Στις αρχές του Ιανουαρίου του 1944, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ του Μποζ Νταγ που είχαν πάει στην Νιγρίτα, μαζεύονταν στο Φαλακρό όρος όπου ο Μίλερ είχε κανονίσει να γίνουν αεροπορικές ρίψεις. Πάντως, οι σχέσεις του τελευταίου με τον ΕΛΑΣ είχαν διαρραγεί. Ούτε εκείνος τους εμπιστευόταν πλέον, ούτε οι ελασίτες.
Εκτός απ΄τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ που ήταν στον Άγιο Πέτρο στις ρίψεις θα συμμετείχε και το τμήμα του Παπαδάκη που έδρευε στο Μυρσίνερο, και ένα μικρότερο τμήμα με αρχηγό τον Γκλεγκλάκο.
Οι ρίψεις έγιναν τελικά την νύχτα της 11ης προς 12η Ιανουαρίου του 1944. Οι Βούλγαροι κινητοποιήθηκαν γρήγορα και χτύπησαν τους αντάρτες που αμύνθηκαν από κοινού. Τα περισσότερα υλικά χάθηκαν, και οι αντάρτες αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν χωρίς απώλειες.
Ο Μίλερ κατέφυγε μαζί με τους ελασίτες στην θέση Βούρτσα, κοντά στο πεδίο ρίψεων, και οι άντρες του Παπαδάκη στο Μυρσίνερο.
Ο βρετανός ταγματάρχης ζήτησε τότε απ΄τον διοικητή του τμήματος του ΕΛΑΣ, Χαρτομάτζη, να μεταβούν μαζί στο Μυρσίνερο όπου εκτός απ΄τον Παπαδάκη ήταν και το ανεξάρτητο τμήμα του Καρα Ντερέ με επικεφαλής τον Αβραμίδη. Ο Χαρτομάτζης δέχτηκε και τον ακολούθησε.
Εντωμεταξύ όμως οι αντάρτες του Τσακιρίδη που ερχόταν απ΄το Τσαλ Νταγ με σκοπό να αποσπάσουν τον Μίλερ απ΄τον ΕΛΑΣ, έμαθαν ότι ο βρετανός βρισκόταν στο Μυρσίνερο και πήγαν εκεί. Τον βρήκαν και αρχικά τον αφόπλισαν προσωρινά αφού τον διαβεβαίωσαν ότι είναι ασφαλής. Μετά εκτέλεσαν τον Χαρτομάτζη, ενω πιθανότατα την ίδια τύχη είχαν και δύο ελασίτες σύνδεσμοι που στάλθηκαν αργότερα για να επικοινωνήσουν μαζί του. Ο Μίλερ δεν επιθυμούσε την εκτέλεση του Χαρτομάτζη και προσπάθησε ανεπιτυχώς να την αποτρέψει.
Παράλληλα έγινε και μία προσπάθεια επανάκτησης των ριφθέντων υλικών, αλλά απέτυχε λόγω της κινητοποίησης ισχυρών βουλγαρικών δυνάμεων. Οι εθνικιστές αντάρτες με τον Μίλερ κατάφεραν να διαφύγουν, συγκρουόμενοι με τους Βούλγαρους. Κατάφεραν εν τέλει να φτάσουν στο Τσαλ Νταγ που ήταν ο Φωστερίδης. Έτσι η αποστολή απόσπασης του Μίλερ στέφθηκε με επιτυχία, και πλέον αυτός συνεργαζόταν μαζί τους.
Αν και ο Μίλερ δεν είχε καμμία σχέση με την οργάνωση της βίαιας απόσπασής του, δεν δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί τα γεγονότα που οδήγησαν στην μεταπήδησή του στο στρατόπεδο του Φωστερίδη. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν βέβαια οι κακές σχέσεις του με τον ΕΛΑΣ. Αυτός κανόνιζε αεροπορικές ρίψεις για να τους ενισχύσει προκειμένου να αναπτύξουν αντιστασιακή δράση, και εκείνοι στην πρώτη ευκαιρία αναλώνονταν σε εμφύλιες συγκρούσεις είτε περνώντας τον Στρυμόνα για να χτυπήσουν την ΠΑΟ, είτε χτυπώντας τους ανεξάρτητους αντάρτες του Παγγαίου.
Η δυσαρέσκειά του λοιπόν ήταν φυσική συνέπεια, με δεδομένο ότι είχε ήδη μία δυσάρεστη εμπειρία απ΄τον ΕΛΑΣ της Ηπείρου.
Η αντιπάθεια του Μίλερ για τον ΕΛΑΣ δεν ήταν αποτέλεσμα του αντικομμουνισμού του, όπως ισχυρίζονταν οι κομμουνιστές. Σίγουρα ο Μίλερ δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να οργανώσει κάποιους μήνες αργότερα ρίψεις που θα ενίσχυαν και τους βούλγαρους κομμουνιστές παρτιζάνους, παρά την έντονη διαφωνία κάποιων οπλαρχηγών του Φωστερίδη.
Η ύπαρξη μη-ελασιτών ανταρτών και η δυναμική πρωτοβουλία τους να τον πάρουν στις γραμμές τους, προφανώς ήταν ανέλπιστο δώρο για τον Μίλερ που το αποδέχτηκε ευχαρίστως, παρά τα αναπόφευκτα παρατράγουδα. Οι δε κομμουνιστές διαμαρτυρήθηκαν στην συμμαχική στρατιωτική αποστολή για τα συγκεκριμένα γεγονότα μετά από 4 μήνες(!), όταν πλέον είχει φανεί ότι οι αντάρτες των ΕΑΟ/ΕΣΕΑ του Φωστερίδη με την υποστήριξη του Μίλερ είχαν μεταβληθεί σε έναν αξιόμαχο αντίπαλο.
Πηγή: "Αντάρτες και καπετάνιοι" του Τάσου Χατζηαναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου