Για τον Περρίκο της ΠΕΑΝ

 Σε αυτήν την διεύθυνση δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο για την χθεσινή επέτειο της εκτέλεσης του Κώστα Περρίκου απ΄τους Γερμανούς.Το αναδημοσιεύουμε με κάποια επιφύλαξη στην χρήση του όρου "δοσίλογος" απ΄τον συντάκτη:







 



Σαν σήμερα εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές ο άξιος της πατρίδας Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, ο οποίος μαζί με την αντιστασιακή ομάδα ΠΕΑΝ, τίναξε στον αέρα το κτίριο της δοσιλογικής οργάνωσης ΕΣΠΟ. Ήταν το θεαματικότερο αντάρτικο χτύπημα στην Ευρώπη. Η πράξη των ηρώων καταδικάστηκε από τις δυνάμεις Κατοχής, τους δοσιλόγους και το ΕΑΜ! Το τελευταίο προέβη στην καταδίκη διότι τα μέλη της ΠΕΑΝ δεν ήταν κομμουνιστές κι έτσι κλονιζόταν το... μονοπώλιο των Εαμιτών στην αντίσταση. Ακολουθούν τα γράμματα που έστειλε ο Περρίκος στην κόρη και την σύζυγό του από το κελλί των μελλοθανάτων.

Από το κελί των μελλοθάνατων
Αγαπημένο μου παιδί, Μίμη μου:
Ο πατέρας σου έπεσε για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Εφυγε απ' τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκαμε το χρέος του όπως έπρεπε, πάντως το έκαμε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της ειρήνης. Τον ρόλο αυτό επεφύλαξε η Μοίρα για σένα. Δούλεψε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύση και να ευτυχίση ο κόσμος. Δούλεψε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων. Δούλεψε για την επικράτηση της Δημοκρατίας. Αφιέρωσε τη ζωή σου στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.
Κ. Περρίκος προς Δημήτρη Περρίκο, Φυλακαί Αβέρωφ, κελί 12,
23 Ιανουαρίου 1943, Αρχείο Κ. Περρίκου, στην κατοχή της οικογένειας Περρίκου.
Μαρία μου:
Μου μένουν ακόμη λίγα λεπτά ζωής. Και στις τελευταίες μου στιγμές θα σ' αγαπώ και θα σε θυμάμαι. Φίλησέ μου τ' αγγελούδια μας. Οι φίλοι μου ας κάμουν το χρέος τους. Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ: «Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, τι θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει».
Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι' εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίση αλλά να μας ενώση στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους.
Κ. Περρίκος προς Μαρία
Περρίκου, Φυλακαί Αβέρωφ, κελί 12, 4 Φεβρουαρίου 1943, ώρα 5.20΄ π.μ., Αρχείο Κ. Περρίκου.