: σχιζοφρενής). Υπέφερε από ψυχικά τραύματα, π.χ. από ισχυρό πλέγμα μειονεξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε., εξαιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν. Υπέφερε ακόμη και από άλλα, ειδικής φύσεως απωθημένα, δημιουργημένα από ορισμένη λειτουργική ανεπάρκεια, που του είχε προκαλέσει ο παρατεταμένος βασανισμός του με πάγο, που τον είχαν υποβάλει, κατά την ομολογία του ίδιου… Εξάλλου, η λειτουργική σεξουαλική ανεπάρκειά του, για την οποία μου είχε μιλήσει ο ίδιος, του προκαλούσε αντισταθμιστική ψυχική αντίδραση και τότε φαίνεται ότι γινότανε ένας επιθετικός, σκληρός και αδυσώπητος άνθρωπος, όπως κυκλοφορούσε η φήμη στο αντάρτικο και στον πληθυσμό…
Αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία (παρ’ ότι μπορεί να θεωρηθεί «ελέγξιμη») του Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, ο οποίος στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι ο Βελουχιώτης, σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδος έσφαξε με τα χέρια του ένα 12χρονο κοριτσάκι επειδή σύμφωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν… πράκτορας των Γερμανών!
Μια γνωστή (και δυστυχώς αδιαμφισβήτητη) θηριωδία του, αποτέλεσε η δολοφονία, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, του δεκατριάχρονου Γεώργιου Μαραθέα, που είχε απαγάγει δυο μήνες νωρίτερα. Ο πατέρας Μαραθέας είχε το τσιφλίκι του πριν εγκατασταθούν οι πρόσφυγες στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Στην Κατοχή, έβαλε τους Ιταλούς να χτυπήσουν τους χωρικούς που ζητούσαν τα χωράφια που τους αναλογούσαν (κατά μία άλλη εκδοχή, γιατί έκλεβαν τις αποθήκες του). Ο Άρης Βελουχιώτης για εκδίκηση, αλλά και για λύτρα απήγαγε τον γιο του:
Το «σχέδιο» καταστρώθηκε γρήγορα και εύκολα και η εκτέλεσίς του ήταν ακόμη πιο εύκολη.
Το πρωί της 11ης Ιουλίου 1942 η κ. Μαραθέα με την κόρη της, την μικρή Ελένη που ήταν άρρωστη, έφυγαν για την Λαμία. Θα επέστρεψαν ίσως την επομένη. Στο σπίτι παρέμεινε ο πατέρας και ο γιος, μισοάρρωστος κι αυτός, αφού μόλις είχε περάσει μια πλευρίτιδα σοβαρής μορφής. Στο σπίτι έμενε ακόμη και ο φύλακας με τον μικρό του γιο.
Στις 10 ακριβώς το βράδυ οι άνδρες του Βελουχιώτη έσπασαν την πόρτα του σπιτιού. Με φωνές και με βρισιές έδεσαν τον φύλακα και με πυροβολισμούς δολοφόνησαν επί τόπου τον Ν. Μαραθέα. Τα δύο παιδιά, τον γιο του φύλακα και τον Γ. Μαραθέα τους άρπαξαν από τα κρεβάτια τους. Ο μικρός Μαραθέας το μόνο που τους ζήτησε, ήταν να του επιτρέψουν να ντυθεί πρόχειρα.
Το τρομερό νέο έφθασε στην Λαμία την άλλη μέρα το πρωί. Και χρειάστηκε να περάσουν πολλές ώρες για να βρεθούν μερικοί γνωστοί και συγγενείς να πληροφορήσουν την κ. Μαραθέα για το τι έγινε το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι της. Όλοι στην Λαμία και στα γύρω χωριά είχαν παγώοει από τον φόβο. Κανείς από τους κατοίκους της Λαμίας δεν δεχόταν να πάει μέχρι το κτήμα για να μάθει τι ακριβώς έγινε. Οι συγγενείς φοβόντουσαν περισσότερο. Μόλις κατόρθωσαν να πείσουν δυο γιατρούς που με ένα αυτοκίνητο έφεραν το πτώμα του Ν. Μαραθέα στην πόλη. Την μικρή Ελένη την κράτησαν στο σπίτι του πρώην βουλευτού Γεωργίου Πλατή.
