Απάντηση στην κριτική του Ηλία Νικολακόπουλου για την επανάκαμψη της «εθνικοφροσύνης» στην ιστοριογραφία της δεκαετίας του 1940, στέλνει ο δικηγόρος Πέτρος Μακρής- Στάικος, συγγραφέας του βιβλίου «Κίτσος Μαλτέζος.Ο αγαπημένος των θεών» (Ωκεανίδα 2000).
Είναι γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η προσπάθεια της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς να περιορίσει οτιδήποτε κακό διέπραξε το ΚΚΕ εις βάρος αυτού του τόπου αποκλειστικά στην περίοδο 1946-1949 και στον ηγέτη του, τον Νίκο Ζαχαριάδη, έτσι ώστε να μείνουν αλώβητα και καθαγιασμένα τα πεπραγμένα του στη διάρκεια της Κατοχής και της «Εθνικής Αντίστασης».
Μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια κινείται και το πρόσφατο κριτικό σημείωμα του κ. Ηλία Νικολακόπουλου (Βιβλιοδρόμιο, 7.2.2009)[1]. Ο κ. Νικολακόπουλος ασχολείται με τρία βιβλία (όλα εκδόσεις της Εστίας).
Το πρώτο είναι Οι άλλοι Καπετάνιοι (2006), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη, το δεύτερο είναι το Ημερολόγιο 1947-1949 του Δημήτρη Βλαντά (2007), πάλι με επιμέλεια Μαραντζίδη, και το τρίτο είναι Η εποχή της σύγχυσης (2008), συλλογικό έργο με επιμέλεια Ν. Μαραντζίδη και Γ. Αντωνίου. Στο τελευταίο, ο Στάθης Καλύβας προβαίνει σε εκτενή σχολιασμό τριών «Ιστοριών»:του Νέου Ελληνισμού («ΤΑ ΝΕΑ»), των Ελλήνων («Ελευθεροτυπία») και της Ελλάδας του 20ού Αιώνα («Βιβλιόραμα»). Με την τελευταία από τις εν λόγω «Ιστορίες» ασχολήθηκα και εγώ («Καθημερινή», 16.2.2008) για να εισπράξω σύντομα, από τις στήλες άλλης εφημερίδας, έναν καταιγισμό οξυτάτων όσο και απαξιωτικών σχολίων από τον- τουλάχιστον «κατά συνήθειαν»- υβριστή κ. Γιώργο Μαργαρίτη.
Ο λόγος του κ. Νικολακόπουλου- γνήσιος λόγος της ελληνικής Αριστεράς- δεν αφίσταται κατά πολύ εκείνου του Μαργαρίτη. Σ΄ ένα κείμενο δύο σελίδων συναντάμε τις λέξεις κακόπιστα,ακραίο μείγμα άκρατης κακοπιστίας, κακοπιστία,ψευδώς,αμετροέπεια,σύγχυση των επιμελητών, ρόλο κομματικού ινστρούχτορα που αυτάρεσκα έχει αναλάβει [...] ο Στάθης Καλύβας,στην προσφιλή τους «πτωματομετρία» κ.ά., λέξεις που απουσιάζουν από τα αντίστοιχα κείμενα των κρινομένων συγγραφέων. Και είναι προφανές ότι στόχο του κρίνοντος αποτελεί η απαξίωση των Καλύβα- Μαραντζίδη στα μάτια του αναγνώστη και του αναγνωστικού κοινού γενικότερα.
Το πιο εντυπωσιακό όμως στοιχείο στο κείμενο του κ. Νικολακόπουλου αποτελεί η αναφορά στον Δημήτρη Βλαντά, τον οποίο χαρακτηρίζει ως μία από τις αποκρουστικότερες εκδοχές ηγετικών στελεχών του [ΚΚΕ] τα οποία αναδείχθηκαν κατά την ύστερη ζαχαριαδική περίοδο. Εδώ, ο κριτικός απευθύνεται στον αδαή αναγνώστη για να του επισημάνει ότι, τάχα, υπήρχε κάποιος ασήμαντος Βλαντάς- άνθρωπος από το πουθενά- που ο Νίκος Ζαχαριάδης του επέτρεψε να αναδειχτεί και να εκδηλώσει τον αποκρουστικό του χαρακτήρα. Κι όμως: την εποχή που ο Ζαχαριάδης αναπαυόταν στο Νταχάου, ο Βλαντάς υπήρξε γραμματέας της «ηρωικής» ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941-Φεβρουάριος 1943) και στη συνέχεια της «δοξασμένης» ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Παράλληλα, από τον Δεκέμβριο του 1942 διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σ΄ αυτές τις θέσεις τον ανέδειξε και τον κράτησε η κατοχική ηγεσία του ΚΚΕ και όχι ο Ζαχαριάδης. Και μη μας πει ο κ. Νικολακόπουλος πως η ηγεσία εκείνη δεν είχε αντιληφθεί την αποκρουστική εκδοχή ηγετικού στελέχους του κομμουνισμού που συνιστούσε ο Βλαντάς. Έχω ήδη δημοσιεύσει απόσπασμα από τη μαγνητοφωνημένη συνέντευξή του στον Βάσο Τσιμπιδάρο: Έρχονταν νέοι άνθρωποι σ΄ εμάς και τους κάναμε δούλους!
Συμπέρασμα: Όσο η Αριστερά χρησιμοποιεί την Κατοχή ως πολιτικό όπλο, ως μέσο ιδεολογικοπολιτικής επιβίωσης και επικράτησής της, θα αγωνίζεται να την κρατήσει στη σφαίρα του Μύθου, με αποτέλεσμα κάθε αντίθετη φωνή να αντιμετωπίζεται με ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Όσο για τον φίλτατο κ. Νικολακόπουλο, μάλλον θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός, ώστε να αποφεύγει «γκάφες», όπως η παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου