Κριτική σε άρθρο του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη

 Στην "προοδευτική" Ελευθεροτυπία δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη.
 Θα σταθούμε σε κάποια σημεία του που χρήζουν σχολιασμού:

 "Η Ελλάδα είχε γνωρίσει μια τετράχρονη σκληρή Κατοχή από τους Γερμανούς ναζί και τους συνεργάτες τους, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες."

 Καταρχήν θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η τότε Βουλγαρία δεν είχε φασιστικό καθεστώς.
 Ναι μεν ήταν σύμμαχος του Άξονα, έστω και αν ο βουλγαρικός στρατός δεν συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις παρά κυρίως αναλωνόταν σε καθήκοντα στρατού κατοχής γειτονικών χωρών, ναι μεν είχε δικτατορία αλλά αυτά σε καμμία περίπτωση δεν αρκούν για να βαφτιστεί ένα καθεστώς φασιστικό. 
 Αυτο μπορεί να δείχνει λεπτομέρεια για τους πολλούς, αλλά ένας διδάκτωρ ιστορίας όπως ο κ.Αγτζίδης θα έπρεπε να το γνωρίζει. Αν δεν το γνωρίζει ας διαβάσει γραπτά μελετητών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα όπως ο Στάνλει Πέιν ή ο αριστερός Νίκος Πουλαντζάς.

 
"Θεωρείται ότι τόσο σκληρή συμπεριφορά κατά κατακτημένου λαού, οι ναζί επέδειξαν μόνο στην περίπτωση της Ουκρανίας. Περίπου 10% του ελληνικού λαού θα χαθεί αυτή την εποχή."

 Ο ιστορικός κ.Αγτζίδης θα έπρεπε να ξέρει ότι -πέραν των αναμφισβήτητων ευθυνών των Γερμανών- για ένα πολύ μεγάλο μέρος των τεράστιων απωλειών που υπέστη ο ελληνικός λαός την εποχή εκείνη ευθύνεται το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δηλαδή το ΚΚΕ με την διχαστική εμφυλιοπολεμική τακτική που εφάρμοζε απ΄το 1943 κιόλας. Εξίσου συνυπεύθυνοι ήταν και οι άλλοι δύο κατακτητές (Ιταλοί και Βούλγαροι), ακόμα και οι Σύμμαχοι (υπενθυμίζουμε τον ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας που εν πολλοίς -αλλά όχι αποκλειστικά- προκάλεσε την πείνα του 1941-42, τον βομβαρδισμό του Πειραιά τον Ιανουάριο του ΄44 κτλ).

  "Ακόμα και το ΚΚΕ, δηλαδή η δύναμη που σε μεγάλο βαθμό κυριάρχησε σ' αυτό το αντιστασιακό κίνημα, είχε εγκαταλείψει τους στόχους περί κομμουνιστικού μετασχηματισμού και ένταξης της Ελλάδας στο σοβιετικό στρατόπεδο."

 Καταρχήν, το 1944 ο Β'Π.Π ήταν ακόμα σε εξέλιξη και δεν είχαν ακόμα σχηματοποιηθεί τα δύο "στρατόπεδα", το σοβιετικό και το δυτικό. Η σοβιετοδουλεία του ΚΚΕ όμως δεν έπαψε ποτέ να ισχύει καθ'ολη την ιστορική του διαδρομή, πόσο μάλλον κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο. Ενδεικτική είναι η κίνηση του Ερυθριάδη (κομματικός καθοδηγητής για την ανατολική Μακεδονία και Θράκη) που επισκέφτηκε στον σοβιετικό Τολμπούχιν στην Σόφια τον Οκτώβριο του 1944 και του ζήτησε να μπει ο Κόκκινος Στρατός στην Ελλάδα. Για το ζήτημα αυτό είχε μιλήσει ο γ.γ του ΕΑΜ, Δημήτρης Παρτσαλίδης στην αριστερή εφημερίδα "Αυγή" στις 15/04/1979:
 "Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στην Βουλγαρία και προωθήθηκαν ως τα ελληνικά σύνορα, υπεύθυνη αντιπροσωπεία της κομματικής οργάνωσης της περιοχής Μακεδονίας-Θράκης του ΚΚΕ πήγε στην Σόφια και ζήτησε απ΄τον στρατάρχη Τολμπούχιν να μπούνε τα σοβιετικά στρατεύματα και στην Ελλάδα. Δεν μπήκαν." [1]


 "Με τις Συνθήκες του Λιβάνου και της Καζέρτας είχε αποδεχτεί ως μεταπολεμικό πλαίσιο τη δημοκρατική μετεξέλιξη της Ελλάδας και την ένταξή της στο δυτικό κόσμο."

 Αυθαίρετο συμπέρασμα που δεν στηρίζεται πουθενά.
 Η υπογραφή της συμφωνίας του Λιβάνου ήταν πρωτοβουλία των εκπροσώπων του ΕΑΜ και άργησε μήνες να επικυρωθεί απ΄την κομμουνιστική ηγεσία. Παράλληλα με την επικύρωσή της οι κομμουνιστές αποφάσισαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
 Το σκεπτικό των κομμουνιστών όμως δεν είχε καμμία σχέση με την "αποδοχή της ένταξης της Ελλάδας στην δυτικό κόσμο", όπως ισχυρίζεαι ο κ.Αγτζίδης.
  Ο οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ, Γιάννη Ιωαννίδη έλεγε σχετικά με το θέμα:
 "Τον Αύγουστο πήραμε αυτήν την απόφαση, διότι με αυτόν τον τρόπο θα εμποδίζαμε, θα βάζαμε φραγμό στους Εγγλέζους, θα τους πείθαμε ότι εμείς δεν πάμε να καταλάβουμε δια της βίας την εξουσία για να μην φέρουν από πιο μπροστά στρατεύματά τους στην Ελλάδα και έτσι να τους πιάσουμε εμείς στον ύπνο και όχι αυτοί εμάς" [2]

Για την συμφωνία της Καζέρτα, πάλι ο Ιωαννίδης έλεγε: 
 "Τουλάχιστον τώρα τους αποκοίμιζες και λιγάκι, ότι δεν θα αντιμετωπίσουν αμέσως πολεμική ενέργεια του ΕΛΑΣ εναντίον τους. Αυτό μας έδινε και καιρό να οργανωθούμε καλύτερα να κάνουμε τον εθνικό στρατό να κάνουμε καλύτερα την δουλειά μας". [3]


 "Το «λαϊκοδημοκρατικό» του όραμα ελάχιστες σχέσεις είχε δομικά με τη μονοκομματική σταλινική δικτατορία που υπήρχε στη Σοβιετική Ένωση."

 Ο λαός είχε ήδη πάρει μία σαφή ιδέα για το "λαϊκοδημοκρατικό" όραμα του ΚΚΕ στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές που αποκαλούταν απ΄τους κομμουνιστές "Ελεύθερη Ελλάδα". Εκεί όπου το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ είχε επιβάλλει το δικό του αυταρχικό καθεστώς, σταλινικού τύπου.
 Πέραν των σχετικών καταγγελιών εκπροσώπων του μη-εαμικού κόσμου υπάρχουν και ομολογίες κομμουνιστών. Π.χ. ο Ανδρέας Τζήμας έλεγε:
 "Και η εξουσία που ασκούμε είναι απόλυτη, καταθλιπτική, τέτοια που καμμιά άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα, στα 130 χρόνια της ανεξάρτητης ύπαρξης της μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί." [4]
 Αναρίθμητες είναι επίσης και οι μαρτυρίες ειλικρινών αριστερών για υπερβασίες και αγριότητες μελών/στελεχών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εις βάρος αντιφρονούντων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

 

"Εκείνη την εποχή το ΚΚΕ ήταν απολύτως προσηλωμένο στην ιδέα του αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου."

