Το μεγαλύτερο έγκλημα των κομμουνιστών την δεκαετία του '40 ήταν πολιτικό

Στο παρόν ιστολόγιο έχουν γίνει αρκετές αναφορές στα εγκλήματα που διέπραξαν οι κομμουνιστές και οι συνεργάτες τους κατά την περίοδο που υποτίθεται ότι έκαναν εθνική αντίσταση. Το θέμα σίγουρα δεν έχει εξαντληθεί και θα υπάρξουν και άλλες σχετικές αναρτήσεις.

 Κατά την γνώμη μας όμως, υπάρχει ένα τεράστιο έγκλημα που διέπραξαν τότε οι κομμουνιστές και στο οποίο δεν έχει δωθεί η ανάλογη έμφαση. Όχι δεν μιλάμε ούτε για τον Μελιγαλά, ούτε για το Κιλκίς, ούτε για τα δεκεμβριανά. Μιλάμε για την τεράστια συνεισφορά του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην διαιώνιση της κυριαρχίας του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου. 

Μπορεί αυτό να ακούγεται οξύμωρο, αλλά δεν είναι.

 Οι ιδιάζουσες πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα απ΄το 1936 και μετά, παρείχαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να γκρεμιστεί το πολιτικό κατεστημένο που είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα τον λαό με τις παλινωδίες του, και να ανέβουν στην εξουσία νέες υγιέστερες δυνάμεις. Αρχικά, η δικτατορία του Μεταξά και μετά η Κατοχή έθεσαν εκ των πραγμάτων τους εκπροσώπους αυτού του σαθρού πολιτικού κόσμου στο περιθώριο.

 Δυστυχώς όμως η μεταπολεμική Ελλάδα βρήκε αυτήν την συνωμοταξία των ξενόδουλων παλαιοπολιτικάντηδων να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με την προ-μεταξική περίοδο. 

 Δηλαδή στην εξουσία. 

 Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό συνέβη επειδή τα ξένα συμφέροντα (βλ.Βρετανοί) τους ξανα-επέβαλλαν. Αυτό όμως είναι μία εξαιρετικά επιφανειακή προσέγγιση.

 Καμμία ξένη δύναμη όσο ισχυρή και να είναι, δεν μπορεί να ξανα-επιβάλλει με το έτσι-θέλω εκπροσώπους ενός απαξιωμένου πολιτικού κόσμου, αν δεν υπάρχει μία υπολογίσιμη λαϊκή αποδοχή ή έστω ανοχή. Και το τραγικό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι αποτυχημένοι πολιτικάντηδες, είτε Λαϊκοί, είτε Φιλελεύθεροι, βασιλόφρονες και βενιζελογενείς, που οδηγούσαν την χώρα στον γκρεμό ως το 1936, ξαφνικά ξαναβρέθηκαν να χαίρουν λαϊκής στήριξης!

   

Γιατί συνέβη αυτό; Ποιος ευθύνεται γι’αυτό; 

 Η απάντηση είναι προφανής. Το ΚΚΕ και το όργανό του το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, με την άφρονα εμφυλιοπολεμική τακτική του που στόχευε στην μονοπώληση της αντίστασης και μακροπρόθεσμα στην κατάληψη της εξουσίας, και την παρανοϊκή λογική "πας μη εαμίτης είναι γκεσταπίτης", κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να ενώσει εναντίον του όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. 

Έτσι βρέθηκαν ξαφνικά και απ΄το πουθενά, οι αποτυχημένοι πολιτικάντηδες, βασιλόφρονες και βενιζελικοί, συνεργαζόμενοι στο ίδιο αντικομμουνιστικό στρατόπεδο. Το ίδιο φυσικά συνέβη και με τον απλό λαό, ο οποίος βλέποντας τα κομμουνιστικά αίσχη, με ανακούφιση δέχτηκε πίσω το προμεταξικό πολιτικό κατεστημένο.