Τα πράγματα «ξεκαθάρισαν» κάπως μετά από μια εβδομάδα. Στο σπίτι που διέμενε η κ. Μαραθέα, κάτω από την πόρτα, ρίχθηκε ένα γράμμα με δύο σημειώματα. Στο ένα έγραφε ότι, για να χαρισθεί η ζωή του παιδιού έπρεπε, μεταξύ των άλλων, να δοθούν 100 εκατομμύρια δραχμές. Το δεύτερο, ήταν ένα σημείωμα του μικρού Γιώργου που έγραφε: «Μαμά, μην ανησυχείτε, είμαι καλά. Να κάνετε ότι σας λένε οι άνθρωποι».
Πολλοί που είχαν ορισμένες επαφές με τους αντάρτες του Κ.Κ.Ε. στην Αθήνα, κινητοποιήθηκαν όπως είπαν δραστήρια. Ίσως και ο Ηλίας Τσιριμώκος ο οποίος δεν πίστευε στ’ αυτιά του ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως και πολλοί άλλοι από το ΚΚΕ. Η αρπαγή ενός μικρού άρρωστου παιδιού δέκα τριών μόλις χρόνων και η απαίτησις για λύτρα ήταν πράξις ληστρική και ίσως να συγκίνησε μερικούς.
Η μάνα κινήθηκε προς άλλες κατευθύνσεις. Τόσα χρήματα δεν υπήρχαν. Έπρεπε να πάρει ένα ενυπόθηκο δάνειο και γι’ αυτό χρειαζόταν να προηγηθούν ορισμένες διαδικασίες, νομικές και άλλες. Έπρεπε να νομιμοποιηθεί η κ. Μαραθέα σαν διαχειριστής της περιουσίας, να εγκρίνει η Τράπεζα το δάνειο και μετά, κυρίως αυτό, να δώσουν την έγκριση οι Ιταλοί, για την λήψη του δανείου.
Όλα αυτά, βεβαίως, ήθελαν αρκετό χρόνο και η χαροκαμένη μάνα δημοσίευσε στις εφημερίδες «Ειδοποίηση» και «Ριζοσπάστη» μια έκκληση, με την οποία παρακαλούσε τον Βελουχιώτη και τους άνδρες του να της χορηγήσουν προθεσμία ενός μηνός. Οι Ιταλοί, με την παρέμβαση και της τότε Ελληνικής Κυβερνήσεως, τελικά ενέκριναν την χορήγηση του δανείου και τότε, η κ. Μαραθέα, σύμφωνα πάντοτε με τις «εντολές» του Κ.Κ.Ε., διά του τότε συμβολαιογράφου Αθηνών Ιατρίδη, έκανε τις πράξεις «δωρεάς».
Ο καιρός όμως περνούσε, αλλά δεν άφησαν ελεύθερο το παιδάκι. Επί ημέρες το περιέφεραν στα βουνά ξυπόλητο, με υψηλό πυρετό.
Μετά από τρεις περίπου μήνες, βρέθηκε το πτώμα του σε μια χαράδρα, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά. Ο Βελουχιώτης σε κατάσταση πλήρους μέθης είχε σκοτώσει το παιδί με τα ίδια του τα χέρια ξεκοιλιάζοντάς το με σουγιά (σγιά κατά την τοπική διάλεκτο), στις 20 Αυγούστου 1942. Είχε βασανισθεί απάνθρωπα, του είχαν αφαιρεθεί τα εντόσθια, κι αυτοί τότε που το βρήκαν και το έθαψαν πρόχειρα, καταμέτρησαν στο βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές! Η μάνα του και η μικρότερη αδελφή του δεν μπόρεσαν να το δουν ούτε νεκρό και κατακομματιασμένο…
Η ντροπή θα συνεχίζεται μέχρι τη μέρα που οι ΚΚΕδες θα πάψουν να επιβάλλουν λυσσαλέα και αυταρχικά τον κόκκινο φασισμό τους και θα γκρεμισθεί το άγαλμα του έφιππου ομοφυλόφιλου σαδιστή εγκληματία Άρη Βελουχιώτη, που σήμερα δυστυχώς βρίσκεται ακόμα στην Πλατεία Λαού της Λαμίας.

  Πηγή: http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=415683&cid=122