 Πως;
 Χτυπώντας τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα; Δολοφονώντας τον Ψαρρό; Διαλύοντας την ΠΑΟ στην Μακεδονία, τον Ε.Σ στην Πελοπόννησο και το 5/42 στην Ρούμελη; Συκοφαντώντας όλους τους παραπάνω χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην "προδότες"; Δίνοντας συγχωροχάρτι σε όσους από αυτούς τους "προδότες" δέχονταν να ενταχθούν στον κομματικό του στρατό τον ΕΛΑΣ; Χτυπώντας ανελέητα τα χωριά που δεν υποστήριζαν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ; Σφάζοντας και βασανίζοντας τους αντιφρονούντες ή κλείνοντάς τους σε στρατόπεδα αιχμαλώτων; Υιοθετώντας και εφαρμόζοντας στην πράξη την ρήση του Σιάντου "πας μη εαμίτης γκεσταπίτης";

 Αν όλα αυτά έγιναν με το ΚΚΕ να είναι προσηλωμένο στην ιδέα του αντιφασιστικού μετώπου -σύμφωνα με τον κ.Αγτζίδη-  τότε φανταστείτε τι θα γινόταν αν το ΚΚΕ ΔΕΝ ήταν προσηλωμένο...
 Περίεργη αντίληψη περί "προσήλωσης" έχει ο κ.Αγτζίδης..


  "Και όταν η ΕΣΣΔ, βαθμιαία αλλά γρήγορα, κατά τη δεκαετία του '30, μετεξελίχθηκε σ' ένα περίκλειστο αυταρχικό σταλινικό κράτος, οι παλιές ιδεολογικές συνάφειες και οι οργανωτικές εξαρτήσεις θα χρησιμοποιηθούν για την εξυπηρέτηση των κυνικών κρατικών συμφερόντων. Ετσι ερμηνεύεται η παθητική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ κατά τα Δεκεμβριανά"

 Εδώ εμμέσως πλην σαφώς ο κ.Αγτζίδης εννοεί ότι η "παθητική στάση" της ηγεσίας του ΚΚΕ στα δεκεμβριανά οφείλεται σε παρέμβαση των σοβιετικών.
 Καταρχήν, είναι απορίας άξιο από που προκύπτει η πεποίθησή του περί "παθητικότητας" της ηγεσίας του ΚΚΕ στα δεκεμβριανά. Τα ιστορικά γεγονότα δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Απ΄τον Σεπτέμβριο του 1943 το ΚΚΕ επεξεργαζόταν σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας, την οποία θεωρούσε ως βασικό στόχο. Περισσότερα στοιχεία, προερχόμενα μόνο από αριστερές πηγές, για την τακτική των κομμουνιστών όσον αφορά την κατάληψη της Αθήνας έχουμε ανεβάσει σε αυτήν την ανάρτηση.
 Επίσης στα δεκεμβριανά αναμφίβολα ο επιτιθέμενος ήταν ο ΕΛΑΣ που χτύπησε αστυνομικά τμήματα, το Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, την Σχολή Χωροφυλακής και τον στρατώνα στο Γουδί κ.ο.κ. Λίγο πριν το ξέσπασμα των δεκεμβριανών η Κ.Ε του ΕΛΑΣ έδωσε και την διαταγή να χτυπηθεί ο Ζέρβας και η νεοσύστατη Εθνοφυλακή, όπως είδαμε εδώ, ενώ τις ίδιες μέρες έγιναν ευρείας κλίμακας επιθέσεις κατά του Τσαούς Αντών στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη.
 Όλες αυτές οι επιθετικές κινήσεις αν μη τι άλλο δεν καταδεικνύουν "παθητική στάση του ΚΚΕ κατά τα δεκεμβριανά", όπως ο ιστορικός Αγτζίδης αστόχως ισχυρίζεται.
 Τα στρατηγικά σφάλματα, η λανθασμένη τακτική και η υποτίμηση του αντιπάλου δεν μαρτυρούν παθητικότητα. Μαρτυρούν ανικανότητα. Δυστυχώς γι'αυτούς, ευτυχώς για την Ελλάδα
 Ας πρόσεχαν...

  [1] "Σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες" του Δημήτριου Καραϊσαρλή, σελ.295
 [2] "Αναμνήσεις" του Γιάννη Ιωαννίδη, σελ.255-6
[3] "Αναμνήσεις" του Γιάννη Ιωαννίδη, σελ.296
[4] "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" του Γρ.Φαράκου β'τόμος, σελ.264