 Καλώς ή κακώς τα κονσερβοκούτια, οι πηγάδες, οι σφαγές αμάχων, οι ομαδικές εκτελέσεις, οι πυρπολήσεις χωριών, το ψευτοκαπετανιλίκι και νταηλίκι τρομάζουν τον λαό πολύ περισσότερο απ΄την γελοιότητα των ξενόδουλων πολιτικάντηδων, οι οποίοι αίφνης εμφανίζονταν ως εγγυητές της ομαλότητας και προστάτες του λαού απέναντι στην κομμουνιστική βαρβαρότητα.

 Έτσι, το παλαιοπολιτικό κατεστημένο παρά την περιθωριοποίησή του την περίοδο 1936-44, επανήλθε δριμύτερο και  συνέχισε την δράση του σε βάρος της Πατρίδος, και την συνεχίζει έως σήμερα, με μία μικρή παρένθεση επί -του προκλητικά απρόθυμου να το συντρίψει- Γεώργιου Παπαδόπουλου.

 Οι κομμουνιστές μες στην παραζάλη τους να μονοπωλήσουν την αντίσταση και να καταλάβουν την εξουσία, αυτοεγκλωβίστηκαν σε έναν φαύλο κύκλο αίματος απ΄τον οποίο μπορεί να είχαν κάποια πρόσκαιρα στρατιωτικά οφέλη (μέχρι την αναπόφευκτη συντριβή τους), αλλά από πολιτικής άποψης βγήκαν 100% χαμένοι προς όφελος των παλαιοπολιτικάντηδων.

Με δύο λόγια: Η κομμουνιστική αγριότητα και αλαζονία προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο τον δρόμο της παλινόρθωσης του προμεταξικού πολιτικού κατεστημένου. 

 Δυστυχώς η ύπαρξη και η δράση του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στέρησε την δυνατότητα από ριζοσπαστικά ρεύματα με σοσιαλιστικό και πατριωτικό προσανατολισμό (μακριά απ΄την σοβιετοδουλία και τον διεθνισμό, αυτά ήταν καθαρά κομμουνιστικά χαρακτηριστικά) που αναπτύσσονταν τότε κυρίως στην ελληνική νεολαία, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντάς το ριζικά. 

 Αντ’αυτού, αυτό το γνήσια ριζοσπαστικό τμήμα της ελληνικής νεολαίας αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να συμπορευτεί στα πλαίσια του αντικομμουνιστικού αγώνα με τους ξενόδουλους υπερσυντηρητικούς παλαιοκομματικούς, πράγμα που είχε σαν φυσική συνέπεια την περιθωριοποίησή του.

 Κλείνοντας, έχει ενδιαφέρον η παρακάτω σχετική αφήγηση ενός απ΄τους εκπροσώπους εκείνων που επιθυμούσαν μία ριζοσπαστικά αλλαγή στην ελληνική κοινωνία, αλλά δυστυχώς ατύχησαν και είδαν άλλους να καπηλεύονται τους αγώνες τους:

  

"Τα αμούστακα παιδιά της σκληροτράχηλης γενιάς μου γεννιούνται μέσα στην θύελλα και πολεμούν αδιάκοπα στον μεγάλο αγώνα του 1941-1949. Η γενιά μου βρίσκεται σε συνεχή πορεία πείνας, κακουχιών και πολέμου, μαχόμενη απεγνωσμένα επί δέκα χρόνια με ένα μόνο ιδανικό: την καθολική αντιμετώπιση των ζητημάτων κατά ένα ριζοσπαστικό τρόπο που να σήμαινε διάλυση του κακού άμεσου παρελθόντος της χώρας. Ζητούσαμε μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή. Μετά όμως την αντίσταση και το Βίτσι, όταν γύρισε νικήτρια η γενιά μου βρήκε τις αντιδραστικές δυνάμεις καλά καθισμένες και οργανωμένες στην Αθήνα, με αυτοκίνητα και πολυκατοικίες, βρήκε τα πόστα ολότελα πιασμένα."

(Κίτσος Μαλτέζος, ο αγαπημένος των θεών, του Πέτρου Μακρή-Στάικου, σελ.283)